Gottegotgegot...mijn moeder en de familie weer door de bocht. En uiteraard ik ook met mijn gedrag. All part of the deal lijkt het wel. Dat mijn moeder nooit eens duidelijk is over wat ze wil. En tegen het ene kind dat zegt en het andere weer wat anders of precies dezelfde belofte maakt.
Ze rijdt nog auto of eigenlijk, er staat nog een auto voor de deur, maar daar durft ze eigenlijk niet meer in te rijden. Vanaf December was de auto al niet meer gebruikt. Nu rijdt mijn broer er even in, met moeder op de passagiersstoel, overal heen waar zij maar henen wil, maar de accu deed het nog wonderbaarlijk genoeg. Er is hooguit 50 kilometer dit jaar in gereden.
Bij mijn laatste bezoekje aan mijn moeder was ik nogal in de war. Want ze stelde voor dat ze haar auto aan mij zou overdoen. Overdoen? Nou mam, ga eerst maar bedenken wat je ervoor wil hebben. Gut...geen idee natuurlijk.
Wil ik dat wel. De auto van mijn moeder. Zou dat niet weer een enorm heisa geven in de familie?
Temeer daar ik ook wist dat mijn Steelzus heeeeeeeeeeeeeeeeeeel graag die auto wil hebben. Krijgen. Want betalen kan ze niet. En klein detail: Autorijden kan ze ook niet.
En geld om weer lessen te nemen heeft ze ook niet. Noch voor brandstof of verzekering. Maar dat moest dan mijn moeder maar betalen. Echt waar; schaamteloos! En mijn moeder doet dat ook nog dan, resultaat van oh..wat zielig en drammen van zuslief.
Al maandenlang zeurt ze mijn moeder aan het hoofd dat zij, als moeder de auto niet meer kan besturen, die auto wel voor de deur wil krijgen. Gewoon, handig. Ook al kan ze geen auto rijden dus. Knettergek!
Nu in de familie-app (Rot-uitvinding!) gaf een broer aan dat hij voor mijn moeder naar haar garage was geweest om te polsen wat ze voor haar auto wilden betalen, mocht ze die eruit doen. Dat was een hoger bedrag dan ik in mijn begroting heb om een auto van aan te schaffen. Maar enfin. Ik had al eerder aangegeven dat als IK zou aangeven dat ik wel interesse had er hommeles zou komen.
Dus gaf dat aan. (Misschien hou ik wel van een relletje..) dat er ook aan mij is gevraagd of ik de auto wilde als hij eruit moest.
En ja hoor. De steelzus was er als de kippen bij om aan te geven dat zij toch de auto van onze moeder zou krijgen.
Krijgen?
Zus....we hebben nog 5 andere familieleden; waarom zou jij die auto dan krijgen? Vind je dat eerlijk?
Andere zus gaf dus ook aan dat zij ook bij onze moeder had aangegeven interesse in de auto te hebben. Zij heeft al een auto en haar man ook. Maar goed, zij wilde 'm ook wel. Misschien wel voor haar dochters. En deze zus vond het ook nogal vreemd dat dan alleen steelzus een auto zou krijgen en de rest van ons niets.
Oh...bugger bugger bugger....Laat maar. Teveel gezeik en gedoe. Laat de steelzus aka dramzus die auto lekker krijgen. De duivel schijt toch altijd op een grote hoop.
Ben er zo enorm klaar mee.
Koop mijn auto wel bij een garage. Van mijn eigen geld. Op mijn eigen tijd. En op mijn eigen voorwaarden. En voor de rest ga ik wel lekker met de trein. Of de fiets.
14 opmerkingen:
Als ik zulke verhalen hoor (en dat gebeurt vaker dan je zou denken) vind ik het ineens niet zo heel erg dat ik enig kind ben. Wat een rotverhaal zeg!
Dit zijn de situaties waar ik denk: had ik maar een toverstok om dit op te op lossen. Maar direct daarna denk ik dan: het is maar goed dat ik geen toverstok heb, want de oplossing zou veel te drastisch te zijn.
Wat heb jij veel te stellen met dat gedeelte van je familie. Ik denk dat jouw besluit om het al dan niet aanschaffen van een auto op jouw voorwaarden te doen, de beste beslissing is. Anders loop je een groot risico om lange tijd het gezeur te krijgen over 'Maar jij hebt mama's auto gekregen/gekocht/overgenomen......'
Ik wens je alle moed en kracht toe om jezelf staande te houden tegenover zo'n energie en vrolijkheid slurpend deel van je familie.
Je moeder zou de auto moeten verkopen en dan het geld eerlijk moeten verdelen.
Maar ja, zo is je moeder dan weer niet, dat heeft ze in het verleden al vaak genoeg bewezen.
... bij ons in de familie: één dochter van schoonmoeder bezoekt haar moeder met kerst en met moeder's verjaardag. En dan ontdekt ze ineens dat haar moeder achteruit is gegaan qua gezondheid (iets wat de rest allang weet want we komen er elke maand en houden bijna dagelijks contact) en komen er ineens appjes dat wij (de andere kinderen en schoonkinderen) met moeder naar de specialist moeten gaan en wel nu. Zelf heeft ze daar natuurlijk geen tijd voor, want ze woont 20 minuten rijden verder weg dan wij. Da's dan het patroon in mijn schoonfamilie.
Je kan er soms maar beter om lachen!
ARGHH! Familie! Vaak vind ik het pijnlijk dat ik geen contact meer heb met mijn familie, maar het bespaart me toch ook maar een hoop gedoe.....
Wat een ellende heb jij met je familie! Vergeleken met jou valt het dan met mijn familie nog wel mee, maar ik heb nog maar met één broer contact, de overige twee zie ik vrijwel nooit. Mijn ouders en mijn oudste zus zijn al overleden.
Ook hier een geschiedenis van manipulatie en voor de gezamenlijke verantwoordelijkheid voor ouders weglopen. Helaas kun je je familie niet zelf uitkiezen.
Wat betreft de auto van je moeder: je zou hem gewoon kunnen nemen en je broers en zussen elk een deel van de waarde kunnen geven als een soort voorschot op de erfenis. Misschien wel eerst een document opstellen dat door je moeder ondertekend moet worden.
Gedoe komt er sowieso wel, ook zonder deze constructie, maar dan heb je mooi wèl je eigen vervoer, iets wat zeer welkom is in jouw situatie.
Een hartelijke groet van Jo.
Volgens mij, kan je moeder haar auto en of geld schenken aan wie ze wil. Alleen als ze dan binnen het half jaar overlijdt, valt de schenking weer tot de erfenis die volgens testament en erfrecht verdeeld moet worden.
Tenzij er ook nog een deel van je vaders erfenis verdeeld moet worden. Dan staat een kwart van haar vermogen onder voorwaarden vast, maar ze mag er wel over beschikken om van te leven.
Kortom, ze mag met de auto, denk ik, doen wat ze wil.
Zeg, dus gewoon, ik wil hem wel, en er is niets aan de hand, behalve een beetje ruzie, maar dat heb je toch al .....
Marijke.
Bizar, dat gedrag. Echt tenenkrommend.
Tja, sommige mensen...
Och ik had jou die auto graag gegund... Wat een gedoe weer met jouw familie... Sterkte!
groetjes, Alice K.
Gewoon loten.
Mijn ouders hadden 10 kinderen. Toen mijn moeder als laatste was overleden kom ieder kind aangeven wat zij/hij graag wilde bezitten. Voor sommige spullen waren meerdere belangstellenden voor en die werden verloot.
De collectie bidprentjes, mijn vader spaarde ze, was al na zijn dood verloot (10 belangstellenden) en ik bezit ze nu!
Nooit ruzie over gehad.
Janne
Wat een hebzucht.
Ik weet gewoon niet wat te zeggen, hier zijn geen woorden voor. Ik kan alleen nogmaals zeggen: laat het gaan, trek je terug, neem afstand en leef je eigen leven. Makkelijker gezegd dan gedaan weet ik. Gun het je dat er rust in de tent komt, misschien kan dat alleen door ze niet, of zo weinig mogelijk te zien/spreken. Ellendig dit.
Ruggegraat en een eerlijke houding tegen een ieder? Is toch helemaal niet drastisch.
Mijn oma heeft met alle kinderen tegelijk bij de notaris gezeten. Ieder kind mocht iets aanwijzen in huis dat ze dierbaar is. Van klok tot kast tot schilderij en bed. Ieder schreef het op, allemaal iets anders gekozen zonder overleg, iedereen akkoord ongeacht de waarde. De rest mag verdeeld dan wel verkocht en de opbrengst verdeeld. (Oma is trouwens bijna 100, dus dat het einde een keer komt is een gegeven) testament ligt vast en eklnkel met toestemming van alle kinderen kan het opengebroken. Dit tot onvrede van 1 van de 6. 5 anderen noemen hem mama's baby. Hij is 59. Tijd om je als een volwassen vent te gedragen.
Financieel is alles goed geregeld, alles gaat per rekening op een mailadres, mijn vader doet de administratie en zonder bonnetje geen geld. Boodschappen heeft oma niet nodig, eens per 3 weken gaat een tante met haar wat extraatjes halen en die levert een bonnetje in, kleding, bonnetje. Oma is nooit vrienden geworden met de pinpas en al 30 jaar gaat er iemand mee om te betalen en de rolstoel te duwen en met de bus gaat oma ook niet meer..
Kan me zo voorstellen dat je op 2 gedachten hinkt. Krijg allemaal de...of Ik accepteer dit niet. Het kost zoveel energie dat eindeloze gemanipuleer. Wij zijn met 5 kinderen en hebben altijd 2 aan 2 dingen met en voor moeder geregeld. Haar overgebleven waardevolle spullen staan hier op zolder in dozen. Door corona nog niet aan toe gekomen alles uit te zoeken. En kennelijk heeft geen van ons vijven er haast bij. Na haar overlijden hebben kinderen en kleinkinderen wel in overleg wat kleine spullen meegenomen, gebruiksvoorwerpen die ze aan oma doen herinneren. Misschien eens advies vragen aan een onafhankelijk persoon? Ik wens je sterkte
Een reactie posten