Alles weg. Om moeder Smit te citeren. Had een heel blogje geschreven over totaal non-interessante zaken van hoe ik vrijdag laat uit mijn werk thuis kwam. En in de trein las dat ik maandag en dinsdag via een andere route op die tijden moet reizen. Ontspannen kon omdat er die avond niets hoefde (uhm...ik heb gewoon de fut niet om een hobby op te pakken, iets leuks te doen of wat dan ook). Hoe doen jullie dat?
Iedere keer schreef ik een stukje erbij. Maar toen:
Dus maar weer opnieuw beginnen.
Zaterdag zei ik tegen mijzelf dat er ook niets moest en daardoor ik zin had om al vroeg in de ochtend de voortuin flink te snoeien. Strakke lijnen, dan lijkt het nog wat. Maar soms verlang ik naar een tegeltuin. Met 1 pot in het midden.
En in de middag bedacht dat ik niemand sprak of zag zo, door thuis te blijven (dat doe ik dus zelf, want zou niet weten wie er zin heeft in mijn gezelschap). Las een mooi boek van Ted van Lieshout en herkende mijzelf in de anonieme e-mailer.
Dat die ander iets in jou ziet, wat je totaal niet kan waarmaken. Op papier lijk je leuker en energieker, interessanter (oh ja en slanker) ook dan in het echt.
Maar ook wat ik op mijn werk meemaakte deze week en waardoor ik kort wel de zin zag van waarom ik op die plek zit en dit werk doe. Een vrouw die liever voor de trein zou willen springen, ze zag er geen gat meer in; teveel geldzorgen. Toen ze na het gesprek met mij naar huis ging en ik vroeg hoe haar stemming nu was, was ze iets rustiger en zag wat licht aan het eind van de tunnel.
En dan in mijn achterhoofd collega's horen zeggen dat het hun eigen schuld is. Werkelijk zo empathisch als een gebakken ei! Nog net niet zeggen dat ze stom zijn of dikke bult, dus eigen schuld.
En natuurlijk hun kostje is gekocht, echtgenoot, waarvan er ook nog bij gezegd moet worden dat hij een riant inkomen heeft, 2,4 kinderen, eigen huis, allebei een auto, natuurlijk een paar keer met vakantie kunnen. En nul ervaringsdeskundigheid.
Pas op trouwens voor de midlife crisis, dan komt dat jongere vriendinnetje en hoppaaa...
Alles weg!
Anyway; alweer een sollicitatiebrief eruit gegooid; beter gekeken of dit aan mijn eisen voldoet en niet alleen kijken naar Zorgen Dat Ik hier weg Kan (alsof alles in mijn werk slecht is. Dat is niet zo.
Snap uiteraard ook wel dat er overal wat is (te mekkeren). En houd er ook rekening mee dat er ook zeker wat aan mijn houding ligt. Vind mijzelf nogal verongelijkt, zurig en zeikerig. Alsof het nooit goed genoeg is voor mijn 'hoge' eisen. Als ik de baas zou zijn van het journaal... ik ben niemand daar, te vervangen door de simpelste mbo stagiair).
Dan nog de F1 bekijken. Op de laptop, met geluid van streamingdienst uit, F1 radio aan, voor commentaar een forum open hebben staan en dan ook nog eens om te checken of alles synchroon loopt via nu.nl naar het F1 live blog kijken.
Altijd fijn. En Verstappen wint ook nog eens. Joehoe!
Grote salade gemaakt. Allemaal verse zaken erin. Afwas braaf gedaan
Kleding voor de werkdag hangt al klaar; hoef ik daar niet over na te denken. Lunch ook alvast gemaakt en staat klaar om zo te grijpen.
Nu nog even ontspannen voor de werkweek weer begint. Zomergasten begint ook weer met Humberto Tan als eerste gast.
Morgen extra vroeg de deur uit vanwege werkzaamheden op mijn OV traject, dus omrijden. Gelukkig maar een paar dagen.
3 opmerkingen:
Gelukkig dat die client jou trof
Daar mag je heel trots op zijn, dat je voor die vrouw verschil maakte.
Hartelijke groet, Elly
Het moet een fijn gevoel zijn als je mensen toch weer op het pad terug kunt krijgen. En helaas heb je het zelf meegemaakt, maar het helpt wel in dit werk! 🦋
Een reactie posten