Likdoornpleister-Kerstversiering

Een tijd terug, eigenlijk al weer een heel tijdje terug,  had ik veel last van een hardnekkige likdoorn bij mijn kleine teen. En nee, te zunig om mijzelf een bezoekje aan een pedicure te gunnen.

Dus van die rondjes gekocht die je over de plek kan plakken zodat de harde plek niet tegen de andere teen komt en pijn veroorzaakt. Het middenstuk van die rondjes, een klein stipje, bewaarde ik omdat ik dacht dat ik daar wel iets mee kon. Ja, een rare afwijking, maar goed er zijn ergere dingen lijkt mij.

En plakte het restmateriaal deze Kersttijd op een glazen potje en heb zo een winters Kerstpotje waar ik een waxinelichtje in kan doen.

Had 'm vannacht ook buiten kunnen zetten, dan zat er ook sneeuw op, maar het dunne laagje wat viel is nu al aan het smelten. Geen lekkere knerp-laag helaas.

Had gisteren op de Belg de Andre Hazes film opgenomen: "Bloed, zweet en tranen". Nu heb ik altijd vrij weinig met Hazes gehad. Vooral omdat hij zoveel zoop en zijn kinderen daardoor hetzelfde aandeed als zijn vader hem. Weinig geleerd. Zijn zoon dreigt dezelfde weg op te gaan (vond ik, nou vooruit, vind ik). En toch vond ik het een interessante film. Vandaag bekeken. Die Rachel was veel minder zonnebankbruin dan ze in het echt eruit ziet. Helaas was het in elkaar slaan en schoppen van de vader maar al te levensecht. En het niet erkennen van zijn talent door zijn vader; dat het allemaal maar zo zo was, dat het eigenlijk niks voorstelde. Nee, anderen, die waren veel beter. Die konden echt wat.

Die hele vader was een rotvent, die waarschijnlijk door zijn vader ook al weer in elkaar geramd was, maar ergens moet je die cirkel van ellende toch een keer doorbreken. En niet onze nationale bierbrouwer blijven sponsoren.

Het is hier nog enorm mistig. Een beetje zoals mijn vooruitzichten zijn. Misschien ligt er achter de mist wel iets moois, leuks, fantastisch of misschien juist het tegenovergestelde. Maar daar hoef ik me nu, in de mist, geheel niet over druk te maken.