Snot

Zeg het eens snel achter elkaar en dan heb je wat ik nog de hele dag heb. Snot. Gelukkig BEN ik geen snotneus meer, maar heb ik 'm wel. Had ik gedacht dat ik vandaag het boek ziek, zwak en misselijk weer op de plank kon zetten, dacht mijn lichaam daar ietsje anders over.

Kan ik keihard doen alsof ik weer aan de bak moet, maar dat MOET ik dus helemaal niet. Ik hoef niks. Want deze week is mijn bedrijf gesloten. En heeft het lijf besloten dat dit dan ook maar de tijd moet zijn om eens even uit te zieken. 

Het is zoveel ontspannender te denken in termen van "is dat echt zo" als ik denk dat ik moet schoonmaken, opruimen, frisse winden laten waaien, actief zijn. Dus vanochtend later dan normaal opgestaan - uit een rotdroom - mijn dampobed afgehaald, alles in de wasmachine gedaan en straks, als de energie weer terug is, mijn bed opmaken met fris beddegoed.  Zo direct eerst maar eens even de was ophangen. 

Ondertussen heel klein mijn rondje Flylady gedaan. Alle prullenbakken zijn geleegd, het oude papier zit weer in een plastic tas om weggegooid te worden,  stofzuiger staat klaar, eerst nog even rondje stoffen (Franse stijl hoor) en als ik het kan opbrengen dan als laatste even een dweil door de keuken. En misschien ook wel niet - who cares!

Deze week het lijvige boek "Tonio" uitgelezen. Met bewondering voor de schrijver. Hoe kan hij het. Hoe doet hij het en hoe omschrijft hij de diepste angst van iedereen die een kind heeft. Dat jij aan het graf staat van je kind. Wat mijn snotneus enorm relativeert. Enorm. Geen opwekkende kost, ik weet het. 

Nee, dan een kop van een Nederlandse krant een paar dagen voor Kerst - 'De aanslag komt er' en dan van die collega's die direct zeker weten dat die dan op Schiphol plaats vindt. Joeheee....dat is fijn collega, want daar werken mijn beide kinderen. Je ziet de collega rood worden. Oeps. Maar feit is dat er overal een kind van iemand aanwezig is. En elke aanslag er een teveel is. 

Ook nog The Remains of de Days gezien en mij viel alleen maar op hoe makkelijk ook sommige mensen die zich de bloem der natie vonden (en waarschijnlijk nog steeds vinden) meepraten met de opvatting dat het "Joodse probleem" gewoon een kwestie was van sanatizing. Ver van mijn bed. Als mijn butler me maar op tijd bedient, als er in in mijn leven maar niets veranderd. Als we niet kijken, zien we het ook niet. Maar ook; degene die ik dien, is zonder fouten. Toch?

En voor het eerst en het laatst (was de laatste aflevering) naar Downtown Abbey gekeken en wat heerlijk dat het net een sprookje leek. Iedereen leefde nog lang en gelukkig. Zo onrealistisch.  Maar wel fijn om bij weg te dromen. 

De afgelopen week voelde voor mij alsof ik vanuit onderop het ijs naar de wereld keek. Ondergedoken, onzichtbaar, weg en er niet helemaal bij. Bij tijden voelde ik me heel eenzaam, maar wist ook dat gevoel niet is hoe de zaken zijn. En dat dit gevoel geen waarheid is, slechts een gevoel, een sentiment, ingegeven door koortsdromen en opgeklopte sentimentele verwachtigen over de feestdagen. Deze week is het zaak om weer uit het wak te klimmen en te kijken waar ik energie van krijg.

De plannen die ik voor vorige week had - met gratis OV - konden niet doorgaan. Dus nu maar kijken hoe ik toch een tevreden gevoel deze week kan krijgen. Reizen is niet zo'n goed idee, gezien mijn budget deze en volgende maand, dus hoe kan ik toch zaken voor elkaar krijgen. En heb ik dat echt nodig om me prettig te voelen? Dat reizen, dat zien van mooie dingen, ik kan ook reizen in mijn hoofd, of online.

How can I achieve that...dat was iets wat ik jaren terug op een seminar hoorde. Laat ik daar maar eens mee aan de slag gaan.

En ondertussen veel, vaak en regelmatig enorm lachen. Oh ja...heb nog een show van Miranda Hart op de recorder staan.