Joechei

Had mijn jaarlijkse controle bij de huisarts voor mijn diabetes (2). Dus had al eerder bloed laten prikken en een buisje urine ingeleverd.

Erg tevreden was de huisarts. Hij liet me ook op zijn scherm zien dat alle waarden in het groen stonden en dat betekent dus binnen de normen. Alleen mijn gewicht wil ik verlagen maar in kleine stapjes. Maar dat is nu ook stabiel lager. Verder kreeg ik al eerder een nieuwe folder mee over welke dingen ik wilde praten tijdens dat gesprek of waar er extra aandacht voor moet zijn, misschien tips qua voeding of bewegen of hoe omgaan met stress. Dat geeft de client wat meer houvast.

Maar niet nodig want ik snap maar al te goed dat naast op je voeding letten, allerlei factoren invloed hebben op je glucosegehaltes. Vooral over langere termijn. En ben zo blij dat ik snap dat ik dus zelf ook invloed kan hebben, maar dan wel aan de bak moet en moet blijven. De cijfers waren namelijk net zo goed als de laatste controle bij de POH en daar waren we al allebei heel blij mee, maar de kunst is dus om blijvend stabiel te zijn, die groene cijfers te blijven houden. Niet voor een paar maanden. En mijn streven is om uiteindelijk met minder medicatie die cijfers te kunnen halen.

Het verschil is ook dat ik nu ook zelf de zin zie van dit alles en het mijzelf ook gun. Niet dat ik super-streng in de leer ben, maar wel snap dat er keuzes gemaakt moeten worden. Want wil eigenlijk nog wel een tijdje langer de ontwikkeling van mijn kinderen en kleinkind volgen. Ze tot steun zijn als dat nodig is, maar ook gewoon zoals Dr. Phil het altijd noemde voor hen 'a soft place to fall' zijn.

Afbeelding van Thomas Grau via Pixabay 

Zelf weinig gehad dus dan is het in plaats van kritiek te hebben beter om het zelf anders te doen. Want het verleden is niet meer te veranderen. En eigenlijk heb je alleen vandaag om te beginnen met die verandering. Morgen weet je niks van.

Kreeg lieve post van een blogger die een hartverwarmende actie had opgezet voor een verwaarloosde hond. Die post daar deed ik het niet om, maar wat een leuke bonus. Hart in Actie zeg maar!

Patatoe Patatoe

Gisteren zo genoten van het gezelschap van mijn kleindochter. Haar moeder moest even naar de tandarts en ik had tijd (zeeeeeeen) en was thuis dus liet ze haar dochter even bij mij.

Had mijn zelfgemaakte tekentafeltje al klaargezet met de dikke kleurpotloden. Voorleesboeken en kijkboekjes lagen ook al klaar.

Had nog een groot boek van Dribbel uit mijn boekenkast getrokken, was nog van haar moeder geweest. En zo schattig dat ze veel woorden in het Engels opnoemt. Is ze drietalig. Had ik pas door toen ik het filmpje terugkeek wat ik van haar maakte. Dat ze de wip "see saw" noemt.

Toen haar moeder met mijn fiets naar de tandarts ging, moest ze natuurlijk wel even de schuur bekijken, dus van die namaak crocks uit de kast gehaald die ik speciaal voor haar kocht. Haha....daar is ze al uitgegroeid. Wel vond ze de lieveheersbeestjes erop heel leuk. Ja, Oma ook. Doet me weer terugdenken aan toen haar moeder haar leeftijd had. En ook spulletjes had met lieveheersbeestjes erop. Heb haar Zweedse muiltjes nog bewaard, maar daar worden de buren denk ik niet blij van als ze die binnen aantrekt.

Nu roept de administratie. En de sollicitatieplicht. Alles maar weer keurig afgehandeld en opgeslagen. Dan kan dat ook weer afgevinkt worden.

Het regende aardig hier en in een bui is het buiten heel donker. Heerlijk weer om straks even wat slopen te strijken. Zichtbare arbeid en wat hou ik van die fijne stapeltjes. Slaat nergens op, maar dat maakt geen bal uit.

Net voor de hagelbui weer binnen van een rondje wandelen. En dan nu een lekker kopje thee. Allemaal enorm kneuterig, burgerlijk en weet ik veel wat, maar dat kan me eigenlijk niet schelen. Die paar uurtjes met kleindochter 'doen me beseffen dat ik leef' om maar een goede smartlap te citeren.

Namen

Het oplezen van al die namen van vermoorde Joden gisteren op tv voor de herdenking van Auschwitz, dit jaar 75 jaar geleden bevrijd,  dat greep me wel aan. Achter iedere naam een gezin, een familie met dezelfde hoop en liefde als ik heb voor mijn kinderen. Vader, moeder, kinderen, Oma, Opa, tantes en ooms. Alles vermorzeld door een ideologie die vond dat zij geen mensen waren. En het dus beter was dat 'men' ervan af kwam.

En dat we nu denken dat we 'beter' zijn en zoiets nooit meer zal gebeuren?

Daar heb ik een hard hoofd in en we kunnen alleen maar waakzaam blijven voor dit soort denkwijzen. Want uitgeroeid is deze manier van denken en helaas doen nog steeds niet.

Wat mag ik dan dankbaar zijn dat ik de mijnen om mij heen heb. Daar vrijwel niet bij stil hoef te staan.

En op een maandag die nogal Blue overkomt, gewoon mijn rondje Bless the House heb gedaan, koffie loopt door en straks de was ophang. Mijn zoon me appt dat hij weer terug van vakantie is en dochter straks mijn oppasdiensten nodig heeft.

Doodnormaal. En ook weer heel bijzonder. Vond een gedicht van Stijn de Paepe.

27 januari 1945

Grenzen gretig

overschreden

op bevel van

een partij.

Onvoorstelbaar

kort geleden

en beangstigend

dichtbij.

Ingekakt

Gisteren bloed laten prikken voor de controle van mijn diabetes. En een buisje ochtend urine ingeleverd. Daar hebben ze bij onze huisarts handige containers voor waar je dat buisje op kan zetten en het zich volzuigt met urine, zonder geknoei of dat je met je handen eraan moet komen. Dat haal ik altijd een paar dagen voordat ik het in moet leveren op.

Het is wel een minicontainertje, want uiteindelijk zijn er maar een paar druppeltjes nodig om te kijken of er eiwit in mijn urine zit. Dus nam ik het lege plastic grotere emmertje van mini-tomaatjes - wel eerst checken of er geen gaatjes onderin zitten en schoongemaakt - en nadat ik alle hygiene regels had opgevolgd deed het daarin als container nummertje 1.

Prikken ging allemaal heel fijn, geen blauwe plek, mijn aderen waren makkelijk te vinden en de naald ging als een mes in warme boter. Geen centje pijn. Goede prikster.

Toch had ik het gevoel met het inleveren van die lichaamsvloeistoffen ik ook mijn energie voor die dag had ingeleverd. Had een heel plan gemaakt van te voren wat ik zou gaan doen en waar ik ging kijken, maar alles liep anders en ik merkte enige frustratiestress. Plan A stortte al in want de bussen zou ik niet meer halen, plan B...laat ook maar zitten. Dus doe maar plan C dan.

Alweer moest ik mijzelf hardop toespreken (kom maar door overhemd met extra lange mouwen) dat het ook allemaal anders mocht en kon. Niet erg. Ontspan. Laat maar waaien. Verandering van plannen. Wees flexibel. En ja, doe dat dutje dan maar en ja...zet ook de verwarming harder want ik kreeg nu wel last van die 16 graden in de huiskamer. Anders nooit hoor.

Kort verhaal lang gemaakt; ik rolde pas eind van de middag uit bed. Bleef in pyama en dik vest en vanochtend - na een onrustige nacht met allerlei ingebeelde (whatsapp) berichten van mannen en andere mensen uit het verleden - ook laat wakker. Nogal zweterig dus in de nacht nog van nachtkleding gewisseld.

Niet erg. Ga douchen. Spoel alles van je af letterlijk en wees blij dat je wakker mocht worden. Een dak boven je hoofd, de koffie loopt door en dus ook nog eens eten en drinken genoeg.

Uit mijn keukenraam zag ik een echtpaar van mijn leeftijd hand in hand lopen en toen kreeg ik ook nog een sentimentele 'wil ik ook' golf over mij heen. Gelukkig werd het ook weer eb in de keuken.

Even weer de moed uit mijn schoenen halen kennelijk.

Oh gelukkig; nu loopt er een paar langs mijn raam waarvan de man altijd zo hard en agressief praat tijdens het uitlaten van hun hond en de vrouw 2 meter in een gebogen houding achter hem loopt, dat ik weer geheel blij ben dat ik niet in zo'n relatie hoef te zitten.

Ieder voordeel hep zijn nadeel uiteindelijk.

Mag niet!

Voor je oude vadertje zorgen omdat hij ver in de tachtig is en een heupoperatie moet ondergaan, waardoor hij nog minder zelfstandig is een tijdje en bovendien verzorging nodig heeft en hulp bij zijn revalidatie. Vader heeft verder niemand, want moeder is een paar jaar terug gaan hemelen. De wachtlijst voor hulp vanuit de WMO is erg lang. En nog te goed voor een verpleeghuis is vader, naast dat er sowieso geen plek op korte termijn is. Dan is hij, als alles goed verloopt, alweer voldoende hersteld om weer zelfstandig te kunnen wonen. Want zelfstandig wonen, dat moet ook zo lang mogelijk van de regering. En goed voor elkaar zorgen zegt de commissie van Wouter Bos.

Ben je natuurlijk wel geheel in overtreding als je Mantelzorg verleent als je een uitkering vanuit de bijstand vanuit die Participizzawet ontvangt en dat allemaal niet iedere keer aanvraagt en ook nog toestemming voor krijgt. Dan geldt die hele filosofie niet meer voor jou. Want je werkt niet! Dan moet je alles melden, iedere scheet die je onverhoopt laat en ook voor alles wat je, vanuit een goed hart doet of gewoon omdat je je eigen vader wil helpen. Spontaan en accuut kan je schrappen uit je woordenboek in deze situatie. Helaas werkt dat in de realiteit anders.

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Toestemming krijgen duurt weken, zodat je altijd achter de muziek aan loopt. Pas dan...na een weekje of  6, dan weet je of het mag. Of niet. Dat vader ondertussen het dan maar zelf moet uitzoeken dat kan de ambtenaar kennelijk geen barst schelen. Of heeft hij te weinig ervaring mee wat dat werkelijk betekent. Hij kent die situatie alleen vanuit zijn opleiding.

En als je ook nog de pech hebt dat je vader niet in je eigen woonplaats woont, och...dan ben je helemaal in overtreding, want niet beschikbaar voor werk als je de gemeentegrens passeert. Dat de gemeente van vader jou een Mantelzorg-compliment geeft (een kennis van vader heeft jou opgegeven daarvoor) en in de begeleidende brief nog stelt dat dit netto bedrag niet hoeft te worden opgegeven aan de Belastingdienst of aan de Bijstand, dat klopt niet. Want jouw eigen gemeente heeft een andere invulling van de regeltjes. Ander bestuur en andere ambtenaren. Iedere gemeente mag dat naar eigen goeddunken vertalen.

Maar te goeder trouw, geef je dat bedrag niet op. Het staat toch onder die officiele brief van die gemeente. Die zouden toch wel het beste met je voor hebben?. Weet jij veel? Je hebt ook wel iets anders aan je hoofd. Vader moet goed verzorgd worden, wil hij weer zo snel mogelijk zelfstandig kunnen zijn. Iets wat ook zeer belangrijk is in deze Participizza-tijd. Zegt zelfs Wouter Bos in zijn aanbevelingen. Wij moeten allemaal voor elkaar zorgen.

Nou...Pietje de Ambtenaar van jouw gemeente heeft vooral mensen betrappen in zijn agenda staan. Niet stimuleren.

Kom maar door met al je bankafschriften. Nu gaan wij eens even alles uitpluizen. Want dit riekt naar fraude. En weet je wat...we dreigen direct met stoppen van uw uitkering, want voor je alleenstaande vadertje zorgen? Mag niet. Niet zonder toestemming vooraf.

Hoe je zonder inkomen moet reizen naar je vader, die hulpbehoevend is. Moet vader dan maar verrekken? Dat je vader zegt dat je van zijn rekening maar het bedrag voor je reiskosten over mag maken? FOUT!! Dat mag niet, dat zijn inkomsten, die moet u opgeven. Meldingsplicht weet u nog wel.
Nou...niet iedereen met een vol brein of al helemaal murw gemaakt door alle misère, snapt die regels helemaal. Wat dit tot op de letter betekent.

En nu moet mevrouw maar wachten tot men deze zaak heeft bekeken en afwachten of ze een boete krijgt of dat de uitkering gewoon stopgezet wordt. Of dat ze aan het eind van deze maand uberhaupt iets krijgt.
Dat hoort ze natuurlijk ook maar over een weekje of zes. Hoe je dan moet rondkomen?

Dan verwijst diezelfde ambtenaar toch straks vrolijk naar zijn collega van de afdeling Schuldhulp. Zo houden die elkaar fijn aan het werk. Zij wel.

Naschrift:
Dit is niet mijn eigen ervaring.

Slaapkamer

Flylady stelt al jarenlang dat de slaapkamer de schoonste en prettigste kamer van je huis moet zijn. Want daar kom je tot rust en doe je energie op.

Midden in de rotzooi, of tussen stapels wasgoed gaat dat toch minder goed. Of, wat ik jaren had, een kantoortje in de slaapkamer. En een tv. En nog op te ruimen kleding. Stapels nog te lezen boeken.

Geeft allemaal onrust. Vooral in mijn hoofd.

Nu heb ik alweer jarenlang een slaapkamer zonder extra meubels, zitjes of dingen (waar je vooral spullen weer 'even' op kan zetten of kleren op kan leggen. Maar wat ik heb is functioneel, mooi en rustig. En met aandacht voor mijn beddengoed. Vooral schoon en fris. En sinds ik bij een lieve vriendin in Duitsland in een heerlijk hoger bed sliep, heb ik ook mijn bed - de matrassen -  zelf veranderd. Nou ja, met de middelen die ik heb, maar ik ben altijd tevreden als ik in de avond in mijn bed lig. Me veilig weet en dankbaar ben voor de afgelopen dag.

En daardoor slaap ik beter. En goed slapen is essentieel voor een goede gezondheid heb ik gemerkt. Gewoon doorslapen, hoe heerlijk is dat. Zonder hulpmiddelen, maar gewoon door de regelmaat (vrijwel elke avond rond dezelfde tijd naar bed) en de rust in mijn hoofd. Nou ja...relatieve rust, want als er weer zaken om mij heen veranderen, merk ik dat ik sneller dan vroeger allerlei alarmbellen hoor afgaan. Bij de avonturen met de 'verloren' lens, merk ik ook hoe ik dan niet meer me kan concentreren op genieten van even door het stadscentrum lopen, nu ik daar toch ben, maar alleen maar die verloren lens door mijn hoofd schiet. En de gevolgen daarvan. Terwijl ik dan ook mijn administratie voor de geest haal en hardop tegen mijzelf zeg dat het net kan en anders niet en dan red ik het ook wel. Rustig, rustig...)

En bewust mijzelf weer in die Bob Ross staat moet brengen. Kalm, adem in, adem uit. Happy painting!

Lens

In het kader van de jaarlijkse diabetescontrole een netvliescontrole bij een oogarts laten doen of, bij een instantie die daartoe ook gemachtigd is.
Liet mijn contactlens uit, want anders kunnen ze je oog niet goed controleren (je oog gaat ook naar je lens staan) en nam de lens in het doosje mee met de inzetvloeistof. En na de controle, nadat eerst mijn ogen waren gedruppeld, dus er werd al gevraagd of er iemand mee was. Nee..ben op de fiets en ook al half blind heen gekomen, dus terug zal ook wel gaan.

Netvlies zag er goed uit, al kreeg ik bijna een hartverzakking toen ze zei dat er een vlek op de lens zat. Ja, op de lens van het apparaat! Netvlies ziet er prima uit, geen rare dingen te zien.

Was van plan naar de bibliotheek te gaan om daar de ogendruppels rustig te laten uitwerken. En ondertussen wat te bladeren in tijdschriften en wat boeken terug te brengen. Zag best wel wazig vond ik ondanks dat ik mijn contactlens weer in had gedaan. Weet het aan de druppels. Kon daardoor ook geen tijdschriften lezen of nieuwe boeken uitzoeken. Nou ja...dan maar niet.

Teruglopend vertrouwde ik het niet helemaal, keek in mijn spiegeltje, zag mega grote pupillen, maar geen contactlens. Voelde voorzichtig, maar ook niks (heb harde lenzen). Keek in mijn ooghoeken, onderin, links rechts en besloot toch maar even terug te gaan naar de ogencontroleplek. Die keken ook nog in mijn oog, zagen ook niets, gingen de hele behandelruimte ook nog nalopen, maar de kans dat je die lens nog vindt is vrijwel nihil.

Dus moest ik mijn verlies nemen vond ik direct. Niet in paniek raken omdat je nu opeens een extra kostenpost hebt. Bestel maar direct een nieuwe lens. En bedenk dat dit zelden is gebeurd. Nog maar eenmaal om precies te zijn en toen vond ik de lens later terug onder mijn schoenzool.  In veertig jaar!!!

De rest van de plannen afgeblazen want met een wazig zicht is het allemaal niet zo prettig in de openbare ruimte. En het was ook nog mistig dus weer lekker wazig naar huis gefietst. Maar ik was wel blij dat ik mijzelf niet meer - wat ik voorheen heel goed kon en deed - constant verwijten maakte dat ik zo slordig was en zo dom. Dat ben ik niet. Anders was ik elke week wel een lens kwijt. Nu elke veertig jaar. Dusss

Mekker niet en kom direct in actie want zonder lens zie ik van veraf weinig met dat oog, maar ook lezen gaat slecht, want mijn andere oog is voorzien van een kunstlens door een staaroperatie en die is ingeregeld op het andere oog. Dus kan er wel van dichtbij een boek mee lezen, maar pagina's online lezen gaat heel moeilijk. Moet ik zo maar even het lettertype vergroten van mijn beeldscherm.

Jammer van de extra uitgave, maar goed daar is het potje "Onvoorzien' voor. En eten we gewoon nog een week soep en daarna ook. Niet voor een challenge, maar uit noodzaak.

Contactlenzen vallen meestal niet onder de ziektekostenverzekering, maar dat kijk ik nog wel na. Bleek dat ik sowieso wel eens vaker op controle mocht gaan Dat deed ik gewoon niet meer. Te duur allemaal. Of eigenlijk; dat vond ik mijzelf niet waard. Vond in die tijd dat ik beter helemaal kon verdwijnen, dus onderhoud aan mijzelf doen? Waarom?

JOEHOE!!!!

Afbeelding van Prawny via Pixabay 

Kijk voor de zekerheid het toilettasje na waarin ik lenzenvloeistof en houder had meegenomen. Zit daar mijn lens in!!! Wut?? Hoe komt die daar nou?? Maar zo blij!

Bestelling dus afblazen en wel inplannen om dit jaar maar eens voor controle te gaan!! En ook reserveren in mijn budgettering voor een nieuwe lens, die misschien nodig is omdat de sterkte niet meer klopt. En uiteraard kan zo'n ongelukje nog wel eens gebeuren.

In 2060 of zo. Hahah!!!

Gratis koffie

Moest bij een ogen-expert zijn voor de netvliescontrole die bij het diabetesprotocol hoort. En daar kreeg ik tijdens het wachten tot de pupilvergrotende druppels hun werk hadden gedaan een lekker kopje koffie uit zo'n automaat die ook de bonen ter plekke maalt.

Thuisgekomen lag er een sample van een nieuwe soort (oplos)koffie van Douwe Egberts op de mat, dus had ik mijn tweede kopje gratis koffie binnen.

Geweldig toch!

Zoals Tosca Niterink al zei: Kreatief met Kurk!

Groen geruite geel gerande Maandag

Zeker niet Blue Monday.

Dat wordt ons nu zo aangepraat dat mensen er in gaan geloven. Als je iets maar vaak genoeg hoort, dan is het kennelijk zo. Dan is dit de meest depressieve dag van het jaar.

Nou ik zeg: Poppycock!

Rondje Bless the House gedaan, de was draait en ik giet mijn verse koffie heerlijk met de hand op. En ben zo dankbaar voor alles wat er allemaal is en goed en warm en mooi is in het leven. Leuk bericht van zoonlief die ergens op vakantie is.
Gisteren zo fijn even in de tuin gewerkt. Niet veel bijzonders gedaan, maar dat je buiten kan zijn is al heerlijk.

Dus laat die kleur blauw alleen maar voor de zee of de lucht ingezet worden en niet meer voor maandagen.

Natuurlijk snap ik dat als je onder een zwarte deken ligt met dezelfde kleur hond erbovenop deze maandag diepdonkerblauw kan voelen. Been there, got the T-shirt. En toch piept er onder die deken nog even een randje wit laken uit. Het licht schijnt er altijd doorheen. Altijd.

Messiah

Deze Netflix-serie vond ik bijzonder. Het gegeven dat er iemand in onze huidige tijd is, die charismatisch is, mensen aan zich kan binden door zijn woorden (en later zijn daden). Hoe zou ik reageren. Als er morgen bij het winkelcentrumpje (met wel een heel toepasselijke naam) om de hoek hier iemand zoals Hij zou verschijnen.

Aanrader.

En doordenker. En dat is weer mooi meegenomen op deze zondag.

Giovanca eert Diana

Al een hele tijd terug vertelde een vriendin dat ze kaartjes had voor een theatershow van Giovanca die Diana Ross eert naast haar muziek en haar verhaal.

Alle muziek-herinneringen uit de jaren 70 en 80 kwamen weer moeiteloos terug. Maar ook hoe ik in het huis van de vriendin veel muziek van haar hoorde. Andere bladen las dan een Margriet. De Ebony!

Leuk om iets te hebben om naar uit te kijken en we spraken af op een plek voor ons allebei makkelijk te bereiken. Zij kwam uit haar werk. Ik niet.

Wat een geweldig concert was het. Dat kwam ook omdat Giovanca haar eigen verhaal erdoor weefde maar ook het verhaal van de jaren zestig en ongelijkheid en bovendien vertelde dat ze die avond een thuiswedstrijd speelde want ze was hier opgegroeid. En dat haar moeder in de zaal zat. Veel zwaaien, applaus, gejuich en aanmoediging, meedansen. Dat merkte je in haar uitvoering. Nog meer passie. Lijkt me zo bijzonder om je dochter op het podium te zien optreden. Sprak haar moeder na afloop nog even aan, want vond het verhaal van haar dochter zo mooi. Net als haar optreden.

Goede backing-groep, fijne muzikanten, lekkere feedback uit de zaal en die Diana...heel veel zat er nog in mijn hoofd van haar liedjes. En wat er toen die tijd in mijn leven speelde. En in het leven van mijn vriendin.

Dat ik pas vanochtend de gang in rolde, dat hinderde niet. Had geen dringende afspraken. Geweldig dat ik dit mocht meemaken.

Momenten

Jorge Luís Borges

Als ik mijn leven opnieuw zou kunnen leven zou ik in het volgende leven proberen meer fouten te maken. 
Ik zou niet zo perfect proberen te zijn, ik zou meer ontspannen. 
Ik zou dwazer zijn dan ik geweest ben, 
in feite zou ik heel weinig dingen serieus nemen.

Ik zou minder hygiënisch zijn, meer risico’s nemen,

Ik zou meer reizen, ik zou meer naar zonsondergangen kijken,
ik zou meer bergen beklimmen, ik zou meer in rivieren zwemmen.

Ik zou naar meer plaatsen gaan waar ik nog nooit ben geweest, 
ik zou meer ijs en minder bonen eten. 
Ik zou meer echte problemen hebben en minder ingebeelde.

Ik was een van die personen, die verstandig en productief leefde 
elke minuut van zijn leven.
Natuurlijk had ik momenten van vreugde, maar als ik terug zou kunnen keren zou ik proberen alleen maar goede momenten te beleven.

Want, voor het geval je het nog niet weet, dat is waar het leven van gemaakt is: momenten.

Mis niet het nu.

Ik was een van die mensen die nooit ergens heen gingen zonder thermometer, een zak warm water, een paraplu en een parachute.

Als ik opnieuw zou kunnen leven, zou ik lichter reizen. Als ik opnieuw zou kunnen leven, zou ik barrevoets lopen van het begin van het vroege voorjaar tot aan het einde van de herfst.

Ik zou vaker in de carrousel stappen, 
vaker naar de dageraad kijken, 
vaker met kinderen spelen. 

Als ik het leven weer voor me had 
Maar zoals u ziet, ik ben 85 jaar oud en ik weet dat ik ga sterven.

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Overvloed

Ach gut...ook onze Linda de Mol doet aan ontspullen zag ik. Dat doet mij nogal potsierlijk aan. Ze zal ook wel een vega-dagje hebben. Alles wat de redactie aangeeft wat momenteel trending is op social media. En dat moet ik haar nageven, daar heeft ze een goede neus voor.

Makkelijk zat te ontspullen, als je toch al veel hebt maar ook als je het je kan permitteren om teveel te hebben. Ik krijg op mijn spreekuur werkelijk nooit clienten die verzuchten dat ze zo druk zijn met 'ontspullen'.

Luxe probleem.

Nu ontspul ik wel, nou ja, laat ik het gewoon opruimen noemen, want ik vind het zo'n lelijk woord ontspullen. En breng mijn overvloed regelmatig naar de Kringloop in plaats van weg te mieteren. Maar meer omdat ik dan minder hoef af te stoffen en dat het makkelijker is zaken te vinden. Een klein stapeltje is makkelijker doorzoeken dan een grote.

Afbeelding van Deedee86 via Pixabay 

Dus eigenlijk ben ik ook een luxe-paard. Dat ik nog 'genoeg' heb om zelfs weg te kunnen geven, zonder dat ik daar last van heb. En dat is ook weer prettig om in te zien. En iets om dankbaar voor te zijn.

Broodnodig

Een jongetje stond voor mij bij de supermarkt en had maar een ding. Een heel brood. Dus waarschijnlijk voor thuis.

Hij zocht zijn hele tas af en ik zag aan zijn hoofd dat hij baalde dat hij waarschijnlijk het geld was vergeten.

Dus zei ik tegen de dame achter de kassa, dat ik het wel voor hem betaalde.Vond het zo rot voor het kind. Hij was trouwens druk met voetbalplaatjes aan het verzamelen dus dan zou hij eerst weer helemaal naar huis moeten dacht ik.

Afbeelding van Mogens Petersen via Pixabay

Had vanochtend een man in huis. Iemand die kwam om het energie-label van mijn woning te bepalen. Er moesten dus allerlei metingen worden gedaan (met een modern meetapparaat) en hij zou tussen 08.30 en 11.30 komen. Had de afspraak al verzet naar een andere dag in verband met afspraken op de oorspronkelijk dag.

Maar dus zorgen dat ik op tijd mijn huis toonbaar had en mijzelf ook. Het hoeslaken wat hing te drogen, was droog en van het rekje weggehaald. Verder hing er geen was.
Besloot dus gisterenavond, voordat ik ging slapen, lekker te douchen in plaats van vanochtend en ook mijn haar te wassen. Daarna nog even in nachtkleding en een dik vest op de bank wat lezen en lekker ontspannen gevoel was dat. Beetje rozig van het douchen en weten dat er niets meer hoeft. En weten dat vroeger opstaan me ook ging lukken; ik kan dat!

Vanochtend wekker dus iets vroeger gezet dan normaal, want aan niets heb ik zo'n hekel dan haasten en vliegen. Dus rustig aan wakker worden en ik was op tijd beneden voor een lekkere kop warme thee en alles her en der opstarten.

Om 08.30 uur klonk de voordeurbel (ben nog steeds zo blij dat ik die bel gerepareerd heb) en een aardige man stelde zich voor, had een tablet in zijn hand en bedrijfskleding aan, dus ik vertrouwde het wel.

Had bedacht dat die afspraak waarschijnlijk rond 11.25 zou komen, dus dit valt allemaal reuze mee. Voelt alsof ik nu een vrije ochtend heb.

Grappige Flylady opdracht. Stel je bewaarde die ene sok nog omdat je denkt dat die andere nog wel terugkomt. Al een jaar lang. Beschouw het paar maar als officieel gescheiden. Dus die sok mag weg.
Huishouden met humor. Altijd fijn.

Kaars kopen?

Las dat de geurkaars - met de geur van haar vagina - die actrice Gwyneth Paltrow maakte, binnen een uur al was uitverkocht online. Tsja...ik vraag me dan af wie dat koopt en hoe hij of zij daarvan zit te genieten.

Afbeelding van congerdesign via Pixabay 

"Oh Henk, wat ruikt die punani-kaars van haar lekkerrrrrrrrrrrrrrrrrr. Had ze nou ook maar zo'n dingetje voor in jouw auto gemaakt, die kutauto van jou bedoel ik".

Dus ik zie daar ook wel brood in en zit alleen te hannessen met de geuroverdracht en de grootte van de kaars. Maar misschien is er ook wel markt voor waxinelichtjes!

Dag meneer Aart

Las eerder dat hij betrokken was bij een ernstig ongeval en nu dan overleden aan de gevolgen daarvan.

Aart Staartjes.

Ook mijn kinderen groeiden met hem op. Ome Willem, de Stratemakeropzee-show en uiteraard Sesamstraat. Toen ik jong was las hij Bijbelverhalen voor op de televisie voor de IKON. Hij was ook nog piepjong want zeker 53 jaar terug.

Altijd nukkig, maar ook heerlijk tegendraads. En nooit op een kindertoontje tegen de kinderen pratend. En tegendraadsheid is altijd fijn.

Zal hem altijd herinneren als Professor Dr Fetze Alsvanouds van de Universiteit van Harderwijk. Briljant figuur uit het Klokhuis. Ook al zo fijn om naar te kijken.

Net mijn rondjes Bless the House gedaan. Was kan zo opgehangen worden en dan vanmiddag lekker mijn bed weer schoon en fris opmaken. En dan mijn verplichte sollicitatierondjes. Gewoon afwerken dan kan dat allemaal afgevinkt worden. Krijg ik een voldaan gevoel van.

Van de week komt de Woningbouwvereniging iets inspecteren en zo blij dat er geen enkele ruimte in mijn huis is waar ik me over schaam, want te vol of onopgeruimd of te stoffig. Die zijn er nog wel, maar minder vol en ben bezig om ook dit jaar de overbodige spullen weg te geven aan de Kringloop en wat zij ook niet willen mag de klikko in. Vooral archieven kunnen geschoond worden.

Blij dat ik nog steeds bewust let op mijn voeding. Dat het minder vulling is, maar meer voeding. Maar ook dat ik frustratie mag voelen in plaats van die te dempen met eten. Voel het, ervaar het en snap ook dat aan veel zaken ik niets kan veranderen en ook of dat dan nodig is. Laat maar waaien.

Vond deze online, uit de Stratemakeropzee-show en kon het moeiteloos meezingen!!

Oorlog

"Ik ben van na de oorlog en dat wil ik graag zo houden."

Mooie uitspraak die MMH altijd deed. En natuurlijk kan ik me daarin geheel vinden. Het maakt het leven niet rustiger door allerlei doemscenario's te lezen waarin wordt uitgelegd dat we op de drempel van WOIII staan. Sterker nog: dit jaar gaat het dan toch echt gebeuren!

Zelfs wetenschappelijk (en dan klopt het natuurlijk!) bewezen en uitgelegd.

Gelukkig zijn er ook mensen die beweren dat je juist ongelukkiger wordt van teveel nieuws lezen en bijhouden. Schreef er zelfs een boek over. Rolf Dobelli - Het Nieuwsdieet.

Is het aloude Engelse gezegde niet; Ignorance is Bliss?

Toch scan ik wel graag in de ochtend de koppen van de kranten en nieuwsrubrieken. Maar snap ook dat ik niet echt vrolijker word door doemdenkers en zo zit het en dit gaat er echt werkelijk waar gebeuren. Of teveel informatie over van alles en nog wat. Terwijl buiten mijn margriet in een pot nog steeds bloeit.

In mijn eigen familie is dat al niet met 100% zekerheid te voorspellen. Hoe zaken verlopen, gaan en wat tot 'oorlogen' aanleiding is.

Spiraaltje

Maakte gisteren pasta van groente, want had voor de Kerst een spiraalsnijder van mijn dochter gehad. Dus courgette in spiralen gesneden. Toch heb ik dit nog te lang (2 minuten maar) gekookt, want slonk ervan (ja..natuurlijk, veel water in deze groente) en miste de bite. Had het gewoon mee moeten wokken.

Maar voor een eerste keer niet slecht, ook in het kader van meer groente eten op een grappige manier. Volgende keer misschien helemaal niet in kokend water doen?  Het is hetzelfde apparaatje als deze mevrouw heeft. Ik gebruik nooit boter om in te wokken of braden, maar altijd olijfolie.

Merk dat ik goed oplet wat ik eet. Want in tijden van stress ben ik geneigd terug te vallen naar oud eetgedrag, nou ja..vreetgedrag. Dus besteed ik meer tijd aan het koken van gezonde maaltijden. Ga gewoon niet naar de winkel, dan kan ik ook niets kopen en heb een aantal gezondere alternatieven - voor het knaagdier in mij - in huis (ongezouten noten, blokjes kaas). 

Las trouwens een fijn bericht; dat Marco B. niet meer optreedt. Nou ja...tijdelijk dan. Maar ook dat een burn-out specialist schreef - en daar moest ik toch werkelijk keihard om lachen - dat vreemdgaan zoveel stress met zich meebrengt want dat is ook hard werken. 

Toch - gelukkig maar - nog even kunnen lachen. 

Teken

Altijd als ik weer even moed nodig heb, dan zie ik een regenboog. En zo ook vanochtend.
En dat is heel fijn. Die bemoediging. En dat teken. Dat ik niet alleen ben.

You've come a long way, Cellie, from the timid, shy soul you once were. Hiding out on distant planets, befriending alien tree forms, splashing in snow fed streams, and secretly planning your time on Earth.

So, what do you say we drop all the practical logic, rational reasonableness, and cautious optimism, and give those tree forms something to talk about... before they start making stuff up.

You know trees. 

I'm totally with you on this - 

  The Universe

Dat kleine stukje bloot

Een eeuw geleden was een klein stukje onbedekte enkel kunnen zien helemaal je van het.

1920 mode

Nu is dat kennelijk ook zo want in de lelijke te grote witte sneakers en daarboven een strakke jeans, met gaten bij de knieeen (ook al koud) gaapt een blote enkel.

Natuurlijk gaan we daar geen sokken, kousen of  bedekking dragen. Lekker bloot. Lekker koud. Lekker functioneel, maar niet heus. Dikke sjaals en dito mutsen en dan een blote enkel. Met zo'n tenenbedekkend sokje soms in de sneaker.

Maar mode is door de eeuwen heen, nooit functioneel geweest. Het legt de accenten op bepaalde delen van het lichaam die dan trendy zijn. Nu dus kennelijk slanke onbedekte enkels.

Leuk voor mij in het voorjaar of zomer, maar winter..brrrrrrr.

Heel bewust een luchtig (met die gaten bij de knieen zeker) onderwerp. En ook snappen en weten dat na het weekend het weer voorbij is. Die familiestress. Tot het volgende event. Want hoorde via een zus dat neef zich verloofd had, maar Oma en de rest weet dat niet - officieel dan -  want die zitten niet op Instagram.

Net als de Oma van ene Harry in Engeland. Komt in de beste families voor dus. Gedoe.

Held

Dankzij de e-mail van een lieve moedige vriendin heb ik gisteren direct een fietsverzekering afgesloten. Want die sluit je af als je weet dat je een nieuwe, vervangende fiets, niet direct zelf kan betalen. En omdat dit het geval is, loont een fietsverzekering sowieso.

Ook omdat ik ervaring heb, met mijn kinderen, dat fietsen in mijn woonplaats, regelmatig gestolen worden. Dus ik zal mijn fiets sowieso niet met regelmaat bij een bushalte zetten. Dat zijn plekken waar veel gestolen wordt, ondanks de camera's die er hangen. En altijd een dubbel slot. Kan je de fiets ergens aan vastzetten. Dat geeft de dief wat meer werk.

Merk dat de onrust die een komende familiebijeenkomst en al het geregel eromheen maar vooral de manier waarop mijn familie (en ik dus ook) dit aanpakt, impact heeft op mijn gemoedsrust en vooral mijn stresslevels.

Dus moet en wil bewust daar controle over houden. Me niet mee laten sleuren in de frustratie, boosheid, teleurgesteldheid van het geheel. Me voorhouden dat IK niet verantwoordelijk ben voor het geheel; dat zijn we allemaal. Ik niet meer dan anderen. Familie-dynamiek noemt men dat ook wel.

Lastig om aan te ontsnappen. Want iedereen pakt zijn eigen rol, die van als vanouds, weer vrolijk op. Ik ook, mea culpa.

Dus doorhalen en af laten glijden. Dit is wat het is. Maak er niet meer van. En dat ik er verdrietig door word, ook dat mag ik voelen. Maar niet mijn hele dag er door laten beinvloeden. Dat heeft geen zin. Zelf de dingen anders aanpakken, vooral met mijn gezin, dat heeft zin.

Dat resultaat zie ik in hoe mijn dochter en ook zoon deze zaken met me besprak. Niet eromheen draaiend. Kool en geiten sparend. Helden.

Woelrat

Gedoe en gezeur. En dat is nu precies wat ik niet meer wil. Misschien heb ik dit wel zelf veroorzaakt. Door mijn rechtlijnigheid. Door simpel Nee te zeggen tegen een (in mijn ogen dan afgrijselijk stom en saai en duur) voorstel van incestbroer.

Toch vond ik het nodig om mijn stem te laten horen en niet mee te gaan in wat de meute doet. Om - en daar word ik nog steeds razend door - dan maar iedereen rustig te houden. Te doen alsof het allemaal one happy family is. Zoals mijn moeder mijn vader jarenlang rustig moest houden, anders sloeg hij haar weer in elkaar. Of dreigde dat te doen. Niets zeggen. Niets opkloppen. Rustig rustig rustig. Naar buiten toe het plaatje van "Alles gaat prima" volhouden. Mijn vader, zo'n charmante man, mijn moeder de neuroot, contact gestoord. Zal wel aan haar liggen.

En zoals het altijd al ging; dat - mijn mening geven -  moet ik zuur bekopen. Zo voelt het althans.

Want ik weet niet of 'iedereen' mij een zuur oud wrokkig en geheel niet flexibel wijf vindt, maar dat vul ik zelf zo in. Dat ik van de rechte lijn ben, helemaal niet vergevingsgezind. Dat ik allergisch ben voor emotionele manipulatie. In vlekken uitbarst zowat.

Moet dus vandaag heel goed mijn best doen om deze gedachten, die maar gedachten zijn, eruit te laten waaien. Niet denken dat ik alweer er helemaal alleen voorsta met mijn afwijkende mening.

En alweer hoor - vooral in mijn hoofd, maar ook in het echt - hoe familieleden me toeroepen dat ik niet normaal ben, altijd al alles anders doe. Zie je wel!

Zoek maar weer eens een molen op, daar kan ik beter tegen vechten. Vechten tegen onrecht. Het zit me zo ingebakken. En levert me kennelijk zo weinig op.

Vind dit moeilijk, ingewikkeld en ook onnodig, maar kennelijk moet ik nog wat lessen leren. Ben al blij dat ik vrolijke kleren aandoe. Bewust geen donkere oude of slobberige. En altijd die oorbellen in. Hahah...en lippenstift op. Ook al voel ik me niet zo. Fake it until I make it zeg maar in goed Nederlands. Lach naar de spiegel (nou ja.. a la Josephine van Napoleon, met de mond altijd dicht vanwege slechte tandjes) en laat ze allemaal lekker de schijt krijgen.

En gisteren zo heerlijk dat de zon opeens begon te schijnen. De lucht stukken blauw vertoonde en ik direct mijn fiets pakte, de fietstassen volstopte met spullen voor de Kringloop en die heerlijk en vooral  bevrijdend wegbracht. Weg ermee, uit mijn huis en niet in de verleiding komen om toch ook nog even daar rond te lopen en weer nieuwe dingen aan te schaffen. Niet nodig. Hoeft niet. Wil ik niet.

Zo moet ik mijn gedachten-stroom ook weer legen. Het hielp ook niet dat ik een interview las met Manon Uphoff over de incest in haar familie. Haar laatste boek. Dat ze vertelde wat er in de nacht gebeurde en dan in de ochtend het Bambibordje klaar staat voor het ontbijt. Hoe gespleten je dat maakt. Maar ook hoe ze bewust niet brak met haar ouders.

Kom op; doe je routines. Wees niet bang dat je alweer door iedereen afgewezen wordt. Sta pal achter je besluit. Je bent geen Ja-knikker. Geen pleaser (meer). Ik ben sterk, maak bewuste keuzes en ja, dat betekent soms pijn, maar zonder wrijving geen glans.

Eerst maar je koffie opdrinken en daarna de administratie bijwerken. En daarna wat leuks doen. Al was het maar een lekker warm visje op de markt halen. En geen hysterische beelden uit Iran bekijken. Slecht voor de gemoedsrust.

Voel ik me minder een woelrat. Maar ik ben het wel. In China dan.

Afbeelding van Annalise Batista via Pixabay

Grijze Maandag, Zwarte Hond

Weer snakken naar een 'normale' week, heb ik niet heel echt gedaan, want mijn weken zijn vaak al niet meer 'normaal'.

Maar heb het ritme van de vaste afspraak met mijn vrijwilligerswerk wel gemist en daarmee ook de aanspraak die ik daar heb en contact met medewerkers en clienten.

Gelukkig hou ik nog steeds een duidelijk week/weekend ritme aan. Voornamelijk om niet af te glijden naar de diepten der diepten waar de Zwarte Hond in zijn mandje ligt te wachten. Vaste routines helpen me geestelijk en lichamelijk gezond te blijven.  Altijd alert blijven dus.

Afbeelding van A Quinn via Pixabay 

En dus stopte ik vanochtend een witte was in de machine en zo blij dat die machine het gewoon doet als ik de knop omdraai en indruk. En er straks een schone witte was in mijn huis hangt. Droger heb ik nu bewust niet meer. Geen kinderen in huis die morgen echt echt echt hun sportkleding nodig hebben, of perse die ene broek weer aan willen. Ik kan in mijn eentje beter plannen wanneer er iets gewassen moet worden, maar wel met de hygiene-regels in mijn achterhoofd. Niet dat de buren vragen of ik een viskraam begonnen ben.

Ik herinner me nog levendig hoe mijn ene Oma altijd een lichte urine-lucht om zich heen had. De oude mensen lucht. Dat heb je kennelijk zelf niet meer in de gaten, want alle geuren wennen, vooral die van jezelf. En Oma liep al jaren door met een verzakking, dat hielp ook niet mee. En ze was bang voor alles wat ziekenhuis heet dus liep ze nog langer door.

Keukenvloer gestofzuigd en gedweild, onderdeel van het Rondje Bless the House. Koffie gedronken net en oh wat was die lekker. Heet en supervers. Gewone filterkoffie maar voor sommige hipsters weer helemaal te gek.

Alhoewel; hipsters zijn ook al zo 2019.

Zo direct mijn dagelijkse sollicitatie weer versturen en administratief verwerken. En zo zorg ik ervoor dat ik dan de middag 'vrij' heb om mijn eigen dingen te doen. Of gewoon te lezen, maar dat blijf ik nog steeds ingewikkeld vinden. Mag ik zomaar zitten niksen? Ook iets om af te leren in 2020.

Nietsdoen inplannen in agenda (u kunt nu lachen!). Vooral meer creatief bezig zijn. Want ik merk dat me dat erg goed doet.

Wat mij ook heel erg helpt is realiseren dat de meeste mensen (op mijn leeftijd) niet meer wezenlijk veranderen van gedrag en hoe ze zich uiten, vooral in familieverband. Dit is wat het is; deal er maar mee. De enige die ik kan veranderen ben ik zelf. En alleen dan ook nog maar omdat ik dat echt graag wil, de noodzaak zie. Dus de noodzaak van me ergens enorm aan storen....la maar. Lekker weg laten waaien, stop al die energie maar in iets opbouwends.

En, als laatste, mijn mening is ook maar een mening. Niet de juiste, de beste en zeker niet de enige.

Dit is 'm!

Zag in een vacaturetekst voor een bedrijf deze tekst:

* Je beheerst de Nederlandse taal in woord en geschift uitstekend;

Nu ga ik direct solliciteren, want ik schift uitstekend!! Wat zeg ik; helemaal geschift voel ik me soms, vaak en dinsdag.

Tsjonge...ik snap natuurlijk dat dit een typefout is, maar altijd je teksten doorlezen. Dit haalt de spelcheck er niet uit, want een 'normaal' woord, maar wel in de verkeerde context.

Afbeelding van Ryan McGuire via Pixabay 

Under the weather

Kreeg gisteren in de loop van de dag een beetje lamlendig gevoel. Koud en gerommel in de darmen. Tsja...dus stond paraat om net zo snel als de stoelgang verliep te moeten racen naar het toilet. En wikkelde mij lekker in een dekentje op de bank met met snelle banden eronder. Want wist ook dat ik pas echt goed kan slapen als de darmen 'leeg' zijn.

En dat klopte. Dus vanochtend sliep ik langer dan normaal, nadat ik wel op de gewone doordeweekse tijd wakker werd. Maar vond het wel warm en veilig in mijn bed en hoefde verder niet echt vroeg uit de veren voor iets of iemand.

Dus 'mocht' ik van mijzelf vanochtend wel lekker warm douchen. Alle ellende even afspoelen (was dat bij alles maar zo makkelijk!) en nu ruik naar naar fruit. En kijk ik naar mijn koffie die doorgeloopt en merk wel hoe de darmen zich vandaag gedragen. Dat zin heb in koffie geeft mij aan dat het een Eendagsvlieg-virusje was.

Lepeltje lepeltje

Blij dat ik al gisteren mijn uitgelezen of niet meer interessante boeken (ik vind dat ik me niet tegen heug en meug door een boek moet worstelen; of het boeit of niet. En bij niet; stoppen en inleveren dus) bij de bieb bracht. Op de fiets, zonder na te denken hoe ik toch moest op- of afstappen. Ik mocht eigenlijk geen nieuwe meenemen, want grote nog stapels te MOETEN lezen boeken die hebben een negatieve uitwerking op mijn gemoedsrust, maar zag een klein dun (nou ja..relatief dun) boekje liggen en nam dit toch maar mee. Eentje!

Heb nog een paar boeken nog te lezen en dan ook nog het boek wat ik als geschenk kreeg van de schrijfster zelf en dat heb ik nu alvast op mijn boeklees-tafeltje neergelegd. Allesverpletterende van Nicolien Mizee.

Dit boek kreeg een hele mooie recensie in Trouw las ik eind van het vorige jaar. Maar 5 dagen terug dus. Klinkt alweer zo lang geleden.

Blij dat ik gisteren ging, want nu regent het. En is een tripje op de fiets door de regen minder aantrekkelijk.

Straks ook een stapeltje slopen strijken. Altijd fijn te doen als het regent. En ben altijd zo tevreden met een stapeltje vers gestreken slopen in de kast. Niet dat ik nu opeens de ideale huisvrouw ben geworden, maar het slaapt zoveel lekkerder op een glad gestreken sloop. Want kreukels genoeg in mijn hoofd, dus extra kreukels van het sloop hoef ik er niet echt bij.

En hoppa...gooi er nog maar weer een sollicitatie tegenaan. Zonder enige verwachting. Ook al schrijf ik nog zulke mooie brieven. Dat kreeg ik als feedback te horen bij de weinige gesprekken waar ik wel werd uitgenodigd. Of mijn indrukwekkende CV.

Terwijl ik op mijn vrijwilligerswerk merk en zie dat ik als ervaringsdeskundige heel veel actuele kennis heb. Ook goed weet waar ik moet zoeken. Meer dan mensen die ervoor gestudeerd hebben of pas beginnen als betaalde kracht. Wet Poortwachter? Was da? Blij dat ik die kennis gratis mag delen, maar zou dit graag betaald willen doen. Ooit.

Hoe ik daar kom?  Het is net werken; het is netwerken.

Such Fun 2020

Nieuwe administratie-map voor 2020 aanleggen. De inhoud van die van 6 jaar oud alles wat echt niet meer relevant is versnipperen (handmatig verscheuren oh hoe heerlijk) en de ordner weer hergebruiken. Net als de tabbladen. Perfectionisme mag daarbij ook versnipperd worden; het hoeft niet perfect, maar als ik het maar doe.

Digitale administratie bijwerken in ook weer een nieuwe map voor 2020 (die er al was, want al een tijd terug budget opgesteld). Met de diverse sub-tabs. Aanpassen aan de realiteit. Wat is er begroot, gebudgetteerd en klopt dit?

Was opgehangen. Geen trek in stinkkleding vanwege het vuurwerk en mijn eigen vuurwerk. Het jaar fris en schoon beginnen. Ga ook weer naar mijn vrijwilligerswerk, dus moet wel een broek aan kunnen doen die schoon is. Dat hij oud(er) is, doet er niet toe. Dat is het laatste waar mijn clienten op letten.

En de sollicitatierondes beginnen weer. Het gevoel dat ik daarmee volkomen doelloos werk doe, maar goed; het moet. Doen we braaf. In 2019 had ik 3 sollicitatiegesprekken. Dus wie weet wat er in 2020 (het jaar waarin mijn geboortejaar aangeeft dat ik al 60 ben, maar dat is pas tegen het einde van dit jaar het geval, DV) gebeurt. Dus ook weer digitaal mappen 2020 daarvoor aangelegd. En overzichten.

Weten waar ik zaken opberg en ook inzien dat het teveel ik kan en mag weggeven. Rondjes Kringloop doen dus. Meteen een lekker fietsrondje. Oh ja..Fiets...verzekeren...dat nog regelen. Nadat ik nakijk of dat budgettair nog kan.

Keek gisteren met veel plezier naar de film The Shape of Water. Sprookjesachtig. En fijn dat het 'goed' eindigde. Niet dat ik nu een waterman wil. Nou, ja qua sterrenbeeld wel, maar voor de rest geen dromen op dat gebied. Meer nachtmerries hahah!

Heel fijn om op de BBC Miranda Hart met haar grote fantasie-liefde te zien; Such Fun! Dat ze in het echt depressief is geweest is minder fun.

Fun. Meer, meer fun in mijn leven. Luchtigheid en blijven kijken naar alle schoonheid en wat er allemaal goed is. En fun. En licht.

En zing nog maar een Gloria Gaynortje.

Voorwaarts Mars!

Op de muziek van Straus en een beetje Beethoven van het aloude Nieuwjaarsconcert uit Wenen, mijn huis opgeruimd en nu zijn vrijwel alle Kerstspullen (1 vaas met een schattige tak met bessen en versierd met zo'n lint van lichtjes) plus de Kerstboom weer in de dozen onder de trap. Ontkerst.

Vanochtend mijn bed afgehaald. De eerste dag van het nieuwe jaar lekker in een schoon bedje slapen. Ook fijn vooruitzicht.

Dankbaar dat ik de optie heb om Oudjaarsdag in te vullen zoals ik dat wil. Zonder scheve gezichten. Of misschien wens ik ze niet meer te zien of me er wat van aan te trekken van het aloude 'zo doen wij dat'. Beginnen met het Nieuwe Jaar zonder aan allerlei verwachtingen te moeten voldoen. Of willen voldoen. Maar ontspannen, liever Netflix bekijken dan het reguliere aanbod. Zelfs Claudia kon me niet echt boeien. Had er allemaal geen zin an.

Het knalde hier in de buurt rond 22.00 al zo hard af en toe, dat ik sowieso weinig hoorde. Dus dan is een serie met ondertiteling wel handig.

De eerste reclame al voorbij zien komen voor hulp bij afvallen, dus niets is anders dan in 2019. Of 2018 of 2011 etc etc...

Nu ga ik de was even ophangen en mijn bed opmaken. Blij dat het allemaal kan en bovendien, dat ik er nog zin in heb ook. Gedaan.

Voorwaarts mars dan maar met het Nieuwe Jaar. Of voorwaarts kruip. Of sluip. Want terug kunnen we niet. Op naar de Roaring Twenties.