Geen spannende uitjes, geen dagjes weg, geen vriendinnen die ik spreek, wat zeg ik soms zeg ik de hele dag niks; het is uitermate rustig en het leven lijkt bijna juist wel dat van achter de geraniums. Alleen koop ik die pas als de IJsheiligen zijn geweest.
Het is nu even prettig die rust, want jemig de pemig zeg.....wat sloegen alle stressmeters weer enorm uit alleen omdat ik een formulier moest invullen. En ja, wel een bepalend formulier - zou ik nog even rust gegund worden, of moet ik weer in de mallemolen van solliciteren, afgewezen worden, sollicitatietips, sollicitatietrainingen, doe een rode jurk aan naar een sollicitatiegesprek, doe noooooit een rode jurk aan naar zo'n gesprek, doe doe doe doe doe doe doe... - dus ik snap mijn stressverhoging wel.
Heb ik ondertussen na kunnen denken wat ik dan wel wil? Hoe zie ik mijn toekomst voor me. Zie ik een toekomst? Een werkende toekomst wel te verstaan.
Niet echt; ik stond/sta vind ik zelf, nog steeds op standje overleven. Nadenken over daarna, daar heb ik mezelf maar weinig ruimte voor gegeven.
Morgen heb ik een afspraak met Dr. Rossi en ik vind het ingewikkeld dat er geen lijn is uitgezet. Ik ben denk ik wel een mens die houdt van structuur. Zie ik vooruitgang? Anderen geven aan dat mijn toon op mijn blog wel anders is, dus er zal wel vooruitgang zijn. Mag ik dat wel zien van mijzelf? Is dat het misschien?
Af en toe bekijk ik een aflevering van Dr. Phil. Zag er eentje waarin hij een deelnemer aansprak op zijn taalgebruik. En hem vertelde dat hoe hij dingen uitspreekt, hij ze ook beleefd. Veel dramatischer dan ze werkelijk zijn, maar in het hoofd van die man en in zijn beleving dus wel. Dat was een mooie nadenker. Hoe vaker je tegen jezelf zegt dat iets VERSCHRIKKELIJK is, hoe verschrikkelijker het wordt. Maar is het wel zo verschrikkelijk? Is het niet gewoon zoals het in de lijn der verwachtingen is.
Want helaas is mijn brein altijd bezig aan het malen, verwerken naast de normale taken (gelukkig wel!).
Dan is het goed om heel bewust een moment van rust in te bouwen. Nu even niet werken, lezen, nadenken, maar alleen maar 'zijn'. En ja, heel modieus, in het nu.
Wat ik ook las in dat uitermate fijne boek wat ik won van Bertiebo - Kruip nooit achter een geranium - is dat op een gegeven moment je gezin uitvliegt en hun eigen leven gaan leven. Waarin jij - als moeder - een veel kleinere rol speelt dan je denkt. Wat ook moet en natuurlijk is - kinderen moet zich ook losmaken om hun eigen identiteit te vinden en geen kopie van mammie blijven - maar soms ingewikkeld. Hoe vanzelfsprekend en heerlijk was het toen je altijd samen met je kinderen alles deed.
Vooral het stukje over dat ze in feite helemaal niet meer zo geintereseerd zijn in jouw leven, dat was herkenbaar. Ze hebben het - terecht - ook al druk zat om hun eigen leven en/of gezin op te bouwen.
Dus 'klaag' ik vrijwel niet bij mijn kinderen, want wat moeten zij daarmee? Dat ik een beetje eenzaam ben soms? Of een week slecht geslapen heb door pijntjes. Echt niet dat het hun verantwoording is om dat op te vullen. Daar moet ik zelf mee aan de slag. En veel daarvan zit vooral in mijn hoofd.
Ik dacht vandaag nog hoe lekker het is dat er niemand aan mijn hoofd zeurt waarom ik die ene struik laat staan. Of juist niet. En of ik niet dat zevenblad eens helemaal weg ging halen, want al dat minimale werk van mij...dat zet toch geen zoden aan de dijk...Morgen is het weer terug! En waarom ik van die rare tuinschoenen aan heb? Mag ik lekker allemaal zelf weten.
Misschien is dat ook wel heel erg egocentrisch en ben ik gewoon daardoor ook niet in staat om met iemand een leven te delen. Dus dat gezwijmel over hoe heerlijk het me lijkt dat 'er iemand' voor me is, is dat wel een realistische gedachte. Kijk eens om me heen; oh ja; niemand.
Net als de Rijdende Rechter altijd zegt is het beter om te denken dat dit is hoe het is en daar moet u het mee doen.
Niet meer als een zwijmelende puber dromen over een Mr. Darcy. Wel zag ik een tijdje terug een shockdoc (hahah....die titel alleen al; helemaal fout) over heel jonge mannen die op vrij oudere vrouwen vielen. De oudste dame had een lover van 60 jaar jonger. Ze zei terecht dat mensen altijd dachten dat er een Oma met haar kleinzoon liep, totdat ze gingen tongzoenen. Hilarisch! Moet ik gewoon nog even geduld hebben.
Mooi stuk gelezen over de striptekenaar Maaike Hartjes over haar burn-out. Herkenbaar allemaal. En interessant te lezen hoe ze er nu over denkt en weet: "ik ben wel goed genoeg".
Ben nu aan het lezen in het heerlijke boek uit de bieb van Aaf Brandt Corstius - Eindelijk 40 - en dat geeft me een soort van achteruitblik. Been there, done that, got the T-shirt zeg maar. Alleen was ik een alleenstaande moeder en mijn kinderen al een stuk ouder toen ik 40 was.
Net even naar binnen gegaan om de F1 te bekijken, maar helaas was het na een paar ronden voor Max Verstappen al over. Eerst lekke band, daarna nieuwe banden, maar daarna alsnog een uitgevallen motor. Tsja...dan kan je niks meer. Ook al wil je nog zo graag. Net mijn case.
Alleen kijken daar minder mensen naar.
7 opmerkingen:
Ik zou Rossi aan de wilgen hangen en een andere zoeken. Als je zelf niet vindt dat het zoden aan de dijk zet?
O, ja, of je anders bent gaan denken en schrijven, zeer zeker. Relativerender, wijzer, meer tevreden met wat is. Klaar? Neuh, want oude patronen liggen nig steeds op de loer. Maar dat geldt voor de meesten van ons, het is een ongoing proces en soms moet er even gecorrigeerd worden om op de zelfcompassieweg te blijven. Maar je kunt trots zijn, echt. En ik hoop dat de fanclub je verder met rust laat.
Er druppelt wel steeds meer humor in je logjes. Dat is een goed teken volgens mij.
Ik schreef een reactie, maar alles weer weggehaald, niet omdat het een negatieve reactie was, integendeel, want ik vind je echt een geweldig mens en bewonder je om je eerlijkheid.
Ik zou je nog steeds graag een keer ontmoeten en ik denk, dat we veel gemeen hebben, maar ook samen kunnen lachen.
Gedver, het klinkt klef, maar een goede vriendin, al is het op afstand zou ik heel prettig vinden om af en toe stoom af te blazen, te lachen en te huilen, maar iemand, die begrijpt, dat het leven geen Feestboek is...
Groetjes Lily
Vergelijken kan niet en mag niet en bedoel ik niet. Maar je weet 't.. een dochter van 30, al heel lang afhankelijk van mij.. en nu al twee en halve maand in mijn huis wat eigenlijk 1 grote open ruimte is. Wat zou ik me graag een dag vervelen, of in mijn eentje zitten niksen. De helft van mijn tijd kwijt met het leven van haar leven, mijn dromen in de ijkast zetten, kloppen op heel veel deuren voor oplossingen. Zucht. Ik ga maar aan mijn enorme to do lijst beginnen. Hoe minder blij ik ben, hoe minder er uit mijn handen komt. Ik ben vaak jaloers op jouw structuur!
Ja, je bent zeker anders gaan schrijven. Weer veel meer humor en van de gezellige woordspelingen.
Weet je, dat je aan niemand verantwoording af hoeft te leggen, dat je kunt doen wat je wilt (binnen grenzen dan) en wanneer je wilt, is ook heel fijn.
Een partner kan leuk zijn, maar ook helemaal niet.
Laat dat gewoon los en misschien komt er wel een leukerd op je pad. En misschien niet, maar dan heb je het met jezelf ook prima naar de zin.
Groetjes Carla
Wat je opmerkt over de toon waarop je iets zegt in verhouding tot de mate waarin het zich in je hoofd afspeelt: kennen we niet allemaal de voorbeelden van vroeger en ook van 'onze' generatie (tweede generatie na de oorlog) waarin mensen met een perfecte stiff upper lip jarenlang problemen voor zich hielden, weg relativeerden of weg lachten? Incest, huiselijk geweld? Ach, elk huisje heeft zijn kruisje toch? Jaja... Dus ik zou voor mezelf zo'n geluid van dr. Phil (nog nooit gezien overigens..) relativeren. Heeft zeker de oorlog niet meegemaakt:-)
Een reactie posten