Compliment

Bij de controle voor mijn Diabetes was mijn POH uitermate tevreden en zelfs trots op me. Hoe had ik mijn cijfers zo goed omlaag weten te krijgen? Wat deed ik anders.

Tsja...het belangrijkste; Leefstijlveranderingen: focus op gezondere eetgewoontes en dat consequent volhouden. Niet maar eventjes een weekje voor de controle.

Anders met stress omgaan (vooral door me te realiseren dat er altijd wel stress is; zaak is hoe ik daarmee omga, me niet gek laat maken). Op vaste tijden naar bed te gaan en op te staan. Bewegen. Rustmomenten voor mijn hoofd bewust inplannen. Ga de natuur in. Vooral regelmatig buiten zijn. Dank u voor de tuin!

En accepteren dat het een lange lange en nooit eindigende weg is. Wat ik wel dacht toen ik ooit 40 kg was afgevallen in een korte tijd en opeens mensen mij wel zagen staan. Zelfs zeiden dat ik niet nog meer moest afvallen (was ik nog steeds 20 kg te zwaar voor mijn lengte hoor). Dat het klaar was. Nooit meer dieten. Vond mijzelf afgeslankt niet mooier, leuker of aantrekkelijker en al helemaal niet gezonder. Stom dun futloos haar en niets geleerd. Je kan toch niet je hele leven eiwitproducten blijven eten? Vooral mijn bankrekening was flink afgevallen.

En was ik nu wel een beter mens, slanker en 'normaler'? En dus hiervoor niet? Daar liep ik flink tegenaan. Het nooit goed genoeg zijn.

Daarna volgden de magere jaren, maar dan niet op gewicht-gebied maar financieel. Dus lekker hoog in stress. Een aantal jaren zelfs onder bijstandsniveau. Als werkende. 

Blijf het moeilijk vinden. Zag ik een programma over de achtergronden van waarom mensen dik worden. Te simpel om te stellen dat je teveel eet. Of eigenlijk meer eet dan je lichaam verbruikt. Ook te weinig goede darmhormonen, die signalen afgeven dat je vol zit. Dus dan kan je blijven eten, je voelt altijd nog dat je nog wel iets wil hebben. Dus meer vezels eten om je darmen aan het werk te zetten. En natuurlijk snapt mijn hoofd echt wel dat je qua hoeveelheid genoeg hebt gegeten, maar de buik is de baas. Of laat ik de baas zijn.

Er werd gezegd dat een aantal van de kandidaten emotie-eters waren. Zij troosten zich met eten. Ik noem het echter dat ik mijzelf verdoof met eten. Die verdoving dempt de onrust, gevoelens van frustratie, angst, eenzaamheid etc. Net als drugs of alcohol denk ik. Even niet voelen. Dus niet troosten, maar verdoven.

Maar, zo heb ik geleerd, dat dempt dan dus ook de positieve emoties. Blijheid, vrolijkheid, zelfs het kleine maar belangrijke tevredenheid.

Alles vlakt af. En dat is ook nogal troosteloos. 

September is een maand waarin er grote veranderingen worden aangekondigd. Covid-gerelateerd - gaan we weer naar kantoor? -, en op het werk rommelt het en komen er ook veranderingen aan. Lopen zaken niet soepel. Stappen collega's op. Lopen mensen op hun tenen omdat er meer werk met minder mensen moet worden gedaan met hun laatste restje energie. Voor mij voelt het als een hele onzekere periode. Alweer. Dit wil ik zo niet. I'm getting too old for this shit zeg maar.

Dus moet ik enorm op mijn hoede zijn om niet in mijn oude verdovingsval te lopen. Weg eten van moeilijke zaken. En dan niet met Broccoli he. En helemaal als ik me daardoor heel ongezien voel (hahah...ik werk heel veel online, dus ik BEN ook ongezien) en mensen in mijn omgeving die me lief zijn zich over geheel andere zaken druk maken. Oh ja...dat telt ook mee met me ongezien, niet meer meetellend, voelen. Op niets reageren.

Dus terug naar de basis. Wat is er echt belangrijk. Wie zijn er echt belangrijk. Me, myself and I??

Nee; totaal niet. Ik ben volledig uitwisbaar. 

Wat ik voor anderen kan betekenen, dat geeft wel inspiratie en zin in het leven voor mij.

Die complimenten; ik voel het gewoon niet. Ze komen niet binnen. Voor mij? Echt niet. Alsof het iemand anders betreft. Dus saboteer ik dan ook direct de behaalde resultaten. Even los gaan hoor. Voor een zwart-wit denker zoals ik levensgevaarlijk. 

Moet ik dus ook een andere vorm van belonen verzinnen dan eten. Koop ik dus voor iedere kilo die ik ben afgevallen een mooi stukje nieuw servies. 

In het kader van de Wet van de Waanzin, dus als eerste maar een Ommetje gedaan. Dat is een ander begin van de dag (toevallig mijn vrije dag), maar dat zou ik natuurlijk ook als thuiswerker kunnen doen. Iets vroeger opstaan en direct even lopen. Doe andere dingen om andere resultaten te behalen dus. Dat heb ik al geruime tijd gedaan, maar het blijft moeilijk om niet terug te vallen in oud gedrag. 

Mijn kleindochter daar gaat het weer goed mee (het belangrijkste nieuws aan het eind!). Ze ging zelfs naar school gisteren.  Zo blij dat te horen. Dat zet al bovenstaande zaken echt in een ander licht. 

Deed gisteren trouwen het licht al bijna uit van mijn werkomgeving toen mijn vakantievervanger piepte of ik toch nog even wat wilde doen. Nodig op maandag. Toch maar gedaan, want nul afspraken op vrijdagavond of de rest van de week, behalve met Vera, maar plannen is ook een kunst. 

Heb uitgelegd waar de prioriteiten liggen in de uitvoering van mijn werk, maar dat kwam niet helemaal door. En check af of je alle taken hebt uitgevoerd. Oh ja.. Je hebt te maken met clienten dus ga zorgvuldig met hun stress om. 

Is ook een rare situatie. Geen leidinggevende op het werk, nul begeleiding en ga maar dit werk 'even' doen. Tegen de nieuwe. Met nul werk-ervaring, want nog schoolgaand.  In vrijwel een leeg gebouw want iedereen moet nog steeds zoveel mogelijk thuiswerken. Dus maar gezegd dat hij naar huis moest gaan. Het was lang na einde werktijd. Ik zou wel zorgen dat die opdracht rond werd gemaakt. Ga lekker naar huis. Weet zo'n kind veel. Die wacht misschien wel totdat de schoolbel gaat.