Het waaide, het lijkt frips dus ik dacht gisteren voor ik snel de zakelijke post in de brievenbus ging doen; Laat ik even een broek met lange mouwen aantrekken. Waarop ik direct constateerde dat dit een onlogische zin is. Gelukkig, constateerde ik dat nog.
Beetje moe aan het eind van een werkdag. Dingen uitzoeken, opzoeken, k@%printer die weer eens zei dat hij offline stond na een keertje wel printen. Dus dan het hele eenzame 'je bent je eigen ICT afdeling' gedoe weer opstarten en dan tussendoor nog 2 zoombesprekingen. En deadlines.
En ik haaaaaaaaat het (met de stem van Gargamel) als dingen spoorloos zijn. Hou juist van methodiek in opruimen omdat ik nogal slordig ben (vind ik zelf, oh nee, dat kreeg ik altijd te horen). Dus die methodiek helpt om juist niet na te hoeven denken. Altijd hetzelfde doen. Alles op dezelfde wijs.
Aan het einde van de werkdag toch nog te laat uitgelogd vond ik zelf. Maar ja...toch even dat opzoekklusje willen afronden. En alweer dingen die ik ruim op tijd aanvroeg, niet gekregen. Nou...dan maar geen post versturen. Dat werkt niet mee aan je zichtbaar voelen.
Ook mis ik dat niemand weet dat ik Repelsteeltje heet. Wie ik ben, wat ik meemaak prive, waar ik mee zit, hoe ontzettend leuk mijn twee kleindochters zijn, hoe blij ik met mijn volwassen kinderen ben, hoe sterk ze zijn, hoe veerkrachtig. hoe bezorgd ik ben over mijn ex-man. Of misschien mijn eigen ongesteldheid. Niemand weet iets daarvan. Hoe ongezien je je dan voelt. Als mens.
Het gaat in overleggen alleen over het werk. Denk dat ik ga voorstellen om eens de eerste 5 minuten van zo'n overleg het over ons als mensen te hebben. Een soort van "Hallo...hoe gaat het met mij?".
Nou...het ging deze week toch een beetje over mensen. Wie ging waarheen met vakantie. En mocht je daar wel heen met code Oranje of Pimpelpaars gestreept.
Lekkerrrrrrr; want ik mag voorlopig niet. (Zo...violist die zielig deuntje speelde op de achtergrond even de kamer uitgebonjourd).
Gisteren op mijn jongste kleinkind gepast bij mijn dochter thuis. Dochter kwam me in de ochtend halen dat was ontspannen. Fijn om niet met het OV te hoeven. En hemelsbreed woont ze niet zo ver. Langs de bouwmarkt en de groenteman en daarna naar KDV. Jongste had een wenochtend gehad op haar nieuwe opvang. Dus eerst haar ophalen en dan naar huis. Daarna moest mijn dochter naar haar werk. Haar ex zou zijn jongste dochter rond 18.00 ophalen, na zijn werk en de oudste dochter bij de BSO ophalen en dan kon ik ook weer naar huis. Ik zou hem dan vragen mij op een station in de buurt af te zetten, dan was ik op een normale tijd thuis.
Maar hij is altijd nogal onbetrouwbaar qua tijd afspreken. Dus kwam uiteindelijk twee uur later aanpoepen. Nee, oudste had nog niet gegeten. Sukkel! Haar moeder had voordat ze naar haar werk ging ook nog gekookt voor mij, haar en de kinderen en zelfs voor ex. Dus kon hij zo opwarmen.
Ik zei hem dat ik nu naar huis wilde en of hij me naar het dichtsbijzijnde station kon brengen. Dan ben ik alsnog laat thuis en had even tijd nodig om te acclamatiseren thuis en te weten dat de volgende dag weer een werkdag is. En door naar bed.
De dag zelf was dus ontspannen en fijn om even alleen met jongste kleinkind te zijn in haar eigen nieuwe huis. En tijdens haar dutje een tijdschrift kunnen lezen. Maar ik blij het ruk vinden afhankelijk te zijn van de goedheid van anderen om me naar een station te rijden. De bus daarheen zou pas na een half uur of zo komen en ik moet nog uitzoeken waar en hoe. Voelde dat ik dat allemaal niet trok.
Oh ja, de schoonmoeder die de vaste oppas is/was, die zit nu een aantal maanden in haar thuisland met haar echtgenoot. Dat snap ik, want structureel oppassen is hard werk en soms denk ik dat jonge ouders niet helemaal snappen dat je minder energie hebt als je ouder bent. Niet dat we niks meer kunnen, maar niet meer zoals toen we 30 waren. En dan werken we ook nog vaak erbij.
Maar goed. Ik schuif een plaatsje op en open mijn werklaptop. Had gisterenochtend nog even iets voor vandaag voorbereid, zat ik ineens in een teamoverleg met vragen etc. Maar aangegeven dat ik vandaag niet werk en niets daaraan ging doen.
Hoorde van mijn dochter en even later ook van mijn zoon dat hun vader op de IC lag. In het weekend in de nacht met benauwdheidsklachten opgenomen, in de ambulance vervoerd en aan de beademing.
Dat doen ze natuurlijk niet als je een beetje hyperventileert. Dus schrok er wel van. Ook dat mijn zoon vertelde dat hij een chronische longaandoening heeft. Al lang.
Ben ook al geruime tijd niet meer heel close met mijn ex-man, maar zag hem nog hier thuis een paar weken terug toen hij samen met onze zoon wat aan het regelen was voor zijn zoontje van de tweede (of derde) leg en zijn nieuwe school. En zijn er verjaardagen of iets dan zien we elkaar en slaan we niet elkaars koppen in. Nooit gedaan ook trouwens.
Had ik net bedacht, rond de uitvaart van Peter R. de Vries hoe ik dingen zou willen en bezig dat ook vast te leggen, want je weet maar nooit wanneer die man met de zeis langskomt, komt het opeens (nou ja..opeens) weer dichtbij. Dus schoot het door mijn hoofd of mijn kinderen het met hun vader ooit over zijn wensen op dat vlak hebben gesproken. En zijn jonge gezin; die kunnen toch niet zonder vader?
Dus nogal katterig de week begonnen.
Vroeg ook vakantie aan; als de zomer al voorbij is, iedereen kennelijk al weer terug is, maar nee...dat komt niet zo goed uit, want dan is er nog geen vervanging voor mij (lees een goedkope stagiaire) geregeld. Toen ik een paar dagen ziek was, bleef alles ook gewoon liggen.
Maar goed; voorlopig nog geen vrij, terwijl ik merk dat ik er wel aan toe ben; miauw...nog katteriger!! Gelukkig is het weer ook ruk.
En een beetje jankerig toen ik met een dubbel gevoel mijn zoon belde voor zijn verjaardag en hij nu niet kon praten dus het gesprek even afkapte en ik dacht...Jemig straks heeft hij het ziekenhuis aan de lijn en is zijn vader dood...en hij daarna nogal laconiek deed over zijn verjaring. Gelukkig was het goed nieuws. Ex was van de beademing en mocht (hoera..nou ja...wat vinden ze daar dan nog) naar de longafdeling.
Dat jankerige - ik dacht dat ik daar vanaf was. Daar heb ik vrijwel nooit meer last van. Maar nu wil ik onder een dekentje liggen en dat er iemand voor me zorgt. Of in ieder geval een feestelijk taartje eten. Maar ja....ik mag van mezelf nog steeds niet naar de winkel. Zelf-isolatie. Al driehonderd jaar lang!!
Krijg al wat meer routine in hoe ik zo'n dag met 2 jonge kleindochters doorkom, zonder helemaal uitgeput te zijn. Haha...klink echt als een heel oud omaatje nu. Maar drukke werkweek en verkoudheid en ook nog tweede prik erin hakten er wel in. Kan mijn vermoeidheid nu even niet wegslapen of bijkomen; dus niet zeuren. Even doorgaan.
Als de jongste is uitgekropen en een stukje brood weggesabbeld heeft en een fruithapje, even laten slapen in de wagen en dan is er tijd voor de oudste. Ze zag mijn knalrode nagellak staan, die moet al weken op mijn teennagels, maar geen fut ervoor (*errug he*).
Ha, dacht kleindochter, waar er 1 flesje is zijn er vast meer. Dus nu loopt ze met knalroze nageltjes rond. De timer gezet zodat ze 5 minuten stilzat, niets aanraakte.
In de ochtend direct naar de winkels gegaan, het was nog rustig dus dat is fijn en wat kleine boodschappen gehaald (mondkapje op want wil niemand besmetten met mijn verkoudheid) en vooral kleindochter alles in het mandje laten doen. Lekker meewerken. Direct naar de speeltuin en daarna thuis voor een kopje koffie. Voor mij dan. Voor kleindochter iets fris. En een bakje fruit erbij.
Had al eerder een verfpaletje gekocht dus op de vraag "wat is dat Oma", kon ik zeggen dat we dat in de middag gaan doen, als haar zusje (weer) slaapt.
Nog een keertje even naar de winkel (want het was warm en het leek me handig om hier een zwempakje te hebben en zag dat ze in de aanbieding waren, zo te zien haar maat). IJsje bij de snackbar gekocht. Gewoon waterijsje op een stokje. Moest ik natuurlijk betalen, want ze had haar creditcard thuis laten liggen. Ze doet het erom hoor!!
Nog een andere speeltuin bezocht, maar de glijbaan had een enorm grote trap, de afstanden waren heel groot tussen de treden, dus gewoon vanaf onderop de glijbaan naar boven geklauterd en zo ging het ook. Maar meer voor oudere kinderen.
Daarna jongste weer verschonen, eten geven, melk wilde ze liever niet, zelfs geen half flesje, dus een banaantje geprakt, nou ja, niet heel fijn, want ze houdt van ergens op bijten en kauwen met die tandjes. Dat is leuker dan een baby-zuigfles! (Babypuber!). Ze viel in slaap en ik pakte de schilderspullen.
Aan mijn zelfgemaakte tekentafeltje voor kleinkinderen kon de rol tekenpapier uitgerold worden en had boven nog wel kwasten genoeg en een lege pot natuurlijk om de waterverf te mengen en had ook ooit een plastic schortje gekocht kon ze zo over haar jurkje aan en het had lange mouwen dus helemaal ideaal.
Vooral leuk om te zien hoe ze genoot van het mixen van kleuren en van alles wat ze gebruikte.
Jongste werd wakker, wilde even rondkruipen of op mijn schoot zitten en kijken naar mijn oorbellen. Daarna gevraagd welke speeltuin oudste heen wilde, maar liever die hier om de hoek met een draaimolentje die beweegt als je gaat fietsen.
Ik begon steeds meer te snotteren en zo'n wattenhoofd; niet echt handig als je op jonge kinderen moet letten.
Volkoren spaghetti gemaakt with (halal) meatballs. Ik wist al dat kleindochter slecht eet, maar een leuk opgerolde spaghettikluwen ging er wel in en die gehaktballetjes nog kleiner snijden en neem echt maar een paar hapjes.
Had een schaaltje rauwkost neergezet, maar daar taalde ze niet naar. Wel aardbeien gelukkig dus de vitamines zitten er weer in.
Ze werden heel heel laat pas opgehaald; snap het wel. Mijn dochter is druk met verhuizen en dingen regelen omtrent die verhuizing en dan hoor ik ook nog dat zaken anders gaan dan gedacht (dat hoort zo, law of life zeg maar) dus weer improviseren.
Zondag voelde ik me geheel niet lekker. Nog snotterhoofd en wattenkop, maar ja, ben gewend om altijd even door te trekken als het moet en het moet gewoon nu. Ik kan niet afhaken omdat ik ongesteld ben. Vind het belangrijk om betrouwbaar te zijn.
Maar zo leuk, gisteren zwempakje gekocht en blijkt dat ze thuis dezelfde heeft. Zwembadje opgeblazen (oh zooooooo fijn te doen met wattenhoofd, gelukkig wist ik dat ik nog een pompje had in de schuur. Ergens. Maar dan nog...Het ging traag, maar uiteindelijk waren de 3 ringen van het zwembadje redelijk opgeblazen en kon ik water gaan halen. Meer...meer...meer Oma, ik wil onder water zwemmen (hoe komt ze daar nou weer bij? Oh ja.....later zag ik op haar tablet een schattig filmpje van onder het water, met prachtige vissen en anemonen).
Zusje sliep, andere kind in het water..och even een zaligheid. Daarna wilde ze eruit. Aankleden maar weer, dus badpakje te drogen gehangen. Blij dat ik gras heb in de tuin, lekker aan je blote voeten en ook zacht voor zo'n badje.
Voelde nog steeds niet jofel, dus het entertainment een tandje lager gezet. In de middag weer een zwemsessie, dat is heerlijk. Afdrogen en ander outfitje aan.
Gingen de zusjes samen in de gang spelen en ik keek iedere keer of alles nog ok ging. De jongste kan nog niet zitten zelfstandig, maar kruipen des te beter en zich overal aan optrekken om te staan ook. Dus zag haar al zo de trap opkruipen, die kleine lieve dondersteen.
Ik denk dat ik teveel wil entertainen op zulke dagen. Dan noem ik mijzelf "Cedric/Cellie the Entertainer"
Dus wat vaker zeggen: Ain't no more!!!
Maar als ik terugdenk aan mijn herinneringen aan Oma en Opa van vroeger dan zat het hem niet in de wildste dingen (zoals je soms leest dat mensen met een kind van amper een jaar naar de Efteling gaan. Wat heeft zo'n kind daar nou aan!!...Oh ja, de foto's op Social Media natuurlijk...), maar de aandacht die er voor je was.
(Mijn andere Opa en Oma hadden dat in het geheel niet; daar ging je op bezoek. Op zondagen na de kerk. Lopen naar hun huis aan de andere kant van de stad. Altijd langs die fabriek die zo stonk. Ook op zondagen. Geen speelgoed voor je, stil zitten in de voorkamer en hopen dat je weer snel naar huis kon; ik herinner me echt helemaal niets wat ze speciaal maakten. Ja zeuren en mopperen en bangigheid; zo wil ik absoluut niet herinnerd worden. Ik was altijd een beetje bang voor die Opa. Streng en streng en gesloten).
Dat je bij (die andere lievere) Oma en Opa mocht blijven slapen (niet vaak hoor, bij nood, maar ik ruik nog die speciale geur van hun zolder, die speciale zolder met verkleedkleren, manden, grote kisten, geheimzinnige zaken...), de trap met loper en roeden en Oma altijd manend dat je voorzichtig de trap moest op en aflopen (er zat nog wel eens een roetje los kennelijk), de chocopasta die mijn Oma zelf maakte van roomboter, suiker en chocoladepoeder. Knarsknarsknars op een witte boterham (vroeger at je geen bruin, begin jaren 60), zo heerlijk, want thuis had je dat niet. Mijn Opa die een schaar nadeed met zijn handen op en onder tafel en het geluid er ook nog bij (klink simpel he!) Of van zijn servet een konijntje vouwde. De piano waar je even een tingeltje op mocht doen haha....De viooltjes in de tuin. Of als het Kersentijd was dat Opa er een paar in mijn oren hing. Oorbellen! Betuwse Kersen uiteraard. Opa kwam oorspronkelijk uit Tiel.
Dus laat dat een les voor me zijn. Het gaat niet om het entertainment, maar simpelweg aandacht en tijd hebben voor de kleinkinderen. Rust. En ook regelmaat ja. Oh..dat geldt ook voor mijzelf eigenlijk.
Gisterenochtend heel prettig in de voortuin gewerkt. Buiten zijn, met de tuin bezig zijn geeft weer energie. En daarna niks. Lezen in een tijdschrift wat een aantal weken in de bus komt, maar waar ik dus geen tijd voor had en terwijl ik op standje niks zit denkend dat ik zo nog even in de tuin de rozen moet snoeien, of deadheaden eigenlijk, gras had ik gisterenochtend al gemaaid. Wat planten eruit halen die helemaal kaal zijn gegeten door rupsen. Niks doen ben ik eigenlijk heel slecht in. Al zullen daar de meningen over verdeeld zijn. Ik doe de dingen wel op tempo Elfendertig (vind ik zelf).
Zo; de groene bak zit vol. Dus klaar met the neverending story die tuinieren heet.
Nog even een stuk of 15 slakken (naakt en huisjes) uit mijn tuin gezet. Alle slakken verzamelen leek het wel (er was een uurtje ervoor een lekker hoosbui geweest). Heb ze allemaal naar de groenstrook van de gemeente verhuisd. Had een tijdje terug wat biervallen gezet, maar eigenlijk vond ik dat niet heel diervriendelijk. Dus weggehaald en dan maar weer met de hand (in een bakje) verhuizen naar graziger weiden.
Moet even bijtanken merk ik. Nou ja, laat dat even maar zitten. Ben toe aan een extra lange tankbeurt.
Dus een beetje egocentrisch zijn dit weekend. Hahah...terwijl ik dit typ weet ik dat ik zo weer verder ga met gordijnen korter maken, omzomen en bij sommige gordijnen de hele bovenkant anders maken en gordijnband eraan maken. Dat is niet lastig, maar het moet wel zorgvuldig gedaan worden, want scheve gordijnen wordt niemand vrolijk van. Dus meten, meten, meten en nogmaals meten. En hopen dat mijn naaimachine het blijft doen. Heb al een zoom weer opnieuw genaaid, want vond het niet netjes. De draadspanning was niet goed.
Ga en kan geen boodschappen doen, vanwege de hoest. Nergens heen. Dus kijk wel wat ik nog in huis heb. Vrijdag op tijd gestopt met werken, snel naar de brievenbus (gewoon ruim de 8 uur gehaald) en dan na werktijd ook direct alle werkzaken opruimen, wegzetten en niet meer in de verleiding komen om nog even snel...
Daarna aan de gordijnen totdat Vera begon, want dat is mijn 'uitje' en nog even eten maken. En naar bed. Wat een interessant leven!
Werd gevraagd om woensdagmiddag en avond in het huis van dochter te zitten; er wordt wat geleverd, maar ze weet nog geen tijdslot. Zij moet werken van de middag tot in de avond. Kinderen of op BSO en/of bij vader (die thuiswerkt) en of in de middag jongste dan bij me kon zijn, want ook zij is naar de opvang, maar eerste wen-uurtje. Dan brengt haar vader haar daarna naar mij in het huis van mijn dochter. Maar weet niet of ik dat trek. Ego he.
Heb dus nog geen Ja gezegd.
Wat een egocentrisch zeikwijf vind ik mijzelf. Eerst maar de zondag weer aan de tank. Gordijnenklus vordert rustig. Ik jaag alleen mijzelf op want dochter vindt het niet lastig even zonder gordijnen moeten wonen. En toch voelt het niet fijn. Dat het niet af is. Dat ik zo weinig doe.
Vanmiddag wordt er regen verwacht, dus ideaal om dan binnen te werken aan de gordijnen.
Eerst nu even een kort tuinklusje in de voortuin doen. Die verwildert waar je bijstaat, want al weken niets aan kunnen doen. Even snoeien geeft weer vorm. Oh...hoe graag zou ik nu tegels en een hekje willen! Saai als de neten, maar nooit werk eraan.
Lekkerrrr...de printer gaf alweer aan (vorige week ook via het printen vanaf mijn eigen laptop, precies de documenten die mijn dochter die ochtend nodig had voor het Kinderdagverblijf contract, hoe fijn!. Ging dus veel later naar bed dan goed voor me was, maar wel gefixed) dat hij offline staat. En ik wist dat ik die dag toch echt een aantal zaken te printen had.
Nog een keer alles verwijderen uit de printqueue en nog een keer. Werkt niet.
Genoeg inkt?
Yep.
Stekker erin en eruit?
werkt niet.
Alles uit en aan (niet mijn kleding hoor) dus modem uit en weer aan, printer weer uit dus stekker uit het stopcontact) Wat duurt het lang voordat dat nieuwe modem van Ziggo is opgestart! Zo fijn op een drukke thuiswerkdag. Nou ja...kan het niet sneller laten verlopen. Dus even wat anders doen in de tussentijd.
Met behulp van een online hulpprogramma ben ik eruit gekomen, maar dan ben je alweer een half uur verder. Baaaaaaaal!!
En gelukkig! Het werkt allemaal weer. Kan ik mijn brieven printen en uitsturen. Het papierloze kantoor is vooralsnog een illusie. Dat dachten en zeiden de software-boeren 20 jaar geleden al (toen werkte ik voor zo'n kantoor en verkocht die software) en nog steeds zijn we er niet.
Als thuiswerker kan je die print-misere met niemand delen. Oh ja...ik print als enige van het clubje thuis uitgaande correspondentie. De rest gaat een aantal dagen per werkweek naar kantoor. Om te printen o.a.
Moest bloed laten prikken. (Nee, uiteraard niet toen ik moest hoesten! Kom niet uit een ei he..) Voorheen moest je dan een papieren formulier bij de POH ophalen of ze gaf het alvast mee bij laatste gesprek, maar vanwege Covid haar al lang niet meer gezien en mijn laatste consult bij een andere huisarts daar kreeg ik het niet automatisch mee. En bij de huisarts mag je alleen op afspraak naar binnen. Dus via het portaal dit aangevraagd bij haar. Lag er een verwijzing naar een ander portaal en daarin stond dan een QR code. Die kon ik dan laten zien aan de prikker.
Geen mededeling dat de methode 'opeens' anders is geworden. Doe het er maar mee.
De afspraak bij de POH afgebeld, want hoesten.
Lekker als je 80 bent en geen smartphone hebt. Of de ballen snapt van een computer. Dat was ook precies wat de prikker me vertelde, die heel blij was dat ik thuis al had ingelogd met mijn DigiD en dus de code al op mijn telefoon voorhanden had. Zo duurde de prikafspraak inderdaad maar 5 minuten (goede prikker ook!) en mijn ID en zorgpas had ik ook al in mijn hand. Ze vertelde me dat er zoveel, vooral ouderen, zijn die dit niet snappen, niet kunnen of dan is de verbinding er niet met de telefoon en de plaatselijke wifi of gewoon dat ze eea nog moeten doen als ze er zijn. Dus die afspraken lopen allemaal uit. De prikdienst zit ook nog eens op andere plekken dan voorheen vanwege de Covid-maatregelen, dus alles is al ontregeld.
De jongere generatie op mijn werk (net klaar met de opleiding) vindt die digitale ontwikkeling en videobellen (waar ze mee zijn opgegroeid, ik geef mijn kleinkind van 4,5 een tablet en hoef niks te doen. Inloggen, swipen, zoeken: alles kan ze) ideaal. Geen bergen papier meer om doorheen te worstelen. Maar een digitaal dossier, geen echt bezoek, maar lekker snel achter je bureautje even contact, in je pyama. Efficient. Ik vind het een bah-woord. Het papieren gedeelte efficienter verwerken; prima. Want wat zijn die dossiers dik. Maar het echte contact met mensen ook maar achter een schermpje en missen dat er in de huiskamer wat aan de hand is. Zien en voelen wat er echt speelt. Dat mis je dan.
Stuur de robot-schuldhulpverlener maar langs.
Onze doelgroep telt veel digibeten. Die kunnen of snappen dit allemaal niet. Of hebben er geen geld voor, want om te kunnen internetten heb je toch wel een werkend wifi of internet nodig. Of een telefoon die niet is afgesloten door je provider. En toch lees ik uit de berichten van de nieuwe directeur van ons klupje dat dit de toekomst is. Onder hem mom dat dit zo fijn voor klanten is. Maar dat is het niet; het is prettig voor de peoples op kantoor. Beter meetbaar en efficienter en hahahah..transparant.
Dat ik op mijn thuiswerkkantoor ondertussen buiten de planten water gaf, terwijl mijn digitale hulpprogramma alles doorzoekt op fouten, dat vind ik pas efficient!
Kan mij wat schelen. Planten blij, printer blij; ik blij. Voor ik het weet zit ik weer in een ritme van elke dag reizen naar kantoor en elke dag achter een bureautje zitten met smerige koffie. Maar wel alles digitaal!
Elke dag printer gezeik? Ik word daar nou niet echt vrolijker van.
Blij dat ik kon besluiten toen de printer alweer op hol sloeg, of eigenlijk bevroor en niets meer kon printen, er de brui aan te geven. Lang genoeg zo'n eerste werkdag weer. Wanneer is het weekend???
Gisteren de hele dag 'op' geweest, geen koorts, dus dan denk ik dat ik vandaag wel weer kan proberen te gaan werken. Ook omdat ik niet wil dat clienten die zich aanmelden voor hulp dan maar een week moeten wachten totdat iemand belt.
Jajajajaja....is niet mijn verantwoording, maar kennelijk is er nog geen noodprocedure. Ook wil ik tijd vrij vragen voor vakantie of in ieder geval even niks doen. Juist omdat er niks gebeurde toen ik ziek was (drie dagen lang dus) weet ik dat ik dat ruim van te voren moet doorgeven. Kunnen ze er dan al over nadenken. Heb al planningen gemaakt tot eind augustus, dus het kan wel even. En zag ook dat ik goed bij ben met het versturen van uitnodigingen voor gesprekken. Dus kon nog wel langer ziek zijn, maar ga nu liever twee dagen even op halve kracht wat zaken wegwerken, dan dat ik maandag tegen een hele grote berg aanloop. Het voordeel van thuiswerken.
Mijzelf uit bed gepraat en gezegd dat ik nu mijn bed moest gaan verschonen en de was moest gaan doen. Het was mooi weer, dus buiten zou alles zo droog zijn. Dan had ik in ieder geval weer wat schone setjes. Doe nou maar en spring ook eens onder de douche.
Blij dat ik kan springen, want ik snap hoe rot het moet voelen als je wel wil, maar je lijf dit niet kan.
Vond het soms al een beetje Bor de Wolf in de ziekenboeg. Mijn dochter bracht me nog wel twee bakjes fruit en een oud opklapbed (had ze ooit geleend. Matrasje is weggedaan, want halfbroertje had daar op geplast (ik denk een paar keer), dus moet nog even naar een ander matras kijken. Misschien zo'n opblaasding.
Ook ging de wasmachine bij dochterlief nog kapot. Wet van Murphey natuurlijk. Bij de verhuizing hoorde ze al een raar geluid toen ex en ex-zwager hem op zijn plek neerzetten. En gisteren, na het aanzetten van een was, stroomde er overal water. Gelukkig op die plek vinyl en geen laminaat (daar had ze over nagedacht), maar meteen weer gedoe natuurlijk.
Sliep slechter daardoor, want uiteraard gebeurde dit laat in de avond (ook) en hoorde daarna bijna de gehele Dino podcast van Maarten van Rossem voor ik een keer in slaap viel. Nu weet ik wel waarom ze uitgestorven zijn. Jan Smit wist daar alles over te vertellen in die podcast.
Nu in de luchtwegen gezakt en dus moet het opgehoest en weggeblazen worden. Geen benauwdheid, dat hou ik goed in de gaten. De reactie van de afdeling Human Resources was: Ben je nog recent op kantoor geweest en heb je je al getest.
Geen: wat rot voor je dat je ziek bent.
En dank u wel voor deze empathische reactie.
Maar direct zakelijk (oh ja...daar zijn ze voor..laat die Human maar zitten) maar breng jij misschien met je hoesten (had doorgeven dat ik hoest en snotter, iets wat eigenlijk niet hoeft. Zeggen dat je ziek bent is genoeg volgens de wet), maar dus direct aanhaken dat ik dan dus wel Covid zou hebben en daardoor een gevaar voor anderen ben.
Waar is die goede ouderwetse kantoorsnotter, waar de die-hards gewoon mee doorliepen, want ziekmelden is voor watjes natuurlijk en de hele afdeling vervolgens aan het snotteren kregen. Niet ieder snottertje is Covid. Of altijd die ene Diva die theatraal snotterig over de kantoortuin liep en bijna van haar stokje ging in de ochtend totdat de manager haar smeekte om toch vooral naar huis te gaan. Niemand zag haar huppelen naar haar auto op het parkeerterrein, behalve Linke Loutje. Zij..de integere hardwerkende frele Diva...liegen over ziekzijn?
Ben al 1,5 maand niet meer op kantoor geweest, de norm is thuiswerken en dat werd onlangs nogmaals bevestigd en als ik zou hoesten GA ik uiteraard ook niet naar kantoor. Ben niet helemaal asociaal. Maar me laten testen? Heb mijn 2 prikken gehad, kom nergens verder, nachtclubs ook niet onlangs, en zal uiteraard de tijd aanhouden die ervoor staat dat je je weer veilig je onder de mensen mag begeven nadat je hoest of iets dergelijks. Thuisquarantaine. Geen kantoorsnot meer.
Lekker testen trouwens, dat is allemaal retever weg, dus fijn als je een auto hebt, maar met OV NU ergens heen? Dacht het niet. Hoeveel mensen zou ik kunnen aansteken als ik WEL wat heb? Ik ga wel weer in thuis-isolement. Uiteraard.
Nou; niet teveel opwinden. Net even een gekookt eitje gegeten op een volkoren boterham. Nu nog maar weer een kop thee maken en wat weerstandssnoepjes tot mij nemen. En daarna weer naar boven.
Ik baal er vooral van dat ik nog geen meter verder heb kunnen naaien aan de gordijnen voor het nieuwe huis van mijn dochter.
Die vroeg nog of ze een soepje moet brengen, maar hoeft niet. Heb nog wel genoeg in de vriezer op voorraad mocht ik soep willen. Maar het gebaar is fijn.
Ook lieve reacties van lezer zijn heerlijk opbeurend. Want ik ben toch wel erg veel vooral in de digitale wereld present.
Was zondag overdag nog een hele toer om erbij te blijven. Had een beetje koorts, hoesten, heel erg weinig energie dus toen eindelijk pas laat in de avond de kinderen door hun vader werden opgehaald, kon ik direct door naar bed. Nou ja, eerst een kop gemberthee met honing en 2 paracetamol. Totaal afgepeigerd. Wel een leuke dag gehad met de dametjes.
Onrustige nacht, maar kon wel slapen, werd een paar keer wakker en wist dat ik mijn werk moest afzeggen, dus mailtje gestuurd, een afspraak die ik bij de POH had voor dinsdag 24 uur ervoor afzeggen (met hoesten daar zitten is niet handig) en de vuilnisbak buiten zetten. Daarna mocht ik weer naar bed.
Werd ik pas om 1400 uur wakker! Wat!!
Naar beneden. Kop thee gemaakt met weer 2 paracetamols en weer terug naar boven. Rust is de beste medicijn. Snot echt van mijn kleinkinderen opgedaan. Snot zakt bij mij altijd van de neus lekker door naar de longen en hoesten maar. Altijd. Verder heb ik een minimaal sociaal leven dus ontmoet niemand eigenlijk. Al 1,5 maand niet op mijn werkplek geweest. Schoonzoon paar keer getest op Covid en negatief. Dochter idem.
Mijn "straf" voor het knuffelen met en oppassen op mijn kleinkinderen met snotneuzen. Zou bijna zeggen met plezier in ontvangst genomen! Bijna he. Want weinig energie is niet fijn. Hoop dat het morgen wat beter voelt. Nu weer snel naar bed.
Even kort; mijn kleindochters worden zo gebracht. Alweer een weekend oppassen, zodat haar moeder zich kan focussen op verhuizen, schuren, verven, behangen, verbouwen, laminaat laten leggen etc.
Snot lost al op. Bij de kleinkinderen schijnt het ook over te zijn. In ieder geval kunnen slapen dus dat geeft weer energie.
Bijtanken doen we dan wel volgend weekend of zo. Alles weer gedweild beneden, voor de kruiper. Dan wordt haar pakje niet lichtgrijs :)
Na mijn werk, nu maar eens op tijd gestopt, snel de fiets gepakt en naar het grote winkelhart gefietst. Want ik wilde perse dat andere gordijnband hebben en in die HEMA hebben ze een grotere voorraad en uitgebreider. Haha...maar 2 hingen er nog. Ook maar grotere haken meegenomen, want die we bij de IKEA kochten zijn te slap en klein heb ik het idee. Alles kan weer ingeleverd worden; doen ze bij IKEA nooit moeilijk over.
Geknipt, berekend en gespeld, maar toen was ik toch een beetje moe, want heb een verkoudheid van mijn jongste kleindochter (8 maanden) opgepakt. Dus extra vitamine C en een theetje gemaakt van gember. En uiteraard een mondkapje op in de winkel en goed mijn handen wassen. En afstand houden.
Las vanmiddag dat Peter R. de Vries het niet overleefd heeft, de moord-aanslag. Dat kwam wel even binnen. Niet dat het onverwachts was, maar de hoop dat hij zo'n daad toch zou overleven en dan na een half jaartje met die nasale stem zou zeggen dat 'ze hem niet klein kunnen krijgen' en nog veel meer mensen kon helpen in onmogelijke zaken.
Wens de familie en naasten sterkte. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet voelen.
Gordijnen met mijn dochter gekocht, na eerst van West naar Oost en dan naar Zuid-Oost gereden en spullen om de gordijnen op te hangen. Gelukkig had ze de maten opgenomen en vond gordijnen die ze mooi vond, maar de bovenkant niet, maar kan ik makkelijk voor haar aanpassen.
Dus vanavond de bovenkanten eraf geknipt en dan gewoon 'normaal' gordijnband eraan maken. En de onderkant op maat maken. Voor een aantal slaapkamers. Gordijnband gekocht in andere winkel, maar toch het verkeerde meegenomen, (zet die LEESbril dan toch ook op!) dus ik moet morgen even op mijn fietsje die omruilen. Na werktijd. Want had nog een stuk wat wel goed is, dus weet dat dit band het niet is. Kan in ieder geval al aan de slag ermee.
Er wordt hard gewerkt. Er viel iemand af die zou komen helpen, want Corona. Nog steeds aktueel hoor.
Ondertussen in het oude huis opgeruimd, spullen weggegooid die kapot waren en niet te repareren. Dochters waren bij ex en de BSO. Die moesten ook weer opgehaald worden, ex had zijn auto uitgeleend aan haar.
Druk en intens en dit weekend pas ik weer op de kinderen, want dan kunnen ze lekker doorwerken. Keuken wordt ook mooi. Een klusjesman die ze vond, kon toch niet het werk doen op de tijd die zij wilde, maar een oom van haar ex bood aan om dit te maken. Ombouw om een afwasmachine (hoeft er geen kastje opgeofferd worden en een stukje extra aan het aanrecht maken en daarin een inductieplaat inbouwen. Hij vond hetzelfde materiaal als bij de renovatie is gebruikt.
You just never know, Cellie, who in the crowd, standing beside you in line or passing you in the street, might be raised in spirit, or even lifted from despair, by the kindness in your glance or the comfort of your smile.
Ik weet dat dit ook boven op zolder ligt, in een grote plastic doos tussen alle barbiespullen van haar moeder, toen zij een meisje was. Dus ga maar even boven kijken dan. Zo fijn dat ze al zelf de twee trappen naar boven kan en durft op te lopen. En terugkomt met een bed(je). Roze uiteraard, dat was zo in de jaren 80/90. Alles van Barbie was roze.
Lekker rolbevestigend.
Maar kan niet bommen.
Ze bouwt een huis van lego, maar dan vlak, geen dak maar ruimtes zoals een plattegrond.
Naar de supermarkt voor fruit en een broodje voor haar. Zie de viskar buiten staan en het is al maanden terug dat ik verse kibbeling kocht. Ja, hoor, lekker Oma. 2 hapjes en 1 belandt buiten al op de grond want loeiheet. Dus toch maar wachten tot we thuis zijn lieve schat. Thuis een paar gegeten en dat was het dan. Jongste eet nog geen vis. Wel fruithapje, ook lekker.
Spelen als we thuis zijn, het leukste spel voor mijn oudste kleindochter is telkens naar de zolder gaan en daar 1 dingetje (potloodje of zo) ophalen of brengen, maar ik denk het genot van lekker door het huis lopen en vooral op trappen, die ze thuis niet heeft, dat geeft lol. En dat ze dat zelf mag en kan.
Eten gekookt en ook voor mijn dochter, maar ze was er zo laat dat ik het in een bakje heb meegegeven.
En zondag waren ze er weer. Oudste kleindochter wilde liever bij mij haar ontbijt eten. Gelukkig had ik een klein potje Nutella in huis (voor haar). Die volkoren boterham at ze gelukkig helemaal op. Wel onder de pasta, ondanks de vork, maar ja...rotspul qua vlekken, dus even de handen en gezicht schoonmaken en spelen maar.
En alweer 100 x naar boven, naar de zolder, even wat brengen of wat halen. 1 minidingetje. Zo schattig. Het motregent op zondagochtend dus naar buiten kon nu even niet (jajajaja, wel met goede kleding, maar dat hebben we nu even niet, dus spelen we binnen). Jongste kruipt de hele kamer en keuken door, dus vanochtend vroeg nog even snel alles gedweild en gekeken of er geen kleine legoblokjes nog ergens lagen. Of nog kleinere spullen van de oudste. Alles verdwijnt in het mondje van de jongste namelijk.
Op een gegeven moment zei oudste iets tegen me. Ze wilde iets. Eten? Drinken? Wc...Neeheeeheee..Uiteindelijk maar haar moeder gefacetimed en bleek dat ze 'haar' tablet wilde. OMG. De avond ervoor gebruikte ze ook een woord wat ik niet kende. Of het was een fantasiewoord (haar moeder zei later dat het kinderwagen betekende)? Maar ik snapte er niks van.
Ding bleek in de luiertas te zitten, maar batterij helemaal op 0% dus eerst nog een kabeltje zoeken wat erin past. En mijn nieuwe wifi bekend maken aan dit apparaat.
Ondertussen was het GROOT drama. Oma begreep haar niet (mis de ondertitelingen en ben uit het oh ja...kind van 4,5 weet hoe tablet werkt en gebruikt het ook actief).
Gelukkig was het droog, dus snel naar buiten na even tablet kijken. Liever actief buiten rennen, spelen en dingen ontdekken, dan achter een tablet zitten. Dat kan altijd nog. Vind ik.
Speeltuin 1 aangedaan (3 wipkippen en een draaimolentje) en daarna even snel langs de supermarkt (jammer genoeg waren de kleine wagentjes op voor haar dan, niet voor mij he) en daarna langere omweg naar Speeltuin 2 maar daar zaten pubers denk ik wakker te worden, met chips en Redbull. Dus mijn kleindochter ging niet bij hen chillen, maar speelde wel op andere toestellen. Toen ze weg waren, moest eerst alles droog worden gemaakt. Handdoekje mee is wel zo handig inderdaad, dus hoera voor Oma.
Lekker spelen en heerlijk buiten zijn vooral. Daarna terug naar huis, zusje moest even wat eten en dat werd een fruithapje. Had al wat extra slabbetjes gehaald, want ik heb er zo'n hekel aan dat zo'n kind onder de vlekken zit en dan telkens weer een nieuw setje aan moet. Gewoon een slabbetje, kan in de was en ik hou ervan. Kind niet (hahah). Oh ja...en dan zit het op het broekje of op mijn kleding, want lekker het handje in de mond, naast de lepel en dan zwaaien met je onderbroek..
Daarna weer buiten stoepkrijten, maar snel naar binnen want er was een 'beestje'. Ja, kind...er zijn er zoveel, maar die vliegt alleen maar langs om even naar je tekening te kijken.
Met vouwblaadjes muizetrapjes gemaakt samen, spelen met de jongste, weer even naar buiten, want die regen bleef maar in de lucht hangen en ik wilde graag dat ze haar energie lekker eruit kon spelen. En gewoon spelen. Niet vermaakt worden door een elektronisch ding.
En daarna Pannenkoeken gemaakt. Daar had ze echt zin in zei ze. Volkoren meel, sojamelk, dus nogal verantwoorde kost. Eentje met moeite. Gaf haar moeder de rest mee naar huis (mijn dochter is geen fan van pannenkoeken, maar misschien mijn kleindochter de volgende dag nog?).
Maar goed, fruit tussendoor en daarna weer wat fruit neergezet, dat knabbelt ze ook lekker weg, onder het knippen van vouwblaadjes in allerlei uhm...vormen. Het hele pak gaat er zowat aan, maar laat maar knippen, lekker crea bezig.
Ben wel een beetje erg moe aan het eind van 2 dagen achter elkaar oppassen en dan ook de woensdag nog, dus geen dag om even bij te trekken van mijn werk, maar het is voor het goede doel. En als ik de ogen op stokjes zie van mijn dochter, dan mag ik niet klagen. Die moet regelen, kopen, behangen, verven, boren, de kinderen ondertussen bezighouden, van A naar B rijden en weer terug. En dat allemaal in haar vakantie, dus die is echt moe. Hoop dat ik straks haar nog wat dagen oppassen kan aanbieden, dan kan zij even wat voor zichzelf doen. Met vrienden.
Mijn zus en haar man zijn ook nog een dagje komen helpen met klussen, zelfs haar ex en haar ex-zwager helpen mee. Dan is het toch wel prettig dat er geen vechtscheiding is, maar dat dit kan. In harmonie. Ook voor de kinderen heel belangrijk. Ik noem hem hier dan wel een geslachtsdeel, maar dat heeft met zijn gedrag omtrent een zwangere vrouw en piepjonge kinderen te maken. Ik deel dit niet zo met mijn dochter, want ik weet dat zij het ook belangrijk vindt dat de relatie tussen de ouders en kinderen normaal blijft.
Mijn weekendkrant ligt ongelezen op tafel, loop 2 weken achter qua lezen in een tijdschrift wat voor een tijdelijk abonnement hier komt - lekker lezen in de zomer, biebboek ook niet uit dus te laat en nieuwe boek van Mizee roept me, maar moet ook wachten. En de tuin...wat zie ik veel wat er nog wat onderhoud nodig heeft!
Wat vraagt dat werk toch veel tijd zeg! Als ik het me kon permitteren dan ging ik nu direct met pensioen. Of de helft minder werken. Helaas kan dat niet. Nog 7 jaar doorwerken. Dan heb ik 47 jaar gewerkt.
Mijn bed is weer lekker schoon en fris (dat werkje geeft altijd energie, zelfs na een dag werken) en heb nu al zin in om lekker te gaan slapen. Het is buiten donker door alle regen.
Al met al zulke fijne momenten met mijn kleindochters mogen beleven. Heerlijk! En nu moet ik bij iedereen nog bijlezen!
Gisteren een enorm drukke dag op mijn werk. Zet om 08.00 uur mijn systemen aan en begin.
Er was een spoedgeval wat ik niet had opgemerkt als spoed, maar gelukkig had een meer ervaren collega het gelezen en er wat mee gedaan, in ieder geval versneld. Er zat iemand fysiek op kantoor terwijl er een telefonische afspraak was (al tijdenlang vanwege Covid-19) en die had ik afgezegd want kon niet door gaan. Ging de client maar naar kantoor.
Mensen namen de telefoon niet op, rare gevallen waarvan niemand eigenlijk weet hoe dat aan te pakken. En pas rond 14.45uur had ik tijd om wat te eten. Zat ik gewoon thuis he...dus had alle gemak bij de hand. En toch geen tijd ervoor. Het schijnt dat op kantoor iedereen gewoon achter zijn bureau ondertussen even een bammetje eet, maar niet een half uurtje 'weg' is.
Verder zijn er wat collega's op vakantie dus minder opties om afspraken in te plannen en sommige worden vrijgesteld omdat ze het al te druk hebben en die pakken dan alsnog een case op. Of iemand die belt om informatie direct de volgende stap, terwijl ik net een half uurtje daarvoor afspraken maakte, bevestigde en me haastte om dit op tijd op de post te doen.
Dus gisteren met grote letters opgeschreven dat ik op tijd moest stoppen. Na 8 uur werken bij voorkeur. Dat lukte niet, maar wel redelijk vroeger dan de rest van de week. En dan ook echt alles opruimen, wegzetten en niet meer toch nog even....NEE. Weekend is nodig om op te laden en geheel andere dingen te doen.
Dus ik was wel moe gisteren na de werkdag. Niet echt energie om nog andere dingen te ondernemen.
En zo direct en waarschijnlijk morgen ook komen de kleinkinderen. Zouden er eigenlijk al moeten zijn, maar timing is altijd iets waar ik strikter in ben dan de meesten (dus laat maar los).
Daar heb ik enorm veel zin in, fijn dat mijn kleindochters komen. En dat het droog is, dus we kunnen ook buiten dingen doen.
Voelde de hele week een beetje zo:
Weet niet of ik tijd heb om voor morgen wat te schrijven. Maar weet wel dat ik dit niet als erg prettig ervaar. Druk zijn (of druk doen).
Na intensief zoeken en elke dag reageren, heeft mijn dochter een nieuwe plek om te wonen gevonden. Alle papieren ingeleverd en dan maar weer wachten of zij de woning kreeg.
In een heel ander gedeelte van haar stad, maar wel waar er ook vriendinnen wonen van haar (belangrijk een netwerk). Het is echt heel snel gegaan voor zoeken naar woonruimte in de Big City. Voor haar beleving niet, maar als ik om me heen de berichten hoor is het dat echt wel. Ook wat ik hoorde op mijn vrijwilligerswerk over zoeken zelfs met urgentie, daar werd ik niet vrolijk van. Jarenlang wachten. Genoeg wanhopige clienten aan mijn balie gehad. Maar fijn voor haar. Minder hoge huur. En een slaapkamer extra. Gewoon praktischer ingedeeld.
Want woont nu in een vrije sector nieuwbouw appartement en dat kan ze van haar salaris alleen niet meer betalen, sinds haar (nu ex) man 3 weken nadat hun tweede kind geboren werd, zijn eigen woonruimte introk. Waar ik al eerder wat over schreef.
Dus de noodzaak was heel groot om iets anders te vinden, maar wel geschikt voor een vrouw en twee jonge kinderen. En ook nog in de buurt van haar werk. En waar er scholen zijn en kinderopvang. En graag betaalbaar, dus sociale sector (dat betekent een maximale huur van Euro 740,--). Waar een wachtlijst van hier tot Tokio voor is. Waar je misschien in Tokio nog eerder wat krijgt.
Geen lift, want gebouw is al uit de jaren 60 schat ik in (hahah...even opgezocht; 1965), maar wel helemaal gerenoveerd net, dus nieuwe badkamer en keuken. Alles kaal en leeg, dus eerst schuren, verven en nadenken over wat voor soort gordijnen, vloer (dat bewonder ik van haar; ze vond bij een fabriek ergens in het oosten van het land een mooie aanbieding; gaat de vloer zelf ophalen in een busje). Vertelde over een kennis die ook voor haar een vloer had, maar ruim twee keer haar budget en dus niet gedaan. Keuzes maken. En mensen vinden die kunnen en willen helpen.
Waar ze eerst woonde, was alle keuken-apparatuur ingebouwd toen ze erin trokken. Zij waren de eerste bewoners. Dus nu moet ze alsnog alles aanschaffen. Een fornuis wat ze van een vriendin kreeg en hier staat opgeslagen is niet mee te nemen, want er is daar geen gas.
Ze grapte dat ze nog van haar ex man haar bruidsschat moet krijgen (die 3 kamelen), maar ik denk dat hij net als Rutte daar geen actieve herinnering aan heeft.
De lul.
Van de week een dag opgepast. Ook weer hectisch en druk want mijn oudste kleindochter had ook nog een wendagje op haar nieuwe school. Dus het was heen en weer rijden (woonde ik nu maar om de hoek) en in de middag moest ze met jongste weer ergens heen, dus weer heen en weer. Heb uiteraard aangeboden dat ik naar haar toekwam, maar dit was kennelijk praktischer, want ze moest ook nog dingen hier in de buurt regelen.
Na zo'n dag oppassen lekker gesloopt, maar wel op een positieve manier. Heerlijk kunnen knuffelen met de jongste, ze speelde met een duplo-auto (dus geen roze popje of zo), fruithapje gevoerd, bijtring in gebruik genomen (zij he...ik niet). Blokje met de wandelwagen lopen (en kind erin) en zo leuk dat mensen uit de buurt vroegen of dat mijn jongste kleinkind nou was. Aaaaah...zo'n fijn gevoel. Naar de speeltuin met de oudste, wel twee keer, lekker lego bouwen en "Oma, ik wil even de trap op". Ja, naar zolder waar het oude Barbie speelgoed staat van haar moeder.
Had bij het K ruidvat al tijden terug een Barbie met een kleurtje gekocht, dus die kreeg ze als verrassing. En omdat ze zo goed haar best doet. En gewoon omdat Oma's dat mogen!
Eten gekookt dan hoefde mijn dochter niet te haasten, maar dat vond ze toch niet lekker. Nou ja..dan niet. (Haar moeder gaf aan dat ik niet het woord GROENTE moet gebruiken. Gewoon zeggen LEKKER, dan eet ze het wel. Wel genoeg fruit gegeven, bakje viel op de grond. Oeps..heeee .Oma je bent niet boos. Nee joh, pak ik gewoon nieuw. Geen probleem, opruimen klaar. Leven is te kort om me daarover boos te maken.
Stoepkrijten zijn we niet eens aan toegekomen, maar dat komt nog wel een keer. En de nieuwe vouwblaadjes ook nog niet. Wel moest ik nog een Kerstboom tekenen, midden in de zomer, maar goed.... doen we gewoon. Met ballen!
Mijn accu-schroef/boormachine heb ik opgeladen, kan mijn dochter die gebruiken, ik ga gordijnen voor haar inkorten en omzoomen, er moet geschuurd worden (heul veel!!!) dus ze haalde mijn schuurmachine op en ik gaf haar ook mijn verlengsnoer mee. Heb ook nog een klopboormachine. Trap haalt ze van de week op. Dan huurt ze een busje. En waarschijnlijk dit weekend weer oppassen, maar prima. Verven weet ik niet of ik nou echt de grootste hulp bij ben.
Ik neig een beetje naar hoe mijn vader dingen deed. Hoppaaaaaaa... en hier een spetter en daar ook (denk ik dan he...is mij aangepraat; dat ik een enorme sloddervos ben, die niks kan). Al plak ik wel alles af, etc., maar altijd bang dat het niet netjes genoeg voor een ander is. Die moet daar tijden tegen aan zitten kijken. Dus vraag daar maar anderen met meer klus-ervaring mee voor. Dan doe ik liever waar ik me wel prettig bij voel. Ja stom, weet ik; heb hier ook muren nog wel met relief geverfd, muren met behang, kastjes gelakt van alles en dan toch dat aloude: maar eigenlijk is het niks waard wat ik doe.
Muren moeten in de verf, plafonds, kozijnen, deuren. Veel. Had nog wel een mega-emmer muurverf staan, eigenlijk voor mij, gekregen van mijn zoon en zijn ex-vriendin, maar ik doe toch niks ermee, als die emmer er al vier jaar staat. Te sloom, geen zin an en een lange periode gehad, waarin ik nog niet eens zin had in het leven, dus hoezo mijn badkamer opknappen, want niemand ziet het, dus gaf 'm met liefde aan haar door. Mijn badkamer komt nog wel een keer. Zal je zien, dat ik opeens WEL zin krijg.
Net als een nieuwe vloer in mijn woonkamer en keuken. Schuif ik wel naar volgend jaar of zo door. Heb liever dat zij en haar dochters goed kunnen wonen. Want oh ja; speelde even voor familiebank. Wat heb ik eraan als ik morgen onder de tram loop. Ik weet hoe het voelt als je weinig mensen hebt die er echt voor je zijn, of die zeggen...goh...lijkt me moeilijk, weinig geld...en dan weer door met de dag. Ze betaalt het maar terug als er weer betere tijden komen voor haar. Eerst stabiliteit, nieuwe start ook voor haar en mijn kleinkinderen. Heb nog steeds elke dag genoeg geld om boodschappen te doen hoor en zelfs een keertje naar de Pedicure kan eraf, dus niets te klagen.
Alles wat ik kan doen om het voor haar beter te maken dat doe ik graag. Vooral na zo'n bewogen jaar als vorig jaar en dit jaar ook trouwens. Moet ik nog weer een jaartje het iets rustiger aan doen. Helemaal niet erg. Dat is nou het voordeel van lang een heel laag inkomen te hebben gehad (zonder vooruitzichten). Nu nog steeds relatief laag, maar wel meer vooruitzicht (als je niet zo ver kijkt dan he).
En die twee dames hier te gast. Zo heerlijk! Ja, bewerkelijk, vooral de kleinste, maar dat gaat ook steeds beter. Niet me zo druk erom maken. Al kocht ik van de week in de Kringloop nog een soort wipstoeltje, dat ging net op de fiets, maar eigenlijk is ze daar al te sterk en groot voor. Maar had niks om haar even 'in te zetten', dus daar moet ik nog iets op vinden.
Las dinsdagavond al snel online dat het gerucht ging dat hij was neergeschoten. Later werd dat bevestigd in de diverse nieuwsrubrieken. En kranten. En in het NOS-journaal van 20.00 uur. Nog later was er een ingelaste RTL nieuwsuitzending.
Kreeg kippenvel en dacht aan de avond van de moord op Pim Fortuyn. Hoorde hem net nog live op de radio op weg naar huis op Radio3 en thuisgekomen was hij doodgeschoten. Nog op het terrein van de studio. Bizar. In Nederland een politicus doodschieten?
Nu moest ik helemaal niets van zijn politieke gedachtewereld hebben, maar moord?
Theo van Gogh, ook een man die er van hield om mensen te tergen. Maar ook dat rechtvaardigt nooit zijn gewelddadige dood.
Een eigenzinnige man, die Peter R. de Vries. En dat weet hij ook. Maar ook een terriër die zich vastbijt in onmogelijke zaken. En daardoor resultaten boekt.
Hoop dat als hij dit overleeft hij een goede kwaliteit van leven overhoudt. Want lijkt me dat een schot in je hoofd heel veel invloed heeft op al je lichaamsfuncties. Laat staan van je geest.
Dinsdagavond een kaars voor hem gebrand. Dat zal niks helpen, maar wel het lichter maken.
Dit zegt hij zelf in een interview over zijn werk:
Leuke tweede serie van een Engelse detectivereeks. McDonalds en Dodds. Gisterenavond gestart op BBCFirst en ik weet nog dat ik me enorm zat te verheugen op de serie, maar de eerste reeks bestond slechts uit twee afleveringen.
Nu hoop ik toch wel op drie!
Zij ambitieus, hij een beetje een sukkel met ouderwetse speurmethodes (zo ging hij dingen opzoeken in de bibliotheek, in een boek!), maar de combinatie werkt. Want door zijn sukkeligheid zien de meeste mensen niet dat hij scherp analyseren kan. En dingen ziet die anderen ontgaat.
Mijn werk is nog steeds voornamelijk vanuit huis. En dat werk gaat wel ok. Krijg steeds meer routine en inzicht in werkprocessen. Kan beter prioriteiten geven aan wat echt eerst moet, dan zijn de spoedjes niet zo vervelend meer. En clusteren. Even achter elkaar bepaalde zaken afhandelen.
Dankzij het feit dat ik thuis ook kan printen (niet dat ik van werkgever een printer kreeg hoor; ik had er eentje anders kon ik dit werk niet eens thuis doen) en dus brieven kan uitsturen, maar de aanleverroute van de spullen hapert soms. Dat komt denk ik ook omdat het op kantoor altijd, werkelijk altijd drukdrukdruk is, of men graag mij die indruk geeft, en als ik dan vraag om voor mij een stapel gefrankeerde enveloppen door te sturen, dan duurt dat (voor mijn gevoel en uit een commerciele wereld komende) retelang. Dus kan ik dan geen brieven versturen. Natuurlijk kan ik dat wel als ik mijn eigen postzegels gebruik en in een blanco enveloppe uit eigen voorraad aanspreek, maar het gaat mij om het principe. Je weet dat ik die dingen nodig heb. Dat geef ik ruim van te voren aan. En nogmaals vragen; ze ze al verstuurd? Oeps...Gaat er weer een week overheen. Want de post gaat daar niet dagelijks de deur uit. (Onbegrijpelijk).
Dus pas in een weekend die dingen ontvangen en aangezien in Nederland op maandag geen post meer wordt bezorgd komt alles pas op dinsdag op zijn vroegst in de bus bij clienten. Ik vind dat vervelend. Ook omdat ik elke dag even voor vijf uur naar de brievenbus snel om nog op tijd de zaken voor die dag te kunnen laten versturen. Op kantoor donder je het in het postvak UIT. Op hoop van zegen denk ik er dan maar bij. Daar houdt jouw verantwoording op. Als thuiswerker moet ik ook echt de actie ondernemen van naar een brievenbus gaan. Op tijd.
Stuur die brieven ook nog wel naar hun e-mail adres, dus ik weet dat als men dat leest, de informatie er ook is en op tijd, maar ik kan niet zo goed tegen trage processen.
En dan denk ik dat dit alles (de traagheid) komt omdat ik nog geen goodwill heb opgebouwd. Wie ben ik nou? Mijn voorganger werkte er 25 jaar. Ja, dan heb je wel wat opgebouwd en mag je vragen aan een collega wat te doen voor je.
Mijn reiskosten zijn stukken hoger dan de portokosten, dus efficiënter om de zaken op te sturen. Ik kan trouwens nog niet eens printen op kantoor. Want heb daar nog een card voor nodig en die zit in de tas bij een manager. Gevraagd of hij die naar mijn huisadres kon opsturen, ruim een maand geleden of een nieuwe kon aanvragen - niks op gehoord. Zal daar maar weer een reminder over sturen. Want ook hij is drukdrukdrukdruk.
Maar het doet dus ook wat met mijn gevoel van gezien worden. Meetellen in dat clubje. Er zijn ook geen team-overleggen. Niks. Allemaal te druk met wennen aan het nieuwe informatiesysteem (daar zijn wel overleggen over) en ondertussen ook nog zomervakantie en halve informatie aan mij over wie er vrij is, dus inplannen is een uitdaging. Plus dingen willen die technisch niet kunnen en toch volhouden dat ze het zo willen. Ja, je lacht wat af. In je eentje.
God...wat een zeikwijf; heeft ze eindelijk werk; is het weeeeeeer niet goed.
Nu even F1 bekijken. Ook alleen, maar met een aantal online enthousiastelingen.
Alweer gewonnen door Max Verstappen en wat een heerlijk publiek. Echt fijn om te kijken, terwijl de weervoorspeller al een uur lang aangeeft dat het hier regent. Not.
Dus nog even snel een boek bij de bibliotheek in de bus gedaan, stukje gefietst, in de tuin gewerkt (gisteren toch nog even het gras gemaaid) de uitgebloeide bloemen wegknippen ook in de rozen boven een vijfblad, dan gaan ze weer opnieuw bloeien.
In de podcast van Teun en Gijs hoorde ik de heren iets zeggen dat iedereen wel de cupjes van bladiebladie bla wilde hebben.
Alsof iedereen zo'n duur cupjes-koffieapparaat in huis heeft. Lekker hoe ze zich kunnen wentelen in hun kleine goede veilige grachtengordelwereldje.
Nu is hun podcast ook wel ironisch, dat snap ik en dan toch stoor ik me eraan. Misschien ben ik wel een verzuurde trut aan het geworden. Die niemand iets gunt. Of wil ik ook wel zo'n apparaat. Eigenlijk.
(Nou nee...ik ben nog steeds blij met mijn woke filterkoffie. Nu uit een apparaat, maar met de hand opgieten gaat ook prima). Minder afval, want niet per kopje een cupje.
Groot interview met Gijs Groenteman dit weekend in de Volkskrant. Als ik hem alleen van die podcast zou kennen, dan had ik al vroeg afgehaakt, want man man man..zijn stem werkt op mijn zenuwen. Daar kan hij niet veel aan doen, dat ligt aan mij.
Want zijn moeder heeft een prettige stem vind ik. Dus daar heeft hij 'm niet van vandaan.
Jullie dit gelezen? Of naar een podcast geluisterd van hem?
Na een drukke werkdag van de week nog even zappend langs Roue Verveer in het Surinaams gekomen. Met Nederlandse ondertiteling.
Ik moest van mijzelf al naar bed (merk dat goed slapen belangrijk is om me fit en vooral goed te voelen want ik heb al mijn focus nodig voor mijn alweer nieuwe baan), maar hoorde toch deze grap, of meer situatieschets: Het ging om het verschil tussen hoe een Nederlandse vrouw reageert en een Surinaamse. Die Nederlandse wil praten, gaat akkoord en alles in goede harmonie etc en als hij dat wil, nou ja..bladiebla.
Als een man getrouwd met een Surinaamse vrouw zegt dat hij wil gaan scheiden tijdens zijn vakantie op een tropisch eiland, dan is het zo jammer.
Voor het eerst sinds jaren weer eens naar de pedicure geweest. (Alsof ik hiervoor wel regelmatig ging; dit is de tweede keer in mijn zestigjarig bestaan).Was een beetje bang dat het als onderstaande zou zijn. Schuren, hameren en oh oh oh...wat een verschrikkelijke verwaarlozing! Hoe kunt u met zulke voeten nog normaal functioneren. Of de straat op durven.
Maar viel reuze mee, geen dikke eelt lagen onder mijn voeten. Helemaal niets. Wel droge hielen, maar dit wist ik al.
Wel constateerde ze dat ik een paar hamertenen heb (ook leuk! Hele gereedschapskist daaronder) en een doorgezakte voet. Of twee eigenlijk. En twee rare kleine teentjes. En misschien een keer een bezoekje aan een podoloog. Ja, die zal waarschijnlijk steunzolen (oh...ook dat nog) aanraden en aanmeten voor die doorgezakte voeten en inderdaad, dat kost allemaal weer wat, maar dan zou ik minder pijn hebben met lopen en een betere houding voor die hamertenen.
Dus dat gaat ook maar op mijn wensenlijstje. Ooit te regelen nog.
Was helemaal pijnloos de behandeling en interessant al die spullen die ze gebruikt. Zo'n soort assortiment wat je bij een tandarts ziet, maar dan polijsten en niet boren. Nu heb ik weer poezelige pootjes en uiteraard nu wel bijhouden en regelmatig een bezoekje bij haar brengen. De volgende afspraak heb ik alweer gemaakt.
Even reserveren dus in mijn budgettering. Stond al langer dan 5 jaar op dat schema. Ooit nog eens gaan doen.
Heel raar, nee onbekend gevoel als iemand je voeten aanraakt. Uberhaupt aangeraakt te worden. Pffffff..
