Witz

Ken je grap van die vrouw die op tijd op haar afspraak bij de fanclub moest komen en daar wel vijf keer op diverse manieren aan herinnerd werd? Door de fanclub.

Die liep keurig ruim voor de tijd, dus niet op tijd, met alle benodigde documenten en zaken de deur uit en halverwege klopte ze op haar jaszak waar ze altijd haar OV-card in bewaard. Amai! Die hing nog thuis in het sleutelkastje.
Teruglopen dan maar want zonder reizen gaat niet. Ik werd niet boos, maar verbaasde me erover, het vergeten van zoiets essentieels - een voorbode van vroege Alzheimer soms?

Nu was de tijd te krap geworden. Gelukkig stond in de schuur haar fiets, maar jemig de pemig zeg...dat stond niet in de planning. Verkeerde (te gladde, geen goede hak) schoenen aan, gleed lekker weg van de pedalen en werd de fiets daar dan niet gestolen bij de bushalte? Niet zeiken; gaan!
Dus fietsen maar; kon zo in een slapstick en he...gelukkig ik (u had het al geraden) zag een stoepje waar ik een voet op kon neerzetten en op enigzins normale wijze kon afstappen. Fiets vastzetten aan zo'n nietje met dubbele sloten uiteraard. En snel, want de bus zou zo komen. Oh..het begon ook nog te gieten. Niet op gerekend. (Ja, stom!).

Oh..bummer, bus heeft vertraging, haal ik de aansluiting op het station nog wel? Nee..waarschijnlijk net niet. Dan moet ik maar de volgende trein nemen en aldaar een beetje doorlopen. Beetje erg doorlopen. Wat een ander rennen zou noemen.

Gelukkig haalde de bus wat tijd in onderweg en net dat minuutje inhaaltijd was genoeg om de geplande trein toch nog te kunnen halen, dus kon ik weer wat relaxter bij de desbetreffende halte uitstappen en naar de geliefde gebouwen van de fanclub lopen.

Melden bij de balie, bij de V-tjes. Immer gerade aus mevrouw en dan hoog, nog hoger. Daar weer een balie met een V-tje.
Volgens mij hebben de Vtjes standaard het zinnetje: "met WIE heeft u een afspraak????" in hun welkomstgroet. En de blik in de ogen dat deze persoon totaal onbekend is bij de balie.  Alsof die V-er vandaag nieuw is begonnen daar. Alsof jij daar iets heel erg raars staat te beweren. Dus haalde ik hun eigen brief maar weer eens uit de tas en liet de V de naam zelf maar lezen.

'Oh ja'.

Moest op een volgnummer letten wat ik kreeg en dan me bij een volgende balie vervoegen. Mijn nummer was ruim tien minuten over tijd. Wat wel grappig is, overtijd zijn als je ruim in de vijftig bent. En helemaal grappig als ik zoveel berichten kreeg van de fanclub of ik er wel op TIJD wilde zijn. Uberhaupt moest zijn. Want anders...

Wat ik helemaal des fanclubs vond is de opmerking over de duur van mijn uitkering. Hij vroeg aan mij waarom zo kort? Nee...daar had deze medewerker geen verstand van. Dat was een andere afdeling. Gut, die opmerking hoorde ik al vaker in mijn traject alhier. Niemand die mij even klip- en klaar uitleg kan geven. Ook in de brief met toekenning van de uitkering staat er niets over de opbouw. De site geeft ook geen uitsluitsel, althans; ik kwam op iets anders uit.

Dat ik vanuit de ziektewet in dit hokje kom, was ook niet helemaal helder, maar dat had dan weer met privacy te maken werd me verteld. WTF??? Wie bedenkt dat. Binnen de fanclub mag belangrijke informatie niet worden doorgegeven of ingezien want dan staat mijn privacy in het geding. Joh....die heb ik allang niet meer.

Moest ik daar nogmaals mijn hele dossier even gaan toelichten. Dus dat wierp een geheel ander licht op mijn huidige status. En ging lekker van de tijd af. Hoe efficient. Maar dat kwam mij wel goed uit, want die hele afspraak, inhoudelijk, was nogal overbodig in mijn ogen. Maar we spelen het spel gewoon mee.

Het is dat ik dit allemaal al van te voren had bedacht, dat het inderdaad zo zou kunnen lopen. En dat ik ook van te voren had bedacht dat ik me er niet meer gek door laat maken. Niet meer. Meeveren en laten gaan. Deze grote organisaties zijn gewoon niet te veranderen. Niet omdat ik me daar druk om maak of me dingen afvraag. Ik doe er totaal niet toe.

Mijn gele hesje zat in de was, maar die had zo maar aangekund.

Ik vond dat ik nog wel recht had op nog een gratis kopje machinekoffie en dronk dat aldaar rustig op. Om even alles te laten bezinken. En aan mijn koffie voor de dag te komen. Gratis. Nou ja, minus de reiskosten uiteraard.

En toen was het wel een beetje op; geen energie of zin om nog wat 'leuks' te gaan doen. Buiten dat ik nog even moet wachten op inkomen, wil ik niet mijzelf in de verleiding brengen om mijn geld aan stomme dingen uit te geven. Dus terug in de trein, het regende alweer. De bus stond ook al in de regen te wachten en gelukkig stond mijn fiets zeiknat aan het nietje klaar.

Foto van Pixabay

En nog niet eens een lamp die ik kan oppoetsen en dat er dan een Geest uitkomt, waar ik drie wensen mag doen, gewoon een bespaarlamp. Dus nog een keer met de stofkam door mijn vaste lasten. Maar ook:

Hoe strakker ik budgetteer en mezelf het gevoel geef dat er niks meer 'kan', want straks is alles op,  hoe vervelender het voelt. Het mezelf toekennen van een Fun-budget geeft al wat ruimte. In het hoofd. En ja, daarvoor stook ik overdag niet hoger dan 15 graden, maar pas als het donker wordt gaat de kachel wat hoger. Dus zit ik met een trui aan een beetje kou te lijden, maar als ik zo direct even naar buiten ga, dan lijkt het straks weer ontzettend warm binnen. Dus alles is relatief.

Lees net een artikel in de (online) krant met de kop "wie arm is kan zijn recht op hulp niet pakken" met als reden dat aantoonbaar is dat wie arm is, die kan niet helder denken, kan niet meer goed plannen en kan zich irrationeel gedragen. Het reduceert uw hersencapaciteit".

Moet je nagaan hoe slim ik zou zijn als ik niet 'arm' was!

Oh ja...ik verdenk mijzelf van het hebben van een Dramaqueen persoonlijkheid, heb nog steeds Obesitas (dus geld genoeg voor eten), dak boven mijn hoofd en een 'geheim' buffertje onder mijn matras, dus ik ben nog steeds geen kandidaat voor het programma van Beau of zo.