Smurf

Beetje moe aan het eind van een werkdag. Dingen uitzoeken, opzoeken, k@%printer die weer eens zei dat hij offline stond na een keertje wel printen. Dus dan het hele eenzame 'je bent je eigen ICT afdeling' gedoe weer opstarten en dan tussendoor nog 2 zoombesprekingen. En deadlines.

En ik haaaaaaaaat  het (met de stem van Gargamel) als dingen spoorloos zijn. Hou juist van methodiek in opruimen omdat ik nogal slordig ben (vind ik zelf, oh nee, dat kreeg ik altijd te horen). Dus die methodiek helpt om juist niet na te hoeven denken. Altijd hetzelfde doen. Alles op dezelfde wijs.

Aan het einde van de werkdag toch nog te laat uitgelogd vond ik zelf. Maar ja...toch even dat opzoekklusje willen afronden. En alweer dingen die ik ruim op tijd aanvroeg, niet gekregen. Nou...dan maar geen post versturen. Dat werkt niet mee aan je zichtbaar voelen.

Ook mis ik dat niemand weet dat ik Repelsteeltje heet. Wie ik ben, wat ik meemaak prive, waar ik mee zit, hoe ontzettend leuk mijn twee kleindochters zijn, hoe blij ik met mijn volwassen kinderen ben, hoe sterk ze zijn, hoe veerkrachtig. hoe bezorgd ik ben over mijn ex-man. Of misschien mijn eigen ongesteldheid. Niemand weet iets daarvan. Hoe ongezien je je dan voelt. Als mens.

Het gaat in overleggen alleen over het werk. Denk dat ik ga voorstellen om eens de eerste 5 minuten van zo'n overleg het over ons als mensen te hebben. Een soort van "Hallo...hoe gaat het met mij?".

Nou...het ging deze week toch een beetje over mensen. Wie ging waarheen met vakantie. En mocht je daar wel heen met code Oranje of Pimpelpaars gestreept.

Lekkerrrrrrr; want ik mag voorlopig niet. (Zo...violist die zielig deuntje speelde op de achtergrond even de kamer uitgebonjourd).