Op de markt is uw gulden..uh Euro

Voordat ik bij mijn kleinkind ging oppassen, stelde ik zelf voor dat ik met dochter (en dus ook kleindochter) even naar de Albert Cuyp in Amsterdam zou gaan om stof uit te zoeken voor haar feesttuniek. Ze had me een aantal foto's van het voorbeeld gestuurd en ik had een vaag idee dat ik dat wel kon maken voor haar.  Ik wist (nog) dat daar genoeg winkels en kramen zijn met stoffen en dat er, daar was ik al 20 jaar niet meer geweest, een winkel zit met alle linten, ritsen, knopen en ditjes en datjes waar we de rest konden vinden.

Eerst had ik nog gezegd dat ik het te warm vond om te shoppen, maar later bedacht ik me dat het deze week elke dag te warm zou zijn. Dus maar liever direct regelen, dan is dat ook gedaan. Vooral nu ik nog energie had. Bovendien was ze nu nog vrij, de rest van de week moest ze werken; dus niet zo jammeren; gewoon gaan! En wie weet is het nog leuk ook hahah!

Dus nog vroeger op pad, dochterlief vertelde me hoe ik moest reizen toen ik in de trein stapte, want eerst naar haar huis was voor mij heel erg om zei ze, dus ergens halverwege op een station uitgestapt en daar de tram genomen. Dan zouden we elkaar op een tramhalte in de buurt ontmoeten. Voelde me echt een boertje van buut'n in de grote stad. Mijn dochter is zo goed met de weg weten en wijzen. Jaren terug reed ze al de singels en grachten op en af als ik iets in de stad had en ze mij op ging halen.

En ja hoor, volop keus, ook in winkels die speciaal feestkleding maakten dus kon ook nog eens advies vragen. En die winkel met knopen, ritsen etc...daar verwezen zij me weer naar, want die hadden een heel groot assortiment.

En wat leuk, na jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren weer eens op de Albert Cuyp geweest. Maar dan niet slenteren, want we hadden een doel, het was heel warm en mijn dochter moest daarna naar haar werk. Maar toch even leuk en dan vraag ik me echt af waarom ik zo'n huismus geworden ben. Ik kom vrijwel nergens (zo lijkt het); beleef niks opwindends (zo lijkt het in mijn hoofd).

Had zelf een tuniek in de kast hangen wat ik als voorbeeld gebruik om het patroon te tekenen. Oh...waar is dat patroonpapier ook alweer. Ah...gevonden. Jemig...nu al warm en klam in mijn naai/hobby/oude kamer/annex opslagruimte van zoonlief.

Heb op mijn whiteboard een stroomschema getekend. Wanneer het af moet zijn en welke onderdelen ik moet tekenen, berekenen, knippen, en verstevigen. En dan nog honderd meter kant aan de boorden naaien. Dat is denk ik het meeste werk. En omdat het een andere kleur heeft ook nog nadenken over andere kleur op de spoel dan de bovendraad. Of net andersom. Iedere dag een beetje eraan werken maar wel met een harde deadline. Maar niet jakkeren, zoals ik vroeger wel deed toen ik 'opeens' iets bedacht en na mijn werk nog 'even' iets maakte.

Maar het houd je van de straat. Al kwam ik daar ook niet meer haha!

Ik ben geen coupeuse hoor, dus het wordt niet heel erg strak en professioneel, maar heb wel een goed oog en gevoel ervoor. Een uniek stuk, op maat gemaakt en dat is altijd leuk. Want dan loop je niet het risico dat iedereen jouw jurk of tuniek heeft.

Daarom ben ik  er deze week direct ermee begonnen. Niet de dag na het oppassen; toen moest ik even bijtrekken. En zweefde ik ergens tussen aanwezig zijn en het hijgend hert. Helaas is mijn energielevel niet meer wat het ooit was. Maar dat ik zin heb in iets, daar ben ik zo dankbaar voor.

Ze appte me nog een schattige foto van een soort tuinbroek voor een kind. Voor volgend jaar voor haar dochter. Al had ik heel stilletjes in mijn hoofd hetzelfde idee voor nu. Als ik daar genoeg tijd voor heb en energie. Ik vraag namelijk altijd graag wat meer stof. Sowieso als ik me verreken of verknip en voor de leuk. Vroeger maakte ik graag iets voor mijn kinderen. Een shirtje of een broekje. Van een stukje stof wat ik toch nog had liggen. Of een coupon. Maar ja...toen had je nog in elke stad stoffenzaken. In de vorige eeuw!! Oma spreekt.

En ja, ik ben ermee bekend dat je veel online kan kopen, maar er is niets zo fijn als stoffen door je handen laten gaan, voelen of er rek in zit en hoeveel, de kleur echt zien en nog ouderwets advies krijgen. En dan niet van een chatrobot.

Zo, nu weer verder. Voordat de hitte weer me lam maakt/legt.

Hulp gevraagd met/bij Blogger

Voel me nogal dom, want sinds de tijd van de Privacy wet (toeval???) krijg ik mijn commentaar op mijn blog (bijna het leukste van bloggen), niet meer doorgestuurd naar mijn e-mail adres en ik zie niet hoe ik dat weer voor elkaar kan krijgen.

Ik heb niets veranderd aan de instellingen, kan het ook niet vinden in de help functie. Bij het opsturen van een hulpvraag kreeg ik een ultravaag antwoord, dus vraag ik het maar aan jullie.

Hoe krijg ik mijn commentaar weer naar mijn emailadres gestuurd?

Ik zie het commentaar nog wel, in de reacties op het dashboard en als ik op mijn blog kijk, maar dus niet meer in mijn e-mail inbox.

Foto van Pixabay

Een beetje verliefd

Geheel onbevooroordeeld vind ik mijn kleinkind toch wel het schattigste kindje dat ik ken.Nou ja...naast mijn eigen kinderen dan toen zij klein waren.  En pittig, en ondernemend. En met een energie die haar maar door laat gaan als dat Konijntje van de reclame van die batterijen, totdat ze uiteindelijk zo moe is, dat ze maar op haar dekentje op de grond en dan nog tegenstribbelend, in slaap valt. Nee Oma...niet in mijn bed, dan mis ik alle aktie. Nee Oma...kan mij dat schaap met die witte voetjes bommen...ik wil alles meemaken.

De veiligheidshaakjes die haar ouders op de keukenkastjes monteerden - tweestapsraket-model - weet ze nu al los te maken. Alleen heeft ze nog niet door dat ze aan twee kanten dit moet doen om de kasten of laden echt open te kunnen maken, dus ze maakt het na het losmaken ook weer netjes vast. Goed zo kind.

Lekker spelen urenlang met alleen een bal. Of ontdekken dat je de kinderwagen zelf helemaal naar de huiskamer kan rijden, net als een speelgoedauto. Dat doen we maar niet, lieverd.
Oh...die speelgoed auto kan ook op het balkon. He...die kan ik ook weer naar binnen trekken. Eerst afstappen en opstappen onder de knie krijgen, want best wel een grote afstap voor die kleine beentjes. He..Oma...en ook weer op het balkon. En weer naar binnen. En op het balkon. En dag...dag...dag!!!

We zwaaiden ook naar de lange stoet van avondvierdaagsevierders, die achter haar huis langs liep. Dag dag...en balen dat er - bijna traditioneel - onweer wordt voorspeld tijdens deze week.

Of stond ze verstopt in een nisje tussen muur en kast. Waar alleen een kind past. Of naast de kapstok. Of he...wat een leuke dingen die knoppen van het licht. Wat zeg je Oma...mag ik daar niet aankomen? He, is net zo leuk want dan gaat het licht aan. En uit. Oh...mag niet. Ook niet die van het balkon? Nee? He...

De oppasdag was lang en energievretend maar tegelijkertijd weer energiegevend. Omdat ze zo'n lief knoedeltje is. Mijn schoonzoon kwam later dan gepland thuis want zijn vliegtuig had vertraging en mijn dochter die zou na middernacht pas thuiskomen en dat bleek nog veel later te zijn want ze moest overwerken.
Had uiteraard wel gerekend op een logeerpartijtje, maar liever niet. Slaap het liefste gewoon in mijn eigen bed en huis. Maar de schone onderbroek zat in de tas hoor.

Kon gelukkig nog de laatste trein naar huis halen - schoonzoon wilde me wel brengen, maar ach...hij had net een lange reis achter de rug en moest de volgende dag gewoon werken en dan moest kleinkind weer uit bed en in het autozitje, gedoe gedoe en gelukkig doen mijn benen het nog, dus hup naar het station lopen dat moest nog wel gaan en ergens kon ik wel een nachtbus pakken dus thuiskomen dat zou wel lukken. Toch altijd weer dat onafhankelijk willen zijn en mensen niet willen belasten.

Maar moet er niet aan denken om dit elke week of elke dag of om de dag te doen (nu was het deze keer qua tijden extreem), dan ben ik compleet de weg kwijt qua energie. Tenminste hoe ik me nu voel. Hoe andere mensen dat jarenlang doen..pff. Lees wel over grootouders die elke week uren reizen om op te passen. Het is vooral het reizen wat voor mij het extra vermoeiend maakt. Naast het constant opletten, want watervlug. Gelukkig zijn alle stopcontacten met veiligheidsplaatsjes afgedekt.

Dit was een noodgeval en ik was blij dat ik het aankon en durfde. Maar dan nog merk ik dat ik mijn grens van wat ik aankan goed moet bewaken. Teveel geneigd om 'aardig gevonden te willen worden' en te weinig geneigd mensen op hun eigen verantwoording te wijzen. Toch heb ik het wel iets beter onder de knie, want toen ik hoorde van mijn dochter dat haar oppas er niet was, ben ik het niet alvast gaan invullen door een aanloopje te maken met : hoe doe je dat dan? Dat is hun verantwoordelijkheid. En dat hebben ze ook prima opgelost.

Ook heb ik geleerd dat als je als ouders telkens maar weer hulp aanbiedt voordat er uberhaupt om gevraagd wordt, je je kinderen eigenlijk klein houdt. Want zelf nadenken dat kunnen ze eigenlijk niet straalt dat uit, daarom bied ik, de alwetende ouder,  direct aan dat ik in de bres spring. En nog meer: ik kan dat ook beter dan wie dan ook. De reddende Engel uithangen. Van wegblijven dit gedrag.

Ik denk juist als ik maar door zou jakkeren terwijl ik dat eigenlijk niet kan of erger,  wil en daar op een onderhuidse passief agressieve manier mee om zou gaan nog veel schadelijker is dan het goed genoeg zijnde antwoord:"Nee" te geven.

Halvegare Citroen

Was er heilig van overtuigd dat ik bij mijn dochter moest oppassen als zij de ochtend-shift had. En dat betekent dat ik uiterlijk om 06.00 uur bij haar huis moet zijn. Of ergens in het midden elkaar ontmoeten, maar nog steeds vroeg. Met OV is dat altijd weer even aanpoten. Kan me niet veroorloven dat er een bus of trein vertraging heeft en ik te laat kom. Genoeg marge inbouwen dus. Dus zag mij al voor vijven van huis vertrekken. En dus rond vier uur op. Kan ik dat allemaal nog? Me dat afvragen gaf al spanning. Vroeger draaide ik daar mijn hand niet voor om, nu voel ik me een ontzettende slappe muts.

En dan heb ik het nog niet eens over het nadenken of ik mijn kleindochter wel een hele dag thuis kan opvangen en entertainen, ben ik alert genoeg, ik kan niet zomaar even naar boven lopen om iets te halen, even wat in de tuin pakken of de parasol opzetten hoe hoe hoe, wat doe ik als in naar de wc moet, hoe deed ik dat vroeger? Hoe doen mensen dat nu. Het feit dat mijn dochter mij wel goed genoeg vond om haar kind of bij haar of bij mij thuis te laten blijven, vergat ik maar even. Mijn dochter vindt mij goed genoeg en twijfelt helemaal niet.

Soms lees ik van Oma's die voor de geboorte al een complete kinderkamer hebben aangeschaft in hun eigen huis. Ik heb niks. Ja, een bruine banaan en een potje kindervoeding. En wat speelgoedjes van vroeger en wat Nijntje boekjes. En bedacht ook al dat ik als ze wil slapen, haar gewoon op wat matrasjes van de tuinstoelen kan leggen. Kan ze er ook niet afvallen, zoals van de bank. Niet teveel stressen, maar blijf in mogelijkheden denken. En adem uit!

Gelukkig had ik nog een paar keer contact en vroeg ik hoe veel ik van te voren er moest zijn en toen zei ze een tijdstip in de middag. Middag????? Terugbladerend zie ik inderdaad dat ze appte dat ze in de middag moest beginnen. Hoe het komt dat ik daar de ochtend van maakte?

Ze vroeg me of ik een tuniek voor haar kon naaien, straks voor het Suikerfeest. En appte een voorbeeld. Mm...eerst patroon bedenken (oude Knippen doorbladeren) en dan ook nog ergens stof uitzoeken en kant voor de randen. En KAN ik dat allemaal nog wel. Met dit suffe hoofd. Met mijn simpele goedkope naaimachien. Uitdaging. Kan ik wel omgaan met een uitdaging.

Van de week ook al gemerkt dat ik een afspraak om bloed te prikken verkeerd in de agenda had genoteerd. Een maand te vroeg. Gewoon te weinig doorgebladerd naar juni ipv mei, maar dan voel ik mij wel uitermate dommig.

Of als ik in de tuin sta en niet meer weet dat een Akelei (jaa...nu wel dan) een Akelei heet. Zaadjes in een koffiefilterzakje (goed idee Pourquoi Pas!)  gestopt vorig jaar met daarop "bloemen voortuin" omdat ik toen even niet meer wist hoe ze heten, die Akeleien. Errug toch?

Schiet wel even de vergeetachtigheid van mijn vader te binnen, die Alzheimer had en de fantastische uitspraak van mijn moeder dat IEDEREEN van de familie Citroen dement werd. En dank u oh moeder voor deze empatische uitspraak. Want ik ben ook een halve Citroen natuurlijk.

Foto van Pixabay

Jammer genoeg ben ik die uitspraak niet vergeten.

Zonnige dagen zwijmel

Vroeg wakker en a la tropenrooster, maar direct de 'zware' zweetklussen gedaan, dus mijn bed is al schoon opgemaakt voor vanavond, de was draait en kan ik zo ophangen buiten. Heerlijk! Zo nog even snel de stofzuiger erdoor halen dan is dat ook weer klaar.

Hoop dat jullie plezier ervan hebben dat het zo zonnig is zo vroeg in het jaar al.

Gezakt

Oude psychologische test. Zet een kind een Marshmellow voor en zeg dat het er straks twee krijgt als het deze nu niet direct opeet. Het kunnen uitstellen van verlangen.

Het kind in mij had deze direct - nou ja...zodra ik alleen was - opgevroten denk ik. Althans het kind in mij NU. Alhoewel; de drang om goedkeuring te krijgen is ook wel groot aanwezig, dus misschien zou ik voor het oog van de wereld 'braaf' zijn. Want dan was ik tenminste niet lastig. Toen en nu.
En als ik dan thuis kwam kocht ik zelf wel een heel pak Marshmellows.

Nu, Nu NUUUUUUU ik wil het nu...ik verdien het nu en ik heb het ook zeker nodig nu.

(hee...ik begrijp maar al te goed dat ik niks van al mijn verleidingen nodig heb; dat punt hoeft niemand te maken).

Maar hoe werkt het dan? Hoe gaat mijn brein tekeer? En wat doe ik om mijzelf af te leiden van deze drang.

Uitstellen..
Net zo lang wachten totdat de supermarkten dicht zijn. Dan KAN ik niets halen.
Zelf iets maken wat op bijvoorbeeld IJs lijkt, maar gewoon gezonder is. Bevroren yoghurt.
(Neeeeheeee...ik wil het NUUUUU, niet nog een half uur wachten).
Oh...het is toch al 22.10 uur. Winkel dicht. Geen auto meer zodat ik naar een Mac of een benzinestation kan. En heel gelukkig durf ik dat ook niet op de fiets te doen. Hahah...op de fiets door de MacDrive. yeah right.
En in de plaatselijke patatzaak wil ik niet gezien worden. Daar kom ik ook nooit. Want stel dat mensen denken: oh zie je wel...vreetzak! Eigen schuld, vandaar die dikke bult. Aan twee kanten.

Heb het hier met mijn psycholoog ook over en vind het moeilijk uit te leggen, waarom dat 'slechte' voedsel zo aan me trekt. Terwijl ik zo goed weet wat het met mijn lijf doet. En met mijn hoofd.
Vervang het door 'Gokken, Alcohol, Snuiven, Sex, etc' dan is het iets duidelijker.

Oh...en ook geen commentaar nodig dat ik 'even' moet afkicken van suiker. Been there, done that got the XXL-T-shirt. Dit gaat verder en dieper dan simpelweg niet meer doen he..

Hi ha horretje, wat een kek snorretje!

Van de week zag ik een 'bekende' danser met een soort van Poirot-achtige snor. Boven en bij de verplichte hipster baard uiteraard.

En ergens anders zag ik ook een jonge vent met zo'n pommenade-snor. En spiegelende bril.

Waarom??????

Oh ja..omdat het trendy is. Gewoon iets wat honderd jaar terug helemaal high fashion was, nu als nieuw introduceren et voila...een nieuwe trend. Weten die jongeren veel!

Hoop zooooooo dat mijn zoon daar niet aan meedoet. Vond het al heul errug dat zijn vader in de jaren 80 de 'wet curl look' had. Altijd gore plekken op de bank. Hahah!!

Fijn om terug te kijken in de tijd en dan gewoon trends te kunnen voorspellen:

Over twee jaar is gladgeschoren (voor mannen he) de trend;
Het kale hoofd a la Humberto Tan is dan uit;
Net als de Man Bun.
Vrouwen gaan weer permanentjes bij de kapper nemen, want iedereen moet in de krul; Nu is dat de krul van de krultang, halflang en dan krul onderin.
Haal de schoudervullingen maar uit de mottenballen. We motten er weer aan! In 2020. Voorspel ik.

Zeg eens AAA

Bekeek via uitzending gemist Pauw van afgelopen maandag terug en in het bijzonder het stuk met de actrice Sjoukje Hooymaayer.

Las een paar weken terug dat ze te horen had gekregen dat ze kanker heeft - kijk in het interview hoe 'komisch' ze zelfs daarmee omgaat - en dat ze ervoor gekozen heeft om geen levensverlengende behandelingen te ondergaan, maar voor kwaliteit van leven gaat.

Renate Dorrestein heeft ook die keus gemaakt. Ook bij haar had ik bewondering voor die welbewuste keus.

Vind dat sterk. Dat je niet helemaal wil aftakelen om 'misschien' nog een paar weken of maanden extra erbij te krijgen, terwijl de kwaliteit van leven sterk verminderd is, want ziekenhuis in en uit daar wordt je ook niet vrolijker van. En het lichamelijk effect van agressieve behandelingen is ook groot.

Maar weet ik veel. Ik mag me gelukkig prijzen dat ik een beetje aan de oppervlakte heb geproefd van een 'slechte' uitslag, maar verder dan dat gaat het niet.

De opa van mijn schoonzoon is overleden en schoonzoon en familie zijn nu op reis naar waar hij woonde. Gelukkig heeft mijn dochter en haar gezin hem vorig jaar in de zomervakantie nog ontmoet en heeft hij zijn achterkleinkind nog gezien. Maar dus reizen en regelen en ik hoop dat ze tijd krijgen voor hun verdriet.

Het leven gaat door, er schuift weer een generatie op.

En verder was de kat van mijn zus opeens dood. In zijn slaap in zijn mandje gestorven. Niet ziek geweest, maar opeens. Zo verdrietig was ze. En dan 'moet' er natuurlijk ook weer van alles. Begraven, cremeren..en aan elke oplossing hangt een prijskaartje. Heb direct maar wat naar haar overgemaakt, want ik weet hoe rot het voelt als je vanwege je spaarsaldo een keus moet maken waar je niet achter staat.
Ontdekt dat er ook een hele business zit achter de dood van huisdieren.

Heerlijk die regen vanochtend, zo lekker fris ruikt het en voelt het.

En net als Sjoukje besef ik terdege dat ik blij mag zijn dat ik leef. En dat het leven prachtig is. Meestal.

Privacywet AVG Ole Ole Ole

Door her en der de kunst af te kijken, kan ik mijn pagina Privacywet AVG nu ook vullen en wel met onderstaande tekst.

Mochten jullie hele rare dingen lezen (verschrikkelijke spelfouten of juridisch heul rare zaken), laat het me dan weten. Want het is juist jullie commentaar wat een blog zo leuk en vooral levendig maakt. De interactie met een ander.

Daar heb ik door de jaren heen heel veel aan gehad en van geleerd.

Met dank aan de input vanuit de blogs van Het Rijke Wijf, Zuinigaan en Pipi's Hometown (kakeltje). Hoop dat ik anderen ook een beetje op weg help. Jatten mag!

Oh ja, aanvulling: heb ook goede tips gelezen op dit blog (bloggen en loggen), ook over het waarom zelfs amateurbloggers deze verklaring verplicht zijn op te stellen. Als je op het linkje klikt lees je meer. Erg duidelijk. 

bloggen en loggen

Dus allemaal bedankt voor de tips!





Privacyverklaring



Ook ik moet eraan geloven: de privacyverklaring. Dus lees 'm aandachtig. Of niet. Met dank aan de tips van Het Rijke Wijf, ZuinigAan en Pipi's hometown.



Cellie Citroen is verantwoordelijk voor de verwerking van persoonsgegevens zoals weergegeven in deze privacyverklaring.
Door gebruik te maken van deze site ga je akkoord met mijn privacy- en cookiebeleid.
Je gegevens zullen nimmer aan derden worden verkocht en/of verstrekt.
Ik verwerk persoonsgegevens alleen voor het doel waarvoor ze zijn verstrekt en in overeenstemming met de Algemene Verordening Gegevensbescherming (AVG).



OVER MIJ
Blog Nietzomaarzooo of beter bekend als Dagboek van een gematigd Optimist wordt beheerd door Cellie Citroen.
In verband met mijn eigen privacy staat mijn adres niet openbaar. Ik ben te bereiken via mijn e-mailadres: citroenvlinder60@hotmail.com
Celle Citroen is de Functionaris Gegevensbescherming van Nietzomaarzooo (heeee...telt dat als werk??)



PERSOONSGEGEVENS DIE IK VERWERK
Nietzomaarzooo verwerkt je persoonsgegevens omdat je deze gegevens zelf aan mij verstrekt, door bijvoorbeeld een reactie onder een blogpost achter te laten, of door mij te mailen.



Hieronder vind je een overzicht van de persoonsgegevens die ik verwerk.
Ik verwerk alleen de gegevens die je zelf aan mij verstrekt. Dit kunnen de volgende gegevens zijn:

• Voor- en achternaam of fictieve (blog)naam
  
• E-mailadres
  
• IP-adres
  Ik gebruik geen social media plug-ins.
  

BIJZONDERE EN/OF GEVOELIGE PERSOONSGEGEVENS DIE IK VERWERK
Mijn blog heeft niet de intentie gegevens te verzamelen over website bezoekers die jonger zijn dan 16 jaar. Tenzij ze toestemming hebben van ouders of voogd. Ik kan echter niet controleren of een bezoeker ouder dan 16 is. Ik raad ouders dan ook aan betrokken te zijn bij de online activiteiten van hun kinderen, om zo te voorkomen dat er gegevens over kinderen verzameld worden zonder ouderlijke toestemming. Als je er van overtuigd bent dat ik zonder die toestemming persoonlijke gegevens hebben verzameld over een minderjarige, neem dan contact met mij op via citroenvlinder60@hotmail.com, dan verwijder ik deze informatie



- Nietzomaarzooo gebruikt de volgende computerprogramma's of - systemen: Blogger. Klik hier voor het privacybeleid van Google en Outlook van Microsoft.



DOELEN VERWERKING PERSOONSGEGEVENS
Nietzomaarzooo verwerkt jouw persoonsgegevens voor maar 2 doelen namelijk om:

• Reacties op mijn blog te kunnen plaatsen en leesbaar voor anderen en mijzelf te publiceren.
  
• Ter leering ende vermaeck.
  

BEWAARTERMIJN
Hoe lang ik persoonsgegevens bewaar
Goedgekeurde reacties op mijn blog blijven staan zo lang jij ze niet zelf verwijdert.
Uiteraard is het mogelijk om anoniem te reageren.
Delen van persoonsgegevens met derden
Nietzomaarzooo verstrekt uitsluitend aan derden en alleen als dit nodig is voor de uitvoering van mijn overeenkomst met jou of om te voldoen aan een wettelijke verplichting.Cookies , of vergelijkbare technieken, die ik gebruik
Nietzomaarzooo gebruikt alleen technische en functionele cookies en analytische cookies die geen inbreuk maken op je privacy. Een cookie is een klein tekstbestand dat bij het eerste bezoek aan deze website wordt opgeslagen op jouw computer, tablet of smartphone. De cookies die ik gebruik zijn noodzakelijk voor de technische werking van de website en jouw gebruiksgemak. Ze zorgen ervoor dat je website naar behoren werkt en onthouden bijvoorbeeld jouw voorkeursinstellingen. Ook kan ik hiermee mijn blog optimaliseren. Je kunt je afmelden voor cookies door je internetbrowser zo in te stellen dat deze geen cookies meer opslaat. Daarnaast kun je ook alle informatie die eerder is opgeslagen via de instellingen van je browser verwijderen.Gegevens inzien, aanpassen of verwijderen
Je hebt het recht om je persoonsgegevens in te zien, te corrigeren of te verwijderen. Daarnaast heb je het recht om je eventuele toestemming voor de gegevensverwerking in te trekken of bezwaar te maken tegen de verwerking van jouw persoonsgegevens door Nietzomaarzooo en heb je het recht op gegevensoverdraagbaarheid. Dat betekent dat je bij mij een verzoek kan indienen om de persoonsgegevens die ik van jou bezit in een computerbestand naar jou of een nader, door jou genoemde organisatie te sturen. 


Je kunt een verzoek tot inzage, correctie, verwijdering, gegevens overdraging van je persoonsgegevens of verzoek tot intrekking van je toestemming of bezwaar op de verwerking van jouw persoonsgegevens sturen naar citroenvlinder60@hotmail.com.
Om er zeker van te zijn dat het verzoek tot inzage door jou is gedaan, vraag ik jou een kopie van je identiteitsbewijs met het verzoek digitaal mee te sturen. Maak in deze kopie je pasfoto, MRZ (machine readable zone, de strook met nummers onderaan het paspoort, paspoortnummer en BSN zwart. Dit ter bescherming van je privacy. Ik reageer zo snel mogelijk, maar binnen vier werkweken, op jouw verzoek.

Nietzomaarzooo wil je er tevens op wijzen dat je de mogelijkheid heb om een klacht in te dienen bij de nationale toezichthouder, de Autoriteit Persoonsgegevens. Dat kan via de volgende link:
https://autoriteitpersoonsgegevens.nl/nl/contact-met-de-autoriteit-persoonsgegevens/tip-onsHoe ik persoonsgegevens beveilig
Nietzomaarzooo neemt de bescherming van jouw gegevens serieus en neemt passende maatregelen om misbruik, verlies, onbevoegde toegang, ongewenste openbaarmaking en ongeoorloofde wijziging tegen te gaan door het gebruik van een regelmatige geupdate virusscanner en firewall. Als jij het idee hebt dat jouw gegevens toch niet goed beveiligd zijn of er aanwijzingen zijn voor misbruik, neem dan contact op via  citroenvlinder@hotmail.com



22 mei 2018

Als op een Grieks eiland

Doe mijn ogen dicht, de zon schijnt op mijn terras en ik heb mijn margrieten- en stippen badpak aangedaan. De geur van zonnebrandcreme verhevigt het 'vakantie' gevoel.

(Nu moet er alleen nog een achterbuurman gaan roepen Meloenen Meloenen. Dat waren die vruchten die ze verkopen op het Griekse strand he...niet wat er in mijn badpak zit)

Zo simpel kan het zijn. Niet in de valkuil lopen dat je met de Pinksterdagen volop 'leuke' dingen MOET beleven. Maar binnen mijn mogelijkheden genieten van wat er wel is.

Las dat het bewolkter gaat worden in de loop van de dag, dus direct hoppa in de zon..straks doe ik de parasol wel op. Wat een goede investering vorig jaar, - met dank aan mijn advocaat - een nieuwe knalblauwe parasol. Richting de kust hoef ik niet te proberen, gisteren zeevlam las ik en mega-files ivm Max Verstappen. Ben wel fan van hem, maar kan niet zo goed tegen grote meutes.

De drang om dingen te beleven...wat betekent dat eigenlijk. Was toevallig gisteren in een grote stad, maar alles was gesloten, dus alsnog niks te doen. Dus maar weer huiswaarts. Wel een eind gelopen.

Wat het allerheerlijkste van dat Griekse eiland - ergens in de vorige eeuw nog hoor - de geur van de zee, de zon, het loeihete strand, de superzoute zee en elke dag zeker weten dat het zonnig en droog was, maar niets te hoeven. Dus niet zoals de meeste gasten elke dag een excursie doen, maar rustig aan en een keertje met een boot ergens heen was heerlijk, maar niet elke dag. Niet weer in een keurslijf. Oh en de zaligheid van een zwembad. Wakker worden, zwempak aan en hoppaaaaa....in het water. Altijd gedacht dat ik van zeehonden afstam. Lomp op de wal, elegant (in mijn hoofd he...onder water).

Foto van Pixabay

De eerste keer een vakantie geboekt toen. Dat kon omdat ik naast mijn baan ook nog een bedrijf had. En pas na twee jaar bedacht dat ik er met mijn gezin ook wel eens van mocht genieten in plaats van alleen maar hard werken.
De lieve aandacht die mijn dochter en zoon kregen van de hotel-eigenaars, van mensen in een restaurant. Allemaal heel fijn.

Dus moest even slikken toen ik een afspraak probeerde te maken met wat kennissen en ze allemaal aangaven dat ze eerst met vakantie gingen. Sommigen zelfs twee keer. En ik de enige was die uberhaupt nul plannen heeft of kan maken op dat gebied. Al jarenlang. Jajajaa......ik weet dat vakantie niet zaligmakend is. Dat je jezelf gewoon meeneemt op een vakantie. Dus maar blijven dromen in de achtertuin. Waar er trouwens insecten genoeg zijn en mijn Pioenrozen tientallen knoppen hebben.

Besef terdege dat ik gezegend ben omdat iedereen om me heen er nog is. Mijn kinderen volwassen mochten worden en mijn dochter nu ook zelf moeder is. Dat lijkt allemaal zo normaal, maar is het niet.

Dan is de korte pijn van he..weer geen vakantie dit jaar eigenlijk maar onbenullig. Prachtige dag was het vandaag!

Trouwpartij in Windsor bekeken door een Sentimentele ouwe muts

Jarenlang kon ik niets wat met huwelijken en trouwen en trouwjurken te maken had met droge ogen bekijken.

Dat dit heel erg te maken had met mijn eigen trouwdag, hoe kaal het voelde qua liefde van mijn familie dat snapte ik uiteraard zelf ook wel. Maar het bleef lastig. En ik vond het ook wel een vrouwending...janken op bruiloften...Menopauze gedoe!

Dat was en is het niet en hahah...zoals Van Kooten en De Bie altijd al zeiden, daar ben ik voor behandeld en sindsdien zijn de aandelen Kleenex in waarde gedaald.

Zelfs de trouwdag van mijn eigen dochter kon ik heel bewust meemaken, zonder The Crybaby te zijn. Want ik zou het egocentrisch vinden om alle aandacht naar mij te trekken.

Maar goed....gisteren enorm genoten van de trouwpartij in Windsor. En alles erom heen. De hoedjes, de fascinators, de tasjes, de fraaie hakken, het vastzittende gezicht van die Spice Girl, de jurken...oh hoe enig allemaal. En lezen over de do's en don'ts..De Engelse VIPs (ken meer dan de helft niet), de man van Amal, de hoed van Amal...En mooi weer en geen enkele foute noot of ergere dingen.

Ook mooi het verhaal achter de sluier:

Over de sluier nog dit: met het blote tv-kijkersoog was het helaas niet te zien, maar de vijf meter lange sleep van zijdetule werd omrand door 53 handgeborduurde bloemen van zijdegaren en organza. Elke bloem stond voor een van de Gemenebestlanden omdat, aldus het trotse communiqué van Givenchy, ‘Ms Markle expressed the wish of having all 53 countries of the Commonwealth with her on her journey through the ceremony’.

En natuurlijk het feit dat iemand uit een gemengde familie nu lid is van het Britse Koningshuis...dat is nog eens andere koek dan een kadootje zijn. Lees hier het verhaal: Sara Forbes

Maar goed...ik ben heel benieuwd hoe de nieuwe hertogin van Sussex zich staande blijft houden. Het lijkt mij een Gouden Kooi. Een mooie kooi, maar nog steeds een kooi.

Heerlijk om gisteren even helemaal weg te zijn van het gewone. Ik had zelfs geen zin meer om boodschappen te gaan halen, maar gelukkig had ik nog genoeg op voorraad. En eind van de dag nog even lekker in de voortuin gewerkt en een praatje gemaakt met een buurtgenoot. Voelde me gezien en bijna normaal hahah!!  Ja ik zeg toch; bijna!

Royal Wedding zwijmel

Een zwijmelaar voor de Eerste Dans van het nieuwe Royal Echtpaar.

En eentje die de hele week in mijn hoofd rondzingt als ik weer nieuws, of nep-nieuws zie over het bruidspaar. Hoop dat er veel gelachen wordt.

Koffie staat klaar, aardbeien met slagroom ook; dus kom maar op mooie plaatjes.

Touwtjes test

In het BBC programma 'The truth about obesity" gaf de BMI uitslag de presentator niet voldoende informatie. Er was een simpeler test, zonder berekeningen te doen. Gewoon een touwtje van je tenen naar je kruin en dit touwtje dubbelgevouwen om je middel doen.

Linkje naar de clip: Touwtje

Gaat dit, dan heb je niet teveel vet rondom je organen.
Gaat dit niet, dan is het verstandig om wat af te slanken.

Want vet rondom de organen, bij je buik dus,  is veel gevaarlijker dan vet op je heupen of je billen.

Mijn touwtje kan niet rond. Maar dat was geen verrassing. Ik ben te kort voor mijn gewicht.

Gisteren keek ik ook nog een stuk van een documentaire - That Sugar Film -  over hoeveel toegevoegde suiker of gewoon natuurlijke suiker er in 'gezonde' producten zit. Kant en klaar maar wel met het label 'gezond'.

Wat me opviel - heb nog niet alles gezien, want het was te laat voor me om af te kijken - was dat de smoothies die tegenwoordig als 'gezond' worden gezien, helemaal niet zo gezond zijn als je berekent hoeveel suikers je daarmee met een portie naar binnen slurpt. En weinig vezels, wat fruit juist gezond maakt. Eet gewoon een appel.
In plaats van 1 portie 'drink' je nu 5 of 6 porties fruit. En stijgt het gehalte suikers wat je binnenkrijgt.

Zet me weer goed aan het nadenken wat nou echt goede keuzes zijn. En wat goed is voor mijn bloedsuikergehalte beheersing. Niet te veel stijgers of zakkers, maar zo stabiel mogelijk houden.

Nu eet ik vrijwel niets meer wat uit pakjes of zakjes komt. En ik eet denk meer groente dan een gemiddelde Nederlander. Maar het kan geen kwaad om alert te blijven op ingeslopen gewoontes. En oh ja...die chocola en koek komt wel uit pakjes en zakjes!! Got you!! - Blinde vlek gespot.

Uit de bibliotheek nam ik het boek mee van zanger Mark Dakriet over zijn afvalrace, maar nog meer over zijn eetverslaving - Never Nooit Meer. Hij is 80 kg afgevallen. Wat mij opvalt, is dat hij iemand is die alles zeer fanatiek doet/deed en dus ook eten. In hele grote hoeveelheden. Herkenbaar. In een eetbui kon/kan ik ook in een halfuurtje naar binnen werken wat je aan calorieen op een dag nodig hebt. Geen rem en niet voelen dat je vol zit. Doorgaan tot je barst zeg maar.

Alleen ging hij veel verder in zijn eetverslaving. Hij at altijd in de nacht - dacht dit ongezien te kunnen doen - grote hoeveelheden. Potten Nutella leeglepelen. Maar ook, door zijn leven met optredens in de avonden en daardoor een onregelmatig leven, altijd even langs de Mac en dan niet 1 burgertje halen, maar 4. En andere snacks. En altijd frisdrank of milkshakes. Dat hij schrijft dat hij dan erbij zegt...en voor mijn zoontje...doe maar een...en dat uiteraard ook zelf opeet.

En hoe hij nu geen enkele verleiding thuis kan hebben en een kastje heeft waar de 'lekkere zaken' achter slot en grendel staan. Want zijn vrouw en zoon hebben uiteraard wel eens zin in een beetje chips of een stuk chocola of chocoladepasta op brood. Ik vond dat shocking om te lezen. Hoe zijn verslaving nog steeds het leven van zijn vrouw en kind beinvloeden. Maar ook te lezen dat hij een zeer onaangenaam mens was als hij geen eten kreeg. Het wordt eufemisch omschreven dat hij dan ging snauwen... Hij moest en zou die ribbetjes hebben, met saus en dat moest zijn vrouw halen. Niet 1 portie, maar uiteraard 4. Want geen bodem. Bodemloos..Dooreten totdat je het zuur krijgt. En dan maar zittend slapen.

En hoe hij is doorgeslagen in fanatiek eten naar fanatiek sporten. De ene verslaving ingeruild voor de andere. Vind ik. Als amateur-psycholoog.
De reden voor zijn eetverslaving die zoekt hij niet echt. Meer dat hij van lekker eten houdt. En niet meer ging sporten na een ziekte, wat hij voorheen wel altijd deed; ook heel fanatiek.

Heb ik juist geleerd dat dit gedrag (eetverslaafd) emoties dempt. Rotgevoelens, boosheid, verdriet, maar dus tegelijkertijd ook blijheid en vreugde.

En dat lijkt me een belangrijker ontdekking dan dat je van lekker eten houdt.

Naakt eten

Naaktslakken gezocht!

Volgens een artikel wat ik onlangs las, zouden naaktslakken de eitjes van de buxusmot rauw lusten en een oplossing zijn voor het opvreten van de buxusplant.

Of een aantal Indische Eenden, die de rupsen weer graag eten. Zie deze link: Hap hap hap

Hier in de buurt zie ik de struikjes die vorig jaar er nog stonden en de plaag van 2017 hadden weerstaan, nu helemaal ingesponnen staan en van die gele korreltjes onder aan de struik liggen. De vraatzucht van deze rupsen is enorm. Binnen een paar dagen is je struikje ingesponnen en leeggevroten. Uiteraard ga ik geen bestrijdingsmiddelen spuiten.

Dus vanochtend wat naakslakken gezocht en die nu eens niet naar het gemeentegroen verhuisd, maar bij mijn buxusstruik gebracht. Eet smakelijk!

Zie genoeg vogels, mussen en meesjes ook in de struik hangen als ware het een snackbar, dus wie weet helpt het. Zo niet, dan heb ik de tijd om na te denken wat ik op die plek wil neerzetten, als vast groen element.

De was hing om 09.00 uur al buiten te wapperen. Het waait hard, dus die is zo droog. Heerlijk vind ik dat. Kost niks, een beetje mankracht, maar het ruikt zo heerlijk.

Was vroeg wakker en uit bed en dus ook maar direct mijn bed afgehaald en lekker in de was alles. Voelt prettig. Dat ik me dat gun. Maar ook dat de gedachten dat ik nooit meer vroeg zou kunnen opstaan, want te moe en te weinig energie, ook niet kloppen. Kan het dus wel.

Nou hoef ik niks verder vandaag. Behalve de oefeningen doen van de psycholoog. Schrijven, invoelen, voorstellen en oefenen. Oh ja, en mijn bed opmaken, maar ook dat vind ik een heerlijk werkje.

Gisteren eind van de middag nog even naar de bibliotheek gefietst. Dat moest van mijzelf. In de bieb zoals altijd weer prettig en nog even een flink aantal tijdschriften gelezen. Dat spaart ook weer uit. En een lekkere stapel boeken mee terug. Er was een ongeluk in de buurt gebeurd, want zag een trauma-helikopter landen en prijsde me gelukkig dat ik nog gewoon aan het fietsen was, er niet vanaf was gevallen en weer veilig thuis was gekomen.

Lichaamsbeeld

Krijg al enige tijd mailtjes van vrouwen die bezig zijn met een positiever lichaamsbeeld. Of die vrouwen daarmee helpen. Omdat ik denk dat ik dat nodig heb en meehelpt aan liefdevoller voor mijzelf zijn en daardoor ook dit voor anderen zijn.

Een van die vrouwen heeft een blog en heet Jenny Klijnsmit. Dit is haar blog :Link naar blog van Jenny

Vorige week zondagavond was er een uitzending over bij Kruispunt tv: via deze link te bekijken: De maat is vol
6 mei was het anti-dieetdag namelijk. Dat was weer even wat anders nadat ik die zaterdag verplicht bloot in de tuin moest tuinieren.

Nu 'mocht' ik dus alles eten want het was Anti-dieetdag. Zo werd het althans op sommige nieuwszenders gebracht. Uiteraard gaat het helemaal er niet om dat je die dag je mag volstoppen, maar dat je nadenkt over wat dieeten met je doet. Of het zin heeft. 5 kilo in de zomer eraf, 7 in de winter erbij. Of dat je al prachtig bent, maar op Feestboek meldt dat je nog geen Bikini-body hebt.
Volgens mij als je een lijf hebt + bikini dan is de uitkomst BikiniBody.

Het is helemaal ingewikkeld als je altijd kritisch bent en blijft. Dat je nooit goed genoeg bent. Dat ik in feite de kritische stemmen uit mijn opvoeding zelf heb overgenomen. En er is niemand zo kritisch als ik. Maar voor wat en wie. Toen ik bijna 40 kg minder woog dan nu, vond ik mijzelf niet opeens wel mooi en goed genoeg. En het voelde bijna als verraad aan mijn dikkere zelf om te zeggen dat ik, minder kilo's meetorsend, nu wel goed was.

Uiteraard kreeg ik te horen dat ik nog steeds een te hoog BMI had, want kort daarna kreeg ik de diagnose Diabetes, dus ook weer niet goed genoeg. En eigen schuld dikke bult! En kocht ik nou nog maar meer dieetproducten dan zou ik echt nog wel meer afvallen zei de dietiste en leerde ik niet echt waar die drang tot teveel eten vandaan kwam. Of wat dan wel goede voeding is. Of hoe ik van mijzelf kon leren houden.

Dat mocht allemaal pas als mijn BMI goed was, als ik slank was en aangepast aan 'de norm'. Pas dan mocht ik ook 'leuke kleren' kopen, want daarvoor had het toch geen zin. Dat al die leuke kleren nu aan een rekje op zolder hangen, te wachten tot ik weer slanker ben...is dat geen enorme verspilling van tsja...roept u maar.

Maar wat een zonde van alle tijd, wachten en werken aan een 'normaal' lijf. Is het niet beter om te werken aan een werkend lijf, een lijf wat gezond is. En leren zien dat ik dankbaar mag zijn dat ik kan lopen, bewegen en weet ik veel. Uberhaupt dat ik er ben.

Een vriendin vroeg me of ik mezelf al wat meer de moeite waard vond. En die vraag kon ik niet 100% met 'ja' beantwoorden. Maar ik weet wel, en dat voel ik, dat het eraan komt. Dat gevoel.

Dus ben ik met kleine dingen bezig. Zo heb ik de maand mei uitgeroepen tot elke dag iets van nagellak op mijn vingernagels hebben. Transparant, maar mag ook een knalkleur. Op Koningsdag had ik mijn Oranje nagellak (gewoon van de Hema) uit de voorraad gehaald en ik werd daar accuut vrolijk van. Vind mijn nagels 'stom' en klein en kinderlijk, maar ik snap ook dat het maar nagels zijn. Ik bijt ze niet, ze splijten niet en ze groeien nog steeds goed. Ik hou niet van lange nagels of nepnagels en met een tuin is dat sowieso onpraktisch. Maar ik kan het enorm waarderen als ik een vrouw zie met mooi gelakte korte nagels. Mooi he....niet over de randjes heen gelakt of nog erger, afgebladderd.

Teennagels altijd  meestal lakken als het weer blote voeten weer is. Omdat ik ook daar weer vrolijk van word. En het mooi vind staan. En het me dwingt om nog beter voor die voeten te zorgen. Want afgebladderd of je hele grote teen gelakt...brrrr.

En dus van de week ook mijn beautycase met voetproducten en nagellakjes maar eens uitgemest. De ingedroogde potjes weggedaan en alleen de nog smeerbare lakjes bewaard.

Maar ook telkens nadenken of de keus die ik maak om iets te eten de beste keus is, of een keus om iets te onderdrukken, weg te eten. Misschien is het wel verstandiger om de pijn gewoon te voelen. Hoef je die beker ijs niet leeg te eten. Noch te kopen. En je erna schuldig te voelen. Sta ik dus lang in de supermarkt. Zal ik die chocolade - in de reclame!!!!! Koop mij, koop mij - gewoon meenemen. Nee...doe maar niet. Maak maar een lekkere witlofsalade. En als ik wel iets 'lekkers' koop, geniet daar dan ook oprecht van. Maar hou het bij 1 ding. Niet de rest van de dag als verpest beschouwen (Alles of niets denken).

Zat een tijdje terug in de trein op een stoeltje met onderstaand pictogram. Dan zat ik op een prima plek dacht ik ironisch.

Bang Budget Balanceren

Vanuit het Nibud wordt aangeraden om een bepaald bedrag op je spaarrekening te hebben mochten er rampjes plaatsvinden. Vind dat fijn om een richtlijn te hebben, iets om naar toe te werken of proberen te handhaven.

Als ik kijk of ik vrijstellingen krijg voor de Gemeentelijke belastingen of voor Waterschapsbelastingen, dan is dat bedrag al teveel.

Als ik bereken wat er gebeurt als ik van instantie A naar instantie B ga of gewoon ergens weer ga werken dan moet ik ook een buffer hebben, want er is altijd een overlapperiode tussen uitbetaling en leegstand.

Als ik vanuit de fanclub hoor dat 'iedereen in Nederland zich in ieder geval een maand zelf moet kunnen bedruipen' dan kloppen die reserves ook al niet. Dan is je reserve zo leeggetrokken. En zeker als tegelijkertijd je koelkast kapot gaat en/of je fornuis of wasmachine.

Als ik bekijk wat ik ieder jaar standaard aan Eigen bijdrage ziektekosten moet betalen, dan is dat Nibud of Sociale zaken bedrag ook maar minimaal. En het is helemaal vreemd dat je tot een bepaald bedrag Eigen Vermogen mag hebben om van de Bijstand gebruik te mogen maken, maar weer een veel lager bedrag om voor vrijstellingen in aanmerking te komen. Waarom trekt men dat niet gelijk. Oh ja...Omdat de Bijstand door de gemeentes wordt betaald en de diverse belastingen weer door provinciale instituten. Lekker duidelijk.

Heb trouwens nog steeds nul bericht ontvangen om een paar weken bijstand terug te betalen vanuit mijn eigen gemeente. De hele correspondentiestroom ligt er hoor.  Dat geeft mij ook weer reden om te twijfelen over hoe efficient 'men' daar werkt als de nood echt aan de man komt. Ook dat bedrag moet ik reserveren. Kan ik niet vrolijk uitgeven. Maar voelt niet eerlijk als je dat nog moet terugbetalen, maar wel als vermogen wordt gezien.

Dus of ik heb inderdaad teveel gespaard omdat ik zuinig ben en"straf" mijzelf want moet nu gewoon als iedere andere burger betalen, terwijl mijn inkomen op bijstandsniveau is en dat al een paar jaar. Om voor alle vrijstellingen in aanmerking te komen was het beter geweest als ik meer had uitgegeven en straks als een kale kip bij het loket sta. He...het was nog beter geweest als ik schulden had.

cc Donald Duck

Toen ik verleden week in de OBA was nam ik het gratis blad MUG mee. Een blad voor mensen met een minimum-uitkering en daarin veel tips hoe het leven toch geleefd kan worden. Linkje naar het magazine: Mug Magazine
Je zou accuut verhuizen naar een stad met zoveel opties voor iemand met een laag inkomen. Maar ook zaken als let op de huurverhoging, let op dat je de grens niet bereikt. Let op, let op, let op...

Daar ging ik weer; extra opletten, extra piekeren, extra doemscenario's bedenken. Fijn dat ik handvatten (RET) heb gekregen om die gedachten als 'is dat echt zo, eindig je onder der brug?' te kunnen afserveren. En doorleven. Pfffffff... Maar ook dat is een intensief proces. Geen kwestie van even de juiste knop vinden en het leven lacht je weer toe.

En toch...en toch herinner ik me een vrouw die wel door die grens heen ging en daardoor dus geen huurtoeslag meer ontving, ondanks het feit dat haar huurhuis onder de sociale woningwet viel.
En daardoor enorm in de problemen kwam.

Dus moet ik van mijzelf berekenen hoe lang dat nog duurt. Mocht die bovengrens nog steeds niet opgetrokken worden (die is 'maar' € 710,--). En als mijn inkomen hetzelfde blijft. En hoe dat nou precies zit. Want meten is weten.

En stel dat volgend jaar ze bedenken dat je aan eigen bijdrage € 500,-- moet betalen, hoe doe ik dat dan? (Plan ligt al klaar hoor, maar ik kan me daar enorm druk over maken).

Vind het zo jammer van de blauwe hemel, de heldere zon, mijn bloeiende irissen, dat ik dat dan allemaal minder laat binnenkomen dan mijn doemgedachten. Dus nog maar goed oefenen.
En genoeg buiten zijn om vitamine D aan te maken tegen depressiviteit. Haha!!

De kop is er weer af

Raar gedroomd en werd daarom niet zo lekker wakker. Nog een tijdje gepiekerd - dat helpt al helemaal niks - en toen weer in slaap gevallen. En ook nog door de wekker heen geslapen. Met een luisterboek op over Engelen.

Wekker??

Er staat niets op het programma vandaag, dus ik hoef helemaal niet 'op tijd' wakker te zijn, of zelfs al in de kleren of weet ik veel in de actieve stand.

Hou van de maandagen omdat het voor mij de dag van structuur is, van dingen doen, van zaken kunnen afstrepen op zelfbedachte lijstjes en dat voelt prettig. Dan voel ik me niet helemaal een nutteloze luiwammes. En hou van de maandag omdat er geen (rot)post wordt bezorgd hahah.

Was hangt lekker te drogen buiten, de vuilnisbak staat aan de stoep, het rondje Bless the House is ook alweer gedaan, mijn agenda verder 'gemaakt' (heb gewoon een notitieboekje en daar maak ik zelf een agenda van).

En eigenlijk 'hoeft' er niks meer. Maar mag er heel veel.

Allebei mijn kinderen moesten gisteren werken, maar ze hebben me alle twee gefeliciteerd met Moederdag, via de app of telefoon. Ze weten dat ik het vieren van Moederdag liever de andere 364 dagen doe. Door oprechte aandacht voor elkaar te hebben en af en toe iets spontaans te doen. Gewoon omdat het kan of omdat je dat zo voelt. Niet omdat de reclamefolders je toeroepen een flesje bodylotion in een mooie box of een doos bonbons te kopen of, zoals ik tegen mijn zoon zei, die laatste bos bloemen bij de Shell mee te nemen.
Desalniettemin moet ik eerlijk toegeven dat ik het wel lief vond dat ze eraan dachten.

Het leukste vond ik altijd de zelfgefrobelde kadootjes die ze op school maakten. Heb er nog een aantal in een kastjes met glas ervoor staan. Dat was dan ook de tijd waarin je als moeder de allerliefste en allerbelangrijkste was. Nu deel je die titel met hun geliefden, vrienden of het kleinkind. En dat is maar goed ook. Kinderen voed je op om zelfstandig te zijn. Niet te blijven plakken aan moeders. Mis het horen dat je de "allerliefste" bent wel eens,  in een sentimentele bui, want ik ben dat van niemand. Zelfs niet van mijzelf (maar daar werken we aan he).

Foto van Pixabay

Mijn dochter gaat bij haar broer op bezoek binnenkort en verheugt zich al op kunnen shoppen in zijn nieuwe stad. Ik ben blij met de goede band die ze hebben.

Als ik bovenstaande zo doorlees heb ik niets te klagen.

En dan schijnt de zon ook nog eens, haalde Max Verstappen gisteren de derde plaats in de F1 van Spanje (ole!), groeit en bloeit alles in de tuin, heb ik een dak boven mijn hoofd, eten in de koelkast en een werkende laptop met internet, dus verbinding met vrienden die ver weg wonen.

Las dat vandaag de examens beginnen van de middelbare scholen. Wens iedereen succes of een goed spiekbriefje.

Opgezwollen

Vrijdag de moed ergens onderin mijn moeke-schoenen gevonden. Hoera!

Baal dat ik op een laag energie-peil zit momenteel, maar vind wel dat ik mijn wereld wat mag opengooien, dus toch maar op weg gegaan. Dan nog onderweg naar een bushalte nadenken of ik bus A of B of C en misschien toch maar D zal nemen.... Dan roep ik altijd tegen mijzelf: Stick to the plan, want neem nou de bus die het minst aantal OV-tikken kost om daarna met je Kruidvatkaartje de hele dag van treinreizen te mogen genieten.

Wist nog niet wat ik precies zou gaan doen en al reizende bedacht ik dat ik wel een derde poging kon wagen om naar De Fundatie te gaan. Maar eerst online gekeken of het open was.

Verder dan Zwolle ging de trein niet, vanwege een aanrijding met een persoon. Dus wilde ik verder zou ik met een bus moeten, waar ik geen trek ik had.

Vooral het gebouw van het museum sprak me heel erg aan, met dat dak wat zo mooi schittert als de zon erop schijnt. Alsof er een ruimteschip op het dak is geparkeerd.

De tentoonstelling DROMOS...daar ben ik met gezwinde spoed doorheen geraust. Want ik werd er een partijtje (nog) depressief van. Van de van origine Oost-Duitse schilder Neo Rauch. In de folder staat te lezen "zijn complexe schilderijen transporteren de kijker naar een herkenbare wereld, die na een eerste gevoel van houvast, bij nadere beschouwing verwarring en soms verontrusting veroorzaakt".

Voila!

Verwarring en verontrusting is hier al genoeg, dus nadat ik van het geweldig mooie uitzicht in die koepel heb genoten, hoppa.....eruit!!! Oh ja...nog wel even bij de museumwinkel gekeken en daar een mooie kaart gekocht van iets waar ik niet achter moet gaan zitten. Wel een leuke winkel, maar bij alles bedacht ik me: Heb ik dat echt nodig of is het voor de heb?

(Fijn die museumjaarkaart...dan hoef ik me niet schuldig te voelen over het verknallen van entree-geld).

Zou ik de stad nog even ingaan, ergens op een terrasje zitten? Nee...geen courage en geen zin an. Dus weer teruglopen naar het station. 

Nadat de NS op station Zwolle "Raad waar die gaat" speelde met vertrekkende treinen die 2 minuten voor tijd toch op een andere plek vertrokken, prijsde ik me rijk met die dagkaart want of ik nou naar station A ging of via station B naar C en dan naar A...dat was allemaal goed. En ik was dankbaar dat ik daar de lol van kon inzien en dat ik geen afspraken had gemaakt, maar vrij was om te gaan en te staan hoe ik zelf bliefde.

Onderweg bedacht ik dat ik graag nog een keertje het muizenhuis wilde zien in de Openbare Bibliotheek van Amsterdam. Zo enorm schattig! 

En omdat dit treinkaartje in de spits niet geldig is, was dat een goede manier om die tijd in te vullen. En geheel gratis. Wel even een stukje lopen, maar de zon scheen; het leek wel zomer en inmiddels was het Vrijmibo dus alle terrasjes waren drukbezet. En de kades. Daar word ik wel vrolijk van; mensen die genieten van het mooie weer. Van de stad. 

Het leuke van de OBA is dat ze een dakterras hebben en een restaurant op de 7e verdieping. Dat terras geeft een geweldig uitzicht over het centrum van de stad. En zo te zien had nog niet iedereen dit ontdekt, want ik had nog een plekje. Wel bij anderen aan een tafel, maar zo bescheten ben ik niet dat ik dat niet durf te vragen. 

Toen had ik nog meer tijd te verdrijven, maar geen puf om de stad nog even in te gaan noch iets anders te doen (later las ik dat een heen-en-weerveer een aanrijding had gehad), dus ben ik maar mensen gaan kijken op een bankje bij de tramhaltes. En nee, ik weet niet hoe je bij het cafe van Bolle Jan moet komen want ben ook import.

De treinen zaten inmiddels zo stampvol, dat zitten geen optie was, dus heel lui heb ik mijn portie aan Fikkie gegeven en gewacht tot er een volgende trein kwam. Inmiddels had ik geen puf meer om de zon nog ergens in de zee te zien zakken wat wel op mijn wensenlijstje stond. Gelukkig hoefde ik niet lang op een bus te wachten.

Maar ook wel weer fijn om thuis te komen en iets te hebben beleefd. Want ik las in het blad van Alzheimer Nederland - ALZ... - dat je juist lichaam en geest in beweging moet houden.  Blijf jezelf prikkelen. Niet alleen maar thuis blijven.

Straks even brandnetels opzoeken.

Prettig om Verstappen op het podium te zien staan bij de F1 in Spanje. Ole! Ook dat vind ik leuk om te volgen. Ben ik een van de weinige vrouwen die dat leuk vinden.

De dag erna keimoe en nu ook nog wel, maar goed....er zit niemand met spoed op mij te wachten, dus ik mag het rustig aan doen. 

Songfestival zwijmel

Toen er nog de nadruk lag op kunnen zingen en niet op dansen, performen en rare bekken trekken. Een 'klassieker' uit 1998 (dus ook alweer 20 jaar oud!!). Alhoewel: dat jaar won Dana International, meer op de act dan op haar zangkwaliteiten.

Courage!

Mag ik dat wel; gewoon onbezorgd genieten. De wereld intrekken en 'leuke' dingen doen.

Ergens in mij is er een klein, nou ja...nog te groot, stemmetje die me influistert: Nee. JIJ niet. Jij verdient helemaal niks, je mag niks, blijf jij maar braaf thuis. Alle andere mensen mogen mooie dingen zien, beleven en voelen, maar jij niet.

Slaap slecht, alsof mijn borsten me verstikken en ik merk dat ik dan niet uitgerust ben. Dus dan moet ik daar OOK weer wat aan doen. Andere slaaphouding (of borstverkleining). Wel is mijn boek uit.

Gisteren mijzelf opgedragen om een eindje te gaan fietsen. Jemig de pemig zeg....een eindje fietsen, hoe moeilijke opdracht is dat. Nou..opstappen...gottegottegot....en dan vaart maken en gaaaaaaaaaaaaaaaaaaan. Ga dan. Hup!! Fietsen, meer spierkracht kweken. Doorgaan. Fietsen. Oh...ben ik al hier? Doorfietsen, door door door.... en stap op. En af. En op. En door.

U leest wel dat genieten ervan er geheel bij in geschoten is. Niks genieten. Dat is voor andere mensen. De ANWB-dezelfde-regenjacken mensen.

Oh en ik voel me dan ook nog schuldig dat ik door het slechte slapen zo 'laat' aan de dag begin. Want ik 'moet' dan om 09.01 uur in de trein ergens naar op weg (weet niet waarheeennn) zijn. Om leuke dingen te doen. Oh wat zou ik graag even naar een strand willen, maar ja...daar wonen die enge ex-werkgever en zijn biatch. Dus nee...daar durf ik ook niet heen. Stel dat ze me kunnen zien vanuit hun huis. Maar dat kaartje dat had ik in mijn overmoed gekocht en dat is natuurlijk weer zonde van mijn geld om er niet iets mee te doen. 

Oh en jij met je domme timing, spontaan...dat werkt niet. Andere mensen hebben wel een gevulde agenda. Of een leven. Je weet het en toch blijf je het doen. Sukkel. Sterker nog...je ben een egocentrisch wijf met niks te melden, geen leven, geen werk. Nada noppes niks. Je kan beter ermee stoppen. Gewoon, met alles.

Moeilijk hoor zo'n ingebouwde depressie-fluisteraar.

Maar ga er niet naar luisteren; mijn dappere thermosflesje koffie staat klaar. Ik MOET iets doen vandaag. Ga eruit; ga leven!! Schlep je naar de bushalte, ga naar een station en lach in Godsnaam om je zielige zelf. Die helemaal niet zielig is, maar best wel dapper.

Op een onbewoond eiland met Bear Grylls

Op de zender Spike (het tegenovergestelde van omroep Max) is er een serie waarin een aantal  mannen en vrouwen met uiteenlopende achtergronden op een onbewoond eiland wordt gedropt door Survival expert Bear Grylls en daar dan moet zien te overleven van wat er op het eiland is. Neem het op en kijk wanneer ik tijd en zin heb.

Zie het mijzelf niet doen hoor, maar vind het altijd heel interessant hoe de groepsprocessen werken, wie van zichzelf echt echt denkt een stoere bink te zijn, maar die er dan maar weinig van bakt of volledig inkakt en de stille wateren die 'het' gewoon doen. Vaardigheden als vuur maken of drinkwater zoeken horen erbij. En dan niet uit een lagune drinkwater meenemen, wat al groen zag en naar rotte eieren rook. Niet zo vreemd dat het hele team de volgende dag aan de racekak was.

Op een eiland waar de groep vrouwen zat liepen 3 hele schattige biggetjes rond en waar de mannen dit als voedsel zagen, werden dit de huisdieren van de vrouwen, inclusief troetelnamen. Tot de honger toesloeg en toen moesten ook zij hun prioriteiten stellen. Dus gebraden big. En uiteraard moesten ze het dier zelf doden en villen. Alleen 1 vrouw die vegetarier was, bleef bij haar principes. Ook al had ze honger. Dan maar 3 zeeslakken als diner, maar geen dieren eten. Waarbij ik dan denk dat een zeeslak toch ook een dier is.

De mannen vraten een kaaiman op.

Op zo'n eiland zijn de belangrijkste zaken; vuur, drinkwater en (veilig) onderdak. Nu is er verleden week een serie begonnen waarbij zowel mannen als vrouwen samen op een eiland zitten, maar ieder aan een andere kant. Later komen de kampen samen. En ik kan bijna nu al voorspellen hoe de zaken gaan rollen. Zo legt een vrouw het verschil tussen mannen en vrouwen uit:

“Men are doers, you give them a job, they do it. And then they feel that they’re helping a woman. But who has the power in that situation, really?”

Maar ook na diverse aanvaringen met een vrouw van mijn leeftijd met een type jonge hanige hond (mm..kan dat een Hanige Hond?) die uitlegt dat hij heel geschikt is, want diverse managementtrainingen (whoehahhahahah) gehad;

When he mansplained fishing to Erika – “the primary objective is to catch something” – she responded the only way generations of women have known how to: “Fucking men.”

Thuis heb ik verwarming, maar die hoeft nu gelukkig niet aan, water komt gewoon uit de kraan en is heerlijk en gewoon te drinken en ik heb ook nog eens een dak boven mijn hoofd. Hoef ook niet aan zo'n programma mee te doen om te ervaren of ik overlevingskwaliteiten heb.

Weet ik namelijk al. Die heb ik. Iedereen denk ik wel. Alleen met een camera erbij en een reddingsteam en weten wanneer de 'ellende' eindigt, is het wel stukken relaxter. In het eggie weet je dat namelijk meestal niet.

En het is natuurlijk enorme westerse luxe waanzin om zo blij te zijn dat je dit kan. Dat er mensen de hele dag professioneel bezig zijn met "kijk eens wat ik kan" en dan in hun luxe leven terug kunnen stappen.
Zou het UWV me kunnen omscholen tot Survival Expert??

Vrouw met hond

Ze delen meer dan ze weten, de Man met Hond en Vrouw met Hond en toch wandelt het fijner met de VMH.

Sowieso omdat er niet onmiddellijk nadat ik iets vertel, wordt geadviseerd. Maar dat schijnt mannen eigen te zijn. Maar ook omdat VMH een hele lieve vriendin is. En een te schattige hond heeft. Die gewoon heel braaf achter ons aan bleef lopen, zonder riem en met genoeg afleiding.

VMH en ik maakten GEEN selfie van onze wandeling, dus geen bewijs dat die ook echt plaatsvond.

Jeuk

Keek een aflevering  van "Jeuk" en moest gniffelen om de opmerking van Peter H. dat het 'natuurlijk' geen zin heeft om met een helm op, op je motor te rijden in de club van BN-ers'.

Vooral dat natuurlijk in combinatie met helmloos motorrijden; kostelijk! En dat hilarische Easy Rider leren Waylon motorjack. En die mannen van midden 50 die denken dat 'ze' er nog toe doen.

Soms vind ik het schuren tegen ongemakkelijkheid en zeikerigheid. Die Peter H. speelt gewoon een zurige oude man, altijd testend of hij het nog kan of heeft. En Thomas...een jongetje met een baard en korte broek. Die nooit 'cool' is. Altijd net niet. En zichzelf altijd in de problemen helpt. En Jelka van Houten...zoveel leuker dan haar zus.

Maar dat is denk ik ook precies de charme van "Jeuk" ; die schuurderigheid en daardoor herkenbaarheid.

Foto van Facebook/Jeuk

Verder hier jeuk door achter elkaar 2 x een Eigen Bijdrage rekening. Niet dat het een verrassing is, maar zoals het gezegde gaat dat het altijd ongelegen komt. Kreeg nu pas de Eigen Bijdrage rekening voor mijn Dr. Rossi over 2017.
Mag blij zijn dat ik weet dat het eraan zat te komen en dat ik het gereserveerd heb. Maar in september starten met gesprekken en dan in mei ergens een rekening?

Om gek van te worden. hahaha...moet ik daar ook nog voor onder behandeling!

Dus maar weer doorsparen met de zegeltjes van de Appie. Leuke rente en geheel ongezien vergaard.

Renate Dorrestein overleden

In een groot interview vorig jaar september had ze al aangekondigd dat de artsen haar niet zo lang meer hadden gegeven en ze geen behoefte had aan levensrekkende behandelingen die de kwaliteit van haar leven er niet beter op zouden maken, maar het is toch schrikken wanneer ik lees dat ze is overleden. Zo snel al.

En wat is ze jong. Hoe ouder ik word, hoe jonger mensen die overlijden me lijken. Of beter, het besef dat ik ook diegene kon zijn die dat lot beschoren was, is helderder. En waarom niet.

Wat een fijne boeken schreef ze. Een aantal staan in mijn boekenkast, de meesten las ik via de bibliotheek.

Een mooie quote uit een interview met Trouw:

Ik heb de no-family, het nepgezin, inderdaad zelf geleefd en in mijn werk geëxploreerd. Bloedbanden knellen, ze zorgen voor onontkoombare loyaliteit, velen van ons hebben daaronder geleden. Die ellende beschrijf ik in mijn werk, maar ik breng niet alleen slecht nieuws: je kunt een gezin ook zelf kiezen en maken. Negatieve ervaringen in onze eigen jeugd kunnen ons ook de weg wijzen naar nieuwe, alternatieve banden die waardevol zijn en die we kunnen samensmeden tot iets dat ons troost.”

Las dat ze op Hemelvaartsdag wordt begraven. Mooi en symbolisch, want Renate geloofde in een hemel.

Rust in vrede Renate

Buurman....wat doet u nou?

Was gewoon in mijn tuintje aan het werk gisteren, maar het viel me op dat ik veel bekijks had. De achterburen stonden vanachter hun slaapkamerramen te kijken hoe ik mijn onkruid wiedde, de buren aan de voorkant even later liepen heel vaak langs, toen ik de voortuin onder handen nam.

En anders kijkt er nooit iemand hoe ik buk een onkruidje weghaal of mijn struikje snoei.

Daarom dus

Kon daarom ook enorm genieten van de tekening van Hein de Kort in het Parool van gisteren. Zo lekker fout. 

cc Hein de Kort - Parool

5 mei zwijmel

Kan bijna geen andere keus zijn om vandaag iets te vinden wat bij Vrijheid past. En ik prijs me rijk dat ik, zoals Man met Hond altijd zei, van na de oorlog ben en dat graag zo wil houden.

Voor heel wat mensen is dat tot op de dag van vandaag helemaal niet zo vanzelfsprekend.

Dat ik de vrijheid heb om de deur uit te gaan wanneer en hoe ik dat wil. Om te schrijven en te zeggen wat ik wil. Om eruit te zien hoe ik denk dat bij me past. Of bij een culturele achtergrond te horen die zijn plek mag hebben.

Dat de mensen die denken te mogen roepen "Minder Minder Minder" nog eens even de geschiedenisboekjes erop na lezen. Of hun eigen familie-geschiedenis eens gaan uitzoeken.

Stil zijn

Mijn ene Opa sprak vrijwel nooit over wat hij tijdens WO II had gedaan of meegemaakt. Alleen dat hij zich op een gegeven moment onder de vloer van zijn huis had verstopt, want 'ze waren naar hem op zoek'. Hij zei ooit dat hij niet wist wie hij kon vertrouwen en je ook maar nooit wist of die tijden weer terugkwamen. Kon je beter niet teveel vertellen.

Mijn Oma, zijn vrouw vertelde wel eens verhalen over hoe ze een boompje omhakte in een bos. Dat mocht niet, maar ze had toch brandhout nodig. Van mijn vader hoorde ik verhalen over hoe hij gruwelijke dingen had gezien als jong kind bij het kamp wat in het bos lag. Daar kon en wilde hij ook liever niet over praten.

Andere Opa moest in Duitsland werken, is ontsnapt en is lopend teruggekomen en onderweg door lieve mensen opgevangen in het Noorden van ons land. Zijn vrouw en kind hadden niet veel te eten, want woonden in een stad. Mijn moeder heeft het nog steeds over de tulpenbollen die haar Oma toen maakte als eten. En onder de tafel zitten als er vliegtuigen overkwamen.

Allemaal hebben ze de oorlog overleefd.

Zo anders dan hele familie's die nooit meer terugkwamen. Opgepakt, weggevoerd en weg ermee.

Daar ben ik vandaag stil voor en van. Dan zijn die 2 minuten toch wel erg weinig.

Niet schrikken mevrouw!

Gisteren een jolige jonge vent aan de deur met een shirt met grote opdruk van de organisatie waar hij voor was ingehuurd en zijn introductiezin was: "Niet schrikken hoor mevrouw".

Wat een afknapper.....want deze zin hoor ik bij iedere verkoper aan de deur...En iemand met een i-pad onder zijn arm of een in te vullen formulier bij de hand, dan weet ik al hoe laat het is. En de rebelse vrouw in mij heeft dan eigenlijk zin om ENORM te schrikken. Op de grond te vallen, schuimbekkend, wit weg te trekken...Jemig...wat een schrik..(Zo maar iemand aan de deur he...een live mens, weet u wel hoe lang dat geleden is!!).

Ik mocht zomaar 2 loten ontvangen, wat leuk he.
Nou nee...zo leuk vind ik dat niet.

Oeps...dit antwoord stond niet in zijn script. (Hee....leer mij scripten herkennen)...zoveel mogelijk "Ja" momenten creeeren. Zodat de gemindfuckte potentiele klant straks geen Neen meer kan zeggen want hij is geprogrammeerd op Ja.

Waarom niet? (Fout....daar ga je geen ja mindset mee krijgen....).

"Joh...dat soort dingen interesseert me totaal niet, dus fijne dag verder en succes".

Raar he...dat ik bij dat soort moment geheel assertief ben (en er ook nog de vileine humor van inzie) en bij momenten dat het nog veel nodiger is, ik terugval in de rol van 'braafkaas' of stom lelijk dik kind.

Nog genoeg werk aan de winkel.

Groen als gras

De eerste keer weer de grasmaaier uit de schuur halen en dan dat geluid van de grasmaaier, maar vooral de geur van vers gemaaid gras. Dat is anders, indringender dan dat je wat kantjes knipt. Of ze eraf loopt.

Heb maar een ieniemienie postzegelgrasveldje, maar het genoegen van die geur...heerlijk!

Foto van Pixabay

En wat ik nog prettiger vind is dat ik me had voorgenomen om dat te doen vandaag, als tuintherapie, -vooral veel buiten zijn en met je handen in de planten en aarde - en dat het ook gedaan is. Op tempo elfendertig, maar heerlijk blik op oneindig en verstand op nul en maaien maar. En daarna met de bladhark harken en de kanten bijknippen.

Zag dat de buxusmot er nog steeds is. Op mijn allerlaatste buxusstruik, helaas een grote bol/struik. De mussen gebruiken 'm als snackbar, zitten er met tientallen tegelijk in, maar er valt denk ik en zo te zien niet echt tegenop te eten. Dus nadenken over wat ik daar dan voor vast groen item neer wil zetten.

Een clubje kennissen probeerde een afspraak te plannen en wat grappig, het ging weer net als voorheen. Degene met kind kon echt niet zeggen of ze over een maand wel een oppas kon regelen en ging eerst nog met vakantie en de anderen konden ook niet op voorgestelde data, want ook allemaal eerst nog met vakantie. Ik had al aangegeven dat ik een vrij lege agenda heb. Zeg maar geheel leeg. Haha! Vorige keer duurde het een half jaar voordat er een afspraak stond en ik moet me nu inhouden om niet weer 100 data te sturen; waarop ook weer niemand kan. Ik merk het wel. Heb aangegeven dat ik nul afspraken heb, dus altijd wel kan. Niet meer teveel willen regelen of misschien is het wel controleren. Laat maar los; er komt vanzelf wel een datum uitrollen. Of niet.

Heeee....ik heb al het hele jaar 'vakaaaaanzie volgens sommigen. Alleen hoef ik er niet heen te vliegen. Of een andere taal te leren, noch koffers in te pakken.

En hoe lekker was het dat ik vanochtend een kop koffie buiten kon drinken. Gratis terras. Alleen mis ik dan dat ik mensen kan kijken. Wat altijd leuk is. Misschien een spiegel in de tuin ophangen?

En lunch op het terras. Kon nog net een Sardines-salade maken, want de koelkast is een beetje leeg. Hoezee voor de voorraadkast. En mijn fantasie.

Wel nog met mijn jas aan allemaal, want nog niet echt lekker warm, maar goed voor de vitamine D (die ik ook al standaard slik).

Ga straks mijn formulieren van de fanclub nog maar eens goed doorlezen over hoe lang het duurt voordat ik wat hoor. Want om nou elke dag met vreze de brievenbus te horen klepperen dat is niet echt goed voor mijn stresslevels. En ik wil niet mijn dagen zo laten bepalen hierdoor.