Halvegare Citroen

Was er heilig van overtuigd dat ik bij mijn dochter moest oppassen als zij de ochtend-shift had. En dat betekent dat ik uiterlijk om 06.00 uur bij haar huis moet zijn. Of ergens in het midden elkaar ontmoeten, maar nog steeds vroeg. Met OV is dat altijd weer even aanpoten. Kan me niet veroorloven dat er een bus of trein vertraging heeft en ik te laat kom. Genoeg marge inbouwen dus. Dus zag mij al voor vijven van huis vertrekken. En dus rond vier uur op. Kan ik dat allemaal nog? Me dat afvragen gaf al spanning. Vroeger draaide ik daar mijn hand niet voor om, nu voel ik me een ontzettende slappe muts.

En dan heb ik het nog niet eens over het nadenken of ik mijn kleindochter wel een hele dag thuis kan opvangen en entertainen, ben ik alert genoeg, ik kan niet zomaar even naar boven lopen om iets te halen, even wat in de tuin pakken of de parasol opzetten hoe hoe hoe, wat doe ik als in naar de wc moet, hoe deed ik dat vroeger? Hoe doen mensen dat nu. Het feit dat mijn dochter mij wel goed genoeg vond om haar kind of bij haar of bij mij thuis te laten blijven, vergat ik maar even. Mijn dochter vindt mij goed genoeg en twijfelt helemaal niet.

Soms lees ik van Oma's die voor de geboorte al een complete kinderkamer hebben aangeschaft in hun eigen huis. Ik heb niks. Ja, een bruine banaan en een potje kindervoeding. En wat speelgoedjes van vroeger en wat Nijntje boekjes. En bedacht ook al dat ik als ze wil slapen, haar gewoon op wat matrasjes van de tuinstoelen kan leggen. Kan ze er ook niet afvallen, zoals van de bank. Niet teveel stressen, maar blijf in mogelijkheden denken. En adem uit!

Gelukkig had ik nog een paar keer contact en vroeg ik hoe veel ik van te voren er moest zijn en toen zei ze een tijdstip in de middag. Middag????? Terugbladerend zie ik inderdaad dat ze appte dat ze in de middag moest beginnen. Hoe het komt dat ik daar de ochtend van maakte?

Ze vroeg me of ik een tuniek voor haar kon naaien, straks voor het Suikerfeest. En appte een voorbeeld. Mm...eerst patroon bedenken (oude Knippen doorbladeren) en dan ook nog ergens stof uitzoeken en kant voor de randen. En KAN ik dat allemaal nog wel. Met dit suffe hoofd. Met mijn simpele goedkope naaimachien. Uitdaging. Kan ik wel omgaan met een uitdaging.

Van de week ook al gemerkt dat ik een afspraak om bloed te prikken verkeerd in de agenda had genoteerd. Een maand te vroeg. Gewoon te weinig doorgebladerd naar juni ipv mei, maar dan voel ik mij wel uitermate dommig.

Of als ik in de tuin sta en niet meer weet dat een Akelei (jaa...nu wel dan) een Akelei heet. Zaadjes in een koffiefilterzakje (goed idee Pourquoi Pas!)  gestopt vorig jaar met daarop "bloemen voortuin" omdat ik toen even niet meer wist hoe ze heten, die Akeleien. Errug toch?

Schiet wel even de vergeetachtigheid van mijn vader te binnen, die Alzheimer had en de fantastische uitspraak van mijn moeder dat IEDEREEN van de familie Citroen dement werd. En dank u oh moeder voor deze empatische uitspraak. Want ik ben ook een halve Citroen natuurlijk.

Foto van Pixabay

Jammer genoeg ben ik die uitspraak niet vergeten.