Wat ik kennelijk heel goed verborgen kan houden of ik ben een ster in net doen alsof. Wat ik van huis heb meegekregen.
Heel apart vond ik dat ik toen ik al bijna met 1 voet buiten de praktijk stond tijdens de laatste afspraak, ik nog even het Plan van Aanpak moest ondertekenen. Want dat was ze vergeten.
Dat PvA moest ik nog ondertekenen en ik trek de conclusie ook om dat uberhaupt te maken. Want niets gezien bij het begin van de gesprekken. En dan nog trek ik het me aan...maar heb geleerd door bij Bloggers te lezen die ook bij therapeuten lopen (wel bij hele goede!) dat dit haar circus is en zeker niet mijn aapjes. Net zoals haar tijdsmanagement. Geen enkele keer kon ze zich aan de eindtijd houden. Die liep altijd uit. In het begin deed ik nog een horloge om, alsof IK verantwoordelijk daarvoor was, maar later zag ik in dat ik daar niets mee te maken had. Haar ding. Met nota bene een wekker voor haar neus.
Maar was te Flabbergasted en te blij dat ik klaar was daar, om er eens wat pittigs over te zeggen. Maar het geeft een beetje aan hoe rommelig mijn psycholoog administratief te werk ging. En therapeutisch.
Niet dat ze verkeerde conclusies trok, maar wel - vind ik - dat er weinig lijn zat in haar aanpak. En ik hou van lijn. Ik lijn al sinds ik 13 ben tenslotte.
Denk niet dat ik de huidige status - minder gek - alleen te danken heb aan haar ondersteuning of therapie. Meer aan toch wel grondige zelfkennis en veel lezen hierover. En het loslaten van bepaalde ideeeen over hoe en wat ik zou moeten zijn. En vooral ook door lieve en eerlijke ondersteuning van vriendinnen en van jullie hier. Lezen dat ik niet alleen ben, dat meer mensen door dalen gaan. De kunst is om niet in het dal te blijven hangen, maar toch weer door te wandelen door het leven.
Angst die ik heb/had om te fietsen. Of meer nog: om op en af te stappen. Die heb ik zelf gedeeltelijk overwonnen simpelweg door het toch te doen. Telkens weer. Vooral als ik naar de afspraak moest. En in mijn achterhoofd hield ik de optie van met de bus gaan. Maar dat was maar eenmaal nodig toen het enorm regende. Niet omdat ik bang was. En mijn bangheid was/is meer schaamte. Dat ik er als een mafkees uitzie als ik op/afstap. Wat grappig is, want als ik eenmaal fiets zie ik er ook als een mafkees uit. Dus niks om bang over te zijn.
Angst over geldzorgen; ook die heb ik zelf onder controle gekregen. Door mijn administratie op orde te houden en erbij te blijven. En meer in het nu te leven. Die geldzorgen blijven er voorlopig nog wel. Punt is om dat niet meer mijn dag te laten bepalen.
Ben wel blij dat ik heb durven praten over mijn angsten, mijn gevoel van niks waard te zijn, niets te hebben gepresteerd, het waarheen waarvoor, mijn opvoeding en de invloed hiervan op hoe ik in het leven sta. De familiegeheimen. De taboes. De schaamte die ik voel en daardoor het idee dat ik nergens gewenst ben, nergens bijhoor. Echt bij hoor. Want als mensen horen hoe of wat dan verlaten ze me. Niet goed genoeg.
Maar zou nog veel gerichter over zaken willen praten en leren. Maar ja...potje op. En klaar ben je. En goh...het is nou toch wel eens klaar. Waar hebben we het nou helemaal over. Niks ernstigs aan de hand toch? PTTS? Trauma? Beetje depressief? Hahahaha......Modieuze aanstelleritus.
En dan net als je denkt dat het wat rustiger is, komt het leven weer aankloppen. Met mensen die hun problemen graag op jouw bordje leggen. Omdat je dat toch altijd wel oppakte. Dus dat moet ik leren niet meer te doen.
Ik blijf maar leren. En wil ook leren.
Maar ook dus dat ik zelf kan kiezen of ik me belazerd, rot, depressief voel of dat ik uit dat moment stap - meestal letterlijk! - en iets geheel anders ga doen. Ik noem dat altijd maar mijn "snap out of it" moment.
Dr. Phil; eat your heart out.
8 opmerkingen:
Ik ken je niet persoonlijk maar voor mij ben je een mooi en sterk mens met een enorme dosis zelfkennis .Het leven is voor ons gewoon een grote leerschool en het is vallen en steeds weer opstaan .
Hoewel therapie zelf niets doet, geeft het je een spiegelpunt, een veilige plek om met jezelf aan de slag te gaan. Je doet het voornamelijk zelf, en jij bent er vol in gegaan en plukt duidelijk de vruchten. Klaar is het nooit, een mens is nooit af, maar je kunt veel oppikken door lezen ,luisteren en denken. O, je bent al zo' n sterk mens, je kunt vast met 1 hand een paard optillen! Hug.
Als je weer een drempel over bent, heb je weer een les geleerd. Verstand komt met de jaren, zegt men altijd en misschien is dat wat er wordt bedoeld. Veel struikelen, opkrabbelen en je les onthouden, je komt steeds dichter bij de wijsheid. Sterkte!
Verstand komt met de jaren...ja
Maar dat heeft niets met depressie te maken.
Tsja, dat ze de administratie niet op orde had, soit. Persoonlijk vind ik dat beter dan hulpverleners die meteen bij het eerste gesprek over geld gaan praten.
De rest is aan jou.
Lijkt mij dat het wel goed komt met jou, er is hoop ;)
En als je verder zou willen? Waarom dan niet proberen via de huisarts een nieuwe verwijzing te krijgen? Andere hulpverlener?
Ik vind het wel heel grappig dat je psychologe duidelijk "ook maar een mens" was, met haar eigen struikelpunten. Misschien beter dan een psycholoog die alles voor mekaar lijkt te hebben, waar geen haartje verkeerd aan zit en die je nooit kunt betrappen op foutjes?
Ik vind het jammer dat je nu móet stoppen omdat het geld op is. Ik vind dat dat echt foute keuzes zijn geweest in de politiek. Tegelijkertijd hoop ik ook dat zij, en de therapie, en al het andere wat je zelf deed en las enzovoort, je genoeg de goede kant op heeft geduwd om hierna weer zelf verder te kunnen.
Ik zie een werkmogelijkheid: ze heeft duidelijk behoefte aan een (parttime) assistant en tijdbewaker.
Siebrie
Wat een rommeltje daar, dat je dat op de valreep nog “even” moet tekenen.
Ik vind wel dat je inzicht hebt, je spaart jezelf niet en je kent jezelf!
Een reactie posten