Op mijn lijst stond voor vandaag een aantal zaken uit te pluizen en te schrappen qua vaste donaties en abonnementen die van proef/gratis naar betaald dreigden te gaan. Ook die staan al klaar in mijn Excel overzicht. Nu nog even de gegevens erbij zoeken.
Dus gebeld (fijn als je geen telefoonbereik hebt) of een ouderwetse brief geschreven. En uiteraard staat er in alle scripts van de klantenservice dat je dan opeens een grote korting kan krijgen of een donatie kan doen die nog minder is. Maar dat doen we momenteel allemaal maar niet, want ik kan niet overzien wat er financieel nog staat te gebeuren in dit jaar qua inkomsten.
Zoals ik al eerder schreef doet de Fanclub 'raar'- ik krijg geen overzicht op de vaste dag en zoals het zich laat aanzien dus ook geen uitkering. Maar mijn ervaring is ook dat als ik nu aan de bel ga trekken ik een slapende hond wakker maak en dat is niet goed. Slapende honden van fanclub wakker maken.
Misschien is het morgen al weer 'normaal' het betalingsverkeer. Wordt die medewerker wakker die mijn uren moet doorgeven aan de afdeling betalingen. Nu moet ik maar wel wat van mijn spaargeld overboeken anders kan de huur morgen niet afgeschreven worden.
Blijft lastig, per week betaald worden. En zo weinig ook. Maar goed. Het is niet anders en ik ben blij dat ik op die manier inkomsten heb.
Dus ik probeer mijn stressgevoelens daarover onder controle te houden. Adem in......en adem uit. En ben ontzettend blij dat ik geld kan overboeken van een spaarrekening.
Nu moet wil ik de rest van de dag even niet meer aan moeilijke zaken denken of ze doen. Ga ik straks nog maar wat slopen strijken; daar word ik altijd rustig van. Hoop ik.
Jemig; wat is financiele onrust toch enorm kut met peren altijd.
Had nog op de valreep de punten op mijn Hema klantenkaart aan de voedselbank gedoneerd. De Hema is denk ik de enige organisatie waar je punten kan sparen die maar een jaartje inwisselbaar zijn. Nou had ik er niet zo veel; maar het lijkt me wel vreemd en helemaal niet klantenbindend deze korte houdbaarheid van punten.
En ook op de valreep toch maar wel een kleine aanvullende tandverzekering genomen. Dat kon ook nog tot en met vandaag.
Gisteren liep ik een stuk te wandelen en zag een vogeltje in de bomen heen en weer hippen. Ik kende het vogeltje niet (hij mij ook niet) en zocht even in de tuinvogel-app. Waarschijnlijk een Appelvink. Wat leuk die gids; maar ik vrees dat ik steeds meer een soort van Baardmannetje word (vooral als ik niet epileer) Uren naar vogels turen.
En vanavond allemaal even naar de volle maan turen: een mooie blauwe supermaan.
Nu maar even snel naar de brievenbus, want het is tijdelijk even droog!
Mijn dochter en haar man vasten ieder jaar, vanuit hun geloofsovertuiging, 30 dagen van zonsopgang tot zonsondergang. Niet eten en en niet drinken.
Het enige wat ik ooit heb gedaan op gebied van vasten is gesapvast. In de jaren 70 ergens was dat opeens De oplossing. Niet om nader tot God te komen (Protestanten kennen in tegenstelling tot Katholieken het vasten niet en eten ook op vrijdag vrolijk hun gehaktballetje), maar om je overtollige kilo's snel kwijt te raken. Heel snel. Maar ja, als je niets anders tot je neemt dan water met ahornsiroop, citroensap en cayennepeper, dan wil dat ook wel. Volgens mij kocht ik die ahornsiroop toen bij de Dille en Kamille of ergens bij een toen heel onbekende Gezondheidswinkel.
Ik klotste de gangen van mijn werk door, want je moest heel veel water drinken erbij en voelde me de hele dag zweverig.
Nu doen mensen dat nog steeds maar wordt het verkocht onder het mom van Reinigen. En ja, je valt er ook bij af, maar het doel is het reinigen van je darmen. Dat je darmen zo slim zijn aangelegd dat ze dat helemaal niet nodig hebben, dat zeggen de hippe dames en heren er niet bij. Of erger - dat snappen ze niet eens. En lukt het van bovenaf niet, dan stoppen ze een slang in je achterste en heet het "Colon Cleansing". Ook overbodig, want ook daarin voorziet je lichaam volledig. Maar goed, dat verkoopt natuurlijk niks aan behandelingen. Want tegenwoordig koop je Gezondheid.
Graag wil ik betere glucosewaarden zien en ben me maar al te bewust van mijn eigen negatieve aandeel hieraan en hierin dacht ik dat het een leuke kapstok is om het boek Grip op Koolhydraten en die methode dus er weer bij te pakken - Koolhydraatarm en eiwitrijker - en in ieder geval een vliegende start te maken in deze tijd - de Vastentijd - tot Pasen bewuster om te gaan met mijn Secret Eater-gedrag.
Secret voor de buitenwereld, want je zult mij nooit met een zak patat op straat aantreffen. Of een lekker ijsje in de zomer. Maar wel ergens op een anoniem station. Oh...hoe heerlijk zo'n geheel niet verantwoorde verse bak patat met pindasaus met dank aan Smullers. Maar daar kan ik de veroordelende blikken naast me neerleggen (daar had ik een goed gesprek over met mijn Praktijkbegeleidster die op de schaal van Empathie een 10 scoort), want die kennen mij niet en hoef ik aan hen de volgende dag niet verantwoording af te leggen waarom ik in Godsnaam zulk verkeerd voer nam. Wie weet hoe lang ik daarvoor wel 'goed' bezig was en al kilo's minder weeg.
Maar ook een Secret Eater omdat ik van de zogenaamde Gezonde tussendoortjes ook teveel neem. Want dan denk ik dat het gezond is en dus geen kwaad kan. Dan heb ik dus of hele grote handen bij dat handje ongezouten noten of ik kan gewoon geen maat houden. Of, en ik val denk ik in die categorie: ik hou mezelf voor de gek.
Ik schrijf al een tijdje elke dag op hoeveel beweging ik mezelf gegund heb en krijg dan een sticker van de juf. Juf Ank.
Mijn gewicht hou ik ook al tijden bij en als het meer wordt, dan ben ik een Weegschaal-vermijder. Of denk ik dat mijn broeken in de was gekrompen zijn. Hahahaha!!
Nee...tijd voor realiteit. Dus een tijdje 'Vasten'. Vasten zie ik dan meer als het bewuster omgaan met allerlei verleidingen zoals een wijntje of toch een lekkere koek of chocolade (mmmmmmm). En mijn frustraties niet 'dempen' met voedsel. Maar voelen, zien en er iets mee doen. Voor mijn part gooi je je oude servies eens lekker tegen een harde muur! Of koop (hahahahah) een brood klei en ga daarin knijpen!!!
Vandaag had ik op mijn takenlijstje alweer een telefoontje naar de Gemeente staan. Net zolang tot ik resultaat behaal. En nu werd er beloofd dat een en ander vandaag zou worden opgestuurd. En ook nog...goh...heeft u nog niets ontvangen dan?? Nee apart he...vanaf vorig jaar december al niets meer vernomen.
Kan ik daar solliciteren?; lijkt me heerlijk rustig werken.
Merk dat ik stress over afwijkend gedrag in mijn Fanclub-uitingen. Die komen altijd op maandag. Waarom nu niet? Wats gebeurd? Gaat er wat gebeuren? Wat dan?? Oh God....alweer alles op de schop?
En ja; ik heb me ingelezen en weet dat er binnenkort iets staat te gebeuren wat mijn hele financiele rust weer overhoop kan halen.
Dus ook daar moet ik op anticiperen en begroten. Even een maandje niets kopen is niet genoeg. Slim budgetteren. Alweer. Wanneer houdt het eens op?
Kan ik net als mijn moeder, die maar kort gewerkt heeft heeft en 50 jaar huisvrouw was, toch iedere maand inkomen krijgen. En daarboven op nog het pensioen van mijn vader die er wel meer dan 45 jaar voor moest werken, tegen zijn zin, maar hij moest maar zin maken. Dat mijn moeder mijn vader iemand noemt die niets volhield, is aperte onzin, gezien bovenstaand feit. Zelfs na zijn dood zorgt hij nog voor inkomsten. Sowieso mensen in hokjes plaatsen word ik heel kriebelig van.
Nu nog even zorgen dat ik minder senuwe heb voor alle komende veranderingen!
Bij de Praktijkbegeleidster Diabetes geweest voor een controle van mijn glucosewaarden en een algehele controle van diverse gerelateerde zaken. Zo heeft ze ook mijn voeten nagekeken. En de bloeddruk.
Heel bewust wat meditatie oefeningen gedaan in de wachtkamer tot ik opgehaald werd om mijn bloeddruk onder controle te krijgen. Van stress stijgt de bloeddruk. Vandaar dat er altijd 3 x gemeten wordt.
Voeten goed en bloeddruk was ook goed. Daar ben ik heel blij mee want veel mensen om me heen roepen dat ik binnenkort wel - net als Andre van Duin in Het geheime dagboek van Hendrik Groen - mijn voeten moet laten amputeren, want zo gaat dat altijd met diabeten.
Wat was ik tevreden dat ik mijn voeten gisterenavond nog even goed verzorgd heb. Hoeven vijlen en dat soort werk. Even in een voetenbadje. Nagels knippen etc etc.
Maar hoe anders is het als een ander je voeten aanraakt. Of uberhaupt je aanraakt.
Wat niet goed was, was mijn HBa1c waarde. Die was te hoog.
En wat ben ik dankbaar dat ik nu iets beter in mijn vel zit zodat ik nu wel kan zeggen dat ik geen extra medicatie wil, maar eerst op eigen kracht wil kijken of ik lagere waardes kan halen. Want die had ik wel voorheen. Door middel van de juiste voeding en stressbeheersing. En een lager gewicht.
Natuurlijk kon ik dat hogere getal op de stress gooien die ik de afgelopen weken had (WAT dan??? Of meer door wie dan (oh ja...door mijzelf!) en jemig...alweer..) maar ben ik eerlijk, dan heb ik mezelf oftewel mijn emoties en stressgevoel gedempt met voedsel en dan niet de groene soort.
Het was een lang en prettig gesprek en ik zie hoeveel ze begrijpt van een mens als ik. Ik kreeg ook de complimenten over hoe ik nu in het leven sta. Ze zag zo duidelijk het verschil met vorig jaar. En ze vond het ook prettig dat ik eerlijk durfde te zijn.
Hoe anders dan mijn huisarts, want die wil dat ik graag nog meer medicatie erbij ga slikken.
Medicatie waar ik vorig jaar me tamelijk beroerd van voelde. En dat was nog licht uitgedrukt.
Dus moet ik nu echt aan de bak. Niet om te bewijzen dat ik het echt 'zelluf' kan. Maar omdat ik wil leren en voelen om oprecht van mijzelf en dit lijf te houden. Niet omdat mensen zeggen dat dat hoort. Er goed mee om gaan. Mijn lijf als mijn tempel te zien waarin deze nogal rare geest huist.
En alle oude overtuigingen achter me te laten bij de mensen die ze hebben en hadden. Waarvan ik er een ben.
Jammer genoeg is mijn budget voor psychische ondersteuning al op. Of nee....dan moeten er 60 dagen tussen zitten om van 2017 weer in 2018 verder te mogen. Ik voel mij verre van 'normaal' namelijk.
Of mensen vaarwel te zeggen die denken dat ze me mogen "straffen" door me niet te informeren als dingen niet doorgaan. Dat ik er zelf achter moet komen. Bijna Bijbels...de Haan kraaide ook drie keer. Nou...dit Haantje niet dus.
Als ik dan toch in 'tekenen' denk, dat is dit wel een duidelijk teken. Meneer de Haan heeft de Kraan open laten Staan...
Dus vanochtend dus ook maar als een van de eerste dingen van de dag een paar keer met een groen prikkertje in mijn ontlasting gepookt en dat prikkertje in een speciale enveloppe gedaan om op te sturen naar het bevolkingsonderzoek Darmkanker.
De enveloppe staat in de koelkast te wachten om in de brievenbus te worden gegooid.
Niet omdat ik het zo fijn vind om anaal gefixeerd bezig te zijn, maar juist omdat - wat een lieve vriendin me aangaf - we hier in Nederland de mogelijkheid bieden tot preventief onderzoek. En daar mag ik dan ook gebruik van maken.
Maar ook in het kader van dat mijzelf gunnen. Goed voor het lijf zorgen. Dat blijf ik nog steeds moeilijk vinden. Dat ben ik toch allemaal niet waard. Met zo'n log lijf.
Vanochtend kwetterden de vogels vrolijk in mijn tuintje. Hahahah....wij laten ons niet tellen hoor. Dus die vogeltelling klopt bij mij in ieder geval niet. Frits van Turenhout zou zeggen NUL - NUL.
Droomde ook weer levendig over dingen die waarschijnlijk nooit meer zullen gebeuren. En daardoor sliep ik slecht. Maar wel op tijd uit bed, want het is juist goed om niet al te lang in bed te blijven liggen en een vast slaapritme aan te houden. Ga ik vanavond maar weer lekker slapen.
En net nog even met de Gemeente gebeld over iets wat ik terug wil storten sinds vorig jaar juni, maar waar de gemeente kennelijk geen haast mee maakt. Nu zijn ze al 5 weken bezig om een betaalprocedure en herberekening op te starten. Over 2 weekjes bijstand die ik heb ontvangen en graag wil terugstorten. Hoe moeilijk kan dat zijn?
Morgen maar weer bellen, want mijn contactpersoon was al klaar met haar werk. Nee hoor....!!! Die case van die onzichtbare vrouw moet je nog afhandelen!!!
Download de app om aan het "Vogels in de tuin tellen" mee te kunnen doen dit weekend. Leek me een leuke Mindfulle manier van tijdverdrijf.
En dan komt er geen kip!
Waar er normaal vinkjes, mussen (diverse soorten), merels, spreeuwen, roodborstjes, (schijt)duiven etc. aan de vetbollen en pindakaas zich laven, verschijnt er - alsof ze het weten! - nu helemaal geen vogel. In het half uur dat je moet klokken.
Of ze hebben afgesproken om vandaag alleen maar over te vliegen en dan mag je ze niet meetellen!
Lekker dan.
Die tuinvogels van mij zullen me morgenochtend rond 11.00 uur wel enorm hard uitlachen...niks tellen. Dat bepalen we zelf wel. En trouwens...kan je een paar nieuwe vetbollen ophangen. Deze zijn helemaal leeggegeten door een stel brutale Eksters.
Vannacht weer eens interessant gedroomd. En ik denk dat ik al weet hoe of wat, maar ik ben nog in de Egyptische rivier of zoals ze in het Engels zeggen In Denial.
Goed voor de mood is weer een nieuwe aflevering bekijken van Grace & Frankie. Laaaaaangzaam, niet bingen, want zo leuk! Of de nieuwste aflevering van The Good Place. Ook fijn.
En me verheugen op vanavond een verse aflevering van De Luizenmoeder. Er stond een leuk interview met "juffrouw Ank" in het Parool van dit weekend.
Regen, geen zin, vroeg donker, koud, geen energie; dus lang niets - nou ja - niets groots in de tuin gedaan. In de winter stopt de groei van veel planten dus er was ook minder te onderhouden of bij te snoeien of te maaien. Zoals een ex-manager van mij altijd zei "er liep geen bloed uit".
Nu eigenlijk nog steeds niet echt, maar het was droog en ik zag toch wel wat werkjes die ik zou kunnen doen. Nam me voor maximaal een kwartiertje om 'te ver gaan en morgen niks meer kunnen' te vermijden. Het werden er een paar meer, want ik voelde dat ik juist energie kreeg. En he...er is niemand die zegt dat ik linksdraaiend moet snoeien of juist die planten met rust moet laten.
Van het buiten zijn, van niks anders aan mijn hoofd hebben dan tuinieren, van blij worden van bloeiende sneeuwklokjes, groeiende narcissen en hyacinten. Van zien hoe mooi de witte heleborus het doet en dat de rode ook weer bloemen heeft. Van bedenken hoe ik dit jaar de tuin wil aanpakken. Zouden er weer zoveel slakken zijn?
Van merken dat ik ideetjes kreeg. Heel voorzichtig. Misschien zelfs wel wensen.
Ondertussen staat op het fornuis een soep te trekken van een schapenbout-bot, wat ik verleden jaar in het kader van het Offerfeest meekreeg naar huis. Een enorm groot ding. Dus maar in stukken gehakt en dit stuk lag nog te wachten op een goede bestemming. En ook dat is een fijn gevoel. Vroeg in de middag al een soepje hebben opstaan en weten dat je niet meer na hoeft te denken over wat je nu weer eens gaat eten. De tijd doet zijn werk. En volgegooid met allerlei verse zelfgesneden groenten en een paar scheppen linzen. En een Madame Jeanette pepertje erin. Straks er weer uit halen, want nooit in stukken snijden, maar alleen laten meetrekken. Da's pittig genoeg!
Altijd een aantal in de diepvries op voorraad.
Gisteren ging ik voor mijn doen laat naar bed en net voordat ik mijn laptop wilde dichtdoen kwam er nog 'een bericht van de belastingdienst' binnen. Middernacht! Nu snap ik ook wel dat dit allemaal geautomatiseerde processen zijn, maar ik bleef het apart vinden, dit tijdstip. En kon mijn nieuwsgierigheid toch niet bedwingen want wist dat er gereageerd moest worden op mijn bezwaarbrief over een post op mijn inkomstenbelastingformulier.
Joehoe....bezwaar geaccepteerd en nu is de aanslag definitief, dus ik hoef niets terug te betalen. Wat ben ik blij dat ik alle betaalbewijzen van mijn reiskosten naar shit-werkgever over dat jaar bewaard heb en zelfs in een apart mapje al had gezet en dus zo weer tevoorschijn kon toveren. Zelfs met mijn overspannen hoofd. Yeah me!
In het geval van Belastingen is het zaak om juist wel alles te bewaren. In ieder geval 5 jaar voor particulieren.
Als ik deze klanken hoor zit ik weer in mijn kamertje in mijn nieuwe stad. Make-up aan het opdoen, vooral veel aandacht voor mijn ogen, aankleden, parfum en dan de stad in en uitgaan. Vrij van blikken van bekenden. En na afloop Shoarma met groene superhete saus.
Nu is onderstaande song heel dansbaar en speelden ze die vaak in die blitse hippe discotheek in de Domstad.
En de look is helemaal begin jaren 80. Zo heb ik mijn haar ook wel gehad. Qua coupe dan; kleur donkerder. Geweldige muziek en een dijk van een stem. Nog steeds.
En luister eens hoe haar stem is zeker 30 jaar later:
Wat een kleine wereld vanochtend. De mist hangt laag en is hardnekkig zo lijkt het. Zo is de wereld gekrompen tot het einde van de straat.
Precies zoals ik me heel lang gevoeld heb. Soms nog wel. Levend in een kleine wereld. En die mist waarschijnlijk ook nog zelf gemaakt zullen velen beweren, want er is toch niks aan de hand?
Onzichtbaar naar de buitenwereld en onzichtbaar voor de buitenwereld. En net als die gorilla mag je genegeerd worden en mag er op je gejaagd. Of ben je voor sommigen een soort van Bokito waar je al jouw eigen verlangens en dingen op projecteert.
Maar wat is het mooiste na een ochtend vol mist? Dat de lucht opeens knalblauw blijkt en de zon ook voor jou schijnt. Helaas bleef het grijs hier. Maar de zon schijnt echt wel.
Nadat het doosje van de haarverf me al een paar dagen vanuit de badkamer toelonkte - had het daar met voorbedachte rade al neergezet, heb ik dan eindelijk vandaag maar weer eens mijn haar geverfd. Want ik weet hoe ik me daardoor altijd opgepept voel. Iets pittiger. Even het grijs nog naar de achtergrond gedrukt. Een beetje symbolisch voor het grote grijs momenteel. Moet ook eigenlijk (nog steeds) naar de kapper, maar dat komt ook nog wel.
Onder het wachten tot de verf uitgespoeld kon worden nog een beetje administratie bijgewerkt en wat mappen geschoond, dus dubbel plezier. En wat e-mail geschoond; ook altijd goed. In mijn zelfgemaakte agenda (gewoon een klein notitieboekje, met zo'n elastiekje) het label van de verf geplakt. Dan weet en ik wanneer ik de laatste keer het (geverfd!!) heb gedaan en welk nummer.
Ook nog wel wat gedachten over hoe sommigen mensen denken met me om te kunnen gaan (of; hoe ik ze met me laat omgaan!!) en het dan zo draaien dat ik me schuldig voel. Och was ik maar wat meer als Dawn French dan:
Maar meestal werkt het dan meer zo bij mij:
Ik kreeg na het typen van dit alles zo'n gevoel van Jemig de Pemig mensch.....Snap out of ze routine, dus toch maar wel even naar het centrum gegaan (met de bus, de goedkoopste route hahah, dus nog een stuk omlopen, maar lopen is dan weer goed), want was nog steeds aan het breien aan een sjaal met stippen en al breiende krijgt dan zoiets vorm bij mij en het leek me wel mooi om 1 rode stip tussen al die witte te maken.
In het hele winkelcentrum nergens knalrood te krijgen. Niet bij de Wibra, niet bij de Zeeman, niet bij de Action en niet bij de Hema. Wel knalroze of gemeleerd bordeaux. Er is geen echte Wolwinkel bij ons in het dorp. Dit zijn de Acryl-aanbieders, maar da's prima voor dit doel.
Toen bedacht ik dat ik bij BoekenVoordeel ook wel eens bolletjes garen had zien liggen. Katoen geloof ik. Maar ole ole....er lagen ook bolletjes Acryl garen in primaire kleuren. Missie geslaagd!
En daarna mocht ik weer naar huis. Niets gesnaaid, nergens gezeten of gekeken, want ik had daar geen zin in noch energie voor. Ik shopte als een vent; erin en eruit. Dus wel een relatief duurder bolletje garen. Maar het deed me goed om even weg te zijn.
En dan nu is het tijd voor de vrijdagmiddagborrel, zou ik nog ergens op een kantoor werken. Uiteraard kan ik thuis ook die borrel inschenken, maar dat doe ik toch maar niet. Maar wel de kachel aan, wat waxinelichtjes aansteken en dankbaar en tevreden zijn dat ik er nog steeds ben.
"Ik heb maar 1 boek van hem gelezen en daar vond ik eigenlijk niks aan."
Zo grappig om bovenstaande te horen, als je staat te wachten totdat de deur van de zaal opengaat voor een lezing met een fijne schrijver. Waarom ben je dan hier, want die schrijver waar je niks aan vindt, komt de hele avond voorlezen uit eigen werk (en zo bleek ook nog uit iemands anders werk. Dat moest ik toen ik thuis kwam nog onhandig opzoeken, want wel iets onthouden, maar niet zijn hele naam. Iets met een S. Gelukkig uiteindelijk wel kunnen vinden door te zoeken naar een lijst van Amerikaanse schrijvers uit de 20e eeuw en zo kan ik later in de bieb ook me in zijn werk verdiepen, van die James Salter).
Het was wel weer voornamelijk de grijze golf die aanwezig was. Waar ik denk ik ook bij hoor. Maar dat ontken ik altijd in mijn hoofd, want ik BEN niet zo. Ik wil krampachtig nergens bijhoren en ook weer wel (maar dat laatste lukt voor geen meter). Kennelijk voel ik me een jaartje of 37. En ontken dat ik grijze plukken heb. En een te dik lijf. Of te kort voor mijn gewicht. Het is maar hoe je het bekijkt.
Nou ja...het enige verschil was dat ik in mijn uppie was en de rest van publiek in paren of in groepjes. Vooral leesgroepjes (wat me heel leuk lijkt, maar wat me tegenhoudt is dat ik niet iedere paar weken een nieuw boek kan kopen. Ik lees alles uit de bibliotheek en ook daar kan ik niet hoppa zo heen; durf nog steeds niet goed te fietsen merk ik - daar moet ik nog aan werken).
Maar he...de zon komt even door dus ik besluit om maar 2 dingen te combineren: Lopen en naar de bieb. Het is wel een eind, maar dan is het lopen met een doel. Doe maar!!! Je hebt tot 20.00 uur de tijd (dan sluit de bieb).
Foto van Pixabay
We moesten nog een tijdje langer wachten, want de schrijver was verdwaald door de mooie nieuwe afslagen bij ons dorp, die mensen vaak weer naar het begin van hun afslag leiden of terug naar de snelweg de andere kant op. Zelfs inwoners hier vinden het verwarrend. Pas bij het 2e bord na de afslag kom je in het centrum of de rondweg rond het centrum. Niet over nagedacht.
Kreeg ook direct het idee dat dat touren voor een schrijver helemaal niet leuk moet zijn en vooral veel reizen is en dus vermoeiend. In de kleinste bibliotheken van het land - en vind die maar eens - een paar uurtjes over je nieuwe boek praten en dan weer in de auto of trein terug. Avond aan avond. Als schrijver moeten praten, dat lijkt me al ingewikkeld; schrijven is een ander proces dan spreken.
Enfin: hij stelde niet teleur. Ondanks dat hij veel later begon. Las stukken uit zijn nieuwste boek voor en beantwoorde vragen van het publiek. Had zelfs zijn eigen groupie (zo noem ik haar maar, maar misschien was het ook wel zijn oudtante), zo'n dame die op de eerste rij het hoogste woord heeft en de meeste en vooral langdradige vragen stelt.
Hij had nog een opmerking die een man uit zijn jeugd maakte en die me in al zijn eenvoud enorm aansprak: "Sommigen gaan gratis naar school en sommigen voor niks".
Geweldig!
Ik wacht wel totdat zijn boek in de bibliotheek ligt bij de 'normale' boeken, dus niet 'vers van de pers' waar je bij onze bibliotheek nog extra voor moet betalen en minder lang mag lenen.
Er stond ook een kraampje van de plaatselijke boekhandel. Grappig dat ik thuis zijn Joe Speedboat nog zag staan in de boekenkast met een sticker van € 4,95 erop en die lag daar - dezelfde uitvoering - voor 3 x zoveel. Dus wachten loont. Zeker als je niet al te veel te besteden hebt. Maar wel wil. Hahah!
En ja...dan maar geen gesigneerd boek. Geen groupie gedrag voor mij. Of was het meer dat ik me dat niet gunde. (En vond dat het budgettair niet kon; had al bijna een boek aan dit kaartje uitgegeven). Zou ik eigenlijk ook heel graag een praatje met hem hebben gemaakt, - 1,4 minuten onverdeelde aandacht - maar dacht/vond/was ervan overtuigd ik dat ik in het geheel niks had te melden. Ja, dat ik zijn boeken graag lees en dat ik zelfs nog een miniboekje van hem heb voor een biermerk gemaakt ooit. Heeft hij allemaal al duizend keer eerder gehoord in duizenden bibliotheken van duizenden vijftigers die denken dat ze nog 37 zijn.
Al mocht hij best een nachtje in mijn dorp blijven - zou ik hem die afslagen nog wel eens goed uitleggen - en me nog veel meer voorlezen. Lekker inslapen met zo'n stem (vooruit en zo'n man) vlak bij je oor. Dat alles bedacht ik terwijl ik op de bus stond te wachten onder mijn paraplu op de terugweg. Geen kopje thee of koffie achteraf gekocht en direct naar de bushalte gelopen in de stromende regen. Gelukkig duurde het niet lang voordat er een bus kwam.
Vond het weer bijzonder hoe druk ik me maakte over alles om deze avond heen. Kon ik dat ticket wel printen. Zou het regenen die avond. En ja het regende; de hele middag en avond door. Wat doe ik aan voor schoenen, zodat ik niet de hele avond met natte sokken daar zit en nat haar is ook niet echt fijn. Hoe kom ik redelijk droog over. Welke bus? Hoe laat.
Niet eens dat ik er in mijn eentje naar toe ging; dat herken ik nog wel uit mijn werk - honderd jaar geleden zo lijkt het wel. Trok ik altijd in mijn eentje naar nieuwe klanten. Niet in de bus weliswaar, maar met een leaseauto, maar wel altijd alleen. Nieuwe mensen ontmoeten, luisteren en ze vervolgens overtuigen van mijn dienst of product, soms een presentatie, soms voor honderden mensen, soms voor Raden van Bestuur of Directie. Ik heb het allemaal gedaan en gekund. Dus een avond ergens alleen heen gaan, dat moest ik nog wel kunnen? En dan toch nog zoveel gedachten, ingebeelde ja-maars en angstzweet.
Van de week keek ik naar een programma wat een inkijkje in meestal aparte en bijzondere woonhuizen doet en dan geeft zo'n bewoner trots een rondleiding.
"Hier de slaapkamer. En het leuke van deze slaapkamer is dat je er kan uhm...slapen!"
En even later nog zo'n pareltje:
"Ja, hij luistert in een kamertje naar zijn dingen en ik luister dan in mijn kamer naar mijn dingen".
Je hoeft geen cabaret te bedenken; het wordt je gewoon aangeboden.
Heel slecht geslapen, maar dat was iets wat ik al een beetje verwachte, dus al met al was ik blij dat ik nog voor de wekker wakker werd en als eerste mijn kleren aandeed en toen direct de Zak van Max aan de stoeprand zette. Dat kon al vanaf 05.30 uur stond er op de zak. En ik weet dat ze meestal rond 09.00 uur al hier rondrijden om ze op te halen. Dus wilde ik dat die zak wegging (goh...was dat met alle zakken maar zo makkelijk; zet ze aan de stoeprand en de gemeente haalt ze op!), dan moest ik even doorpakken.
Fijn gevoel dat dit ook weer gedaan is en daarna bed opengeslagen en de dag maar begonnen door aandachtig (zou bijna zeggen Mindful haha) te douchen met een lekkere geur en daarmee de dag goed te beginnen.
Beneden gekomen een ontbijtje met Havermoutpap, lijnzaad en verse Cranberries (nog over van Kerstmis) gemaakt en een verssssss kopje theeeeeeee (zonder Rene Froger erbij).
Gisteren was ik blij met de energie die ik had om ook nog de slaapkamer goed te stoffen en te stofzuigen en dan ook maar het halletje boven erbij. En uiteraard lekker mijn bed helemaal schoon en fris opgemaakt. Dat alleen al is een prettige bezigheid. Er staat niemand naast me die zegt dat ik 'het niet goed doe' of 'te langzaam' en ik vind zelf dat het eigenlijk redelijk snel gaat. Met mijn wrap- methode om het dekbed in de hoes te krijgen. Ben blij dat ik dat ontdekt heb, want een groot en zwaar dekbed in de hoes krijgen is vaak even vechten. Nu is het een eitje.
Fijn te zien dat mijn 'linnenkast' leger is en er alleen hoeslakens liggen die passen. Nog wel wat zaken die ook wel het nakijken waard zijn, op andere planken, maar dat komt nog wel. Niet krampachtig gaan ruimen. Elke dag iets werkt ook prima.
Dinsdag is ook altijd de dag dat ik mijn administratie bijwerk. Mijn excelsheets en kijken of er in mijn fysieke map 2018 in de maand januari (heb in mijn ordner ook een twaalftal tabs met de maanden erop, kan je overal kopen of zelf maken uiteraard. Ik verhuis ze ieder jaar door, dus zijn al zeker tien jaar oud) nog facturen zitten die betaald moeten worden. Uiteraard staan die ook al in mijn digitale overzicht, want al in de prognose over 2018 gebudgetteerd. Geen verrassingen.
Wat ik ook leerde is toch ook een post 'Niet begroot" mee te nemen in de budgetten aan de hand van wat er het vorige jaar allemaal onverwachts voorbijkwam. Want niks is strak gepland. Er kan altijd iets komen waardoor ik dat jaar meer kosten heb.
Oh...en het tabblad "Afschrijvingen". Mijn huis een keertje doorgegaan en gekeken wanneer ik welke apparaten kocht of meubelstukken en wanneer ik verwacht dat ze 'kapot' gaan. En dat kan natuurlijk soms geheel onverwachts gebeuren. Of juist niet, maar hoe dan ook; het vervangen van iets als een matras of een tv of fornuis of iets simpels als een waterkoker, brengt kosten mee. Dus handig als ik daar rekening mee hou. En altijd nadenken of ik het wel nodig heb of vervangen wil en op welke manier.
Wat brengt dat een rust. Geen verrassingen. Of "opeens" nog ergens een factuur over krijgen. Ik weet wat ik koop, bestel (nou...vrij weinig), welke belastingen ik moet betalen en weet al voordat ik het bestel of ik het kan betalen. En kan het niet; dan bestel ik niks. Ook goed. Alles beter dan googelen met nog te betalen rekeningen.
Verder moet ik vandaag ook wat printen staat er op mijn agenda, dus dat moet ik ook even regelen. En wat een heerlijkheid. Hoppa: printer uit de kast en printen maar.
Aha...de wifi-printer staat niet (meer) tussen de printer-opties, dus maar even opnieuw laten zoeken naar die printer. Gevonden. Et voila; een ouderwets papieren ticket. Had ticket ook via mijn smartphone kunnen uploaden, maar dat wil ik eerst nog even goed uitzoeken. En papier is geduldig. Wat heerlijk dat het me weer gelukt is. En op tijd. Dus printer mag weer in de kast en zo zijn alle To Do dingen alweer gedaan. Yeah!
.
Wat wel een verrassing is en blijft, is hoe sommige mensen doen. En het was dan ook geen verrassing dat er juist vandaag dit in mijn horoscoop staat. Goed om na te denken dat niet alles aan mij ligt; dat het niet is omdat ik 'stom' ben. Of niet leuk genoeg. Of gestraft moet worden. Wat er staat: soms gebeuren dingen gewoon.
You’re not sure how best to handle a person who isn’t playing according to the agreed-upon rules. Someone may promise one thing and then do something different today. Or perhaps a close friend that you rely on is unexpectedly unavailable now. It’s tempting to over-personalize other people’s actions and assume their behavior is specifically meant to communicate a message to you. Honestly, sometimes things just happen, and life is less stressful when you accept others whether or not they live up to your expectations.
Keek ik naar de serie over oudere Marokkaanse dames in Nederland - Groeten uit Holland -, hoe zij dingen ervaren en doen en het ging o.a. over bewegen en gezondheid. Een van de dames kwam bij haar praktijkbegeleidster voor haar diabetescontrole en ik stoorde me er een beetje aan hoe dat ging.
Want als je daar moet komen, dan weet je dat je meestal wordt gevraagd om nuchter te zijn, dus niet te eten, zodat er bloed uit je vinger kan worden geprikt en een snelle controle kan worden gedaan.
Deze dame had gewoon ontbeten en bij het bloedprikken had ze een megahoge waarde (20!!). Tenzij de controle natuurlijk op een tijdstip - middag - was dat het moeilijker is om dan nog nuchter te verschijnen. Dat zou ook een optie zijn.
Maar als je gegeten hebt - en ik denk dan aan de Marokkaanse ontbijtjes met veel brood, pannenkoekjes en honing en thee met veeeeeel suiker, dan stijgen je waarden. Van iedereen. Ook zonder diabetes. Niet zo hoog gelukkig.
Het zette me ook aan het denken. Want wat weten wij of wat weet en snap ik eigenlijk van het effect van voeding op onze glucosewaarden?
Als je niks hebt en je er je nooit in verdiept hebt - zoals ik hiervoor - vrij weinig. En vroeger werd er gezegd dat je moest afvallen en dus vet en suiker moest vermijden. Moest ik voor mijn Oma met Suikerziekte (zo werd dat toen genoemd; je had "Suiker") een speciaal suikervrij gebakje halen op verjaardagen. Niet te vreten die dingen, maar het ging om het idee dat er ook aan Oma was gedacht, die minder suiker mocht. Wel een zoetje in de koffie en thee (wat hetzelfde effect in je brein heeft!).
Nu wordt er weer gezegd dat je juist vet nodig hebt en is het inzicht welke voedingsmiddelen 'verborgen' suikers bevat uitgebreid. Maar er is ook veel onzin te lezen.
En tegenwoordig lijkt het wel alsof iedereen wel iets van voeding weet en daarmee zichzelf direct tot deskundige uitroept. Of een een vlog erover heeft.
Wat voor voeding zou je dan beter kunnen eten. En hoe moeilijk is dat als je traditioneel eten gewend bent en hippe begrippen zoals Glutenvrij, Koolhydraat-arm en Suiker-vrij je helemaal niets zeggen.
En je cultuur gastvrijheid laat zien in heerlijk eten, veel en vaak heel erg zoet (heerlijke koekjes!!). Of rijk aan koolhydraten. Dan is het ontzettend ingewikkeld om een heel ander eetpatroon aan te houden. Ik zou zeggen bijna onmogelijk. Hetzelfde geldt denk ik voor veel ouderen die Diabetes 2 krijgen.
Mijn moeder had een tijdje terug voor mij gebak gekocht, toen ik bij haar was, waar je niet dik van werd (zo zei ze zelf). Bladerdeeg met iets van slagroom en een soort jam of gelei gevuld. Dat het niets woog, dat betekende nog niet dat er niet genoeg dikmakers inzaten. Bladerdeeg = veel boter, suiker en meel. Slagroom = I rest my case. Vond het wel komisch hoe stellig mijn moeder dit bracht, maar ook hoe het niet hoort.
Als er gebak zou zijn waarvan je zou afvallen, dan ging ook ik morgen op het puntendieet. Slagroompunten!
Ik vind het soms/vaak/meestal al goed nadenken over wat beter voor me is in plaats van wat ik lekker vind. En ik vind veel lekker. Heel veel. En heel vaak. hahaha! En dan heb ik het nog niet eens over eten als troost. Ook daar heb ik last van. En ja...ik doe het allemaal zelf. Geen trechter in mijn keel.
Op TLC zag ik een aflevering van Food Hospital over hoe een andere manier van eten, je waarden als diabeet - type 2 - kan helpen verlagen. Dus niet even 6 weken crashen, maar voor altijd zo eten. En daar zit 'm de kneep. Een dieet is eindig. Doel bereikt....klaar met dieet.
Wel 4 van de 6 vrouwen waren uit de gevarenzone, na afloop van dat experiment, alleen door andere voeding. En er werd gezegd dat ze diabeet af waren. Tegen mij is gezegd dat ik minimaal een jaar lang goede waarden moet laten zien en dan pas gaat dat label van mijn patientenkaart.
En proberen op eigen kracht - door middel van voeding en bewegen van de te hoge waarden afkomen is mij nooit als alternatief aangeboden, maar ik ging direct in het hokje Diabetes type 2 en aan de pillen. Het liefst veel. En steeds meer. Iedere controle meer. Alleen daar word ik al moedeloos van. Alsof ik op alle terreinen van mijn leven alles moet bevechten. Omdat ik geen statines wil sta ik al te boek als een 'weigerachtige patient".
Dus is het aan mij om te blijven kijken of ik naar betere waarden ga door mijn voeding aan te passen. En daarnaast meer te bewegen en stress te verlagen. Dat is even belangrijk. En dat is al bezig - betere waarden - en dan toch nog zo weinig vertrouwen in de patient. In het eigen kunnen. En iedere keer zeggen dat de medicatie weer afgebouwd kan worden. Maar dan vervolgens het weer ophogen.
Dat heeft wat me me gedaan; dat er geen vertrouwen is in mijn eigen kunnen en mogelijkheden, maar ik direct, na 1 x bloedprikken, in een vakje werd ingedeeld en er niet meer uit schijn te mogen komen.
Wat ook niet helpt is dat Diabetes momenteel wordt weggezet als een ziekte die je eigen schuld is. Vooral type 2. Dan ben ik een loser met dubbele woordwaarde want zelf gedaan. Dat is wel erg geloven in de maakbaarheid van het leven. Als je nou maar gezond had gegeten dan was dit niet gebeurd. Eigen schuld Dikke Bult. Dat er ook nog zoiets is als erfelijk belast zijn, dat vergeten de roepers (die zelf fijn aan hun Groene shake zitten) maar snel.
Net zoals Jicht in de Achttiende eeuw als ziekte van de Rijken werd bedacht. Wat die aten teveel en te rijk. Nu weten we dat het een soort van Reuma is.
Vanochtend moest ik bloed laten prikken, dus gisterenavond vanaf 20.00 uur nuchter gebleven. Dus alleen nog maar water drinken als ik zin in iets had, of dorst. Dat is geen straf, want dat doe ik altijd al. Heb nooit sapjes of frisdranken in de koelkast meer staan, behalve als er visite komt, dus hooguit 2 x per jaar met mijn hoogfrequentie aan bezoek krijgen.
Voordat de zon op was toch maar snel de vuilnisbak aan de stoeprand gezet, want wilde niet weer in paniek door de buurvrouw mijn bed uitgebeld worden, omdat de vuilniswagen vroeger was en mijn klikko dus niet geleegd zou worden, want nog niet buiten gezet. Meestal komen ze hier na de middag pas.
En daarna mijn bed lekker afgehaald, was in de wasmachine en straks mijn bed lekker opmaken en de was ophangen. En douchen, aankleden en naar de huisarts om bloed te laten afnemen. Het was druk, ook al was ik aan het einde van het bloedprik-spreekuur.
Kaartje met nummer uit bakje gehaald en wachten maar. Nog maar 5 voor me. Ik zag dat de mevrouw die prikt het bakje met nummers weghaalde en was bang dat ik vergeten zou worden, want niemand riep mijn nummer om (story of my life zou ik bijna verzuchten). Dus vroeg aan de mensen in de wachtkamer of die nog een nummer onder het mijne hadden. Nee..niemand. Zaten er voor andere zaken.
En dan heel snel het hele scenario van vergeten zijn, niet opgemerkt worden, als laatste 'gekozen' worden bij gym en shit morgen weer dus..wat totaal overbodig was. Al die gedachten-kronkels, want ik werd uiteindelijk toch opgehaald en keurig en pijnloos geprikt door een aardige en kundige dame, waren totaal zinloos. Dus moet ik nog beter mijn best doen om me er niet in te verliezen.
Foto van Pixabay
En nog veel beter mijn best doen om het fijne, het kleine en het mooie te blijven zien. Zoals een lekker kopje koffie, gewoon uit eigen keuken, maar altijd prettig. Dat ik nog koffie heb en mijn koffie me nog smaakt.
En nu maar de was uit de machine halen, want allang klaar! Lekker aan de droogrekjes hangen en morgen of vanavond zelfs al, weer droog. Geen droger nodig, want geen haast. En gelukkig genoeg overtrekken en hoeslakens in de kast om niet te hoeven wachten op droge was. 1 x kotsen en je bed moet verschoond worden, dus het aloude 1 in de was, 1 in de kast en 1 op bed is voor mij een goede stelregel.
Toen ik naar de 1e aflevering van De Luizenmoeder keek op NPO3 op zondagavond moest ik enorm lachen om hoe de 'nieuwe' moeder op het schoolplein een grapje maakte over de namen van een aantal andere moeders - Mel en Kim.
De ene moeder had haar kind Youandi genoemd en ik dacht dat het een grapje van de schrijvers was, maar blijkt dat die naam dus werkelijk bestaat. En dat mensen, ook in Nederland, die naam aan hun kind geven.
Betekenis van Youandi
Youandi is een Amerikaanse naam voor jongens en meisjes. De betekenis is `Jij en ik (you and I)` De naam Youandi wordt voor zover bekend alleen aan Nederlandse meisjes gegeven.
Dat grapje over Mel & Kim viel niet in goede aarde, of deze Mel en Kim(berly) kenden Mel & Kim helemaal niet, maar misschien kwam dat omdat ze allemaal te jong waren toen zij hun hit hadden in 1987, om dit onmiddellijk te herkennen.
Ik wel dus en zat onmiddellijk bij die 2 vrolijke dames met hun moves en hun aanstekelijke liedje.
Dat begint met hoe ik mijzelf aanspreek. In plaats van "jemig domme trut, alweer te laat wakker" zeg ik nu "Is het belangrijk? Goedemorgen lieverd".
En ben ik dankbaar dat ik geslapen heb. En soms zelfs een hele nacht aaneengesloten. Dat mijn benen het doen, dat ik er ben. Dat mijn hart klopt en is blijven kloppen gedurende de nacht.
Zoek minder naar nuttige zaken in mijn leven momenteel, want dan zoek ik me een ongeluk, maar veel meer naar aangenaam, mooi, opbeurend, grappig en lief.
Vanochtend de wekker vroeger gezet, want ik had van de woningbouwvereniging doorgekregen dat er voor de dakpanreparatie binnen 2 dagen contact met me zou worden opgenomen door een speciaal bedrijf. Ik zag hun auto's vaker door de straten, bij harde wind envorige stormen en de laatste keer dat er een dakpan van mijn dak was gewaaid hebben ze dat vrij snel gerepareerd. Meestal zonder afspraak, maar hup; ladder tegen het dak en maken. Kwam ik uit mijn werk, dan was het bij thuiskomst al weer gemaakt.
Dakpan ligt net onder mijn badkamerraam en ik vond het een akelig idee dat ik onder de douche zou staan en er een man op een laddertje opeens voor mijn raam zou staan en ik in mijn nakie in de badkamer. Want ik zag hun auto's al in de straat staan. Dan merk ik dat ik me opgejaagd voel en moet ik tegelijkertijd enorm lachen. Want; je droomt toch van een onbekende man....nou; onbekender kan niet! Hahaha!
Dus snel een Italiaanse douche en naar beneden.
Maar de auto reed na een tijdje de straat weer uit, naar een ander slachtoffer, want hier in de omgeving genoeg dakpannen van de daken gewaaid zag ik gisteren toen ik een stuk ging lopen. Bij beide buren, aan de overkant een aantal en verderop nog meer.
Maak je niet druk, ze komen vanzelf wel. En je hoeft de telefoon niet standby te houden. Je hoort 'm echt wel. Niet zo krampachtig.
Dus maar de dingen gedaan die gedaan moeten worden en tijdens mijn koffiebreak de koffie met zorg in een mooi kopje gedaan.
Dat kopje kreeg ik meer dan 30 jaar geleden van een vriendin van mijn Oma. Wij noemden haar altijd tante Bep. Zij stond erom bekend dat ze altijd spullen in dure winkels kocht en niet in de opruiming bij die dure winkel (zoals mijn familie), maar gewoon als zij het nodig vond. En dus kreeg ik twee 'dure' kopjes (dat moest ik vooral horen van mijn Oma en mijn tante en mijn ouders). Een 'ouderwets' kopje vond ik, dezelfde als mijn Oma's hadden en mijn moeder ook al. Niet omdat het mooi was, maar omdat het kennelijk aanzien gaf, dat soort kopjes of servies te hebben. Het liefst uitgestald op een theewagen. Ik kreeg die kopjes voor mijn verloving. Eentje is gesneuveld en daar heb ik het schoteltje nog van (waarom??????).
Als ik naar de foto's van toen kijk, doe ik zo mijn best er serieus uit te zien. En me serieus/zakelijk te kleden. Als een echte directiesecretaresse bij het hoofdkantoor van een bank. Met een echte verloofde. Alles echt. Meer dan echt.
Er lag een grote plastic zak van de gemeente in de bus. Voor kleding voor de Kringloop. Dat was fijn. Want omdat ik vorig jaar mijn eigen boxspringbed heb gemaakt, zijn de lakens die ik had niet hoog genoeg en mag iemand anders er plezier van hebben. Maar ze lagen in de kast ruimte in te nemen.
Ook nog een broek erbij gedaan die heeeeeel goedkoop was (ja, in de opruiming), maar nooit gepast (te groot) en hij heeft ook nooit goed gezeten. Hij geeft me een naar gevoel. Miss Slobber. Het model is gewoon niet fijn voor mij. En innemen gaat 'm ook niet worden. Dus niet teveel tijd erin stoppen of denken dat 'ik het maar ermee moet doen'. Weg. Hoppa!
Loop het huis nog even door of er nog meer is wat je lang bewaard, maar toch niet draagt of gaat dragen en waar iemand anders plezier mee kan hebben. Alles is heel en gewassen.
En daarna naar buiten. Lekker in de zon en onder dreigende donkere wolken, maar gelukkig droog thuisgekomen. Ben blij dat ik heb gelopen, nergens henen, maar 'je bent er toch even uit'. En nee, niet naar het centrum met de bus, want ik ben al met de bus geweest deze week, wat eigenlijk ook niet de bedoeling was budgettechnisch, maar het was hondenweer dus mocht het (in het kader van zacht zijn).
En nu lekker thuis en een heel klein beetje weekend gevoel, al heb ik geen plannen. Dat ontbreekt me nog een beetje; plannen maken. Ik steek straks in ieder geval wat waxinelichtjes aan. Dat is fijn voor het weekendgevoel.
Nou ja...komt ook wel weer die plannen. Voorlopig ben ik nu lekker uitgewaaid thuis en hoeft er, behalve straks eten koken, niks.
PS: De dakpan ligt weer op het dak en de medewerker heeft andere pannen ook nog even goedgelegd. Wat een fijne service en zo snel ook!! Chapeau.
No matter what you want, Cellie, you have what it takes.
Klepperde vanochtend al vroeg mijn bed uit. Het waaide toen al veel harder dan een paar weken terug, toen we de eerste storm van 2018 hadden.
Het badkamerraampje werd telkens helemaal opengewaaid en ik hoorde de dakpannen muziek maken.
Was trouwens blij dat ik vanzelf - voor de wekker - wakker werd. Niet echt doorgeslapen, maar wel redelijk.
Maar nu - net voor het middaguur - zag ik allerlei vogels op mijn schutting komen zitten en in mijn boom, dus die komen uit hun schuilplaatsen denk ik dan maar zo, dus de allerergste windstoten zijn voorbij hier.
Her en der bij buren een dakpan eraf gewaaid, wat tuinmeubelen door de straat gewaaid, in mijn tuin een stoel omgewaaid en wat plantenpotten, maar dat is gelukkig allemaal niet zo ernstig. Mijn bomen staan nog, de van waaibomenhout gemaakte schutting van de buren (en dus ook van mij??) ook nog.
Oeps: zie net dat er toch een dakpan is afgewaaid dus maar direct aan de Woningbouwvereniging doorgegeven online. Telefonisch is er geen doorkomen aan, maar dat snap ik. Ik zal wel niet de enige zijn die iets te melden heeft in verband met de storm aan schade. Komt wel goed.
Brengt me terug naar (even opzoeken - maar moet bijna 28 jaar geleden zijn, want mijn zoon zat nog in de wandelwagen - 25 januari 1990 (dank u oh Google). Dat was een enge storm in mijn herinnering. Ik moest mijn dochter uit de peuterschool halen in de middag, na mijn werk en zoonlief was nog te klein om zelf te lopen en letterlijk waaiden de dakpannen van de daken, zo voor je voeten op de straat. En mijn kinderen waaien bijna vanzelf weg. Heel eng, want waar liep je veilig, zonder het risico een dakpan op je hoofd (of erger op de hoofdjes van mijn kinderen, te krijgen. Wat was ik blij weer veilig thuis te zijn. Zo...Oma spreekt (dat waren nog eens echte stormen).
cc Weeronline; situatie rond 12.00 uur.
Dus maar een beetje Netflixen tijdens de storm: Jerry Seinfeld combineert twee liefdes in zijn serie: koffie en klassieke auto's. Dan rijdt hij een stukje met een bekende collega en babbelt wat over koffie, het leven, auto's en die combinatie is heel amusant. Als je van auto's houdt (check), koffie (dubbelcheck) en humor (yep).
En mijn administratie bijwerken. Ook altijd fijn dat ik daarvoor niet meer naar de bank hoef, maar dat gewoon online kan regelen. Mijn moeder werkt nog met de papieren acceptgiro's en moet dan inderdaad door weer en deze wind (want de gratis enveloppen van de bank zijn al jaren geleden afgeschaft) naar een kantoor van de bank. En de lokale kantoren zijn inmiddels ook al geminderd, dus voor straf moet ze nog verder weg. Gelukkig heeft ze een auto en kan dat, maar hoe werkt dat als je die niet hebt of slecht ter been bent. Of geen computer hebt of daar niet mee om kan gaan?
Gelukkig ben ik haar gemachtigde dus kan ik dan een betaling voor haar verzorgen (bij ziekte of rotweer) op afstand.
Inmiddels ga ik niet meer geloven dat mijn moeder nog Internet Bankieren wil leren dus het blijft zoals het is.
Net van een knolselderij die ik vorig jaar Kerst (dat klink wel heeeeeel erg lang geleden) kocht een salade gemaakt. En ook de groene appel lag al vanaf die tijd in de voorraadkast te wachten op wat leuks.
Toen ik, zoals een mede-"student" het noemde tegen echte studenten van de Universiteit, aan Schoevers studeeeeeeerde (spreek uit met Goois Accent), gingen we met een aantal meiden van onze klas uit in de Domstad.
We gingen eerst ergens een vorkje prikken en dat bleek in een Surinaams afhaalrestaurant te zijn. Heel ongezellig ingericht, echt functioneel, maar wat heb ik daar heerlijk gegeten. Had toen nog nooit Surinaams gegeten (wel Antilliaanse broodjes en varkensoortjes in het zuur hahah), maar viel direct voor hun smaken.
Wist ik veel, dat ik later heel veel dingen uit de Surinaamse keuken leerde kennen en vooral waarderen en leerde maken.
Ik was uitgenodigd voor de verjaardag van een goede kennis/vriendin. Ik ken haar al heel lang en doe haar, vind ik zelf, onrecht door te weinig te vertellen over hoe ik me echt voel. Maar goed, dat is een ander verhaal en dat ligt aan mij. Hoef je geen medelijden met me te hebben daarvoor hoor.
Maar altijd als er een verjaardag of feestje is, dan is er eten. Lekker eten. Surinaams eten. Oh en dat is ook anders dan de meeste Hollandse families die ik ken, je hoeft niet van te voren aan te kondigen dat je blijft eten, zodat er rekening mee gehouden wordt (1 gehaktbal extra). Divers eten, pittig en ik maak mijn nasi al jaren op de manier die ik leerde kennen van Surinamers. Dus niet Indisch maar met een Surinaamse twist. Met 'blik soja'
En wat een moeder van een andere dierbare Surinaamse vriendin me leerde is de fantastische uitdrukking: "Zet blok". Oftewel in een heleboel gerechten voeg je wat boullionblokjes toe. Zo leerde ik van haar dat je andijvie niet tot snot hoeft te koken, zoals mijn moeder het altijd serveerde, maar lekker roerbakken (roerbakken 30 jaar terug??), met ui en knoflook. Heerlijk!
Mijn vriendin had een grote hoeveelheid Gemberbier gemaakt. Vers Gemberbier (dat is zonder alcohol) en man man man, wat was dat heerlijk!! Die geur van verse gember kwam je al tegemoet. Verrukkelijk. Maar ook die pittige smaak in je keel, die warmte van de gember en de koelte de ingredienten.
Maar nog heerlijker was het om te zien hoe haar zussen me nog kenden, ik de enige Bakra was in het gezelschap, maar me helemaal niet zo voelde. En me afvroeg waarom ik me zo graag terugtrok in mijn hol. Zo eng was dit toch niet? Verre van eng, gewoon prettig. Veel verhalen gehoord, veel zussen waren ook al Oma en de kinderen die waren net als die van mij ook al rond de 30 of ouder.
Er was Nasi, Bami, Kip, Sateh, Pastei en uiteraard Zuur en zeer pittige sambal. Bojo en lekkere Groene cake. En in hoeveelheden waar een gemiddelde Hollander (ik dus) denk ik van schrikt. Voor de hele straat genoeg.
Vond het altijd zo bijzonder dat een feestje geen feestje was, zonder dat er gegeten werd en gedansd. Geen hapjes, 3 crackers en een augurk, maar een bord vol met lekkere dingen. Zo'n beetje rond de tijd waarop Assepoester terug naar haar meloen moest.
Keek naar De Luizenmoeder en moest zo enorm lachen. Om hele foute scenes, maar oh zo herkenbaar. Geheel niet politiek correct. Maar wel hoe het heel vaak eraan toegaat en niemand doorheeft hoe zijn/haar denkpatroon is. Mea Culpa. Mea Culpa
Dat de schooljuf tegen een man zei dat hij zo direct het schoollokaal kon schoonmaken. Bleek het gewoon een vader van een kind te zijn. Maar in haar ogen was - net als de Albert Heijn onlangs beweerde in hun interne klantprofielen - iemand met zijn uiterlijk te plaatsen in het hokje "Schoonmaker".
Of dat ze over een meisje zegt "die met die oogjes" of verondersteld dat ze de R toch niet uit kan spreken en dus Lianne zal heten.
Toen ik nog getrouwd was en wij ergens in een dorp vlakbij een grote stad woonden was mijn toenmalige echtgenoot de enige gekleurde man in het hele dorp. De enige. Dat schuurt wel hoor.
Of collega's die me toefluisterden dat hij wel heel erg zwart was. Of mannelijke collega's vroegen of de geruchten klopten over dat soort mannen.
Kan me herinneren toen mijn kinderen naar school gingen de juffen vroegen of mijn kinderen geadopteerd waren. "Nee, hoor. Zelf gemaakt". En ik voelde hoe ik direct 31 treden daalde in hun hokjes.
Nu waren er in die tijd nog maar weinig kinderen op die school met een ander profiel dan het Waar de Blanke Top der Duinen-uiterlijk.
Of de lokale drogist. Als mijn kinderen in de winkel liepen hoorde ik hem tegen ze zeggen "dat ze nergens aan mochten komen". Tot hij besefte dat ik hun moeder was en hij heel erg vriendelijk "Oh..dag mevrouw" tegen ons zei. Nooit meer iets gekocht.
Of de douane. Alleen met kinderen nooit controle. Met toenmalige echtgenoot erbij altijd.
En nog weer later op de middelbare school altijd moeten bewijzen dat er wel huiswerk gemaakt werd, overhoord werd en aandacht voor school was thuis. Dat kinderen zelf aangaven dat te willen. Dat een petje op school dragen niet gelijk staat met niks eronder.
Helaas draagt mijn zoon sinds 1 januari geen pet meer, maar dat is een soort van running gag bij ons thuis. Dat die jongen met dat petje nu een man met pet is geworden. Die inderdaad - net als toen - de hele dag lang door de ruiten staart naar de wolken.
Had bewust de wekker wat vroeger gezet; het is immer een 'normale' werkweek. En op maandag is het altijd heerlijk om mijn Flylady-taak - Bless the House - te doen.
Supersimpel, maar juist daarom zo fijn.
Wat ook prettig werkt - voor mij dan - is aan het eind van de avond bewust rustige dingen doen. Niet meer tv-kijken (heb al een hele tijd geen tv op mijn slaapkamer en een paar maanden terug het oude tv-tje naar de Kringloop gebracht), online gaan speuren of er nog wel iemand gereageerd heeft op mijn blog, kijken bij nieuwssites. Gewoon even rustig zitten, kop thee erbij, breiwerkje desnoods en op tijd naar bed.
En dan nog even lezen, dat is altijd heerlijk. En dan voel ik vanzelf mijn ogen zwaar worden. En word ik klammig wakker, dan doe ik een ander nachthemd aan. Of een t-shirt, maar in ieder geval niet klammig doormodderen.
En na mijn rondje Bless the House 'mag' ik van mijzelf even pauze houden met een lekker kopje koffie. Van Pourquoi Pas leerde ik dat moment nog meer waarderen. En er bewust voor te gaan zitten. Soms zelfs met een mooi kopje. En dan even tegen mijzelf vertellen hoe mijn weekend was.
Daarna nog weer wat huishoudelijke klusjes gedaan en nu ligt er een klosje garen voor me en een naald, want ik zag gisteren dat er een naadje los wat van mijn jas, dus maar direct repareren, voordat het groter wordt. En van uitstel komt vaak afstel.
En als eigen opdracht voor mijn inbox - weggooien die oude mail. Ik ben nogal van het bewaren. Is nergens voor nodig. Leuk om dat volume te zien slinken.
Het regent hier lekker door, dus even nadenken hoe ik redelijk droog bij mijn afspraak met de psycholoog kan komen, maar ik ben niet van suiker en weet dat als ik thuiskom, alle natte kleding vervangen kan worden door droge, dus maak je niet op voorhand zorgen over dat soort details. Daar ben ik erg goed in; me van te voren alle scenario's indenken en heel erg lang me druk maken om iets wat heel vaak helemaal niet gebeurd. Zo jammer van mijn tijd. Dat gedrag zit er wel heel erg ingebakken, dus nog flink aan werken maar.
Als ik her en der lees in blogland dan weet ik dat ik blij mag zijn met alles wat er goed is en goed gaat. Vooral qua gezondheid. Want zo vanzelfsprekend is "gezond weer op" helemaal niet. Daar denk ik eigenlijk te weinig over na als ik in de ochtend wakker word en mijn benen over de rand van mijn bed gooi. En ze daarna er weer aanschroef. Hoe fragiel het leven kan zijn. Of dat een stom ongeluk een jong leven beeindigd.
Wat ook altijd fijn is, zijn de tips van So Chicken. En her en der lezen bij bloggers die me aan het denken zetten.
Dan kan elke maandag Blue zijn of elke kleur die je die maandag wil geven. Een jaar geleden was het tamelijk blue, wat zeg ik; diepdonkerblauw. En nu? Ik zou me ook nu als op een Blue Monday moeten voelen volgens de kenners.
Want:
Geen vakantieplannen om naar uit te kijken.
Geen dromen
Geen goede voornemens
Geen salaris - niet eens een baan.
En zo kan ik dit rijtje nog veel groter laten groeien. Zo groot dat er geen ruimte meer is om uberhaupt naar het goede te kijken. Dus kijk ik liever naar wat ik wel heb:
Minder stress - ik 'moet' minder van mijzelf;
Voornemens falen meestal; gewoon doen werkt beter - radicale veranderingen zijn meestal niet blijvend; kleine stapjes zijn goed te doen.
Bekijk per dag hoe de dingen lopen; en dat is al meer dan genoeg;
Ook dat 'inkomen' is heel fragiel; per week weet ik of ik dat ontvang en het fijne is dat ik - ook dankzij mijn rustiger financiele basis - me er veel minder druk over maak dan een jaar geleden.
Heb geleerd hoe snel je eigen gebouwde kaartenhuis kan instorten en dat het belangrijk is om naar je veerkracht te blijven kijken.
En elke avond voor het slapen gaan even naar een foto of filmpje van mijn lieve kleindochter kijken. Nu zat ze lekker in bad. Niet te koop dat gevoel van liefde en weten dat ze onderdeel van mij is. En ik van haar. En wij weer van een groter geheel.
Aangezien ik nog een NS kaartje had en die na dit weekend niet meer geldig zou zijn, ging ik nadenken wat ik daarmee zou willen. En kunnen.
Met genoeg energie heel ver weg reizen, maar realistisch gezien is dichterbij ook goed, als je maar even erop uit gaat. En dan niet laf alleen in de trein zitten, want dat is maar wat iemand ooit zei "een kruimeltje" avontuur. Bij iemand langsgaan was geen optie (vond ik zelf) te kort dag en als ik nog eerlijker ben; een beetje bang voor een teleurstelling. Dus voortaan eerder een bestemming zoeken voor zo'n kaartje en ook ruim van te voren 'mensen' erbij betrekken.
Toevallig zag ik dat er in Utrecht een mooie, nou ja, interessante tentoonstelling was "De wereld van Pyke Koch". En hoe grappig dat ik nog nooit in dat museum was geweest, ook al heb ik toch enige jaren in die stad gewoond en is mijn dochter er geboren. Alsof ik die kant nooit opkwam. Wat ook niet klopt, maar goed...ik vond het wel apaaaaart (spreek op zijn Utrechts uit graag). En het Nijntje Museum zit er recht tegenover. Leuk om daar ooit eens met kleinkind heen te gaan.
Wel wederom errug laat voor een dagje uit, maar alweer moest ik een beetje lachen om mijzelf. Hoezo laat, wie bepaalt dat? En komt iemand controleren hoe laat je van huis vertrekt? Of je binnen de normen blijft van 'normaal'...Joh...al kom je pas om 16.30 uur daar aan...het mag en het kan.
Ik had gisteren mijn rode linzensoep maar weer eens gemaakt. Heel makkelijk te maken en de ingredienten heb ik vrijwel altijd in huis. En dag twee en drie (en vier) is de soep nog lekkerder.
Dus daar hoef je ook niet je druk over te maken. Alles staat klaar.
Dus ik ging en deed ramen dicht en lamp aan. Dat schijnt te moeten tegenwoordig. Er zit een lamp op een schakelklok dus die gaat als de zon ondergaat automatisch aan. Net of er iemand zu hause ist.
Copyright Centraal Museum Utrecht.
Had uitgezocht hoe ik er moest komen, wat de meest logische looproute was en hield voor ogen dat de binnenstad van Utrecht overzichtelijk is. Altijd de Dom als baken. Al is de Dom nu helemaal ingebakerd, want hij wordt gerestaureerd.
En de juiste uitgang bij Hoog Catharijne nemen, dat is ook winst.
Het lag iets verder weg dan ik dacht, maar hehe....eindelijk zag ik de ingang en inderdaad een levensgrote Nijntje aan de overkant, want het Dick Bruna museum zit daar.
Alles in een kluisje gedaan, want wilde mijn handen vrij hebben om goed te kunnen kijken. Had ik eigenlijk mijn leesbril wel mee moeten nemen uit mijn handtas want de kleine lettertje die gingen niet zo goed, maar heel erg interessant die tentoonstelling. Zo blij dat ik in ieder geval nog sommige schilders herkende. Er hing een tamelijk droeve sfeer vond ik zelf. De schilder is niet omontstreden in verband met zijn politieke voorkeuren in de jaren dertig en WOII en hij heeft na WOII een jaar een verbod om te exposeren gehad.
Hij schildert technisch heel fraai, maar ik vind het er tamelijk bloedeloos uitzien. Emotie-loos, te gepolijst. En ik snap dat Magisch Realisme juist dat is, boven de werkelijkheid en toch pakt hij me niet.
Dat zelfportret van hem vind ik eigenlijk maar heel eng en afstandelijk. De ubermensch. Brrrr...
De stijl deed me ook denken aan dat portret van Trump wat van de week ophef maakte want er schijnt een Nederlander voor geposeerd te hebben en alleen zijn hoofd (van Trump) werd er later ingeschilderd.
Maar heerlijk om er (alweer!!) even uit te zijn, in mijn oude stadjsie te lopen en nog een beetje de weg te weten. Daarna wilde ik graag weer naar huis, geen behoefte om ergens te zitten of wat dan ook en dus weer naar het station teruggelopen.
De trein reed op tijd, de aansluitende trein ook en de bus kwam ook op tijd. Dat ik daarna nog een eindje moest lopen dat deerde niet. Had ik gelukkig nog energie genoeg voor, al verheugde ik me op schoenen uit en lekker niks.
En zo heb ik morgenochtend bij het koffiezetapparaat ook wat om te vertellen. Aan mijzelf.
Had de film al zeker meer dan een half jaar op mijn recorder staan, maar kon er maar niet toe komen om ook te kijken. Het kwam allemaal iets te dicht bij. Ook omdat ik in die tijd perioden had van vergeetachtigheid en simpele dingen, zoals breien, niet meer snapte.
En natuurlijk dat zwaard van Damocles wat volgens mijn moeder boven de familie hangt - nou ja...niet haar familie maar die van mijn vader. "Daar worden ze allemaal dement".
Gisteren was "Still Alice" nog een keer op tv en gekeken. Heel mooi en ontroerend. Dit ging dan wel over een vrouw die begin 50 al Alzheimer krijgt, het afwikkelen (en takelen) van haar vermogens en daarmee wie ze was, was duidelijk. Ook voor haar en herinner me dat mijn vader in zeldzame heldere momenten dat ook heel goed zag. Dan zei hij dingen dat er in zijn hoofd niets meer zat.
Las ik - als luisterboek - ook nog het boek van Sonja Barend en daarin ging het over haar echte vader, die ze nooit gekend heeft en later leert dat anderen, leeftijdsgenoten hem wel kenden en dat een beter beeld van hem schept. Blij dat hij niet vergeten is.
De nieuwe 'oude' i-phone bleek geen foto's (en dus ook geen video's) te kunnen maken met de front-camera. Wel met die camera waarop je je eigen hoofd ziet in je schermpje (back-camera). Zo maakte ik gisteren die foto van de dienstmededeling op de deur van de Fundatie.
Dus wederom lezen online hoe ik dat zou kunnen oplossen. Resetten. Bij diverse apps de camera optie uitzetten en dan weer resetten. En als laatste redmiddel de fabrieksinstellingen terugzetten.
En uiteraard eerst daarvoor een backup maken.
Merkte dat ik daar een beetje gespannen van werd, - dat ik iets moest fixen - maar vond toch dat ik alles moest uitproberen om te kijken of het me zelf lukte. Om niet als een oudje te boek te staan die niet meer met de moderne technologie om kan gaan. Nou ja...die van een paar jaar terug dan in dit geval.
Maar helaas moest ik mijn dochter toch doorgeven dat het me niet gelukt was, dus ligt de bal nu bij haar.
Gelukkig kan ik wel filmpjes ontvangen en wat superleuk: kleindochter loopt een paar stapjes los!
A small step voor Kleinkind, but a giant leap for Oma!!
Daar springt mijn hart toch een meter de lucht van in. En dat is heel goed, want ik voel me vandaag nogal niks. En weet nu nog niet zo goed wat ik daaraan kan doen. En of ik er ook wel iets aan moet doen. Het is zoals het is. Het waait wel weer over.
Ondertussen hangt de was lekker te drogen en de vorige batch is opgevouwen en opgeruimd. Kan straks nog even wat slopen strijken, altijd rustgevend.
En even naar buiten, ook al is het nog zo somber en grauw.
Oh ja...en dan wel plaatsen, deze post. Niet in concept laten staan.
Een hele tijd terug schreef ik een logje over naar Zwolle reizen voor de Fundatie. Daar wilde ik zo graag een keertje heen. Leek me een heel mooi museum. Alleen die buitenkant al.
Stond nogal te laat op om lekker de wijde wereld in te trekken met het OV. Maar bedacht ook dat het eigenlijk niet uitmaakt. Hoe laat of hoe vroeg ik voor de poort sta. Als ik maar ga!
Ga dan!
Doe wat!
En omdat ik het kon combineren met een ander bezoek leek het me helemaal prima om optimaal te profiteren van mijn Albert Heijn treinkaartje. Dus gisterenavond alles klaar gelegd en zelfs mijn koffie-thermoskannetje klaargezet.
En dan toch nog door de wekker slapen. En me als een zombie voelen. Echt mijn best gedaan om me geen sukkel te voelen, maar gewoon een moe mens die lekker ging douchen en iets later aan de dag ging beginnen en iets leuks in het verschiet had (want anders verliep dat treinkaartje).
Bussen en treinen naar Zwolle en toen we over de brug reden klaarde het op. De zon kwam zelfs tevoorschijn en blauwe lucht. En wat was de rivier buiten zijn oevers getreden. Wat een machtig gezicht.
Was trots op mezelf dat ik de weg nog wist, dat ik het stationsplein herkende, alhoewel het station zelf helemaal verbouwd was. Ik volgde de koperen slang en zag de zilveren koepel al blinken in de zon.
Zag wat busjes van werkmannen voor de deur en kreeg een angstig voorgevoel - ja...had de site niet geraadpleegd - en helaas pindakaas. Alweer voor niets. Gesloten. Want nog aan het bouwen voor een nieuwe tentoonstelling. Na 20 januari kunnen we er terecht.
Weet nog dat ik vorige keer me zo dom voelde dat ik zelfs ergens even zitten voor een kopje koffie me niet gunde. Eigenlijk in een diep gat zou willen verdwijnen.
En nu maar wel dat kopje koffie genomen. Even diep adem halen, want vond het wel wat chique voor mij. En iedereen zat daar in gezelschap zag ik snel.
Blij dat ik heb doorgezet. Even op adem gekomen en daarna, na een klein rondje stad want ik voelde me niet echt in de stemming om rond te lopen, dus terug naar het station en de trein in richting waar mijn moeder woont.
Die had kennelijk haar grammofoonplaat weer opstaan met het liedje "Ik ben erin geluisd" en Jemig de Pemig, ik kon het opeens niet meer aanhoren. Of me voorstellen dat ik nog een paar uur dezelfde klaagzangen zou moeten aanhoren waarin de uitkomst altijd is dat zij het grote slachtoffer is. En er niets aan kon doen. Heus niet.
Dus in plaats van heel lang, tegen mijn zin, te blijven voor haar gezelligheid en dit te verdragen, heb ik na een uurtje mijn jas gepakt en weer richting station gelopen. Waar ik voor straf nog een uur moest wachten totdat het kaartje weer geldig was. Maar liever koude billen van op een koud bankje buiten zitten, dan warme opvliegers door het gezever van mijn moeder. Ja, niet aardig van mij.
Helemaal niet aardig. Wat ontzettend onsympathiek ben ik. Wat een ondankbaar rotkind.
Heerlijk om op de wekker te zien dat ik had doorgeslapen. Dat was alvast binnen.
En eerst maar mijn voeten verzorgd.
Leuke opdracht van Flylady voor vandaag. Althans; ik word wel blij van mindful poetsen en daardoor weer een schonere keuken te hebben en houden. Jaren terug ontdekte ik haar site en vond het in eerste instantie zeer Amerikaans en zoetig en simpel, maar ik gaf mezelf een maand de tijd om er toch maar eens mee aan de slag te gaan en alleen al het simpele e-mail verzoek waarin staat: zorg ervoor dat je gootsteen blinkt, maakte dat ik daar lol in kreeg. Dat ik ging bedenken hoe ik die gootsteen 'lekker leeg' hield. En blinkend.
Lekker leeg was eenvoudig; ik maakte een soort van constructie onder het gootsteenkastje en daar kon het afwasteiltje op staan. En daarin de afwas van die dag. Net als een afwasmachine; de afwas weggetoverd. Moest het alleen nog wel afwassen en opruimen, maar....deze simpele constructie zorgt ervoor dat mijn gootsteen leeg blijft, mijn aanrecht leeg is en alleen daardoor 'lijkt' de keuken minder rommelig.
Uiteraard kan je hele smerige borden en zaken eerst even voorspoelen, voordat je ze in het teiltje kiepert. In al die jaren heb ik nog nooit last van mieren of iets dergelijks gehad.
Wat Flylady nog belangrijker vindt is dat je echt gaat voelen wat FLY betekent: Finally Loving Yourself.
En daar heb ik ook heel veel aan. Nog steeds, want ik ben nog niet helemaal up to Fly. Ik moet nog wel wat vlieguren maken.
Vandaag 'mocht' ik van mijzelf een Ontspannen dag hebben. Wat betekent dat er geen MOET dingen op stapel staan, vooral veel mag. Ik merk dat ik het me toch wel aantrok - hoe ik ook mezelf toesprak dat het niet aan mij lag - dat Man Met Hond niets had en heeft laten horen. En waarom zou ik dan iedere keer het contact weer aanzwengelen. Dat voelt als een korstje iedere keer eraf blijven krabben.
Goh...kreeg ik ook nog 'toevallig' bericht van iemand die in een wat hij nu heel terecht zelf Knipperlicht-relatie zit en mij iedere keer weer om raad vroeg, om die raad vervolgens compleet te negeren. Niet een maandje, maar jarenlang nu al.
Of ik nog wel contact met hem wil houden; hij schaamt zich voor zijn gedrag. Jemig (het is geen vriend of zo maar familie) ik hou van hem. Ik gun hem het beste. Maar kennelijk levert het korstje eraf krabben voor hem nog meer positiefs (warm bed, stomende sex) op dan negatief. En we zijn allebei het zo gewend dat het thuis altijd onveilig en drama is, dus daar mag hij ook nog wel een keer iets mee. Denk ik.
Las een interview met Antoinette Beumer die een boek over haar jeugd met een vader die psychisch ziek was heeft geschreven, althans een roman losje gebaseerd op haar eigen jeugd met een grillige vader. Hoe het thuis altijd 'onzeker en onveilig was'. Maar ook haar eigen angst om net als haar vader (gek) te worden. Dingdong. Zeker een boek wat ik wil lezen.
Las op een kaartje in de Flow-kalender dat ik vandaag mijn poes moest tekenen. Ik neem aan dat ze het over een kat hadden, anders had ik erotische kunst gemaakt, maar die kat was even leuk om te tekenen. Al was hij niet van mij.
Nog een aflevering van The Crown bekeken. Niet alle afleveringen achter elkaar, want zoveel zijn er niet en dan is het alweer op. Dus rustig genieten.
En verder de was opgevouwen en opgeruimd en wat zaken uit de kast gehaald die 'geen joy sparkelen" dus die ik naar de Kringloop kan doen. Misschien vind iemand anders het wel mooi.
Superklein rondje om de kerk gemaakt, maar wel gedaan.
Toen bedacht ik dat ik niet wist wat ik zou koken, dus maar even in de voorraad gekeken en zag een zakje zoete aardappelen, nog wat groenvoer en een rookworst. Ha...alternatieve stamppot. Was erg lekker.
Dus zo de afwas doen, kachel wat hoger en nog een beetje breien.
Komt een vrachtwagen de straat inrijden tegelijk met een personenauto die de straat wil uitrijden. Staan ze allebei met hun voet op het gaspedaal naar elkaar te gebaren. Omdat de vrachtwagen breed is, kunnen ze elkaar niet gelijktijdig passeren.
Achteruit!!
Nee, jij moet achteruit!!
Nee, de mijne is groter.
Nee, de mijne is echt van mij.
Achteruit!!!!
Stapt de ene chauffeur uit de wagen en het is zowat komedie. Zomaar gratis voor mijn keukenraam. Uiteindelijk rijdt de vrachtwagen achteruit, zodat de personenauto zijn weg kan vervolgen.
Twee volwassen mannen he. En een tweerichtingsweg. En genoeg parkeerhavens om even in te schieten, zodat de ander door kan rijden. Maar die ego's, zo groot dat ze beide geen ruimte zien. Of willen geven.
Wat me doet denken aan de Slimste Mens van gisteren, wat ik direct omdoopte tot de Sluwste Mens. Hebben ze Rob Oudkerk uitgenodigd. Dan haak ik graag even af. Over groot ego gesproken. Wat een hekel heb ik aan dat type mannen (en vrouwen ook trouwens). Maar ook; kennelijk 'mag' hij weer en ik zie hem denk ik binnenkort wel weer vrolijk overal zijn mening verkondigen en wie weet straks nog een ministerspostje of iets. Mijn Oma zei het al: de duvel schijt toch op een grote hoop.
En verder werd ik nogal klammig wakker. Moest toch nog even naar een luisterboek - van Sonja Barend - luisteren om weer in slaap te vallen, maar met de wekker, expres vroeg gezet want op dinsdagen wandel ik altijd met Man Met Hond, met een ruk wakker. Pfffff..voelde me niet zo senang, maar toch opstaan, dag beginnen en alles wat klam is, in de was. Haar wassen doe ik wel nadat ik gelopen heb.
Trouw als een hond is alleen op de hond van man met hond van toepassing, want niks gehoord (al vanaf voor Kerstmis niet, want hij gaf aan dat hij 2 weken niet kon (moet ik echt mijn best doen om dat niet als 'geen zin in mij' in te vullen) en nu kan ik kiezen om de hele dag te gaan zitten kniezen en me ongezien voelen, of de dag zelf invullen en dat is wat ik ga doen. Oh ja: Of hem een boos appje te sturen, maar de indeling van mijn dag is nu toch al verpest veranderd, dus zoals de Rijdende Rechter altijd al zei: Daar moet u het mee doen.
Gelukkig snap ik ook inmiddels dat ik alleen ook prima kan lopen. Dat ik niet hoef te zitten afwachten. Wat ik te vaak doe. Vind ik. Want stel dat ze me niet aardig vinden, te opdringerig, te stom. Maar ja; ik heb zelf geen vervoer, dus ben afhankelijk van zijn zin om hierheen te rijden.
Maar dus niet van of ik wel of niet loop. En ja; dan maar weer alleen.
Net al lekker mijn taak voor vandaag in de keuken gedaan. Geeft een tevreden gevoel. Nu maar even mijn administratie bijwerken, dat doe ik al jaren op dinsdag en een tweede dag in de week. Maar ik weet vrijwel uit mijn hoofd dat alles is betaald en er geen achterstanden zijn. Nergens. Hoe fijn en rustgevend is dat.
En de overstap naar een andere energiemaatschappij is ook geregeld en contracten zijn binnen en de begindatum is bekend. Eens kijken of mijn beleid (de kachel pas in de middag aan/hoger, als je stil gaat zitten en je het kouder krijgt) zijn vruchten afwerpt. Kan online zien hoeveel ik terug kan verwachten. En dan ook nog de bonus van het overstappen.
PS:
Nadat ik de was had gedaan en opgehangen, mijn bed helemaal verschoond (heerlijk vooruitzicht voor vanavond) en alles in de slaapkamer afgestofd, toch maar naar buiten en lopen. Dat viel even tegen want mijn hoofd bestuurde mijn voeten teveel, in plaats van dat alle gedachten even op het lopen waren geconcentreerd. Maar goed: WEL gelopen en niet de hele dag het leven bekeken van achter de keukenramen, wat heel veilig is, maar wel passief.
Nu eerst maar een kop thee erin gieten.
PS2:
Wat lijkt het vroeg donker; gisteren leek het zoveel lichter. Dus: doe wat lichtjes aan in huis. En de kachel. Zacht, warm en licht dat is wat ik nodig heb.
Vanochtend had ik mijn wekker gezet, want ik wilde weer een wat 'gezonder' dag/weekritme hebben. Vond dat ik te lang in mijn bed bleef liggen en daarvan eigenlijk slomer werd dan uitgeslapener. Zag gisteren nog iets over mensen die slaapstoornissen hebben en daarin werd bevestigd dat te veel slapen ook niet goed voor je is. Zo'n beetje 8 uur slapen is gezond.
Enfin: Wekker gezet en ondanks dat ik niet doorsliep die nacht, toch maar wakker geworden op de tijd die de wekker aangaf. Zat ik net te bedenken wat ik allemaal vandaag zou willen doen, hoorde ik geklop.
Nu is mijn deurbel al jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren kapot. Voor zoiets komt de woningbouwvereniging al niet meer. Had ooit zo'n bel gekocht die op batterijen werkte, maar daar rustte ook geen bel-zegen op. Dus maar een briefje opgeplakt dat mensen kunnen kloppen.
Heerlijk rustig dat die bel het niet doet.
Maar vanochtend dus hardnekkig geklop. Van alles schoot er door mijn duffe hoofd. Politie? Brandweer? Ridder op het Witte Paard? Maar dacht weinig echt goed na, dus maar naar beneden in mijn nachtkleding en ongewassen hoofd en gordijn open (goed tegen de kou) en kijken wie er zo vroeg al aanklopt. Nu had mijn dochter gisteren gezegd dat ze misschien nog wel zou langskomen, maar zo vroeg?
Het was de buurvrouw. Dat de vuilnisdienst al was geweest en haar bak al geleegd was die ze net aan de straat aan het zetten was. Maar aan de andere kant van de straat waren ze nog niet geweest, dus dan kon ik mijn vuilnisbak daar nog snel neerzetten. Meestal komen ze pas na de middag, maar ja...rare week natuurlijk met al die feestdagen = niet werken, dus natuurlijk loopt het vandaag wat anders. Maar heb ze nog nooit voor 09.00 uur hier in de straat gezien.
Als een haas naar boven, kleren aan, overal de prullenbakjes legen en ook mee naar beneden, de vuilniszak uit de keuken snel geleegd en schoenen aan, jas en met die bak naar de andere kant van de straat, waar al een hele rij klikko's netjes aan de straat staat te wachten om geleegd te worden. Allemaal mini-klikko's en tot de nok toe volgepropt, want een kleine vuilnisbak is op jaarbasis zo'n € 50,-- minder. Maar het regelen van een andere klikko kost al € 30,-- en dus had ik berekend dat ik voor die € 20,-- nu geen moeite ging doen. Wel dit jaar nog veel ging weggooien. In die bak. Dat doen sommige buren ook. In mijn bak. Dan wachten ze tot ze vermoeden dat ik weg was en propten ze nog wat zakken vuilnis van hen in mijn bak. Als ze het nou even gevraagd hadden, was het prima, maar dit riekt naar asociaal gedrag. Dus zet ik mijn bak meestal zo laat mogelijk aan de straat. Niet voordat de zon op is in ieder geval.
As we speak is de vuilniswagen nog steeds niet geweest, dus ik denk dat de buurvrouw voor niets in paniek schoot. Wel aardig dat ze me waarschuwde en ik zo direct in de "doe'" stand schoot.
Nu maar even de was opgehangen; ook direct aangezet toen ik wakker werd, maar dat stond al op de planning.
Mijn rondje Bless the House is gedaan, alles ziet er weer lekker schoon uit. Zo nog even wat luxaflex doen en dan ben ik daar ook weer tevreden over.
En: tatatadaaaa...was toch maar wel even naar de telefoonwinkel gegaan verleden week. Met grote tegenzin, maar ik wist dat ik dingen maar voor me uit bleef schuiven, die helemaal niet zo groot waren als ik ze maakte. En daar bleek dat ik een beter (goedkoper) contract kon krijgen en ik sputterde nog even tegen, maar tegelijkertijd dacht ik ook dat ik hier tevreden mee kon zijn, dus niet heel internet hoef af te speuren naar een nog betere deal. Dat mijn brein dat momenteel toch minder kon en dat ook helemaal niet goed werkt momenteel voor me.
Dus met micro simkaart thuisgekomen. Lag dat ding alsnog 2 dagen naar me te lonken. Het enige wat ik moest doen was die simkaart erin doen en ik wist hoe (Youtube vertelt alles) en die backup terugzetten dat zou ik ook wel kunnen dacht ik en toch...Laat nog maar even. Oh ja...en ik had ook bij een Deense goedkope winkel een hoesje en een screen-protector gekocht, wat voor zo'n oud nieuw model nog even goed zoeken was. Maar dus al helemaal klaar ervoor.
Pas gisteren gedaan, nadat mijn dochter, schoonzoon en kleinkind even superkort langskwamen. Daarna, toen alles inderdaad werkte, nadat ik mijn wifi-password had ingevoerd en wat instellingen had gecontroleerd, haar laten weten dat ik me stoor aan mijn eigen 'angstige' gedrag. Dat ik bang ben voor dingen waar ik niet bang voor hoef te zijn. Een soort van Faal-angst. En me daardoor redelijk stom voel. "Hoeft niet Mam". Dat hierdoor mijn stresslevels oplopen; wat ook niet hoeft, maar wel gebeurd.
Ze had nog aangeboden om eea voor mij uit te zoeken, maar ik zei haar dat het voor mij beter was dat ik dat zelf deed. Kwam ik er niet meer uit, dan zou ik dit aangeven. Gelukkig kon ik haar appen dat ik de nieuwe phone in gebruik had.
Dus nu weer een telefoon waar de banken-appjes op werken, wat fijn is. Waarop ik even snel met mijn zoon wat dingen kan uitwisselen vanuit zijn vakantieland, wat ook heerlijk is. Zou ik moeten wachten op een blauwe luchtpost enveloppe dan waren we nu al een vakantie verder.
