Een tijdje terug vroeg mijn leidinggevende of ik iets voor haar, mail van een overheidsinstantie, centraal kon opslaan (haar taak, maar ze was er niet die week) zodat het team 'erbij' kon, want ik beheer de inboxen en zag die mail dus binnenkomen.
Het was een hele drukke ochtend (goh...heel vaak zo). Zag de mail binnenkomen, maar ik had verder geen instructies gehad WAAR ik eea moest opslaan en hoe en helaas was de informatie maar eenmalig te downloaden, dus dat voelde als een klein beetje druk op mijn ketel. Naast al de andere drukzaken.
Kreeg accuut een hoestbui. En herkende ook direct dat mechanisme. Ik hoestte niet. Was niet verkouden of zo. Geen astma. En dan toch zo hoesten dat men 3 kilometer verderop vroeg of ik ok was.
Stress.
Verkeerd ademen denk ik. Weet ik. Snap ik. Doorzag ik. Nu nog een zak erbij. Van papier dan, niet in menselijke vorm.
Dat snappen, gaf al (letterlijk) lucht. Mijzelf dus weer rustig gedacht.
Snapte ook dat ik het kon oplossen door aan de collega's te vragen waar zij de informatie dan vinden als het is opgeslagen. Wat is het pad? En eenmaal bekend, was het een eenvoudige klusje.
En was mijn hoestbui weg.
Later in de trein terug bedacht ik of ik dit vaker heb? Of zo reageer op stresszaken. En wat levert dat dan op?
Niks levert het op, behalve dan hoestbuien. Dus wil ik mijzelf aanleren om bewuster te ademen bij stressmomenten. En een keelsnoepje bij de hand leidt ook af. Dus daar zeul ik kilo's van mee in mijn veel te zware tas naar mijn werk. Er zit in die tas teveel - Je weet maar nooit - zooi.
Een soort van Mary Poppins ding:
5 opmerkingen:
Vroeger had ik ook altijd een tas bij me met van alles en nog wat, iets met je verplicht voelen om voor elk proleem een oplossing bij je te moeten hebben. Tot ik erachter kwam dat sommige dingen er al jaren in zaten. Dus leegmaken die tas en alleen meenemen wat ik echt nodig heb. En nu ik het zo schrijf valt het me ineens op. Je kunt die volle tas ook zien als symbool ,want ook op andere vlakken dacht ik vaak dat ik dingen op moest lossen ook als dat niet direct onder mijn verantwoording vielen.Dus mezelf maar eens aangeleerd om wat vaker nee te zeggen en niet alleen die tas is lichter ook mijn gemoed.Ans
Goed dat je het hoest-mechanisme door hebt. Dan kun je al snel ingrijpen
Is een schooltas op wielen niet iets voor jou? Dat is een soort rolkoffer waarin je heel veel kwijt kunt, zonder dat je hoeft te tillen. Alleen bij het in- en uitstappen natuurlijk, maar dan duw je de stang in en tilt hem op aan het handvat.
Een hartelijke groet van Jo.
Een hartelijke groet van Jo.
Aansluitend op het verhaal van Ans over tas en verantwoordelijk voelen om ook voor anderen dingen bij je te hebben: laatste gingen we met familie lunchen en eens nette kleren aan en klein bijpassend tasje erbij ipv mijn grote zaktas.
Vroeg partner of zijn hele grote portefeuille in mijn tas kon (hij ging betalen en houdt niet van pinnen) Nee dus, alleen mijn pasjeshouder, telefoon en zakdoekje en keelsnoepje pasten in mijn mooie tasje.
Als we bv met vakantie gaan mag ik ook nooit veel meenemen maar ik moet wel ALLES bij me hebben
Heb je wel eens aan yoga gedacht?
Marijke
Een reactie posten