dinsdag 16 januari 2018

Luizige moeder

Keek naar De Luizenmoeder en moest zo enorm lachen. Om hele foute scenes, maar oh zo herkenbaar. Geheel niet politiek correct. Maar wel hoe het heel vaak eraan toegaat en niemand doorheeft hoe zijn/haar denkpatroon is. Mea Culpa. Mea Culpa





Dat de schooljuf tegen een man zei dat hij zo direct het schoollokaal kon schoonmaken. Bleek het gewoon een vader van een kind te zijn. Maar in haar ogen was - net als de Albert Heijn onlangs beweerde in hun interne klantprofielen - iemand met zijn uiterlijk te plaatsen in het hokje "Schoonmaker".

Of dat ze over een meisje zegt "die met die oogjes" of verondersteld dat ze de R toch niet uit kan spreken en dus Lianne zal heten.

Toen ik nog getrouwd was en wij ergens in een dorp vlakbij een grote stad woonden was mijn toenmalige echtgenoot de enige gekleurde man in het hele dorp. De enige. Dat schuurt wel hoor.

Of collega's die me toefluisterden dat hij wel heel erg zwart was. Of mannelijke collega's vroegen of de geruchten klopten over dat soort mannen.

Kan me herinneren toen mijn kinderen naar school gingen de juffen vroegen of mijn kinderen geadopteerd waren. "Nee, hoor. Zelf gemaakt". En ik voelde hoe ik direct 31 treden daalde in hun hokjes.

Nu waren er in die tijd nog maar weinig kinderen op die school met een ander profiel dan het Waar de Blanke Top der Duinen-uiterlijk.

Of de lokale drogist. Als mijn kinderen in de winkel liepen hoorde ik hem tegen ze zeggen "dat ze nergens aan mochten komen". Tot hij besefte dat ik hun moeder was en hij heel erg vriendelijk "Oh..dag mevrouw" tegen ons zei. Nooit meer iets gekocht.

Of de douane. Alleen met kinderen nooit controle. Met toenmalige echtgenoot erbij altijd.

En nog weer later op de middelbare school altijd moeten bewijzen dat er wel huiswerk gemaakt werd, overhoord werd en aandacht voor school was thuis. Dat kinderen zelf aangaven dat te willen. Dat een petje op school dragen niet gelijk staat met niks eronder.

Helaas draagt mijn zoon sinds 1 januari geen pet meer, maar dat is een soort van running gag bij ons thuis. Dat die jongen met dat petje nu een man met pet is geworden. Die inderdaad - net als toen - de hele dag lang door de ruiten staart naar de wolken.

Mijn eigen wolkenridder.




9 opmerkingen:

Happy Earl Grey zei

Mooi verhaal, ik heb ook zitten lachen bij De Luizenmoeder vooral om de juf die niet luisterd en ouders als kinderen behandeld. Heerlijke serie. Groet El

Anoniem zei

Hilarisch filmpje. Wees jij maar lekker trots op je wolkenridder.

miekequilt zei

Ik vond het een geweldig leuke start van een serie. Ben benieuwd naar het vervolg.

Luz zei

Tot grote hilariteit van mijn kinderen word ik op Schiphol ook altijd door de beveiliging eruit gepikt....Hollandsch welvaren, geen idee waarom.
En aan mijn (Koreaanse) kinderen wordt altijd gevraagd of hun ouders een restaurant hebben. We kunnen er hartelijk om lachen.
Leuk verhaal van de jongen met petje naar de man met/zonder pet, geweldig dat je zo trots bent op die twee van jou!

Iris Papilio zei

Heb het ook gezien, echt hilarisch leuk!

mirjam kakelbont zei

Wat een geweldig filmpje! M'n dochter kwam kijken waarom ik zo hard moest lachen (-:

pourquoi pas ??? zei

Ik moest ook vreselijk lachen en moest gelijk aan jou denken. Ik dacht die vindt deze humor ook wel leuk. Heerlijk.

Anoniem zei

Ik ben nu al benieuwd naar de volgende aflevering van deze serie. En de herkenbaarheid van zo'n basisschool. Mijn man was huisman. En dan de vragen of ik het niet uitputtend vond om 's avonds als ik thuikwam van m'n werk nog te koken en schoon te maken. Het idee dat mijn man dat zou doen terwijl hij op de kinderen paste was blijkbaar een stap te ver. Of dat men zo verbaasd was dat ik geen tijd had om lees/klus/schoonmaak-moeder te zijn. En het oeverloze geroddel over wat er op school gebeurde. Ik was zo blij toen mijn kinderen naar de middelbare school gingen.
J.

Anoniem zei

Ik heb ook zo'n man en zulke kinderen :) Van de vraag 'zijn ze geadopteerd' krijg ik altijd het idee dat ze me graag als idealist zien, terwijl ik toch echt stevig met beide benen op de grond sta.

Ik denk dan maar 'het gaat me niks aan, wat anderen van mij denken'.

Siebrie