Moord op de moestuin

Had een uitnodiging van de uitgever van het nieuwste boek van een schrijfster die ik persoonlijk ken ontvangen.

Hoe leuk!

Nu in een andere boekhandel dan waar ze anders altijd haar boeken aan het volk presenteert. Maar gelukkig ook goed te bereiken (voor mij dan).

Merkte dat ik al de hele week me weinig kon ontspannen door het Participizza gesprek en ook nog naar mijn fanclubwerk-groepje moest.

Dan moet ik heel bewust een timer aanzetten en dan ook ophouden met uitzoek- en kopierwerk, maar vooral met piekerwerk of het zo wel goed en duidelijk is. En uiteraard was de printerinkt op, was die inkt ook op in het winkelcentrum en moest ik alweer verder reizen naar een volgend winkelcentrum, waar ze het gelukkig wel hadden. Mijn printerpapier raakte ook op en dat was toch nog zeker een half pak. Allemaal om alle stukken aan te leveren. In tweevoud, want de ene ambtenaar weet van de andere niet dat zij ook een dossier aan het maken zijn voor mij.

En natuurlijk, de wet van Murphy geldt altijd, ging de printer ook 'opeens' in standje Offline, dus moest ik dat ook nog oplossen, want alles kwam in de printerwachtrij terecht.  Nee, geen handige Harry in huis, noch in de buurt, dus heb maar online gekeken hoe of wat en nu zijn mijn haren nog grijzer, maar wel gelukt.

Enfin...die afspraak dus voor het nieuwste boek van haar, waar ze afgelopen zondag ook al mee in Boeken van de VPRO op tv was. Moord in de Moestuin.

Het was enorm druk in de boekhandel, maar ook omdat het een soort van 'vrije' opstelling was; ga maar ergens hangen tussen de boekenrekken in. In de vorige locatie hadden ze keurig stoeltjes neergezet en was het een soort van kleine theateropstelling.

En alweer, vrijwel alleen maar Nette Mensen, die hoppa grif geld uitgaven voor het boek en doe er nog maar 3 bij. (Ja...ik snap ook wel dat dit een aanname is, misschien zat de helft van het publiek wel in een faillissement).
Ik had uit mijn noodpot nog een VVV bon kunnen halen en betaalde daarmee het boek met een euro uit eigen huishoudpot. En was blij dat ik het nog kon betalen. Ooit een keer meegedaan aan een enquete en die betaalden in VVV-bonnen. En die zijn gelukkig onbeperkt houdbaar.

Hele leuke speech van Rijdende rechter John Reid en een lieve opmerking van de schrijfster in mijn boek. Dat zou dus allemaal heel prettig moeten voelen. Maar ik voelde me overdonderd door alle Nette Mensen, door de drukte en de warmte, iedereen kende wel iemand en toen het blad met drankjes langskwam, durfde ik niks te pakken en toen ik mezelf bij de lurven had gepakt, was het al op.
Voelde me daar een inferieur soort, die niet eens zijn eigen brood kan verdienen (was ik even vergeten dat ik dat al bijna 38 jaar wel heb gedaan) en ben toen maar snel naar huis gegaan met de staart tussen de benen. Een beetje een (ver)geslagen hond.

Gelukkig kon ik thuis tegen mijzelf zeggen dat ik, net als iedereen, ook recht heb op gezelligheid en leuke dingen en vanavond helemaal niets hoef te doen aan de participizzawetdingen. En op tijd naar bed moest gaan.

Ben bang dat er een tijd aanbreekt waarin er nog minder kan en vooral mag. En ik moet van die denkwijze af, want dat maakt me niet vrolijker. En ook die bangigheid...laat maar waaien!

En geheel therapeutisch lekker de was in de wasmachine gestopt vanochtend, want dat geeft me altijd een fijn gevoel. De was doen en daarna lekker ophangen.

Of die staart nog tussen mijn benen zit? Niemand ziet dat. Als ik mijn dossiertje overhandig lijk ik denk ik zeer capabel en geheel in controle. Dat heeft niets te maken met die staart. En alles.
Maar zelfs een hond wordt geaaid op zijn tijd. Als hij een goed baasje heeft.