Blauwe maan

Vandaag is het Volle Maan, een Blauwe maan en ook nog eens Halloween (voor wie dat vieren dan). Genoeg om the blues te krijgen. Of te hebben. 

Oh..lees ik net ook nog dat Sean Connery is overleden.

Troostcavia

Kan iedereen wel gebruiken op zijn tijd; een troostcavia. Natuurlijk dacht ik direct aan een blogster die dol is op cavia's en ook omdat er ballet is in deze video..nou; wat wil een mens nog meer!

Troost!

Druilerig op donderdag

 

Toch?

Ole doet u mee

Eindelijk heb ik een cadeaubon besteed. Aan een grote plant en ook nog een mooie pot erbij. Bij de plaatselijke supermarkt die begint met een D. 

Heb altijd moeite om dat soort bonnen uit te geven. Altijd bang dat er nog slechtere tijden komen en wie weet heb ik die bon dan heel hard nodig.

Jammer, want ik weet niet eens of ik dan nog wel besta. Ik weet alleen van vandaag. En dat ik nu een mooie plant wilde (waar ik overigens al 9 maanden of zo naar keek en iedere keer dacht..te duur...hahah). 

Daarvoor gooide ik een grote tas vol met gelezen tijdschriften, kranten, huis aan huis folderdingen en nieuwsbrieven etc van her en der in de oud-papierbak. Kreeg zo'n 'hotspot' op tafel die groeit en groeit en groeit. Weg ermee. Had een goedkoop proefabonnement op de Libelle genomen, maar daar ligt zelfs die van vorige week nog in het plastic. Geen rust voor. 

Zoek uit wat je wil bewaren, wat de moeite waard is en doorpakken nu. Dus timer gezet en dat helpt om de aandacht erbij te houden. Want daar schort het nog wel eens aan. Als er iets anders in mijn ooghoek om aandacht vraagt. Ik zou eigenlijk beter oogkleppen op kunnen zetten.

Die plant kwam dus ook via de ooghoek binnen. En ik had onthouden dat ik een tijdje terug al wel die bon in mijn beurs had gestopt. Hoefde nog maar een klein bedragje bij te betalen. Leuk, want ik had de sleurhut bij me (zo'n bejaardenboodschappenkarretje op wieltjes) dus daar kon de plant en pot makkelijk in mee naar huis gesleurd worden. Nu er geen oude kranten etc meer inzaten. 

Allez...die ooghoek dus. Nog even kijken, maar niet kopen, oh heeee wat een leuke kleur wol (ok. namaakwol). Past precies bij nieuwe jasje van kleindochter. Ga ik een leuke sjaal mee breien en een haarband, want mutsen doet ze niet aan. Misschien nog wanten, al twijfel ik of ze die ook wil, want geen muts is meestal ook geen want. Ik zie dus die bol wol (jahaaaa...namaakwol) en direct in mijn hoofd mijn kleindochter die een lekkere en vooral leuke sjaal erbij heeft. En heb 'm eigenlijk al af nog voordat ik zie wat de prijs van die bol wol is. Ontwerp en al. Net als die haarband, die wel lekker over haar oren kan, maar niet op een muts lijkt. Muts = stom Oma!

In de ochtend had ik trouwens direct mijn zelfopgelegde taken gedaan. De administratie en een sollicitatie. Het rijmt en dichten doet het ook. Dat voelt altijd prettig als ik dat klaar heb. Mag ik even 'niks' doen. 

Ook weer veel te vroeg wakker. Maar dat komt natuurlijk ook door het terugzetten van de klok, naast dat ik zelfs in mijn dromen lig te tobben over iets in mijn familie. Lekker dan.

Dan een beetje online kijken en van a naar d naar z en w en weer terug. Zo zag ik hoe je oude Chanelschoenen kan schoonmaken en restaureren. Nu heb ik die niet, maar keek wel gefascineerd hoe of wat. 

Dit is waarschijnlijk ooit een tandarts geweest met als hobby schoenen restaureren. Mooi filmpje om bij in slaap te vallen. Prachtig eindresultaat. Vakmanschap.

Oh ja, nog even mijn sneakers inspuiten denk ik dan. Dan zijn ze niet zo snel doorweekt als ik met ze in de regen loop. Jemig, wat stinkt dat spul!

Verder nog even wat slopen strijken, de niet-persconferentie bekijken, maar eigenlijk daar ook geen aandacht voor hebben, noch zin in en dan vind ik het wel welletjes. De afwas is af. Niks op de tv dus Hallo Netflix en breiwerk. 

En hopelijk geen last van die ongenode gast. De heer H. Erfstvrucht.

Ontspannn dat hoofd. 

Project Rembrandt

Op zondagavond is er op NPO1 weer een serie van amateurschilders die meedoen om de beste te worden. Project Rembrandt. Al was Rembrandt van Rijn natuurlijk helemaal geen amateurschilder. Dat was gewoon zijn beroep.

Wat een leuk programma. Merk dat ik dan heel erg ontspan. Geniet van het talent of juist het ontbreken van talent van de kandidaten (Don't give up your dayjob!). En gaat het ook een beetje kriebelen om zelf ook weer eens wat te doen. 

Ben bezig om het boek Schilderslief als luisterboek te 'lezen'. Handig als ik te vroeg wakker ben. Dus dat sluit mooi aan. Geschreven door Simone van der Vlugt. Over de vrouw die als Droge Min in huis kwam bij Rembrandt en Saskia om voor hun zoon te zorgen. Als Saskia overleden is,  is ze een grote troost voor Rembrandt en zoontje. En van het een komt het ander. Maar niet officieel. Maar mooi geschreven en een interessant tijdsbeeld en beeld van de schilder als man en mens. Wat niet zo fraai is als zijn inlevende schilderijen doen denken. Dit boek doet recht aan de vrouw die Geertje Dircx uit Edam was en haar rol in het leven van Rembrandt van Rijn en zijn zoon.

Gebaseerd op een echte gebeurtenis en Simone van der Vlugt doet altijd aan een goede research, wat haar boeken geloofwaardig maakt. 

Zijn we nog maar weinig opgeschoten. Ook nu worden banden verbroken waarvan je dacht en afgesproken had dat ze voor eeuwig zouden zijn. En nog wel bezegeld met een kind (of twee of drie).

En komt er een volgende eeuwige liefde voor in de plaats. 

Lampje

Voorlamp van mijn fiets deed het niet. Werkt op batterijen en na ruim een jaar 'mag' het ook wel. Dat ze vervangen moeten worden. 

Leuk klusje voor de zondagmiddag. Dus fiets even binnengezet. Beter licht daar dan in de schuur of gang. Eerst goed gekeken hoe de constructie in elkaar zit. Moest ik iets losschroeven of was het een kwestie van iets indrukken, wegklikken etc? 

Eerst maar de lamp van de houder geschroefd, dan kan ik overal beter bij. Toen gekeken hoe ik 'm kon openen zodat ik bij het batterijenvakje kon komen. Daar kwam ik even niet uit. Dus online gezocht. Op Youtube filmpjes gekeken.  Zelfs op de site van de fabrikant van desbetreffende koplamp gekeken, maar daar was niets te vinden over 'hoe vervang ik de batterij van dat model".

Dus nogmaals de lamp zorgvuldig bekijken. Zo moeilijk moet dat toch niet zijn. Ik kon immers ook de lampjes van de koplampen van mijn auto zelf vervangen. Dus; kijk rustig en denk na. Geen schroeven, dus hij moest ergens open te klikken zijn.

Eureka! Op 2 plekken tegelijk indrukken et voila, de lamp ging open en ik had de batterijen die erin hoorden nog op voorraad. En alles werkt weer. Daarna weer dichtklappen. Op de houder vastschroeven en klaar is Klara.

Afbeelding van PIRO4D via Pixabay 

Net op tijd om de F1 van Portugal te zien beginnen. Wat een mooi circuit met al die hoogteverschillen en fraaie haarspeldbochten. Verstappen op plek 3 geëindigd. Race begon spannend, maar was nogal slaapverwekkend de laatste 20 ronden. 

Moest verder hartelijk lachen om mijn horoscoop voor deze zondag. Want ik ben dan weliswaar een citroenvlinder, maar gefladderd in het sociale leven heb ik al heel lang niet meer en maar minimaal. Dus vlinder helemaal niet van plek tot plek, maar zit in mijn cocon gewoon thuis. Behalve dan wanneer ik naar mijn vrijwilligerswerk ga. 

Dat laatste advies van de horoscoop volg ik al vanaf maart of zo. Misschien ben ik wel helemaal geen Vlinder. Kijk ik bij de verkeerde horoscoop. Haha!!

You need to restore some balance in your life. 

Have you been a fluttering social butterfly, too popular to stay in any one place for long? Slow down for a while. Spend more time with fewer people, or no people. 

Budgetteren kun je leren

Bezig met de begroting voor 2021. 

Weer een heel nieuw Excel-overzicht, met diverse tabbladen gemaakt voor het nieuwe jaar. Dat nu doen levert me inzicht op om straks niet te zeggen dat ik "Opeens" een rekening kreeg. 

Wat zijn/blijven de vaste lasten, waar kan ik nog schrappen. Heb ik nog genoeg reserves om grote apparaten te vervangen als ze het komende jaar stuk gaan. Analyse van waar ik geld teveel uitgeef (wat grappig is, want ik zou in principe klant van de voedselbank kunnen zijn). Waar zitten de lekken. Zorg ervoor dat je juist niet teveel spaargeld hebt, want anders moet je ook komende jaar wel gemeentelijke- en waterschapsbelasting betalen, zoals dit jaar helaas. 

Waarvan 'men' altijd zegt dat iemand met een inkomen op bijstandsniveau lekker alles kwijtgescholden krijgt. Nou niet dus.

Maar altijd goed om weer te kijken of de zaken die ik voorspelde uit zijn gekomen of dat het wel meeviel en goed is verlopen.

Kijk altijd naar:

Abonnementen

Energiekosten

Ziektekostenverzekering

Reserves/afschrijvingen

Goede doelen

Toeslagen; zet ze vooral niet te hoog. Beter dat ik het jaar erop wat geld krijg, dan ik een heel jaar moet terugbetalen en me te rijk heb gerekend. Been there got the T-shirt namelijk.

En soms levert juist iets wel uitgeven, weer belastingvoordeel het jaar erop op. 

Foto van Pixabay

Had toevallig deze maand een cliënt op mijn vrijwilligerswerk die wel van 4 jaar ieder jaar alles terug aan het betalen was van Toeslagen en door de bedragen het bos niet meer zag. Wat ik snap. Het is ook een wirwar en de bedragen waar zij op uitkwam, klopten niet met de bedragen die de Belastingdienst opnoemde. Oh ja...er waren ook verrekeningen geweest. Van meer dan 4 jaar terug. Voor iemand die met een schoenendoos met brieven komt is dit niet meer te begrijpen. 

Voor iemand zonder schoenendoos ook trouwens.

Zomaar op zaterdag

Not having enough money, Cellie, is never the problem it seems. 

First, lack is always temporary. 

Second, change is only ever a few thoughts away. 

And third, it's not like you haven't performed miracles before. 

Honey, honey - 

  The Universe

De theorie van waanzin

Volgens Einstein is de theorie van Waanzin "Iedere keer hetzelfde doen en toch een ander resultaat verwachten".

Afbeelding van Anja🤗#helpinghands #solidarity#stays healthy🙏 via Pixabay 

Altijd goed om dit op situaties in mijn leven toe te passen. Op meerdere gebieden. En soms zelfs tegelijkertijd. Moet ik voor mijzelf toch echt met de billen bloot. Doe dus wat anders dan wat je altijd deed. Anders gaat er niets veranderen. En zit je over een jaar er nog net zo bij als nu. Plus nog wat frustratie in de vorm van 'had ik nou maar wel..." 

Dus nu me maar wel aangemeld voor een opleiding. Want word afgewezen op functies waar ik naadloos in zou passen, maar niet die specifieke opleiding gevolgd. Wel ervaringsdeskundige en ervaring als vrijwilliger, maar nog niet genoeg dus. Wel snap ik dat ik als ik klaar ben, dan nog ouder en dus nog onaantrekkelijker ben voor de arbeidsmarkt, maar dat zien we dan wel weer. Of misschien ben ik tegen die tijd zelf wel waanzinnig.

Maar dus maar blijven solliciteren, telkens toch weer die hoop dat er nou eens niet naar mijn bouwjaar wordt gekeken maar naar de bulk met werkervaring die ik meebreng, dat is waanzin. Dus moet er iets anders. Zo dan.

En anders train ik in ieder geval mijn brein weer. 

Klem - Bargoens woordenboek gebruikt?

 Met plezier kijk ik naar alweer naar de derde serie van Klem op NPO1 op donderdagavonden.

Vooral het taalgebruik van de hoofdrolspeler Marius is een plezier voor mijn oren. Hoe komt de scenarioschrijver aan al die uitdrukkingen?

Gebruikt hij een woordenboek?

Citeert hij Cruyff?

Komt hij zelf uit dat milieu?

Heeft hij adviseurs uit Purmerend of Almere?

Een leuke link is deze; Inspiratie plat Amsterdams

En dan wil ik ook altijd weten waar de buitenscenes zijn opgenomen. Dat heeft iemand anders ook al uitgezocht (oh Google is my friend indeed) kijk maar: Buitenlocaties Klem

Dan zou iemand die een vermoeden van Corona heeft in de woorden van Marius nu een "Besmetbak" heten. Dat is leuk afmelden voor een ontmoeting waar je toch al geen zin in had. "Nee, ik kan niet; ben een besmetbak".

Nog meer kenners van het plat Amsterdams? En geinige uitdrukkingen? Kom maar door dan.

Supersnel, het kan dus wel!

Moet mijn gemeente een compliment geven voor de afwikkeling van een aanvraag voor een individuele inkomenstoeslag. 

Weliswaar duurde de respons langer dan de 8 weken die er voor staan. Maar toen ik daarna nog extra informatie moest aanleveren (weer met de billen bloot en al mijn afschriften van mijn bankrekeningen over drie maanden opsturen) en dat - heel eigengereid toch maar wel digitaal heb gedaan - was de positieve respons er binnen 2 dagen. En het geld stond binnen dezelfde snelle tijd op mijn rekening. De respons kwam zelfs in het weekend digitaal binnen. 

Dus het kan wel. 

Nu scheelt het dat ik goed snap wat er allemaal nodig is en in welke vorm. Dus ik lever de informatie hapklaar aan. Dan is het ook niet zo ingewikkeld meer om snel te kunnen besluiten (lijkt mij als zijnde niet-ambtenaar). Dus fijn dat mijn gemeente dat dan ook kan en doet.  Helaas met terugbellen zijn ze minder snel en efficient, maar misschien is daar ook wel intern beleid over. Gewoon niet terugbellen. Dat kost teveel tijd. Al die zeurburgers.

Ben blij dat ik dit geld niet met smart en spoed nodig had, want al met al vanaf eind juli moeten wachten erop. Dus je niet rijk rekenen dat je denkt ik vraag het nu aan en met een paar weken 'krijg' ik het. 

Kan ik nu me wel aanmelden voor een cursus waarin en waardoor ik graag betaald werk zou krijgen. Want met de komende Corona tijd zal ik nog wel vaker thuis zitten. Kan ik die tijd maar beter nuttig besteden. En dit geld op mijn rekening laten staan heeft geen enkele zin. Investeren in mijzelf wel. 

oh oh..

Heb ernstig verlies van smaakzin want zit met genoegen naar een hele foute serie op Netflix te kijken (Jane, the Virgin).

Dus.... Zou ik Corona hebben?

Jane the Virgin gaat maar door en door en door en door en iedere 10 minuten is er een waanzinnige plottwist. Zo bizar dat het komisch is. Wat ook de bedoeling is. Alles is zwaar heel zwaar aangezet. Zo kanniewaarzijn dat ook dat weer komisch is. Nou ja..voor mij dan. Dus verlies van smaak waarschijnlijk.

Iemand bekend met deze Netflixserie. 

Onder de Paramariboom

Onder de Paramariboom is de titel van het boek van Johan Fretz wat ik net uit heb gelezen. En enorm van heb genoten.

Het is een roman over de reis die de schrijver samen met zijn moeder, geboren in Suriname, maakt naar haar land. Want zijn vader is een Nederlander. Nou ja, zijn vrouw noemt hem een Duitser, omdat zijn ouders uit Duitsland kwamen, maar vader zegt dat zijn moeder uit de Elzas kwam en dat was ooit Frans. Duitser wil hij pertinent niet genoemd worden.

Maar hij, de schrijver, wordt in Suriname als Nederlander gezien. Een Blaka Bakra. 

Hij leert de plekken kennen die belangrijk waren voor zijn moeder en haar familie, de historie van het land en wie hij nou eigenlijk zelf is. 

Alles geschreven met zelfspot en humor. Dat maakt het een lichtvoetig boek. En doet me mijn Surinaamse vrienden nog beter begrijpen. 

Alleen al hoe hij beschrijft dat zijn lichaam merkt dat de tropen hem in zijn bloed zitten. Het veert op, het wil bewegen. 

Heb het boek met veel plezier gelezen. Langzaam de woorden opslurpend. Heel fijn boek. 

Soms pakt een boek je direct vanaf de eerste zin op de eerste pagina. Dit is zo'n boek voor mij. Gisteren nog even een eindje met de fiets erop uit geweest en ik zag bij de bibliotheek dat de brievenbus nu 24/7 open is om boeken in te leveren. Fijn, want ik wil soms niet de hele bieb doorlopen, nadat ik eerst mijn handen heb ontsmet, met mondkapje op, om alleen 1 boek in te leveren. Dit is prettiger. 

Dikker vest aangedaan zondagavond, dan hoeft de kachel nog niet zo hoog aan. Beetje breien, beetje Netflixen, beetje Witteman kijken, waxinelichtjes aan. Proberen mijn hoofd te kalmeren, zodat ik weer opgeladen de week aankan/in kan. Ben blij dat ik dat mijzelf gun. Het gezellig maken thuis. Dat voelt toch wat prettiger dan onder een TL-balk zittend proberen de tijd door te komen. 

Trouwens geen boodschappen gedaan dit weekend. Budget-technisch handiger als ik dat na de 20e weer doe. Geen straf hoor. Nog genoeg in huis. Al maakte ik wel mijn laatste ui op, dus die moet ik zeker weer halen, want de basis voor veel warme maaltijden en soepjes. 

Kouder

Vorige week was ik jarig en werd ik 60. 

Door Corona is het nu niet mogelijk om een GROOT feest te geven, maar ook gezien de inhoud van mijn bankrekening beter geen zaaltje afhuren of thuis een feest vieren. Al kan je dat natuurlijk net zo duur maken als je wil. Dat snap ik. 

Toch schrijnde het wel dat zelfs mijn eigen familie nogal lauw reageerde. Of helemaal niet. Terwijl ik toch al 59 x op dezelfde dag jarig ben geweest. De een was het vergeten, Oepsie, de ander een appje en dat was het wel. Weer een ander deed een poging tot bellen, maar omdat ik ook nog eens Oma2 was geworden, was ik op kraambezoek nu het nog kon en had mijn telefoon op "stil" staan. Kan je uiteraard nog een keer bellen, maar dat is al teveel gedoe. Dus dan ook maar een appje. 2 seconden werk.

Zelfs mijn eigen moeder deed het af met een telefoontje - want dat stond op haar lijstje -  en  'haal maar geld van mijn rekening". Geen kaart, geen bloemen. Niks. Gezellig. Nogal koud. Dacht misschien komt er nog iets in de loop van de week, maar niks. 

Wordt je oudste kind 60. Of misschien is ze er nu 60 keer aan herinnerd dat ik de reden was waarom ze moest trouwen, iets meer dan 60 jaar geleden. En baalde er 60 keren van. Dat de zaken niet anders zijn verlopen. Dat mijn vader een andere man bleek dan zij dacht. En dan lijkt dat eerste kind ook nog op hem qua uiterlijk. 

Gelukkig heb ik wel 1 broer die geheel anders in elkaar zit. Die zorgde ervoor dat er een mega bos bloemen werd bezorgd en bovendien ook nog een fles met bubbels. Wat gaaf zeg. Hij kon dit niet zelf brengen want woont ergens waar ook de Kerstman schijnt te resideren. 

En heel fijn dat ik vrienden heb die er ook aan gedacht hadden. Zo stond er een aantal dagen een mysterieuze Gouden enveloppe met daarop geschreven dat die pas op mijn verjaardag geopend mocht worden. Zo leuk! 

En nog een aantal lieve kaarten. Sommigen met nog meer dan alleen maar een kaart in de enveloppe. Wunderbar!

Wat deed dat me goed. Die aandacht.

Probeer altijd zelf attent te zijn. Wel een kaartje voor een verjaardag te sturen, ook al kost me dat klauwen met geld aan postzegels hahah, maar omdat ik weet hoe eenzaam het kan voelen als je het idee hebt niet gezien te worden, niet mee te tellen of niet tot de "Inner circle" te behoren of toch de bevestiging te voelen van het Zwarte Schaap te zijn, blijf ik mijn best doen. 

Maar moet wel eerlijk zeggen dat na jaar in jaar uit sinds Whatapp of Feestboek er is alleen nog een lullig appje te krijgen of helemaal niks er toch wat minder fysieke kaarten die richting uit gaan. Doe ik ook een slingertje en een feestelijk hoedje met Gefeliciteerd. Twee seconden werk. Jemig!

En natuurlijk snap ik ook wel dat niet iedereen hetzelfde 'doet' met belangrijke datums. Voor sommigen is dat niet zo'n groot ding. Jarig zijn. Of zijn niet zo goed in onthouden van dit soort dingen. Of geen verjaardagskalender. Of niet naar de WC-geweest al dagen lang dus niks gelezen op die kalender. Of net naar de WC waar niet zo'n stomme kalender hangt geweest, want daar zit je lekkerder. Kan allemaal natuurlijk. 

Wil me gewoon niet langer zo in de kou gezet voelen. Niet meer. Ik besta mensen!! En ik tel gewoon mee. 

Om warmte te voelen deed ik al om 16.30 uur gisteren de kaarsen en waxinelichtjes aan. Maakte een heerlijk soepje van courgettes met kastanje champignons en sloot de boze buitenwereld even buiten. En dacht aan de mensen die mij warmte geven en mijn kinderen en kleinkinderen. Dat laatste vooral. Kreeg het er warm van.

Warmer

Heb een extra warm gewatterd dekje over mijn herfstdekbed gelegd. Nog niet de winterversie, maar ik merk dat ik het toch wat kil vond. Ik doe vrijwel nooit de CV aan in mijn slaapkamer, maar oh wat heerlijk in zo'n warm bedje wakker worden. Beetje rare dromen of eigenlijk nare dromen gehad, maar ik snap waar dat vandaan komt. Dus komt niet out of the blue. 

De badkamervloer na het aankleden maar direct gesopt, als onderdeel van de Flylady opdrachten. Deze week in de badkamer. En de was aangezet. Dus al met een voldaan gevoel naar beneden gegaan. Direct al twee zaken 'gedaan' in de vroege (relatief vroege) ochtend.

Merk dat ik mijzelf nogal ophits om altijd dingen te doen. Nuttige dingen vooral. Alhoewel ik denk dat voor sommige mensen mijn nuttig bezig zijn nogal weinig en misschien ook wel lachwekkend is.

En nu weekend. Dacht gisteren nog even dat ik naar de markt kon gaan om knoopjes te kopen. Want zoveel van dezelfde kleur had ik niet in mijn knopendoosje. Maar toen bedacht ik dat het gezien de Corona-maatregelen niet slim is om 'zo maar' te gaan shoppen nu. Die knoopjes kunnen wachten of online bestellen. Maak het eerst maar eens af voor je naar een winkel spoed.

Maar in het kader van nuttige bezigheden kan ik dit nu combineren met tv of Netflix -kijken. Breien dus. 

Bewust bekwaam

Als ik naar de serie "Waar doen ze het van" kijk, valt mij op dat een aantal deelnemers hun financiële situatie zelf zouden kunnen verbeteren of veranderen. Dan moet de wil tot verbetering er wel zijn natuurlijk en daarmee ook inzicht hebben in het ontstaan van een misschien 'slechte' situatie waar je nu in zit.

Maar dat vergt wel zelfinzicht en een grote wil tot verandering. En zelfdiscipline. 

Dus niet toch maar een hele dag 'shoppen' omdat er nu geld is. Nadenken en lijstjes maken wat er echt nodig is. Want kindervoeten groeien soms heel hard. Net als het haar van je kind. Natuurlijk zegt een kind "Ja, wil ik" als je alle keuzes voor hem/haar houdt die de winkels bieden, maar of dat verstandig is. Maar emotie en schuldgevoel doen mensen rare keuzes maken. Been there, got the T-shirt.

De paniek die de single Italiaanse dame met strafzaken-topadvocaat in spé dochter had bij het invullen van iets op de Belastingsite, is herkenbaar maar dan moet ze juist daarbij hulp inroepen. Daar is die coach voor en niet even 'hoppa....dat is zo makkelijk dat doe je zo' want dat werkt niet bij de totaal dichtgeslagen door paniek client. Stapje voor stapje door dat proces nemen. Zodat ze het daarna zelf kan en durft. En snapt.

Train jezelf dus in inzicht krijgen in jouw financiële zaken zodat je van onbewust onbekwaam naar bewust bekwaam gaat. Je snapt waar 'plotselinge' rekeningen vandaan komen. Hoe de toeslagen van de Belastingdienst werken en hoe niet, waar je juist voorzichtig moet zijn om al te blij te worden van hoge toeslagbedragen. Hoe je door overstappen naar een andere energiemaatschappij kan besparen en zelfs ieder jaar een leuke bonus kan ontvangen. Gewoon netto. Kan je weer bij je reis naar Sicilie leggen.

Dit proces heb ik zelf ook door schade en schande moeten doorlopen. Maar het helpt mij heel veel om inzicht te blijven houden in mijn geldzaken. Waar zit er een 'lek'. Wat kan ik hier zelf aan doen en hoe kan ik creatief toch krijgen wat ik wil (dus wel bellen om een korting te vragen op een abonnement).

Was een prettig gevoel om de zaken rondom de Gemeente afgerond te hebben. Op tijd. En met een ontvangstbevestiging. En nu nog maar afwachten of ik die toeslag krijg. Ik heb er 'recht' op, want een inkomen op bijstandsniveau. Maar ze wilden toch even inzicht in mijn bankgegevens. Wat raar is, want volgens de regels van de IOAW waar ik onder val, mag ik juist wel 'vermogen' hebben en hoef dit niet eerst op te eten. 

Maar dat geldt weer niet voor kwijtscheldingen en misschien dus ook wel niet voor dit soort toeslagen vanuit de gemeente. 

Ik reken mijzelf in ieder geval niet rijker, want niet meegenomen in mijn begroting als een te verwachten bedrag. Dat ik daarna uitzinnig kan shoppen en ook nog - oh nee, die zijn dicht - uit eten kan. En dat het dan ook direct 'op' is. Al verwacht ik dat het antwoord ook weer zeker de tijd van de Lockdown duurt. 

Na alle taken te hebben afwerkt ook tijd ingeruimd voor een ommetje. Mag het geen wandeling noemen, maar ik heb het in ieder geval gedaan. 

Tijd nemen voor een kopje thee. Mini-breiprojectje doen. Toch maar even de kachel aan, want frisjes.

(Plaatje plaatsen niet mogelijk, want krijg een foutmelding). Dus dat mogen jullie erbij fantaseren. 

I'm gonna live till I die

 Dat lijkt me wel een mooie grondgedachte, die titel.

Doe ik dat wel dan? En goed genoeg? Ben ik niet enorm tegelijk ook op de rem aan het trappend aan het leven? Dus op halve kracht vooruit. 

Of misschien wel in zijn achteruit als je denkt dat je het 'beste' al hebt gehad. Dat er ook niet meer inzit dan 'dit'. 

Rare tijden. Merk dat sommige mensen om me heen er nu al doorheen zitten. Van het nergens heen kunnen. Of mogen. En dan allerlei zaken opnoemen die zij nog wel allemaal doen en hebben gedaan. Waar ik al heel blij mee zou zijn. 

Het is dus ook maar net wat je 'gewoon' vindt. Of waar je meent recht op te hebben. 

Ambtenaar was trouwens alweer niet te bereiken en belde ook niet terug dus ik stuur mijn stukken naar het algemene info adres, met een verwijzing naar mijn zaaknummer en dan denk ik dat ik maar direct in de weekendstemming daarna moet gaan. Wat dat dan ook inhoudt. 

Hoorde op mijn vrijwilligerswerk dat dit gedrag (niet terugbellen bij terugbelverzoek) vrij 'normaal' is in mijn gemeente. Helaas. 

Netflix aanrader; Das letzte wort

Heerlijke vileine en absurde humor en ook weer niet. Vooral gezien het thema; De speech als je overleden bent. Dat ze dus "over' jou praten. 

En dan is er nog een opeens inwonende invalide Oma (weggestuurd uit 5 verzorgingshuizen) die precies zegt wat zij denkt, zonder remmingen en een fraaie collectie pruiken heeft, een puber en dochter die over is gekomen uit het buitenland en een nieuwe baan. Vooral in originele taal bekijken (Duits dus).

Mooie uitspraak (van Francois de la Rochefoucault)

De zon noch de dood kunnen we in de ogen kijken 

(In het Duits klinkt het wel besser).

Aanrader!

Digitaal mogen we allemaal

Het is bijna komisch te noemen mijn ervaringen met terugbelverzoeken.

Dat ik een terugbelverzoek laat neer leggen en van de telefoniste van onze gemeente te horen krijg dat dit binnen 2 werkdagen wordt gehonoreerd. 

Dat ik al snap dat dit niet volgens MIJN telling is, of normale commerciële bedrijventelling, maar ambtenarentaal is.

Bel ik zelf weer na die 2 werkdagen terug krijg ik te horen dat de ambtenaar niet op vrijdag werkt (had ik al in mijn berekeningen rekening mee gehouden als zijnde niet een werkdag, want de meeste ambtenaren op die afdeling werken niet op vrijdag) en joehei, vandaag is hij op 'training'. De hele dag. Wel een werkdag, maar die telt dan kennelijk ook niet mee. Voor mij.

Maar; voor deze speciale afdeling waarmee u contact zoekt, gelden die twee dagen helemaal niet. Want zo druk dat dit niet kan. Dus ik hoop dat er dan de dag na zijn training teruggebeld gaat worden. Zou je natuurlijk net zien dat ik dan in die verplichte training vanuit de gemeente zit voor werkzoekende alleenstaande Moedertjes...

Wel grappig allemaal, want ik moet voor een bepaalde datum iets aanleveren en juist daarover wil ik contact. Maar dat wordt een beetje dodelijke deadline zo.

Alles wat ik moet regelen, opzoeken en uitzoeken staat klaar. Maar ik print het dus liever niet uit, maar lever het digitaal aan. Net als die ambtenaar zijn brief ook digitaal aanleverde aan mij. Digitaal, want goedkoper voor mij en stukken efficienter voor alle partijen. En ook nog eens Coronaproof, want dan hoef ik niet (om portokosten uit te besparen) naar het gemeentehuis en het daar af te geven. 

Kanniewaarzijn-scenario.

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay 

Gelukkig had ik in de ochtend al mijn zelfopgelegde taken reeds afgewerkt (Bless your House rondje, een sollicitatie en ook nog een ommetje (leuk die kastanjes) gemaakt, dus vond dat ik de rest van de dag vrijaf mocht. Vooral in mijn hoofd vrijaf. 

Opeens, al kijkend naar die kastanjes, inspiratie krijg voor een herfstig stukje op het oude mahoniehouten kastje van mijn Oma.

En toch maar mijn boek nu brengen naar de bieb, voor het weer langdurig regent of er niets meer kan en een gratis (vanwege mijn verjaardag) Tompouce bij de winkel die begint met de H en eindigt op EMA. 

Dat zijn weer de leuke dingen. En heel vaak de foto's terugkijken van mijn nieuwste kleindochter. En haar grote zus.

Twee=vijf

Teruggebeld worden door een ambtenaar binnen twee werkdagen en dan ook nog een weekend ertussen en dan ook nog een ambtenaar die parttime werkt, dan zijn die twee werkdagen er van en voor MIJ zeker vijf.

Maar aangezien ik niet betaald werk, maakt dat geen drol uit. Ik moet wachten tot de ambtenaar zin heeft om het terugbelverzoek van deze burger af te handelen. Heb geen pressiemiddelen. En ondertussen tikt MIJN klok gewoon door. Dus ik weet nu al wat ik vandaag MOET doen. 

Dat is het oneerlijke van het systeem. Maar het leven is dan ook oneerlijk. Ik moet dus daardoor nog langer wachten in mijn eigen tijdsuren op antwoord en daarna op resultaat van het opsturen van al mijn bankafschriften van een paar paar maanden. Of ik wel arm genoeg ben. Wat ook weer onprettig is voor de kwijtscheldingen voor aankomend jaar want dan heb ik toch net weer teveel geld op de rekeningen. Oh ja; omdat ik geen schulden wil maken.

Ben trouwens helemaal verliefd op mijn nieuwe kleindochter. Dacht ik dat ze op de foto's best wel groot leek, in het echt is ze een klein teer popje. Het zelfgebreide truitje verzuipt ze in. Ze heeft nu maat 50 en dat is nog te groot eigenlijk (truitje was maat 62). Wat een mooie en ontroerende ervaring om haar vast te mogen houden. Kind van mijn kind. Mijn familie. Zo klein en kwetsbaar nog. Grappig in haar pakje met eikenblaadjes. Zal wel geen toeval zijn. 

En ook heerlijk om even met haar zusje te praten. Hoe zij nu 'de grote zus van' is. Hoe leuk dat is om 'groot' te zijn. En of ze de stickers in haar kleurboek wat ik haar gaf ajb niet op de muur wilde plakken, maar gewoon in het kleurboek. "Ja, oma". Tuuuuuuurlijk!

Afbeelding van Siggy Nowak via Pixabay 

Verder ben ik zo dankbaar voor alle leuke en lieve reacties op mijn blog en vooral op mijn niet-verjaardagsblog. Toch aandachtsgeil. Ok, vooruit...ik geef het toe. Heeeeeeeeeeerlijk! Ga er vooral mee dooooooor.

Afgelast

Vanwege de Corona maatregelen mag je thuis met niet meer dan 3 volwassenen buiten je gezin op visite komen en dus heeft een verjaardagfeestje vandaag weinig zin.  

Sowieso is mijn dochter pas bevallen en heeft zij wel iets anders aan haar hoofd. En ook bij haar op bezoek gaan wordt ingewikkelder door Corona. Als de kraamzorg er is, dan kan er ook geen bezoek komen gaf ze door. Of dat de kraamzorgregels zijn of die van haar dat weet ik niet, maar in ieder geval beperkt dat ook de bezoekopties. En zoonlief is op vakantie, dus op hem reken ik ook al niet. Wil ik ook niet. Zo'n soort moeder wil ik niet zijn. Die stilzwijgend - dus zonder ooit haar wensen door te geven en vindt dat mensen dat moeten 'aanvoelen'  - dingen eist van haar kinderen. En nog erger; dan zwaar teleurgesteld is als niemand heldervoelend is.

Naast Corona heb ik ook niet echt de middelen om mijn verjaardag groots (noch kleins) te vieren. Herinner me mooie en uitgebreide leuke feesten van vrienden die een heel restaurant afhuurden. Of in hun tuin zelf restaurantje speelden en er bosjes vrienden op bezoek waren. Of familie die een huisje huurden voor hun verjaardag. Ook dat ligt niet binnen mijn opties. 

Dus laat maar dan. Slaan we het gewoon over. Vul ik in de enquetehokjes bij leeftijd gewoon nog 59 in. Hahah!

Heb mijzelf trouwens (na overleg wel hoor) uitgenodigd op kraambezoek vandaag. Mijn kadootje voor mijzelf. Nog voor de kraamhulp er is in de middag en dan ben ik al weer weg. 

Maar ik moet toch echt mijn nieuwe kleindochter zien voor ze zelf op de brommer hier langs komt. Nou moet. Ik wil het enorm graag, ik verlang ernaar haar zelf vast te mogen houden, te ruiken, te zien. Mijn dochter te laten zien en voelen en laten horen dat ze het goed doet. Dat er niet zoiets ontstaat als 'ik nam aan dat'.

Wat betekent neusmondkapje?

Volgens mij dat je het kapje over zowel je neus als mond doet. Anders heet het wel een mondkapje.

Dus niet ergens onder je neus laat bengelen. Of het kapje aan één oor draagt. Anders kan je natuurlijk ook zo'n SM-bal in je mond doen. Komt er ook niks in of uit.

Afbeelding van Ben Kerckx via Pixabay 

Viel me op toen ik voor mijn portie drugs bij het grotere winkelcentrum moest zijn, dat vooral mensen in mijn leeftijdscategorie of net een jaartje of tien ouder - de kwetsbare groep zeg maar -  heel nonchalant omgingen met "hoe draag je zo'n ding eigenlijk". Of, in een scootmobiel gezeten, er geheel geen eentje op hebbende.

Of zo traag als een slak die in de bocht afremt afrekenen, terugstappen, weer 50 cm verder stappen (nog een meter erbij mevrouw graag!) en dan uren staan dralen over waar ze toch die kortingkaart hebben gelaten. Op 50 cm afstand. Met mondkapje onder haar kin bengelend. 

Het was voor mij juist extra fijn om de hamsterwang te kunnen verstoppen onder het mondkapje. En de neus ook uiteraard.

Dit mondkapje kan je via het Mauritshuis kopen. Leuk toch. Het puttertje mondkapje

Zo blij dat ik vreemd ben gegaan

Bijna dan. Of ermee dreigde.

Oude techniek; dreigen om naar de concurrent over te stappen. Dan moet de afdeling klantenservice bladzijde 33a opslaan en eens kijken wat ze voor mij kunnen doen. Leuker pakket? Uitgebreid met een mobiel abonnement? Extra tv-zenders? 

En ik ken die bladzijde 33a; dan bieden ze onder aan de pagina korting aan.

Die nieuwe klanten ook krijgen. Maar bestaande klanten niet. Tenzij je er zelf "om vraagt". Dus eerst dreigen vreemd te gaan.

Raar eigenlijk. Trouw wordt nog steeds niet beloond. Je moet als klant dus actief aan de gang om ook korting te krijgen. 

Ach nou ja, mijn budget voor 2021 is er weer blij mee. En dat ik de halve middag in de wacht stond hindert ook niet. Tijd genoeg en via gratis verbinding.

Nummer twee

Ze is er!!!!!

Mijn tweede kleindochter. Wat ben ik blij en opgelucht dat de bevalling goed is gegaan. En dat ik al 'aanvoelde' (ja, echt) na de laatste berichten van mijn dochter dinsdagavond laat, dat ze er waarschijnlijk heel snel zou zijn. Te snel om nog naar het ziekenhuis te gaan zoals de planning en indicatie was. Woensdagochtend geboren. Gewoon thuis. 

Wilde direct toen ik van schoonzoon hoorde dat ze geboren was in mijn privé-vliegtuig stappen om bij mijn dochter te kunnen zijn, maar ze gaf aan dat ze zich nog niet zo sterk voelde, dus ga ik niet meteen langs. Moet haar grenzen respecteren vind ik. Heb zelf te veel ervaring met mensen die daar schijt aan hadden en toch deden wat ik niet wilde op dat soort momenten. Dus niet doen.

Neemt niet weg dat ik dat wel heel moeilijk vind. Maar moet mijn ego even parkeren. Het gaat niet om mij. En wat ik vind mag ik voorlopig houden. 

Voor niets schone onderbroek aangedaan, wekker gezet en van die startblokken neergezet. 

Dus nette kleren weer in de kast. Voor een andere keer.

Gelukkig hebben we de foto's nog. 

Het truitje is dus roze en aan de achterkant genderneutraal, want van dat garen wat verloopt van kleur. Van wit, naar roze, naar paars en weer terug. Iedereen blij. Hoop ik. Het is echt een minitruitje, dus sowieso kan ze het niet lang aan. 

Hou nu al van haar. 

Doc Martin

Ben al langer een fan van de acteur Martin Clunes. Hij speelde zo heerlijk in Men behaving Badly in de jaren 90. Comedy op de BBC. Ook vaak te gast in Have I got News for you. Maar stond nooit bekend om zijn schoonheid. Want nogal grote oren en een opvallend hoofd en mond. Maar ik vond vooral zijn humor heel fijn. Nogal direct. 

Toen zag ik hem weer terug in een serie waar ik vanaf het begin al fan van was; Doc Martin. Volgens mij heb ik die serie ooit op de Belg gezien. Want van ITV, dus geen BBC-serie.

Hij speelt daarin een briljant chirurg die van Londen verhuisd naar een piepklein dorpje in Cornwall om daar als huisarts te gaan werken. En moet wennen aan de bewoners en hun mentaliteit. Mooie omgeving, leuke serie. En nu sinds maandagavond op RTL8. Heel fijn te bekijken met een hamsterhoofd en een snorrende kachel. Op RTLXL Gemist nog gratis na te kijken.

In Nederland hebben ze die serie vertaald en was het een groot succes op SBS6. Dokter Tinus. Met Thom Hoffman. Waarin hij er onherkenbaar saai uitzag. Hij was meer een typetje, dan een acteur die speelde dat hij huisarts was. Net als de andere karakters. Dat waren typetjes. Dat vond ik een beetje jammer. Vooral als je het origineel kent.

Gisteren kon ik direct in de middag al bij de tandarts langskomen. Nadat er was uitgevraagd of ik geen Corona-klachten had. Was zo blij dat ik zo snel al kon komen. Na een foto van de plaats delict was het duidelijk dat daar een ontsteking zat. Restant kies getrokken en nu heb ik nog steeds een dikke wang en een scheef gezicht dus, maar dat zal langzaam minder worden gaf de tandarts aan. Nu hangt de hamsterwang wat lager inderdaad. Hamster met last van de zwaartekracht.

Tegelijkertijd gaf mijn dochter aan dat ze waarschijnlijk vruchtwater verloor, hele kleine hoeveelheden, dus de verloskundige was al een paar keer komen kijken. En gaf aan dat als dat inderdaad zo was, ze deze week moet bevallen, ook vanwege haar eerdere medische historie.

Het was, zo hoorde ik van haar, weer loos alarm. Maar wel blij dat er zulke goede controles zijn. Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend. Zwanger kunnen worden en daarna een gezond kind op de wereld mogen zetten. Dat besef ik terdege. 

Voor mij was het een signaal dat ik in de startblokken klaar wil staan. Het liefst fris en fruitig (zonder ananas in die wang dan natuurlijk). Want uiteraard wil ik heel graag mijn nieuwe kleinkind zo snel mogelijk kunnen ontmoeten. Als dat allemaal kan in deze Corona-tijden. Dus extra voorzichtig zijn met waar ik heen ga (oh ja..nergens). En nu eens niet maar doorrauschen alsof er niets aan de hand is. Even tijd nemen om te herstellen. 

Iemand ook Doc Martin gezien? Of bekend met de serie?

Hamstertje

Het deed al langer wat pijn. Maar ach, een beetje pijn kan ik wel tegen. Maar nu heb ik een hamsterwang met daarin een voorraad voor deze winter en daardoor een beetje een dicht oog ook en dat staat wat minder charmant. En weet even niet wat ik daar aan kan doen als ik daarmee wakker word. Hoe, wat en waar. 

Natuurlijk WEET ik wel wat ik moet doen, maar even een moment van de weg kwijt, net wakker. De aktie is duidelijk. Hier kan ik niet zelf meer mee aan de slag (nee..echt niet, sateprikker gaat 'm niet worden).

Afbeelding van bierfritze via Pixabay 

Want werd wakker met een hele lege telefoon (batterij totaal leeg) en dus wist ik niet hoe laat het was, of er misschien gemiste boodschappen (van WIE dan - oh ja..misschien was dochter aan het bevallen of zo) zouden zijn en oh gut...onbereikbaar natuurlijk.  Was een beetje gedesoriënteerd. Door hamsterwang en geen tijdsbesef.

Eerst maar uit bed, kijken of er buiten al licht was, dan kon ik inschatten hoe laat het echt was. Want de zon nog niet op, maar die komt elke dag later te voorschijn. En bewolkt, dus misschien zat de zon wel achter de wolken verstopt. Ja, ik zag her en der licht in huizen. Dus al zeker 'tijd om naar het werk te gaan'.

Dus mijn backup Nokia erbij gezocht. Ook aan de oplader. Die was heel snel opgeladen en standby. Fijn, Finse kwaliteit. 

Opstaan; begin de dag en tackel die wang later maar. Zo erg was het nou ook weer niet toch? Geen ondraagbare pijnen. Wel een rare kop, maar ook al jaren aan gewend. 

Dus eerst maar even de normale maandagroutines afwerken. Dat geeft me weer een 'normaler' gevoel. En zo kalmeer ik ook weer. En kan ik weer helder denken. Wat is de beslisboom omtrent hamsterwang. 

Ook lag er, een week na de normale en afgesproken reactietijd, een digitale brief van de Gemeente dat men wat nadere informatie nodig had van mij om een verzoek voor een inkomenstoeslag lage inkomens te kunnen verwerken. Dat stond ook al op mijn lijst en had ik al uit laten zoeken hoe ik de Gemeente tot aktie kan laten overgaan. 

Dus daar moet ik ook mee aan de slag. En alles moet dan weer geprint worden. Nergens te vinden of ik dat digitaal kan aanleveren en bij welk email-adres. Nee, arme sloeber, koop jij maar weer printpapier, postzegels, grote enveloppe en niet te vergeten inkt voor je printertje. Dus daar moet ik ook nog even achteraan. Dat ik het wel digitaal ga aanleveren, want met thuiswerkende ambtenaren lijkt me dat helemaal ideaal. Want anders moet er toch echt iemand op het gemeentehuis alles eerst weer inscannen om het digitaal te maken en leesbaar voor de thuiswerker. 

Onlogisch allemaal. Daar alleen al zou je toch een dikke kop van krijgen?

Alle mijn moed verzamelen en dan toch, na echt heel heel heeel heeeel lang niet bij een tandarts te zijn geweest, gebeld voor een afspraak.

Waarom ik zo lang niet ben geweest?

Lang verhaal. Komt nog wel een keer een blog over. Maar voor nu ben ik al "blij" met een ontsteking. Want die dwong mij om in aktie te komen. Ja, als het kalf verdronken is. Dat klopt. En tsjonge...wie gaat er nou niet regelmatig naar de tandarts? Nou (om maar eens een stopwoordje uit de kast te halen): mensen met een slechte of geen tandartsverzekering en een grote angst voor grote en vooral dure rekeningen. Zonder potjes daarvoor. 

Zorg voor mijzelf stond altijd op de allerlaatste plek in mijn begroting. Stond. Nou ja, staat nog steeds een beetje onderaan. Zorgvermijder c'est moi. 

Mooie inspiratiebron vandaag: Annemiek

Kees leest voor

Gisterenochtend viel ik toevallig (ik was op zoek naar de herhaling van Gardener's World maar er werd een marathon gelopen in Londen dus geen herhaling op zondagochtend) in een programma van Max.

Kees van Kooten leest daarin voor in het kader van de Nationale voorleeslunch.

Zo leuk. En nog terug te kijken via NPOStart.

Zou de hele kinderboekenafdeling wel voor mijn kleindochter willen opkopen. En haar het plezier van lezen meegeven. Vooral dat laatste. 

Afbeelding van kalhh via Pixabay 

Het is al wat killer in huis nadat in het huis toch echt wekenlang rond de 22 graden was. Nu 19 graden in de ochtend. En regen buiten dus dat 'voelt' dan ook minder warm. Dus toch maar een vest aan in de ochtend. Oh..de hele dag eigenlijk.

Op zondagochtend neem ik altijd de meterstanden op. Noteer die en zo kan ik goed bijhouden of ik niet over de afgesproken hoeveelheden gas, water en licht ga. En bijsturen. En vergelijken met vorige jaren. Hoe 'draaide' ik toen? Dus niet te vroeg in het seizoen de kachel aan (kan daar goed tegen vanwege aangegeten isolatielaag), niet te lang douchen en ook met water let ik op. Dat kost in verhouding geen drol in Nederland, schoon kraanwater, maar ik wil graag dat mijn kleinkinderen ook nog gewoon uit de kraan kunnen drinken, dus let ik erop. Kleine moeite. 

Truitje was bijna af, maar ik was toch niet tevreden. Dus weer uitgehaald en sommige delen opnieuw gedaan. Geen fijn garen, dus nog een rot klusje ook. Maar ja, houdt je van de straat. En ben er onzeker over of het wel in de smaak valt of dat het achter de Rododendrons wordt gegooid. Dus peuter nog maar even door. En misschien maak ik nog wel een andere. 

En dan is het alweer maandag.

Regen

Het tijdstip dat ik besloot om toch maar even een ommetje te maken, want ik zat al de hele dag binnen vanwege de regen, op dat tijdstip besloot men van de regenpolitie om nog even lekker extra door te plenzen.

Dropte ondertussen nog een kaartje bij een buurtgenoot in de bus van wie zijn vrouw en hun moeder bijna een jaar geleden was overleden. Van mijn leeftijd. Toen stond ik ook in de regen naar haar kist te kijken, die wegreed uit de straat.

Had wel een paraplu meegenomen, maar de onderkant van mijn broek was zeiknat, net als mijn schoenen. Nou ja, alles kan weer drogen gelukkig. 

Zo fijn aan het fröbelen geweest. Het minitruitje voor nieuwe kleinkind is bijna af. Het afwerken kost bijna nog meer tijd dan het breien. Want het moet uiteraard zonder prikkende draadjes zijn en bijna perfect zijn. Ik maak in plaats van boorden, een boord met muizentandjes en dan de rand daarna weer vastgebreid aan het pand. (Ok...dit is voor echte brei-fans).

Ondertussen bing-watchte ik Emily in Paris. Lekker nikserig en inderdaad zo leuk om al die plekken in Parijs te zien. Lang niet geweest. Erg lang. Mega lang!

Nou ja...ben ook lang niet in Den Haag of zo geweest. Kom vrijwel nergens. Dat mis ik wel. Dat ik een uitstapje plande met bus of trein en dan naar een leuke stad ging, kopje koffie drinken, museum bezoeken. Of een ander museum. Nu moet je alles van te voren reserveren. Vastleggen. En juist dat spontane vond ik zo leuk. 

Vanwege Corona is de zin daarin (uitstapjes maken) ook geheel weg. En natuurlijk is er een tijd geweest dat zinloos reizen werd afgeraden. 

En nu weer. Even niet teveel mensen gaan ontmoeten. (Dat doe ik moeiteloos trouwens).

Dus moet andere manieren bedenken om mijn levens speels en interessant te houden. Want mijn sociale kring is nogal uhm..klein. Of wonen allemaal te ver weg om even op de fiets te springen en (spontaan) een kop koffie te gaan drinken. Of hebben het heel erg druk met aandacht-vragende zaken in hun persoonlijke leven. 

Dat ik niet meer 'spontaan' even ergens langs kan gaan, dat is al langer zo, dat gevoel. Zeker sinds ik geen eigen auto meer heb. Dan moet je altijd wel eerst nadenken of er vervoer is en hoe laat en hoe duur. Met een auto reis je van deur tot deur vaak, wat heerlijk is. 

Dat ik onderaan de lijst 'belangrijke' vrienden sta, dat herken ik maar al te goed. Maar misschien komt dat omdat ik zelf ook geen goede vriend ben. Niks meer te bieden. Denk ik. 

Ook apart dat het vandaag 4 oktober ook op een zondag valt. Net als in 1992. Toen in de avond rond 18.35 uur dat vliegtuig van El Al zich in een groot flatgebouw in de Bijlmer boorde. 

#ik doe mee

Gisteren voor het eerst ook in de winkels hier om de hoek met een mondkapje op naar binnen gegaan. Dat was even wennen, maar alles went (behalve een vent claimt een schrijfster, die naast een hond toch ook een vent heeft, dus hoe serieus is die uitspraak dan).

Ben voorzichtig, want ik zou niet graag willen dat ik straks niet eens op bezoek kan bij mijn nieuwe kleinkind als het geboren is, vanwege snotneus of erger.

En in veel winkels stond op de winkelruit het advies om een mondkapje te dragen. Dus gedaan. En ja, ik weet dat het niet verplicht is. Hij zit alweer in de was na gebruik. Kleine moeite. Dat dragen. En las een artikel van een specialist dat het dragen van een mondkapje ook bijdraagt aan het verminderen van de verspreiding van het virus. Alle beetjes helpen lijkt mij. 

Hoef geen discussie met nietus en wellus over het nut van een niet-medisch mondkapje. Daar zijn andere leuke platforms voor. 

Vond het trouwens een erg slimme zet van Gommers om samen met influencer Famke Louise een campagne te beginnen. Juist omdat zij veel jonge volgers heeft. En stoer dat zij van mening durft te veranderen na een bezoekje aan de werkplek van Gommers. 

Ben als een razende Roeland aan het breien. Dat houdt me ook van de straat. En bezig. Want het moet natuurlijk wel klaar zijn als kleinkind geboren wordt. En wat ben ik dankbaar dat tot nu toe alles goed gaat, ondanks de eerdere ziekenhuisopname en beginnende weeën. 

Al met al is dan titel van het programma The Masked Singer wel weer passend in deze tijden van mondkapjes..

Waar doen ze het van?

Interessante inkijk in het financiele leven van 4 gezinnen op woensdagavond op NPO.

Je ziet gezinnen keuzes maken die 'bijzonder' zijn of in ieder geval 'apart'. Een groot gezin willen,maar dan nogal beknepen doen over dat kinderen misschien wel behoefte eraan hebben als individu te worden gezien en een eigen kinderfeestje willen. Dat hoeft geen duur feestje te zijn, maar wel iets voor het kind zelf.

En sponsoring voor gezinsuitjes door iedereen geld te laten geven op het grote verzamel-verjaarsdagfeest? Apart. Alsof alles in geld wordt vertaald en uitgedrukt. Hoeveel kost dit? En ook daarmee de mensen opzadelen met een 'verplichte gift' in geld. Niet in de vorm van een mooi passend boek, iets persoonlijks, nee. Doen wij niet. Dus jullie ook niet. Moeder komt nogal dwingend over op me.

Maar nooit: Wat is het effect hiervan. Wat wil Pietje eigenlijk of Marietje. En Pietje is anders dan Marietje. Maar nu is iedereen soldaat in het leger van Mama. Die alweer een kind heeft gekregen. Hoop dat haar man nu wel een keertje koffie mag drinken op zijn werk. 

Ook de alleenstaande werkende moeder met een dochter van 20 die thuis woont en het riante bedrag van wel € 50,-- per maand aan mama geeft als bijdrage voor de kosten. Maar wel nep-wimpers heeft die meer kosten dan die povere bijdrage aan het huishouden. Apart. Dat moeder daar niet bijstuurt. Meisjes van 20 die zijn vaak nog zeer egocentrisch op die leeftijd en 'zien' het gewoon niet. Dat de verhoudingen niet kloppen. 

Het 'echt' arme gezin. Tsja..Daar zullen de Sjakies van deze wereld het maar weer druk mee hebben. Een heel legertje van hulpverleners op velerlei gebieden heeft werk aan ze. En natuurlijk mogen zij alle 7 katten, konijnen en weet ik veel gewoon houden. Want zo zielig. En roken; een tevreden roker is geen onruststoker! Dat het roken een enorm gat slaat in hun budget? Daar hebben ze toch gewoon recht op? En dan heb ik het uiteraard nog niet over wat je je kinderen meegeeft aan ongezonde gewoontes. 

Het getrek en gedoe aan de haren (uitdunnen) en de 'oplossing' om dan maar een kind kaal te scheren, als een schaap de tondeuse erover, want dan hoeft er geen luizenshampoo in en dat is goedkoper? Ik kreeg het er koud van. Van liefdeloosheid en dat die goudvissen nog beter werden behandeld. Maar ja...die zeggen niks terug. 

Eigenlijk vind ik het 'allerrijkste' gezin nog het best te pruimen. Al stevent die arme rijke jonge vent op zijn eerste hartaanval af. Hij ziet er zeker twintig jaar ouder uit dan zijn paspoortleeftijd en leeft altijd onder stress. En zo ontzettend weinig tijd voor zijn gezin maakt hij. Die moeten het doen met de restjes tijd die hij heeft. En dat schuldgevoel dan compenseert met 'dure' zaken. Naar Disneyland, Disneyworld en dan niet één keer maar meer dan tien keer. Alsof het die kinderen een moer uitmaakt dat ze al twaalf keer Mickey Mouse in het echt hebben gezien. 

Zouden zijn meisjes niet liever elke avond van papa een verhaaltje voor het slapen gaan horen. Of even samen op de bank zitten en naar een leuke film kijken. Of gewoon leren fietsen van hem. Of heel simpel samen als gezin thuis een maaltijd maken en gebruiken?

The best things in life are free geldt nog steeds. Maar dan moet je dat wel kunnen zien. 

Iemand ook gekeken naar dit programma?

Mondkapjes op

Op mijn vrijwilligerswerk zijn de Corona-maatregelen nog weer wat aangetrokken. Nu moet iedereen (client en hulpverlener een mondkapje op tijdens spreekuren. Ook denken ze/wij goed na over voldoende ventilatie.

Simpelweg gezegd zetten we de voordeur open na ieder gesprek. En de achterdeur ook dus het tocht lekker door. (Ramen zijn er niet om open te zetten) Nu kan dat natuurlijk nog prima, maar gaat het straks kouder worden dan vraag ik me af wanneer de eerste zeurpiet hierover gaat klagen. 

Maar praten en bellen met een mondkapje op dat is toch wel andere koek dan stilletjes in de trein of bus zitten met zo'n ding op. 

Dan dacht ik even aan mensen in de zorg die de hele dag met een mondkapje op moeten lopen en trok mijn keutel fluks in.

Heel bevredigend voelde het; om iets nuttigs te mogen doen en te kunnen doen. Om mensen te zien en te spreken. 

Om te zeuren over de koffie hahaha! (Nee hoor...fijne koffie). Om te lachen om foute humor. Gewoon weer mee te doen.

Om te weten dat iemand op je wacht in de ochtend. 

Zo anders dan de rest van de week. 

In de middag zag ik mijn dochter en kleindochter. Wat was ik daar blij mee. Zo werd deze woensdag het hoogtepunt van de week.

Hoezee!