Toen ik in de avond nog even voor ik naar bed ging naar de lucht keek (rare gewoonte, maar doe ik dus altijd, naar de sterren kijken, de maan, de wolken) zag ik een bijna volle maan.
Huilde er even naar - de innerlijke wolf werd wakker. Altijd een mooi gezicht die maan.
Vandaag een donkere dag, veel regen, weinig zon, heel veel wind, bijna het soort weer om terug in bed te kruipen. Maar dat doe ik niet; nooit eigenlijk. Veel te bang dat dit dan het begin van het grote afglijden is. Niks meer willen, normaal ritme kwijt.
Dus schoongewassen en met lekkere fris ruikende haren aan de koffie. Klop de sojamelk op, gewoon met een klein kloppertje en heb ik een lekker schuimlaagje erop. Verwennerij.
Nu al nadenken over wat ik aan doe als ik naar kantoor ga van de week. Wat wil ik uitstralen. Waar voel ik me prettig en veilig in. Maar ook: Met OV dus bestand tegen weer en wind en vooral regen en harde windvlagen, maar de rest van de dag op een verwarmd kantoor, dus ook weer niet te warm aangekleed, want dan breekt het zweet me uit en dat is weer niet zo representatief, met zweetsnor werken.
Nadenken over de lunch die ik meeneem. Altijd een bakje met zelfgemaakte salade. En iets van fruit voor in de middag. Alles "Al Desco" op te eten. Pauzes doen ze niet aan. Er wordt non-stop doorgewerkt. Ik zonder me bewust wel even af; ga in een ruimte zitten waar er een koffieautomaat is (vieze koffie, de lekkere koffie is waar de duurdere medewerkers zitten, dus halve gebouw doorlopen voor dat soort koffie). Of even naar buiten in de pauze.
Merk dat ik maal over mijn werk. In de nacht, overdag, die molens malen maar door. Over het gebrek aan kwaliteit (en capaciteit; dat vooral) of eigenlijk gebrek op toezicht of de taken goed worden uitgevoerd. Er wordt geschoven met incompetente mensen (maar wel goedkoop) maar dan is de werkplek wel weer gevuld. Dat gaat me aan het hart (Tegelijk denk ik dan heel cynisch dat ik OOK zo'n goedkoop mens ben, heel goedkoop en nog premie trekken omdat ik uit de bijstand kom ook en een oude muts ben).
Maar heb ook besloten dat ik dus GEEN manager ben, geen bedrijfs-analist, ook geen CEO, iemand schreef ooit als commentaar dat ze had geleerd dat het niet haar bedrijf was, dus laat het los, mijn beloning is de allerlaagste van het bedrijf qua inschaling, dus waarom zou ik me zo opwinden en druk maken als daar weinig waardering tegen over staat. Het is niet mijn verantwoording. Ik weet dat ik de dingen scherp zie, maar dat ik ook altijd de prijs moest betalen voor het leggen van mijn vinger op de zere plek. De boodschapper wordt altijd vermoord namelijk.
Kaart ik zaken aan dan krijg ik een wollig antwoord, maar geen concrete antwoorden. Doe dat bewust via de mail, maar dan nog die non-antwoorden. De kunst van het VerRutten beheerst de manager zeer goed. En weglachen.
Wat ik wel moet doen (van mijn innerlijke manager) is mijn eigen werkzaamheden zo goed mogelijk uitvoeren, menselijk contact zo menselijk mogelijk houden, even een luisterend oor bieden en dan is het af. Meer zit er niet in. En op op tijd stoppen met werken, zeker als ik thuis werk, want dan is het eenvoudig om toch nog even een uurtje door te trekken. En er is ook niemand die thuis zegt..."Joh...kom nou eens achter die laptop vandaan en lekker bij me op de bank zitten!". Dus moet ik dat zelf maar doen. Zowel stoppen als zitten.
(En toch zat ik van de week nog ruim na einde werktijd iets te regelen voor een client, omdat de stagiaire er een potje van had gemaakt. En bij navragen hoe dat zat er nog steeds geen actie werd ondernomen richting client. Nul controle tijdens mijn vakantie en nu ben ik dus al die half gedane zaken aan het recht trekken. Dubbele afspraken of juist geen afspraken geboekt).
Afwachten of er verbetering in komt in mijn werkplezier als ik mijn functie 'live' kan uitvoeren. Door de Covid-maatregelen is contact met clienten vrijwel allemaal telefonisch.
Komt die verbetering er niet; dan is het pas tijd om weer te gaan solliciteren. Maar dan dus wel vanuit een betaalde baan. Dat is alweer positiever dan vanuit een uitkering. En uiteraard blijf ik om mij heen kijken.
Maar voor nu moet ik even pas op de plaats maken. Me niet gek maken door vooral mijn eigen gedachtes over de voortgang.
Dus laat het los. Niet zoveel stressen erover. Dat is het allemaal niet waard. Doen ze andersom ook niet.
9 opmerkingen:
Zo moeilijk,onder je niveau werken. Een vriendin van me had ooit een Melkert-baan. Wende zich aan om alleen spelfouten in de brieven te verbeteren. Stijl en andere onzin bleef van de opsteller. Dat zal je niet meevallen,ogen sluiten
Uitstekende analyse, je bent te goed voor deze werkgever en ik ben bang dat dat je lot is. Betere banen liggen ook niet voor het opscheppen. Maar je bent uit je uitkering met nog lager inkomen en meer disrespect. That’s it. Als je eigen geweten maar schoon is, dan heb je het goed gedaan! Sterkte
Groot hart voor de cliënten. En ook voor het hele bedrijf i.p.v. alleen voor je eigen taken. Verantwoordelijkheid voelen. Zo'n werknemer zouden heel veel bedrijven graag willen en als je er klaar voor bent is het nu inderdaad veel betere solliciteren. Ooit heeft een oud-college tegen mij gezegd: "Je ergenissen zijn ook om van te leren. Er is een cirkel van betrokkenheid en een cirkel van invloed. Leer van de situatie waarin je nu zit." Ik geef deze uitspraak nu graag aan jou door, misschien kan je er wat mee?
Je klinkt als een fijn iemand die mensen ook echt helpt. Maar je werkplek klinkt minder fijn zeg. En dat er ook helemaal geen pauzes zijn!
Ik vind dat je er goed over hebt nagedacht en een goed plan van aanpak hebt! Je eigen werk zo goed mogelijk doen en het besturen van het bedrijf aan de managers overlaten... want inderdaad de boodschapper wordt altijd vermoord... Voor jouw eigen cliënten kun je zelf al een wereld van verschil maken...
Sterkte en groetjes, Alice
Blijf vooral een mensen mens, zo belangrijk in deze onpersoonlijke tijd. Ik hoop voor je dat je werk er beter uit gaat zien en je fijne collega's krijgt, deze zullen er vast zijn, die net zo denken als jij. Heb je al een profiel aangemaakt op linkedln? Ik heb dit ook niet. Ik ben al jaren lid van een facebook groep, ik heb de vraag, hoe vinden jullie een baan, gesteld op de groep. Zijn ook allemaal 50 en 60+. Tot mijn verbazing hebben er best een aantal een baan gevonden via Linkedln, ik ga dus ook een profiel aanmaken. Baad het niet, schaad het niet, toch?
Raar dat er verschil is in koffie. Heel raar.
Ik ben ooit ergens na een paar maanden werken vertrokken, oa omdat er geen pauzes in de docenteroosters waren. We kregen een tussenuur maar dat was soms al om 11 uur en soms pas om 14 uur, eten deden we dan ook achter het bureau, meestal alleen. Vreselijk vond ik dat! Nu zijn mijn pauzes heilig, en gelukkig voor de meeste collega's ook en dat is heel gezellig. Wat een eye-opener: het is niet mijn bedrijf dus loslaten!! Ik neem dit mee als goede tip! Dank! Enne.. sterkte daar, het lijkt me niet eenvoudig om jezelf op te peppen om er te werken.
Het lijkt me een goede strategie. Ik ben ook altijd bezig geweest met het verbeteren van het bedrijf. Vroeger leverde dat wel eens een goede functie op maar tegenwoordig wordt dat gezien als kritisch en negatief. Lekker je werkje doen, geniet van het leven waar kan. Maakt het veel luchtiger voor jezelf.
Een reactie posten