En ik twijfel of ik er wel voldoende voor hem ben, het goed genoeg doe. Nou eigenlijk ben ik er nu van overtuigd dat ik alweer verkeerde keuzes maak. Niet goed genoeg ben.
Zijn ex had een aantal weken geleden contact over iets wat hier stond van hun inboedel en zij moest ophalen hier, maar ze wilde het niet meer hebben zei ze tegen mij. En ik begreep haar, maar mijn zoon ook. Dus zat ik er lekker tussenin. Want zij dacht nu dat het zo wel klaar was en hoefde ze het niet meer met mijn zoon op te nemen. En ik vertelde mijn zoon nog even niks.
En ook fijn dat ik er feilloos instonk. Niemand willen teleurstellen of pijn doen. Zij is een lieve meid, maar in de war, mijn zoon heeft het ook al zo moeilijk.
En stond het meubelstuk alweer hier, bij de collectie zaken nog ooit op te ruimen, af te ronden. Het is iets wat hij en ik samen voor haar hadden gemaakt. En ja, dan is het pijnvol te horen dat het niet meer in haar leven past, maar het is maar een ding. Ik ben allang eraan gewend dat mensen mijn dingen niet hoeven. Of mooi vinden.
Terecht zei mijn zoon dat ik niet voor hem zaken moet invullen. En direct aan hem had kunnen doorgeven hoe de vork in de steel zat en niet denken dat hij daar verdrietig door zou worden. En zelf contact had kunnen zoeken. In plaats van af te wachten.
Heb daar geen excuses voor, noch verklaring, behalve dan dat ik me zo niks en volledig waardeloos voel. En ik weet dat ik daarvoor zelf een oplossing moet zoeken.
Voel me nu dus alweer geheel dommig. Maar ook geheel onzichtbaar met de zaken die nu bij mij spelen.
Ik voel me alleen staan; ik kijk om me heen en ben ook daadwerkelijk alleen. Onbegrepen en wat voor zorgjes heb ik dan? Is het nou niet genoeg geweest? Wen er maar aan, voor niemand sta je op nummertje 1. Zelfs niet voor jezelf.
Gisterenavond belde mijn moeder nog hoe het met me ging en na 2 minuten was het alweer voluit over hoe moeilijk, hoe onmogelijk, hoe zwaar hoe weet ik veel het allemaal altijd en eeuwig voor haar is. En zij er niets aan kon doen. Zij was er ingeluisd door de schoonfamilie.
En dan vraag ik me altijd af of ik ook zo slecht naar de behoefte van mijn kinderen kijk of heb gekeken. Hoe goed ben ik dan als moeder geweest?
13 opmerkingen:
Die therapie lijkt wel erg nodig, als je insteek naar jezelf toe zo negatief blijft. Je zoon heeft gelijk, iemand bijstaan is niet vóór diegenen denken, hoe lief bedoeld ook. De realiteit onder ogen zien en dan steunen, helpen, luisteren. En mensen die teveel in zichzelf verzonken zijn minder ruimte geven.
Een mooi nummer waar je echter niet vrolijker van wordt. Voortaan toch eerder je zorgen delen met zoon en zijn ex. Je hebt al genoeg op je bordje.
kijk niet achterom maar naar de toekomst! Geniet van kleine dingen al zit het tegen, zoek iets waar je voldoening uithaalt( vrijwilligerswerk of een hobby, bucketlist) Het hoeft niet veel geld te kosten maar je weer waardevol voelen levert veel ( energie/kracht) op.
Een moeder doet het al snel niet goed dus maak je daarom geen zorgen, sta paraat wanneer ze je nodig hebben maar laat ze zelf beslissingen/keuzes maken. Heb een luisterend oor maar oordeel niet. Kortom loslaten is de oplossing van vele problemen in het leven, het valt niet altijd mee maar kleine stapjes maken één grote.
Succes en sterkte!
Groet, Ellen
Je hebt je kinderen opgevoed naar eer en geweten. Ze maken nu hun eigen keuzes en hebben hun eigen verantwoordelijkheid.
Mijn kinderen krijgen raad en hulp als ze er om vragen. Verder zoeken ze het maar mooi zelf uit.Ze weten toch alles beter.
xxx
Ik ben stil en ik weet, wat je wilt vertellen, want veel ervaar ik ook zo ten opzichte van mijn kinderen: Wat heb ik in godsnaam verkeerd gedaan?
Fout om je zoon niet meteen te vertellen over het gedoe met de ex?
Doet een moeder dat niet vaak om een kind te beschermen met de gedachte, dat je zoon al genoeg aan het hoofd heeft...
Je kunt echter niet voorkomen, dat ze gekwetst worden in hun leven en hij zal nu minder gemoedelijk in het leven staan.
En is het niet vaak zo, dat wie het dichtst bij je staat, de hardste "klappen" krijgt? Zo'n scheiding is niet leuk en hij moet ergens zijn spanning kwijt.
En dat meubelstuk, zij vindt het niet mooi en dat mag, maar dat wil niet zeggen, dat het dus een waardeloos ding is, wat jullie gemaakt hebben!
En dan als kers op de taart ook nog eens het telefoontje van je moeder met haar scala van alles wat haar aangedaan is.... niet bepaald luister- en troostvol, een moeder, die luistert en raad geeft.
Juist als je dat echt even nodig hebt van moeder tot moeder...
Niet zo leuk allemaal, maar om te zeggen, dat je dus mislukt bent, nee, dat lijkt me niet.
Sterkte en houd de moet erin, ooit....
Groet Lily
Je probeerde hem te beschermen en dat is logisch, dat doet een moeder. Dus wat nou 'hoe goed ben ik als moeder geweest?'. Je bent gewoon een goede moeder die oor en oog heeft voor haar kinderen. Ze wonen niet naast de deur begrijp ik, dus het contact is wat minder als dat ze in hetzelfde dorp zouden wonen. Dus ze gaan hun eigen weg. En dat is goed. En misschien ontzien ze jou ook wel enigszins?
Sterkte weer!
Ik voel feilloos aan wat je voelt en bedoeld...
We verwachten vaak dat een ander iets regelt of begrijpt op een manier zoals we dat zelf doen. Helaas is dat vaak niet waar. Er zit een groot gat tussen verwachting en werkelijkheid. We proberen onze kinderen te beschermen, maar zij vinden dat we duidelijk moeten zijn. We verwachten van onze eigen moeder begrip te krijgen, maar zij vindt haar eigen leven belangrijker...
En zo voelen we ons alleen en onbegrepen, terwijl we het zo goed bedoelen en steun willen. Ik heb 5 kinderen en een alleenstaande moeder.
Ik leef en voel met je mee.
Liefs, Ikkelien
Phoe, wat ben je streng voor jezelf. Je even iets niet direct verteld en je vindt jezelf meteen dom. Je wil alleen beschermen en helpen.
Voor iemand denken heeft geen zin. Dat lukt nou eenmaal niet.
En dat ex de stoel niet meer wil hebben lijkt me logisch. Hoort bij de oude relatie. Tijd voor nieuwe stappen.
Ik denk trouwens niet dat je erin bent gestonken... je wilde alleen maar helpen. En ertussen zitten, daar heb jezelf voor gekozen door daar tussen te gaan zitten. Je had meteen kunnen bellen over de stoel en zo direct de bal / stoel door kunnen geven.
Een prachtig nummer bij een blogje vol twijfel.
Was je hart volgen maar altijd goed genoeg hè?
Je komt er een heel eind mee, maar toch blijkt het niet altijd het juiste te zijn. Moeilijk hoor...
Twijfel nooit aan jezelf als moeder. Niet doen!
Je dacht het goed te doen, wilde niemand kwetsen. Je bedoelde het zo goed.
Minder streng zijn voor jezelf. En daar bovenop nog eens dat telefoontje van je moeder.
Een dikke knuffel.
Liefs Joanne
Ik lees het al vaker hierboven, maar het is ook wat ik dacht: Je bent echt veel te streng voor je zelf. Ik vind het juist hartstikke lief wat je deed,in ieder geval probeerde je te helpen. Dat is wat moeders doen en ook horen te doen. Daarbij valt er wel eens iets niet in goede aarde. Jammer, maar niet ernstig!
Ach meisje toch wat heb je het moeilijk.
Volwassen kinderen (en hun partners) kunnen je nog meer zorgen baren dan kleuters... Maar voor kleuters ben jij wèl verantwoordelijk, voor volwassen kinderen niet.
Een reactie posten