Vogels vouwen en astronautenselectie

Bekeek gisteren een (opgenomen) aflevering van de BBC reeks over 12 mensen die graag astronaut willen worden en daarvoor een strenge selectieprocedure ondergaan.

Deze aflevering moesten ze onder andere Russisch leren (voor de communicatie met andere Astronauten en commando-centra) en een oefening doen in Origami - het vouwen van een vogelfiguur om te zien hoe hun ruimtelijk (pun intended) inzicht is.

                                                               foto van Pixabay



Alweer zeer interessant en diegenen waarvan ik dacht dat ze door zouden gaan, gingen ook door.

Ik zou niet eens geselecteerd worden en dat is ook prima. Niet iedereen heeft immers de ambitie om astronaut te worden. Wat voor ambitie heb ik dan wel? En....is het nodig om ambitie te hebben. Is het niet te ambitieus om ambitie te hebben?

Ben een beetje kwijt waar ik goed in ben. Heb het gevoel dat alles wat ik kon van nul en generlei waarde is. Natuurlijk begrijp ik verstandelijk ook wel dat dit niet waar is, maar ik ervaar dat momenteel wel zo. Soms waren er momenten dat ik naar de BBC keek en het Engels niet eens meer kon vertalen in mijn hoofd. Complete chaos. Dus moet ik voor mijzelf duidelijk maken waar ik goed in ben en waar ik (nog steeds) plezier in heb.

Bovendien word ik dan ook nog weer boos (daar moet ik ook nog wat mee, die boosheid, want dat levert weinig op) waarom zou ik, net als sommige andere vrouwen van mijn leeftijd niet lekker elke dag kunnen tennissen en naar een kleiklasje kunnen. Oh ja...even vergeten. Die hebben een partner die dat allemaal bekostigd. Of hebben hun financiele plaatje beter geregeld. Shit...heb ik dat ook nog verkeerd gedaan.

De kunst is dus te leren omgaan met datgene wat ik wel heb. En te leren zien dat wat er wel is, dat dit misschien wel meer is dan ik denk.

En ik heb nog steeds, ergens diep verborgen, enige creativiteit. Is het een optie om gewoon een dag in de week een dagdeel daaraan te besteden. Aangezien meedoen met een cursus of een training geheel niet in mijn budget past. Daar is nul budget voor dus.

Zag al iemand voorbij komen die eikels beschilderde, maar ik denk niet dat mijn ex daar tijd voor heeft.

Of van stenen plantenpotten figuurtjes maken. Brrrrrrrrrrr.

Schrijven vind ik heerlijk. En dat kan je natuurlijk overal doen. Las dat de schrijfster die mij en een aantal andere kandidaten een aantal seizoenen een training korte verhalen schrijven heeft gegeven (toen ik nog een auto had en overal (lees andere stad) veel makkelijker kon komen, nu kan dat dat niet meer; mijn actieradius is daardoor veel veel kleiner zonder eigen vervoer) een nieuw boek uit heeft.
Wat een enige vrouw was dat! En wat mis ik dit soort dingen. Contact op dat soort niveau. Waarbij je geest geslepen blijft.

Verder interesse in o.a.:

Breien
Tekenen
Schilderen
Kleding maken of met stof iets maken. Of gewoon iets maken.
Lezen
Filosofie
Psychologie
Kostuumhistorie
Geschiedenis
Tuinieren
Coachen/begeleiden
Stand-up comedian voor omroep Max...geen jonge hond, maar een ouwe bitch, maar wel eentje die het allemaal beter weet. (En dat zelf niet doet in haar leven. Uiteraard). Maar wel semi-leuk commentaar op iedereen en alles denkt te hebben.

Goh allemaal bejaarden-interesses; ik hoef alleen nog maar mijn geraniums op de vensterbank binnen te zetten en ik ben er klaar voor.

Waar is toch mijn Mojo!!! Ik wil niet een raar oud wijf van 55+ zijn die mensen wijst op de bovenste knop zoals Youp het zo beeldend aangaf.

Gelukkig besef ik wel dat elke nieuwe dag weer een nieuw begin mag zijn en wat ik gisteren voelde of dacht, achter me mag laten. Niet elke gedachte is waar immers.

Door kleine positieve dingen te doen en op te merken komt die Mojo vanzelf weer terug.
Dus gisteren mijn haar geverfd, - het pakje stond al maaaaaaaaanden klaar - dat geeft ook altijd een ander gevoel. Iets verzorgends voor mijzelf. Ook dat doe ik erg weinig. Gun ik mezelf te weinig.

De witte was draait al lekker in de wasmachine, het bed is afgehaald en straks lekker opnieuw opmaken - en even in de gaten houden dat het droog blijft en mijn dekbed niet natregent - en weer in een knisperend vers bed mogen stappen. In een droog huis. Met dak.

(Even snel naar boven; het regent dus nu keihard).

Zo'n fijn droog huis dat er gisterenavond midden in de kamer een naaktslak lekker liep te onderzoeken waar hij nu toch was. Heb 'm toch maar even naar buiten gebracht. Dat krijg je ervan als je de hele dag de buitendeur open hebt. Niks aan de hand; die slak doet niets, behalve mijn planten opeten en nu mag hij het gemeentegroen ontdekken.

Als ontbijt een eitje en wederom besef ik dat het mogen eten van ontbijt voor velen niet weggelegd is.

Op maandag doe ik altijd mijn rondje Bless the House en dat is fijn. Om te denken dat het goed voor je huis is om even overal op te ruimen, af te stoffen en te stofzuigen, zodat je je in je huis fijn en prettig voelt. En het geen opeenstapeling van zooi is. Of niet meer te overzien is hoeveel je nog moet doen om het weer een normaal huis te laten zijn.

Aan de slag!