En ook als ik die vrienden heb laten weten dat het met mij niet zo lekker gaat...de grote stille heide.
Misschien passen deze vrienden niet meer bij mijn huidige kleine, weinig opwindende leven. Zonder vervoer om telkens naar hen te rijden (dat ging me op het laatst enorm opvallen, dat ik altijd alle moeite moest doen, terwijl daar 2 auto's voor de deur stonden).
Nog belangrijker is het om me te omringen met mensen die dit wel zien. Die ik wel 'midden in de nacht' (uhm...eerlijk gezegd zou ik daar geen eentje van weten), mag bellen.
En me afvragen of ik dan wel iemand ben die mijn vrienden midden in de nacht mogen bellen.
Hoe aardig ben ik als vriendin. Of hoe loyaal. Of hoe invoelend. Ben ik nu ook niet een eeuwig geval van Heb je haar ook weer met haar zeikverhalen.
Ik zag gisteren "Licht" van Youp van 't Hek. En moest lachen. Die oudste zus...dat was ik natuurlijk. En hahah...ook nog alleenstaand inderdaad.
Was ontroerd door zijn laatste lied en vraag me af of ik me dat wel voldoende realiseer. Dat weg willen zijn, of er niet meer willen zijn, is niet zozeer van het leven, maar van al het oeverloze gezeik en somberte.
Dat ik vandaag alweer niemand zag of sprak; er zijn er zat die zo hun weken door moeten komen. Ik kies ervoor. Kennelijk vind ik dat lekker. Onzichtbaar zijn en blijven.
En ik kan nog steeds niet klokkijken.
12 opmerkingen:
Troost je met de gedachten dat je niet de enige ben,verdrink niet in zelf medelijden, want daar zit jij mee en niemand anders. Blijf wie je ben en ik zeg altijd tegen mijzelf: Ik wil niet zijn zoals alle anderen. Het delen van je verhaal helpt ook, al is het maar een beetje. Wees sterk!
Groet El
Als je er zelf voor kiest onzichtbaar te zijn en blijven, moet je daar misschien de consequenties van aanvaarden. Ik heb echter niet de indruk dat dit is wat je wilt. Je zult er dan toch zelf - al dan niet met hulp van buitenaf - iets aan moeten doen.
Ik denk dat het goed is dat je alles van je afschrijft. Je leven heeft een andere wending genomen dan je dacht en dat moet verwerkt worden. Door zo,n periode moet je gewoon heen en dat is niet altijd gemakkelijk en ik spreek uit eigen ervaring. Ik weet niet of dat mogelijk is maar zou je niet kunnen beginnen met een paar uur vriijwilligerswerk zodat je geleidelijk weer meer onder de mensen komt. Is ook zeer dankbaar werk zowel voor de gever als de ontvanger, beiden hebben er baat bij. Als ik de verhalen lees over je familie, vind ik altijd dat je veel hebt om voor te leven.
Ik maak al jaren hetzelfde mee, maar zit er niet mee in mijn maag. Vrienden zijn zeldzaam en de rest is smoke on the water. Als je goede vriendjes met jezelf kunt zin, hoef je niet steeds bevestiging te zoeken. Het was er al, in jezelf, al die tijd al.
Ik heb eens een vriendin gehad, die mij wat aarzelend vertelde, dat ze een feestje voor haar verjaardag wilde geven, maar mij er liever niet bij had, want ik was "zo saai" op een feestje.
En bedankt!
Diezelfde vriendin verzuchtte echter menigmaal, dat ze zo tot rust kwam als ze bij mij was....
Vriendschap en zwaarmoedige gedachten gaan eigenlijk niet goed samen, het komt onder druk te staan, waarbij je of 101 adviezen krijgt om er maar vooral weer "snel bovenop" te komen of men neemt afstand, omdat het buiten de belevingswereld valt.
Ben je er niet snel genoeg weer bovenop, haakt men ook af....
Ik heb onlangs een blog gelezen van iemand in de 80, die naar een bezinningsweekend was geweest en het pakte me.
Wie ben je, waar sta je, kun je zijn wie je bent en wat wil je en nog zo wat van die vragen.
Ik ben er veel over aan het nadenken om ook verder te kunnen in het leven.
Wat heb je in je leven aan ballast in je rugzakje meegenomen en welke ballast kan eruit?
Je moet dan echter eerst het rugzakje "uitpakken" om te kunnen bepalen wat overbodige ballast is.
Soms interessant, soms confronterend.
Overigens is er niets mis mee om een tijdje in een cocon te zitten, want in die cocon kun je tot rust komen en net als een rups ontwikkelen naar vlinder ;)
Groet Lily
Is het dat, waarom mensen jarenlang alleen wonen. Geen mensen zien. Dat doen ze omdat ze dat fijn vinden. Dusss. Alleen zijn, zonder dat je mensen spreekt, of samen dingen doet. Het is niet uniek. Geniet er van.
Het besef dat ik niet de enige ben die dit voelt of meemaakt, is troostend. Maar ook het delen door erover te schrijven helpt. Dank je voor de bemoediging!
Er wordt aan gewerkt, zij het met beperkte middelen :)
Dank je.
Ik zing nog niet luidkeels mee met Marsipulami als ik in de spiegel kijk.
Het ontpoppen maakt me ongeduldig merk ik.
De ene keer heb ik wel behoefte aan gezelschap en een andere keer niet. Het is inderdaad de kunst om te genieten van wat er wel is.
Een reactie posten