Waar was ik op 11 september 2001 ten tijde van de aanslag in New York?
Op mijn werk. Bij een ICT-bedrijf, dus nieuws kwam heel snel online beschikbaar en ik kan me nog herinneren dat mijn collega's eerst dachten dat het een hoax was, dat eerste vliegtuig in die Toren. Dat KAN toch helemaal niet. Toen het tweede vliegtuig ook in zich in die andere toren boorde, toen snapten wij dat het echt was. Ook CNN - toen de nieuwszender online was er snel bij. Op een gegeven moment waren alle nieuws-websites overbelast. Iedereen wilde lezen wat er gaande was. En twintig jaar geleden was de techniek toch ietsje anders dan vandaag.
En al snel volgden de beelden. Om kippenvel van te krijgen. En de conclusies van mijn collega's of directie. Dat nu WO III was uitgebroken. Ik vond dat toen nogal hysterisch, maar nee hoor...zij wisten het zeker. Dit is het begin van een nieuwe wereldoorlog.
Meest jonge mannen zonder gezin, veel nog bij hun ouders wonend (dat deden Nerds toen al en ook toen was het niet zo simpel om je eigen plek te vinden of ze wilden liever nog 24 jaar sparen), geen gezin waar ze verantwoordelijk voor waren en vooral bezig met hun werk en allemaal vrij onbekend met multiculturele wijken. Nog niet zoveel gezien van het leven.
De rest van de middag werd er weinig gewerkt. Veel complottheorieën werden er bedacht en uitgesproken en heel vreemd om dan weer thuis te komen en de impact te voelen van wat er speelde, aan de andere kant van de wereld. Die zo ver en ook zo dichtbij is. Er met mijn kinderen over te praten. Pubers toen. Die al snel door hadden (of kregen) hoe de wereld in elkaar zit.
Weten jullie nog wat je deed of hoe dit nieuws toen hebt ervaren? Bekijk je het nu met andere ogen?
9 opmerkingen:
De uitzendingen van Floortje en Sinan hebben mij anders doen kijken. Nooit geweten,dat er delen van Afganistan gebombardeerd en ingenomen waren,terwijl de mensen daar niet eens wisten,wat er in de VS gebeurd was.
Ja ik weet het ook nog...ik zat de uitnodigingen voor ons huwelijk te schrijven en hoorde vaag op de radio in de andere kamer een bericht van een vliegtuig(je) op het WTC.Ik dacht in Amsterdam. Toen ik de tv in de keuken aanzette was ik in shock. Mijn kinderen, toen ook pubers, waren nog op school of onderweg naar huis en ik wilde ze zó snel mogelijk thuis hebben.
Onze keuken lag aan de voorkant van het huis en het raakte me dat ik 2 Noord Afrikaanse jongens hard lachend voirbij zag lopen.
Ik kijk nog steeds hetzelfde naar wat er toen gebeurde: met afschuw
Net als jij werkte ik in de IT. Een collega had een radio aan en hoorde het nieuws. Er was een een tv in de ruimte van de mensen die de nachtmonitoring deden, die hebben we aangezet en de tweede toren hebben we live in zien storten. Iedereen was geschokt, er was een collega die een week eerder in NY op vakantie was geweest en op de torens was geweest. Ik dacht ook dat er oorlog zou komen.
Het rare is dat ik me van de invallen in Afghanistan en Irak nog wel herinner, dat de US daar niks te zoeken had en dat we dat destijds schandalig en gevaarlijk voor de stabiliteit vonden. Maar de scherpe kantjes van dat besef zijn blijkbaar afgesleten door recentere rampen. Als je nu de tijdlijn weer ziet van de gebeurtenissen, zijn de ontzetting en het afgrijzen weer als toen, versterkt door de oorlogen en misstanden waarvan je weet dat die nog volgen.
Zoals Izerina al zegt: My 9/11 van Floortje en Sinan vertelt het verhaal van twee kanten. Erg indrukwekkend!
Toen de aanslag gepleegd werd waren wij op vakantie in Zuid-Frankrijk zonder radio, zonder krant. Pas twee dagen later toen mijn schoonouders ook naar deze camping kwamen, hoorden wij er van. En het duurde vervolgens nog een paar weken voordat ik de beelden van de aanslag op televisie zag.
Ik was na werk onderweg naar huis en hoorde het op de radio. Thuis CNN aangezet en live de tweede erin zien vliegen.
Het beeld van heel veel mensen die wegrenden toen de torens instortten en later een brede weg met ook heel veel mensen die lopend naar huis gingen, vond ik ook zo fascinerend blijven elke keer als ik het zie
Grappig, de vraag "Waar was jij toen..." speelt ook al dagen door mijn hoofd. Ik was op mijn werk, het was een uur of drie in de middag. Ik foeterde de collega die binnen kwam lopen met dit nieuws eerst behoorlijk uit - hij maakte wel vaker erg foute grappen... Toen, mijn vraag: twee vliegtuigen in die hoogbouw: "Maar daar WERKEN toch mensen?" Collega's met kinderen wilden zo snel mogelijk naar huis, de kinderen ophalen. Ik bleef nog even om mijn en hun werk af te maken. En toen naar huis, door een stille en aangeslagen stad. Ik krijg nog steeds koude rillingen van de beelden van toen, de brandende torens, het stof en de resten papier op straat.. En de verbazing dat het écht al 20 jaar geleden is - en dat mijn jonge collega's NU dit nauwelijks bewust, of in ieder geval niet als volwassene, hebben meegemaakt...
Ik was op school, na schooltijd en in de aula ging de tv aan. Dat was raar. Ik keek en besefte meteen dat het ernstig was. Daarna ging ik naar mijn moeder in het verpleeghuis. Dat was ook ernstig.
Ik was met mijn partner in het buitenland. Geen TV geen internet. Buurvrouw belde bij ons aan en vertelde dat de 3e wereldoorlog was uitgebroken. Alle regeringsgebouwen van Amerika, England, Duitsland en Nederland waren weg er waren atoombommen gevallen. Waarop mijn man heel nuchter reageerde kom we gaan naar het strand we kunnen hier niets aan doen.....we gaan maar een pilsje pakken en naar de zee kijken. We hadden het strand alleen samen met iemand die het strandtentje had, die had klaarblijkelijk het uit dezelfde bron het verhaal gehoord en dronk ook maar een pilsje mee. Naderhand de beelden gezien heel onwerkelijk.
Hoi Cellie,
ik was net terug van mijn werk.
Deed even de teevee aan en zag een hoog gebouw in de problemen en iemand die uit een raam sprong.
Slechte film, dacht ik toen.
Heb de teevee uitgezet.
Toen belde mijn dochter: "Wat erg he" zei ze (zo ongeveer).
Ik wist niet waar ze het over had, tot ik begreep dat het geen slechte film was, maar de afschuwelijke waarheid...
Gisteravond weer naar de beelden gekeken.
Ik kan er nog steeds niet met m'n kop bij...
X, Marlou
Een reactie posten