Meestal ben ik niet zo bangig om iets te eten wat een beetje over de datum is. Dus maakte bij thuiskomst vrolijk een volkoren pitabroodje en daarin Falafel (in de diepvries bewaard dus die was nog prima). Maar na 1 hap van het met verse salade, wortelreepjes, komkommer en falafal gevulde broodje, gaf mijn lijf aan dat het eten niet goed was. En kwam er bijna direct dezelfde route weer uit. Ook weer duidelijk dus.
Weggemieterd dus maar en zonder buitenkantje gegeten. Een soort Pokebowl, zonder Poke. Kan ook. Genoeg lekkere groenten. En beetje voorzichtig nu want wil geen darmen die overstuur raken.
Hoorde via een collega dat er alweer gestaakt wordt in het OV. De dagen zijn aangekondigd. Pffffffffff...
Zou even koffie drinken bij mijn zoon en zijn vriendin. En hun verhalen horen over hun vakantie. Hij had mijn dochter ook uitgenodigd en die appte in de ochtend dat ze mij wel zou ophalen. Ook goed. Had de reis met de bus al uitgezocht dus fijne verrassing.
In de ochtend telefoontje. Ze stond met oververhitte motor aan de kant. Of ik wist wat het zou kunnen zijn. Koelvloeistof te weinig? Die was net bij de laatste beurt al gecontroleerd. Omdat ze dichtbij haar vader was, belde ze hem of hij koelvloeistof had (ik had dit ook nog wel, maar al meer dan 11 jaar oud, dus of dit goede kwaliteit is?) en dit bijgevuld kon worden. Ondertussen ook al haar garage gebeld (vriend van mijn zoon) en die gaf aan dat ze haar auto beter bij de garage kon zetten, leek op lekkage, dan keek hij er maandag wel naar, want indicatielampjes gaven ook al aan dat ze hier niet mee moest doorrijden.
Vader reed mee naar de garage, daarna naar haar werk, auto gehuurd en toen mij opgehaald en richting broer. Alles liep een beetje uit en ze moest in de middag nog meer dingen doen en vroeg me of ik op de kleindochters wilde oppassen, dan had ze even haar handen vrij.
Graag!
Had niet echt op hun bezoek gerekend, maar ze wisten de weg, waar staan de vouwblaadjes, de schaartjes, het lego en zo enig...ze knipten allebei in hun kleding. De ene per ongeluk en schrok zich rot en de ander moet altijd haar oudere zusje nadoen dus hoppa....kijk Oma!
Gelukkig ben ik niet voor 1 gat te vangen, zelfs niet 2 en die heb ik maar even fluks gerepareerd. Komt het toch nog van pas dat ik goed kan naaien.
We gingen uiteraard ook lekker naar buiten, spelen in de naburige speeltuin en de simpelste dingen zijn dan heel bijzonder voor hen. Heerlijk toch?
Binnen een tent gemaakt, altijd fijn die dekentjes op de bank en met wat wasknijpers, dus dat was ook al weer avontuurlijk en nieuw, naast verstoppertje spelen en oh bless....nul uur schermtijd. Ook geen tv laat staan die verschrikkelijke youtube familie waar ik de naam niet van wil noemen.
Voorlezen, lezen, fantasielezen, fantaseren dat de onderkant van de krukjes de tanden van de draak waren en dat de draak ze ging opeten (we lazen uit Maar eerst ving ik een monster). Geniet van wat er allemaal uitkomt uit die koppies. Soms een beetje stout, maar dat hoort er ook bij, maar nooit gemeen.
Gebruik je fantasie maar lekker en of ze een beetje patat lusten (Airfryer Ahoy). De ogen waren groter dan de maag, maar het feit dat het kon en een minikaas-soufflétje erbij en dan nog een berg olijven (die het beste in de smaak vielen) ernaast. Een paar keer wat mandarijntje gepeld. En ik had nog wat plakjes kaas in de vorm van een muis. Maar daar haalde ze de oren vanaf, want raar hoor...Hahah Oma!
Dus toen hun moeder begin van de avond ze ophaalde konden ze zo doorrollen in bed. Ik ook eigenlijk maar ik moest nog even puinruimen en afwassen en mijn lunch voor de volgende dag klaarzetten. En zorgen dat alles in de restafval-klikko zat die in de ochtend aan de weg gezet moest worden.
Was heerlijk om de verhalen van mijn zoon en zijn vriendin te horen en de foto's van hun vakantie te zien en een heel leuk souvenir te krijgen. Ook de halfbroer waarvan ze pas veel later hoorden (paar jaar geleden pas, al vermoeden ze wel dat hij bestond) was uitgenodigd, maar hij kon niet. Ze hebben regelmatig contact en dat is niet dankzij de inspanningen van hun vader. Mooie mensen die kinderen van mij.
Thuis moeten werken de laatste werkdag van de week, want er was alweer een OV-staking. Zat me er al helemaal op te verheugen. Door mijn functie moet ik elke dag op kantoor aanwezig zijn namelijk. Kon zelfs een beetje uitslapen. Geen geruis van de werkvloer (open ruimte, geen kantoortuin, maar meer kantoor-sahara) en collega's, beetje jammer want vrijdag is op zich een fijne dag. We maken het vaak gewoon gezellig met elkaar en ik merk dat ik daar ook echt mijn best voor doe. Om het luchtig te houden. Vol te houden.
Wil niet dat zure zeurwijf zijn. Of de beroepsklager. Lach er maar om, maak op tijd een grapje en vooral een compliment, dan rollen we ook door die dag heen. En ach, die nieuwe collega praat graag over zichzelf de hele dag, dus dan hoef ik ook niets te delen of te zeggen. En hij weet na een weekje in dienst te zijn overal al alles vanaf. Tuurlijk. Ook makkelijk. En alles wat iemand zegt te hebben meegemaakt...hij heeft dat in overtreffende trap meegemaakt. Veel erger. Heeeeeeel erg. En wij horen het in geuren en kleuren.
Heerlijk de dingen kunnen afwerken die ik die dag wilde en moest doen. Goed overzicht op wat er nog moet, geen spoedklussen dit keer en jawel, uiteraard een mailtje om 16.55 uur waar ik wat mee moest. Maar zorgde dat ik deed wat moest, maakte me verder er allemaal niet druk over en zeker niet over hoe ik sommige collega's bezig zie. Dat is niet mijn ding. Ga ik niet over. Hou ervan om de volgende werkdag te hebben uitgewerkt wat er te doen staat, dus even wat extra tijd voor genomen. Nodig voor mijzelf om overzicht en rust te houden.
Ik bepaal het beleid niet, heb er nul invloed op (dat ik de indruk had van wel dat is een illusie en frustreert alleen maar, dus niet meer intrappen). Men neemt zeer graag onervaren mensen aan (die zijn goedkoop) of mensen die een afstand hebben tot de arbeidsmarkt (oh...zo eentje was ik ook op papier, ondanks mijn ruim 40 jaren werkervaring, maar wel met extra subsidie) die dan opgeleid moeten worden wat de ervaren mensen weer zeeën van tijd kost, maar dat hindert niets. En altijd fijn, elke paar maanden wel een afscheidsfeestje.
Heb dit al een paar jaar gezien, er zit geen verbetering in het geheel, mijn mening er over gegeven, maar die doet er dus niet toe. Ook niet dat de ervaren collega's allang opgestapt zijn, of opgebrand. Doet er ook niet toe.
Dus voor mijn eigen gezondheid is het beter om mijn eigen plan te trekken. Wat ik moet doen om dat zo goed mogelijk te doen, er te zijn voor cliënten in hun eerste contacten met ons en voor de rest op tijd een dagje vrij nemen als ik over dreig te koken. En solliciteren natuurlijk.
Onze manager is familie van Rutte; lacht alles weg en alles komt wel goed en heeft nergens een actieve herinnering aan als het erop aan komt, dus dan weet ik ook waar ik aan toe ben. Paling in een emmer snot-methode.
Want wat levert dit kritisch zijn mij nou eigenlijk op, behalve slechte nachtrust en ergernis dat niemand (vooral de opdrachtgever) dit doorziet? Dat onervaren beginners het werk doen waar zij duur voor betalen? Dat ik op Sis van Rossum lijk? Die ik enorm bewonderde om haar eigengereidheid en kennis.
Even langs de kringloop geweest. Niet echt iets nodig, even neuzen en zag een wasmand. Die had ik wel nodig want de mijne had een grote barst dwars door het hengsel en zijkant. Plasticmoeheid schat ik in. De wasmand paste precies in mijn fietstas. Ook fijn, dan kan ik dat allemaal zelf sjouwen en halen. En een lekker ritje even in de laagstaande zon. Eruit, weg van binnen zitten.
En een bosje tulpen gehaald. Of 2 voor de prijs van 1. Takken uit eigen voorraad.
Volgens de nieuwe normen ben ik niet meer dik, maar enorm. Ook geen heks meer, maar een kraai. Tsja, je kan het beestje noemen wat je wil, maar het blijft wat het is. Alleen door de ogen van nu bekeken. En die zijn maar al te bang om te zeggen wat er aan de hand is. Lijkt het.
Ooit werden vrouwen zoals ik volslank genoemd. Dat is ook nogal uhm..cryptisch. Heb je toch 'slank' erin verwerkt, maar het slaat als een tang op een mollig varken in mijn ogen. De ogen van nu. Met de ogen van toen ook al.
Mijn ene oma zei altijd vrolijk over mijn geadopteerde familie dat 'de zwartjes' er ook bij waren als we op visite kwamen. En later over mijn kinderen. Ze was niet zo sensitief noch empathisch en ja, ook jarenlang hemdjes gebreid voor 'de zwartjes in Afrika'. Nooit iemand daar gezien met haar hemdjes, maar het hield haar wel van de straat.
Zo fijn dat ik een paar jaar terug deze enorme bundel voor het kleine bedrag van 2 euro kocht bij de Kringloop. Kan ik zijn vileine woordgebruik nog even terug lezen.
En in het Engels klinkt Enormous toch anders (en beter) dan Enorm. En gaat er sowieso iets door vertaling verloren. Maar dat is een ander onderwerp.
Was in de tuin wat aan het snoeien en bekijken wat er allemaal groeit. Zag een Roodborstje op een tak zitten. Hipte dichterbij en zat vlakbij me. Wat een koddig vogeltje. En niet bang voor mensen. Ik bewoog niet hoor, want vond het veel te leuk om te kijken wat het Roodborstje allemaal deed.
En alles waar ik me verder zorgen over maak vandaag, verdween met dit vogeltje.
Goed onthouden als er op mijn werk weer gezanik en gezever is. En als (alweer) de belofte van Grote Veranderingen wordt gegeven en alle nieuwen (weer een heel roedeltje, zonder ervaring in dit vak) blij denken dat dit echt waar gemaakt gaat worden. Terwijl ik zie dat de nieuwen direct alweer te zwaar belast worden om straks opgebrand weer af te haken of elders hun heil zoeken.
Roodborstje, vlieg maar lekker heen waar ze goed voor je zijn. En er lekkere hapjes op je wachten. En een warm nestje.
Van o.a. Vlasje leerde ik de kunst van het kijken naar wat er allemaal wel is. Vooral dichtbij huis. De tuin, de planten, de insecten, vogels.
Tel je zegeningen. En dan blijken dat er aangenaam veel te zijn. Als je je er maar voor openstelt. Want zeuren en klagen en achterdochtig over alles zijn is makkelijker en daarmee krijg je veel meer mensen met je mee - hele kuddes soms - dan het simpel te houden en te kunnen relativeren. Is het werkelijk zo? Hebben we het zo slecht. Weten we wel wat slecht is? Weet ik dat?
En:
Wat doet er nou echt toe?
Dus vanochtend kwam de zon achter de daken vandaan, deed ik mijn tuindeur open - lekker die frisse lucht - en ben ik een beetje gaan kijken in mijn tuin wat er aan onderhoud nodig is, maar vooral kijken naar wat er al opkomt. Hoef ik niets aan te doen; dat doet de natuur. Groeikracht.
Lekker de vlinderstruik snoeien (ooit gekregen als stekje van Pourquoi Pas) want las in een tip van Gardener's World dat het nu de tijd daarvoor is. En al snoeiend kom ik zaken tegen die ook wel anders mogen en kunnen.
Even de schutting repareren (van waaibomenhout, neergezet door de buren, dus weinig goeds aan te doen, meer cosmetisch), dus blij met mijn schroef/boor accumachine.
Kopje koffie buiten kunnen drinken, met mijn hoofd in de zon. Voor het eerst dit jaar. Op mijn eigen terrasje. Heerlijk hoor. Kan gewoon buiten zijn, in mijn eigen tuin, mijn eigen dingen doen, lijf beweegt en kan het allemaal aan.
En zo vanzelfsprekend is dat allemaal niet. Vrijheid om te doen wat je graag wil en de mogelijkheden ook nog eens daarvoor. In een veilige omgeving, met een vrije geest en dito lichaam.
Altijd zit de lees/computerbril in het voorvak van mijn hutkoffer. Altijd. Tot ik vandaag in de trein even wat online wilde lezen en ik misgreep.
Brilletje was er niet. Noch de brillenkoker die ik al vanaf mijn 13e heb. Bijna antiek. Vintage!
Zonder leesbril zie ik niet scherp op een beeldscherm en daar moest ik toch echt de hele dag achter werken. De trein reed al, dus terugkeren was geen optie en zou bovendien te veel tijd vragen.
In mijn hoofd even snel de slimste opties nalopen. Op het aankomststation was een boekwinkel en had ik daar ook niet uit mijn linkerooghoek ooit van die brillen zien hangen? Zou hij al open zijn?
En zo niet, dan maar even hopen dat de winkels op tijd open zijn en moest ik een uurtje turen. Loop van het station langs een Etos en Kruidvat en weet dat ze daar ook leesbrillen verkopen.
Maar de boekenwinkel was al open en had brilletjes zat. Eentje passend bij de kleur van de liefde gekozen en blij dat ik nog geld genoeg op de rekening had daarvoor. Want zo'n brilletje bij de Hema of andere club zijn goedkoper. Maar niet miepen, het kan en het was er. Dus 'probleem' ook weer opgelost.
En uiteraard toen ik mijn laptop uitpakte, zat daar mijn brillenkoker in. Oh ja...was het kennelijk zo zat aan het eind van de werkdag dat ik de hele reutemeteut in die tas heb gedonderd. Niet goed; altijd nadenken en vaste routines volgen.
Liep ik toch nog even op de terugreis bij de boekenwinkel binnen. Of ik mijn geld terug wilde? Nee hoor...nu heb ik ook een reservebril op kantoor. Altijd handig! Maar had een leuk gesprekje vroeg in de ochtend en op de terugweg. Dat doet een mens goed.
Bedankje voor trouwe lezers en reageerders. Hou van jullie en stel commentaar zeer op prijs.
Als ik zie hoe liefdevol en respectvol lezers bij Vlasje reageren, dan weet ik dat liefde altijd overwint. Het goede en het lichte. Hou een beetje van elkaar vandaag.
De hele week, vanwege de OV-staking, thuis moeten werken en wat was het ontspannen! Geen reistijd meer, niet moeten hangen aan een lus in de bus, staan in de trein en tegen de koffers en tassen van passagiers leunen. Geen prikkels. Behalve hoestprikkels.
Gewoon noest door kunnen werken. Geen zeurcollega's, gedoe op het werk (hele volksverhuizing was er net die week), opeens nieuwe beeldschermen op de werkplek, nieuwe systemen, waardoor zaken niet werkten, verzin het maar. En die leidinggevende die er nog steeds geen inzicht in heeft, maar waarschijnlijk gewoon blijft 'hangen' bij gebrek aan beter. Want eind van het jaar is het toch einde verhaal of gewoon door omdat we de aanbesteding hebben gekregen.
Management is bezig met de verpakking, niet de inhoud. En alweer een afscheidsfeestje. Is normaal, opstappers. Wil ik ook graag bij horen.
Ook de hele week hoesten en snotteren. Snot is nu wel bijna over, maar hoesten blijft nog even aanhouden. Mijn ribben doen er pijn van. Ik hoest namelijk nooit als een beschaafde dame, maar als een boze bootwerker die een zieke zeehond nadoet.
Vandaag dus maar weer een portie (kippen)soep maken, oh, misschien wel Surinaamse Pindasoep, doet me altijd zeer goed en niet hoeven nadenken over wat ik moet eten is ook fijn. De supermarktmedewerker vroeg al of die peper eigenlijk erg heet was. Zeker!! Enorm heet, dan komt mijn verkoudheid lekker los.
En eerst maar eens lekker douchen met een geur die me aan Dampo doet denken. En opeens komt ook eventjes de zon achter de wolken vandaan. De was draait dus straks weer schone kleding in de kast.
Klein leed natuurlijk. Snap ik prima. Is straks weer over.
En dat gezever rondom mijn moeder en zus en regelzaken maken het ook niet luchtiger. Of laat ik teveel invloed hebben. Maar zie ook dat mijn moeder dit gedrag al jaren vertoond. Niet willen kiezen en alles bedekken met de mantel der liefde. Dat die mantel mij nooit bedekte omdat ik daar niet over piekerde om aan mee te doen en wel aangaf hoe ik over zaken dacht en daar ook naar handelde, tsja, daar pluk ik dan nu de wrange vruchten van.
En zij ook, want al jaren alles afwijzend wat haar kinderen voorstelden. Hoeft niet, wil ik niet, niet nodig. En met elkaar om de tafel zitten wordt nogal ingewikkeld. Een zus, buitenlandse broer en ik hoeven incestbroer eigenlijk niet meer te zien, de anderen vinden dat wij nogal hard zijn daarin. Is toch niet zo erg verkrachting? De rest gaat wel met incestbroer om. Dus 'gezellig' en in harmonie zaken regelen is nogal gecompliceerd. Plus dat er eentje in het buitenland woont.
Dus goed voor mijzelf zorgen om 'oud' te kunnen worden, dat is nu precies iets wat me geen bal interesseert. Op die manier oud of uberhaupt oud worden hoef ik helemaal niet. Wel nu graag kwaliteit in plaats van kwantiteit.
Nu werd ik onlangs bijna twee keer aangereden door een auto heel vroeg in de ochtend en toen dacht ik toch eventjes dat zo met mijn hoofd op de stoeprand stuiteren in de nattigheid en kou nou ook niet mijn droomscenario is. Kon op tijd mijn stuur omgooien. Gelukkig.
Toch hangen aan het leven kennelijk. Moest ik wel een beetje om mijzelf lachen. Dramaqueen!
Ja, kom maar door Brigitte Kaandorp!
Schud de ellende uit mijn kop en ga wat DOEN!! Eerst even lippenstift opdoen. Dat helpt altijd al.
En voor je het weet is het alweer 05.30 uur en gaat de wekker. Dus vandaag weer in the Rat Race.
Dacht dat ik, om wat dingen te hebben om naar uit te kijken, in ieder geval een ticket voor de Vermeer-tentoonstelling te boeken.
Jammer de bammer dus. Gisteren gestart. Nu al alles weg! Alles!
VERMEER: 10 FEBRUARI 2023 T/M 4 JUNI 2023
Op dit moment zijn er geen tickets meer beschikbaar voor VERMEER. We bekijken de mogelijkheden om meer mensen de kans te bieden de tentoonstelling te zien. Houd onze website en social mediakanalen in de gaten.
Moest vorige week in ieder geval soep maken. Dan eet ik toch groenten, ook al heb ik er geen zin in, door snothoofd en gezanik en gezever en het geeft me altijd een voldaan gevoel, zelfgemaakte soep. Weet wat erin gaat en dat het vers is.
Kan ook variëren ermee. Met noedels erbij, extra sambal, geroosterd brood. Zo blijft het lekker. Ook zonder. En niet na hoeven denken wat ik ga eten; ook fijn.
Jullie ook van die gerechten die altijd verwarmen?
Heel even voelde ik dat ik van nut was in het werk wat ik doe.
Lang gesprek gehad met iemand die gewoon werkt en netjes zijn eigen broek ophoudt, maar een hoge jaarrekening kreeg van zijn energierekening en daarboven op een verdubbeling van het maandbedrag. Dus had achterstand. Hoe kon hij dat nog allemaal betalen of afbetalen. De energiemaatschappij gaf aan dat hij toch, om voor een regeling in aanmerking te komen, eerst het hoge maandbedrag moest gaan betalen. Niets aan te doen. Betalen of afsluiten??
Geen dramatische schulden, alleen die hoge jaarafrekening. Daar hoeft hij niet bij ons voor aan te kloppen. Wij kunnen daar niets mee. Ook niet bij de gemeente. Alleen als je een minimuminkomen hebt of een uitkering, dan krijg je de energietoeslag. Of als je in een schuldentraject zit. Zit je boven die grens, dan is het jammer, maar mag je alles zelf oplossen. Geen vangnetten voor normale inkomens. Al las ik wel onderstaande over een noodfonds vanuit de overheid:
Lijkt soms erop alsof je beter uit bent door niet te gaan werken en voor al die toeslagen dan wel in aanmerking te komen. Hoe krom is dat? De kromheid van al die systemen, dat je ook 10 kilometer verderop in een gemeente beter af bent op sociaal gebied. Vreemd toch? In zo'n klein landje.
En diegenen die al die regels bedenken hebben echt nooit aan den lijve ondervonden hoe het is om lastig rond te komen, jarenlang en niet een weekje voor een tv-programma of zo, terwijl je toch werkt. Zelfvoorzienend bent.
Jajajaja...ik snap goed dat aan de andere kant van de wereld mensen niks meer hebben. Door natuurgeweld of iets wat wij elkaar aandoen.
Maar ik vond het prettig te horen aan het eind van het gesprek dat hij blij met mijn telefoontje was. Dat hij even stoom kon afblazen zonder dat hij direct hoorde dat hij dit moet en dat moet en etc etc. Want dat kon hij zelf ook wel bedenken. Maar even bevestiging dat het een nare situatie is en dat dit niet meevalt. Dat hij niet de enige is in deze situatie.
Omdat mijn zuster heel geraffineerd telkens geld van de rekeningen van mijn moeder haalde en op het laatst ook haar eigen rekeningen door haar moeder liet betalen, zelfs het attente bloemetje betaalde mijn moeder zelf, kortom onbetrouwbaar met geld van mijn moeder is, regelde mijn broer een andere pincode op de rekening courant. De andere rekening, waar ze niet zo vaak mee betaalde moest nog. Kwam hij niet aan toe. En ja, had ik dus eigenlijk moeten regelen. Stom van me.
Zag dit weekend dat zij toch weer een pasje van mijn moeder in handen had. Belde mijn moeder. Wat was er aan de hand en weet mijn moeder ervan?
Nou ja, het was zo, dat dit even nodig was (niet waar financieel gezien) en jullie wonen allemaal ver weg en dus vroeg ze de stelende zus weer. En gaf haar pasje uit handen.
Niet zo fraai dat ik even uit mijn slof schoot, heel boos werd en tegelijk ook verdrietig en vroeg of ze vergeten was wat er was afgesproken (ja, eerlijk gezegd denk ik het wel, zeer zeer kort geheugen en denk ik ook nog rete selectief). Mijn andere zus had nota bene de dag ervoor nog geld voor haar gepind. Moeder heeft roedeltje kinderen en altijd blijven denken (dat heeft die zus er heel goed ingeramd dat alleen ZIJ alles doet voor haar) maar nooit vragen, dat iedereen nee zegt op een verzoekje.
Oh ja, heel normaal om gewoon verder te gaan met die persoon als die van je steelt. Heeft toegeven dat ze meer pinde dan alleen maar voor mijn moeder, maar praat dit goed omdat zij zo vaak en enorm goed zorgt. Eigenlijk het allerbeste en de rest doet niets.
Kom maar weer hoor. Ja, regel dat maar weer voor mij. Geen advies aan mij of mijn broer of andere zus vragen. Doodgeluld door steelzus.
Maar ze kent niet anders, bleef ook gezellig samen met mijn vader die nog veel ergere dingen deed. En kan ook niet eens lekker boos worden. Ze allemaal een rotschop geven. Duidelijk zijn. Donder of die geit of die kool eruit!
Het is dan wel een klootzak, maar wel MIJN klootzak en anders is ze natuurlijk helemaal alleen. Nou kind, jij weet niet hoe dat is.
Nee. Natuurlijk niet.
Niemand heeft het zo zwaar.
Heb opgehangen, niet netjes afgesloten, want ben er helemaal klaar mee. Iemand die zo graag besodemietert wil worden. Maar ook hoe makkelijk dit kan en ook gaat.
Duf hoofd, jammer genoeg niet lekker loskomend snot (ok...dat klinkt vies, maar lucht wel op). Ga straks nog wel even stomen. Iedere paar uur wakker in de nacht, maar goed; dat is even niet anders. Hoort erbij. Geef nooit snel toe aan ziek zijn, maar doe het nu maar even wel. Anders kan ik het straks bezuren. Dat ik op halve kracht toch denk dat ik zo onmisbaar ben op mijn werk (echt niet!) en ik perse daar moet zijn. Al zo vaak aangegeven dat de backup geregeld moet zijn, maar men wil niet doorpakken. Zou bijna schrijven: eigen schuld (van de werkgever).
De laptop van mijn werk die niks meer doet, gebeld daarover met de helpdesk en via zoom ook nog met een ict collega en ik moest alles maar even opnieuw doen en hahah...dan is het juist prettig dat u ziek thuis bent. U heeft de tijd. Kost een uurtje of twee.
Maar niet de concentratie noch inspiratie. Misschien kijk ik vanmiddag wel. Mijn eerste koffie en ik proef en ruik het dus dat is al weer positief.
Zag dat er van de rekening van mijn moeder door haar energiebedrijf een enorm bedrag was afgeschreven. Nu vind ik dat zij haar huis altijd vrij warm houdt (de oude Prins Bernhard had zijn werkkamer altijd op 27 graden verwarmd, zoiets denk ik bij mijn moeder ook), maar snap ook wel dat als je 80+ bent, je het veel sneller koud hebt. Maar duizenden euro's bijbetalen, terwijl ze al een vrij hoge maandfactuur had?
En ze wist niet eens dat dit was afgeschreven, want bankiert nog op papier, dus ergens eind van de maand zou de verrassing komen. En ondertussen niet genoeg meer op de lopende rekening om de maand door te komen. Dus belde haar en legde een en ander uit. En of het goed was dat ik van haar spaarrekening geld overmaakte naar haar betaalrekening. Oh ja, doe maar kind. Want dat gaf laatst toch ook al zoveel stress, toen ze niet kon pinnen (Toen mijn zus geld naar haar eigen rekening had overgemaakt, zeer regelmatig). En of ze al een eindafrekening had gehad. Nee, wist ze nergens van. Was er wel beduusd van. Dat kon toch niet kloppen! Ze lette altijd goed op (dat is dus niet zo).
Heb maar even contact gezocht (nou ja even, je moet wel weten hoe je het snelste met de klantenafdeling in contact kan komen) en daar dingen uitgevraagd en opgevraagd. AVG doen ze niet aan, als je maar de geboortedatum goed hebt en het rekeningnummer weet waar de rekening vanaf werd geschreven dan BEN je die persoon. En kennelijk heeft ze een slimme meter, dus een nulletje verkeerd gezet zal ook wel niet kloppen. De eindafrekening was vorige maand al verzonden. Per post altijd, denk ik, tenzij mijn stelende zus ook dat anders heeft geregeld, dus heb de specificatie nogmaals laten verzenden. Kan natuurlijk niet naar MIJN email adres, maar wie weet krijg ik dat nog wel geregeld als die op papier alweer 'kwijt' is.
En dan nadenken over hoe mijn moeder het komende jaar niet weer zo'n enorm bedrag moet bijbetalen, maar met nieuwe een maandrekening van bijna EUR 500,-- mag ik toch hopen van niet. Mag ze blij zijn dat ze geen woonlasten heeft en het kan betalen. Ik zou dat niet kunnen. En ik werk! Ben blij met mijn contract voor langere tijd voor lagere prijzen dan die van nu.
Heel vaak met haar aangekaart of ik naar haar contract kan kijken. Of het elders niet goedkoper kan (ook voor de energiecrisis), maar nee hoor, teveel gedoe. Laat maar. Idem haar ziektekosten, waar ze ook al jarenlang de hoofdprijs voor betaalt. Terwijl ze nul medicijnen slikt en geen chronische ziekten heeft. Alleen 2 nieuwe heupen, maar dat is ook alweer 10 jaar terug en daar blijft ze maar op terugkomen, dat die heel heel kwetsbaar zijn. Nou nee hoor. Maar ga je dat tegen jezelf zeggen, dan geloof je dat ook. En ga je je daar ook naar gedragen.
Ze zegt dat ze elke avond de thermostaat lager zet, maar ze is vergeetachtig geworden, dus kan best zijn dat dit erbij inschiet. En dan loeit de hele dag en nacht de kachel. En ik denk dan ook in alle kamers. Maar onderzoeken dus en kijken of het zin heeft, want nogmaals; haar korte termijn geheugen is zeer kort. En nieuwe dingen aanleren dat gaat 'm niet meer worden.
Iemand een idee? Misschien zo'n van afstand instelbare thermosstaat? Alleen heeft mijn moeder geen smartphone he...en zal die ook niet meer aanschaffen. Verder baal ik dat een andere zus zou regelen dat er een noodknop zou komen. Nog niets over gezien of gehoord.
Zo moeilijk is dat niet. Hak de knoop door en vraag aan. Twee maanden terug al. Maar ook dat moet ik loslaten. Zij zou dat regelen in overleg met onze moeder en andere zus en broer.
Spelen kwam er niet veel van, de eerste dag dat ik op kleindochter oppaste. Want ze was hangerig, koorts en snottebellen. Wel even kort naar buiten geweest, maar ze deed maar even een paar keer met de schommel en toen gaf ze al aan dat we naar huis moesten.
Onder een dekentje op de grote stoel (love-seat heet het ding officieel), lekker weggedoken in de kussens. Voorlezen over verhaaltjes van Fiep en he...die kat staat ook op jouw bekertje. Mop heet de kat.
Maar op een gegeven moment wilde ze (had haar moeder ook al aangegeven dat ze dit zeer leuk vond) even een filmpje kijken. Dacht dat ze daarbij wel in slaap zou vallen. Nee dus.
De horreur!
Stomme filmpjes!!!
Zo'n YouTube-familie die werkelijk alles online zet. Dagelijks. Nou ja, niet echt, want alleen maar happy de peppie en kijk ons eens klef en gezellig zijn met elkaar. Van die filmpjes kunnen ze leven. Want zo populair, iedereen (en ik dus ook) draagt door het kijken naar die filmpjes (kennelijk verslavend) mee aan het vergroten van hun inkomsten. En daardoor wonen ze nu in een grote vrijstaande villa.
En nu wil ze ook een zwembad, het kind. Liet haar nog wel de foto zien van het opblaasbadje van vorige zomer. Oh ja.. Kan je zeggen dat jouw oma ook een zwembad in de tuin heeft. Tsja...is natuurlijk geen indoor zwembad met sauna and room for a pony..
Maar hoop vandaag gisteren het kind (die alweer stukken vrolijker is, geen koorts meer en ook geen droopy eyes) van die familie weg te houden.
Want man man man...wat een verschrikkelijkheid. Dat je je vergaapt aan het leven van anderen, maar waarvan ieder weldenkend mens zich toch werkelijk moet afvragen of het vooral voor hun vier kinderen wel gezond is. Constant gefilmd worden, constant 'leuk' moeten zijn, er netjes en gekamt en gepoetst bijlopen en dat je gaat denken dat alles wat je doet heeeeeeel belangrijk en interessant, zelfs iets smaakmakend voor 'de cultuur' is. En die kinderen hebben geen zeggenschap over hun optreden online. Staat over honderd jaar nog te bekijken her en der en door iedereen. Geld verdienen aan en over de rug van je kinderen. Bah!
Mijn kleindochter maakte vangisterenochtend vroeg direct al waaiers van papier voor haar zusje, moeder en vriendin van school. Lekker vouwen en plakken. Lange leve de lijmstift van de H ema. En knipte mooie plaatjes uit.
Ik lakte haar nagels in verschillende kleuren. En ze leefde zich uit aan het make-up speelgoedsetje nog van Kerstmis, wat hier nog stond. Oogschaduw onder de ogen uiteraard. Je bent trendsetter of niet.
Speelt schooltje met spulletjes.
Zo direct even kijken of het droog is en we niet wegwaaien, dan gaan we naar de speeltuin hier in de buurt (om de hoek hahah). Even een frisse neus halen. GEEN youtube gedoe. Ik werd gisteren tureluurs van het helikoptergedrag van smoeders.
Maar eerst een huis met een deur en een balkon en trap naar buiten maken van lego en duplo. En ondertussen fantaseert ze er weer een verhaal omheen, al bouwend. En die fantasie, dat is iets waar je je hele leven profijt kan hebben. Geen voorgekauwde filmpjes.
Even lunchpauze met poffertjes (het sneeuwt Oma!) en voor mij een volkoren bolletje en dan toch die verschrikkelijke familie. 1 filmpje heb ik beloofd en dan klaar en hup verder met onze eigen fantasie. Grenzen aangeven al vroeg aanleren. :)
Niks hiervan gefilmd en al helemaal geen geld aan verdiend. Onze eigen veilige wereld.
Nu ben ik zelf hangerig en snottebellen, die in mijn hoofd blijven zitten, niet lekker loskomen, dus zal wel aangestoken zijn. Moet ik zelf maar een beetje lief zijn voor mijzelf. Wilde helemaal mijn bed niet meer uit en ook nog gezeik met de laptop van mijn werk, dus gaf ik mijn portie aan Fikkie. Klaar ermee.
