zaterdag 27 juni 2020

Zinnetjes

In sommige families lijkt het wel alsof uit alles de vreugde gehaald wordt. Bij voorbaat al.

'Dat kan jij niet'
'Daar ben jij niet geschikt voor'
'Dat is niet voor mensen zoals wij'
"Ik zei het toch!"
'Dat hou jij nooit vol".
"Jij moet je niets verbeelden".
'Net als je vader, maak je nooit iets af'
'Dit is niet echt hoor'
'Jij krijgt nooit een man'
'Zou je dat nou wel doen?'
"Jij bent zo slordig"
'Daar kan je je brood niet mee verdienen'.


Krijg je dat soort 'bemoedigingen' mee, dan maakt het je huiverig (of juist heel opstandig) om tegen de stroom in, toch je eigen weg te gaan. Want ergens zit dat 'niet voor jou' (en al die andere woorden) ingebakken. 

Dus herprogrammeer mijzelf dan maar. Met nieuwe zinnen. Maar wat zijn die oude zinnen hardnekkig zeg!! 







5 opmerkingen:

Anoniem zei

Je kunt alles proberen, want slim genoeg.
Je bent uniek, en sterk.
Je bent lief en hebt een hart.
Je bent oma en moeder, goed gedaan!
Etcetera, etcetera.......

Kliefje zei

Bij mij vlogen de complimentjes ook niet echt om mijn oren...

Zuinigaan (Aaf) zei

Een groot deel van jouw "bemoedigingen" herken ik!
En ik vind het nog steeds lastig om mijzelf van het tegendeel te overtuigen. Die "bemoedigingen" hebben een lang leven.
Als mijn dochters tegen mij zeggen dat ik het zo goed gedaan heb als meestentijds alleenstaande moeder met een psychiatrisch zieke partner en dat ze mij er om bewonderen, dan denk ik toch eerst even dat het niet over mij gaat, want ik ben toch diegene die zo lui is en niets kan?
Het helpt om regelmatig tegen mijzelf te zeggen: je kunt het!
En: je bent de moeite waard!

klaproos zei

jammer hé..... dat daat stemmetje in je hoofd die dingen blijft geloven...

ik denk dat we "alles" kunnen waar we ons toe zetten...
en al ben ik zo onhandig als een kraai met 4 poten....
ik heb een groot liefdevol hart wat kan vergeven....
en de hele wereld past er in.... behalve T.Rump..... die mag ik niet :-)

xxx

mrs H. te B. zei

"Ik ben gemaakt om eersteklas te reizen" was een kop van een interview met Josepha Mendels, ooit in de Opzij - heeft jarenlang boven mijn bureau gehangen, als een soort metafoor en aansporing....