Want; zijn zij nou zo dom of ben ik nou zo slim?
Foto van Pixabay
Tschüss!!!
vrijdag 29 juni 2018
Raus!!
Ben even weg om het Duitse elftal wat technische tips te geven na hun teleurstellende en te vroege uitval op het WK.
Want; zijn zij nou zo dom of ben ik nou zo slim?
Tschüss!!!
Want; zijn zij nou zo dom of ben ik nou zo slim?
Tschüss!!!
donderdag 28 juni 2018
Kont
Even wat randjes van mijn hooigrasveld geknipt.
Enfin...al knippende bedacht ik dat ik ook meteen dan nog maar even de voortuin bij kon snoeien...want de groenbak zou geleegd worden...en sta ik daar onopgemaakt, kont omhoog, snoeischaar in de aanslag, komen 2 buurmannen aanjoggen.
Dacht nog aan De Rattenvanger bij Pourquoi Pas, dat je dus altijd voorbereid moet zijn op een ontmoeting met een leuke rattenvanger, maar goed, nu was ik dat niet. En toch een geinig gesprekje.
Wat me deed denken aan waarom ik zo lang heb geloofd dat Man met Hond de enige is die nog een beetje interesse in mij had. Wat ook niet zo was, want al heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel lang niks van sex samen gehad. En zelfs dat hoeft niet een interesse in mij te zijn.
Beetje moe van alle afgestreepte zaken. En wil graag bruisen van energie. Als Adele Bloemendaal in haar Brosbruis-bad. Maar er zit weinig bruis in mij. Wel wat meer energie moet ik toegeven. Omdat ik daar beter voor zorg. Om energie te behouden.
Ondertussen keek ik - toen het te warm was om buiten te zijn - op Netflix naar de pilotaflevering van Lucifer. Ik kende de hoofdrolspeler ergens van. Maar waarvan?
Oooh ja...van Miranda.
Hij was haar, zeg maar, boyfriend. Heerlijke man. En leuke serie dat Lucifer. Een beetje Screwball achtig.
Altijd fijn wat luchtigheid!
Enfin...al knippende bedacht ik dat ik ook meteen dan nog maar even de voortuin bij kon snoeien...want de groenbak zou geleegd worden...en sta ik daar onopgemaakt, kont omhoog, snoeischaar in de aanslag, komen 2 buurmannen aanjoggen.
Dacht nog aan De Rattenvanger bij Pourquoi Pas, dat je dus altijd voorbereid moet zijn op een ontmoeting met een leuke rattenvanger, maar goed, nu was ik dat niet. En toch een geinig gesprekje.
Wat me deed denken aan waarom ik zo lang heb geloofd dat Man met Hond de enige is die nog een beetje interesse in mij had. Wat ook niet zo was, want al heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel lang niks van sex samen gehad. En zelfs dat hoeft niet een interesse in mij te zijn.
Beetje moe van alle afgestreepte zaken. En wil graag bruisen van energie. Als Adele Bloemendaal in haar Brosbruis-bad. Maar er zit weinig bruis in mij. Wel wat meer energie moet ik toegeven. Omdat ik daar beter voor zorg. Om energie te behouden.
Ondertussen keek ik - toen het te warm was om buiten te zijn - op Netflix naar de pilotaflevering van Lucifer. Ik kende de hoofdrolspeler ergens van. Maar waarvan?
Oooh ja...van Miranda.
Hij was haar, zeg maar, boyfriend. Heerlijke man. En leuke serie dat Lucifer. Een beetje Screwball achtig.
Altijd fijn wat luchtigheid!
woensdag 27 juni 2018
Clublid
Altijd als ik een aanbieding zie voor NS-kaartjes, bij de Albert Heijn, Blokker of Kruidvat, dan koop ik er graag 1 of 2.
En kan dan een dagje heen en weer, op en neer en vice versa reizen. Dat geeft me een gevoel van vrijheid. Dat ik toch nog 'reizen' kan.
Helaas gaat me dat deze week niet meer lukken, want er is een staking bij het Openbaar Vervoer, dus er rijdt geen bus naar een station. En neen, op de fiets is nog steeds geen optie. Al heel lang niet, want station staat en stond al heel lang bekend als bekende jatplek. Mijn kinderen zijn er al diverse kwijtgeraakt. En de rest van de dagen heb ik ook afspraken staan, dus dan is reizen ook al geen optie.
Dinsdag voelde ik me zoals G. Joling altijd zegt 'dat hij de kracht' er niet voor had, om te reizen en ik moest thuisblijven voor een afspraak, daarna te kort tijd om nog iets 'leuks' te verzinnen.
Vandaag wel kracht, maar geen vervoer, morgen weer een afspraak en nou ja...om een lang saai verhaal kort te maken, heb in de familiekring gevraagd of iemand dat kaartje wilde hebben en kon gebruiken, dus kaartje vanmiddag per post verzonden.
Jammer de bammer dan maar.
Vanochtend ben ik nog even binnen gaan zitten, want vond het frips in de tuin. En pas in de middag brak de zon door en dreven de wolken weg.
Verder een afspraak verzet die ik al verzet had, wantmoet wil mijn dochter uit de brand helpen die opeens hoorde dat een oppas toch niet kon. Tsja..die dame heeft een historie van onbetrouwbaarheid, maar goed, het is aan mijn dochter om daar wat van te zeggen of daar wat mee te doen.
Uit de bibliotheek haalde ik een mooi boek van Brene Brown: Verlangen naar Verbinding. Met als ondertitel "Er echt bij horen en de moed om alleen te staan".
Die titel en de schrijfster waren al uitnodigend. Na te denken waarom je/ik zo graag ergens bij wil horen, terwijl ik merk dat ik ook maar al te vaak liever me niet wil aansluiten. Geen groepjesmens ben, niet bij clubjes hoor, niemand die uitroept dat ik zijn/haar beste vriend ben of zijn of haar nummertje Een en dat ik vaak afwijkende meningen heb.
Dus moet ik er in ieder geval voor zorgen dat ik lid ben van mijn eigen Fanclub, met maar 1 betalend lid.
Lijkt mij zo.
En kan me vinden in wat Groucho Marx ooit zei toen hij zijn lidmaatschap opzegde van een mannenclub:
Vandaag wel kracht, maar geen vervoer, morgen weer een afspraak en nou ja...om een lang saai verhaal kort te maken, heb in de familiekring gevraagd of iemand dat kaartje wilde hebben en kon gebruiken, dus kaartje vanmiddag per post verzonden.
Jammer de bammer dan maar.
Vanochtend ben ik nog even binnen gaan zitten, want vond het frips in de tuin. En pas in de middag brak de zon door en dreven de wolken weg.
Verder een afspraak verzet die ik al verzet had, want
Uit de bibliotheek haalde ik een mooi boek van Brene Brown: Verlangen naar Verbinding. Met als ondertitel "Er echt bij horen en de moed om alleen te staan".
Die titel en de schrijfster waren al uitnodigend. Na te denken waarom je/ik zo graag ergens bij wil horen, terwijl ik merk dat ik ook maar al te vaak liever me niet wil aansluiten. Geen groepjesmens ben, niet bij clubjes hoor, niemand die uitroept dat ik zijn/haar beste vriend ben of zijn of haar nummertje Een en dat ik vaak afwijkende meningen heb.
Dus moet ik er in ieder geval voor zorgen dat ik lid ben van mijn eigen Fanclub, met maar 1 betalend lid.
Lijkt mij zo.
En kan me vinden in wat Groucho Marx ooit zei toen hij zijn lidmaatschap opzegde van een mannenclub:
Dear Board,
I don’t want to belong to any club that would have me as a member.
Sincerely yours,
Groucho Marx.
Foto van Pixabay
dinsdag 26 juni 2018
Ben je dik dan haat je jezelf zegt Beatrijs Ritsema
In een rubriek van Trouw geeft Beatrijs Ritsema 'goede raad' bij moderne dilemma's.
Nu ging het over een vrouw die een vriendin heeft die alsmaar dikker wordt. Of zij daar iets van moest zeggen en hoe.
Beatrijs vond van niet en toch stoorde ik me enorm aan onderstaande aanname in haar betoog:
Ze lijdt eronder, daar kunt u zeker van zijn, ze vindt het verschrikkelijk en ze haat zichzelf.
Zij kent deze vriendin niet persoonlijk, weet helemaal niets van haar, behalve dan dat ze iedere keer dikker wordt, volgens het verhaal van de vriendin en trekt dan zo haar eigen conclusies. Ik zou bijna zeggen: Projectie.
Wie weet is die vriendin tevreden met hoe ze eruit ziet, accepteert ze de consequenties en vindt ze zichzelf de moeite waard, ondanks haar groeiende omvang. Of misschien wel dankzij haar omvang. Of heeft ze een ziekte en is daardoor zo dik geworden. Of vindt haar partner haar enorm sexy met haar volle dijen en borsten. Maar zichzelf haten? Eronder lijden?
Ik haat mijzelf ook niet. Want ik zie en voel maar al te goed dat dit het lichaam is waarin ik leef, dit lichaam heeft 2 kinderen mogen dragen, dus wat zou ik het haten? Nooit gedaan, wel lelijk gevonden, maar haten gaat veel dieper en verder.
Lekker weer een dikke vrouw in een veilig hokje geperst. Kijk; een dikke vrouw, oh die haaaaat zichzelf! Pas als je 'normaal' bent, dan is alles in balans.
Vanochtend draaide ik me om in bed en werd enorm duizelig. Alsof je in de draaimolen zat. Dan snap en weet ik dat dat komt omdat het te snel gaat voor je evenwichts-orgaan om bij te houden (ben ik een keer snel; ook niet goed!), dus maar rustig aan gedaan. Viel wel bijna, hoppa, de hobbykamer in, alsof ik dronken was. Baal wel, want zat juist in de stemming van hoera, het gaat iedere dag weer wat beter. Maar luisteren naar mijn lichaam en dus niet te druk doen. Of veel plotseling bukken.
Gelukkig had ik gisteren het gras al gemaaid. Wat niet minder groen is dan bij de buren.
Be
Nu ging het over een vrouw die een vriendin heeft die alsmaar dikker wordt. Of zij daar iets van moest zeggen en hoe.
Beatrijs vond van niet en toch stoorde ik me enorm aan onderstaande aanname in haar betoog:
Ze lijdt eronder, daar kunt u zeker van zijn, ze vindt het verschrikkelijk en ze haat zichzelf.
Zij kent deze vriendin niet persoonlijk, weet helemaal niets van haar, behalve dan dat ze iedere keer dikker wordt, volgens het verhaal van de vriendin en trekt dan zo haar eigen conclusies. Ik zou bijna zeggen: Projectie.
Foto van Pixabay
Wie weet is die vriendin tevreden met hoe ze eruit ziet, accepteert ze de consequenties en vindt ze zichzelf de moeite waard, ondanks haar groeiende omvang. Of misschien wel dankzij haar omvang. Of heeft ze een ziekte en is daardoor zo dik geworden. Of vindt haar partner haar enorm sexy met haar volle dijen en borsten. Maar zichzelf haten? Eronder lijden?
Ik haat mijzelf ook niet. Want ik zie en voel maar al te goed dat dit het lichaam is waarin ik leef, dit lichaam heeft 2 kinderen mogen dragen, dus wat zou ik het haten? Nooit gedaan, wel lelijk gevonden, maar haten gaat veel dieper en verder.
Lekker weer een dikke vrouw in een veilig hokje geperst. Kijk; een dikke vrouw, oh die haaaaat zichzelf! Pas als je 'normaal' bent, dan is alles in balans.
Vanochtend draaide ik me om in bed en werd enorm duizelig. Alsof je in de draaimolen zat. Dan snap en weet ik dat dat komt omdat het te snel gaat voor je evenwichts-orgaan om bij te houden (ben ik een keer snel; ook niet goed!), dus maar rustig aan gedaan. Viel wel bijna, hoppa, de hobbykamer in, alsof ik dronken was. Baal wel, want zat juist in de stemming van hoera, het gaat iedere dag weer wat beter. Maar luisteren naar mijn lichaam en dus niet te druk doen. Of veel plotseling bukken.
Gelukkig had ik gisteren het gras al gemaaid. Wat niet minder groen is dan bij de buren.
Be
maandag 25 juni 2018
Slechte Netflixkijker
Als de zon schijnt, maar ook wanneer niet, in ieder geval als het voorjaar en zomer is, dan ben ik liever buiten in de tuin dan dat ik zit te Netflixen. Dat is meer iets voor donkere natte dagen. Of misschien past het ook wel bij liever binnen blijven, want dat voelt veilig. En is dat gevoel aan het slijten. De ene dag slijt het beter dan de andere. Ik ben mijn eigen slijterij.
Dus kwam ik erachter dat de Noorse serie die ik aan het kijken was - Okkupert - al van Netflix was verwijderd. Jammerdebammer dan. Was pas op de helft.
Deel II is aangekocht door Netflix dus pik ik het dan wel weer op. Of niet.
Gisteren een fijne F1 race bekeken. Verstappen eindigde op positie 2. Mooi!
En dan toch met een humeur uit bed rollen wat niet fijn is. Dus die wil ik maar in bed laten liggen - nee, ik zet de ramen wijd open en vind dat het humeur het raam uit kan - en zelf vandaag mijn routines uitvoeren en me daardoor iets meer waard voelen. En mogen genieten van rust, vooral in mijn hoofd.
Mijn rondje Bless the House gedaan. Stelt niks voor denk ik in de ogen van echte schoonmaakfanaten, of goede huisvrouwen, maar ik ben al heel blij dat ik dit elke maandag doe. Naast de taken voor die dag en de rest van de week de andere Flylady opdrachten. Gewoon doen en niet teveel nadenken hoe het gedaan moet worden - op de perfectste manier - maar doen. Gewoon doen. Iedere week weer en zo blijft mijn huis netjes. Zet ik een roos uit de tuin in een piepklein vaasje, gewoon omdat dat mooi is, lekker ruikt en ja...omdat ik iets te veel gesnoeid had. Knoppen snoeien is niet zo slim.
Maar dan kan ik hard om mezelf lachen. In plaats van te denken dat ik toch wel een enorme sukkel ben en zie je wel.. Dat alleen al, scheelt een hoop.
Deze week staat er elke dag wel een moetje op de agenda. Moeten dat je thuis moet zijn of ergens heen moet verplicht. Bijna zoals 'normale' mensen dagelijks hebben. En er niet over zagen, zoals ze in Belgie zeggen, maar het gewoon doen en klaar.
Allez, de eerste kop koffie in een mooie beker zit erin en was heerlijk. De grijsheid rond mijn tuin trekt wat op en eveneens in mijn kop.
Ik ben er nog steeds, mijn kleindochter wijst altijd op de foto van mij als ze me ziet in haar huis, wat superschattig is om te merken. Ik vind mijzelf geheel geen model-oma, maar dat oordeel is niet aan mij, maar aan het kleinkind. Over een tijdje ga ik een aantal weken oppassen, niet elke dag, maar een paar dagen per week en een variabel aantal uren per week, want de andere oma die meestal oppast, is met vakantie.
Ben blij dat ik me goed genoeg voel om dat te kunnen. En dat het kan. Dus vraag niet hoe het kan, maar geniet ervan!
En nog maar een klein ere-doordeweekszwijmeltje voor de man die nu alweer 9 jaar geleden overleden is. Niet stoppen! Niet stoppen!! (Dat roep ik tegen mijzelf uiteraard).
Dus kwam ik erachter dat de Noorse serie die ik aan het kijken was - Okkupert - al van Netflix was verwijderd. Jammerdebammer dan. Was pas op de helft.
Deel II is aangekocht door Netflix dus pik ik het dan wel weer op. Of niet.
Gisteren een fijne F1 race bekeken. Verstappen eindigde op positie 2. Mooi!
En dan toch met een humeur uit bed rollen wat niet fijn is. Dus die wil ik maar in bed laten liggen - nee, ik zet de ramen wijd open en vind dat het humeur het raam uit kan - en zelf vandaag mijn routines uitvoeren en me daardoor iets meer waard voelen. En mogen genieten van rust, vooral in mijn hoofd.
Mijn rondje Bless the House gedaan. Stelt niks voor denk ik in de ogen van echte schoonmaakfanaten, of goede huisvrouwen, maar ik ben al heel blij dat ik dit elke maandag doe. Naast de taken voor die dag en de rest van de week de andere Flylady opdrachten. Gewoon doen en niet teveel nadenken hoe het gedaan moet worden - op de perfectste manier - maar doen. Gewoon doen. Iedere week weer en zo blijft mijn huis netjes. Zet ik een roos uit de tuin in een piepklein vaasje, gewoon omdat dat mooi is, lekker ruikt en ja...omdat ik iets te veel gesnoeid had. Knoppen snoeien is niet zo slim.
Maar dan kan ik hard om mezelf lachen. In plaats van te denken dat ik toch wel een enorme sukkel ben en zie je wel.. Dat alleen al, scheelt een hoop.
Deze week staat er elke dag wel een moetje op de agenda. Moeten dat je thuis moet zijn of ergens heen moet verplicht. Bijna zoals 'normale' mensen dagelijks hebben. En er niet over zagen, zoals ze in Belgie zeggen, maar het gewoon doen en klaar.
Allez, de eerste kop koffie in een mooie beker zit erin en was heerlijk. De grijsheid rond mijn tuin trekt wat op en eveneens in mijn kop.
Ik ben er nog steeds, mijn kleindochter wijst altijd op de foto van mij als ze me ziet in haar huis, wat superschattig is om te merken. Ik vind mijzelf geheel geen model-oma, maar dat oordeel is niet aan mij, maar aan het kleinkind. Over een tijdje ga ik een aantal weken oppassen, niet elke dag, maar een paar dagen per week en een variabel aantal uren per week, want de andere oma die meestal oppast, is met vakantie.
Ben blij dat ik me goed genoeg voel om dat te kunnen. En dat het kan. Dus vraag niet hoe het kan, maar geniet ervan!
En nog maar een klein ere-doordeweekszwijmeltje voor de man die nu alweer 9 jaar geleden overleden is. Niet stoppen! Niet stoppen!! (Dat roep ik tegen mijzelf uiteraard).
zondag 24 juni 2018
Niets moet; alles mag
Met die grondhouding of zeg maar gedachte/moto/credo in mijn hoofd, worden en voelen dingen lichter. Want ik merk wel dat zodra er dingen MOETEN, ik in de stresshouding schiet. Nu moet er af en toe toch echt wel iets, dus wil ik de komende periode leren hoe ik dat niet als een HEEL ERG iets zie, maar gewoon, zo zit het leven in elkaar.
Het is niet iets wat ik nou meekreeg van mijn psycholoog, maar wat ik al veel eerder zelf bedacht. Maar weinig oprecht zo voelde. Gelukkig nu wat meer. En dat ontspant de boel.
Kijk hoe mooi de mini-waterlelies in mijn kleine vijvertje bloeien. Ieder jaar weer, zonder dat ik daar ook maar iets aan hoef te doen. Behalve zorgen dat er water in de vijver blijft staan haha!
Mijn roos New Dawn bloeit ook weer rijkelijk, een roze waas over de saaie schutting. Een schutting die vergaderplek is voor allerlei musjes. Zo schattig hoe ze kwetteren met elkaar. Net een club vrouwen op een terrasje.
Gisterenochtend was ik koffie aan het maken in de keuken en keek naar mijn al lang uitgebloeide Japanse Kers. Wel een stuk of zes koolmeesjes waren daar aan het zoeken naar eten. Zo leuk om te bekijken.
Rustig de krant buiten gelezen. Het was niet zonnig, noch lekker warm, maar wel windstil en dan leest een krant buiten heel prettig. Met een heerlijk kopje koffie erbij, opgeklopte sojamelk en een roerei met bieslook uit de tuin.
Helaas besloot een buurvrouw uitgebreid en op volume 3000+ met haar vriendin het weer in Noord-Korea te bespreken (met de deur dicht) dat drukte even de pret, maar goed...het ging niet over de raketopstelling dus dat scheelt. Wie weet zocht ze zo'n hippe jas a la Melanie Trump.
Dus even binnen iets vermakelijks gezien op TLC. Over grote landhuizen in Engeland die staan te verkommeren, want duur in onderhoud en waar er dan een reddingsplan wordt geopperd. De eigenaar van het huisje en zijn vrouw waren bijna een karikatuur van wat je je voorstelt bij wereldvreemde Engelse upperclas huiseigenaren en juist dat maakte het zo heerlijk om naar te kijken.
Blij dat het met mijn kinderen, schoonzoon en kleinkind allemaal goed gaat.
Net even een stukje gefietst, gewoon omdat ik weet dat dat goed voor me is en ik zo sneller van mijn op- en afstap angst afkom. En zo worden mijn benen ook sterker. En ook maar direct wat uitgelezen boeken in een speciaal vak bij de bieb gedumpt. Altijd nuttig bezig zijn. Kan 't niet laten.
Nee hoor....ik ga zo direct hoop ik genieten van F1 in Frankrijk. Zou leuk zijn als een Renault motor in de Red Bull auto zijn best deed.
Gisteren al een kippensoepje gemaakt. Moet eerlijk zeggen met tegenzin, maar toen ik eenmaal aan het snijden was en de lekkere geuren van verse groenten me tegemoet kwamen, was dat ook weer snel over. En nu staat er dus al een lekker soepje voor me klaar. Hoe fijn is dat?
Zag vandaag dat mevrouw Clairy Polak opeens van grijs naar gekleurd haar is gegaan. Meestal zie je dat andersom. Heb zelf al een tijdje mijn haar niet geverfd, maar vind dat ik wel een oudere kop daardoor heb. Want ik grijs alleen aan mijn slapen en een stukje aan de voorkant. Bovenop en achterop niet. Dus wie weet gooi ik er toch weer een pakje verf in. Heb het nog op voorraad staan, dus dat kan ook gewoon. Of niet.
Ben denk ik al langer dan een jaar niet bij een kapper geweest. Geen zin an. Het kan wel want budget daarvoor zit gewoon in een potje, ook al een jaar lang. Maar zo geen zin erin. Of ik gun het mijzelf (nog) niet.
Veel mag, weinig moet kortom.
Het is niet iets wat ik nou meekreeg van mijn psycholoog, maar wat ik al veel eerder zelf bedacht. Maar weinig oprecht zo voelde. Gelukkig nu wat meer. En dat ontspant de boel.
Kijk hoe mooi de mini-waterlelies in mijn kleine vijvertje bloeien. Ieder jaar weer, zonder dat ik daar ook maar iets aan hoef te doen. Behalve zorgen dat er water in de vijver blijft staan haha!
Foto van Pixabay
Mijn roos New Dawn bloeit ook weer rijkelijk, een roze waas over de saaie schutting. Een schutting die vergaderplek is voor allerlei musjes. Zo schattig hoe ze kwetteren met elkaar. Net een club vrouwen op een terrasje.
Gisterenochtend was ik koffie aan het maken in de keuken en keek naar mijn al lang uitgebloeide Japanse Kers. Wel een stuk of zes koolmeesjes waren daar aan het zoeken naar eten. Zo leuk om te bekijken.
Rustig de krant buiten gelezen. Het was niet zonnig, noch lekker warm, maar wel windstil en dan leest een krant buiten heel prettig. Met een heerlijk kopje koffie erbij, opgeklopte sojamelk en een roerei met bieslook uit de tuin.
Helaas besloot een buurvrouw uitgebreid en op volume 3000+ met haar vriendin het weer in Noord-Korea te bespreken (met de deur dicht) dat drukte even de pret, maar goed...het ging niet over de raketopstelling dus dat scheelt. Wie weet zocht ze zo'n hippe jas a la Melanie Trump.
Dus even binnen iets vermakelijks gezien op TLC. Over grote landhuizen in Engeland die staan te verkommeren, want duur in onderhoud en waar er dan een reddingsplan wordt geopperd. De eigenaar van het huisje en zijn vrouw waren bijna een karikatuur van wat je je voorstelt bij wereldvreemde Engelse upperclas huiseigenaren en juist dat maakte het zo heerlijk om naar te kijken.
Blij dat het met mijn kinderen, schoonzoon en kleinkind allemaal goed gaat.
Net even een stukje gefietst, gewoon omdat ik weet dat dat goed voor me is en ik zo sneller van mijn op- en afstap angst afkom. En zo worden mijn benen ook sterker. En ook maar direct wat uitgelezen boeken in een speciaal vak bij de bieb gedumpt. Altijd nuttig bezig zijn. Kan 't niet laten.
Nee hoor....ik ga zo direct hoop ik genieten van F1 in Frankrijk. Zou leuk zijn als een Renault motor in de Red Bull auto zijn best deed.
Gisteren al een kippensoepje gemaakt. Moet eerlijk zeggen met tegenzin, maar toen ik eenmaal aan het snijden was en de lekkere geuren van verse groenten me tegemoet kwamen, was dat ook weer snel over. En nu staat er dus al een lekker soepje voor me klaar. Hoe fijn is dat?
Zag vandaag dat mevrouw Clairy Polak opeens van grijs naar gekleurd haar is gegaan. Meestal zie je dat andersom. Heb zelf al een tijdje mijn haar niet geverfd, maar vind dat ik wel een oudere kop daardoor heb. Want ik grijs alleen aan mijn slapen en een stukje aan de voorkant. Bovenop en achterop niet. Dus wie weet gooi ik er toch weer een pakje verf in. Heb het nog op voorraad staan, dus dat kan ook gewoon. Of niet.
Ben denk ik al langer dan een jaar niet bij een kapper geweest. Geen zin an. Het kan wel want budget daarvoor zit gewoon in een potje, ook al een jaar lang. Maar zo geen zin erin. Of ik gun het mijzelf (nog) niet.
Veel mag, weinig moet kortom.
zaterdag 23 juni 2018
Vrolijke laatste zwijmel
Mijn laatste voorlopig, zeg ik als een voorzichtige Heintje Davids, want ik merk dat de interesse om te zwijmelen momenteel niet zo groot is.
En toch toen ik onderstaand filmpje zag, werd ik op slag vrolijk.
En toch toen ik onderstaand filmpje zag, werd ik op slag vrolijk.
vrijdag 22 juni 2018
Juhannus viering
Gisteren was het officieel de langste dag en dus de eerste dag van de zomer. Midzomer.
In Scandinavie en andere landen, die nog dichter bij de natuur staan, vieren ze deze dag altijd uitbundig. Ik zie in mijn omgeving helemaal niets wat erop wijst dat iedereen zo blij is dat het eindelijk zomer is. Maar ja...onze winters zijn dan ook niet zo lang en vooral donker als daar.
Volgens mijn broer gaat dan iedereen die een zomerhuisje heeft daarheen met vrienden en familie (Midzomer wordt altijd in het weekend rond de 21e gevierd, meestal heb je dan de vrijdag ervoor al vrij en wordt men de volgende dag met een grote kater wakker. Het schijnt dat rond die tijd veel mensen verdrinken. In een meertje gekieperd met teveel drank op. Zoals bij ons bij grachten.
Helaas heeft mijn broer zijn zomerhuis verkocht. Had daar graag samen met hem een keertje willen zitten.
Altijd als ik zo'n houten roodgekleurd huisje zie word ik vrolijk en denk terug aan die zomer dat ik bij hem en zijn vrouw was en we Juhannus vierden. De zon ging niet onder, of maar heel kort want toen we uit de nachtclub liepen rond een uurtje of drie in de ochtend was het licht! En je krijgt als vrijgezel 7 wilde bloemen onder je kussen. Voor geluk in de liefde want dan zie je in je dromen je toekomstige geliefde. Had ik vast mijn contactlenzen niet in toen ik sliep.
Bij de zomerhuisjes zijn grote brandstapels - altijd gezellig een fikkie - en uiteraard muggen.
Ben toen ook een dagje naar Suomenlinna geweest, een van de eilandjes met een oud fort met strandjes van rotsblokken waar iedereen aan het barbequen was. En een ijskoude zee. Wat ik niet wist, totdat ik erin sprong. Jemig de Pemig zeg!
Vandaag doe ik het rustig aan, want merk dat dit dagje uit van gisteren, me lichamelijk vermoeid heeft. Dus wil ik ook weer nog beter aan mijn conditie werken. Blijf het moeilijk vinden om toch de moed te vinden om regelmatiger te gaan wandelen. En neen, ik hou niet van wandelclubjes.
Gisterenavond nog wel een lekker voetenbadje gemaakt. Maar dan nog schroef ik mijn voeten liever even eraf.
Vanochtend heel vroeg wakker met kramp in mijn bovenbeen. Dat je tenen heel raar krom staan. Au! Dan moet ik mezelf manen om kalm te blijven, tegendruk te geven en vooral rustig te blijven. Dat moet wel, want er is niemand die even tegen mijn voet of been drukt. Of zegt dat het wel goed komt. Maar gelukkig ging de kramp weer weg. Goed gedaan jochie!
Daarna toch nog even kunnen slapen en daarna maar lekker direct de was in de machine gestopt. Dat geeft me altijd een voldaan gevoel. Schone was.
Buiten is het nogal grauw en een paar spetters op de ramen en de tuinset is zeiknat. Maar ach...ik ga vandaag gewoon mijn eigen Midzomer vieren. Alvast begonnen met een heerlijk kopje koffie met kaneel. En voor de rest blij zijn dat ik kon reizen en gisteren zoveel schoonheid heb gezien. Alleen al die voorbeelden van borduursels; zo mooi!
In Scandinavie en andere landen, die nog dichter bij de natuur staan, vieren ze deze dag altijd uitbundig. Ik zie in mijn omgeving helemaal niets wat erop wijst dat iedereen zo blij is dat het eindelijk zomer is. Maar ja...onze winters zijn dan ook niet zo lang en vooral donker als daar.
Volgens mijn broer gaat dan iedereen die een zomerhuisje heeft daarheen met vrienden en familie (Midzomer wordt altijd in het weekend rond de 21e gevierd, meestal heb je dan de vrijdag ervoor al vrij en wordt men de volgende dag met een grote kater wakker. Het schijnt dat rond die tijd veel mensen verdrinken. In een meertje gekieperd met teveel drank op. Zoals bij ons bij grachten.
Helaas heeft mijn broer zijn zomerhuis verkocht. Had daar graag samen met hem een keertje willen zitten.
Foto van Pixabay
Bij de zomerhuisjes zijn grote brandstapels - altijd gezellig een fikkie - en uiteraard muggen.
Ben toen ook een dagje naar Suomenlinna geweest, een van de eilandjes met een oud fort met strandjes van rotsblokken waar iedereen aan het barbequen was. En een ijskoude zee. Wat ik niet wist, totdat ik erin sprong. Jemig de Pemig zeg!
Vandaag doe ik het rustig aan, want merk dat dit dagje uit van gisteren, me lichamelijk vermoeid heeft. Dus wil ik ook weer nog beter aan mijn conditie werken. Blijf het moeilijk vinden om toch de moed te vinden om regelmatiger te gaan wandelen. En neen, ik hou niet van wandelclubjes.
Gisterenavond nog wel een lekker voetenbadje gemaakt. Maar dan nog schroef ik mijn voeten liever even eraf.
Vanochtend heel vroeg wakker met kramp in mijn bovenbeen. Dat je tenen heel raar krom staan. Au! Dan moet ik mezelf manen om kalm te blijven, tegendruk te geven en vooral rustig te blijven. Dat moet wel, want er is niemand die even tegen mijn voet of been drukt. Of zegt dat het wel goed komt. Maar gelukkig ging de kramp weer weg. Goed gedaan jochie!
Daarna toch nog even kunnen slapen en daarna maar lekker direct de was in de machine gestopt. Dat geeft me altijd een voldaan gevoel. Schone was.
Buiten is het nogal grauw en een paar spetters op de ramen en de tuinset is zeiknat. Maar ach...ik ga vandaag gewoon mijn eigen Midzomer vieren. Alvast begonnen met een heerlijk kopje koffie met kaneel. En voor de rest blij zijn dat ik kon reizen en gisteren zoveel schoonheid heb gezien. Alleen al die voorbeelden van borduursels; zo mooi!
donderdag 21 juni 2018
Eruit!!
Beetje zoeken naar moed vandaag. Eigenlijk altijd wel nadat ik heb moeten nadenken over zaken bij de psycholoog. Dat mijn sessies bijna ten einde zijn. Want budget is op. Maximum bereikt. Maar mijn 'toestand' nog niet genormaliseerd. Vind ik zelf. Mijn 'bereik' is klein; ik kan weinig vind ik zelf en ben van de wap als ik meer dan 2 dingen verplicht moet op een dag. Sowieso als er verplichtingen zijn, wat gewoon bij een normaal leven hoort.
Ook liet de psych weten dat ze na de zomer (goh...is het al bijna zomer???) niet meer in mijn woonplaats werkt. Dus sowieso einde verhaal. Nog een paar sessies en dan is het klaar.
Zeker; ik zie wel dat ik minder somber ben, af en toe nog een terugval, maar wel met springveren onder den reet, want ik veer sneller op dan voorheen. En kan beter relativeren. En lach meer. Vooral om mijzelf.
Verder is er aan de (economische) situatie geheel niets veranderd. Alleen hoe ik er mee omga en hoe ik mijn rol daarin zie. Maar; geen licht te zien aan het eind in mijn tunnel.
Op woensdag geeft Flylady aan dat het een dag is om de zaken te doen die je altijd uitstelt. Dat kan iets kleins zijn, maar ook iets waar je tegen opziet. En dus uitstelt.
Dus gisteren ingeschreven voor woonruimte in een gemeente in de buurt. Die viel niet onder de inschrijving waar ik al een hele tijd genoteerd sta en ieder jaar verleng, want een tijd terug werd de samenwerking verbroken. Handig toch?. Zo drijf je de burger op kosten. Maar om mijn kansen te vergroten is het verstandig om me ook daar in te schrijven. Oeps...weer een leuk bedrag. Wel voor 5 jaar geldig, dus als ik het omsla over 5 jaar valt het ook wel weer mee. Niet zeiken. Wat moet dat moet.
Nu 'moet' ik vandaag iets leuks gaan doen. Van mijzelf. Maar ik wil niet. Maar het moet!! Het leven is te kort om elke dag thuis te zitten. Hup!!
Gelukt: net terug van rondje treinen met goedkoop kaartje. Had al tijden de wens om in Utrecht naar het Centraal Museum te gaan (tweede keer dit jaar) en daar de tentoonstelling over Jan Taminiau te bekijken.
En wat was het de moeite waard. Zo mooi. Hoe en waardoor hij geinspireerd wordt en hoe hij dit uitvoert in de meest prachtige jurken en jumpsuits, rokken en accessoires. Dan ben ik echt stil van zijn meesterschap. Hoe mooi geborduurd en hoe frele al die jurken op gaas. Kijken naar zijn mouwinzet, hoe de rits mooi verstopt is, maar vooral tienduizenden kraaltjes en pailletten.
Zijn bekendste jurk was er ook - die had ik ooit al in het Haags Gemeente Museum gezien, maar hij blijft prachtig. En nogmaals mooi om ze van heel dichtbij te kunnen bekijken. Jammer genoeg mag aanraken niet.
Ook liet de psych weten dat ze na de zomer (goh...is het al bijna zomer???) niet meer in mijn woonplaats werkt. Dus sowieso einde verhaal. Nog een paar sessies en dan is het klaar.
Zeker; ik zie wel dat ik minder somber ben, af en toe nog een terugval, maar wel met springveren onder den reet, want ik veer sneller op dan voorheen. En kan beter relativeren. En lach meer. Vooral om mijzelf.
Verder is er aan de (economische) situatie geheel niets veranderd. Alleen hoe ik er mee omga en hoe ik mijn rol daarin zie. Maar; geen licht te zien aan het eind in mijn tunnel.
Op woensdag geeft Flylady aan dat het een dag is om de zaken te doen die je altijd uitstelt. Dat kan iets kleins zijn, maar ook iets waar je tegen opziet. En dus uitstelt.
Dus gisteren ingeschreven voor woonruimte in een gemeente in de buurt. Die viel niet onder de inschrijving waar ik al een hele tijd genoteerd sta en ieder jaar verleng, want een tijd terug werd de samenwerking verbroken. Handig toch?. Zo drijf je de burger op kosten. Maar om mijn kansen te vergroten is het verstandig om me ook daar in te schrijven. Oeps...weer een leuk bedrag. Wel voor 5 jaar geldig, dus als ik het omsla over 5 jaar valt het ook wel weer mee. Niet zeiken. Wat moet dat moet.
Nu 'moet' ik vandaag iets leuks gaan doen. Van mijzelf. Maar ik wil niet. Maar het moet!! Het leven is te kort om elke dag thuis te zitten. Hup!!
Gelukt: net terug van rondje treinen met goedkoop kaartje. Had al tijden de wens om in Utrecht naar het Centraal Museum te gaan (tweede keer dit jaar) en daar de tentoonstelling over Jan Taminiau te bekijken.
En wat was het de moeite waard. Zo mooi. Hoe en waardoor hij geinspireerd wordt en hoe hij dit uitvoert in de meest prachtige jurken en jumpsuits, rokken en accessoires. Dan ben ik echt stil van zijn meesterschap. Hoe mooi geborduurd en hoe frele al die jurken op gaas. Kijken naar zijn mouwinzet, hoe de rits mooi verstopt is, maar vooral tienduizenden kraaltjes en pailletten.
Zijn bekendste jurk was er ook - die had ik ooit al in het Haags Gemeente Museum gezien, maar hij blijft prachtig. En nogmaals mooi om ze van heel dichtbij te kunnen bekijken. Jammer genoeg mag aanraken niet.
Dus helemaal in de sfeer van de tentoonstelling - bijna zweverig hahah - en dan is het een beetje een afknapper als je sluip door, kruip door door het museum moet, om weer bij de garderobe te komen, waar mijn tas en portomonnee in een kluisje lagen. Had wel zin in koffie, maar de zin werd me daardoor een beetje ontnomen en ook omdat ik tamelijke stalpoten kreeg.
Richting station dan maar weer. En er was iets op het Domplein, dus mijn plan om daar ergens op een hofje iets te nemen onder de rook van de toren, viel ook in duigen en eigenlijk wilde ik gewoon even slapen. Hahah....Dom he.
Uiteindelijk toch ook nog deel II van mijn plan uitgevoerd, dus verder treinen (wat is Station Utrecht enorm veranderd...opeens een groot open plein ergens middenin, waar vroeger, gewoon Hoog Catherijne was en alle snackbars en bloemenstallen - en ergens overstappen en zo stond ik met een grote blauwe tas, vegetarische balletjes achter de kiezen en allemaal gratis ministukjes laminaat (voor projectje als ik ooit genoeg puf krijg) op een station te wachten en uiteindelijk weer op een bus, nog een bus en toen - toen regende het precies toen ik uitstapte, maar wat rook dat heerlijk zeg. Zo fris.
En een voldaan gevoel dat ik ondanks lichte tegenzin toch ergens geweest ben. Dankzij de Museumjaarkaart, die ik van mijn kinderen voor mijn verjaardag kreeg vorig jaar. Topkado.
woensdag 20 juni 2018
De waarheid
Wat is dat eigenlijk de waarheid. Is dat het verhaal zoals ik dat zie of vertel. Of juist hoe die ander het ziet. Of ervaren heeft.
Of hebben we allebei onze eigen waarheid? Die zoals onderstaand plaatje, in het midden ligt?
Of hebben we allebei onze eigen waarheid? Die zoals onderstaand plaatje, in het midden ligt?
Altijd weer interessant hoe mensen claimen dat zij de waarheid spreken. Of kennen. Eerlijk waar. En dat er geen grijsgebied is, alleen maar 1 waarheid. Bovenstaand plaatje komt niet in hun boekje voor. Begrijpen niet wat voor hen een keiharde negen is, maar voor die ander toch echt een zes is.
Eigenlijk is de waarheid maar een raar concept. Het is een ander begrip dan de naakte feiten. Maar waarheid is meer de interpretatie van een situatie. Je eigen perceptie. Gezien door je eigen filters. Vanaf jouw kant. En vaak gebruikt om je gelijk te willen halen of krijgen. Want jij spreekt de waarheid.
Zodra beide partijen, of soms meerdere partijen, dat inzien, is er ruimte om tot elkaar te komen. Of vergeving. In ieder geval een zachtere wereld.
Zodra beide partijen, of soms meerdere partijen, dat inzien, is er ruimte om tot elkaar te komen. Of vergeving. In ieder geval een zachtere wereld.
maandag 18 juni 2018
Fed up documentaire gezien
Had geen tijd (naaiklusje) om de documentaire Fed Up te bekijken vorige week, dus maar online gekeken.
Tsja...heb al veel gelezen en bekeken over de voedselindustrie. Hoe ze vrij weinig bezig zijn met 100% gezonde voeding op de markt te brengen, maar veel meer om zoveel mogelijk klanten te werven en te behouden. Zoals elke dealer wil. Nu gaat de documentaire over de Amerikaanse voedingsindustrie en ik hoop dat wij hier in Nederland toch wat gezonder omgaan met onze kinderen en voeding.
Wat me ook al opviel in de documentaires op TLC over veel te zware mensen (boven de 300 kg) die als laatste redmiddel naar een maagverkleining grijpen, maar eerst van de dokter een maandje moeten laten zien DAT ze kunnen afvallen, dat er bij heel veel mensen totaal geen kennis is over wat Gezond of Gezonder eten dan is.
Dat ze onderweg naar het ziekenhuis zijn (dagen reizen) en dan maar FastFood eten, want er is niks anders. Zeggen ze. Of bij het ziekenhuis wonen waar ze de operatie gaan krijgen of zelfs hebben gehad en hetzelfde excuus hebben: Het is zo ingewikkeld om 'gezond' eten te krijgen/te maken. Zelf koken is 'ingewikkeld' en de afhaalopties zijn er daar overal en snel en goedkoop. En dan een beeld van een vrouw met 4 pizadozen op haar schoot en een doos met een hele taart; want dat voedsel zorgt dat ze zich rustig voelt. Vervang voedsel door drank of drugs et voila.
En dan ook nog keihard roepen: I'm hungry!! In feite zeggen ze dan ze hun dagelijkse high missen.
Vaak is de hele familie aan de maat.
En al heel snel worden er, als er afgevallen moet worden, light producten aangeschaft en low in fat. Jarenlang magere yoghurt 'moeten' eten. Dat wordt ook door dietisten verteld. Ook door de mijne een paar jaar terug. Je mag wel light-producten. Juist beter voor je.
En er wordt weinig zelf eten gemaakt. Gewoon verse groenten (wat zijn dat?) vers fruit. Vreemd? Ook in Fed up zie je ouders van Obese kinderen dan naar de light versie grijpen van Breakfast cereals. Allemaal producten met suiker. Zelfs extra suiker om het gebrek aan vet qua smaak te compenseren. En waarbij je melk moet doen. Allemaal koolhydraten = suikers
Een hele winkelwagen vol met pakjes. Geen blaadje groen te zien. "Ja, want hij vindt dat niet lekker, groente". Zo blij dat mijn dochter haar dochter al jong alle soorten groenten liet en laat eten. En ze het heerlijk vindt.
Dan is de oud-Hollandse manier van een volkoren boterham met tevredenheid toch nog niet zo gek.
En gewoon pure producten, zo min mogelijk bewerkt door de fabrikant of, als je dat leuk vindt, uit je eigen moestuintje. Dan weet je helemaal wat je eet.
Het concept van eten afhalen is hier wat minder sterk aanwezig dan in de US of de UK, maar Friet van Piet dat is wel een bekend concept. Nu is daar een wereld van zaken bijgekomen. En dat wordt allemaal op een brommertje thuisbezorgd. Hoef je niets voor te doen, behalve je portomonnee trekken.
Een paar jaar geleden werd er voor het eerst iets bezorgd bij mij thuis. Man met Hond had wel trek in Sushi dus dat kon ik wel laten bezorgen. Ik wist niet eens hoe, had geen account...maar voor hem was dat allemaal bekend terrein. En vertelde ook dat zijn zoon regelmatig Pizza's liet bezorgen. Of shoarma. En dan wel de mond vol over dat hij ALTIJD gezonde keuzes maakte. Niemand wist me zo goed te vertellen hoe ik ook gezond kon eten.
Ok...ik ben zeker ook nog eens een (verplichte) knieperd en zie dan direct als ik zoiets zelf maak of gewoon een diepvriespizza bij de supermarkt koop, hoeveel je kan besparen, maar ben ook wel blij dat ik die vorm van 'makkelijk eten' nooit heb uitgediept. Gevaarlijk en verslavend.
Ben eigenlijk juist de kant van weer alles zelf koken en maken opgegaan. Van verse producten en met weinig toevoegingen daardoor. Geen magere producten. Nooit meer soep uit blik. Nu vind ik dat te zout.
Maar moet eerlijk toegeven dat er jaren zijn geweest dat de Aardappel Anders heerlijk smaakte en ook de Lasagna met een saus uit een pakje. Of een pot. Fijn als je om zes uur uit je werk komt, nog moet koken en het allemaal redelijk snel klaar is. En dan kookte ik nog elke dag zelf.
Maar ik vond het bijna misdadig in die documentaire het winkelwagentje van die ouders van die te dikke jongen te bekijken. Koekjes, koekjes en koekjes en allemaal producten met extra suikers, maar wel 'low in fat'. Dan is het goed, want gezond.
En dat arme te dikke meisje, die zich rotsporte, thuis haar light en low in fat producten kreeg voorgeschoteld - want gezond - en op school de keus had tussen pizza of hamburgers. Gesponsord door de grote ketens. Dat zijn bijna misdadige keuzes vind ik. En dan mevrouw Obama maar roepen dat ze nog meer moet sporten. En ondertussen niet aanpakken waar het allemaal misgaat. Dat onze producten allemaal teveel toegevoegde suikers bevatten.
Nog een gesprek met mijn dochter en schoonzoon daarover gehad. Dat 'we' vroeger de keus hadden op school tussen vieze chocolademelk, nog viezere koffie of iets wat op thee leek, allemaal uit een automaat in de aula. Meer was er niet.
Mijn dochter had de optie om een tosti te kopen. Of een appel of ander fruit. Maar altijd brood mee van thuis.
Kan me nog herinneren dat ik het toen al raar vond dat er een frisdrank-automaat op de middelbare school kwam. Maar ook dat ik het ingewikkeld vind om constant te moeten opletten, vooral nu ik Diabetes 2 heb. En ik het liefst die erfenis niet door wil geven. Dus wees je bewust van wat je eet. Wat je je kind geeft.
Ondertussen gaf ik mijn kleinkind een paar stukjes verse mango. Daar zitten ook suikers in. Maar geen extra toegevoegd en ze krijgt ook nog de vezels naar binnen van het product. En leert vroeg verschillende smaken kennen.
Kwam van de week een Opsporingsbericht binnen voor een grijze kat, hier uit de buurt. Die lag als het lekker warm was, vaak achterin mijn tuin, onder een stoel te soezen en met een half oog naar vogeltjes te kijken. Nu is hij spoorloos, dus als ik 'm weer zie soezen dan weet ik wie ik kan bellen.
Tsja...heb al veel gelezen en bekeken over de voedselindustrie. Hoe ze vrij weinig bezig zijn met 100% gezonde voeding op de markt te brengen, maar veel meer om zoveel mogelijk klanten te werven en te behouden. Zoals elke dealer wil. Nu gaat de documentaire over de Amerikaanse voedingsindustrie en ik hoop dat wij hier in Nederland toch wat gezonder omgaan met onze kinderen en voeding.
Wat me ook al opviel in de documentaires op TLC over veel te zware mensen (boven de 300 kg) die als laatste redmiddel naar een maagverkleining grijpen, maar eerst van de dokter een maandje moeten laten zien DAT ze kunnen afvallen, dat er bij heel veel mensen totaal geen kennis is over wat Gezond of Gezonder eten dan is.
Dat ze onderweg naar het ziekenhuis zijn (dagen reizen) en dan maar FastFood eten, want er is niks anders. Zeggen ze. Of bij het ziekenhuis wonen waar ze de operatie gaan krijgen of zelfs hebben gehad en hetzelfde excuus hebben: Het is zo ingewikkeld om 'gezond' eten te krijgen/te maken. Zelf koken is 'ingewikkeld' en de afhaalopties zijn er daar overal en snel en goedkoop. En dan een beeld van een vrouw met 4 pizadozen op haar schoot en een doos met een hele taart; want dat voedsel zorgt dat ze zich rustig voelt. Vervang voedsel door drank of drugs et voila.
En dan ook nog keihard roepen: I'm hungry!! In feite zeggen ze dan ze hun dagelijkse high missen.
Vaak is de hele familie aan de maat.
En al heel snel worden er, als er afgevallen moet worden, light producten aangeschaft en low in fat. Jarenlang magere yoghurt 'moeten' eten. Dat wordt ook door dietisten verteld. Ook door de mijne een paar jaar terug. Je mag wel light-producten. Juist beter voor je.
En er wordt weinig zelf eten gemaakt. Gewoon verse groenten (wat zijn dat?) vers fruit. Vreemd? Ook in Fed up zie je ouders van Obese kinderen dan naar de light versie grijpen van Breakfast cereals. Allemaal producten met suiker. Zelfs extra suiker om het gebrek aan vet qua smaak te compenseren. En waarbij je melk moet doen. Allemaal koolhydraten = suikers
Een hele winkelwagen vol met pakjes. Geen blaadje groen te zien. "Ja, want hij vindt dat niet lekker, groente". Zo blij dat mijn dochter haar dochter al jong alle soorten groenten liet en laat eten. En ze het heerlijk vindt.
Dan is de oud-Hollandse manier van een volkoren boterham met tevredenheid toch nog niet zo gek.
En gewoon pure producten, zo min mogelijk bewerkt door de fabrikant of, als je dat leuk vindt, uit je eigen moestuintje. Dan weet je helemaal wat je eet.
Het concept van eten afhalen is hier wat minder sterk aanwezig dan in de US of de UK, maar Friet van Piet dat is wel een bekend concept. Nu is daar een wereld van zaken bijgekomen. En dat wordt allemaal op een brommertje thuisbezorgd. Hoef je niets voor te doen, behalve je portomonnee trekken.
Een paar jaar geleden werd er voor het eerst iets bezorgd bij mij thuis. Man met Hond had wel trek in Sushi dus dat kon ik wel laten bezorgen. Ik wist niet eens hoe, had geen account...maar voor hem was dat allemaal bekend terrein. En vertelde ook dat zijn zoon regelmatig Pizza's liet bezorgen. Of shoarma. En dan wel de mond vol over dat hij ALTIJD gezonde keuzes maakte. Niemand wist me zo goed te vertellen hoe ik ook gezond kon eten.
Ok...ik ben zeker ook nog eens een (verplichte) knieperd en zie dan direct als ik zoiets zelf maak of gewoon een diepvriespizza bij de supermarkt koop, hoeveel je kan besparen, maar ben ook wel blij dat ik die vorm van 'makkelijk eten' nooit heb uitgediept. Gevaarlijk en verslavend.
Ben eigenlijk juist de kant van weer alles zelf koken en maken opgegaan. Van verse producten en met weinig toevoegingen daardoor. Geen magere producten. Nooit meer soep uit blik. Nu vind ik dat te zout.
Maar moet eerlijk toegeven dat er jaren zijn geweest dat de Aardappel Anders heerlijk smaakte en ook de Lasagna met een saus uit een pakje. Of een pot. Fijn als je om zes uur uit je werk komt, nog moet koken en het allemaal redelijk snel klaar is. En dan kookte ik nog elke dag zelf.
Maar ik vond het bijna misdadig in die documentaire het winkelwagentje van die ouders van die te dikke jongen te bekijken. Koekjes, koekjes en koekjes en allemaal producten met extra suikers, maar wel 'low in fat'. Dan is het goed, want gezond.
En dat arme te dikke meisje, die zich rotsporte, thuis haar light en low in fat producten kreeg voorgeschoteld - want gezond - en op school de keus had tussen pizza of hamburgers. Gesponsord door de grote ketens. Dat zijn bijna misdadige keuzes vind ik. En dan mevrouw Obama maar roepen dat ze nog meer moet sporten. En ondertussen niet aanpakken waar het allemaal misgaat. Dat onze producten allemaal teveel toegevoegde suikers bevatten.
Nog een gesprek met mijn dochter en schoonzoon daarover gehad. Dat 'we' vroeger de keus hadden op school tussen vieze chocolademelk, nog viezere koffie of iets wat op thee leek, allemaal uit een automaat in de aula. Meer was er niet.
Mijn dochter had de optie om een tosti te kopen. Of een appel of ander fruit. Maar altijd brood mee van thuis.
Kan me nog herinneren dat ik het toen al raar vond dat er een frisdrank-automaat op de middelbare school kwam. Maar ook dat ik het ingewikkeld vind om constant te moeten opletten, vooral nu ik Diabetes 2 heb. En ik het liefst die erfenis niet door wil geven. Dus wees je bewust van wat je eet. Wat je je kind geeft.
Ondertussen gaf ik mijn kleinkind een paar stukjes verse mango. Daar zitten ook suikers in. Maar geen extra toegevoegd en ze krijgt ook nog de vezels naar binnen van het product. En leert vroeg verschillende smaken kennen.
Kwam van de week een Opsporingsbericht binnen voor een grijze kat, hier uit de buurt. Die lag als het lekker warm was, vaak achterin mijn tuin, onder een stoel te soezen en met een half oog naar vogeltjes te kijken. Nu is hij spoorloos, dus als ik 'm weer zie soezen dan weet ik wie ik kan bellen.
zondag 17 juni 2018
Eerst!!
Lang voordat de meeste avondvierdaagse lopertjes binnenkwamen, liep er een vader met zijn zoontje (meesleurend zowat) door de straat met in zijn ogen die blik van "EERST!!"
Hij liep tempo snelwandelen, met van die grote mannenbenen en -stappen.
Ik dacht alleen maar dat hij waarschijnlijk zo'n type man is die dat ook in bed roept.
Eerst!!
Hij liep tempo snelwandelen, met van die grote mannenbenen en -stappen.
Foto van Pixabay
Ik dacht alleen maar dat hij waarschijnlijk zo'n type man is die dat ook in bed roept.
Eerst!!
zaterdag 16 juni 2018
Feestje zwijmel
Zulke leuke en lieve foto's gezien van kleindochter, in het jurkje, gisteren bij de Opa van mijn schoonzoon op bezoek, samen met nog een ander nichtje. Dat is een warm gevoel dat ze onderdeel van een groter geheel is.
Gezellig weer even met de knijpers gespeeld met kleindochter vandaag en van mijn dochter een doosje met wat zelfgebakken lekkernijen gehad. Niet teveel mam, want dat is niet goed voor ons. (Oh...jammerrrrr, maar ze heeft wel gelijk).
En zo leuk dat ze met haar vader even samen naar de Teletubbies ging kijken online. Tussen het spelen met de knijpers door. Teletubbies; dat is toch al heel oud? Ja, zei mijn dochter, want eentje heeft inmiddels zelf al een baby. (Ik neem aan eentje die een Teletubbie speelt). Ohoh!
Nou..doorgaan met Feestvieren familie!
Gezellig weer even met de knijpers gespeeld met kleindochter vandaag en van mijn dochter een doosje met wat zelfgebakken lekkernijen gehad. Niet teveel mam, want dat is niet goed voor ons. (Oh...jammerrrrr, maar ze heeft wel gelijk).
En zo leuk dat ze met haar vader even samen naar de Teletubbies ging kijken online. Tussen het spelen met de knijpers door. Teletubbies; dat is toch al heel oud? Ja, zei mijn dochter, want eentje heeft inmiddels zelf al een baby. (Ik neem aan eentje die een Teletubbie speelt). Ohoh!
Nou..doorgaan met Feestvieren familie!
vrijdag 15 juni 2018
Eid Mubarak
Moest vanochtend nuchter bloed laten prikken om de uitslag over kleine week te bespreken met mijn Diabetes Praktijk Ondersteuner. Dat betekent dat je 12 uur voorafgaand aan de priktijd niet mag eten en geen frisdrank of iets met suiker mag drinken. Nou appeltje eitje, want gewoon op de normale tijd je avondeten nuttigen en daarna niets meer eten en ook geen dingen met suiker drinken, maar ik drink meestal gewoon water. Of thee zonder suiker in de avond.
Mijn dochter heeft een maand lang gevast en dan de hele dag vanaf zonsopgang tot zonsondergang. En omdat de zon zo vroeg op is in deze tijd van het jaar en zo laat onder, is dat een lange periode. En ook nog zonder drinken. Maar zonder klagen hoor. Dus ik bedacht me dat ik een avondje opletten wel zou halen.
En vandaag begint het Suikerfeest. 3 dagen lang gezelligheid en families die bij elkaar komen om dit met lekkernijen en vooral samenzijn te vieren. Wat Kerstfeest voor ons is.
Zag al verschillende mensen helemaal keurig netjes gekleed - ik zou bijna schrijven op hun Paasbest - in ons winkelcentrum lopen en een vrouw had zo'n mooie jurk aan dat ik haar complimenteerde hiermee en haar Eid Mubarak wenste. De jurk was prachtig versierd met kant en parels. Komen wij met een jurkje van de Miss Etam. Maar dat zou ook prima zijn hoor. Je hoeft niet in het lang en ook geen zwarte kousen aan.
Wat ik voor mijn dochter heb gemaakt is geen traditionele lange tuniek van Morba stof (zware maar mooie fluweelachtige stof) de takshita, maar losjes gebaseerd hierop, gedragen op een skinny jeans. Kort van voren, als een tuniek en lang van achteren. Zonder hoofddoek. Die draagt mijn dochter niet.
Gisteren rook ik in de hal van haar appartement al een heerlijke baklucht. Ze was bezig om Red Velvet taart te bakken, er stonden al twee lagen klaar en had al een hele batch koekjes staan om af te koelen en daarna nog te versieren met chocolade en/of kokos of cornflakes-crunch. Wat een talent voor bakken heeft ze. En ze ging ook nog spinazietaart maken. En tiramisutaart. 'Ja, maar wel zonder tiramisu', zei haar vriendin nog lachend. Dat vond ik nou weer jammer :). Maar dan kan je natuurlijk iets van amandel essence gebruiken. Wat je niet kent, mis je ook niet tenslotte.
Ze was erg in haar nopjes met de jurk en het jurkje voor haar dochter vond ze ook te schattig. De vriendin ook. Ze heeft het vanochtend al aan naar haar Opa en Oma zag ik. In de middag zijn we nog even een klein wit broekje erbij gaan kopen, zodat ze er net als haar moeder uit zou zien. Wat een leuk winkelcentrum. Maar ook wat een levendige buurt.
Toen we terug van winkelen kwamen heb ik de trein bij een station eerder naar huis genomen, want ik zei al dat ik me een beetje moe voelde worden. En kleindochter was toe aan haar middagslaapje en er zat regen in de lucht. Maar het was helemaal goed zo. Op het station in mijn thuisstad regende het keihard, dus blij dat ik een pluutje bij me had en ook mijn jas maar weer aangedaan. Maar kwam desalniettemin toch aardig zeiknat thuis, want het waaide ook flink en dan helpt een plu niks. Net als vroeger op de fiets naar je werk, waar je broekspijpen doornat waren geregend.
Maar lekker alle natte spullen uit, relaxte kleding aan het alleen nog maar iets gezonds maken voor het avondeten. De brocolli liep bijna de koelkast uit, dus die maar geroerbakt met paprika en een uitje en wat gerookte kip. Heerlijk.
Wel moe, maar gelukkig kon ik naar bed wanneer ik dat zelf wilde. En dan toch nog weer onrustig geslapen.
Dus vandaag nog maar weer even bijkomen van uhm..niks. Die 2 buisjes bloed die zal ik niet echt missen.
Voor wie het viert; Eid Mubarak/Fijn Suikerfeest
Mijn dochter heeft een maand lang gevast en dan de hele dag vanaf zonsopgang tot zonsondergang. En omdat de zon zo vroeg op is in deze tijd van het jaar en zo laat onder, is dat een lange periode. En ook nog zonder drinken. Maar zonder klagen hoor. Dus ik bedacht me dat ik een avondje opletten wel zou halen.
En vandaag begint het Suikerfeest. 3 dagen lang gezelligheid en families die bij elkaar komen om dit met lekkernijen en vooral samenzijn te vieren. Wat Kerstfeest voor ons is.
Zag al verschillende mensen helemaal keurig netjes gekleed - ik zou bijna schrijven op hun Paasbest - in ons winkelcentrum lopen en een vrouw had zo'n mooie jurk aan dat ik haar complimenteerde hiermee en haar Eid Mubarak wenste. De jurk was prachtig versierd met kant en parels. Komen wij met een jurkje van de Miss Etam. Maar dat zou ook prima zijn hoor. Je hoeft niet in het lang en ook geen zwarte kousen aan.
Wat ik voor mijn dochter heb gemaakt is geen traditionele lange tuniek van Morba stof (zware maar mooie fluweelachtige stof) de takshita, maar losjes gebaseerd hierop, gedragen op een skinny jeans. Kort van voren, als een tuniek en lang van achteren. Zonder hoofddoek. Die draagt mijn dochter niet.
Gisteren rook ik in de hal van haar appartement al een heerlijke baklucht. Ze was bezig om Red Velvet taart te bakken, er stonden al twee lagen klaar en had al een hele batch koekjes staan om af te koelen en daarna nog te versieren met chocolade en/of kokos of cornflakes-crunch. Wat een talent voor bakken heeft ze. En ze ging ook nog spinazietaart maken. En tiramisutaart. 'Ja, maar wel zonder tiramisu', zei haar vriendin nog lachend. Dat vond ik nou weer jammer :). Maar dan kan je natuurlijk iets van amandel essence gebruiken. Wat je niet kent, mis je ook niet tenslotte.
Ze was erg in haar nopjes met de jurk en het jurkje voor haar dochter vond ze ook te schattig. De vriendin ook. Ze heeft het vanochtend al aan naar haar Opa en Oma zag ik. In de middag zijn we nog even een klein wit broekje erbij gaan kopen, zodat ze er net als haar moeder uit zou zien. Wat een leuk winkelcentrum. Maar ook wat een levendige buurt.
Het model is golvend en kort van voren, met een ronde hals en rechte mouwen, maar dat zie je niet zo goed hier.
Heb het kant wat ik bij de bovenste jurk heb gebruikt in tweeen gedeeld. Beetje rare foto, maar in het echt veel leuker en zonder rimpels bij de armsgaten :)
Maar lekker alle natte spullen uit, relaxte kleding aan het alleen nog maar iets gezonds maken voor het avondeten. De brocolli liep bijna de koelkast uit, dus die maar geroerbakt met paprika en een uitje en wat gerookte kip. Heerlijk.
Wel moe, maar gelukkig kon ik naar bed wanneer ik dat zelf wilde. En dan toch nog weer onrustig geslapen.
Dus vandaag nog maar weer even bijkomen van uhm..niks. Die 2 buisjes bloed die zal ik niet echt missen.
Voor wie het viert; Eid Mubarak/Fijn Suikerfeest
woensdag 13 juni 2018
Tijd om te zingen
Zo - morgen kan ik de jurken bezorgen. Dochter wilde ze eerst ook wel komen halen, maar is druk bezig koekjes en taarten te bakken. En het leek me wel prettig om een stok (kind) achter de deur te hebben om eruit op te moeten trekken.
OV-pas ligt klaar, jurken gestreken en ingepakt en nu even niets. Yeah!
It ain't over until the Fat lady sings
Gisteren toch iets te lang op mijn naaiklusje gezeten. Te weinig pauzes genomen en te fanatiek iets willen afkrijgen - iets willen bewijzen zeg ik als pseudo psycholoog.
Gisterenavond laat (na mijn vaste bedtijd) appte ik nog met dochter dat ik haar jurk vandaag zou brengen, maar bijna af (haar jurk wel, maar nog niet die van kleindochter), maar op het laatste moment realiseerde ik me dat het toch wel erg nauwe mouwtjes waren geworden. Het arme kind zou afgebonden bovenarmpjes hebben.
Dus: of ik maak een compleet nieuw bovenstuk, of ik knip de (aangeknipte) mouwtjes eraf en maak nieuwe mouwtjes. Of ik laat het zo, maar eigenlijk wist ik al dat dat geen optie was. Maar wat zonde van al dat werk, want het zag er, te klein en al, toch wel heel erg leuk uit.
Maar eerst maar eens te bedde.
Slecht geslapen, vrijwel ieder uur een keertje voorbij zien komen. Dat geeft mij wel aan dat ik nog beter moet leren met deadlines ( = stress) leren omgaan. Veel eerder op de rem trappen dus.
Vandaag knoop doorgehakt en dan ook maar direct de mouwen eraf geknipt en in het model iets veranderd zodat ik ingezette mouwen kon maken. En mouwen knippen, eerst bedenken en tekenen, en die weer voorzien van een randje kant en dichtnaaien etc etc...
En dochter laten weten dat ik iets te optimistisch was, maar ze had gisteren al een aantal keren aangegeven dat er geen haast bij was. Kon ook donderdag of vrijdag. Dus laat ik nou eens naar haar luisteren en me niet door mijzelf en mijn eigen targets op laten jagen. Maar goh wat had ik graag vandaag bij haar op de stoep gestaan met mijn twee robes.
Nu alweeeeeeer pauze (en ondertussen ook nog wel wat huishoudelijke taken gedaan, de was en mijn wekelijkse taak van de Flylady, namelijk doe iets wat je maar blijft uitstellen) en zo direct maar weer verder.
Het is bijna af, maar zaak is om rustig aan te blijven werken. Niet met het gaspedaal op 80 km per uur naaien.
Maar wat heb ik zin om nou eindelijk eens te zingen!! De tuin roept dat er ook wel eens een uitgebloeide roos afgeknipt mag worden en he....kijk dan...we groeien gewoon door hoor. Oh...en je huis uit...ook wel weer eens leuk. Of met iemand praten.
Kom op: weer even doorgaan dan kan je straks lekker zingen!
Gisterenavond laat (na mijn vaste bedtijd) appte ik nog met dochter dat ik haar jurk vandaag zou brengen, maar bijna af (haar jurk wel, maar nog niet die van kleindochter), maar op het laatste moment realiseerde ik me dat het toch wel erg nauwe mouwtjes waren geworden. Het arme kind zou afgebonden bovenarmpjes hebben.
Dus: of ik maak een compleet nieuw bovenstuk, of ik knip de (aangeknipte) mouwtjes eraf en maak nieuwe mouwtjes. Of ik laat het zo, maar eigenlijk wist ik al dat dat geen optie was. Maar wat zonde van al dat werk, want het zag er, te klein en al, toch wel heel erg leuk uit.
Maar eerst maar eens te bedde.
Slecht geslapen, vrijwel ieder uur een keertje voorbij zien komen. Dat geeft mij wel aan dat ik nog beter moet leren met deadlines ( = stress) leren omgaan. Veel eerder op de rem trappen dus.
Vandaag knoop doorgehakt en dan ook maar direct de mouwen eraf geknipt en in het model iets veranderd zodat ik ingezette mouwen kon maken. En mouwen knippen, eerst bedenken en tekenen, en die weer voorzien van een randje kant en dichtnaaien etc etc...
En dochter laten weten dat ik iets te optimistisch was, maar ze had gisteren al een aantal keren aangegeven dat er geen haast bij was. Kon ook donderdag of vrijdag. Dus laat ik nou eens naar haar luisteren en me niet door mijzelf en mijn eigen targets op laten jagen. Maar goh wat had ik graag vandaag bij haar op de stoep gestaan met mijn twee robes.
Nu alweeeeeeer pauze (en ondertussen ook nog wel wat huishoudelijke taken gedaan, de was en mijn wekelijkse taak van de Flylady, namelijk doe iets wat je maar blijft uitstellen) en zo direct maar weer verder.
Het is bijna af, maar zaak is om rustig aan te blijven werken. Niet met het gaspedaal op 80 km per uur naaien.
Maar wat heb ik zin om nou eindelijk eens te zingen!! De tuin roept dat er ook wel eens een uitgebloeide roos afgeknipt mag worden en he....kijk dan...we groeien gewoon door hoor. Oh...en je huis uit...ook wel weer eens leuk. Of met iemand praten.
Kom op: weer even doorgaan dan kan je straks lekker zingen!
foto van Pixabay
dinsdag 12 juni 2018
Tijgermoeder
Het maken van een jurk/tuniek/kleedje voor mijn dochter heeft me doen beseffen dat ik wel degelijk (nog) iets kan.
Ik kan methodisch werken
Ik kan plannen
Ik kan uit niets iets maken
Ik kan een patroon ontwerpen en tekenen
Ik kan iets afmaken
Ik ben creatief; wat ik zie kan ik maken. Nou ja, de Eifeltoren begin ik niet meer aan.
Ik ben een doorzetter
Dat zijn allemaal zaken die me helpen om weer een beetje meer vertrouwen in mijzelf en mijn eigen kunnen te krijgen. Tastbaar bewijs mevrouw Citroen. Hangt aan de kamerdeur. Af, klaar en nog leuk geworden ook.
En nu ben ik, als verrassing voor mijn dochter, ook een mini-me versie aan het maken voor mijn kleindochter. Ik moet mezelf afremmen, want buiten de deur kom ik niet meer. Ik zit het liefste de hele dag in het torenkamertje te naaien bij wijze van spreken. Nu even pauze; het mini jurkje is bijna klaar, maar ben een beetje bang dat de mouwtjes aan de krappe kant zijn.
Vertelde dit alles aan mijn psycholoog en zo kwam ook mijn loopbaan ter sprake en het leek wel alsof ik het over een andere vrouw had. Ik heb zoveel dingen ondernomen, heb zo vaak van soort werk of branche gewisseld, carrierestappen gedaan, nek uitgestoken en nieuwe dingen geleerd en uitgevoerd. Niet omdat er iemand thuis zat die tegen me zei dat ik het echt wel kon. Integendeel.
Had ik, toen ik nog getrouwd was, een leuke jas voor mijn dochter gemaakt, lekker warm voor de winter en eentje die niemand had, zei mijn man dat hij ook iemand kende in de Bijlmer die kleding naaide en dat zo goed kon. Wat kon die vrouw goed naaien (oh...hij bedoelde eigenlijk de Helen van Royen versie van naaien). Maar niks dat ik iets leuks had gemaakt. Geen woord. Ja...of ik die spelden nou eens op ging ruimen.
Vertellen over hoe ik mijn best heb gedaan om de juiste keuzes voor mijn kinderen te nemen. Door bij hun vader weg te gaan. Door alle consequenties van die keus te accepteren. Niet laf zoals mijn moeder niet in een flatje willen wonen als ze ooit bij mijn vader weg zou gaan, wat ze wel wilde, maar ja.....en oh ja...toch nog maar een paar kinderen erbij gemaakt. Of moeten werken als ze alleen verder zou gaan.
Alles totaal anders gedaan dan mijn moeder en juist wel gekeken naar wat het beste is voor mijn kinderen en daardoor voor mij. Door alle onzekerheden heen. Altijd eerst hun belang. Want zij hebben niet gekozen voor alle zaken die ze vanuit een slechte relatie meekregen en andere zaken die ik niet kan en wil benoemen hier. Maar die zo ingrijpend zijn. Waardoor hun leven zoveel rotter had kunnen lopen. Zo ontzettend veel rotter.
Dus heb ik geen pensioen nu mijn ex man toch al met pensioen gaat. Ik wilde en wil nog steeds helemaal niets qua afhankelijk zijn van hem. Diverse keren dus weer vanaf nul moeten beginnen. Van spullen tot zelfvertrouwen.
Mijn moeder kon niet wachten tot mijn vader eindelijk dood was en geniet nu van het door hem opgebouwde pensioen en woont heerlijk zonder woonlasten in haar koophuis. Door mijn vader ooit gekocht. Rothuis vond ze altijd. Maar wel in een keurige en respectabele buurt. Netjes bij haar man gebleven, maar wat was het een klote huwelijk. Dank je mam. Voor niet willen kiezen. Vijftig jaar bij iemand blijven waar je bang voor bent, die je haat, die niet goed is voor jou en de kinderen. Die zijn dochter kleineert, uitlacht en waar jij nooit wat over zei. Niet kiezen is ook een keus.
Dus toen het kwam over krachtig en doortastend durven en kunnen zijn schoot ik vol toen ik aan mijn scheiding dacht en hoe ik daarmee mijn kinderen altijd op nummer 1 zette. Kom niet aan mijn kinderen. Dan komt de tijger in mij naar voren. Altijd. En dat ik zo vol van blijdschap en moedertrots ben als ik zie wat een verstandige, stabiele en lieve mensen het geworden zijn.
Wel weer prut voor de mascara.
Ik kan methodisch werken
Ik kan plannen
Ik kan uit niets iets maken
Ik kan een patroon ontwerpen en tekenen
Ik kan iets afmaken
Ik ben creatief; wat ik zie kan ik maken. Nou ja, de Eifeltoren begin ik niet meer aan.
Ik ben een doorzetter
Dat zijn allemaal zaken die me helpen om weer een beetje meer vertrouwen in mijzelf en mijn eigen kunnen te krijgen. Tastbaar bewijs mevrouw Citroen. Hangt aan de kamerdeur. Af, klaar en nog leuk geworden ook.
En nu ben ik, als verrassing voor mijn dochter, ook een mini-me versie aan het maken voor mijn kleindochter. Ik moet mezelf afremmen, want buiten de deur kom ik niet meer. Ik zit het liefste de hele dag in het torenkamertje te naaien bij wijze van spreken. Nu even pauze; het mini jurkje is bijna klaar, maar ben een beetje bang dat de mouwtjes aan de krappe kant zijn.
Vertelde dit alles aan mijn psycholoog en zo kwam ook mijn loopbaan ter sprake en het leek wel alsof ik het over een andere vrouw had. Ik heb zoveel dingen ondernomen, heb zo vaak van soort werk of branche gewisseld, carrierestappen gedaan, nek uitgestoken en nieuwe dingen geleerd en uitgevoerd. Niet omdat er iemand thuis zat die tegen me zei dat ik het echt wel kon. Integendeel.
Had ik, toen ik nog getrouwd was, een leuke jas voor mijn dochter gemaakt, lekker warm voor de winter en eentje die niemand had, zei mijn man dat hij ook iemand kende in de Bijlmer die kleding naaide en dat zo goed kon. Wat kon die vrouw goed naaien (oh...hij bedoelde eigenlijk de Helen van Royen versie van naaien). Maar niks dat ik iets leuks had gemaakt. Geen woord. Ja...of ik die spelden nou eens op ging ruimen.
Vertellen over hoe ik mijn best heb gedaan om de juiste keuzes voor mijn kinderen te nemen. Door bij hun vader weg te gaan. Door alle consequenties van die keus te accepteren. Niet laf zoals mijn moeder niet in een flatje willen wonen als ze ooit bij mijn vader weg zou gaan, wat ze wel wilde, maar ja.....en oh ja...toch nog maar een paar kinderen erbij gemaakt. Of moeten werken als ze alleen verder zou gaan.
Alles totaal anders gedaan dan mijn moeder en juist wel gekeken naar wat het beste is voor mijn kinderen en daardoor voor mij. Door alle onzekerheden heen. Altijd eerst hun belang. Want zij hebben niet gekozen voor alle zaken die ze vanuit een slechte relatie meekregen en andere zaken die ik niet kan en wil benoemen hier. Maar die zo ingrijpend zijn. Waardoor hun leven zoveel rotter had kunnen lopen. Zo ontzettend veel rotter.
Dus heb ik geen pensioen nu mijn ex man toch al met pensioen gaat. Ik wilde en wil nog steeds helemaal niets qua afhankelijk zijn van hem. Diverse keren dus weer vanaf nul moeten beginnen. Van spullen tot zelfvertrouwen.
Mijn moeder kon niet wachten tot mijn vader eindelijk dood was en geniet nu van het door hem opgebouwde pensioen en woont heerlijk zonder woonlasten in haar koophuis. Door mijn vader ooit gekocht. Rothuis vond ze altijd. Maar wel in een keurige en respectabele buurt. Netjes bij haar man gebleven, maar wat was het een klote huwelijk. Dank je mam. Voor niet willen kiezen. Vijftig jaar bij iemand blijven waar je bang voor bent, die je haat, die niet goed is voor jou en de kinderen. Die zijn dochter kleineert, uitlacht en waar jij nooit wat over zei. Niet kiezen is ook een keus.
Dus toen het kwam over krachtig en doortastend durven en kunnen zijn schoot ik vol toen ik aan mijn scheiding dacht en hoe ik daarmee mijn kinderen altijd op nummer 1 zette. Kom niet aan mijn kinderen. Dan komt de tijger in mij naar voren. Altijd. En dat ik zo vol van blijdschap en moedertrots ben als ik zie wat een verstandige, stabiele en lieve mensen het geworden zijn.
Wel weer prut voor de mascara.
Foto van Pixabay
maandag 11 juni 2018
Weg huis
Woon in een huurhuis wat nog net, op een paar tientjes na, binnen de marges van de sociale woningbouwhuur valt. En dus ook binnen de marges van huurtoeslag. De grens om huurtoeslag te krijgen ligt op € 710,--.
Mijn inkomen ligt momenteel op bijstandsniveau. Helaas.
Een van mijn angsten is dat mijn huur over die grens heen knalt, want die grens blijft al jarenlang hetzelfde, terwijl de huren wel stijgen. En dan is het klaar. Dan kan ik mijn huis niet meer betalen en dondert het hele kaartenhuis in elkaar. En dat lijkt geen angst meer, maar zeer binnenkort realiteit. Kan zomaar binnen een jaar al zijn.
Dus moet ik - om rustig te worden en te blijven - zaken uitzoeken.
Het is heel zuur dat het advies van sommigen is, dat ik maar moet verhuizen. Waarheen dan? En verhuizen is ook gratis? Is een kleinere woning of misschien wel een appartement ergens (waar??) goedkoper?
Geef ik de rust van weten waar mijn huis woont op. MOET ik weg? Weg tuin, weg veilig voelend huis, weg buurt die ik ken.
Ik wil helemaal niks momenteel, sterker nog; ik kan ook helemaal niets. Ik voel me niet in staat tot actie. Het werkt bijna verlammend dat er - in mijn hoofd dan - zoveel moet. Ik ben al blij dat ik wat rustiger in mijn hoofd ben. Maar ben nog lang niet 'normaal'. Wat dat dan ook is.
En ja, pas volgend jaar is er weer een huurverhoging. Altijd in juli. Die van dit jaar was 'gelukkig' maar minimaal. Maar wel een verhoging.
Het lijkt wel alsof veel dingen waarvoor ik 'bang' ben, of al allemaal zijn gebeurd of daadwerkelijk mijn voorland zijn. En ja; ik ben er nog steeds; ben misschien wel omgevallen, maar ook weer opgestaan, maar wat doet dat vallen iedere keer pijn.
Dan heb ik natuurlijk ook de keus om te zeggen...Joh...daar laat ik me niet bang door maken. Dat klopt.
Maar hoe dan?
Nou ja...eerst maar eens lunch maken. Mijn pluksla in de tuin mag geplukt worden zie ik en het leuke is dat het dan weer aangroeit. Een lekker omeletje met verse pluksla; wat een rijkdom.
Mijn inkomen ligt momenteel op bijstandsniveau. Helaas.
Een van mijn angsten is dat mijn huur over die grens heen knalt, want die grens blijft al jarenlang hetzelfde, terwijl de huren wel stijgen. En dan is het klaar. Dan kan ik mijn huis niet meer betalen en dondert het hele kaartenhuis in elkaar. En dat lijkt geen angst meer, maar zeer binnenkort realiteit. Kan zomaar binnen een jaar al zijn.
Foto van Pixabay
Dus moet ik - om rustig te worden en te blijven - zaken uitzoeken.
Het is heel zuur dat het advies van sommigen is, dat ik maar moet verhuizen. Waarheen dan? En verhuizen is ook gratis? Is een kleinere woning of misschien wel een appartement ergens (waar??) goedkoper?
Geef ik de rust van weten waar mijn huis woont op. MOET ik weg? Weg tuin, weg veilig voelend huis, weg buurt die ik ken.
Ik wil helemaal niks momenteel, sterker nog; ik kan ook helemaal niets. Ik voel me niet in staat tot actie. Het werkt bijna verlammend dat er - in mijn hoofd dan - zoveel moet. Ik ben al blij dat ik wat rustiger in mijn hoofd ben. Maar ben nog lang niet 'normaal'. Wat dat dan ook is.
En ja, pas volgend jaar is er weer een huurverhoging. Altijd in juli. Die van dit jaar was 'gelukkig' maar minimaal. Maar wel een verhoging.
Het lijkt wel alsof veel dingen waarvoor ik 'bang' ben, of al allemaal zijn gebeurd of daadwerkelijk mijn voorland zijn. En ja; ik ben er nog steeds; ben misschien wel omgevallen, maar ook weer opgestaan, maar wat doet dat vallen iedere keer pijn.
Dan heb ik natuurlijk ook de keus om te zeggen...Joh...daar laat ik me niet bang door maken. Dat klopt.
Maar hoe dan?
Nou ja...eerst maar eens lunch maken. Mijn pluksla in de tuin mag geplukt worden zie ik en het leuke is dat het dan weer aangroeit. Een lekker omeletje met verse pluksla; wat een rijkdom.
zondag 10 juni 2018
Sexdagboek
Naar aanleiding van het grote literaire talent, Heleen van Royen, heb ik ook een voorstel voor een dergelijk boek naar een uitgever gezonden. Wie niet waagt wint niet tenslotte.
Hij mailde mij terug waar de kopij dan was. Alleen maar lege blaadjes mevrouw.
Vandaag: Wel genaaid.
Hij mailde mij terug waar de kopij dan was. Alleen maar lege blaadjes mevrouw.
Foto van Pixabay
Vandaag: Wel genaaid.
Mouwen, met Engelse naad in bovenstuklijfje gemonteerd. Eerst spelden dan rijgen, dan naaien. Check of alles netjes is. Nee..1 stukje niet. Ben ik niet tevreden over. Uithalen, opnieuw. Omdraaien, naad smal afknippen, spelden, rijgen en naaien en nogmaals nakijken of alles er goed uitziet. Daarna alle rijgdraden verwijderen, alles netjes afwerken. Ondertussen alles platstrijken. Nogmaals nakijken of alles klopt.
Andere mouw herhalen.
Daarna begonnen met kant aan de onderzijde van het tuniek/jurk te spelden. Daarna vastnaaien en daarna de bovenste helft van het kant ook vastspelden en daarna vastnaaien. Zonder valse vouwen, scheef of haast. (Dat laatste is nog mijn grootste valkuil; blijf regelmatig pauzes nemen, niet doorjakkeren).
De mouwen had ik al van kant gemaakt :) voordat ik ze aan elkaar naaide; dat geeft een mooiere/strakkere afwerking.
Er wordt dus vreselijk veel genaaid hier. Maar van een ander soort dan die waar mevrouw Van Royen het over heeft.
Overeenkomst is wel dat dit ook gratis is. Yeah!
zaterdag 9 juni 2018
Schmitzen Schleicher Zwijmel
Alleen de titel uitspreken zonder slissen is al een uitdaging!!
Moest gisteren enorm lachen door iets wat een Deutsche Freundin me mailde en uiteraard direct gaan zoeken wat ze nou toch bedoelde et voila:
Maar meer nog het bericht dat ze goed in haar vel zit, dat deed me enorm goed. En daar mag je best een dansje op doen.
Moest gisteren enorm lachen door iets wat een Deutsche Freundin me mailde en uiteraard direct gaan zoeken wat ze nou toch bedoelde et voila:
Maar meer nog het bericht dat ze goed in haar vel zit, dat deed me enorm goed. En daar mag je best een dansje op doen.
vrijdag 8 juni 2018
Kaandorp
Alle moed verzameld om naar een boekpresentatie in de stad verderop te gaan. Het was het tweede boek in de reeks van deze schrijfster en het eerste exemplaar zou worden gepresenteerd aan Brigitte Kaandorp.
Dus meteen - dat is dan het voordeel van veel online zijn - toen ik de nieuwsbrief binnen zag komen van de boekhandel, gereageerd dat ik er graag bij wilde zijn. Dubbel plezier, want twee te leuke dames, en dat geheel gratis. Wat wil een mens nog meer?
Was het natuurlijk net die dag bloedheet. En voelde de reis naar en in de bus als een soort broeikas. Ben ik op tijd, of juist te vroeg? Allemaal zinloze vragen, maar dan toch al van te voren helemaal uitpluizen hoe wat waar en wanneer, want ik vertrouw mijn hoofd voor geen meter. Vorige keer nam ik nog de bus, maar nu vertrouwde ik mijn benen wat meer dus lopen. Niet goed voor opwarming van het lijf en zweetklieren deden hun uiterste best het af te koelen.
Ik was iets te vroeg. Dan voel ik me sociaal nogal onhandig. Het scheelt wel dat je in een boekenzaak, boeken kan bekijken. Heeeel veel boeken en allemaal even mooi en leuk en interessant, maar dat lezen we wel via de bibliotheek. En ik voelde me ook nog eens, door zweetaanvallen en bang dat ik uit de toon zou vallen bij allemaal van die interessante mensen met dito accent en kleding, niet echt ontspannen. Dat vond ik stom van mijzelf, want ik wilde zo graag optimaal genieten. Niet gematigd.
Maar gelukkig stroomde de zaak snel supervol, daardoor dus mega warm en toen legde de boekhandelaar uit wat het programma zou zijn. Dat was al droogkomisch.
Totdat, na de uitgever - lekker ding - La Kaandorp het stokje overnam en het publiek er maar raar bij vond staan. Iedereen hing achterin de zaak en een paar (ik zei de gek) op wat klapstoeltjes voorin en aan de zijkant en voor de rest een grote open ruimte. Dus iedereen moest even lekker naar voren komen en zij vroeg een krukje zodat ze voor iedereen zichtbaar was. Met de opmerking dat ze het theater gewend was en wat ze hier zag, qua opstelling was helemaal flut. (Denk daar haar stem bij).
Het boek van Mizee gaat over de faxencorrespondentie die zij gedurende jaren naar haar docent scenarioschrijven stuurt en waar hij nooit op reageert. Maar zij gaat dapper door. Het is voor haar een manier van haar hoofd ordenen, maar ook leren observeren (Kaandorp zei dat ze wat ze in 5 minuten ziet op straat wel 44 pagina's A4 over kan schrijven!).
Dus in haar speech las Kaandorp de e-mail wisseling tussen de schrijfster en haarzelf om even die introductie door te spreken. Ook al bijna een boek waard zei ze met een vette knipoog naar de uitgever. Het waren al een aantal A4tjes en droog-komisch.
En weer kreeg ik een mooie opdracht van de schrijfster in mijn vers-gekochte (nou ja...gesponsord door een lieve vriendin) boek. En was ik zo blij ze me nog kende (sterker nog...ook nog wist te vertellen wat ik de vorige keer deed bij haar presentatie). Dat ik 'gezien' werd.
En ik voelde me zo bewust van mijn zweetkop, het feit dat ik daar alleen was, maar dat ik dat wel durfde en zelfs deed, dat ik na een glaasje champagne toch maar weer als een speer de zaak uit ben gewurmd. Maar nu niet uit angst of paniek, maar ik vond het wel goed zo. Voordat mijn hoofd eraf zou knallen. Het was niet mijn feestje, ik trok het niet om over koetjes en kalfjes met onbekenden te converseren (iets wat ik voorheen wel kon) en Mevrouw Kaandorp kon ik alleen maar als een onvervalste stalker met open mond, heimelijk aanstaren. Och...ik wilde alleen haar blouse al even aanraken. Errug!
Maar nu had ik wel oog voor de omgeving. En ik liep door het park en zo heerlijk, zo zalig zomers..daar zwommen 2 meisjes met van die lekkere zwembanden in de Singel, hun moeder met handdoeken op de kant. Gewoon in het park op een zomerse dag die aan het eind van de middag nog keiwarm was. Veel mensen op picknickkleedjes, lekker na hun werk toch genieten van buiten zijn, kinderen die gewoon blij waren. Hoe heerlijk allemaal.
Daarna weer een ritje met de bus huiswaarts en toen alle kleren uit uit uit, douchen, afkoelen en helemaal niks.
En wat was ik weer dankbaar dat het niet gisteren zou zijn, want de bussen staakten in onze regio. Dan was ik dus niet in staat om dit mee te maken. Sowieso niet, want gisteren viel er een sneetje roggebrood niet goed en kotste ik de hele middag en avond alles uit. Met een emmertje naast mijn bed geslapen, maar verder bleef ik gewoon rustig. Het moet eruit, dus laat maar komen.
Als laatste nog een tip voor gratis entertainment:
Kijk eens bij boekhandels in de buurt, die leuke avonden organiseren rondom boeken en/of schrijvers. Meestal gratis. Of maar een kleine bijdrage.
Ook bibliotheken hebben regelmatig lezingen of presentaties.
Dus meteen - dat is dan het voordeel van veel online zijn - toen ik de nieuwsbrief binnen zag komen van de boekhandel, gereageerd dat ik er graag bij wilde zijn. Dubbel plezier, want twee te leuke dames, en dat geheel gratis. Wat wil een mens nog meer?
Was het natuurlijk net die dag bloedheet. En voelde de reis naar en in de bus als een soort broeikas. Ben ik op tijd, of juist te vroeg? Allemaal zinloze vragen, maar dan toch al van te voren helemaal uitpluizen hoe wat waar en wanneer, want ik vertrouw mijn hoofd voor geen meter. Vorige keer nam ik nog de bus, maar nu vertrouwde ik mijn benen wat meer dus lopen. Niet goed voor opwarming van het lijf en zweetklieren deden hun uiterste best het af te koelen.
Ik was iets te vroeg. Dan voel ik me sociaal nogal onhandig. Het scheelt wel dat je in een boekenzaak, boeken kan bekijken. Heeeel veel boeken en allemaal even mooi en leuk en interessant, maar dat lezen we wel via de bibliotheek. En ik voelde me ook nog eens, door zweetaanvallen en bang dat ik uit de toon zou vallen bij allemaal van die interessante mensen met dito accent en kleding, niet echt ontspannen. Dat vond ik stom van mijzelf, want ik wilde zo graag optimaal genieten. Niet gematigd.
Maar gelukkig stroomde de zaak snel supervol, daardoor dus mega warm en toen legde de boekhandelaar uit wat het programma zou zijn. Dat was al droogkomisch.
Totdat, na de uitgever - lekker ding - La Kaandorp het stokje overnam en het publiek er maar raar bij vond staan. Iedereen hing achterin de zaak en een paar (ik zei de gek) op wat klapstoeltjes voorin en aan de zijkant en voor de rest een grote open ruimte. Dus iedereen moest even lekker naar voren komen en zij vroeg een krukje zodat ze voor iedereen zichtbaar was. Met de opmerking dat ze het theater gewend was en wat ze hier zag, qua opstelling was helemaal flut. (Denk daar haar stem bij).
Het boek van Mizee gaat over de faxencorrespondentie die zij gedurende jaren naar haar docent scenarioschrijven stuurt en waar hij nooit op reageert. Maar zij gaat dapper door. Het is voor haar een manier van haar hoofd ordenen, maar ook leren observeren (Kaandorp zei dat ze wat ze in 5 minuten ziet op straat wel 44 pagina's A4 over kan schrijven!).
Dus in haar speech las Kaandorp de e-mail wisseling tussen de schrijfster en haarzelf om even die introductie door te spreken. Ook al bijna een boek waard zei ze met een vette knipoog naar de uitgever. Het waren al een aantal A4tjes en droog-komisch.
En weer kreeg ik een mooie opdracht van de schrijfster in mijn vers-gekochte (nou ja...gesponsord door een lieve vriendin) boek. En was ik zo blij ze me nog kende (sterker nog...ook nog wist te vertellen wat ik de vorige keer deed bij haar presentatie). Dat ik 'gezien' werd.
En ik voelde me zo bewust van mijn zweetkop, het feit dat ik daar alleen was, maar dat ik dat wel durfde en zelfs deed, dat ik na een glaasje champagne toch maar weer als een speer de zaak uit ben gewurmd. Maar nu niet uit angst of paniek, maar ik vond het wel goed zo. Voordat mijn hoofd eraf zou knallen. Het was niet mijn feestje, ik trok het niet om over koetjes en kalfjes met onbekenden te converseren (iets wat ik voorheen wel kon) en Mevrouw Kaandorp kon ik alleen maar als een onvervalste stalker met open mond, heimelijk aanstaren. Och...ik wilde alleen haar blouse al even aanraken. Errug!
Maar nu had ik wel oog voor de omgeving. En ik liep door het park en zo heerlijk, zo zalig zomers..daar zwommen 2 meisjes met van die lekkere zwembanden in de Singel, hun moeder met handdoeken op de kant. Gewoon in het park op een zomerse dag die aan het eind van de middag nog keiwarm was. Veel mensen op picknickkleedjes, lekker na hun werk toch genieten van buiten zijn, kinderen die gewoon blij waren. Hoe heerlijk allemaal.
Daarna weer een ritje met de bus huiswaarts en toen alle kleren uit uit uit, douchen, afkoelen en helemaal niks.
En wat was ik weer dankbaar dat het niet gisteren zou zijn, want de bussen staakten in onze regio. Dan was ik dus niet in staat om dit mee te maken. Sowieso niet, want gisteren viel er een sneetje roggebrood niet goed en kotste ik de hele middag en avond alles uit. Met een emmertje naast mijn bed geslapen, maar verder bleef ik gewoon rustig. Het moet eruit, dus laat maar komen.
Als laatste nog een tip voor gratis entertainment:
Kijk eens bij boekhandels in de buurt, die leuke avonden organiseren rondom boeken en/of schrijvers. Meestal gratis. Of maar een kleine bijdrage.
Ook bibliotheken hebben regelmatig lezingen of presentaties.
woensdag 6 juni 2018
Omarmen
Van de week bij een sessie met mijn psycholoog vroeg ze hoe het voelt als ik, na een vreetbui, gevuld ben met chocolade en/of (door maar en)ijs of andere 'verboden' middelen. Zeg maar de roes na een shotje.
Verbaasde haar en mijzelf met de uitspraak dat het voelt 'alsof ik mijzelf van binnenuit omarm'.
Voor even werkt dit. Een vol, een voluit omarmd, gevoel. Ook als demper op alle emoties die ik heb en die ik niet wil voelen.
Ik hoef niet mijn angst te voelen dat ik onder de brug eindig want geen inkomsten meer en mijn huis uit en alle reserves zijn op, mijn angst om kattenvrouwtje zonder kat (want die kan ik niet eens onderhouden en betalen) te worden, mijn angst dat ik een week alleen gewond in huis lig. Mijn angst dat niemand me wil. Echt wil. Mijn angst dat ik nooit goed genoeg ben. Nooit.
Maar net als bij cocaine, heroine, alcohol of verzin maar welk middel, is deze verdoving maar tijdelijk. En wordt mijn hoofd, niet mijn buik, vooral weer gevuld door schuldgevoel. En door schaamte.
Vullen bij gebrek aan warmte. Aan gezien zijn. Aan werkelijk omarmd worden. Fysieke ontbering van aangeraakt worden, naast het hoofdgevoel dat ik er los bijhang. Dat ik in ieder geval in de categorie " begeerlijke vrouw" niet meedoe. Al heel lang niet meer. Maar wel zo op mijn hoede ben dat ik weet dat ik kwetsbaar ben. Kwetsbaar om in handen van een Eikel te vallen en daar genoegen mee nemen, want dan heb ik tenminste iemand.
Been there, got the XXL T-shirt. Een heel stapeltje, dus dat pad nemen we niet meer. Dan ben ik liever alleen dan met een herfstvrucht.
Door te oefenen met al die Worst Case scenario's, helemaal te voelen hoe dat is, waar in mijn lijf ik dat voel, de zwaarte echt te voelen, de angsten, de boosheid, het verdriet en niet weg te mediteren of te beredeneren, kom ik er langzaam achter dat ik meer veerkracht heb en een groter netwerk dan ik denk.
Maar ook dat ik al heel wat Worst Case scenario's in het echt heb doorgemaakt. En ik ben er nog steeds. Ja, met een heel stuk minder financiele armslag, maar ik ben er nog steeds.
Verbaasde haar en mijzelf met de uitspraak dat het voelt 'alsof ik mijzelf van binnenuit omarm'.
Voor even werkt dit. Een vol, een voluit omarmd, gevoel. Ook als demper op alle emoties die ik heb en die ik niet wil voelen.
Ik hoef niet mijn angst te voelen dat ik onder de brug eindig want geen inkomsten meer en mijn huis uit en alle reserves zijn op, mijn angst om kattenvrouwtje zonder kat (want die kan ik niet eens onderhouden en betalen) te worden, mijn angst dat ik een week alleen gewond in huis lig. Mijn angst dat niemand me wil. Echt wil. Mijn angst dat ik nooit goed genoeg ben. Nooit.
Maar net als bij cocaine, heroine, alcohol of verzin maar welk middel, is deze verdoving maar tijdelijk. En wordt mijn hoofd, niet mijn buik, vooral weer gevuld door schuldgevoel. En door schaamte.
Vullen bij gebrek aan warmte. Aan gezien zijn. Aan werkelijk omarmd worden. Fysieke ontbering van aangeraakt worden, naast het hoofdgevoel dat ik er los bijhang. Dat ik in ieder geval in de categorie " begeerlijke vrouw" niet meedoe. Al heel lang niet meer. Maar wel zo op mijn hoede ben dat ik weet dat ik kwetsbaar ben. Kwetsbaar om in handen van een Eikel te vallen en daar genoegen mee nemen, want dan heb ik tenminste iemand.
Been there, got the XXL T-shirt. Een heel stapeltje, dus dat pad nemen we niet meer. Dan ben ik liever alleen dan met een herfstvrucht.
Door te oefenen met al die Worst Case scenario's, helemaal te voelen hoe dat is, waar in mijn lijf ik dat voel, de zwaarte echt te voelen, de angsten, de boosheid, het verdriet en niet weg te mediteren of te beredeneren, kom ik er langzaam achter dat ik meer veerkracht heb en een groter netwerk dan ik denk.
Maar ook dat ik al heel wat Worst Case scenario's in het echt heb doorgemaakt. En ik ben er nog steeds. Ja, met een heel stuk minder financiele armslag, maar ik ben er nog steeds.
dinsdag 5 juni 2018
Okkupert
Momenteel kijk ik - als ik even pauze heb/neem van mijn Naai-project - de eerste serie van de Noorse Netflix-serie Okkupert (Bezet), waarin Noorwegen omdat ze willen stoppen met fossiele brandstoffen wordt bezet door Rusland. Script is geschreven door de bekende Noorse auteur Jo Nesbø.
Toen de serie werd gemaakt vond iedereen dit een nogal vergezocht concept. Rusland en een ander land bezetten. Totdat ze de Krim innamen. De fantasie werd ingehaald door de werkelijkheid.
Een familielid van mij woont in een land naast Rusland. Er is een enorm wantrouwen tegen alles wat Russisch is in dat land.
Ooit was ik in Moskou. Toen Rusland nog communistisch was en de Koude Oorlog nog tamelijk koud was. Heb niet veel gezien van de stad, want op Transit voor een vlucht naar Afrika. Maar wel kennis gemaakt met kleine plukjes van het land. In een tijd waarin een bezoek aan Rusland toen nog bijzonder was. Zo werd mijn Libelle helemaal doorgepluist op subversieve artikelen. Wat ik wel bijzonder vond, want wist niet dat de douane aldaar Nederlands kon lezen. Tenzij Poep aan je schoen opruiend was.
Kent iemand deze serie?
Toen de serie werd gemaakt vond iedereen dit een nogal vergezocht concept. Rusland en een ander land bezetten. Totdat ze de Krim innamen. De fantasie werd ingehaald door de werkelijkheid.
Een familielid van mij woont in een land naast Rusland. Er is een enorm wantrouwen tegen alles wat Russisch is in dat land.
Ooit was ik in Moskou. Toen Rusland nog communistisch was en de Koude Oorlog nog tamelijk koud was. Heb niet veel gezien van de stad, want op Transit voor een vlucht naar Afrika. Maar wel kennis gemaakt met kleine plukjes van het land. In een tijd waarin een bezoek aan Rusland toen nog bijzonder was. Zo werd mijn Libelle helemaal doorgepluist op subversieve artikelen. Wat ik wel bijzonder vond, want wist niet dat de douane aldaar Nederlands kon lezen. Tenzij Poep aan je schoen opruiend was.
Kent iemand deze serie?
maandag 4 juni 2018
Afleiding van de verleiding
Gisteren zag ik een filmpje van mijn huishoudguru, The Flylady, over Body Clutter. Dat je in feite ook je lichaam kan laten vollopen met troep, net als je huis. Goh..dat boek van haar - Body Clutter - kocht mijn zoon voor me een aantal jaren geleden toen hij in de US zat. Maar weer eens nalezen.
Heel erg realistisch is dan ook dat je bij tijd en wijle...ook al let je nog zo goed op.., momenten krijgt dat je wil snoepen, eten, grazen, veel en nu. Wat mij sowieso al hielp, is hierover schrijven. Eerlijk zijn, vooral tegen mijzelf.
Wat zou kunnen helpen is een pot (jampot of zo) met briefjes maken, met daarop allerlei manieren geschreven om je van die gedachte af te leiden.
Iets doen waardoor je je brein kalmeert. En vaak komt van uitstel, afstel.
Dat vond ik wel een interessant idee.
Vanochtend in ieder geval mijn rondje Bless the House weer gedaan. Alles is weer - op het oog - opgeruimd en schoon. En verder moest ik mijn aanrechtblad vandaag extra goed boenen, als onderdeel van het schoonhouden van de keuken. Vind ik altijd leuk; simpel boenen en ook dan kan ik helemaal wegduiken in dat boenen.
Moet ik niet een traumahelicopter vlakbij en heel laag zien overkomen en nog een keer en nog een keer en dan toch gaan opzoeken wat waar en hoe en me daar weer zorgen over maken. Mensch!!!
Dus kalmeren met een kopje koffie, terwijl de keukendoekjes buiten drogen om daarna in de wasmand te belanden (heb aan niets zo'n hekel dan vochtige dingen in de wasmand).
Daarna nog weer verder gewerkt aan Project Jurk/tuniek voor dochter. Beleg zit erin en is geperst. De achterkant heb ik met plooien aan de bovenkant van de jurk geregen. Nu alleen nog een Engelse naad (dus 2 x naaien) en dan is dat ook klaar en kan ik de voor- aan de achterkant naaien. Het achterpand moet ik dan alleen nog een knoop aanmaken, oh ja...zelf een knoop maken (leuke Pakistaanse site gevonden, versta er niks van maar de beelden spreken voor zich) of in de knopendoos duiken en een dun gehaakt draadje waar de knoop door past. Had ik zo bedacht. Ik bedenk me gek. Alleen moet ik het dan ook nog uitvoeren.
Heel erg realistisch is dan ook dat je bij tijd en wijle...ook al let je nog zo goed op.., momenten krijgt dat je wil snoepen, eten, grazen, veel en nu. Wat mij sowieso al hielp, is hierover schrijven. Eerlijk zijn, vooral tegen mijzelf.
Wat zou kunnen helpen is een pot (jampot of zo) met briefjes maken, met daarop allerlei manieren geschreven om je van die gedachte af te leiden.
Iets doen waardoor je je brein kalmeert. En vaak komt van uitstel, afstel.
Dat vond ik wel een interessant idee.
Vanochtend in ieder geval mijn rondje Bless the House weer gedaan. Alles is weer - op het oog - opgeruimd en schoon. En verder moest ik mijn aanrechtblad vandaag extra goed boenen, als onderdeel van het schoonhouden van de keuken. Vind ik altijd leuk; simpel boenen en ook dan kan ik helemaal wegduiken in dat boenen.
Moet ik niet een traumahelicopter vlakbij en heel laag zien overkomen en nog een keer en nog een keer en dan toch gaan opzoeken wat waar en hoe en me daar weer zorgen over maken. Mensch!!!
Dus kalmeren met een kopje koffie, terwijl de keukendoekjes buiten drogen om daarna in de wasmand te belanden (heb aan niets zo'n hekel dan vochtige dingen in de wasmand).
Daarna nog weer verder gewerkt aan Project Jurk/tuniek voor dochter. Beleg zit erin en is geperst. De achterkant heb ik met plooien aan de bovenkant van de jurk geregen. Nu alleen nog een Engelse naad (dus 2 x naaien) en dan is dat ook klaar en kan ik de voor- aan de achterkant naaien. Het achterpand moet ik dan alleen nog een knoop aanmaken, oh ja...zelf een knoop maken (leuke Pakistaanse site gevonden, versta er niks van maar de beelden spreken voor zich) of in de knopendoos duiken en een dun gehaakt draadje waar de knoop door past. Had ik zo bedacht. Ik bedenk me gek. Alleen moet ik het dan ook nog uitvoeren.
zondag 3 juni 2018
Eat like an Egyptian
Boodschappen gedaan gisteren en kwam via mijn excelsheet erachter dat ik al een week geen boodschappen had gedaan. Ook nergens geweest haha! Was natuurlijk ook einde van de maand budget bijna op, ik had een dag Oppassen in een andere stad er tussen zitten en ik was op mijn manier 'druk' met naaiproject.
Maar goed; gisteren weer allemaal verse dingen gehaald en dan toch nog aan het eind van de dag niet weten wat ik zou gaan maken van dat alles. Nu maak ik in het weekend meestal soep en kan ik daar een aantal dagen van eten. Goedkoop, voedzaam en vooral makkelijk. Maar nu kwam de soep me de neus uit. Saaaaaaai!
Had nog wat gerookte kipstukjes liggen die op moesten want in de reclame gekocht ivm datum. Dus dacht aan iets van wraps. Maar die had in niet in huis. Of shoarma broodjes. En die had ik ook niet in huis. En om nou weeeeeer naar de winkels te gaan was vragen om verleid te worden door lekkere trek. Daar was ik wel bang voor. Dat ik weer zoveel dingen zag en moest weerstaan en dat ik dat niet zou kunnen.
Dus bedacht ik dat ik die wraps - nadat ik op 24Kitchen mensen in Egypte (ja joh...niet de bakker om de hoek als voorbeeld nemen) heel lekker en makkelijk plat brood zag maken - toch wel zelf kon maken? Zo moeilijk moest dat niet zijn. Neeeeeee...geen zin. Dan maak je maar zin!
Enfin; toch maar de keukenweegschaal gepakt en online naar een makkelijk recept gezocht. Oh..da's wel makkelijk eigenlijk. En de helft ingevroren, voor inspiratieloze dagen. Want echt...het is zo klaar; even een kneedpartijtje en je hele aanrecht onder het bloem, maar niet slecht voor de eerste keer. Beetje dik nog (maar ja..dat ben ik ook) dus de volgende keer iets dunner uitrollen. Maar wel heel erg vers en lekker. En ik wist precies wat erin zat aan ingredienten.
Vandaag weer verder aan project Jurk gewerkt. Wel met beleid (dus met een timer), want ik wil niet in de stress schieten van teveel doen (ingespannen en met aandacht en nog netjes) op een dag. Ook daar ben ik nog steeds beduusd voor. Dat ik doorschiet en daardoor niks meer kan. Of erger: wil.
Dus werk projectmatig, in stukken verdeeld.
Maar dan kom ik in de tuin en met dit natte weer groeit alles de pan uit, dus voel me weer schuldig dat ik daar weer te weinig in/aan doe. Niet zitten en lezen, maar werken kreng! En bedenk dan dat ik moet ophouden met schuldig voelen, want ik doe genoeg. Ik heb geen Jan de tuinman in dienst, noch in mijn bed en moet alles alleen bijhouden. En dat doe ik prima. Dus weg schuldgevoel en lees dat leuke boek over culinaire hoog- en laagstandjes lekker uit. Toch nog maar even wat snoeiwerk ter hand genomen zowel in voor- als achtertuin.
En mocht je inspiratie hebben, dan ga je zo nog even kijken of je het beleg eraan durft te naaien. Heb het al geregen, dat is goed, dus doe maar....je kan het prima. En zo niet; haal je het uit en doe je het opnieuw. Niks aan de hand.
Lastig zo'n innerlijke kritische stem die nooit eens vakantie heeft. Wel de enige die wat tegen me zegt vandaag. Jeeeeez...waarom kan ik dan niet een aardige stem uitkiezen, of een sexy stem; dan heb ik er nog lol mee!
Nabericht: beleg heb ik vastgenaaid en het ziet er netjes en vooral glad uit. Geen rare valse plooien. Nu alleen nog glad persen, maar dat doe ik laters. Ondertussen ook alvast gekeken hoe ik de achterkant (een soort van sleep-achtig) eraan kan maken. Oh...voor ik het wist had ik het al gespeld.
He...niet op je schema vooruit gaan lopen!! Nog geen tijd voor Eid!
Maar goed; gisteren weer allemaal verse dingen gehaald en dan toch nog aan het eind van de dag niet weten wat ik zou gaan maken van dat alles. Nu maak ik in het weekend meestal soep en kan ik daar een aantal dagen van eten. Goedkoop, voedzaam en vooral makkelijk. Maar nu kwam de soep me de neus uit. Saaaaaaai!
Had nog wat gerookte kipstukjes liggen die op moesten want in de reclame gekocht ivm datum. Dus dacht aan iets van wraps. Maar die had in niet in huis. Of shoarma broodjes. En die had ik ook niet in huis. En om nou weeeeeer naar de winkels te gaan was vragen om verleid te worden door lekkere trek. Daar was ik wel bang voor. Dat ik weer zoveel dingen zag en moest weerstaan en dat ik dat niet zou kunnen.
Dus bedacht ik dat ik die wraps - nadat ik op 24Kitchen mensen in Egypte (ja joh...niet de bakker om de hoek als voorbeeld nemen) heel lekker en makkelijk plat brood zag maken - toch wel zelf kon maken? Zo moeilijk moest dat niet zijn. Neeeeeee...geen zin. Dan maak je maar zin!
Enfin; toch maar de keukenweegschaal gepakt en online naar een makkelijk recept gezocht. Oh..da's wel makkelijk eigenlijk. En de helft ingevroren, voor inspiratieloze dagen. Want echt...het is zo klaar; even een kneedpartijtje en je hele aanrecht onder het bloem, maar niet slecht voor de eerste keer. Beetje dik nog (maar ja..dat ben ik ook) dus de volgende keer iets dunner uitrollen. Maar wel heel erg vers en lekker. En ik wist precies wat erin zat aan ingredienten.
Vandaag weer verder aan project Jurk gewerkt. Wel met beleid (dus met een timer), want ik wil niet in de stress schieten van teveel doen (ingespannen en met aandacht en nog netjes) op een dag. Ook daar ben ik nog steeds beduusd voor. Dat ik doorschiet en daardoor niks meer kan. Of erger: wil.
Dus werk projectmatig, in stukken verdeeld.
Maar dan kom ik in de tuin en met dit natte weer groeit alles de pan uit, dus voel me weer schuldig dat ik daar weer te weinig in/aan doe. Niet zitten en lezen, maar werken kreng! En bedenk dan dat ik moet ophouden met schuldig voelen, want ik doe genoeg. Ik heb geen Jan de tuinman in dienst, noch in mijn bed en moet alles alleen bijhouden. En dat doe ik prima. Dus weg schuldgevoel en lees dat leuke boek over culinaire hoog- en laagstandjes lekker uit. Toch nog maar even wat snoeiwerk ter hand genomen zowel in voor- als achtertuin.
En mocht je inspiratie hebben, dan ga je zo nog even kijken of je het beleg eraan durft te naaien. Heb het al geregen, dat is goed, dus doe maar....je kan het prima. En zo niet; haal je het uit en doe je het opnieuw. Niks aan de hand.
Lastig zo'n innerlijke kritische stem die nooit eens vakantie heeft. Wel de enige die wat tegen me zegt vandaag. Jeeeeez...waarom kan ik dan niet een aardige stem uitkiezen, of een sexy stem; dan heb ik er nog lol mee!
Nabericht: beleg heb ik vastgenaaid en het ziet er netjes en vooral glad uit. Geen rare valse plooien. Nu alleen nog glad persen, maar dat doe ik laters. Ondertussen ook alvast gekeken hoe ik de achterkant (een soort van sleep-achtig) eraan kan maken. Oh...voor ik het wist had ik het al gespeld.
He...niet op je schema vooruit gaan lopen!! Nog geen tijd voor Eid!
zaterdag 2 juni 2018
Verrekte jurk zwijmel
Op Youtube gekeken hoe ik het beste het kant kan verwerken aan de jurk/tuniek die ik voor mijn dochter aan het maken ben. Grappig; zit je te kijken naar een filmpje van iemand uit India, Pakistan of Bangladesh die in zijn taal het wel heel duidelijk uitlegt, maar gelukkig spreken de beeld ook voor zich. Echt heel fijn Youtube.
Dus een song over een jurk
Ter informatie; zo komt die voor mijn dochter er niet uit te zien. :)
Dus een song over een jurk
Ter informatie; zo komt die voor mijn dochter er niet uit te zien. :)
vrijdag 1 juni 2018
Niet gezond meer documentaire
Met interesse kijk in naar de documentaire van Jet van Nieuwkerk op NPO3 (Neem het op, dan kijk ik het wel wanneer het me uitkomt). Over Orthorexia, een (nog) niet officieel erkende eetstoornis, want nog niet in de DSM opgenomen. En het zijn vooral de mensen die denken dat ze het hebben, die zichzelf dit label geven.
Als ik het zo her en der ook om me heen zie, is deze ziekte/dit ziektebeeld, of dit idee, veel voorkomend bij hoog/goed opgeleide vooral jonge vrouwen. Die in mijn obese ogen (nou ja..mijn ogen zijn gelukkig niet te dik) er geheel perfect uitzien. En dan toch in de spiegel iemand zien niet niet goed genoeg is. Die meer moet sporten en minder en nog gezonder (nou ja...vooral hoogopgeleide keuzes en uit het assortiment van Marqt) moet eten.
Je zou grofweg kunnen zeggen dat het laagopgeleide plebs gewoon vraatzucht heeft en hbo/universitair opgeleiden Orthorexia. Zo'n beetje het verschil tussen doperwten uit blik bij de supermarkt inslaan of deze biologisch vers bij de Groentejuwelier kopen, met granaatappelpitten en quinoasalade en en en (vooral heel veel ingredienten). Sowieso niet een aandoening die handig is als je een minimum-inkomen hebt.
Oftwel; dik zijn (en vooral blijven haha) is nog steeds (je eigen) dommigheid; Orthorexia is heel erg gezond bezig willen zijn, maar erin doorslaan. Maar overal toch complimenten krijgen, want wat ben jij verantwoord bezig. En wat zie je er strak uit!! Je sport lekker, yeah...wel 6 x per week en je koopt onbespoten Gojbessen.
Die obsessie met 'gezond' zijn en een strak lijf hebben; geen wonder dat midden twintigers/begin dertigers al een burn-out hebben. Te hoge eisen aan zichzelf en weinig genieten. En een man die ik heel erg in The Nile vind qua obsessief bezig zijn met zijn uiterlijk, terwijl dit binnen zijn familie in een andere vorm zichtbaar is (verslavingsgevoelig) die vindt het 'heeeeerlijk' als hij elke dag sport. Hij oefent zelfs als hij met zijn kinderen 'speelt'. Maar ook de ontkenning van aftakeling en ouderdom. Dan is ziek zijn en zwak zijn bijna je eigen schuld. Iets wat helemaal niet in dat denkpatroon past. De theorie van maakbaarheid van het leven wordt zo aardig blootgelegd.
Wat me opviel in de tweede aflevering is dat Jet door een hoogleraar in de eetverslaving werd gevraagd wat ze dan in een vreetbui at. En dat ze dat moeilijk vond te vertellen, maar dat dit nog steeds allemaal 'keurige producten' waren. Brood, yoghurt, cruesli. Echt....in mijn holle kies zou dit passen. Het scheelt dat de vulling eruit is gevallen.
Dit at bijvoorbeeld Mark Dakriet - die 80 kg is afgevallen, als hij na een optreden even langs het benzinestation reed, gewoon als snackje:
Vier Kingsize Snickers, twee zakken winegums, twee zakken chips en een fles Fanta.
Daar zit geen sprietje Tarwegras bij.
Als ik het zo her en der ook om me heen zie, is deze ziekte/dit ziektebeeld, of dit idee, veel voorkomend bij hoog/goed opgeleide vooral jonge vrouwen. Die in mijn obese ogen (nou ja..mijn ogen zijn gelukkig niet te dik) er geheel perfect uitzien. En dan toch in de spiegel iemand zien niet niet goed genoeg is. Die meer moet sporten en minder en nog gezonder (nou ja...vooral hoogopgeleide keuzes en uit het assortiment van Marqt) moet eten.
Je zou grofweg kunnen zeggen dat het laagopgeleide plebs gewoon vraatzucht heeft en hbo/universitair opgeleiden Orthorexia. Zo'n beetje het verschil tussen doperwten uit blik bij de supermarkt inslaan of deze biologisch vers bij de Groentejuwelier kopen, met granaatappelpitten en quinoasalade en en en (vooral heel veel ingredienten). Sowieso niet een aandoening die handig is als je een minimum-inkomen hebt.
Oftwel; dik zijn (en vooral blijven haha) is nog steeds (je eigen) dommigheid; Orthorexia is heel erg gezond bezig willen zijn, maar erin doorslaan. Maar overal toch complimenten krijgen, want wat ben jij verantwoord bezig. En wat zie je er strak uit!! Je sport lekker, yeah...wel 6 x per week en je koopt onbespoten Gojbessen.
Die obsessie met 'gezond' zijn en een strak lijf hebben; geen wonder dat midden twintigers/begin dertigers al een burn-out hebben. Te hoge eisen aan zichzelf en weinig genieten. En een man die ik heel erg in The Nile vind qua obsessief bezig zijn met zijn uiterlijk, terwijl dit binnen zijn familie in een andere vorm zichtbaar is (verslavingsgevoelig) die vindt het 'heeeeerlijk' als hij elke dag sport. Hij oefent zelfs als hij met zijn kinderen 'speelt'. Maar ook de ontkenning van aftakeling en ouderdom. Dan is ziek zijn en zwak zijn bijna je eigen schuld. Iets wat helemaal niet in dat denkpatroon past. De theorie van maakbaarheid van het leven wordt zo aardig blootgelegd.
Wat me opviel in de tweede aflevering is dat Jet door een hoogleraar in de eetverslaving werd gevraagd wat ze dan in een vreetbui at. En dat ze dat moeilijk vond te vertellen, maar dat dit nog steeds allemaal 'keurige producten' waren. Brood, yoghurt, cruesli. Echt....in mijn holle kies zou dit passen. Het scheelt dat de vulling eruit is gevallen.
Dit at bijvoorbeeld Mark Dakriet - die 80 kg is afgevallen, als hij na een optreden even langs het benzinestation reed, gewoon als snackje:
Vier Kingsize Snickers, twee zakken winegums, twee zakken chips en een fles Fanta.
Foto van Pixabay
Daar zit geen sprietje Tarwegras bij.
Abonneren op:
Posts (Atom)