Man met hond liet gisteren weten dat hij opeens op kleinkind moest oppassen en het aan het weer lag of onze loopafspraak door kon gaan in verband met vervoermiddel van de kleine.
Ik werd me toch een partij narrig. Maar niet echt productief, want ik had er alleen zelf last van. Want er was toch nog niets afgezegd. Alleen aangekondigd dat het wellicht afgezegd zou kunnen worden. Ja, dat onze afspraak niet op nummertje 1 in zijn agenda staat, al een aantal weken niet meer en kleinkind voor gaat (en iedereen verder...); zanik toch niet zo.
Zeur toch niet zo over alles mensch!
Wat wil je nou?
Lopen. Ja. Nou....dan ga je toch lopen. Hij neem de moeite om bijna iedere week een eind te gaan lopen met jou. Geniet dan van het lopen en hou je verwachtingen verder een stuk lager! (Ja...alweer en ja, nog lager).
Enfin...ik was vroeg piekerend wakker. Ook over andere piekerdingen. Anton Pieck is er niets bij.
En piekerde nog een paar uurtjes verder. En besloot me toen maar volwassen te gedragen en even af te wachten hoe of wat. Wat zeiden de weergoden (ik hoopte eerlijk gezegd op donder en bliksem) en wat zei hij.
Gelopen.
Maar dan nog he....dan wind ik me op over het feit dat hij een kwartier te laat er is, terwijl ik zou moeten snappen dat even een kind aan boord meenemen enige voorbereiding treft. Hoe snel zou ik mijn kleinkind in de auto hebben ingesnoerd? En een wagentje mee en een hond. Nou?? Dus hou op met dat ijsberen met je jas aan en je loopschoenen aan je voeten. Geduld.
Ben ik knorrig als hij tot tweemaal toe gebeld wordt en tegen degene aan de andere kant van de lijn zegt dat hij met zijn hond loopt. Of met zijn hond en kleinkind. Waar ben ik dan??
Dan voel ik me een onzichtbare knorrige, narrige en kregelige vrouw.
Ik begin zo'n vrouw met een streep als mond te worden. Ik ben niet leuk en stoot iedereen af.
9 opmerkingen:
Laat je geluk nou eens niet van anderen afhangen!
Het zit ook in de lucht hoor, voel me ook zo narrig en snel op tentjes getrapt.
Kan me ook hel goed voorstellen dat je er zo op reageert, al van te voren ben je allerlei scenario's van niet doorgaan aan het bedenken en dat gaat het gewoon door en voel je je daar weer rottig onder dat je je zo hebt laten gaan.
Het weer was in ieder geval redelijk vandaag.
Het vallen van het blad misschien?
NIET WAAR! Je bent een leuk, lief en inspirerend Mensch!
Geloof mij maar.
Kus
Nou, je hebt in elk geval veel zelfkennis 😉
Je zou het ook zo kunnen bekijken: je hebt de hele dag de tijd.. maak een afspraak "ergens in de middag". Doe gewoon je ding, lees een boek, brei sokjes, maak een kop thee, zet je wandelschoenen klaar.. en als de bel gaat is hij er. Je trekt je schoenen aan, doe dan pas je jas aan en gaat wandelen. Er is geen deadline op de wandeltijd. Ik denk dat die aanpak een stuk rustiger voor je is. Zou kunnen zijn. Zou ik het doen. En als je je blijft storen.. zou je je eigen grens moeten stellen. Niet meer met hem wandelen en je eigen ritme en afspraak bepalen. Wel eens gedacht aan een wandelgroep??
Wanneer kun je naar een therapeut?
Ik denk, dat je wat met man en hond in de clinch ligt voor jezelf.
Je merkt, dat er iets veranderd is, maar de vinger wordt er niet opgelegd of uitgesproken.
Dat zal eerder irritatie geven dan dat je volledig op de ander vertrouwt.
Wat betreft te laat komen, hij had ook eerder weg kunnen gaan om op tijd bij jou te zijn, er is een tijd afgesproken!
Bellen idem dito en onnodig, tenzij hij jou van tevoren vertelt, dat hij een belangrijk telefoontje verwacht.
Kan er niet een keer over gepraat worden, hoe jij je nu voelt met de wandelingen, dat je iets als afwijzing ervaart, wat je voorheen niet had.
Ik ken de man niet en zou dus niet weten, hoe hij zou reageren, maar zo wordt je er ook niet vrolijk van, wat niets met narrigheid heeft te maken, maar met een onbestemd gevoel van onzekerheid.
Wie weet, is hij ook wat onzeker hoe om te gaan met de situatie, waarin je nu zit en niet zijn situatie is.
Maar hij doet wel zijn best, want jullie gaan nog wel lopen, dus probeer het eens eerlijk aan te kaarten, wat jij op het moment voelt.
Niet beschuldigend, maar wat zijn wat vage houding bij jou oproept.
Jullie lopen nu al een hele tijd, dan moet een eerlijk gesprek op de man af toch mogelijk zijn?
Deze onduidelijkheid haalt je eigenwaarde naar beneden, terwijl de man mogelijk geen flauw idee heeft, wat zijn manier van doen bij jou teweeg brengt.
Ik zie je niet als een drama-queen, maar je mag best eerlijk zijn, dat je iets merkt in de veranderde verstandhouding, waar jij op dit moment moeite mee hebt.
En ach mens, ik heb af en toe ook dagen, dat ik narrig en knorrig ben, maar dat was ik soms ook al toen ik nog jong was :P
Groet Lily
Is ie nou helemaal...
Laat je niet gebruiken hoor!
Een reactie posten