Het tijdstip dat ik besloot om toch maar even een ommetje te maken, want ik zat al de hele dag binnen vanwege de regen, op dat tijdstip besloot men van de regenpolitie om nog even lekker extra door te plenzen.
Dropte ondertussen nog een kaartje bij een buurtgenoot in de bus van wie zijn vrouw en hun moeder bijna een jaar geleden was overleden. Van mijn leeftijd. Toen stond ik ook in de regen naar haar kist te kijken, die wegreed uit de straat.
Had wel een paraplu meegenomen, maar de onderkant van mijn broek was zeiknat, net als mijn schoenen. Nou ja, alles kan weer drogen gelukkig.
Zo fijn aan het fröbelen geweest. Het minitruitje voor nieuwe kleinkind is bijna af. Het afwerken kost bijna nog meer tijd dan het breien. Want het moet uiteraard zonder prikkende draadjes zijn en bijna perfect zijn. Ik maak in plaats van boorden, een boord met muizentandjes en dan de rand daarna weer vastgebreid aan het pand. (Ok...dit is voor echte brei-fans).
Ondertussen bing-watchte ik Emily in Paris. Lekker nikserig en inderdaad zo leuk om al die plekken in Parijs te zien. Lang niet geweest. Erg lang. Mega lang!
Nou ja...ben ook lang niet in Den Haag of zo geweest. Kom vrijwel nergens. Dat mis ik wel. Dat ik een uitstapje plande met bus of trein en dan naar een leuke stad ging, kopje koffie drinken, museum bezoeken. Of een ander museum. Nu moet je alles van te voren reserveren. Vastleggen. En juist dat spontane vond ik zo leuk.
Vanwege Corona is de zin daarin (uitstapjes maken) ook geheel weg. En natuurlijk is er een tijd geweest dat zinloos reizen werd afgeraden.
En nu weer. Even niet teveel mensen gaan ontmoeten. (Dat doe ik moeiteloos trouwens).
Dus moet andere manieren bedenken om mijn levens speels en interessant te houden. Want mijn sociale kring is nogal uhm..klein. Of wonen allemaal te ver weg om even op de fiets te springen en (spontaan) een kop koffie te gaan drinken. Of hebben het heel erg druk met aandacht-vragende zaken in hun persoonlijke leven.
Dat ik niet meer 'spontaan' even ergens langs kan gaan, dat is al langer zo, dat gevoel. Zeker sinds ik geen eigen auto meer heb. Dan moet je altijd wel eerst nadenken of er vervoer is en hoe laat en hoe duur. Met een auto reis je van deur tot deur vaak, wat heerlijk is.
Dat ik onderaan de lijst 'belangrijke' vrienden sta, dat herken ik maar al te goed. Maar misschien komt dat omdat ik zelf ook geen goede vriend ben. Niks meer te bieden. Denk ik.
Ook apart dat het vandaag 4 oktober ook op een zondag valt. Net als in 1992. Toen in de avond rond 18.35 uur dat vliegtuig van El Al zich in een groot flatgebouw in de Bijlmer boorde.
9 opmerkingen:
Weer kijk je naar jezelf als minderwaardig. Wat jammer want je bent juist een warmhartig en lief en leuk mens! Ook als dat niet bevestigd wordt door een grote kring mensen.
Ik ben het met Vlasje eens. Ja en 4 oktober... de verjaardag van mijn moeder. Ze was nog goed, toen. Het was een drukke verjaardag geweest, heel veel bezoek. Die waren net allemaal vertrokken toen we het bericht hoorden. Toen wisten we al dat we het nooit meer zouden vergeten.
Jij hebt altijd een luisterend oor te bieden. In "het echt"of via whats app of telefoon. Dat is juist waardevol,iemand,die daar tijd voor heeft.
Jij bent een van de meest waardevolle mensen die ik ken❤
Lief dat je een kaartje bij de familie van die overleden vrouw bezorgd hebt. Veel mensen denken er niet aan om zoiets te doen, terwijl het voor de nabestaanden wel heel erg fijn is.
Ik ben sinds corona ook niet meer naar een museum geweest. Ik heb dan wel een auto, maar moet altijd en overal een eind voor rijden en dan is zo'n van tevoren gekocht ticket met tijdslot ook niet zo handig, vind ik. Of ik ben ergens veel te vroeg of ik moet me uiteindelijk toch nog haasten vanwege drukte op de weg.
Het is moeilijk om in deze tijden het nog leuk te houden.
Maar je bent goed bezig met aan anderen te denken. Dat kaartje zal degene veel goed doen.
4 oktober, ik weet het nog goed, ik was er net weg, ik werkte daar tegenover. Ik kan me de vreselijke lucht van de dag er na ook nog goed herinneren.
Ik was net terug van vakantie en stond te zoenen op straat met vriendje die ik drie weken niet had gezien. We woonden niet ver van de Bijlmer en opeens hoorden we sirenes die niet meer stopten. Eenmaal binnen wisten we niet wat we zagen.
nic
Voor veel mensen ben je bijzonder ook al ken je ze niet in persoon.
De Bijlmerramp kan ik me natuurlijk ook nog goed herinneren, Studio Sport werd er door onderbroken.
.... niks meer te bieden... dat denk ik soms ook wel eens cellie...
maar.. je moet het tóch voor jezelf leuk maken hé
xxx
Een reactie posten