Vitalo!

Wat een verschrikkelijk jeuk-term; Vitalo.

En maar ontkennen dat we toch echt ouder zijn. Nee..we hijsen ons op de e-bike en kunnen opeens weer kilometers 'fietsen'.

Bij een Vitalo denk ik aan een ANWB-jack. Of twee eigenlijk. Dezelfde. En hippe sneakers met steunzolen. Een abonnement op de Plus en een Tenalady in de handtas.

Vitalo; dan denk ik ook aan van die kleine aardappeltjes. Gebakken. Maar zonder Mayo want dat mag niet van de dokter. Voor de Vitalo.Want die moet van alle bladen minstens 102 worden.

Vitalo; dan denk ik aan een busmaatschappij. Die een aantal niet rendabele lijnen heeft. Bij verpleeghuizen, waar nooit een hond uitstapt. Of in. Want daar wonen Bejaarden. Ouden van Dagen.

Vitalo; de zij-instromer op de middelbare school die denkt dat hij zo tot zijn AOW gebakken zit en zich afvraagt waar de krijtjes gebleven zijn.

Vitalo: die nog een tv-gids abonnement heeft.

Vitalo; zet het eens op je CV en kijk of dat je imago helpt!

Weer een woensdag-wijsheid

Neither a promotion, losing weight, finding a soul mate, writing a book, nor becoming a billionaire, Cellie, will ensure happiness.  Because happiness, dear Cellie, that's not present at the start of a manifestation will usually not be present at its end.  Après vous,     The Universe Afbeelding van autumnsgoddess0 via Pixabay

You'll always walk...alone

Een hele tijd liep ik op dinsdagen met Man met Hond. Hij haalde mij met zijn auto op en dan reden we naar een bos hier in de buurt en gingen daar een uurtje of anderhalf en soms langer met zijn hond wandelen. In dat bos mochten honden loslopen dus dat was voor de hond heel prettig.

Enfin; ik maakte de wandel-verkering uit. Maar wandelde daarna eigenlijk, - als ik eerlijk ben-,  niet meer zo consequent. Of in feite; consequent niet. Het deed me meer dan ik wilde toegeven. Dat weer teruggevallen zijn op mijzelf.

Ja, naar de supermarkt wandelde ik. Of soms een bushalte verder of eerder. Maar wandelen dat werd een dingetje.

Ging ik zelf smoesjes verzinnen waarom ik niet kon lopen.

Bang om gezien te worden. In mijn eenzaamheid. Alsof ik zo'n tekstwolk boven mijn hoofd had;
Waarheen?
Waarvoor?
Te koud;
Te nat;
Te warm;
Geen goede wandelschoenen;
Loop voor lul in mijn eentje;
Voel me ook heel erg alleen dan;
Nee, niet op zondagen lopen. Dan is het gezellige-gezinnendag.
Zouden hier ook wolfen zijn?

Kortom; ik had erg veel last van mijzelf.

Terwijl het zo 'goed' is voor het lijf en vooral voor de kop. Nou ja, wat er nog in zit. Om dat nog leger te maken. Om te ervaren dat ik wel kan lopen. Of misschien enigszins sportief ben. Of gewoon; wel iets doe.

Dus sprak ik mijzelf ernstig toe en ging dat hele rijtje maar eens af. En streepte alles door. Tot de wandelschoenen en daar maakte ik een spaarpotje voor. Die opeens door een gulle verjaardagsgift uit het Oosten sneller was gevuld.

Zag dat de online schoenenwinkel voor moeilijke grote brede Hobbitvoeten nu een aanbieding had van Deutsche Grundliche Schuhe nu enorm afgeprijsd. In een kleur die het committee der Goede Wandelschoenen accepteerde. Dus bestelde ze. En zelfs daar moest ik nog weer over nadenken. Of het wel 'mocht', zulke dure schoenen. En duur is relatief natuurlijk. Voor mij duur. Voor mijn situatie nu helemaal te duur.

En ben ze nu al een aantal dagen aan het uitlopen. Ja, dat moet ik altijd. Heb echt nog nooit schoenen gehad die in een keer lekker zaten. Ik moet wennen aan de randjes en dingen en het de stand van de schoenen en dat duurt efkes.

Maar dus wel bewust aan het wandelen. Niet erg lang, niet ver, te bang dat ik pijn in de voeten ga krijgen en niet verder durf of kan dus weer ergens bij nummertje 1 uitkom. Maar ik doe het wel. En daar ben ik heel erg blij mee. Iedere dag iets langer. Iedere dag. Zet gewoon mijn timer en gaat de timer, dan mag ik weer richting huis.

Kan ik weer een groot ding van mijn lijst afstrepen. Of twee. En die 'goede' schoenen en dat ik de routine van wandelen weer oppak. Bewust.

Maandagochtend same old same old

Van Pole position toch naar de vijfde plek gezet en van de tweede plek teruggevallen door een lekke band naar de allerlaatste, 20e plek en dan opklimmen naar plek 6.

Dat vind ik een mooie prestatie. Dat Max Verstappen zijn Pole position verloor door fout bij een gele vlag ook terecht en tsja...spannende race om te kijken hoe hij de een na de andere kon inhalen.

U begrijpt dat ik gisterenavond naar de F1 van Mexico keek.

Max kan ook wat anders

Maar er zit toch nog een flink restje multi-tasker in mij, dus ik zapte af en toe ook naar Expeditie Robinson. Wat ik ook heel erg interessant vind, vooral hoe mensen op elkaar reageren, onderling bondjes maken en omgaan met schaarste en verveling.

Het weekend was ik bij vrienden langs en die hadden een buitenkachel en een buitenkamer. Dus gratis een saunasessie. Het was 29 graden daarbinnen. Zo heet! Buiten regende het.

Vanochtend was ik op mijn natuurlijke tijd wakker en dat was nu eens 'vroeg' dus maar direct vrolijk de dag begonnen. Bed afhalen, alles in de wasmachine, lekker wassen en aankleden en hopla direct verder met mijn rondje Bless the House.

Zag nog een prachtige regenboog, dus wist dat er ergens regen in de lucht zat en dat klopte ook; een klein buitje viel. Gelukkig was ik nog mijn huis aan het blessen. Van de binnenkant :)

Dus straks de was ophangen en daarna mijn bed lekker fris en schoon opmaken. Altijd zaken waar ik tevreden en blij door word. Zichtbaar iets gedaan en het huis ruikt naar 'gedane arbeid'.

En dan maar weer mijn dagelijkse rondje solliciteren. Moet ook. En blijf maar bedenken dat je nooit weet hoe een koe een haas vangt. Hoorde van een collega op mijn vrijwilligerswerk, die in vaste dienst is,  dat ze een goede referentie voor me had gegeven, maar helaas mocht dat niet baten. Maar goed. Koeien en Hazen dus.

Afbeelding van AnnaER via Pixabay 

Digitaal fossiel

In de digitale wereld draai ik al een tijdje mee. Heb heel wat veranderingen meegemaakt en sommige veranderingen zelf mee helpen ingeburgerd worden. In bedrijven.

Appen op de smartphone lijkt zo ingeburgerd nu. Alles gaat via de What's app. Schoolzaken, vriendenzaken. Waarbij iedereen er vanuit gaat dan het hebben van een smartphone dus normaal is. Is dat zo?

Mijn bank geeft aan dat ik hun app niet meer kan gebruiken op mijn smartphone omdat mijn IOS te oud is. Voor de bank dan. Bijna verplicht dus om een nieuwere smartphone aan te schaffen.

Ouders kunnen inloggen op het systeem van de school en zo alle vorderingen volgen. Kan je helaas niet meer je rapport met een potloodje een beetje veranderen. Tenzij je een wizzkid bent en dat in het systeem kunt doen natuurlijk!

Als ik uitging zorgde ik ervoor dat ik altijd wat kwartjes bij me had. Dan kon ik in een telefooncel bellen bij nood. Telefooncellen vrijwel nergens meer te zien en kwartjes ook niet meer. Want bijna iedereen heeft nu een eigen (mobiele) telefoon. Vandaar dat ook de Gele Praatpalen van de ANWB overal zijn weggehaald.

De openbare telefooncel

Wat erg grappig is, is de ontwikkeling van het digitale archief. Foto's worden niet meer via een origineel op een rolletje bewaard, maar digitaal. In de cloud of op een stick of nog ouderwets op een CD.

Maar al die mediums zijn niet eeuwigdurend. Papier vaak wel. Als je het goed bewaard, kan je het honderden jaren erna nog lezen.

Wist u dat een Universitair ziekenhuis een bewaarplicht heeft van honderd jaar. Al die dossier worden dus ergens opgeslagen. En moeten correct worden bewaard zodat brand, schimmel, rot of papierminnende beestjes geen vat op het papier krijgen.

Bedacht men dat alles wel ingescand kon worden en slaan we het digitaal op.

Maar heeft u thuis nog een machine waarmee u floppies (die grote) kunt uitlezen? Of een bandrecorder afspelen? Bandrecorder? Wa's da?

Dus over honderd jaar moet zo'n ziekenhuis nog steeds de apparatuur hebben en die moet dan weer compatible zijn met de dan geldende afluister/afkijkapparatuur om gebruikt te kunnen worden. En de ingescande dossier te kunnen bekijken. Papier is daarentegen geduldig. Als het maar goed wordt opgeruimd in droge, schimmel- en brandvrije ruimtes.

Toen ik bij een krantenconcern werkte, stonden er diverse telex-apparaten te ratelen. Ook geheel onbekend wat dat is voor mensen die na 2000 geboren zijn. Een telex.

De telexmachine

Net als de fax, die daarna kwam. Ook al bijna uitgestorven. Ken vrijwel geen onderneming die nog een fax gebruikt.

Mijn moeder was onthutst dat ze in haar nieuwe auto geen CD-tje kon afspelen. Alleen via Aux. Ze wist niet wat dit is of hoe dit werkt.

Alle nieuwe media ken ik en ben ik ook alweer vanaf gestapt. Verslavend of gewoon stom. Maar sommige volg ik nog omdat ik op die manier met diverse mensen wel contact kan houden.

En zo zullen steeds weer nieuwe technieken komen om met elkaar in contact te komen of te blijven en informatie te ontsluiten of beschikbaar te maken.

Door het kijken naar Stranger Things (op Netflix) was ik weer even terug in de jaren Tachtig (van de vorige eeuw he..) en bedacht hoe de nieuwste technieken van toen, nu hopeloos ouderwets lijken. Walkman, spelcomputer, draadloze telefoon.

Herfst - Karl Ove Knausgard

Zag dit boek liggen en vond het wel een goede tijd om juist nu dat boek te lezen. Allemaal losse observaties, herinneringen. En een aantal brieven voor zijn ongeboren dochter, die hij Anne gaat noemen, over hoe de wereld in elkaar zit.

Persoonlijke teksten, maar ook rake observaties en sommige stukjes niet raak, maar zijn mening. Wat altijd prettig is om te lezen.

Al met al fijn om te lezen. Het is onderdeel van een serie; De vier seizoenen en ik zag in de bibliotheek ook het deel "Winter' liggen, maar niet meegenomen. Ik lees veel langzamer merk ik, concentratievermogen wat ik voor mijn 'inzinking/burn-out/depressie' had is veranderd.

Dus moet ik ook leren om niet meer 10 boeken in huis te willen hebben die ik dan binnen 3 weken uit moet hebben (in mijn abonnement is dat zo geregeld). Heb mijn quota nu op 3 staan. Meer dan genoeg.

Grappig; want in principe heb ik meer vrije tijd dan wie dan ook. En nog lukt het me niet. Heeft ook te maken met dat ik het nog steeds moeilijk vind om 'zomaar' te gaan zitten lezen. Dus ik lees veel vlak voor ik ga slapen.

Nu maar eens werken aan betere Lees-gewoontes.

En misschien vanmiddag nog even langs de bibliotheek.

Groen is gras

Merk een soort (klein) stressgevoel over zaken op mijn vrijwilligerswerk. Niet het werk zelf, maar de organisatie erom heen. Nou, eigenlijk meer het gezeik met mensen.

Dus met mijzelf afgesproken dat als het me allemaal teveel naar de keel grijpt, ik gewoon mag stoppen. En wat anders mag gaan doen. Dat geeft lucht.

En ook nog niet, want een vergadering met het team over de nieuwe situatie binnenkort, daar gebeurde precies wat ik al voorzien had. Mevrouw Grote Bek ventileerde keihard hoe zij vond dat het zou moeten. Maar ook zij is maar een vrijwilliger. Geen betaalde kracht en al helemaal niet een management-teamlid.

Deed me ook weer denken aan een uitspraak van Maya Angelou:

cc quotesgram.com

Gelukkig moet ik niets met haar, - en het is ook niet aan mij om haar op haar strepen te zetten - maar de gelijkenis met werken, hoe daar altijd types zijn die menen meer rechten te hebben dan anderen. Grrrrrrrrr... En vooral mensen die 'weinig' presteren, maar ermee weg komen door die grote bek.

Want via samenwerken met haar kwam ik erachter dat er toch nog wel wat hiaten zaten in haar kennis en kunde. Maar dat kan je goed wegmoffelen met die Grote Bek.

Nou...eerst maar verse koffie!!

Gisterenmiddag was het heerlijk warm en droog bovendien, dus eindelijk het gras kunnen maaien, maar had eigenlijk een zeis nodig, want door alle regen was het aardig gegroeid. Mijn handgrasmaaiertje liep een beetje vast in de modder, dus modderde ik vrolijk verder. Misschien straks nog even met de handknipper de finishing touches doen. Voor de laatste keer dit jaar denk ik.

En zo direct de was lekker ophangen, dan ruikt het weer heerlijk naar Gedane Arbeid. En zo maak ik mijzelf weer ontspannen(er), want de schoudertjes staan te strak merk ik.

Oude en jonge Morse

Keek naar een oude aflevering (uit 1997) Death is now my neighbour van Morse gisterenavond en een karakter/acteur kwam me zo bekend voor, maar ik kon hem niet plaatsen. Wel een aantrekkelijke man.

Tot het kwartje viel en ik de acteur herkende die in de nieuwste serie over de jonge Morse - Endeavour zijn chef speelt - Roger Allam. Hij speelt in Endeavour Fred Thursday.

Alleen was nu de "oude" Morse aan het onderzoeken hoe de zaken in elkaar zaten. Vond het grappig hoe de 'oude' Morse verbonden was met de 'nieuwe'. Uiteraard bestonden er toen geen plannen om Endeavour te maken, maar wel toevallig.

Ook werd aan het einde van deze aflevering - waarvan velen dachten dat dit de allerlaatste zou zijn, juist door alle aanwijzingen over pensioen en veranderingen - door Morse uitgelegd hoe hij aan zijn voornaam komt.

Mooie aflevering, veel intriges van mensen die denken dat zij boven de wet staan door hun positie of de positie die ze denken te horen te bekleden.

bron: Imdb

Verder nog een acteur die ik ook niet zo snel kon plaatsen, maar die zo bekend voorkwam. En pas nu valt het kwartje. De acteur die in The Good Life speelde. In de jaren 70 al terug naar alternatief leven en groener willen zijn. Met hun snobby buren. 

Nou, je wordt ouder Papa, geef het maar toe!

Wonderlijke woensdag

Hoe leuk als de post eens een bijna echt pakketje brengt. Maar nog wel door de gleuf van de brievenbus passend.

Want ik had iets gewonnen bij Kakel, van Link naar haar weblog.

Dit:

Lekkere grote dikke reep, hartjes (sowieso) en een aantal mooie kaarten.

Dat zijn de plussen van bloggen. Dat je in contact komt met heel veel bijzondere mensen. Mensen die je in het gewone leven misschien nooit zou spreken, maar nu wel. Die je leven aanraken op een wonderlijke manier.

Vanochtend voordat ik naar beneden ging al direct de Flylady-taak gedaan, maar ik wist ook dat ik niet een hele grote onoverzichtelijke bende onderin mijn kledingkast heb. In eerdere rondes heb ik dat al aardig uitgedund. En toch kon er weer iets weg. Meerdere zaken.

Wonderlijk dat ik dat direct kon doen, want ik droomde nogal indringend. Maar nam me voor dat ik een paar dingen ging doen vandaag en die Flylady taak in de slaapkamer was er zeker eentje van. Niet afglijden naar lusteloosheid.  Droom maar even opschrijven. Hoop alleen dat die droom nooit echt uitkomt, want dan zou ik ergens op de Zuidas komen te werken met grote mensen pumps en een zakelijk pak. En die vrouw die ben ik niet meer. Hoef ik niet meer te zijn. En wil ik niet meer zijn.

Ik ben blij en tevreden met 4 hartjes, hartjes die op een goede plek zitten.

Stranger en gewone things

Flylady-taak gedaan voor vandaag en direct daarna maar de administratie bijgewerkt. Dat betekent dat ik al mijn bonnen in mijn Excel-overzicht zet en kijk of ik binnen budget blijf qua huishoudgeld en alle andere posten. Kan ik op tijd bijsturen. En zie ik ook direct waardoor ik uit de bocht dreig te vliegen.

Ook kijk ik of alle vaste lasten inderdaad zijn afgeschreven (dus niet achteraf een "oeps, ik dacht dat het automatisch ging..".) Weten is meten zei mijn natuurkundeleraar altijd.

En even verder gewerkt aan mijn overzicht voor Budget 2020. Wat kan ik verwachten, waar moet ik bezuinigen (kan ik uberhaupt nog verder strepen?).

Gisterenmiddag even een stukje gefietst want ik wilde kijken naar een plakboek voor mijn museum-entreekaarten. En het dan ook echt gaan doen, dat inplakken, anders wordt het weer zo'n project wat nooit afgemaakt wordt. Dus direct maar stappen ondernemen om dat echt te gaan uitvoeren en aan te pakken.

Aan te pakken...alsof het iets vervelends is. Juist leuk om te doen. Vooral nu het hier weer regent en nogal donker lijkt. En merk dat ik ook tijd mag (en moet) vrijhouden voor leuke dingen. Niet alleen de moetjes.

Gisterenmiddag regende het trouwens ook, net toen ik terugfietste. Nou ja...niets aan te doen. Ik was in ieder geval mijn huis uit en even de hort op. En had een leuk gesprek bij de kassa van de Hema. Kon makkelijk want er was vrijwel niemand in de winkel. Oh ja...het regende.

Genoten van Harry Potter op tv gisteravond en ben blij dat ik dan een avond helemaal weg kan dromen (nou ja...soms griezelen, die Dementors zijn creepy). Ben op Netflix ook weer verder aan het kijken naar Stranger Things. Zo aan te raden. Pas serie 2 hoor, ik binge niet echt, want te leuk om haphaphap er klaar mee te zijn. Er komt een serie 4 las ik. Hoera!

Haphap....leuk om die Atari spellen weer te zien. Mijn oude werkgever uit de vorige eeuw (Oma spreekt!).

Stranger Things heeft in deze serie als thema Halloween en dat past heel goed in deze tijd van het jaar.

Middelmatigheid ten top

Zag een roodborstje gisteren in de tuin en vanochtend weer. Altijd voor mij een teken dat de winter eraan komt. Verder geniet ik van koolmeesjes in de tuin die uit de snackbar eten. Snackbar is het insectenhotel.

Lekker kneuterige genoegens. Had de rust niet om daarvan te genieten toen ik een dertiger of veertiger was. Altijd bezig en druk. Niet dat ik nu oud en belegen ben, maar mijn leven staat in momenteel in standje 'nog net niet achteruit rijdend'.

Hoef me in ieder geval geen zorgen te maken of mijn echtgenoot alweer vreemd gaat en de bladen daarvan smullen. Of de buren er iets van denken. Niets te smullen hier.

Over kneuterig gesproken; keek de herhaling op omroep ONS van die serie met Ron Brandsteder (die lijkt qua kop precies op mijn vader) en single vijftigplussers (waarvan het merendeel zestigplus is) in Denemarken in campers. Heel kneuterig.

Mijn prikbord met al mijn entreekaarten van verschillende musea net leeggehaald, want hij zat helemaal 'vohul!!'. Ga daar maar een apart plakboek voor/van maken en dan hoop ik dat ik de komende tijd nog gelegenheid (lees budget) heb om naar een museum te gaan. Want het is natuurlijk meer dan alleen een entreekaartje, maar ook budget voor de reis naar verweghisthan. En terug.

Zag een item over Middelmatigheid in Koffietijd (my guilty pleasure). Dat Nederlanders eigenlijk het liefste zo gemiddeld mogelijk zijn. De voorstelling heet Dit is Nederland. Dus graag allemaal dezelfde soort voortuin (en achtertuin denk ik als ik om me heen kijk), alle klikko's keurig op een rijtje (dat herken ik ook wel - als onbezoldigd klikko-inspecteur- maar dat heeft een reden; dan kan de vuilnisauto makkelijk de bakken oppakken). Opvallen - eigenlijk liever niet dus. Doe maar normaal.

Nu maar heel 'normaal' weer mijn rondje Bless the House aan het doen, met enige hinderpalen (die ik zelf zet), solliciteren, de was ophangen, de Flylady taak (al ligt er wederom geen berg nog op te ruimen kleding in mijn slaapkamer; heb mijn leven al een aantal jaren geleden verbeterd op dat punt en mijn slaapkamer is vrijwel altijd 'netjes') gedaan. Jammer dat er geen lekkere vent dat komt inspecteren. Daar trek ik graag een stapeltje kleren voor uit! (In my dreams).

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay 

Het is herfstvakantie en ik voel/merk daar geen ruk van. Veel weken zien er heel gemiddeld en soms zelfs saai en voorspelbaar uit. Dus is het aan mij om daar verandering in te brengen als ik daar last van heb.

Dus doe eens wat anders dan gemiddeld, dan mijn gemiddelde. Maar vooral: zie wat je allemaal wel hebt. Hoe niet gemiddeld dat eigenlijk is. En zeker niet middelmatig.

Lucht (gebakken of niet)

Prachtige donkere regen- en onweersluchten zie ik vanuit mijn keukenraam aankomen rollen. Dan is het heel donker, zoals tegen de schemering en regent het kort, maar wel fel en wordt het snel daarna weer helder.

Vooral fijn om vanuit binnen te bekijken. Als je bezig bent koffie op te gieten. Heerlijk die geur van verse koffie. En blij dat ik van zoiets simpels nog steeds kan genieten.

Zo direct maar eens richting supermarkten. Ben al een tijd (langer dan een week) expres niet geweest. Genoeg op voorraad om elke dag te kunnen eten. Gisteren grilde ik wat 'vergeten' groenten (die lagen dus al een tijdje in de groentela) en kookte er wat zoete aardappels bij. Ik drink vrijwel geen frisdrank meer - af en toe tonic - , dus die staat in de voorraad voor gasten en ook daarvan niet teveel inslaan, want ook frisdrank blijft niet eeuwig goed. Kocht een fles cola voor de heren die vanuit de woningbouwvereniging kwamen klussen in de zomer en die staat er nog steeds.

In de avond drink ik graag thee met lekkere verse plakjes gember. Een vriendin dronk dat wel eens als ik samen met haar ergens in een restaurantje zat en dat is eenvoudig thuis na te maken. Lekker verwarmend die gember.

Kunst is om me in de supermarkt niet te laten verleiden door de geur van lekker vers brood en heerlijke verse afgebakken broodjes of die van koeken. Die geur snap ik, is expres, een marketingtool die de klant uiteraard verleidt tot extra impuls aankopen. En vermijd het schap met de Sinterklaasdingen. Niet zien = ook geen impuls krijgen om toch iets te willen.

Dus stick to the lijstje! Waar vooral basics opstaan en voorraad. En verse groenten. En ga je verveling, frustratie of eenzaamheid niet weg-eten.

Afbeelding van vieleineinerhuelle via Pixabay 

Kom op!!! In beweging, even uit je veilige cocon.

Jozef en mijn dromen

Schrijf al heel lang mijn dromen op. Omdat ik heb gemerkt dat ik soms iets meemaak, waar ik al eerder over heb gedroomd.

Of er in mijn droom een aanwijzing voor kreeg. Of een waarschuwing. Let op!! Heb geleerd dat ik er goed aan doe die waarschuwingen niet in de wind te slaan.

Zo; dit klinkt lekker zweefteef-achtig nietwaar?

Maar goed: Jozef deed het al voor de Farao en dat deed hij helemaal niet slecht. Hebben ze later nog een musical van gemaakt.

Lees ook een interessant artikel over waar dromen voor staan in een artikel in Trouw. Gebaseerd op Jungiaanse principes.

Dus, als een goede Jozef moet ik mijn eigen dromen niet naast mij neerleggen en er naar handelen.

Zo; nu ben ik definitief tot het rijtje Zweefteefjes toegetreden. De blauwe jurk past mij. Nu nog mijn water instralen en ik heb opeens een bron van inkomsten gevonden.

Verloor trouwens van de week mijn sleutels. De hanger waaraan hij hing, stond open. Toen ik mijn fiets op slot wilde zetten, trok ik een leeg key-cord van onder mijn jas vandaan. Heuh???
Had ik nou maar hierover gedroomd, dan wist ik dat ik niet de hele weg terug op het fietspad hoefde te speuren, maar gewoon thuis op de stoeprand de sleutels kon zien liggen. Keurig wachtend op de eigenaar in de stromende regen. Maar daar droomde ik dus helemaal niets over. Lekker dan!

Gebakken

Twijfelde of ik het wel of niet zou doen, - was ik geen enorme ego-tripper met mijn Heeee...ik ben jarig geweest!! - maar toen dacht ik dat IK het leuk vind, dus wel gedaan. Ik bakte een aantal kleine cakes om te trakteren op mijn vrijwilligerswerk. Nu heb ik geen 'echte' grote oven, dus bak ze altijd in mijn oventje wat bij de magnetron hoort en daarvoor heb ik een klein bakblik waar je 6 stuks tegelijk in kan bakken. In een normale oven kan je een groot bakblik stoppen waar er 12 tegelijk in kunnen. Dat scheelt 1 x baktijd.

Maar 6 vond ik toch wel weinig, want meestal lopen er ook nog mensen spontaan even ons kantoor in, dus besloot ik 2 bakblikken vol te maken. Echt al heel lang niet meer gebakken en dit recept doe ik meestal uit mijn hoofd. De roomboter stond al een paar dagen op kamertemperatuur te komen dus tijd om er iets lekkers mee te maken.

Afbeelding van diapicard via Pixabay 

De eerste batch die bleef nogal laag en toen realiseerde ik me dat ik bij de Speltbloem (volkoren) vergeten was een theelepel bakpoeder te doen. Dus de eerste batch was nogal laag en minder luchtig, maar rook wel heerlijk naar speculaaskruiden, de tweede was beter gelukt.

Moet altijd wel lachen om een collega, die van nogal cynische humor houdt en me aangaf dat ik er nog goed uitzie voor iemand van 36. Waarop een piepjonge collega me vroeg of ik echt nog maar 36 was? Hij zei nog net geen U tegen me.

Nee joh....37!

Had toch echt verteld dat ik al Oma ben (jaaaaaa....zo leuk). Het had gekund natuurlijk

Vanochtend ook maar weer direct de taak in de badkamer gedaan, maar nog niet mijn kleren aan, want wilde ook direct de taak van morgen vast doen. En die is de badkamervloer even dweilen. De matjes hingen nog aan de waslijn namelijk, dus ik hoefde maar een paar dingen van mijn vloer weg te halen. Kon in één moeite door.  Dat voelt prettig, nog voor ik beneden was, al wat van mijn lijstje afgestreept.

Voor de verandering is het prettig weer om buiten te zijn en moest echt even denken wat ik zou gaan doen, nadat de rest van de To-do lijst was afgewerkt.

Maar heel saai 2 boeken teruggebracht naar de bieb. Ik kwam er niet doorheen merkte ik - hooguit 1 hoofdstuk op een avond -  en dus besloot ik mezelf niet langer te kwellen en ze terug te brengen.

Ook wilde ik nog ergens een flesje fietsolie kopen, want mijn kettingslot gaat soms moeilijk - na veel wrikken - los. En ik zag wat roestvorming. Blij dat ik dat had ingekocht, want kon het direct gebruiken. Nou ja...provisorisch, want je moet het dopje eraf snijden/knippen en uiteraard geen mes of schaar bij me (nee...meestal laat ik die maar thuis en mijn Zwitserse zakmes ligt in de keukenla - hoe handig), dus sleutel maar in olie gedoopt en dat gaf ook het gewenste resultaat. En verder alle 'leuke' aanbiedingen maar vrolijk links laten liggen.

Niet nodig, heb ik al, hoef ik niet en bij nader inzien nogmaals; niet nodig.

Kleuren horen - woensdag wijsheid

Did you know that if you get happy enough, Cellie, you can actually hear colors and see music? 

Paint without numbers? Eat desserts and lose weight? Spend money and have more? 

Heal the sick? Feed the poor? Love unconditionally? And live forever? 

If, you get happy enough. 

I am, 

   The Universe

Afbeelding van StockSnap via Pixabay 

Harry

Wilde heel graag die Harry Potter film zien gisteravond, maar die duurde wel tot 00.05 uur. Opname apparatuur is kapot en ga ik ook niet vervangen momenteel, te duur. En eigenlijk is die tijd te laat voor mij. Want - u kunt nu lachen - deze vrouw die de volgende dag nergens heen hoeft, niet klaarwakker hoeft te zijn voor clienten of patienten of medewerkers, die vindt dat eigenlijk niet 'goed'.

Waarom eigenlijk?

Tsja..omdat ik door schade en schande heb geleerd hoe belangrijk een goede nachtrust is en ook voldoende slapen. En nu ik dat weer kan,  heb ik ook gemerkt dat juist die regelmaat me goed doet.

Want goed slapen heeft effect op zoveel zaken en niet op het minst op stresslevels en die weer op mijn bloedsuikerwaarden.

Toch wel gekeken, maar al helemaal ingepakt in nachtkleding, zodat ik zo mijn bed kon inschieten. Een paar jaar terug zou ik dat niet in mijn hoofd halen. Om 20.30 uur in je nachthemdje al op de bank zitten. Wat een treurnis vond ik dit. Goedenavond Ma Flodder schoot er door mijn hoofd. Terwijl ik mijn laarzen toch echt niet binnen draag.

Nu denk ik alleen maar hoe ontzettend prettig, knus, warm en gezellig dit is. Voor mij. (Hier spreekt de egotripper). En dat het goed is, prima zelfs. En dat niemand zal denken dat ik mezelf laat gaan, verslof, verslobber of afglij.

En nog een lekker fleece-dekentje erbij, kussen in de nek; heerlijk. Vooral ook omdat ik het gisterenavond niet warm kon krijgen in mijn lijf. Dik vest aan en toch: IJskoude neus. Dus de timer gezet en een half uurtje even de kachel aangedaan om de kilheid uit het huis te verdrijven en oh....lekker zeg!! Maar niet langer dan een half uur. Daarna weer op de nachtstand.

Die Harry Potter film kan ik helemaal in verdwijnen. Alsof ik in de film gezogen word. Thuisbioscoop, zonder popcorn.

Afbeelding van FF16 via Pixabay 

De rillingen zijn in ieder geval vanochtend het lijf uit, dus op een iets rustiger tempo de Flylady taak direct gedaan, nog voor ik ging douchen (was toch in de badkamer die taak) en daarna alles in de douche nog even extra goed gedroogd.

En zo direct de administratie bijwerken, de dagelijkse sollicitatie doen en daarna hoeft er niets verplicht. Het mag wel. Straks lekker nog een stapeltje slopen strijken bijvoorbeeld.

En lees weer een heel mooi stuk over hoe Annemiek omgaat met haar ziekte en nog steeds, zoals ze altijd doet, zelf de regie weer pakt. Klik hier maar om te lezen hoe!
Een inspirerende vrouw!

Als ik uit mijn keukenraam kijk zie ik alle blaadjes langzaam van de bomen vallen en diegenen die er nog aanzitten, hebben zulke mooie kleuren. Heel mooi, zomaar gratis te bezien!

Domweg

Net een lekker soepje gemaakt, past goed bij dit herfstige regenachtige weer.

Vanochtend mijn maandagochtend routine netjes afgedraaid en ik verbaas me erover dat ik dit nog steeds blijf volhouden. Niet gek van mijzelf word. Dus rondje Bless The House gedaan, vuilnisbakkendag, dus klikko aan de stoeprand gezet tussen twee buien door en omdat ik mijn bed had afgehaald, ook maar direct een witte was in de machine aangezet.

De was doen word ik ook op de een of andere simpele manier heel blij van. Waarschijnlijk omdat je iets doet wat zichtbaar is (de was hangt aan rekjes in het trapgat bij de zolder en in een slaapkamer). Maar goed...voor wie, want ik woon dus al jaren alleeeeen. Vooruit; voor mijzelf dan. Ik word er altijd weer heel tevreden van.

Bed ook al weer lekker schoon opgemaakt. Met vers gestreken (nou ja...vers...vanuit de kast) slopen. Wilde er bijna al direct inkruipen dat bed. Maar toch maar niet gedaan want ik moest ook nog solliciteren en wilde boven ook nog stofzuigen.

Verder vroeg Flylady of ik kritisch naar de inhoud van mijn badkamerkast wilde kijken. En wegdoen (of gooien) wat overbodig is, of heel lang niet meer gebruikt. Maar daar ben ik steeds sneller mee klaar, want er is niet meer zo veel wat er maar staat om opgeslagen te staan voor het geval dat.

Fijn te merken dat ik opgeruimde plekken niet weer laat dichtslibben.

Alle dingen die ik vandaag wilde en moest afhandelen gedaan, dus nu mag ik even een blog schrijven.

Met misschien wel een rete-saaie inhoud, maar eerlijk gezegd ben ik tamelijk blij met saaie dingen, die stukken beter zijn dan zenuwslopende zaken die vorig jaar speelden. Minder stress, meer genieten. Kijk ik nog maar weer een keertje naar de foto's van zaterdag en voel ik me heel, tsja...gelukkig.

Domweg gelukkig en niet eens in de Dapperstraat!

Lief, leuk en lekker

Alweer was het gevoel van Levens-miljonair te zijn er gisteren, toen ik met mijn familie aan tafel zat. Weten, ten volle beseffen dat dit de mensen zijn waar ik bij hoor. Dat klinkt als een klein lullig zinnetje, maar is het niet. Want denken dat je nergens meer bijhoort maakt je kapot, eenzaam en geeft een klein en donkergekleurd bestaan.

De avond begon eigenlijk al 'apart'; een aanrijding door een taxi die achteruit reed en tegen de stilstaande auto van mijn zoon botste. Gelukkig niet keihard, maar we voelden het allebei wel. De chauffeur deed het af als 'valt allemaal mee toch, bijna geen schade', maar gelukkig schadeformulier toch maar wel in laten vullen, na veel tegengesputter.

Kinderen had relatief vroeg gereserveerd en ik snapte dat want kleindochter is nog geen drie, maar ik had ook met alle liefde naar een ontbijtje willen gaan, als het maar samen is.

Liep heen en weer om smakelijke dingen uit te kiezen en helemaal blij toen ik met de kleine dame een rondje liep en ze eigenlijk alleen maar oog had voor dat grote vliegtuig wat in daar in de tuin stond. Kind van mijn kind, wat heb ik je lief!

Was gezellig, heel gezellig vooral omdat iedereen door een (brede voor mij dan) deur kan met elkaar en ik maar al te goed snap dat dit niet zo vanzelfsprekend is. Dat je daar moeite voor moet blijven doen, contacten onderhouden, belangstelling blijven tonen.

Van mijn dochter en schoonzoon kreeg ik een heerlijke olie voor onder de douche en prachtige oorbellen, want die zijn precies de kleur van je ogen mam. (Nou..smelt). Zoon had een kussen meegenomen wat hij op vakantie in Zuid-Amerika had gekocht (en past ook precies bij de kleuren in mijn woonkamer - en dat voor een man!) en ook nog een exotische Kerstbal (waar ik aan Kliefje haar Kerstversiering moest denken). Allemaal leuk, attent, lief.

Afbeelding van S. Hermann & F. Richter via Pixabay 

Enfin; vanochtend vroeg opgestaan (voor een zondag), want de F1  van Japan zou gereden worden. Die was al snel klaar voor Verstappen want aanrijding/ tik door een andere auto en zijn auto/motor raakte zo beschadigd dat hij de race moest opgeven na slechts 15 rondes. Leclerc zei waarschijnlijk net als de taxichauffeur dat er bijna niks te zien was hoor! Hij kreeg wel straf, maar viel daardoor maar een plekje terug, dus straf? Als je uitvalt kan je uberhaupt geen kans meer maken op punten. Dus dikke pech voor Max.

Kadootje

Kijk toch eens wat een schattig doosje. En een heerlijke inhoud. De dag na mijn verjaardag nog steeds fijn. En feestelijk. (En besef opeens dat ik kennelijk niet de drang had om alles direct haphaphaphap op te eten, maar iets kan bewaren. Goh!).

En de voorpret dat ik straks mijn kinderen, aangetrouwde zoon en kleinkind weer ga zien en door het kluppie uit eten wordt genomen. Allemaal feestelijk en leuk en lief en ik struikel zowat over mijn woorden om aan te geven hoe blij ik hiervan word. 

Dat ik weet en vooral werkelijk voel en besef dat ik gezien word en ik dat ook door kan en wil geven. 

Was hangt, kleding voor straks ook al uitgezocht, misschien zo nog even een lakje op de vingernagels doen en verder 'moet' er weinig vandaag - haha...net als altijd eigenlijk. Alhoewel, je kan van jezelf natuurlijk allerlei lijstjes moeten afwerken en dan is een weekend zo druk druk druk te noemen. En ben je in eigen wereld misschien ook wel heel onmisbaar. 

Goed

Wakker worden door een lief stemmetje van je kleindochter die een liedje voor je zingt wat ze ook op het kinderdagverblijf zingen.

Vraag je nog met een slaaphoofd of ze vandaag lekker buiten gaat spelen op het Kinderdagverblijf. Maar Oma het regent de hele dag. Oh ja.

Maar heerlijk begin. Sowieso weer van een nieuw levensjaar. En ik ben blij dat ik kennelijk nog (gematigd) optimistisch ben. Want weinig is (positief) veranderd ondertussen.

Geen betaalde baan;
Geen uitzicht op hoger inkomen;
Geen lover, zelfs geen blinde man die me ziet;
Geen miljoenen gewonnen (oh ja...ook niet meegespeeld haha!).

Dus moet ik het maar doen met wat er wel is. En eigenlijk, op de keper beschouwd, is dat nog best veel en vooral veel zaken die niet te koop zijn, zelfs niet voor dat miljoen. Al zegt de cabaretier Daniel Arends in zijn conference dat je kinderen niet krijgt; die koop je (gaat over adopteren; hij is zelf geadopteerd dus mag het zeggen). Maar goed; ik dwaal af.

Zouden er na zeven magere jaren dan nu zeven vette jaren volgen? Moet ik vertrouwen hebben in wat mensen zeggen, in tegenstelling tot de feiten, dat het 'goedkomt'. En wat is dat dan - goedkomen.

Misschien is het allang goed.

Vanmiddag toch maar wel even de hort op geweest en dat moest ook want er moesten wat boeken teruggebracht worden, wat ik eigenlijk gisteren wilde doen, maar a. regen en b. iets van mijn vrijwilligerswerk kwam ertussen. Dus maar vandaag en combineren met een kadootje wat er voor me lag, op te halen bij de Hema. Leuk!

Trouwens, alle bedrijven die mijn data hebben stuurden mailtjes met een leuke aanbieding. Dan is het de kunst om juist die te gebruiken die bij je passen en die je ook echt nodig hebt. En kan betalen in mijn geval haha!

Nog steeds de hele middag regen, dus niet echt lekker weer en wat ik vaag van plan was, toch maar niet uitgevoerd. Want had er niet echt zin in. Komt wel een andere keer. Gewoon lekker door de regen maar weer huiswaarts.

Lijkt me prettig om 10 ballonnen met lachgas te hebben, maar dat is ook weer zo'n gedoe om dat te regelen, dus ik hou het maar bij proefballonnen.

Morgen nemen mijn kinderen me mee uit eten en het leuke is dat ze allemaal ook vrij zijn op die tijd. Wat ook wel bijzonder is want ze werken niet echt in een kantoorbaan met tijden van negen tot vijf en dan alleen op weekdagen. Dus zo blij dat het allemaal kon en ze dat regelden.

Eigenlijk is dat het leukste nog; dat ze me willen zien, dat we elkaar graag zien en bij elkaar willen zijn. Niet omdat het zo hoort, maar omdat we dat zo voelen. En dat laatste is niet te koop. En maakt me een bijzonder rijk mens.

Dit en dat

Gisteren zeiknat geregend en heerlijk toen ik thuiskwam alle natte spullen uitgedaan en warme droge kleren aan kunnen doen.

Natte jas, natte broek, natte sokken, gelukkig droog hoofd dankzij Zuidwesterhoedje, maar de wind waaide zo hard dat de meegenomen poncho alleen de bovenkant een beetje drooghield. De benen niet. De schoenen had ik gelukkig vorige week al ingespoten, dus die waren nog relatief droger.

Enfin; dus toch maar wel de kachel aangedaan, want al die natheid moest toch een beetje verdreven worden.

Vandaag gaf  buienradar aan dat het droog was, terwijl de regen keihard op mijn slaapkamerraam beukte. Grappig!

Flylady taak gedaan en wat ruikt het dan ouderwets lekker naar Groene Zeep. Sollicitatie-taak gedaan. Een broek korter gemaakt en omgezoomd. Had ik een tijd terug toch maar gekocht, want ik had toen nog de hoop dat ik toch heus zou worden aangenomen en ook goed als sollicitatiebroek.

Winterjas stond ook nog op het lijstje om gerepareerd te worden en had toch zwart garen (zelf uitgevonden!!) op de naaimachine ingeregen, dus direct dat ook maar doen.

Had vorige week nog een winterjas in een online winkelmandje gedaan, maar toch besloten dat het niet nodig was. Doe maar met wat er is.

Ondertussen weer drie afwijzingen binnen. Dat krijg je als je veel solliciteert. Het is al bijna 'gewoon'.

Ook nog even naar een nieuwe locatie wezen kijken van mijn vrijwilligerswerk. Leuk, want nu kon ik ook binnen kijken hoe het eruit ziet en wat er misschien nog ontbreekt of misschien handiger ingericht kan worden. Het maakt dat ik me nog meer betrokken voel. En dat ik me gezien voel. Misschien zelfs wel nuttig.

En lees online het relaas over de carriere van Ella Vogelaar. Waar bij haar overlijden gemeld staat dat ze zelf een eind aan haar leven maakte, geplaagd door depressies. En dat raakt me. En die ontzettende betrokken nietszeggende teksten van haar partij, die haar heeft laten vallen toen het die partij goed uitkwam.

Zeg al die dingen tijdens het leven van een persoon. Niet tegen zijn/haar kist.

Afbeelding van congerdesign via Pixabay 

Woensdag-wijsheid

Pretending is the fastest way to believing, Cellie, and believing is the fastest way to receiving.  Go!    The Universe Afbeelding van Leandro De Carvalho via Pixabay

Wat doe ik eigenlijk de hele week?

Kreeg deze vraag een tijdje terug van iemand die een vol en druk leven heeft. En een drukke goedbetaalde baan. Die zich waarschijnlijk niets kan voorstellen bij mijn kleine stille en zuinige leven.

Voelde me in een klap ook weer geheel niks waard. Want tsja...wat doe ik eigenlijk. Moet ik eigenlijk niet gewoon 'oplossen'.

Maar: ik merk dat ik direct de zwartheid in getrokken word door hier te lang over na te gaan denken en dan vooral het negatieve van deze vraag te benadrukken.

Dus ga daar niet heen!!! Laat die donkere deken op zolder liggen. Of liever; verbrand maar. Weg ermee.

En vergeet niet dat het opkrabbelen na een periode van depressiviteit en burn-out langer duurde dan ik zelf dacht. Dat je misschien nog steeds in de herstelperiode bent. Dat er geen programma was om weer terug te komen op je werk, want er was geen werk (meer).

En dat een rapportje van het U wv iets anders zegt over volledig hersteld zijn; tjsa...leg maar naast je neer.

Dus; doe vandaag de taken die moet doen. Van jezelf.  En zoek de luchtigheid. Denk niet dat je er niet toe doet. Ga eens naar een bubbelbad!

Jarig: Honderd jaar

Vandaag is een grote (blauwe) werkgever in de buurt jarig en viert dat al een tijdje op diverse manieren. Dit weekend was ik uitgenodigd bij een vriendin en haar gezin en zij werkt er ook. En heel toevallig doet haar dochter een dansopleiding en moest op dat jubileumfeest dansen. Grappig hoe alles weer met elkaar in verbinding staat.

Had een hele gezellige dag bij een trouwe en vooral lieve vriendin. Dan ben ik zo dankbaar dat ze me nog steeds in haar leven wil. Want het mijne ziet er zo anders uit en ik kan haar nooit teruggeven (dat denk ik zelf dan) wat ze voor mij doet. Even gezellig lunchen met elkaar bij een restaurantje aan het water. Zo leuk en wat is het druk altijd daar. Dan denk ik aan hoe ik geld probeer te besparen door niet elke dag te douchen, bewust te zijn wat effect heeft op mijn vaste lasten of voor een aantal dagen eten te maken van goedkope ingredienten. Ik zit in zo'n andere positie. En ik zie dat niet binnenkort positief veranderen; tenzij ik toch de Staatloterij win. Oh ja...moet je wel meedoen.

Gelukkig kon ik wel korting voor haar regelen bij de supermarkt; omdat ik binnenkort jarig ben kreeg je korting op gebak wat in op de kassaband lag. De praatgrage cassiere gaf dat namelijk aan. Yeah..

Het is fijn om bij iemand te zijn die niet oordeelt. Ik denk dat ik zelf nog het hardste oordeel - vooral over mijzelf - want moet mijn best doen om bij thuiskomst mijn huis en wat erin staat niet allemaal ouwe zooi te vinden. Geen geld, allemaal krijgertjes of al dertig jaar oud of zelfs nog ouder (joh...noem het antiek!! of nog beter Vintage!!). Maar gelukt, want ik zie maar al te goed dat hoe mooi het leven van mijn vrienden lijkt te zijn op financieel gebied, toch spelen er zaken die niet voor geld te koop zijn of mee te regelen zijn. Dus laat ik die negatieve gevoelens en gedachten weer uit mijn hoofd waaien. Niet productief en bovendien niet waar. Blijf die balans zien!

Afbeelding van Marc Pascual via Pixabay 

Vandaag weer maandag. Dus rondje Bless the House gedaan. Voordat het maand-alarm klinkt wil ik ook weer een sollicitatie eruit hebben gedaan en mijn bed straks met schoon beddengoed opmaken en de witte was kan dan ook weer opgehangen worden.

Gisteren was het een koude en kille dag door de regen en omdat de zon helemaal niet scheen. Dus in de avond voor het eerst de kachel aangedaan (nou ja....tot 18,5 graden dan he..) om de kilheid te verdrijven. En toen ik naar bed ging ook nog een extra plaid over mijn bed gedaan, want ik vond het nog steeds kil. Gelukkig goed kunnen slapen - wat ook niet zo 'normaal' is voor velen - alleen maar weer iets bijzonders gedroomd, maar ach...ik merk later wel wat daarvan de bedoeling was.

Toen ik vanochtend de klikko verschoof om de vensterbank even schoon te maken, zag ik alweer een klein padje onder de bak zitten. (Dus zong direct in mijn hoofd...er zaten zeven kikkertjes...).Nou jongen (of meisje) kom maar lekker bij de vijver in de achtertuin wonen, Veel slakken, vliegen, insecten om te eten, dus de winter kom je daar wel door. En water als je een rondje wil zwemmen. Je eigen prive-zwembad. Hoe luxe!

Heb ik mijn eigen gratis huisdieren geregeld! Hoef niet eens voer te regelen, want dat is er in overvloed.

Kom maar op week; ik ben er weer klaar voor. 

(Oh...hoe niet grappig; alweer een afwijzing op een sollicitatie waarvan ik dacht dat ik de juiste ervaring en achtergrond had, maar nu hebben ze kennelijk mijn CV niet heel goed gelezen, behalve de eerste regel; geboortejaar 19..  Maar even 10 x Metallica man nadoen die keihard F@#$ roept en dan is het weer over).

Fijn!

Als de zon in de woonkamer schijnt warmt het binnen korte tijd gratis lekker op;

Ruiken naar heerlijke douchezeep;

Dat mijn zus grote stappen heeft gemaakt;

Bericht krijgen waar mijn zoon nu weer uithangt en dat hij het enorm naar zijn zin heeft;

Filmpje van mijn kleindochter krijgen;

Verse koffie, ouderwets opgegoten;

Timmermansoog voor slopen strijken en opvouwen; een keurig strak rijtje;

Vandaag een droge en ook nog zonnige dag;

Gedachten komen maar mogen ook weer gaan;

Nog steeds de kachel niet aan hoeven doen;

Jeroen Meus na het maken van een heerlijk soepje horen zeggen: Zalig hè;

Dat ik nog steeds een lijstje met Fijn kan en wil maken!

Dierendag

Lees vanochtend via Blendle een artikel over hoe boeren zonder gif de huidige muizenplaag proberen te bestrijden. Want gif mag niet meer vanaf 2013.

En bij Vlasje Klik hier voor haar blog hoe zij muizen op een diervriendelijke manier haar huis uitjaagt, een mooie oplossing op Dierendag.

Doet me ook direct denken aan hoe ik mijn voorraad heb opgeborgen. Niet in muis-onvriendelijke oplossingen allemaal. Er staan nu mandjes in de kast en daar staat - per productsoort - de voorraad in. Netjes en ik kan gewoon een mandje pakken en dan daar een pak havermout uithalen.

Dus wil ik voorbereid zijn op een eventuele muizenplaag zoals men die voor 2023 (als gif voor particulieren ook is verboden te gebruiken) voorspeld heeft, dan is het handiger om nu al na te denken of die voorraad veilig genoeg staat. In de keuken heb ik wel alles in glazen grote (weck)potten staan, maar dat is ook een leuk gezicht.

Hoe hebben jullie je voorraadkast ingeruimd?

Afbeelding van andreas N via Pixabay 

Afgewezen, afgewezen en nog 300 maal afgewezen

Wat doet dat met mijn vertrouwen in mijn kunnen.  Hoe blijf ik toch doorgaan en wel weten dat ik goed ben in wat ik doe. Ondanks alle afwijzingen op sollicitaties.

Alweer net niet goed genoeg, net niet. Die ander was net wat beter. Die ander past beter. Die ander was niet zo lief als jij overkomt.

Bord voor mijn kop?
Dat zou wel helpen, heel veel helpen.
Of toch niet dat haar op mijn tanden afscheren elke ochtend, zodat de interviewer dat ziet en weet dat ik het heb, al kom ik haarloos over kennelijk.
Een wilde tatoeage aanbrengen, zodat ik niet te lief overkom?
Een bikerjackje achteloos aan de kapstok hangen, met clubsymbolen.

Nog meer oefenen voor de spiegel dat ook ik recht heb op leuk werk. Zinvol werk. Betaald werk.

Mijn eigen werk gaan 'maken'.

Maar ook; komt dat dus nooit meer, ook dan is mijn leven zinvol.

Hoop zo dat ik de moed niet verlies, want zo dichtbij dat ik het bijna kon ruiken en alweer niet de keus op mij gevallen. En snap dus dat ik slechter sliep, maar toch maar direct uit bed vanochtend en lekker douchen en de was met angstzweetshirts in de wasmachine gestopt.

Dus denk vandaag maar aan wat Matthieu van Nieuwkerk altijd zegt: Doorrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

Woensdag-wijsheid

Fear, Cellie, like joy, usually means that you're exactly where you should be, learning what you're ready to learn, about to become more than who you were.

Whoohoo!!

   The Universe

Afbeelding van Janos Perian via Pixabay

Boekbespreking: ik heb het de tuin nog niet verteld

Alleen de titel is al wonderschoon.

Naar een gedicht van Emily Dickinson

Pia Pera is een Italiaanse auteur en vertaalster van Russische literatuur. Ook doceerde ze Russische literatuur op de Universiteit van Trento.

Ze geniet van haar grote tuin en moestuin die ze allebei al jaren onderhoudt en die haar grote vreugde bieden. Tot ze ALS krijgt en merkt dat ze steeds minder kan in haar tuin. Niet meer bukken, onkruid wieden, bukken om een mooie bloem te bewonderen, zonder een stok erbij en later twee stokken. Langzaam gaat haar lichamelijke conditie steeds meer achteruit en moet ze concluderen dat de natuur de tuin weer overneemt.

Zoals de cyclus in de natuur. De cyclus van groeien, bloeien en weer verwelken.

En toch, ondanks het zware thema, vind ik dit boek licht van toon. En mooi geschreven. Je kan lezen dat ze veel met taal heeft gewerkt. Het spreekt mij erg aan.

Vooral de stukken waarin ze hoopt genezing te kunnen vinden bij diverse healers en vooral veel goed bedoelende (maar voornamelijk goed verdienend aan haar zoektocht naar genezing) kwakzalvers. Strohalmpjes waar ze zich in het begin nog aan vastklampt. Maar ook omdat de omgeving dat (bijna eist) aanraadt.

Aanrader!