Loop ik met mijn bejaardenrolkarretje achter mij aanslepend naar huis, begint het keihard te gieten en nog harder te waaien. Teruggaan naar het winkelcentrum maakte ook nog weinig meer uit, dus maar doorgelopen richting huis, kletsnatte jas aan de kapstok, toch maar even wel de kachel aangezet, mijn haren even drooggefohnt en ach....het leed is alweer geleden.
cc Giphy
Koffie gezet en mijn beloningsbroodje 'gezond' lekker aan het opeten. Komt die sla ook meteen op.
Voortaan toch maar even Buienradar checken.
Van de week weer zo'n ruk-ervaring met solliciteren. Een baan die ik zou kunnen doen qua opleiding en ook zeker ervaring. Dus solliciteer online. Binnen een minuutje keurige ontvangstbevestiging. En binnen 10 minuten ook de afwijzing binnen. Wham, Bam, Thank you Gran!
Dus ga nu wat extra tijd in mijn vrijwilligerswerk stoppen. Dan voel ik me tenminste nog nuttig bezig. En leer ik ook weer dingen waar ik zelf wat aan heb, naast het hebben van collega's, een plek om heen te gaan, mijn kennis teruggeven aan de maatschappij.
Maar ik snap heel goed hoe dat constante afgewezen worden mijn zelfvertrouwen kan ondermijnen. Vooral bij twijfel over wat ik er allemaal nog toe doe. Ben zo blij dat ik door schade en schande heb leren inzien dat er op mijn grafschrift echt nooit komt te staan dat ik altijd een betrouwbare werknemer was.
Gisterenavond was het al vroeg donker. Reden te meer om lichtjes te branden, ook om even stil te staan bij diegenen die overleden zijn.
Vanuit mijn Protestantse opvoeding deden wij daar niets aan. Ja, aan het einde van het Kerkelijk Jaar werden de namen opgelezen van kerkgangers die dat jaar waren overleden. En werd je geacht in de kerk te zitten want de naam van je familielid werd genoemd.
Lichtjes zetten op graven? Uberhaupt ging mijn moeder nooit, echt nooit nog naar de graven van haar ouders. Ik wel met mijn vader naar het graf van zijn familie. Maar zij was dan ook van de Gereformeerde kant, die kant die (toen) leerde dat je een slecht mens bent, in en in slecht. Nou, probeer dan nog maar eens een glimpsje levensvreugde te vinden her en der.
Mijn vader heeft haar wel geleerd om wat luchtiger in het leven te staan, hij kwam uit een Hervormd nest en die waren wat minder streng. Maar mocht vroeger niet met Katholieke buurvriendjes spelen van de Katholieke buren. Daar stoorde hij zich nooit aan. Kan je je nu niet meer voorstellen, die verzuiling. En misschien ook weer wel, maar dan in Zij en Wij-denken. En nu meer op basis van inkomen en status.
Net genoten (ook zoiets...'mag dat wel; genieten??" van een heerlijk zacht gekookt eitje op toast (had in de vriezer nog een staartje heerlijk speltbrood) en een grote mok koffie met opgeklopte sojamelk. Zo lekker!
En nu maar de wandelschoenen verder inlopen. Denk ik.
3 opmerkingen:
Volgens mij looen die schoenen jou in. En die sollicitatieplicht is een formele eis, maar zij weten echt wel dat jouw kansen, buiten jouw schuld, niet hoog zijn. Het is een plicht, zet niet steeds je hoop-deur op een kier.
Iedere keer die afwijzingen vallen niet mee, maar ik vind wel dat Vlasje gelijk heeft. Het is een verplichting, maar je hebt gewoon je leeftijd niet meer mee. En dat is niet leuk, maar wel iets wat algemeen bekend is. Ik denk dat het goed is dat je meer tijd in het vrijwilligerswerk gaat steken. Financieel levert het niets op maar op andere vlakken wel. Je kan anderen helpen en dat is echt heel erg belangrijk.
Het lijkt me ontzettend demotiverend om telkens afwijzingen op sollicitaties te krijgen. Het ligt niet aan jou! Ze geven je geeneens de kans je sollicitatie mondeling toe te lichten.
Toen mijn allerliefste tante overleed heb ik wat lichtjes op haar graf gebrand. Maar niet vanwege Halloween.
Lieve groet.
Een reactie posten