In de recycling

Ooit, jaren terug kocht ik van die hele degelijke grote saaie grijze canvas fietstassen. Waar een koe en een half paard in vervoerd kunnen worden. Toen woonden mijn kinderen nog thuis en had ik veel regelmatiger en vaker grote boodschappen (flessen etc) te vervoeren. En geen auto. Daarna wel een tijdje een auto, maar goed, dat is een ander verhaal.

Omdat de fiets, met tassen, een tijdje buiten moest staan, ging de fietstas sneller slijten dan de bedoeling was. Mijn bedoeling dan. Ik neem aan dat de fietstas-makers graag willen dat ik weer snel nieuwe koop.

Dus fiets ik al heel wat jaren met een beetje rommelig en versleten uitziende tassen, maar ze doen het nog wel.  Bovendien maakt het mijn fiets nog minder aantrekkelijk om te jatten denk ik altijd, dus dat is alleen maar prima. Totdat vorig jaar de naad uit de bodem losscheurde en dan zijn ze niet echt meer functioneel.

Te dik om onder de naaimachine te gooien, maar ik ben niet voor 1 gat te vangen (meestal) en bedacht hoe ik dit kon oplossen. Voeren met materiaal wat geschikt is om in regen te gebruiken en sterk genoeg voor deze klus. Kom maar binnen blauwe Ikea Tas.

Maar ja...toen sloeg de malaise toe. Ik had nergens meer zin in of an en dit project - zoals zovele projecten, stapelde zich op in mijn hoofd. Ooit nog uit te voeren.

Ik maakte mijn whiteboard (dat gooiden ze ooit weg op mijn werk, een paar werkgevers geleden, dus nam het mee naar huis) helemaal leeg en begon een lijstje te maken van tsja...er verscheen helemaal niks op dat Whiteboard.

Maar in het kader van hak projecten in stukken, besloot ik om eerst maar eens de maten te nemen, dit op te schrijven en daarna te kijken hoe ik dit in elkaar moest zetten, nee eigenlijk, eerst te knippen.
Ik ben nooit bang om dingen te verknippen en zeker een redelijk goedkope Ikea Tas niet en vind het leuk om te kijken of wat ik in mijn hoofd heb ook eruit komt in de praktijk. Klopt dat idee wel?

En na het meten, kwam het knippen als vanzelf en daarna nadenken hoe monteren. En als vanzelf pakte ik mijn naaimachien, garen en begon maar gewoon. Heerlijk dat alles gewoon er is, dat ik een naaimachine heb, een kamertje waar alles gewoon kan blijven liggen, genoeg garen. Heul fijn.

Niet teveel denken, analyseren, maar gewoon DOEN.

En niet te lang achter elkaar, met het risico dat het je tegen gaat staan. Dat viel reuze mee, het was leuk om te zien hoe iets vorm krijgt. Hoe ik zelf vorm geef aan een idee. En hoe ik dan geheel niet pieker, somber of me zorgen maak om iets. Het is bijna mindfull handwerken.

En dat vermindert de stressgevoelens.

Wat ook helpt is loslaten van verwachtingen bij bepaalde zaken. Als mijn therapeut aangeeft dat zij de formulieren voor mij gaat printen en opsturen, dan moet ik loslaten dat ik ze dan de volgende dag in huis heb.
Haha....zelfs loslaten dat ik ze op tijd voor de afspraak in huis heb. Na een week.
Wat zeg ik: helemaal loslaten dat iemand ook doet wat hij zegt. Zo zit ik in elkaar en dat vind ik belangrijk, maar een ander wellicht niet. Misschien kwestie van niet zo goed met administratie zijn, of vergeten of weet ik veel.
Het ligt in ieder geval NIET aan mij. Er werd me verzocht voor aanvang van de afspraak eea in te vullen, ik gaf aan dat ik dat niet op deze manier kon, bood een alternatief, maar toen liep het spoor dood.

Niet meer over nadenken. Het is klaar.
En ook niet (doem)denken dat dit dan wel wat aangeeft over de interesse/kwaliteit van deze psycholoog.

Loslaten die gedachten. Plop.....weg laten vliegen.