Takkentrut

Thuis moeten werken de laatste werkdag van de week, want er was alweer een OV-staking. Zat me er al helemaal op te verheugen. Door mijn functie moet ik elke dag op kantoor aanwezig zijn namelijk. Kon zelfs een beetje uitslapen.  Geen geruis van de werkvloer (open ruimte, geen kantoortuin, maar meer kantoor-sahara) en collega's, beetje jammer want vrijdag is op zich een fijne dag. We maken het vaak gewoon gezellig met elkaar en ik merk dat ik daar ook echt mijn best voor doe. Om het luchtig te houden. Vol te houden.

Wil niet dat zure zeurwijf zijn. Of de beroepsklager. Lach er maar om, maak op tijd een grapje en vooral een compliment, dan rollen we ook door die dag heen. En ach, die nieuwe collega praat graag over zichzelf de hele dag, dus dan hoef ik ook niets te delen of te zeggen. En hij weet na een weekje in dienst te zijn overal al alles vanaf. Tuurlijk. Ook makkelijk. En alles wat iemand zegt te hebben meegemaakt...hij heeft dat in overtreffende trap meegemaakt. Veel erger. Heeeeeeel erg. En wij horen het in geuren en kleuren. 

Heerlijk de dingen kunnen afwerken die ik die dag wilde en moest doen. Goed overzicht op wat er nog moet, geen spoedklussen dit keer en jawel, uiteraard een mailtje om 16.55 uur waar ik wat mee moest. Maar zorgde dat ik deed wat moest, maakte me verder er allemaal niet druk over en zeker niet over hoe ik sommige collega's bezig zie. Dat is niet mijn ding. Ga ik niet over. Hou ervan om de volgende werkdag te hebben uitgewerkt wat er te doen staat, dus even wat extra tijd voor genomen. Nodig voor mijzelf om overzicht en rust te houden.

Ik bepaal het beleid niet, heb er nul invloed op (dat ik de indruk had van wel dat is een illusie en frustreert alleen maar, dus niet meer intrappen). Men neemt zeer graag onervaren mensen aan (die zijn goedkoop) of mensen die een afstand hebben tot de arbeidsmarkt (oh...zo eentje was ik ook op papier, ondanks mijn ruim 40 jaren werkervaring, maar wel met extra subsidie) die dan opgeleid moeten worden wat de ervaren mensen weer zeeën van tijd kost, maar dat hindert niets. En altijd fijn, elke paar maanden wel een afscheidsfeestje. 

Heb dit al een paar jaar gezien, er zit geen verbetering in het geheel, mijn mening er over gegeven, maar die doet er dus niet toe. Ook niet dat de ervaren collega's allang opgestapt zijn, of opgebrand. Doet er ook niet toe. 

Dus voor mijn eigen gezondheid is het beter om mijn eigen plan te trekken. Wat ik moet doen om dat zo goed mogelijk te doen, er te zijn voor cliënten in hun eerste contacten met ons en voor de rest op tijd een dagje vrij nemen als ik over dreig te koken. En solliciteren natuurlijk. 

Onze manager is familie van Rutte; lacht alles weg en alles komt wel goed en heeft nergens een actieve herinnering aan als het erop aan komt, dus dan weet ik ook waar ik aan toe ben. Paling in een emmer snot-methode.

Want wat levert dit kritisch zijn mij nou eigenlijk op, behalve slechte nachtrust en ergernis dat niemand (vooral de opdrachtgever) dit doorziet? Dat onervaren beginners het werk doen waar zij duur voor betalen? Dat ik op Sis van Rossum lijk? Die ik enorm bewonderde om haar eigengereidheid en kennis.

Even langs de kringloop geweest. Niet echt iets nodig, even neuzen en zag een wasmand. Die had ik wel nodig want de mijne had een grote barst dwars door het hengsel en zijkant. Plasticmoeheid schat ik in. De wasmand paste precies in mijn fietstas. Ook fijn, dan kan ik dat allemaal zelf sjouwen en halen. En een lekker ritje even in de laagstaande zon. Eruit, weg van binnen zitten. 

En een bosje tulpen gehaald. Of 2 voor de prijs van 1. Takken uit eigen voorraad.