Met de aankomende veranderingen in mijn werkkring in het achterhoofd heb ik toch maar een rechtsbijstandsverzekering voor werk en inkomen afgesloten. Extra kosten per maand, dat klopt, maar ik weet uit eerdere ervaring in mijn loopbaan dat het kunnen beschikken over juridische hulp op dit gebied rust geeft. Het rommelt in de verte dus moet ik zorgen voor een goede schuilplaats als het onweer losbarst.
Het voelt allemaal wel weer heel onveilig. Ben daar eerlijk gezegd best wel beroerd van. Al een tijdje. En ja, slecht voor mijn gezondheid. Vooral de geestelijke gezondheid en dat sleurt het lijf natuurlijk ook weer mee.
Even een paar weken vrij/superlate zomervakantie heeft niet voor echte ontspanning gezorgd. Maak me zorgen. Voor mijn eigen toekomst hier, maar ook voor de clienten. Dat het management het allemaal verkoopt als groot, groter, grootst, daarin mis ik enorm Goed Beter Best. Dat wij het beste en sociaalste bedrijf voor onze clienten zijn. Met werknemers die begaan zijn met hun clienten en ze de client en hun leef-omgeving goed kennen. En met ook genoeg capaciteit aan boord om die kwaliteit te kunnen waarborgen.
Dat soort dingen. Lastig hoor die clienten! Dat ze hun dingetjes ook niet even lekker digitaal met ons regelen. Of nee...gewoon met onze robot-adviseur. Aandacht kan je programmeren tenslotte! Geen kantoor meer nodig, geen mensen op kantoor. Zo efficient!
Verder mis ik zelf de binding met collega's, met mij. Geen eigen plekje op kantoor; leve de flexplekken! Verjaardagen daar doen ze kennelijk niets aan. Ook niets gehoord van de collega's. Moet ik dan zelf wel er iets aan doen? Is dat geen Paarl'en voor de zwijnen? (Doe het lekker toch; namaak parels!)
Vorige week op kantoor vroeg een collega wel de stagiair mee uit lunchen; mij niet. Zat ook gewoon op kantoor. Dan val ik direct terug in oud zeer. Ik doe er niet toe! Zie je wel! Hoor er niet bij. Niet leuk genoeg. (Nee joh....ze heeft die stagiair keihard nodig om haar kutklusjes gedaan te krijgen. Mij heeft ze niet nodig - kan ze niet voor haar karretje spannen; dus slijmen met mij is niet efficient).
Maanden moeten aankaarten dat ik eindelijk ook een goede headset krijg, die verder iedereen op kantoor gewoon heeft. Nog steeds niet geregeld. Kennelijk moeten mijn oren er eerst afvallen, voordat er iemand in actie komt. Of gewoon honderd foute dossiers invoeren; kijken wat er dan gebeurt (maar zo zit ik helaas niet in elkaar; bewust saboteren).
Dus ook daar moet ik enorm voor oppassen. Niet weer terug in mijn hol kruipen of ergens af willen springen, maar weten waar ik voor sta. Nobody's fucks with Frank de Grave tenslotte.
Weet dat ik misbaar ben, maar maak dan maar het verschil voor de clienten. De collega's komen en gaan trouwens bij bosjes. Dat is ook een veeg teken vind ik. En worden niet vervangen. Dat is nog erger. Oh nee; dat heet efficienter werken. Met minder mensen nog meer doen.
Dus moet ik me beraden op wat ik hiermee ga doen. Hoe ga ik ermee om zodat dit voor mij het beste is. Was het aannemen van deze nieuwe functie wel een slimme zet van mij. Does it spark joy? Kan ik er nog iets aan veranderen?
Moet ik weer gaan solliciteren dus? Begint het hele gesodemieter weer van voren af aan? Wilde zo graag dat er op het front van werk en inkomen nu eindelijk eens rust kwam. Dat ik weet waar ik aan toe ben en daar mijn talent en ervaring in kwijt kan. Iets kan gaan opbouwen.
Mag ik even zeggen dat ik enorm baal van dit alles. Mag ik dat. Ja...dat mag ik (met de stem van Mart Smeets in je hoofd dan).
Mis ook contacten. Even delen van waar ik mee zit. En dan antwoord terug krijgen. Dat ik dit voornamelijk online doe tegen een onbekend publiek is tamelijk veelzeggend, he Frank!
14 opmerkingen:
Jemig Cellie, dat is enorm balen en eng ook. Als je het allemaal scherp ziet en daar twijfel ik geen seconde aan, is het op zijn zachtst gezegd niet fijn. En dat van die stagiair, ja dat doet pijn, dat snap ik. Ik heb helaas geen enkele tip of idee, ik kan alleen maar met je meeleven.
Wat een rotsituatie voor je. Ja,intelligent zijn heeft nadelen. Dan zie je fouten in de bedrijfsvoering zo goed.
Ha Cellie,
dat klinkt allemaal niet goed.
Je kunt gelukkig je "ei" kwijt op je blog en dat zal ook best wel even helpen.
Maar is er dan niemand op het werk tegen wie je écht kunt zeggen: NIEUW HEADSET... NU!
Of whatever...
Of is alles geautomatiseerd?
Ik vind het een kwalijks situatie.
Zelfs enigszins onterend.
Ik zou zeggen: toch maar weer solliciteren???
Sterkte van Marlou
Wees nou gewoon blij met je thuiswerkplek en je salaris en laat ze verder de rambam krijgen.
Marijke.
Was er al bang voor. De meeste banen hebben met dit soort ontwikkelingen te maken. De maatschappij werkt zo steeds vaker. De menselijke maat, wasda?
Gun jou beter, maar wie ben ik?
Jemig wat een narigheid, ik snap dat je je zorgen maakt en ik herken er veel aan, door omstandigheden heb ik pas nog veel met instanties te maken gehad en ik werd gek van dat digitale gedoe en dat ze er maar vanuit gaan dat je het allemaal maar even doet. En dat gepasseerd worden is dodelijk. Kop op, laat je niet kennen, het zegt niets over jou maar des te meer over hen.
Wat een rot situatie. Mensen doen er tegenwoordig zo weinig toe. Maar je bent altijd sterker dan je denkt.
Ik lees je al een hele poos. Zie de kracht die jij in je hebt. Ik ben bijna 64 jaar en ook weer opnieuw werkloos. Ik had een leuke baan, niemand van collega's enzo wilde dat ik weg ging. Een jonge manager vond dat ik niet in het nieuwe plan paste, dus na 3 contracten een vaste aanstelling. Hoe ik er nu mee omga? Ik was bezig met een opleiding life coach en ben nu bezig deze in een snel tempo af te ronden. Doe ik er wat mee? Mijn doel is gewoon deze af te maken. Verder solliciteren dus, wat ik al zoveel gedaan heb. Gewoon de moed niet verliezen en doorgaan. Het leven gaat namelijk ook door en bestaat niet alleen uit een baan. Ik zou jou het advies willen geven nu al uit te kijken naar een andere baan, altijd beter vanuit een werkende positie. Je bent slim genoeg.
Och wat een nare situatie. Veel sterkte! Je treft het niet met je team.... Ik zou zeggen probeer een beetje zen te blijven en pas goed op jezelf... Je bent een supersterke vrouw! Heb er bewondering voor hoe jij dingen aanpakt.
Groetjes, Alice
Nare situatie. Ik zou toch maar gaan solliciteren, puur voor het geval dat…..
Ander vraagje. Kan jij met je werk niet iets van een zzp bedrijfje opzetten? Dus eigen baas zijn?
Sterkte met alles.
Ik vind het echt heel erg vervelend voor je. Eindelijk een baan en dan kom je bij een bedrijf terecht waar werknemers blijkbaar niet meetellen. Een voor-jou-tien-anderen mentaliteit, zo komt het op mij over. En wat een muts is die collega van je om wél de stagiair mee uit eten te vragen maar jou niet.
Wat een vervelende situaties maak je op je werk mee! Sinds dit schooljaar zit ik in een superleuk team met een hele prettige teamleider en is mijn werk weer leuk. Tijdens mijn burn-out twee jaar geleden ben ik lid geworden van de onderwijsbond. Ik heb er al twee keer profijt van gehad op financieel gebied én al veel vaker vragen gesteld over mijn rechtspositie. Fijn om op zoiets terug te kunnen vallen!
Oh wat ziet je in een vervelende situatie, daar wordt je terecht onzeker van. Maar kop op, je bent meer dan je werk. Je bent van zo ver gekomen, dat laat je toch niet door hun kapot maken? Misschien zoals ook door anderen al geadviseerd nu al gaan solliciteren? Sterkte hoor met alles.
Ik denk dat je ermee moet leren omgaan. Het arbeidsklimaat is helaas veranderd. Wat je nu meemaakt zie je in heel veel bedrijven. Ga niet teveel doordraven in je klachten en frustraties. Dat is niet gezond en je verandert er niks mee. Doe je werk, kom op voor wat je nodig hebt om je werk te kunnen doen en verwacht geen vriendschap van je collega’s. Het klinkt misschien een beetje cru maar het is goed bedoeld.
Een reactie posten