Gisteren nog even met mijn broer gefacetimed. Nieuw huis gekocht in het hoge Noorden (dat land grenzend aan Rusland) en hij moest wennen aan het feit dat hij nu elke dag uren sneeuw aan het opruimen is. Woon je in een appartement in de stad, dan doet de huismeester dat (nou ja, in zijn soort appartement). Maar de straat en je erf hou je schoon. Met een metertje sneeuw per dag moet dat ook wel.
Op het platteland moet je dus zelf aan de bak. Met een sneeuwschuiver waar je U tegen zegt. Niet te vergelijken met die dingetjes die hier weg staan te roesten (heeft u sneeuw gezien deze winter?). En morgen weer, want het blijft sneeuwen zei hij. Sportschool niet nodig.
Las trouwens in mijn wekelijkse overzicht van de meterstanden dat het vorig jaar in april hier nog gesneeuwd heeft. Het kan nog wel dus.
Alweer een zonnige dag (zo fijn na al die grauwheid en regen en keiharde wind). Dus koffie in de tuin gedronken en die tuin die riep mij.... Aan het werk!
Nog wel even zonnebrand op gedaan. Zo veel voldoening geef buiten bezig zijn. De maagdenpalm bloeit en kruipt werkelijk de hele tuin door. Dat is nou ook weer niet de bedoeling, maar werkt wel goed als bodembedekker. Maar wel in toom houden dus.
Alle zichtbare kattendrollen verwijderd uit de tuin. Lekker werkje. Not. Maar ja...'t mot he.
Gras was erg lang, maar de ondergrond te zompig om nu al te gaan maaien. Lekker maar 'even' met de handknipper gedaan. Blaar op hand, maar dan weet ik in ieder geval dat ik lekker fysiek bezig ben geweest. En daardoor even aan niks anders dan gras en knippen dacht.
Heilzaam. Groene therapie!
Daarna nasi (las een nostalgisch recept bij Bertiebo) van bloemkoolrijst gemaakt. Lekker!
Altijd verbaas ik me erover dat het hier zo prachtig mooi weer is, ik daar oprecht blijer van word, uitkijk naar lichter weer en dan even de koppen snel van kranten en andere media over dat een paar honderd kilometer de pleuris is uitgebroken.
Mag ik me dan verheugen op lente-weer? Is dat, zoals iemand anders al schreef, niet te oppervlakkig. Ben ik misschien dat gewoon ook wel.
Toen ik jonger was, maakte ik me heel kwaad over het feit dat in een land ook oorlog was uitgebroken, de bevolking uiteraard de dupe was en hier feesten we vrolijk verder. Of een ramp met een veerboot, maar ach ver weg, dat gebeurt alleen daar...dat zijn 'ze' gewend.
In mijn klas op de middelbare school was ik voor mijn idee de enige die nadacht over wat keuzes betekenen. De anderen praten hun ouders vooral na. Dat was ook nog de tijd waar je als protestant je kinderen naar een Christelijke school stuurde en zelfs naar een Christelijke voetbalclub (konden behalve goed voetballen ook zeer goed schelden). Dus je bubbel was klein. Ik kwam niet in aanraking met andersdenkenden tot ik in een andere stad ging wonen en ging werken.
Later toen ik meer kennis opdeed van andere levens, andere culturen, andere politieke meningen, merkte ik nog steeds dat de meeste mensen het geen zak uitmaakte wat er elders gebeurde. Zolang het hun leven niet aanraakte...maakt het niets uit; kunnen we toch niets aan doen. Wat misschien ook waar is. Wat kan ik als burger doen aan een leider in Rusland?
Niets is er veranderd. Alleen dat nieuws er sneller is. Soms live. Kan je lekker achter de ochtendkoffie meegenieten van de inname van een stad. Gezellig.
Wat ook gezellig is, is genieten van werkelijk een enorme doos met heerlijke spulletjes die per post werd bezorgd. Moest enorm lachen toen ik zag dat het om 1 klein ding ging..maar ach er kwam 'meer' bij. Meer??? Dat is een understatement! De postbezorger kreeg er een hernia van.
Maakt me ook blij en dankbaar.
Kocht nu eens wel een bosje bloemen voor mijzelf (en stond echt nog even in twijfel, want vond het toch wel uhm...kostbaar). Maar elk jaar vind ik ze weer zo mooi en bijzonder. Dus toch maar wel. Wat al die andere jaren kocht ik ze dus niet. Want dat kon niet of ik gunde het mijzelf niet. Vanwege te oppervlakkig.
Die bolletjes stonden al weken en nu eindelijk komen ze uit! Mogen na uitgebloeid te zijn in de tuin. Hoop voor volgend jaar nieuwe ronde. Die gouden takken zijn nog uit een boeket dat ik kreeg voor de Kerstdagen van mijn broer. Mooi en decoratief. Hergebruik is altijd fijn.
Aangezien 'we' binnenkort weer vaker op kantoor worden verwacht en ik maar 3 (winter)broeken heb, moet ik dus er nog minimaal eentje bij kopen. Vind ik zelf dan. Want ik werk 4 dagen in de week. Voor de variatie en voor als er 2 in de was zitten. Heb geen droger, dus dat kost wat langer droogtijd (in de winter en in de zomer geen idee; dan zit ik op mijn werk overdag en ga geen was buiten hangen. Mijn tuin is nog steeds niet voorzien van een tuinpoort, dus voelt niet veilig daar iets op te hangen (hahah...nu moet ik echt even om mijzelf lachen: WIE zou er een broek zo groot willen jatten????? Kom op zeg! Ja, tenzij ze een tent nodig hebben met ruimte voor 2 palen). Anyway; niks gekocht, nul inspiratie merk ik.
Maar eerst wat dingen doen die zichtbaar resultaat geven.
De was gedaan
Gestofzuigd
Administratie gedaan
Aan de tuinkant de ramen gelapt en gezeemd (heeeeeel direct zichtbaar resultaat vooral met de zon erop, wat een zand was erop geblazen!).
Bless the House gedaan (weer een stuk, elke dag wat).
Post op de brievenbus gedaan
Een maand administratie van mijn werk versnipperd en veilig weggegooid.
En mooi weer - eindelijk - direct de schuurmachine te horen in de buurt. Of de hogedrukreiniger. In ieder geval zo'n dolmakend indringend laag geluid (en dan hoor ik nog voor geen meter he).
Dus de tuin in, alle palen in de tuin waar klimop overheen en omheen groeit lekker gesnoeid (he...hallo kattenbak! Hele tuin onder de drollen!). Heerlijk buiten in de zon bezig, met fysieke arbeid. Heel goed voor me (zeg ik altijd achteraf). Beter dan shoppen of op een andere manier nutteloos geld uitgeven.
Maar NU genieten van de mogelijkheid om buiten te zijn. Morgen kan het zomaar weer snertweer zijn (oh...dat heb ik de hele winter nog niet gegeten of gemaakt).
Nog heel even zitten lezen in de tuinstoel, met het laatste kopje koffie van die ochtend. En het laatste restje zon voor vandaag, want ik zie al heel wat wolken binnen komen schuiven.
Wat zalig, de zon op je hoofd, weten en begrijpen dat er altijd wel een keer zon en licht komt. Altijd.
Leuke waarschuwing dat niet alles goud is wat blinkt. En dat sommige mensen professionele leugenaars zijn die precies weten hoe het spel gespeeld wordt. Weten hoe je speelt dat je empathisch overkomt, maar dat niet zijn. Hun doel is alleen een volgend slachtoffer vinden om hun spel verder mee te spelen.
This life will never be without storms. Stop fearing the storm. Build your inner shelter.”
Yasmin Mogahed
Mooie tekst en die had ik even hard nodig. Na een tijd waarin ik te vaak aan mijzelf twijfelde. Zie ik het wel goed, was ik een goede moeder, ben ik een goede oma, doe ik dingen goed, ben ik het niet zelf die niet past op mijn werken overal, die een stoorzender is, ben ik wel leuk, aardig, professioneel en goed genoeg? Tot aan: kan ik nog wel autorijden? Snap ik dat nog? (jahahaaaaa....ik kan het nog en parkeer nog prima achteruit in in het parkeervak voor mijn deur).
Het hele repertoire kwam voorbij. Alsof mijn zelfvertrouwen verdwenen leek te zijn. Alsof ik mijn moeder hoorde zeggen dat alle Citroenen dement worden en kunnen niks. De kant van mijn vader dus. (Even ontnuchteren; ja ik ruik nog pindakaas en ja ik kan nog een klok tekenen op 10 voor 2).
Stop!
Terug naar de basis. Zorg goed beter voor mijzelf; anders kan ik dat ook niet voor anderen (wat ik kennelijk graag wil; een betrouwbaar iemand zijn). Wees dus ook betrouwbaar voor jezelf. Ook al voel je niet dat je dat waard bent. Soms tot het punt dat ik liever helemaal maar verdwijnen wil.
Zoek naar de dingen die energie geven. Waar je altijd blij van werd. En wordt.
Niet de weg op na 14.00 uur was het dringende advies en vooral binnen te blijven. Toch startte ik toen de motor van de auto van mijn dochter. Die mocht ik lenen omdat ik ging oppassen bij haar. Om 14.00 uur viel het nog reuze mee. Fijn die weg langs de vaart. Niet echt dus.
Maar was er net toen ik een berichtje kreeg dat ik oudste kleindochter in een speelparadijs moest ophalen, nu, vanwege de storm in plaats van in de BSO.
Speelparadijs?? Waar is dat en hoe kom ik daar. Oudere auto, geen navigatie aan boord. Op mijn telefoon gezocht, maar ter plekke aangekomen...nergens te zien. Jemig....het portier waaide toen al bijna uit mijn handen en lekker zoeken als je niet bekend bent en met rotweer. Bleek het binnen in een soort van winkelcentrum te zijn. Dus pakte de lift naar de bovenste verdieping, kreeg een appje dat ik toch bij de BSO moest zijn en mijn dochter belde me ook al 10x (niks gehoord) en het moest zo zijn, daar stapte de klas van mijn kleindochter met kleinkind in de lift. Die waren op weg terug naar de BSO.
Was goed dat ik haar direct meenam. Maar waar had ik die verrekte auto geparkeerd en man man man...nog hardere rukwinden. We deden bijna een Mary Poppins! Toen ook nog een berichtje dat het Kinderdagverblijf ook graag wilde dat ik andere kleindochter direct ophaalde. Ook vanwege de storm. De auto had geen kinderzitje (zitten in de auto die dochter nu gebruikt) en ik durfde het niet aan om een peuter van net 1 jaar los achterin te gooien. Die van 5 deed netjes de gordels om.
Dus lopen naar het KDV. Nou ja...vliegen. Door een straat waar de wind als in een tunnel lekker tekeer kon gaan. Terug nog erger. Het kinderwagentje vloog met kind en al de lucht in bijna en ik erbij. Terwijl ik toch een stevige persoonlijkheid heb. Dakpannen op de stoep. Afgebroken grote takken. Niemand op straat te zien. En een bouwput vlak bij het huis van mijn dochter, dus brandend zand overal. Jongste moest ervan huilen het vloog zo hard in haar gezichtje en het was echt geen fijne plek om met 2 kinderen te zijn. Alleen ook niet, maar ik begrijp het effect van dit weer. Geen tijd om bang te zijn, maar zorgen dat het hele spulletje veilig thuis kwam.
En dan heel laat in de avond ook weer terug naar huis, al had ik wel een schone onderbroek mee, mocht het te slecht weer zijn. Maar dochter kwam uit haar werk en zei dat het te doen was, dus hoppa...gaan met die banaan (vertelde trouwens oudste kleindochter veel Meneertje Aap verhalen en dan komt een banaan al snel om de hoek kijken). Spiegels zaten onder het fijne zand. Lekker kijken!
Veilig thuis en de boom staat er ook nog in mijn voortuin. Achtertuin idem.
*Nu het licht is zie dat de tuinmeubels door de hele tuin zijn gewaaid en het dekzeil alweer van de tuinset van mijn zoon&vriendin is afgewaaid. Had ik donderdag nog helemaal vastgebonden. Verder veel blaadjes in huis gewaaid, want raam op een kiertje was helemaal opengewaaid. Ja, stom van mij.
Oh...zie net dat aan de voorkant van mijn huis 2 dakpannen eraf zijn gewaaid. Naar beneden gegleden. Dus daarvoor de woningbouwvereniging contacten. Meestal rijdt er na een storm een auto van een dakreparatie-bedrijf door de wijk, want zie her en der nog meer afgewaaide pannen.
Was weer eens op kantoor en kreeg al direct een sneer toen ik opmerkte dat iedereen nu flexplekken heeft toen de chagrijn aan de nieuwe aangaf waar ze vooral niet mocht zitten...oh maar ik was er toch nooit, dus ik heb sowieso geen vaste plek. De chagrijn is geen office-manager of uberhaupt manager van iets. Gewoon klootjesvolk.
En dank u wel!
Mijn 'echte' werkplek bevindt zich trouwens ergens anders in het gebouw, maar die werkplek is al 2 jaar gesloten door de Covid-maatregelen.
Dat voelt lekker welkom bij de club. Dat gevoel heb ik dus niet, nu zeker niet en nooit gehad. Het advies was en ook vanuit de organisatie waar ik werk; werk zoveel mogelijk thuis. Nog nooit kritiek op gehad van mijn leidinggevende.
Maar kennelijk is mijn onzichtbaarheid anderen sommigen (ok...die ene zeikerd) wel een doorn in het oog. En dan hoor je er niet echt bij. Zo ervaar ik dat. Of het echt is weet ik natuurlijk niet.
Daarbij geteld nog de vele medewerkers die weg zijn gegaan, grote achterstanden, hoge stress op de werkvloer, verantwoordelijk werk door stagiaires laten doen, zonder controle, veel te veel werk en te weinig capabele mensen, dus dat bepaalt de sfeer op de werkvloer.
Verder viel me op dat werkelijk iedereen op dit kantoor zich met de kleinste details bemoeit. Met alles! Houd je lekker met je eigen werk bezig! Je klaagt toch altijd dat het zo mega druk is? Dan ga je je wel bemoeien met zaken die ik zou uitzoeken op verzoek van de manager of die allang geregeld zijn. Zo verschrikkelijk niet efficient.
Zeg ik daar wat van dan krijg ik een pruillipje. Wat men bedoelde het toch goed?
Misschien is het dan ook niet mijn taak om wat ik oberveer ook te delen. Ga het wel met mijn manager opnemen, maar schat in dat hij dit ook weer weglacht of zegt dat 'ze' gewoon zo zijn. Of dat binnenkort alles beter en anders wordt. Want nieuwe tussenpaus aangenomen. En dan is die manager ook weer verlost van dit gezeik.
Nee joh....het is chaos en gewoon kut geregeld. En niemand die dat wil zien of er wat structureel aan doet. Dus of men stapt op, of men burnt-out of wordt de Stille en/of Pruillip. Of de zeikerd.
Nu is er een blik tijdelijke medewerkers opengetrokken. Dacht dat die wat langer beschikbaar zouden zijn, maar hoor alweer van eentje dat het maar tot einde van deze maand is. Lekker dan. Even puin ruimen en weer door. Niet structureel dus deze oplossing.
Maar merken die collega's die tussendoor nog even een nieuw rooster maken (waarom doet hij dit??) en nog even gaan bellen met HR of er al iets geregeld is voor een nieuwe collega niet dat zij hier ook een signaal mee afgeven dat er kennelijk nog ruimte is voor extra werk, want nog tijd zat om je met van alles en nog wat te bemoeien.
En oh ja, mij op mijn vrije dag gaan mailen, tot twee keer achter elkaar, waarom ze informatie niet hebben. Altijd met een cc-tje naar de baas erbij. Staat toch in mijn handtekening echt dat ik die bepaalde dag NIET/nooit aanwezig ben. Al langer dan een jaar. En mijn salaris is te laag om dan ook nog op die dag in te loggen en probleempjes op te lossen.
Of nederig door het stof te kruipen.
I'm getting too old for that shit! En ik wil er ook niet meer slecht door slapen. Toch (weer) stress voelen dat ik kennelijk niet goed genoeg ben (voor die ene dan he, zegt de relativerende stem constant, alleen voor die ene..). Naast de onderliggende stress dat deze baan niet voor altijd is, met een tijdelijk contract.
Ben je al over de 60 en dan zit je nog steeds met deze baan-onzekerheden.
Zou wel enorm willen stampvoeten soms. Heeee......ik ben er ook nog! Zie mij en vooral....ik mag er ook zijn!
Zo voel ik dat al weken niet.
Om te kalmeren streek ik een stapel slopen, keek aan het begin van de avond wat Netflix, keek naar lieve foto's en filmpjes van mijn kleinkinderen. Kocht voor ze allebei hun eigen Dagboek van Anne Frank. Als ze er groot genoeg voor zijn.
Droomde niet voor niets denk ik van een oude vriend die me liefdevol in zijn armen nam. Me zag.
Het eerste sollicitatiegesprek heb ik alweer achter de rug. Ik noem dit dan maar mijn oefengesprek(ken). Om ook voor mij duidelijk te krijgen wat ik zoek. Was al blij dat ik op basis van mijn brief en CV nu werd uitgenodigd.
Het werk had ook een aantal raakvlakken met mijn huidige werk. Maar ik denk vooral ook dat het verschil is dat ik nu solliciteer vanuit werk, want direct met mijn eerste brief al uitgenodigd.
En dat ik niet weg hoef. Nog niet. Dat zwaard van Damocles hangt er dan wel, maar mijn contract eindigt pas eind van het jaar.
Naar aanleiding van de zoektocht van een blogvriendin en haar rijtje (vooral ook wat ze NIET meer wil) ging ik dat ook maar eens opstellen. En daardoor kan ik gaan afstrepen. En kom ik hoop ik tot een passend resultaat.
Eigenlijk een beetje luxe. Dat ik nu al om me heen kijk en niet de hijgende adem van een participizza-ambtenaar in mijn nek heb. Als ik het zo bekijk, dan moet ik toch beter in staat zijn om te gaan 'ontspannen'.
Deze werkgever wilde ook weer snel snel iemand erbij. Dus toen ik de middag na mijn eerste gesprek niets hoorde, wist ik al dat de keus niet op mij was gevallen. Want volgende gesprek zou ook nog deze week zijn. En dan zou ik 'dus' al een uitnodiging moeten krijgen.
De sollicitatie en het gesprek waren niet slecht, maar als ik eerlijk ben zoek ik werk waarbij ik juist wel met mensen in aanraking kom. Niet alleen maar droog kantoorwerk doe. Wat reuring past beter. Juist in de interactie met mensen kom ik tot leven. En na 2 jaar droogstaan is het wel weer eens tijd.
De locatie was wel grappig. Ben ik in dat gebouw ook eens zonder boeien aan binnen geweest.
Bij de boekhandel kocht ik, op een VVV-bon die ik van werkgever voor Kerst had ontvangen, o.a. het boek wat deze week zeer goedkoop (waar DOEN ze dat van?) wordt aangeboden om lezen te stimuleren voor de jeugd.
Het dagboek van Anne Frank, Het Achterhuis. Voor maar Euro 2,99!!
Had het ooit wel in mijn bezit, maar een zus van me leende het jaren terug en gaf het nooit meer terug. Ook niet bij navragen. Dus nu een goede deal om het weer in mijn bezit te hebben. Misschien koop ik er nog wel een paar voor de kleinkinderen. Voor als ze wat ouder zijn uiteraard.
Beter dan een bak ijs voor diezelfde prijs, al bevriest je hart er ook van.
Werd er zelf al helemaal blij van toen ik vroeg of de dames Pannenkoeken wilden, toen hun moeder toch wat later leek te komen dan ik dacht. Dan maar even voederen.
Verantwoorde volkoren speltpannenkoeken gemaakt. De jongste vond er niks aan. Die wilde liever halal-kalkoenbacon in rolletjes of een volkoren soepstengel of een krentenbol, maar bluh...pannenkoek?? De oudste at poedersuiker met pannenkoek. Dat krijg je als je het kind zelf haar gang laat gaan. Nadat de mist was opgetrokken ging ze de pannenkoek ook zelf snijden. Vooral lekker alles zelf laten doen. Kan ze prima.
Haar ogen waren groter dan haar maag, want de tweede kreeg ze niet op, behalve 1 minihapje. Toen kwam mijn dochter ze weer ophalen. Stepje alleen binnen gebruikt want jongste kleindochter lag op een stapel kussens op de grond te slapen en werd pas laat wakker. Maar dat komt dan nog wel.
Mijn dochter was vrij laconiek over het klapgevaar. "Dat merken we dan wel weer Mam".
Toen ik vanochtend in de badkamer kwam was het er aangenaam. Heuh? Meestal gewoon nogal koud. En het had gevroren buiten. Voelde aan de radiator en ja hoor...lekker warm. Dus aan.
Zet mijn kachel nooit hoger dan 18,5 graden dus geen mega-ramp, maar wel zonde om in de nacht lege ruimte warm te houden. In mijn slaapkamer heb ik nooit de kachel aan trouwens.
Nou ja...laat het gaan Sjaan. Er zijn ergere dingen om je over op te winden. Gewoon gisteren na Vera te hebben gekeken, vergeten de kachel op 14 graden te zetten. Zat helemaal in het verhaal. In Vera haar wereld.
Dus nu de kachel maar uit gedaan, want overdag doe ik die meestal ook niet aan, behalve als ik zulke koude handen krijg dat ik niet kan typen als ik thuiswerk. En dan nog hooguit op 17 graden.
Straks komen de kleindochters even langs met hun moeder. Ze had nog een verlaat verjaardags-kadootje voor me (heel erg verlaat ja) en wilde ook nog even sporten dus of ik op haar kinderen wilde oppassen tijdens het sporten. Ben zo blij dat ze haar leven zo goed oppakt. En goed voor zichzelf ook zorgt. Zichzelf zeker de moeite waard vindt om dit soort dingen te doen voor haarzelf. Niet alleen maar 'moeder' te zijn. Dat doet ze beter dan ik deed/doe vind ik zelf.
Maar dan moet alles hier wel kindvriendelijk zijn tegen grijpgrage handjes. En ja...dan staat de kachel wel hoger dan 18,5 graden hoor. Dus eerst even goed stofzuigen en dweilen.
Tegen grijze knietjes.
Oh..heb er NU al zin in. Blij dat ik kleurplaten meenam uit de bibliotheek voor de oudste en misschien als het mooi weer blijft even lekker naar de speeltuin hier om de hoek. Kan ze haar energie kwijt en gratis zon!
Nu vond ik nog een oud stepje van toen mijn kinderen pubers waren (hip toen), maar vraag me af of kleindochter het nu kan gebruiken en bovendien of het veilig is. Zo'n klapstepje. Maar eens even onderzoeken, voordat ze ermee klapt.
Zie trouwens ook vaak volwassen elektrische uitvoeringen. Dat vind ik heel koddig om te zien. Man in Zuid-As pak en dan op zo'n stepje.
Geen zin om op te staan en toch was ik op de normale (werk) tijd wakker. Weet dat het enige wat me echt verder helpt tijdens zo'n ochtendstemming om eruit te springen (ok...rollen) en aan de slag te gaan. Slopen eraf rukken; in de was. Mijzelf ook douchen en aankleden (ik hou er helemaal niet van om de hele dag in ongewassen in nachtkledij rond te blijven hangen) en sopje maken om de badkamer een kleine beurt te geven. Toilet maak ik al elke dag even fris volgens de Flylady methode, maar nu nog grondiger. Het ruikt al lekker fris zo. Dat doet wat met mijn niet-zin hebbende hoofd.
Leeg emmertje mee naar beneden en ook daar de wc lekker schoonmaken. Daarna kunnen die doekje (speciaal voor wc en andere voor badkamer) in de was. En daarna beneden door met rondje Bless my House waardoor het ook beneden weer ruikt naar 'arbeid'. Ook de voordeur maak ik dan stofvrij van de binnen- en buitenkant. Dat is een werkje van niets, maar geeft een verzorgd beeld.
Stofzuiger nog even erdoor en dat stapeltje papier aanpakken. En dan ook direct weggooien, want anders blijft het alsnog in huis liggen. Verder de administratie bijwerken (maar dat valt meer onder het hoofdstuk Administratie en uiteindelijk ook schoonhouden).
Zo dan. Dat pakken ze me niet meer af. Het gevoel dat ik echt wat gedaan heb. Dan mag ik met recht koffiepauze houden.
Dus alleen maar weer nuttige zaken; nog geen 'leuke' dingen. Die heb ik nog niet verdiend vindt de kritische schouderklever.
De fiets gepakt, eerst al dat overbodige papier in de papierbak gegooid en daarna langs de bieb, uitgelezen boeken alvast ingeleverd - niks nieuws mee terug want heb nog een dikke pil thuis - en rondje boodschappen voor werk en thuis. Het regende mot ondertussen, dus wel nattig, maar wat was het tegelijkertijd warm op de fiets. En blij dat ik fiets en dus ergens kom. En me daardoor zo vrij voel.
Kakte een beetje in, maar hoef niets hou ik me voor. Wel lekker buiten geweest.
Dahlsoep gemaakt van rode linzen. Altijd heerlijke soep vind ik, met weinig ingredienten die ik altijd wel op voorraad heb. De extra gehaktballen inderdaad in de vriezer gedaan, voor het moment dat ik weer eens zin heb in een gehaktballetje bij mijn eten.
Opeens weet je het; je wil een gehaktbal. Zelfgemaakt uiteraard (dan weet ik wat erin zit) en doe dan ook maar lekker ouderwets, aardappelen en nostalgische groenten erbij, dus ik koos voor rode kool met appeltjes (ook van eigen fruitschaal).
De hele werkdag zat ik me al te verheugen op het draaien van die ballen. Wat zou ik voor kruiden door de bal doen? Vond het grappig dat ik me op zoiets simpels de hele dag kon verheugen. Maar had dan ook denk al zeker een jaar geen ouderwetse gehaktbal meer gemaakt. Het kwam er niet meer van.
Komt ook omdat ik richting kantoor moest en dan is het prettig als ik al ruim van te voren nadenk over de vraag wat eten we vandaag en is dat snel klaar als ik zo laat (en moe) binnen kom rollen. Ook de lunch de avond ervoor al gemaakt en klaargezet.
Voorbereiden dus.
Jaren ervaring ermee. Nooit maakte ik in de ochtend pas de lunchtrommeltje voor de kinderen (toen ze klein waren he...later deden ze het zelf) klaar, maar altijd de avond ervoor. Alles gekoeld en ingepakt dus dat bleef wel vers en smakelijk. Een hekel aan stressen in de ochtend. Dan wil ik gewoon opstaan, douchen, aankleden, spullen pakken en wegwezen.
En dan heb ik het niet eens over treinen die niet komen, of die later komen waardoor je de volgende trein mist en hoe vroeg je dan op een perron moet staan om ook weer redelijk op tijd op je werk te zijn en effectieve werkuren kan draaien.
Wat dat betreft is nul uur reistijd heerlijk. En niet dat geschreeuw van die man die een illegale taxi heeft (of zijn neef) en elke avond om klanten staat te roepen. Bij de bushaltes.
Altijd leuk om te kijken of ik nog wat parate kennis heb. En als een kind zo blij als ik antwoorden heb. Dan roep ik die tegen het tv-scherm, wat het antwoord moet zijn, wat natuurlijk nogal zinloos is. En als Astrid dan het juiste antwoord geeft, dan ben ik altijd weer blij dat ik meer weet dan ik dacht.
Goed opgelet bij Geschiedenis, diverse nutteloze weetjes onthouden kennelijk en al die boeken die ik verslonden heb over de jaren, artikelen die ik las, daarvan is dan toch wel iets blijven hangen.
In het weekend Lekker even op de fiets weg wat boodschappen doen. En op bestekzegeljacht. Een hele lieve kassa-dame gaf me een hele bups mee. Wat fijn! Mijn bestek is een allegaartje van oud bestek van Ikea uit de jaren negentig, wat messen van een oma en niets wat bij elkaar past.
Nooit huwelijkscadeau's gehad dus ook geen uitzet hahah!! Maar goed; ik deed het er maar mee, maar nu zag ik opties eens een fraai besteksetje in te kopen, redelijk van prijs wat bij elkaar past.
Past het bestek niet in de bestek-la.
Die la-verdeler gaat ook al heel lang mee, dus ik mag van mijzelf nadenken over een ander systeem. Hoeft niet direct. Ga eerst maar eens online kijken wat de opties zijn. Zag bij de action niets in ieder geval, Hema ook niet.
Mijn moeder heeft in een antieke kast een lade, met vilt bekleed en daarop weer houders ook met vilt bekleed, voor alle bestek onderdelen. 6 van alles. Kunnen er ook 12 zijn; weet ik eigenlijk niet meer zeker. Veel in ieder geval. Genoeg voor het grote gezin en aanhang.
Als er eens een vork of mes 'weg' was, direct zichtbaar want plekje was leeg in de la, oh oh oh oh oh...dan was Leiden in Last. Bijna hysterisch werd mijn moeder daarvan. Weg zijn KON niet, MOCHT niet...het moest altijd kloppen. Kreeg als kind het idee dat dit dan wel extreem dure vorken moesten zijn, gezien het gedoe iedere keer. Het waren ook altijd anderen (wij de kinderen, mijn vader of haar moeder die volgens haar erg slordig was en van alles met de aardappelschillen weggooide - gelukkig deed Oma ons nooit in bad als baby hahah), nooit gaf ze zichzelf de schuld. Nee, wij de sloddervossen!
Dus mijn bestek-la is maar een zooitje vergeleken met die "Heilige La". Ook het aantal gebaksvorkjes en theelepeltjes werd nauwkeurig bewaakt.
Dan had ik het stukken simpeler. Was er iets kapot dan kocht ik gewoon een nieuw goedkoop setje. Her en der bij de Ikea, of Hema of Blokker. Niets duurs. Niets uitzetwaardigs. Niets om over te moeten stressen.
Naar en aso gedrag in de supermarkt. Sta je aan het eind van de band de boodschappen eraf te pakken, in een hoek, dus weinig ruimte, sleurt de dame na je in de rij jouw karretje met geweld opzij, zodat zij haar boodschappen kan pakken uit die zelfde hoek. Joh??
Daar werd ik toch zo pislink van. Dus kon me niet inhouden en zei dat ze me dat ook gewoon kon VRAGEN...zo van; Goh, mevrouw, mag ik er even bij? VRAGEN? Is niet zo moeilijk toch, mevrouw?? Nul reactie, gewoon doorgaan met inpakken van haar boodschappen. (Later dacht ik dat ze misschien net als ik doof als een kwartel was/is, of ze deed alsof)
Ook prima hoor, maar ik moest even die frustratie kwijt. Had niet de illusie dat ik haar een diploma 'sociaal gedrag' kon overhandigen hierna.
En dan nog mijn best doen om hard genoeg te praten door dat mondkapje. Als het moet kan ik dat prima. Even adem uit de buik (groot zat) en dan op groter volume dit zeggen.
Brrrrrrrrrrrr...naar wijf!
(Moest er ook heel goed aan denken dat ook ik recht heb om normaal te worden behandeld. Normaal, netjes en beleefd. Die ruimte nu wel gewoon innemen).
Vaak plemp ik mijn niet-werken dag vol met afspraken zodat mijn werkgever daar geen last van heeft als ik aan het werk ben. Soms lastig, want zo werkt mijn tandarts niet op die dag en ook mijn POH niet. Maar meestal kan ik andere afspraken dus wel goed kwijt op de vrije dag.
Dus lekker als er niets hoeft aan plichtplegingen. Of afspraken met instanties.
Had maar een taak vandaag (hahah; zelf opgelegd). Gereserveerd boek ophalen uit de bibliotheek. Dat was dan ook echt, naar binnen, boek pakken, inboeken en weer weg. Mijn fiets vastzetten duurde langer. Daarvoor al de was gedaan en opgehangen. Dan ruikt het lekker en kan ik letterlijk zien en ruiken dat ik wat gedaan heb.
In de ochtend scheen de zon zo heerlijk en overtuigend dat ik de tuin ben ingedoken, bijna struikelde in het hoge gras over 2 enorme stinkende kattendrollen (waarom waren die niet lekker ingedroogd), dus eerst maar een oude krant pakken en met een schepje die dingen in de krant mikken en weg ermee). Daarna de Vlinderstruik heel flink gesnoeid. Ik weet uit ervaring dat de struik juist daardoor weer mooi gaat uitlopen en prachtige bloemen geeft. En dat alles van een stekje!
Ook weer een goed gevoel. Buiten zijn, aan het werk en even helemaal in het moment zijn. Aan het eind van de dag nog een stukje gefietst want het was nog licht en lekker weer dus profiteren ervan!
Dat licht dat maakt mij absoluut vrolijker en geeft fut!
Lekkere titel om uit te spreken als je de wijntherapie van de hoofdrolspeelster volgt. Ironische serie, lekker kort ook, die het genre goed op de hak neemt.
Waar koop je zulke grote glazen trouwens? Of zijn het kleine flessen?
Moest naar de tandarts, begin van de ochtend, dus op de fiets door de wat men inmiddels storm Corrie was gaan noemen met code Oranje. Blijf thuis!! Had me al ingesteld op zeiknat en nogal verwaaid van de regen en wind thuiskomen, maar dat viel gelukkig heel erg mee. Alleen verwaaid. Of was het verward?
Wel keiharde rukwinden af en toe en de verkeerde jas aangedaan, dus die bleef gewoon open waaien onderweg (drukknopen, geen rits). Het kon erger. Toen er vorige eeuw , begin jaren 90, dakpannen van de daken op de stoep en straat waaiden en de wandelwagen plus kind bijna uit mijn handen waaiden. Dat van die dakpannen vond ik wel eng, want stel dat die op onze hoofden vielen.
Alleen waaide mijn fiets om bij het nietje en moet ik het stuur weer even rechtzetten (al gedaan hoor) dus dat fietste nogal scheef in de wind en verder viel het mij enorm mee. Gelukkig maar want daar hebben we geen enkele invloed op. Wat de storm voor schade aanricht. Wel heel veel takken op het fietspad tegengekomen. En bijna omgewaaid.
Mazzel dat mijn mond in ieder geval al verdoofd was. Aan een kant dan.
Laatste dag van de maand is daarmee ook weer voorbij. Na het windhappen weer snel terug aan het werk trouwens. Drukke maandag en eraan denken op tijd te stoppen.
