Too shy zwijmel

Als ik nu dat soort haar had als de zanger, zou ik ook verlegen zijn, maar in die tijd, begin jaren 80 waren de kapsel fantasievol en ik herinner me nog dat ik bij de Kappersvakschool in Utrecht stekels liet knippen. Lange stekels bovenop en de rest kort. Gelukkig groeide mijn haar snel en had ik daarna nog heel veel soorten kapsels. Krullen, stijl, lang kort, bob.

Maar dan wel met van die jaren 80 oorbellen erbij uiteraard. Megagroot en zwaar.

Een eenvoudig gerecht met maar 124 ingredienten

Valt me de laatste tijd op, bij allerlei kookprogramma's dat ze totaal niet geschikt zijn voor mensen die op hun budget moeten of willen letten.

In het programma Binnenste Buiten, wat ik heel erg prettig vind om naar te kijken, was er deze week een heerlijk vegetarisch gerecht en de kok bleef maar ingredienten toevoegen. Ik voelde me nogal stom met mijn wokschotels die meestal 2 of hooguit 3 groenten bevatten. En als ik het me kan veroorloven kip of vlees. En dan nog opletten dat deze niet boven budget uitkomen.

Ik zeg niet dat het niet lekker is, maar voor 'de gewone doorsnee' burger een beetje prijzig. Moet ik echt mijn best doen om me niet een sukkel te vinden met een gerecht van broccolistelen en slechts 1 courgette en daar dan een paar dagen soep van kunnen eten.

Nee: omdenken!! Wees trots erop dat je van weinig veel kan maken!


Denk werkelijk dat veel mensen niet beseffen hoe goed we het hier hebben met onze overdaad aan voedsel overal. Ik ook niet. Klagers zijn dragers tenslotte.

• 200 gr baby mais
• 1 rode paprika
• 1 gele paprika
• 1 komkommer
• 100 gr peultjes
• 3 teentjes knoflook
• 200 gr kastanje champignons
• 100 gr oesterzwammen
• 100 gr shiitake
• 1 grote wortel
• 125 gr bamboescheuten uit blik
• 3 eetlepels sojasaus
• 150 gr taugé
• 2 eetlepels maïzena
• 1 Spaanse peper
• 2 eetlepels sesamzaad
• 1 bosje bosui
• 1 broccoli

Foto van Pixabay

Laat de gordijnen maar dicht-dag

Nuttig:
10 slopen gestreken. Allemaal even recht en even groot opgevouwen. Op het oog.
De was opgeruimd.
De afwas gedaan
De tuin gesnoeid.

Niet nuttig:
Netflixen
Blogs gelezen
Digitaal de krant gelezen
Aan vrienden en familie gedacht, geschreven en nogmaals gedacht. Gepiekerd. Of het wel goed gaat met ze.

Het is vanaf een uurtje of vier al zo donker en somber hier, dat ik als vanzelf me ook donker en somber voel. Wat niet goed prettig is..Wat moeten ze dan wel niet in gebieden waar de zon al rond vieren onder is. Oh ja...daar zijn de aantallen van mensen met depressie het hoogst. En alcoholverslaving.

Wat kan ik doen aan dit gevoel, wat maar een gevoel is, geen werkelijkheid, van onzichtbaarheid en wat-maakt-het-uit en wie maakt het uit.

Een grote kop thee (denk aan zo'n Friends kop!)
Waxinelichtjes alvast aan
Een schaaltje ongezouten noten
Pil van Drion (geintje!). - Dat zou een permanente oplossing zijn voor een tijdelijk probleem zei de acteur Robin Williams ooit.

En weten dat er morgen weer een verse nieuwe dag (DV) is om een beter gevoel te hebben en te houden. Alles gaat voorbij immers.

Foto van Pixabay

Knielen op een bed trompetnarcissen

Deze week grappig verhaal gelezen van Maarten 't Hart uit zijn bundel "De moeder van Ikabod" over een man die niet op de titel van het bekende boek "Bidden Knielen op een bed violen" kan komen en wel weet dat het knielen op een bed was, maar wat voor bed en welk gewas dat was hij kwijt. Waarop Maarten hem plaagt door allerlei komische combinaties op te noemen. Ook de naam van de schrijver is de man kwijt, hij weet alleen zijn voornaam nog, omdat die dezelfde is als zijn eigen naam.

Maarten vindt de titel van het boek ook 'raar'. Het zijn toch viooltjes? Iedereen noemt die planten toch viooltjes?

Foto van Pixabay

Enfin; altijd weer heerlijk om te kunnen lezen. Me te kunnen concentreren langer dan 5 minuten. Die concentratie is heel lang naar vrijwel nihil teruggevallen.

Ik kon niet eens meer breien, terwijl juist breien altijd een soort van automatisme voor me is geweest. En ontspanning.

Niet dat ik nu alweer terug ben bij 100%. Dat is een valkuil om maar al te makkelijk in te stappen. In een artikel wat ik van mijn therapeut kreeg over Burn-out, noemen ze dit strobrand. Teveel, te snel en dan weer terug bij af. Heb ik denk ik wel wat strobrandjes meegemaakt.

Terwijl ik al op weinig energie zat, moest ik toch nog even met mijn ex-werkgever juridisch in gevecht, bij de fanclub van kastje naar muur gestuurd en uiteindelijk na een lange periode toch bij het juiste kastje uitgekomen en ik heb het maar niet over mijn gemeentelijke sociale dienst die kennelijk hun goede geld niet terug wil, want nog steeds - hoewel volgens de correcte methode tweemaal aangegeven, geen teken van "u kunt hier storten".

Nu krijg ik eindelijk langzaam het gevoel dat ik in een periode kom waarin ik daadwerkelijk energie kan opladen. Op een goede manier dan.

Merk wel dat ik nog veel onrust heb. In mijn hoofd, in mijn lijf. En een korte concentratieboog. Dus zo'n stukje als hier is letterlijk stukje voor stukje geschreven.

En dan is de dag voorbij zonder enige hoogtepunten, maar; gelukkig ook zonder grote dieptepunten. Een beetje zo'n kabbelende dag. En dan is daar alweer mijn schuldgevoel; mag ik dat wel? Zo'n totaal nutteloze dag?

Man met Hond met Bril

Eindelijk was het dan toch echt tijd voor een eerste afspraak bij een gecontracteerde therapeut, word ik gebeld of ik later kan komen.

Ik kreeg spontaan zin om even keihard NeeNeeNee!!  te laten horen, maar als een brave borst zei ik dat dat geen probleem is. Toch niets verder op de agenda. Wat ook zo is.

Maar het is als het begin van een slechte comedyshow. Na een lange wachtlijst en alweer 4 weken extra wachttijd nu nog langer wachten.

Straks ben ik gewoon normaal! Heb ik mezelf genezen.

Stond ik voor de deur op de afgesproken nieuwe tijd, was er niemand. Deur op slot. Niemand te zien. Dus gebeld. Niemand neemt op; voicemail ingesproken. Dat ik nog 10 minuten wacht en dan naar huis ga.

Net binnen de marge komt mijn therapeut aanrijden.

Loslaten....loslaten....LAAT LOS....Het is niet expres, niet om jou dwars te zitten, het is geen test als onderdeel van de therapie. Betrek niet alles op jezelf. Zo gaan die dingen soms, rood stoplicht ergens, file...

Ik voel wel een klik met deze therapeut. En dat is wat belangrijk is. Dat ik ook het idee krijg dat ik begrepen word. Doorzien word.

Verder 'doorzag' ik dat hoe ik Man met Hond momenteel zie ook veel aan mijn eigen bril ligt. Ik leg op veel slakken zout, zie dingen als een aanval of juist als compleet negeren van mijn behoeften, maar ik uit dat niet of onduidelijk. Dus hoe kan hij weten dat hij dat veroorzaakt?

Foto van Pixabay

Duidelijker communiceren en dat is aan mij. Of niet langer verwachten dat hij als een hartsvriendin reageert terwijl hij een man is. Een man die nogal in zwart/wit beelden denkt.

En dan is een ochtend wandelen weer wat minder beladen voor mij. Voor hem helemaal niet, hij is zich nergens van bewust. Niet van al die gedachten en conclusies die ik trek.

Het was heerlijk weer, het bos werd steeds meer een herfstbos en ik was in staat om te genieten van wat ik wel had. Iemand die al een tijd de moeite neemt om naar mij toe te rijden en me meeneemt om een stuk te wandelen.

Niet meer maar zeker ook niet minder.

Bang? - Chitty Chitty Bang Bang!!

Bang dat ik val als ik opstap op de nieuwe fiets. Nog ietsje hogere instap dan oude fiets, die ik al hoog vond in mijn bangige hoofd.
Is dat echt zo? Het is hetzelfde model. Ik ga het straks maar eens even nameten. Veel zit in mijn hoofd en is vaak en regelmatig niet echt zo. En meten is weten tenslotte.

Vertelde mijn moeder toen we praten over hoe het echt ging hier ging, dat ik al vanaf begin dit jaar ziek thuis met burn-out zit en ik het moeilijk vind om precies uit te leggen hoe ik me soms voel en oh ja, dat ik al een tijd niet meer fiets, want fiets is kapot en repareren is 1/3 van de oorspronkelijke aanschafkosten fiets en fiets is al ouder. Dus deed ik eerst niets, toen naar fietsenmaker, die deed ook niets want geen tijd en toen ging ik nog banger naar huis en toen dacht ik vervolgens nog wel een aantal weken na wat voor fiets ik van budget moeder kon kopen. Want mijn moeder bood heel lief aan dat ik voor een bepaald budget naar nieuwe fiets en fietstassen (en aanhangwagen en weet ik veel) kon kijken.

Dus een paar weken terug (ja echt!) durfde ik de deur uit en liep in het grote winkelcentrum en bedacht dat ik dus naar fietsen moest kijken. Wilde dat niet, want kon me niet voorstellen iets te vinden voor dit budget maar hoppa, ging bij een echte fietsenwinkel naar binnen. Een fietsenwinkel die in mijn hoofd als nogal duur gerangschikt staat. Wat een aannames en vooronderstellingen!!
Jemig...vroeger kocht ik voor mijn kinderen gewoon zo'n fiets omdat ik vond dat ze dat nodig hadden voor school. Is het dan niet eens tijd voor mij?

Niet echt een heel groot keuzepakket. Eigenlijk maar 1 fiets. En hakte toen - geheel tegen mijn gewoonte in -  in 1 x de knoop door. Maar wel op mijn manier dan he...niet proefrijden, proefzitten of proef nog wat of op maat afstellen, want ik voelde me direct al een sukkel, paste niet soepel tussen zadel en stuur, ging allemaal niet moeiteloos (dat wist ik toch al, niets gaat momenteel moeiteloos) en wat stond ik nou te twijfelen bij de goedkoopste maar wel nieuwe en redelijk betrouwbare fiets in de winkel. Dat stel ik dan later zelf thuis wel af met mijn ringsleutel nummertje 13.

De route naar huis was alleen al lachwekkend. Niet in een rechte lijn naar huis dus. Nagedacht hoe ik constant OP de fiets kon blijven, niet hoefde af te stappen, want dat ging niet (soepel genoeg nog). Dacht ik. En fietste dus via enige omwegen, maar zonder af te stappen naar huis, met het zweet tussen de bilnaad en andere naden en gelukkig had ik een tas bij me die schuin over mijn borst kon zoals alle vrouwen van boven een bepaalde leeftijd, dus geen gevaar voor tas tussen voorwiel en alsnog vallen.

Maar nu dus:

Bang dat ik omval als ik moet stoppen met de fiets.
Bang dat ik onverwachts moet stoppen.
Bang dat ik omval als ik bij een stoplicht moet stoppen en niet met mijn ene voet op een stoepje kan staan.
Bang dat ik de verkeerde fiets heb gekocht.
Bang dat ik zoals alles de laatste tijd fout doe.
Bang dat ik niks meer goed kan beoordelen noch doen.

Dus vind ik dat ik moet ik oefenen. Droog oefenen. Met opstappen. Met de knieeen hoger kunnen optrekken. Met evenwicht houden. Met een minder strakke broek aan, zodat de knieeen hoger kunnen. Met minder bang zijn. Jezusmina, met maar tegen mezelf aanlullen, de hele dag lang. Ik word daar al helemaal bang door. Dat ik doordraai. Ze me straks komen ophalen met zo'n overhemd met extra lange mouwen. En dat fietst helemaal onhandig.

Kijk ik naar filmpjes op Youtube over fietsen voor senioren. Hoe fijn het is om nog te kunnen fietsen. Zegt mijn moeder ook, met haar fiets met verlaagde instap. Makkelijk zat dan natuurlijk. Maar zo'n fietst past niet in budget, dus niet zeiken, maar doorgaan met oefenen, met die bangheid uit je kop rammen.

En buig en strek en op en neer en heen en weer en.... ik wil gewoon een auto!

Anyway...met mezelf afgesproken wanneer ik toch echt weer moet gaan fietsen. En op- en afstappen. En misschien ook wel vallen. En daarna weer opstaan.

Want; hoe vaak ben je dan al gevallen? Op alle keren dat je gefietst hebt? Misschien is dat 1%?

En omdat het vandaag zonnig droog weer is en ik de fietstassen heb gerepareerd en omdat ik ook weet dat hoe langer ik zaken uitstel, hoe enger het wordt, ben ik vanmiddag maar gaan fietsen. Echt een rondje van niks qua afstand en tijd, maar het gaat erom DAT ik het heb gedaan.

En ja, eerst even in het hoofd bedacht wat de slimste route was (weinig kruispunten, stoplichten of andere obstakels) en toen maar gewoon gegaan. En he....opstappen ging nogal klungelig, maar het ging toch? En eenmaal in beweging, dan lijkt er niets aan de hand.

Onderweg vond ik dat ik een noodstop moest oefenen, zonder hoge stoeprand in de buurt om die korte beentjes op te kunnen zetten...en ook dat ging redelijk. En opstappen vanuit vlakke ondergrond. En ook dat ging...niet charmant, maar jemig....wie let er nou op je? Iedereen is echt alleen maar met zichzelf bezig (net als ik dus).

Oh wat had ik graag van dat Amerikaanse ingeblikte applaus op de achtergrond hahah!!

Door zo bangig te zijn bij tijd en wijle, zit mijn lijf een beetje op slot. Alsof het vertrouwen zelfs in mijn lijf weg is. En de enige manier om dat weer terug te krijgen is gewoon doen. Elke dag een stukje. Totdat fietsen weer net als voorheen een automatisme is geworden. Geen megahoge berg die ik niet durf te beklimmen.

Ja, ik ben mijn beste therapeut. Nog goedkoop ook :)

Tijd voor een kop thee.

Bange Zwijmel

Stoor me aan mijn bangheid voor allerlei huis-tuin en keukenzaken. Alsof ik ook geen Durf meer heb.
En stoor me, of schaam me om dat hier te melden, want er zijn zaken waar ik echt bang voor mag zijn en die gebeuren allemaal niet. Dus een luxeprobleem in feite.

En die bangheid is er niet de hele dag gelukkig,  maar bij vlagen. En soms moet ik er heel erg om lachen. Want ik durfde altijd alles en deed en kon ook alles.

Nog maar even in de kelderkast zoeken naar die vrouw.

En grappig dat mijn dagelijkse portie ondersteuning vanuit het Universum me dit doorgeeft - over bang zijn voor beren!

Have you noticed, Cellie, how moving toward a great dream summons from life's jungles the fiercest lions, the scariest tigers, and the grizzliest bears... who eventually turn out to be the noblest teachers, the bravest guides, and the dearest friends?

 

You're on your way,

   The Universe

In de recycling

Ooit, jaren terug kocht ik van die hele degelijke grote saaie grijze canvas fietstassen. Waar een koe en een half paard in vervoerd kunnen worden. Toen woonden mijn kinderen nog thuis en had ik veel regelmatiger en vaker grote boodschappen (flessen etc) te vervoeren. En geen auto. Daarna wel een tijdje een auto, maar goed, dat is een ander verhaal.

Omdat de fiets, met tassen, een tijdje buiten moest staan, ging de fietstas sneller slijten dan de bedoeling was. Mijn bedoeling dan. Ik neem aan dat de fietstas-makers graag willen dat ik weer snel nieuwe koop.

Dus fiets ik al heel wat jaren met een beetje rommelig en versleten uitziende tassen, maar ze doen het nog wel.  Bovendien maakt het mijn fiets nog minder aantrekkelijk om te jatten denk ik altijd, dus dat is alleen maar prima. Totdat vorig jaar de naad uit de bodem losscheurde en dan zijn ze niet echt meer functioneel.

Te dik om onder de naaimachine te gooien, maar ik ben niet voor 1 gat te vangen (meestal) en bedacht hoe ik dit kon oplossen. Voeren met materiaal wat geschikt is om in regen te gebruiken en sterk genoeg voor deze klus. Kom maar binnen blauwe Ikea Tas.

Maar ja...toen sloeg de malaise toe. Ik had nergens meer zin in of an en dit project - zoals zovele projecten, stapelde zich op in mijn hoofd. Ooit nog uit te voeren.

Ik maakte mijn whiteboard (dat gooiden ze ooit weg op mijn werk, een paar werkgevers geleden, dus nam het mee naar huis) helemaal leeg en begon een lijstje te maken van tsja...er verscheen helemaal niks op dat Whiteboard.

Maar in het kader van hak projecten in stukken, besloot ik om eerst maar eens de maten te nemen, dit op te schrijven en daarna te kijken hoe ik dit in elkaar moest zetten, nee eigenlijk, eerst te knippen.
Ik ben nooit bang om dingen te verknippen en zeker een redelijk goedkope Ikea Tas niet en vind het leuk om te kijken of wat ik in mijn hoofd heb ook eruit komt in de praktijk. Klopt dat idee wel?

En na het meten, kwam het knippen als vanzelf en daarna nadenken hoe monteren. En als vanzelf pakte ik mijn naaimachien, garen en begon maar gewoon. Heerlijk dat alles gewoon er is, dat ik een naaimachine heb, een kamertje waar alles gewoon kan blijven liggen, genoeg garen. Heul fijn.

Niet teveel denken, analyseren, maar gewoon DOEN.

En niet te lang achter elkaar, met het risico dat het je tegen gaat staan. Dat viel reuze mee, het was leuk om te zien hoe iets vorm krijgt. Hoe ik zelf vorm geef aan een idee. En hoe ik dan geheel niet pieker, somber of me zorgen maak om iets. Het is bijna mindfull handwerken.

En dat vermindert de stressgevoelens.

Wat ook helpt is loslaten van verwachtingen bij bepaalde zaken. Als mijn therapeut aangeeft dat zij de formulieren voor mij gaat printen en opsturen, dan moet ik loslaten dat ik ze dan de volgende dag in huis heb.
Haha....zelfs loslaten dat ik ze op tijd voor de afspraak in huis heb. Na een week.
Wat zeg ik: helemaal loslaten dat iemand ook doet wat hij zegt. Zo zit ik in elkaar en dat vind ik belangrijk, maar een ander wellicht niet. Misschien kwestie van niet zo goed met administratie zijn, of vergeten of weet ik veel.
Het ligt in ieder geval NIET aan mij. Er werd me verzocht voor aanvang van de afspraak eea in te vullen, ik gaf aan dat ik dat niet op deze manier kon, bood een alternatief, maar toen liep het spoor dood.

Niet meer over nadenken. Het is klaar.
En ook niet (doem)denken dat dit dan wel wat aangeeft over de interesse/kwaliteit van deze psycholoog.

Loslaten die gedachten. Plop.....weg laten vliegen.

Fanclubnieuws

Wat heerlijk is het om een empathisch mens te ontmoeten bij mijn fanclub.

Iemand die aan twee woorden en twee blikken genoeg heeft en dan direct zegt dat ik me moet focussen op beter worden en vooral daarvoor de tijd moet en mag nemen. Mijn herstel is belangrijk.

Zelfs hoopt dat we nog even mooi weer krijgen, zodat ik daarvan kan genieten.

Dat was een zeer aangename verrassing.

Terwijl het alweer zo tragi-komisch begon. Want bij de receptie, waar ik me ruim op tijd en met alle papieren meldde, konden ze mijn contactpersoon niet op 'de lijst' vinden. Apart, want die medewerker werkt er toch minstens een aantal maanden. Dus na lang zoeken en navragen was de medewerker gevonden, althans het telefoonnummer en mocht ik plaatsnemen en zou opgehaald worden. De medewerker bij de balie was dezelfde als de vorige keer, toen ik me bij de bedrijfsarts moest melden. Ik herkende haar en vreesde een soort van Groundhog day.

Een kwartiertje en 24 dozen met taart voor de fanclub later, nog maar weer bij de receptie nagevraagd.

Oeps...helemaal vergeten om de medewerker door te geven dat ik er was.

Kon het niet laten om te denken dat degene aan de receptie misschien ook wel in een re-integratietraject zat, maar nog even moest wennen aan 2 dingen tegelijk doen.

Dus 20 minuten later en al bijna weg willen hollen later, kwam de contactpersoon me voor mijn afspraak halen.

En gelukkig had ik toen bovenstaande hartverwarmende gesprek. Met een echt mens.

Erin = Eruit

Van de week 'kocht' ik op punten van een bekend koffiemerk 2 nieuwe mokken. Thuisgekomen met de mokken besloot ik dat er dan ook 2 dingen 'uit' moesten.

In dit geval van die souvenirmokken, gekregen van mijn kinderen en uit sentimentele reden bewaard, maar nooit uit gedronken. Die mochten naar de Kringloop.

Lees net een stuk over Kees van Kooten over dat wij in de westerse wereld zo druk zijn met opruimen en ontspullen, terwijl in andere delen van de wereld mensen alles kwijt zijn. Denk dat wij niet half beseffen (en ik ook niet dus) hoe goed we het hebben. Dat ook hij bezig is zijn spullen op te ruimen, want stel dat hij komt te overlijden (laat dat stel maar weg; wij komen te overlijden), dan zadelt hij zijn kinderen op met het ontrommelen van zijn spullen.

Alles wat wij nu in ons leven zo belangrijk vinden om ons mee te omringen, is dan ballast. Want wat moeten je kinderen ermee. Misschien 1 dingetje, maar al die knipsels, artikelen en kopjes en bordjes en spullen.

Dus ging ik nog een keer door mijn keukenkastjes. Wat staat er al een hele tijd, maar gebruik ik nooit (meer). Waar zou een ander nog wat aan hebben? Wat is afschuwelijk maar heb ik jarenlang bewaard.

Oh ja...en verder tegen mijzelf zeggen wat Arnold hier doet:

En dan ook doen. Wat ik nogal moeilijk vind momenteel. Kom op; schoenen aan en gaan! Waarheen waarvoor dat weet ik niet. Alleen dat ik moet gaan.

Regenboog zwijmel

Omdat ik deze week een paar keer hele mooie regenbogen zag en omdat de regenboog voor mij van oudsher iets van een belofte inhoudt, hierbij een Regenboogzwijmel.

Niet die pot met Goud is de belofte, maar blue skies. Alhoewel die Pot met Goud ook wel goed is, erbij, als bonus.

Hoe donker de hemel mag lijken, er is altijd een regenboog ergens te zien. Deze week las ik trouwens verder in het boek van Caitlin Moran "Bouwpakket van een meisje" waarin de hoofdrolspeler voor het eerst in een vliegtuig vliegt.

En tot de ontdekking komt dat boven de donkere grijze wolken eigenlijk altijd de blauwe lucht is. Altijd. Dat elke dag op aarde die ze ooit geleefd had, heimelijk toch altijd zonnig was. Hoe troosteloos en regenachtig het in haar stad ook is.

Vond dat een hoopgevend stuk.

De schoonheid van de snackbar

Terwijl het buiten net weer een beetje droog werd, hing ik mijn was lekker binnen op. Dan droogt het ook prima, vooral aan het rek aan de zoldertrap.

Ook nog even mijn badkamer gesopt; dat wil zeggen de bakken die bovenop en de bovenkant van de droger staan (die droger staat er eigenlijk voor de sier want hij doet het niet meer en ik was voorlopig nog niet van plan om hem te vervangen). Gevuld met wasmiddelen en schoonmaakspullen.

Alles afgesopt en schoongemaakt. Niemand ziet het maar toch is het weer een voldaan gevoel. Pas toen mocht ik even koffiepauze houden van mijzelf. Lachen natuurlijk want als ik wil kan ik om 07.00 uur in de ochtend al aan de koffie gaan, maar toch hou ik - om niet geheel van het padje af te raken - een soort van vaste dagindeling aan. Zo direct nog even boven stofzuigen, want door de storm liggen er nu allerlei veertjes en kleine blaadjes in mijn slaapkamer. En stof uiteraard.

Enfin...ik keek naar buiten en zag wel 15 musjes op een rijtje op mijn schutting zitten. Dan vlogen ze weer op en gingen aan de overkant zitten. En ondertussen zoeken naar voedsel tussen de planten en de stoeptegels.
Ook kwamen er een stuk of 6 koolmeesjes bijzitten. Die hadden interesse in alle leegstaande vogelhuisjes. Misschien alvast voor het voorjaar? He...misschien kan ik wel Vogelmakelaar worden met al dat vastgoed in de tuin!
Maar de grootste interesse ging uit naar de Snackbar. Een grote buxusbol op stam die ook is aangetast door de buxusmot, maar nog dapper zijn best doet op toch nog een beetje groen te lijken Of het zijn de rupsen natuurlijk die 'm zo groen doen lijken, dat kan ook.
En die rupsen...dat zijn de kroketten en frikandellen van de buitensnackbar.

Ik moedig ze ook aan vanachter mijn raam..Dooreten jongens!!

De vogels komen altijd rond dezelfde tijd. Leuk om te zien en nog leuker te zien dat ze het zo naar hun zin hebben in mijn tuin.

Met dit mooie maar natte herfstweer zie je regelmatig hele mooie wolken en luchten. Tot 2 x achter elkaar zag ik een hele felle regenboog. Zo prachtig en zo kort maar te zien.

Zat ik direct met een liedje in mijn hoofd (nou ja...beter dan piekergedoe).

Kruimeltaart

Waarom neem ik de laatste tijd genoegen met een paar kruimeltjes (zoals een lieve blogster schreef waar zij tegenaan liep en zich er ook over verbaasde - dat genoegen nemen met heel weinig) en eis ik niet het hele stuk van die Kruimeltaart op. Of eisen....waarom vind ik het normaal, bijna vanzelfsprekend dat er maar een paar kruimeltjes voor mij zijn, terwijl iedereen verder lekker zijn stuk taart opeet (zo lijkt het; ik snap ook wel dat veel niet is wat het lijkt).

                                                                Foto van Pixabay 

Nu is Kruimeltaart niet echt gezond om te eten, maar wel heel lekker en staat Kruimeltaart natuurlijk voor Het Leven.

Net weer een heel stuk gelezen uit een boek getiteld (niet door mij geschreven hoor) "Ik? Ik stel niets voor", wat over zelfbeeld, zelfwaardering en zelfvertrouwen gaat.

Aangezien het kennelijk nog wel even kan duren voor ik met iemand met een diploma daarmee aan de slag kan, pas ik maar wat zelfhulp.
Dus alvast wat oefeningen gedaan. En niet als het boekje uit is, mijn gevoel dat ik er niet toe doe opeens is omgeslagen naar WOW...Wat ben IK geweldig, maar een mooie middenweg daar teken ik voor.

Want ik wil het straks gewoon en vanzelfsprekend gaan vinden dat ik ook gezellig mijn stuk taart krijg en neem. Zonder al teveel suiker dan natuurlijk. Maar wel lekker!

Verder had me vorige week voorgenomen om maar mijn eigen crea cursus te beginnen. Gewoon maar iets oppakken wat ik altijd leuk vond, misschien komt de Mojo daar ook weer door terug. Dus een tijdje zitten tekenen, vooral goed kijken is dat. Kijken naar vormen, schaduwen en afstanden en diepte.

Toen ging de wind toch echt wat liggen en zocht ik op zolder naar mijn tussen-jas. Niet te warm, maar net wat warmer dan een zomerjas (die ik vrijwel de hele zomer toch niet aandeed omdat ik het zo snel warm heb).

Zag de hele straat waar kastanjebomen staan,  bezaaid met takken en groene bollen. En raapte mijn eerste rijpe kastanjes. Altijd eentje in de jaszak. Schijnt goed tegen reuma te zijn. Ik ben al blij dat ik nog kan bukken.

Goed gedaan jochie!

Narrig, kregel, korzelig, knorrig

Jemig wat valt het me op dat ik toch wel tamelijk narrig kan reageren. En misschien wel niet alleen naar deze persoon. Misschien ben ik wel een hele grote korzelig en knorrige vrouw aan het worden.

Man met hond liet gisteren weten dat hij opeens op kleinkind moest oppassen en het aan het weer lag of onze loopafspraak door kon gaan in verband met vervoermiddel van de kleine.

Ik werd me toch een partij narrig. Maar niet echt productief, want ik had er alleen zelf last van. Want er was toch nog niets afgezegd. Alleen aangekondigd dat het wellicht afgezegd zou kunnen worden. Ja, dat onze afspraak niet op nummertje 1 in zijn agenda staat, al een aantal weken niet meer en kleinkind voor gaat (en iedereen verder...); zanik toch niet zo.

Zeur toch niet zo over alles mensch!

Wat wil je nou?

Lopen. Ja. Nou....dan ga je toch lopen. Hij neem de moeite om bijna iedere week een eind te gaan lopen met jou. Geniet dan van het lopen en hou je verwachtingen verder een stuk lager! (Ja...alweer en ja, nog lager).

Enfin...ik was vroeg piekerend wakker. Ook over andere piekerdingen. Anton Pieck is er niets bij.
En piekerde nog een paar uurtjes verder. En besloot me toen maar volwassen te gedragen en even af te wachten hoe of wat. Wat zeiden de weergoden (ik hoopte eerlijk gezegd op donder en bliksem) en wat zei hij.

Gelopen.

Maar dan nog he....dan wind ik me op over het feit dat hij een kwartier te laat er is, terwijl ik zou moeten snappen dat even een kind aan boord meenemen enige voorbereiding treft. Hoe snel zou ik mijn kleinkind in de auto hebben ingesnoerd? En een wagentje mee en een hond. Nou?? Dus hou op met dat ijsberen met je jas aan en je loopschoenen aan je voeten. Geduld.

Ben ik knorrig als hij tot tweemaal toe gebeld wordt en tegen degene aan de andere kant van de lijn zegt dat hij met zijn hond loopt. Of met zijn hond en kleinkind. Waar ben ik dan??

Dan voel ik me een onzichtbare knorrige, narrige en kregelige vrouw.

Ik begin zo'n vrouw met een streep als mond te worden. Ik ben niet leuk en stoot iedereen af.

Vogels vouwen en astronautenselectie

Bekeek gisteren een (opgenomen) aflevering van de BBC reeks over 12 mensen die graag astronaut willen worden en daarvoor een strenge selectieprocedure ondergaan.

Deze aflevering moesten ze onder andere Russisch leren (voor de communicatie met andere Astronauten en commando-centra) en een oefening doen in Origami - het vouwen van een vogelfiguur om te zien hoe hun ruimtelijk (pun intended) inzicht is.

                                                               foto van Pixabay



Alweer zeer interessant en diegenen waarvan ik dacht dat ze door zouden gaan, gingen ook door.

Ik zou niet eens geselecteerd worden en dat is ook prima. Niet iedereen heeft immers de ambitie om astronaut te worden. Wat voor ambitie heb ik dan wel? En....is het nodig om ambitie te hebben. Is het niet te ambitieus om ambitie te hebben?

Ben een beetje kwijt waar ik goed in ben. Heb het gevoel dat alles wat ik kon van nul en generlei waarde is. Natuurlijk begrijp ik verstandelijk ook wel dat dit niet waar is, maar ik ervaar dat momenteel wel zo. Soms waren er momenten dat ik naar de BBC keek en het Engels niet eens meer kon vertalen in mijn hoofd. Complete chaos. Dus moet ik voor mijzelf duidelijk maken waar ik goed in ben en waar ik (nog steeds) plezier in heb.

Bovendien word ik dan ook nog weer boos (daar moet ik ook nog wat mee, die boosheid, want dat levert weinig op) waarom zou ik, net als sommige andere vrouwen van mijn leeftijd niet lekker elke dag kunnen tennissen en naar een kleiklasje kunnen. Oh ja...even vergeten. Die hebben een partner die dat allemaal bekostigd. Of hebben hun financiele plaatje beter geregeld. Shit...heb ik dat ook nog verkeerd gedaan.

De kunst is dus te leren omgaan met datgene wat ik wel heb. En te leren zien dat wat er wel is, dat dit misschien wel meer is dan ik denk.

En ik heb nog steeds, ergens diep verborgen, enige creativiteit. Is het een optie om gewoon een dag in de week een dagdeel daaraan te besteden. Aangezien meedoen met een cursus of een training geheel niet in mijn budget past. Daar is nul budget voor dus.

Zag al iemand voorbij komen die eikels beschilderde, maar ik denk niet dat mijn ex daar tijd voor heeft.

Of van stenen plantenpotten figuurtjes maken. Brrrrrrrrrrr.

Schrijven vind ik heerlijk. En dat kan je natuurlijk overal doen. Las dat de schrijfster die mij en een aantal andere kandidaten een aantal seizoenen een training korte verhalen schrijven heeft gegeven (toen ik nog een auto had en overal (lees andere stad) veel makkelijker kon komen, nu kan dat dat niet meer; mijn actieradius is daardoor veel veel kleiner zonder eigen vervoer) een nieuw boek uit heeft.
Wat een enige vrouw was dat! En wat mis ik dit soort dingen. Contact op dat soort niveau. Waarbij je geest geslepen blijft.

Verder interesse in o.a.:

Breien
Tekenen
Schilderen
Kleding maken of met stof iets maken. Of gewoon iets maken.
Lezen
Filosofie
Psychologie
Kostuumhistorie
Geschiedenis
Tuinieren
Coachen/begeleiden
Stand-up comedian voor omroep Max...geen jonge hond, maar een ouwe bitch, maar wel eentje die het allemaal beter weet. (En dat zelf niet doet in haar leven. Uiteraard). Maar wel semi-leuk commentaar op iedereen en alles denkt te hebben.

Goh allemaal bejaarden-interesses; ik hoef alleen nog maar mijn geraniums op de vensterbank binnen te zetten en ik ben er klaar voor.

Waar is toch mijn Mojo!!! Ik wil niet een raar oud wijf van 55+ zijn die mensen wijst op de bovenste knop zoals Youp het zo beeldend aangaf.

Gelukkig besef ik wel dat elke nieuwe dag weer een nieuw begin mag zijn en wat ik gisteren voelde of dacht, achter me mag laten. Niet elke gedachte is waar immers.

Door kleine positieve dingen te doen en op te merken komt die Mojo vanzelf weer terug.
Dus gisteren mijn haar geverfd, - het pakje stond al maaaaaaaaanden klaar - dat geeft ook altijd een ander gevoel. Iets verzorgends voor mijzelf. Ook dat doe ik erg weinig. Gun ik mezelf te weinig.

De witte was draait al lekker in de wasmachine, het bed is afgehaald en straks lekker opnieuw opmaken - en even in de gaten houden dat het droog blijft en mijn dekbed niet natregent - en weer in een knisperend vers bed mogen stappen. In een droog huis. Met dak.

(Even snel naar boven; het regent dus nu keihard).

Zo'n fijn droog huis dat er gisterenavond midden in de kamer een naaktslak lekker liep te onderzoeken waar hij nu toch was. Heb 'm toch maar even naar buiten gebracht. Dat krijg je ervan als je de hele dag de buitendeur open hebt. Niks aan de hand; die slak doet niets, behalve mijn planten opeten en nu mag hij het gemeentegroen ontdekken.

Als ontbijt een eitje en wederom besef ik dat het mogen eten van ontbijt voor velen niet weggelegd is.

Op maandag doe ik altijd mijn rondje Bless the House en dat is fijn. Om te denken dat het goed voor je huis is om even overal op te ruimen, af te stoffen en te stofzuigen, zodat je je in je huis fijn en prettig voelt. En het geen opeenstapeling van zooi is. Of niet meer te overzien is hoeveel je nog moet doen om het weer een normaal huis te laten zijn.

Aan de slag!

Larmentierend blogje

Het voelt vreemd, of in mijn termen oneerlijk dat vrienden of misschien kan ik ze beter kennissen noemen,  die voorheen mij altijd urenlang belden als ze weer eens vastgelopen waren in een rare relatie of last hadden van depressieve gevoelens door het verbreken van en het missen van iemand om hen heen, nu niks laten horen.

En ook als ik die vrienden heb laten weten dat het met mij niet zo lekker gaat...de grote stille heide.

Misschien passen deze vrienden niet meer bij mijn huidige kleine, weinig opwindende leven. Zonder vervoer om telkens naar hen te rijden (dat ging me op het laatst enorm opvallen, dat ik altijd alle moeite moest doen, terwijl daar 2 auto's voor de deur stonden).

Nog belangrijker is het om me te omringen met mensen die dit wel zien. Die ik wel 'midden in de nacht' (uhm...eerlijk gezegd zou ik daar geen eentje van weten), mag bellen.

En me afvragen of ik dan wel iemand ben die mijn vrienden midden in de nacht mogen bellen.
Hoe aardig ben ik als vriendin. Of hoe loyaal. Of hoe invoelend. Ben ik nu ook niet een eeuwig geval van Heb je haar ook weer met haar zeikverhalen.

Ik zag gisteren "Licht" van Youp van 't Hek. En moest lachen. Die oudste zus...dat was ik natuurlijk. En hahah...ook nog alleenstaand inderdaad.

Was ontroerd door zijn laatste lied en vraag me af of ik me dat wel voldoende realiseer. Dat weg willen zijn, of er niet meer willen zijn, is niet zozeer van het leven, maar van al het oeverloze gezeik en somberte.

Dat ik vandaag alweer niemand zag of sprak; er zijn er zat die zo hun weken door moeten komen. Ik kies ervoor. Kennelijk vind ik dat lekker. Onzichtbaar zijn en blijven.

En ik kan nog steeds niet klokkijken.

Luchtige dozenzwijmel

Om het vooral licht en luchtig te houden koos ik onderstaande zwijmel uit. En misschien wel omdat ik constateerde dat ik weliswaar niets van dit merk in huis heb, maar genoeg dozen. Er hoeft niets meer bij; er kan nog wel wat af.

Als uberdoos weet ik waar ik het over heb tenslotte.

Het is droog, eventjes, dus ga ik zo maar even genieten van fraaie wolken buiten, boodschapje doen en dankbaar zijn dat alles het nog doet, mijn dak (van mijn huis dan) er nog op zit en ik weer veilig wakker mocht worden.

Dat is in andere delen van de wereld compleet anders en dat besef ik maar al te goed.

The invisible woman

Een binnendag en dat wist ik al toen er deze dag door de weervoorspellers het cijfer 1 kreeg. Wel vreemd, want misschien is het voor de dorstige velden wel een 10!. Of voor de verzamelaars van regenwater. Of voor liefhebbers van walking through the rain with the one they loooooove...

Maar goed, binnendag dus. Want het regent hier al, vrijwel onafgebroken en heel hard vanaf vannacht.

De plannen om mijn fiets te laten maken afgeblazen. Zou ook meer een waterfiets worden vandaag. Ook de fietsenmaker kende mij niet en zei direct dat hij pas weer volgende week tijd had. Terwijl ik hem op zijn planbord mijn naam had zien schrijven. Denk niet dat ik daar nog terug wil komen.

Dat waren de enige plannen van deze week, dus dat maakt het een hele binnendag-week. Nou ja, wel buiten geweest hoor, zo erg is het niet, maar onopvallend. Zo voel ik me. Onzichtbaar. Dat maak ik me ook, want net als een slak trek ik me terug in mijn huis.

Ga ik het wel gezellig maken. Had vanmiddag om 15.30 uur de waxinelichtjes al aan. Zo donker. Maar ook behoefte aan wat zachtheid. En een beetje heel simpel lachen. Kon me niet simpel genoeg zijn. Zoals onderstaande.

Bekeek de documentaire over die Oekrainse balletdanser. Dat die ouders werkelijk konden bedenken om hem maar alleen die weg te laten gaan en zij ondertussen keihard werken, ieder gezinslid in een ander ver land om die droom te kunnen bekostigen. Of was het hun droom. Een kind van 13 alleen. In een periode van zijn leven waarin iedere puber het moeilijk vindt. Een een goed thuisfront zo belangrijk is. Iets waar je op kan terugvallen. Dat kind had niks meer.

Oh ja, ik streek nog een stapeltje slopen. Heerlijk werkje. Daar geniet ik iedere keer weer van.

Vandaag even gebeld met mijn moeder, volgens een zus was ze ziek. Die liet dat vanochtend heel vroeg weten, dus ik dacht minstens dat ze dood was. Na ruim 3 kwartier aan de telefoon van alles over haar gehoord, ziek zijn dat viel reuze mee, maar weet nu alles over de toestand van de tuin, het balkon, de buren, haar vriendinnen, het tuinhek en haar yogalessen.

Dat was weer een goede les in onzichtbaarheid.

Beter wordt het niet

Als gematigd optimist las ik via mijn proefabonnement op Trouw gisteren voor mij een interessant artikel. De nieuwste trend in Zweden is: Denk negatief, niet positief.

Ben ik al jaren trendsetter. In Zweden dan. Alhoewel. Ik vind mijzelf (nog steeds) niet een negatieve denker. Wel een pragmatisch denkend iemand. Of realistisch. Gematigd Optimist dus.

De teneur van het stuk was dat we de vaardigheid verliezen om om te gaan met tegenslagen.

Ik denk dat als je jezelf spiegelt aan wat er op Social Media wordt gepubliceerd, dit je een geheel verkeerd beeld van de realiteit kan geven. Want op Fakeboek is iedereen constant happy en mooi en beleeft geweldige dingen.

Dat die Selfie 36 x over moet worden gedaan omdat je anders toch net dat rimpeltje ziet, of dat moeder hierna de kinderen even een flinke hengst voor hun koppen geeft want ze is helemaal klaar met hun dramgedrag en met haar bestaan als je het haar vraagt...dat zie of hoor je niet. Alleen de happy family foto. Of de eeuwig blauwe zee van het ideale vakantieparadijs.

Die ex-collega die elke pauze het liefst 3 dubbele hamburgers at en nu opeens vega minded is. Zo hipperdepip en uiteraard met foto's van ubergezonde vegetarische kroketten erbij. Hij volgt elke trend moeiteloos, want je zou toch maar eens niet hip meer zijn.
En oh wat een idilische plaatje van zijn gezin. Met precies de juiste broeken aan of shirtjes of schoenen van het hipste merk. Nooit een bulletje uit de kleine neusjes, altijd perfect.

Alleen maar leuke dingen beleeft de Fakeboeker. Of de Instagrammert. Vandaar de zeikprogramma's dat de vakantie de hel was. Jemig....hoe verwend ben je dan wel niet. Dat je op vakantie kan en daar dan nog uitgebreid over gaat zeuren.

Er is al een tijdje een hype aan de gang dat iedereen alles kan bereiken wat hij wil, als je maar positief denkt en als je er maar in gelooft. Zeg dat maar eens tegen een blinde die piloot wil worden.

Dat veel jongeren eindeloos studeren en allemaal een master willen hebben in een studierichting die geen enkele aansluiting met de realiteit biedt; is er wel eens een studiebegeleider die dat zegt? Oh nee...natuurlijk niet want de HBO opleiding moet natuurlijk ook hun quotum halen.

En het staat op je CV zo geweldig dat je een HBO opleiding hebt afgerond. Zelfs op het callcenter waar ik werkte had men het graag over het hoge HBO-gehalte van de de medewerkers. Ja, duh...omdat er voor de 55-plussers allemaal met HBO-achtergrond niks anders was. Zo kan je alles positief ombuigen. Voor jouw marketing-karretje spannen.

Voorbereid zijn op ook de wat minder leuke dingen van het leven is zo slecht nog niet, maar wordt niet echt gepredikt. Dan hou je wel rekening ermee dat na goede tijden, wellicht slechte tijden kunnen komen.
Heb je wat voorraad in huis, voor het geval dat.
Weet je dat als je ergens heen moet, er files optreden, dus ga je eerder van huis weg.
Leren accepteren dat ook een wat mindere tijd bij het leven hoort. (Daar werk ik nog aan).

Ondertussen alweer wat mandjes doorgerausd in de voorraadkast en mijn voorraad thee- en koffie bekeken. En opnieuw ingeruimd. Iets logischer neergezet.

Voor vandaag was de Flylady opdracht om eens even kritisch naar de inhoud van de koelkast te kijken. En biologie-experimenten maar gewoon weg te doen. Het enige wat ik nog kon vinden waren 3 geopende potten augurken uit een tijd dat dochter nog thuis woonde en in haar salades augurken verwerkte.
En weer even een sopje door alles. Kan nooit kwaad natuurlijk en daarmee sop ik direct ook mijn kop af. Het gevoel dat ik niks kan of doe even afsoppen.

De kunst is, als je ervan uitgaat dat dit, nu vandaag, het is en dat het niet beter wordt, om juist daarvan te kunnen genieten. Wat heb je dan nog wel allemaal. Kennelijk een voorraadkast, hoe fijn is dat! :)

Weer wat glazen potten voor de glasbak, wat plastic zooi voor de plasticbak.

Even snel in de zon krantje gelezen. Een opgenomen Deense serie afgekeken. En even lachen om onderstaande:

Oh ja, weet iemand hoelang een sjaal voor een kindje van een maand of 10 moet zijn? Niet de bedoeling dat kleinkind straks struikelt over sjaal natuurlijk.

Alweer niet

Slecht geslapen, alweer een drijfnat bed. Gelukkig is mijn bed zo groot (en leeg) dat ik halverwege de nacht naar de andere kant kan verhuizen. Op het droge.

De loopafspraak ging alweer niet door. Hoorde het pas een uurtje van te voren. Terwijl hij allang wist dat het niet zou kunnen doorgaan want hij was elders anders in het land samen met iemand.

En eerlijk gezegd zou ik dit ook al moeten weten want 1 + 1 = geen tijd voor mij. Stond ik daar al helemaal klaar om te gaan.

Wat nu; zo geen zin om weer alleen mezelf op sleeptouw te nemen. Bedacht me dat verleden week echt de week van de afgezegde afspraken was. Zelfs met een therapeut mocht het niet lukken. En de fietsenmaker wees me ook al af (ja..echt!).

Ik merk dat ik vastloop en dat ik me al snel te veel voel. De een heeft dit aan zijn hoofd, de ander dat en dan kom ik leuren met mijn burnoutje. Las ergens dat mensen met een burn-out het empatische gevoel hebben van een zee-egel. Dus dan trek ik me nog sneller terug. Wil geen zee-egel lijken. Nog stekeliger dan ik kennelijk nu al overkom.

                                                           

                                                                        Foto van Pixabay

Fijn dan.

Eerst maar even tot rust komen, koffie maken (ga mijn voorraadje bonen maar eens lekker heel klein malen!) en kijken hoe ik toch een beter gevoel over deze dag kan krijgen.  Straks even doosje pillen ophalen, naar minimarktje misschien. Net als mijn wereld mini is geworden.

Ben bezig met een sjaaltje voor bij de jas voor kleindochter.  Al 4 x uitgehaald want toch niet wat ik wil, maar we breien noest door. Het is nog geen winter tenslotte.

Mijn zak van Max is vanochtend vroeg opgehaald, want op tijd buiten gezet. Dat is weer wat ballast minder. Nu de ballast in het hoofd nog ergens lozen.

Wat heb ik er een enorm hekel aan om op het laatste moment afgezegd te worden. Gewoon afgezegd ook hoor, maar dan kan je plannen nog wijzigen.

Zou wel eens lekker met iets willen gooien nu.

Zin

Heel fijn dat zowel mijn dochter als ik hetzelfde leuke winterjasje voor haar dochter in gedachten hadden. En ik 'm alvast had gekocht dit weekend. Zij wilde 'm kopen,  maar de maat was er niet meer. Echt te schattig, vooral natuurlijk omdat het nog zo klein lijkt. Maar alweer stukken groter dan de kleertjes die ze aankon toen ze net geboren was.

Krijg direct kriebels om er een bijpassende sjaal bij te breien, met lieve hartjes erop. En van die leuke pluimpjes eraan. Haha! Ik vind het alweer fijn dat ik ergens zin in heb.

Ook heerlijk dat mijn zoon nog even langskwam. En ik me warm voelde worden door zijn aanwezigheid. En zijn mannelijke nuchterheid over zaken. Morgen zit hij weer ergens waar die mafkees van een wereldleider ondergrondse proeven doet. Brrrr.

Dan ben ik maar een sentimentele muts, maar die contacten met hen zijn de dingen die er echt toe doen.

Verder lekker de was buiten kunnen drogen, in de zon de (bijna) gratis ochtendkrant gelezen met een vers kopje koffie erbij uit eigen filtermachine. En hoppa de klikko aan de weg. Alle buxusplanten die ik deze 2 weken weghaalde ook weer weg in de klikko (dus niet in de groenbak vanwege besmettingsgevaar).

Mijn Flylady taak voor vandaag gedaan (het fornuis lekker boenen en de pitten even laten weken en schoonmaken), naast nog wat andere zaken. Zo heb ik me voorgenomen alle voorraadmandjes (ik heb mijn voorraadkast met mandjes ingedeeld) door te nemen en weg te doen wat over datum is (ver over datum dan he). Soms weet ik niet eens meer wat ik nog heb en even opnieuw indelen is weer goed voor voorraadbeheer en mijn gevoel dat ik lekker bezig ben.

De voortuin ook weer gekuisd. Alles groeit zo enorm snel en dan lijkt het al snel een jungle. Met wat strak snoeiwerk ziet het er als een vooropgezet plan uit.

Niet omdat iemand me bovenstaande dwingt te doen, maar omdat ik mezelf dat gun. En omdat ik weet hoe heerlijk een voldaan gevoel is voor de gemoedsrust.

Vergissing of Synchroniteit

Zag de film The lunchbox. Een film uit India over een man en een vrouw die door middel van het beroemde systeem in Mumbai,  lunchboxes met elkaar communiceerden. Een lunchbox die de vrouw voor haar man had gemaakt, maar die de man, per vergissing elke middag ontving. Door briefjes in de boxen te stoppen hadden ze contact met elkaar.

Ooit kwam ik ook per vergissing met iemand in contact. Hij had dezelfde voornaam als diegene waarmee ik emailde, maar woonde op een ander continent. Hij schreef me toen dat hij niet wist wie ik was, maar dat ik ontzettend grappig emails stuurde naar die andere naamgenoot en of ik daar mee door wilde gaan. Dit was in een tijd (Oma spreekt!) dat emailen nog maar een paar jaar geleden was uitgevonden.

Dus ik mailde hem en die ander ook, maar wel apart van elkaar en na een tijdje emailen deed hij me een zakelijk voorstel. En zo kwam van het een het ander en begon ik mijn internetbedrijf.

Grappig hoe een vergissing tot zulke dingen kan leiden. Of wat de nieuwe collega van de film zei: soms leidt de verkeerde trein naar het juiste station! Mooie zin.

Ook moest ik dit weekend lachen (ja echt!) om een stukje uit het boek van Caitlin Moran; Bouwpakket van een meisje. Haar vader moest voor herkeuring arbeidsongeschiktheid naar een arts en oefende thuis alvast zijn rol als kreupele, onder het motto dat hij daarheen ging om elke twijfel weg te nemen. Hij was ook daadwerkelijk arbeidsongeschikt na een zwaar bedrijfsongeval en zei altijd dat je in geval van keuring nooit te gehandicapt bent. Hoe zij zijn houding omschrijft in het Engeland van Thatcher. Heel erg treffend.

Maar nog meer om een stuk waarin men haar aanziet voor de moeder van haar jongere broertje en ze zich realiseert dat ze dus denken dat ze geen maagd meer is en ze alleen in haar fantasieleven haar maagdelijkheid al heeft verloren en in werkelijkheid een te dikke 16 jarige is, die droomt van een glamoureus en interessanter leven. Alsof ik een kijkje in mijn eigen dagboek nam. Maar dan beter geschreven.

Ook ik werd altijd aangezien voor de moeder van mijn jongere broertjes. Als ik dan uitlegde dat het mijn adoptie-broertjes waren snapten ze er al helemaal niets meer van.

Oh ja, (De oplossing van )Grace and Frankie werkt goed tegen ernstige somberheid.

Gek word je ervan zwijmel

Sprak mijn zoon vanochtend en die is ontzettend druk met het afronden van zijn relatie en het bijeenrapen van zijn leven. En opnieuw vormgeven van. En overzetten van de hypotheek op zijn naam.

En ik twijfel of ik er wel voldoende voor hem ben, het goed genoeg doe. Nou eigenlijk ben ik er nu van overtuigd dat ik alweer verkeerde keuzes maak. Niet goed genoeg ben.

Zijn ex had een aantal weken geleden contact over iets wat hier stond van hun inboedel en zij moest ophalen hier, maar ze wilde het niet meer hebben zei ze tegen mij. En ik begreep haar, maar mijn zoon ook. Dus zat ik er lekker tussenin. Want zij dacht nu dat het zo wel klaar was en hoefde ze het niet meer met mijn zoon op te nemen. En ik vertelde mijn zoon nog even niks.

En ook fijn dat ik er feilloos instonk. Niemand willen teleurstellen of pijn doen. Zij is een lieve meid, maar in de war, mijn zoon heeft het ook al zo moeilijk.
En stond het meubelstuk alweer hier, bij de collectie zaken nog ooit op te ruimen, af te ronden. Het is iets wat hij en ik samen voor haar hadden gemaakt. En ja, dan is het pijnvol te horen dat het niet meer in haar leven past, maar het is maar een ding. Ik ben allang eraan gewend dat mensen mijn dingen niet hoeven. Of mooi vinden.

Terecht zei mijn zoon dat ik niet voor hem zaken moet invullen. En direct aan hem had kunnen doorgeven hoe de vork in de steel zat en niet denken dat hij daar verdrietig door zou worden. En zelf contact had kunnen zoeken. In plaats van af te wachten.
Heb daar geen excuses voor, noch verklaring, behalve dan dat ik me zo niks en volledig waardeloos voel. En ik weet dat ik daarvoor zelf een oplossing moet zoeken.

Voel me nu dus alweer geheel dommig. Maar ook geheel onzichtbaar met de zaken die nu bij mij spelen.
Ik voel me alleen staan; ik kijk om me heen en ben ook daadwerkelijk alleen. Onbegrepen en wat voor zorgjes heb ik dan? Is het nou niet genoeg geweest? Wen er maar aan, voor niemand sta je op nummertje 1. Zelfs niet voor jezelf.

Gisterenavond belde mijn moeder nog hoe het met me ging en na 2 minuten was het alweer voluit over hoe moeilijk, hoe onmogelijk, hoe zwaar hoe weet ik veel het allemaal altijd en eeuwig voor haar is. En zij er niets aan kon doen. Zij was er ingeluisd door de schoonfamilie.

En dan vraag ik me altijd af of ik ook zo slecht naar de behoefte van mijn kinderen kijk of heb gekeken. Hoe goed ben ik dan als moeder geweest?

Op de step, ben zo blij dat ik 'm heb

Fiets dan. Step heb ik al heel lang niet meer.

Fiets stond spinrag te verzamelen in het schuurtje. Want ik fietste de laatste keer een stuk en hoorde krak.
En voelde dat de achterband wat meer zwieberde.

En weekje erna hoorde ik dat geluid alweer en ik wist natuurlijk wel wat dat was: een spaak was kapot/gebroken/los. Niet omdat ik van de stoep af bonsde maar gewoon; de kont is kennelijk te dik voor de fiets (mijn conclusie dan he...ALTIJD mijn conclusie).

En ik had zoiets al eerder meegemaakt, maar toen liep mijn achterwiel direct vast en moest ik verder lopen. En de fiets meesleuren aan de hand, want echt soepel liep (haha pun intended) de fiets niet meer. Dus vertrouwen in de fiets heb ik niet echt.

Nu ik Bange Bennie ben geworden durfde ik dus niet meer op de fiets. En onderzocht ook niet hoe ik de fiets kon laten maken, want de fietsenmaker/beunhaas in de buurt was er mee gestopt. En daar kon ik meestal zeer goedkoop terecht voor ongevallen met de fiets (een paar tientjes hooguit, meestal maar een!) en nu moest ik op zoek naar een fietsenmaker. Met een hogere rekening. Die waarschijnlijk 1/3 van de aanschafwaarde van het vehicel zou bedragen. Kon me nog wel herinneren uit de tijd dat mijn kinderen nog pubers waren en er wel eens iets meer aan de hand was dan een lekke band of ketting eraf, de rekeningen van de fietsenmaker me nooit blij maakte. Arbeidsloon was nooit in verhouding tot materiaalkosten. En dan nog de BTW erop. En in die tijd kwam dat natuurlijk nooit gelegen.

Nu heb ik wel in het potje "reserveer fietskosten" iets zitten, maar dat is een nogal flexibel potje. Of eigenlijk een schuifpotje. Schuif maar door naar urgentere zaken. :)

Het rare is, vind ik, dat fietsen gestimuleerd wordt, maar er steeds minder fietsenmakers zijn. Ik moet een paar wijken verderop zijn. Niet handig als je een lekke band of wat dan ook hebt (lekke banden kan ik zelf wel maken, daar draai ik mijn hand niet voor om).

Maar in de Bange Bennie toestand is ieder klein dingetje een ENORME uitdaging geworden. Dus ook het uitzoeken van een fietsenmaker. En hoe kom ik daar dan. En durf ik dat wel. Had het zelfs voor vandaag op mijn kalender gezet als taakje.

Online al gekeken hoe wat waar. En natuurlijk was de dichts bijzijnde fietsenmakert met vakantie. Dus moest ik nog langer wachten. En ondertussen fietste ik niet. En werd mijn wereld nog kleiner.
En ook omdat ik het hier met niemand over heb.

Omdat ik me schaam voor mijn bangheid. En ja, daardoor isoleer ik mijzelf. Ik weet het, ik zie het en toch doe ik het.

Enfin...fiets uit het schuurtje gepakt, eerst nog maar even de achterband extra opgepompt en OV kaart mee voor de terugreis (al bedacht ik me dat ik ook best wel kon lopen) en niet teveel denken, gewoon doen! Gelukkig stonden een paar buurvrouwen de toestand van de wereld en de effecten van de buxusmot te bespreken buiten en was mijn brein afgeleid en reed ik - voor ik er erg in had - gewoon op mijn fietsje de straat uit, richting fietspad.

Ik fietste! Op mijn oude barreltje. Geen Piet Pelle rijdt Gazelle maar Citroen fietst op prijzenkampioen.

En voor ik het wist was ik bij de fietsenmaker, vond zijn werkplaats en meldde me als klant aan. Maar niet gedacht dat hij helemaal geen tijd had de komende week. Want veel te druk. Of het volgende week kon.

En zo kon ik weer terug naar huis. Met ongemaakte fiets. Maar wel met fietsbenen en dito kont. En natuurlijk door alle elektrische fietsers voorbij gereden. Thuisgekomen bedacht ik dat ik opeens heel veel zin had om nog een keer te fietsen, voordat het zou gaan regenen en even 'snel' wat boeken in de bieb te halen. Ik kon toch immers fietsen. En ach...gaat de fiets onderweg toch kapot...nou ja..shit happens zeg maar.

Maak je niet druk over zaken die nog niet eens gebeurd zijn!!

Wat zalig he. Een stapel verse boeken. Een stukje gefietst, mijn zelfvertrouwen ietsje meer opgetakeld en helemaal zelluf gedaan. Net een kopje koffie gemaakt.

Aangezien het nog wel een weekje of vier duren voordat ik bij de andere therapeut terecht kan, moet ik mijn eigen positiviteit maar aanwakkeren. Want voor hetzelfde geld kon ik niet eens fietsen, lichamelijk dan. Of lopen. Dus kijk naar alles wat er WEL kan.

Wel mag de constante stroom van gedachten even uit in mijn hoofd. Even rust daarboven.