Een Frank de Grave

Was een tijdje terug op weg naar een museum, maar toch langs mijn moeder gegaan. Het zeurde al langer in mijn hoofd dat ik daar voor mijzelf dingen helder moest krijgen. In plaats van dingen zelf in te vullen of te raden. 

En verdomd...zag de fiets van Steelzus staan. En in de gang een gevulde boodschappentas (mijn moeder zal echt nooit op een zondag boodschappen gaan doen). Zo liep het al jarenlang. Steelzus deed boodschappen voor haarzelf en eentje voor mijn moeder en liet mijn moeder voor de hele bups betalen. Zonder bonnetje maar wel zo stom om te pinnen. Dus zichtbaar. En daarmee een afwijkend patroon te laten zien in de cash opnames op de rekening van mijn moeder.

Steelzus was omslachtig bij het bureautje van mijn moeder bezig met geldzaken. Geldzaken? Ja....onze moeder had te weinig geld voor de hulp in huis. Hoe moest dat nou? Oh oh oh oh oh (dan hoor ik direct in mijn hoofd; Scheurgras mevrouwtje!).

Vroeg aan mijn moeder of het klopte dat ze niet genoeg meer in huis had. Die verandert bij mijn zus dan in een onzeker mensje. En door haar dram- en dwanggedrag nog meer. 

Jaja.

Op haar verzoek even gaan pinnen ergens in de buurt. Gelukkig werkte de geldautomaat daar nu wel. En ik wist toen ik de deur achter me dicht trok, dat zuslief 'm zou peren. Zag eruit als een heterdaadje. Maar nul bewijs, alleen buikgevoel. Want nee hoor, ze had geen boodschappen gedaan voor onze moeder. Toch stond er in de tuin een nieuw ding . Een ding zo groot, kan mijn moeder niet zelf halen en bovendien rijdt ze vanaf december al niet meer in haar auto. Dus hoe komt die daar en hoe is dat dan betaald. Zie niets op de afschriften. Cash dus. Waarschijnlijk door steelzus geregeld. Zoals ze ook altijd dingetjes voor haar koopt die ze zelf wil en leuk vindt en totaal niet de smaak van mijn moeder is. 

Vond de zaken van de notaris. Gewoon een voorlichtingsfolder. Niets wat getekend moest worden. Wel in rekening gebracht dat uurtje factuurtje. Ja...had ze maar betaald, maar ze wist niet waarvoor. Had die broer toch ook even kunnen regelen dat er een creditnota komt. Was zijn zakenvrindje. Heb het met hem erover gehad, maar hij blijft zich in vaagtaal uiten. 

Baal ervan hoe mensen zo gemakkelijk kwetsbare mensen misbruiken, tot aan familie - juist familie, aan toe. Andere zus appte ik later dat ik zag dat er niet gepind was door haar. Zou ze iedere 2 weken toch doen. Oh maar smoeders zei dat ze dat al gedaan had.

Uhm..

Dat had ik je zo kunnen vertellen van niet. Voortaan even checken bij mij lijkt me handiger. Appje is zo geschreven. 

Moeder durft niet meer te pinnen, want stel dat ze de pincode niet weet en voor schut staat. Nu is mijn moeder ook niet helemaal jofel. Noch eerlijk. Zint iets haar niet, dan zegt ze dat nooit recht voor haar raap omdat ze bang is dat mensen dan wegblijven (gewoonte in de familie, of je ziet je kleinkinderen niet meer, ook goede gewoonte. Daar hoeft ze niet bang voor te zijn, zo doet men werkelijk) en ze veel alleen is. Tegen mij zegt ze dit, tegen een ander dat. Dus hoe 'eerlijk' is ze tegen mij? 

We hebben zo aangeleerd om de hete brij heen te blijven draaien, want anders wordt die ander heel erg boos en agressief en verlaat hij mij (of in het geval van mijn moeder; vermoordt hij mij). Wij hebben eigenlijk thuis nooit goed leren ruzie maken en het ook weer goedmaken en oplossen. Dat heb ik dus pas veel later door schade en schande moeten leren. Maar ook dat ruzie maken niet erg is, wel dat je het nooit goedmaakt of uitpraat of excuses aanbiedt.

Dus gedoogt ze door haar angst daardoor kutgedrag. Maar ze gaf aan dat ze die pinzus nogal neerbuigend en kinderachtig vond doen als ze pinde. Dat smoeders het heeeeeeeeeeeeeeeel goed had gedaan. Jemig smoeders: ZEG DAN WAT. Laat je toch niet zo over je grenzen gaan. Gewoon zeggen dat ze niet zo kinderachtig tegen je hoeft te praten en klaar.

Al honderd jaar zo'n vertraagde reactie. Nooit direct en naar degene toe die het veroorzaakt.

Niet tegen mij klagen, maar bij de zus moet je zijn. Wees nou eens duidelijk! (Maar snap wel dat dit nooit meer gaat veranderen. Dit gedrag vertoont ze al jaren. Jaren.)

Ik voelde me bij thuiskomst helemaal in elkaar gefrommeld. Van de pijn, van het elkaar kwetsen, van de oneerlijkheid van het gezeik en mijn familie-systemen. Van mensen die enorm doordrammen of dingen bedisselen over het algemeen ook. Keer op keer op keer op keer. Onder het mom van het beste met je voorhebben. Of narcistisch gedacht dat zij WEL weten wat er echt speelt. 

En wat ik daarvan herken in mijn eigen gedrag. Hoe goed ben ik eigenlijk bezig? Zit er ook een drammer of een vermijder in mij (jajajajaja!!!!)

En dan de dag erna me zo beroerd voelen dat ik het niet meer trok. Ook in combinatie met drukte en druk op mijn werk, gewoon maar doorrammen en ja ondersteuning extra kan ik naar fluiten. Hoesten en snot en vooral benauwd, vooral dat,  maar meer geestelijke rotzooi denk ik. En die rotzooi is aan mij om op te ruimen of er minder om te stressen. 

Best wel ingewikkeld, jezelf een schop onder de kont geven om toch maar weer te blijven zien dat sommige zaken onveranderbaar zijn en ik daar niet mijn energie in moet steken. 

En dat ik moet blijven snappen en voelen dat ik ertoe doe (zit nog in de brugklas qua dat). 

En dat nobody fucks with Frank de Grave! (Op 8.52)