Zag de film The lunchbox. Een film uit India over een man en een vrouw die door middel van het beroemde systeem in Mumbai, lunchboxes met elkaar communiceerden. Een lunchbox die de vrouw voor haar man had gemaakt, maar die de man, per vergissing elke middag ontving. Door briefjes in de boxen te stoppen hadden ze contact met elkaar.
Ooit kwam ik ook per vergissing met iemand in contact. Hij had dezelfde voornaam als diegene waarmee ik emailde, maar woonde op een ander continent. Hij schreef me toen dat hij niet wist wie ik was, maar dat ik ontzettend grappig emails stuurde naar die andere naamgenoot en of ik daar mee door wilde gaan. Dit was in een tijd (Oma spreekt!) dat emailen nog maar een paar jaar geleden was uitgevonden.
Dus ik mailde hem en die ander ook, maar wel apart van elkaar en na een tijdje emailen deed hij me een zakelijk voorstel. En zo kwam van het een het ander en begon ik mijn internetbedrijf.
Grappig hoe een vergissing tot zulke dingen kan leiden. Of wat de nieuwe collega van de film zei: soms leidt de verkeerde trein naar het juiste station! Mooie zin.
Ook moest ik dit weekend lachen (ja echt!) om een stukje uit het boek van Caitlin Moran; Bouwpakket van een meisje. Haar vader moest voor herkeuring arbeidsongeschiktheid naar een arts en oefende thuis alvast zijn rol als kreupele, onder het motto dat hij daarheen ging om elke twijfel weg te nemen. Hij was ook daadwerkelijk arbeidsongeschikt na een zwaar bedrijfsongeval en zei altijd dat je in geval van keuring nooit te gehandicapt bent. Hoe zij zijn houding omschrijft in het Engeland van Thatcher. Heel erg treffend.
Maar nog meer om een stuk waarin men haar aanziet voor de moeder van haar jongere broertje en ze zich realiseert dat ze dus denken dat ze geen maagd meer is en ze alleen in haar fantasieleven haar maagdelijkheid al heeft verloren en in werkelijkheid een te dikke 16 jarige is, die droomt van een glamoureus en interessanter leven. Alsof ik een kijkje in mijn eigen dagboek nam. Maar dan beter geschreven.
Ook ik werd altijd aangezien voor de moeder van mijn jongere broertjes. Als ik dan uitlegde dat het mijn adoptie-broertjes waren snapten ze er al helemaal niets meer van.
Oh ja, (De oplossing van )Grace and Frankie werkt goed tegen ernstige somberheid.
2 opmerkingen:
Jouw selfdislike zit wel diep, al schrijf je er met humor over. Wel eens mijn motto gehanteerd? Is dat zo ? En dan vooral ten aanzien van je zelfbeeld? Het doet me bijna pijn als ik deze gedachten lees. Je was misschien dik, maar je was meer, grappig, kwetsbaar, mooi, intelligent etc.
Ik ben fan van jouw schrijfstijl! Hoezo 'beter geschreven'??? Ik zit nog steeds te wachten tot jij een vervolg op Bridget Jones schrijft.
En dat internetbedrijf, heb je dat niet meer? Je hebt er nooit over geschreven!
Hanna
Een reactie posten