Nadat mijn dochter alweer bij haar huisarts was geweest, kreeg ze een spoeddoorverwijzing voor de oogarts in het ziekenhuis.
Dus na de huisarts door naar het ziekenhuis. Kreeg een deja-vu van de keren dat ik daar op bezoek was voor toen opgenomen oudste kleindochter met ademhalingsproblemen. Had ze nu ook last van, maar een puffertje hielp gelukkig al.
Oogarts deed allerlei testen en gaf aan dat ze nu in beide ogen een virus had. En dat er inderdaad zoals bij haar vriendin wel een paardenmiddel is, maar probeer eerst maar dit. En kreeg een receptje mee voor kunsttranen, want had droge ogen zag de oogarts. En ja, het is besmettelijk. Dus uitkijken met de kinderen en omgeving. Het duurt een weekje of twee drie...
Zag dat mijn dochter zeer teleurgesteld was, want ze vertelde dat ze alleenstaand is, twee jonge kinderen heeft en werkt en hoe ze alles draaiende moest houden in haar eentje? Maar waarom dan niet net als die alleenstaande vriendin, in een ander ziekenhuis in een andere stad, die wel dat middel krijgt en zij niet. Gelden er niet overal dezelfde regels en protocollen?
Heb me tijdens het consult nergens mee bemoeid, want wil echt niet de alwetende zeur/zeik-moeder zijn die eventjes de controle overneemt van haar volwassen dochter en de zaken (pas echt goed) regelt (ik was er om als chauffeur te kunnen inspringen mocht ze niet meer mogen autorijden), maar vond wel dat ik mijn dochter wat moed moest inspreken achteraf en ook aangeven dat in deze wereld de grote bekken het helaas altijd winnen van de mensen die netjes zijn.
Niet dat ik haar adviseerde om maar asociaal of agressief te zijn, maar wel meer de nadruk te leggen op haar omstandigheden en dat ze het niet meer trekt. En ik werk ook gewoon, dus kan niet de zorg en ondersteuning bieden die die arts misschien dacht dat ik kon leveren. Oma springt wel in. Veel oma's van deze tijd moeten gewoon nog werken (tot hun 80ste!). Heb mijn 40 jaar werken al ruim gehaald en toch moet ik nog gewoon lekker door, want anders val ik in een financieel ravijn. Maar dat is een ander verhaal.
Als het echt niet ging of slechter ging, bel dan weer gaf de oogarts aan. En pas eind van de week, na tot twee keer toe bellen en overleg met andere arts, had het resultaat. Fijn: Ook zij mocht dezelfde behandeling als vriendin krijgen en dat had bijna direct resultaat, tot haar grote opluchting.
Nu heb ik een fijn foto-verslagje van aangekoekte ogen, rooddoorlopen en opgezwollen. Leuk toch?
7 opmerkingen:
Wat is dat stom zeg. Als je dus maar genoeg zeurt... Maar ja die oogarts is gericht op ogen, ik bedoel niet zozeer gericht op andere zaken die meespelen. Niet een echte hulpverlener dus.
Moeilijke situatie voor je dochter. Hopen,dat ze niemand besmet
Weet je, het zou ook kunnen dat die oogarts wat voorzichtiger is met dat soort zware antibiotica, omdat die ook nare bijwerkingen kunnen hebben. En dat hij daarom eerst een tussenoplossing wilde proberen, in de hoop dat dat voldoende zou zijn om het genezingsproces te bevorderen. Hij zei toch ook dat ze moest bellen als het echt niet ging? Maar gelukkig voor haar dat ze er nu, met antibiotica, vanaf is, want zo te lezen in jouw verhaal trok ze het echt niet meer.
Fijn dat het nu beter gaat! Zoals Liesje hierboven stelt: begrijpelijk dat artsen niet meteen naar het zwaarsate middel grijpen, maar het zou beter zijn als ze meteen in de "overleg-modus" zouden gaan, en samen met de patient zouden overleggen over wat het meest gewenst is....
Lastige situatie voor je dochter. Misschien had ze kunnen uitspreken dat een vriendin van haar dochter door een sterk medicijn snel van de klachten af was. Dan had de arts uitleg kunnen geven over zijn keuze. Soms word je overweldigd door je gevoel en ik kan me voorstellen dat dat bij je dochter ook het geval was. Jammer dat je altijd je mondje bij je moet hebben...
Dochter heeft oogarts direct verteld over hoe haar vriendin was gevaren en dat die medicatie wel hielp. Vriendin kreeg eerst antibiotica van de huisarts. Dat helpt niet bij een virus gaf de oogarts in een ander ziekenhuis aan. En gaf direct middel B.
Snap dat men werkt via protocollen en dus eerst middel A proberen, maar dat is aantoonbaar gebleken dat dit niet helpt.
Nou ja, weer een goede levensles.
Aan de ene kant goed dat ze voorzichtig zijn, maar aan de andere kant maakt het ook wel duidelijk waarom de zorg zo duur word. Want meerdere contacten met artsen en deskundigen betekend waarschijnlijk ook hogere kosten.
Een reactie posten