Wat mij opvalt bij de mantelzorg voor mijn moeder is dat een aantal van die mantelzorgers nogal angstig zijn.
Pas op!! U kunt vallen.
Pas op!! Het eten is over de datum!
Pas op!! Een drempel; gevaar!!
Pas op!! De chauffeur van de regiotaxi staat niet op de goede plek en gaat u vergeten! Ik ga elke rit mee dus, dan kan er direct ingegrepen worden mocht dit weer gebeuren.
Pas op!! U bent vergeten te eten. U snoept teveel. U valt af, ik weeg u elke week.
Pas op!! Boodschappen doen is moeilijk he; doe ik ongevraagd voor u.
Pas op!! In de tuin werkend kunt u vallen.
Pas op!!
Pas op!!
Lees een artikel over diverse soorten van ouderschap en daarin herken ik bovenstaande. Het te dicht erop zitten. Alle risico's willen dichttimmeren. Dus mag er nog weinig en kan er al helemaal weinig. Gevangen in je eigen huis door goedbedoelde bemoeizucht.
8 opmerkingen:
Mijn moeder heeft nu een rolstoel waar ze niet meer zelfstandig uit kan en dat is niet voor niks, want ze snapt niet of vergeet misschien dat ze heel erg slecht ter been is en het valgevaar daardoor groot is. We willen niet dat ze valt, maar dat wil er bij haar nog altijd niet in. Ze heeft heel veel aan zelfstandigheid moeten inleveren en dat is moeilijk voor haar en ze heeft een hekel aan alle betuttelingen. Begrijpelijk. Maar ik krijg nogal eens te horen dat ik 'samenspan' met de verzorging, als ze weer eens kwaad is. Ach ja, hoe zou ik zelf zijn in deze situatie...
Wat voorzichtige mantelzorgers betreft: dat kan ik niet zo goed beoordelen. Ik vind wel dat veel kinderen te voorzichtig worden behandeld.
Die voorzichtigheid maakt ook bang
Ongetwijfeld heel goed bedoeld allemaal, maar ik herken wat je zegt: alle risico's worden zoveel mogelijk weggenomen, en wat blijft er dan over?
Ja loslaten is moeilijk, van kinderen, van ouders op leeftijd.
Mijn zus wilde mijn vader in een tehuis stoppen, hij was verder nog kerngezond maar woonde in de binnenstad op één hoog. Voor hem geen enkel probleem, hij liep de trap meerdere keren per dag en bleef zo fit en sterk. Mijn zus vond het levensgevaarlijk dus wij hebben in dat tehuis gekeken en zijn ons kapot geschrokken. Daar zou onze vader zéér ongelukkig geworden zijn. Oké, wij zouden dan wat rustiger slapen maar ik had dat er zeker voor over. Ging wel elke dag even kijken of alles in orde was maar daar raakte hij ook geïrriteerd over😁. Moraal van het verhaal...hij is nóóit van de trap gevallen en heeft tot zijn dood daar gelukkig gewoond.
Voor kinderen vind ik: ze hebben hetr recht om eens te vallen, om deuken en lidtekens op te lopen. De pedagoog Korczak stelde: een kind heeft recht op zijn dood. Maar het blijft lastig als het om mensen / volwassenen of kinderen / gaat van wie je houdt, of voor wie je je verantwoordelijk voelt. Ik vind dergelijke zorg voor mezelf soms wel lief - en soms ook razend irritant!!
Hou maar op...ik ben heel slecht ter been en zeer op leeftijd.Laat mij mijn gang maar gaan,misschien tegendraads maar ik hoef niet betutteld te worden.
Betutteling lijkt me heel vervelend, ik doe het zelf niet. Niet bij kleine kinderen, niet bij ouderen. Ook niet bij mijn studenten wanneer ze over hun problemen vertellen of hun plannen met me delen. Advies geven doe ik wel, maar nooit op een manier die kleinerend of betuttelend over kan komen. En dat advies mag je ook volledig in de wind slaan, moet je helemaal zelf weten!
Een reactie posten