Niets

Mijn dochter was al voor dag en dauw het huis uit. Ik was vroeg (voor een werkeloze..) wakker en bedacht me wat ik deze dag - waarin het lijkt of iedereen het gezellig heeft - zou gaan doen.

Ben in de loop van de ochtend, na de abdicatie te hebben bekeken en geroerd was door de zichtbare emotie op de gezichten, op de fiets naar het centrum gegaan.

Mijn fiets ergens neergezet waar de vrijmarkt nog niet begonnen was en het laatste stukje gelopen. Had niet echt in mijn hoofd dat ik iets moest hebben. Sterker nog....ik had me voorgenomen om 3 x na te denken of ik wat ik dacht te willen kopen echt nodig had. Ik heb genoeg. Meer dan genoeg.

En dus kwam ik met niets thuis. Ik zag een setje blauwe bekers en een hele grote blauwe theepot. Maar bedacht me dat ik die alleen maar neer zou zetten en niet gebruiken. Voor de heb dus alleen. En kon voorbij lopen.

Heerlijk gevoel...niets nodig te hebben, maar nog meer; niets te moeten kopen. Voor het kopen, voor de hebzucht, voor het bevredigende gevoel van kopen....

Toch..en ik worstel daartegen, maar kan er op dit soort gezelligheidsdagen niet zoveel mee, ik voelde me alleen, ongezien, ongewenst, onnodig, overbodig.

Niemand thuis om mijn verhaal aan kwijt te kunnen. En zag natuurlijk alleen maar gelukkige koppels en gezinnen, allemaal gezellig de stad in.  En bedacht me dat ik gewoon nergens meer nodig ben.

Maar ik ben dan ook weer zo'n eigenheimer dat ik geen trek heb in de ach en wee en ik begrijp je verhalen. Laat me me maar even terugtrekken in mijn hol...het waait wel weer over dat gevoel. Ik zie dan ook liever niemand dus dat gezeik van mij over eenzaamheid moet ik maar met een flinke korrel zout nemen. Ik wil ook niemand zien. Ergens vind ik het ook wel heel prettig met niemand rekening te hoeven houden, dus ik zeur.

Het zal wel met de stand van de maan te maken hebben en dat mij zoon vandaag naar het buitenland is vertrokken.

Zo'n gekke meid...

Oranje nagellak gekocht bij de H ema.

Je moet toch iets om het gezellig te maken.

Mijn dochter moet morgen werken en mijn zoon vertrekt morgen met zijn nieuw aangeschafte auto (een tweedehandsje) naar zijn nieuwe werkplek in D enemarken. Hij moest verleden week 2 dagen in Z weden assisteren en eind van de week is zijn werkplek IJ  sland.

Trots op die kinderen van mij.

Nu nog op mijzelf.

Ondanks het advies van Rutte - niet zo somberen - lukt me dat niet elke dag. Misschien door een misselijk makend e-mailtje van die grote organisatie waar je automatisch lid van bent als je werkeloos raakt. Dat ik op tijd op een afspraak moet komen en me representatief moet kleden.

Goh....
Ja echt???

Zeg je dat tegen iemand van 52? Die een baan had in een representatieve sector.....Die al jarenlang werkt en weet hoe een wekker werkt?

Ik word hier zo recalcitrant van dat ik me voor heb genomen als Ma Flodder te verschijnen. En een uurtje te vroeg.

En de dag ervoor flink knoflook te eten. En opeens weer trekjes te hebben van Gilles de la Tourette...en gisteren na de film The King's Speech kreeg ik ooooooooooooooook iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinspiratie.

Wat een stomme vooroordelen. Alsof je na een aantal maanden niet meer weet dat je op tijd op een afspraak hoort te komen. En er verzorgd bij te lopen is ook fijn. Was het niet voor jezelf, dan is het voor de sollicitatiecommissie fijn om naar te kijken. Maar ja....moet je als werkeloze wel uit je joggingpak kruipen en van de bank afrollen en natuurlijk je dagprogramma helemaal omgooien...en uitslapen....goh....dat kan niet meer hoor...op tijd opstaan!

En dan heb ik het nog niet eens over het te verwachten uurtarief. 30 jaar ervaring down the drain. Een student bij McDonals verdient nog beter!

Des te meer reden om de zoektocht naar een leuke baan, in welke vorm dan ook, te intensiveren en bovendien de balans in de gaten te houden. Zie ik overal berichten over de komende vakanties...ik weet nu al dat dit jaar er geen vakantieplannen inzitten. Costa Tunesia wordt het.

Geez...ik ben gewoon sombertjes vandaag. Komt ook door de uitzending van Buitenhof van gisteren over de verschraling van de zorg en de staatssecretaris noemt dit dan Zorg op Maat.

 Ik zie mezelf al zitten, aanbellen bij de buren of ze mijn steunkousen willen aandoen, want tegen die tijd is de zorg zo geregeld dat je bij eerst bij familie en buren moet aankloppen voor zorg. Niet meer thuiszorg krijgt direct. Een partner heb ik niet en ik kan me niet voorstellen dat die ooit nog komt. En als ik terugdenk hoe ingewikkeld het was om 6 weken voor mijn moeder te zorgen bij haar heupoperatie, dat ik toen ontbetaald verlof heb genomen, terwijl mijn broers en zussen om de hoek woonden....maar druk druk druk...Brrrr...

Mijn kinderen zullen dan wel elders in het land of in de wereld wonen en mijn broers en zussen weten me nu al nooit te vinden. Of tegen die tijd een pil van Drion in het basispakket opnemen.
Als je je dan toch niet representatief weet te kleden en te oud bent en te duur voor zorg is dat de goedkoopste optie.

Muffintop

Zo noemen ze een uiterlijk waar je buik over je broek bulgt, vooral de lage broeken...en daar dreig ik een beetje naar toe te gaan. Niet zo slim, maar goed....zoals de Flylady me toespreekt: Why not today??

Dus vanochtend vroeg opgestaan, wasje in de machine gepropt en direct een stuk gaan lopen.

Het is heerlijk weer, droog en een blauwe lucht. Zo leuk om zo vroeg in de ochtend alle hondenbezitters hun hond uit te zien laten, vroege joggers (oh nee...jaren 90 woord)  tegen te komen en wat was iedereen goedgemutst. We zeiden allemaal Hallo tegen elkaar. 

Nu een ontbijtje erin - een grote kom havermout met sojamelk, rozijnen en nog wat vlokken van een gezonde soort. 

En alle Oranjemeuk lekker in de winkel laten liggen dan is die Muffintop straks gewoon weer weg. Lekker bewegen, bij de les blijven en je frustratie niet weg-eten. Vooral dat laatste. Zorg goed voor jezelf; niemand anders doet dat.

Gisteren nog wel een gesprek gehad  en we gingen naar een restaurant omdat ze wilden lunchen. Ik had daar geen budget voor (en geen zin in) dus nam alleen een kop koffie. Gewoon dus blijven doen wat goed voor MIJ is. En dan ook niet meer de rekening splitten en voor hun lunch betalen; gewoon mijn simpele kopje koffie neerleggen. Met fooi.

Ik denk dat ik meer moet aangeven als me iets dwarszit en het niet altijd op mezelf betrekken. Het is gewoon zo; ik heb een heel stuk minder te besteden, maar ik vind dat ik het goed doe. Ik heb nu wel een spaarpotje en zicht op mijn uitgaven. 

Dat ik een beetje omviel van de honger was dan niet zo slim, maar ja....had ik maar een appeltje in mijn tas moeten stoppen. 

Kom....we gaan lekker de tuin in...kijken hoe het onkruid is gegroeid na de regen van gisteren!

Bananarama

Was vandaag, of ben vandaag, een beetje uit mijn humeur.

Dat komt omdat ik merk dat nog steeds zeer professioneel sta tegenover weer aan het werk komen en merk dat vooral sommige mensen in mijn omgeving het voor  mijn gevoel (dus geen feit) het er eens lekker van nemen. Hun man verdient de centjes, de afkoopsom van die nare werkgever was zo groot dat ze zich inderdaad de luxe kunnen permitteren van oeverloos filosoferen over hoe het zou zijn als zij de baas van hun bedrijf zouden zijn, terwijl ze eigenlijk er geen moer van snappen. Wat een bedrijf hebben inhoudt.

Geen bedrijfsmatig inzicht hebben, een beetje spielerei, bezigheidstherapie en iedere ingeving wordt onmiddellijk opgevolgd, want oh...zo leuk, zo inspirerend. Wie ik nou weer gesproken heb, zo interressant, zulke goede voorstellen, hij kan het zooo goed verwoorden...en meid....ik wil echt gaan voor die mensen die moeilijker bemiddelbaar zijn (zoals JIJ...)..er is werk zat...oh...ik kom OM in het werk.
Maar gelukkig heeft manlief nu zo'n geweldig inkomen...... Oh en alle bonnetjes die lever ik bij hem in, kan hij lekker aftrekken van de belastingen. Fijn he...

Alle gouden bergen worden voor waar aangezien, alle beloftes voor heilig gehouden en ondertussen niks concreets neergezet. En echt iets opzetten, uitwerken.....nou ja....dat is niet leuk hoor...dan zijn we te serieus bezig...daar hou ik niet van...maa gelukkig kunnen we nog elk weekend naar ons vakantiehuis reizen...even weg. En ben ik ook nog lid van nog een sportclub geworden...meid zoooo ontspannend....zo heerlijk....ik kom helemaal tot rust...en een energie wat ik krijg.

Zo'n ander beeld van niet meer meedoen en direct in je portomonnee geraakt worden. Ik word er boos en onrustig van, want ik ben zo niet . En kan zo niet handelen. Doe juist alle abonnementen weg, auto weg, vakantie is iets....nou ja....dream on. En moet leren om te blijven denken...is dit goed voor mij!!
Ik ben alleenstaand, alleenverdiener en er is niemand die zegt...joh....ik leg er gewoon elke maand wel een paar honderd euro bij....omdat wij het zoveel beter hebben en nog wel een auto, vakantiehuis, 3 vakanties, 5 hobbyclubjes. en 7 sportabonnementen hebben.

Niks daarvan. Dus focus op wat voor MIJ belangrijk is....spiegel je aan niemand. Wat voor een ander een leuk tijdverdrijf is, zo leuk dat er geen tijd is om naar een baan te zoek, is niet mijn prioriteit.
Ik wil weer meedoen. Op mijn niveau graag.

In feite ben ik boos op mezelf. Dat ik kwijt was wat voor mij belangrijk is. En dat ik al die kansen wel zie, maar gehinderd wordt door dit soort spielerei en hobby gedoe. En zo druk ben het goed en serieus te doen en dan loopt er iemand mee die maar wat aanmoddert,want ach....manlief takes care of the money.

Gaan met die banaan!

Focussen met timer

Hoewel ik vanochtend  vroeg wakker was, lukte het me in het begin van de ochtend niet echt goed om me op één ding te concentreren.

Nu heb ik via Flylady een geweldige manier gevonden om op een speelse manier toch bij de les te blijven, namelijk; zet je timer (eierwekker of zo iets) op 15 minuten en gedurende die tijd (of eigenlijk vaak binnen die tijd) hou je je ALLEEN bezig met bijv. de afwas doen, de was ophangen, stof afnemen.

Of in mijn geval; die sollicitatie nu echt e-mailen. Een rok korter maken, Het opzetten van mijn eigen bedrijf nu eens echt gaan uitwerken, onkruid wieden tussen de tegels, de was ophangen, de koelkast opruimen, mijn email doorlopen..de zaken voor mijn netwerk regelen, de spullen in de hobby-kamer uitzoeken (weg, bewaren, kringloop).

Doordat het maar korte stukjes zijn is het (voor mij) te behappen en denk ik regelmatig...zo...klaar!! Nu al?
En zijn de zaken (taakjes) niet meer dingen om uit te stellen want zoooooooooooo veel werk dus onoverzichtelijk, maar gewoon doen, 15 minuten en voor je het weet ben je klaar en heb je een voldaan gevoel omdat er iets klaar is. En dus niet in dezelfde tijd iets anders doen; alleen dat doen wat gedaan moet worden. Niet nog even het fornuis erbij schoonmaken en de plinten of nu je toch een sopje hebt ook de vensterbank...Dat doe je dan weer in een aparte taak. Het klinkt als huishouden met de Franse slag, maar who cares....voor mij werkt het en perfectionisme is dodelijk (voor mij en de Flylady).

Het hoeft niet perfect, juist niet, als je het maar doet. Al een hele tijd rol ik nu mijn bed uit en maak daarna standaard mijn bed op. Zo heerlijk om een nette slaapkamer te hebben, geen rommelbed, maar een opgemaakt bed. En ook geen smoesje dat "het ligt te luchten"... De was elke keer direct opgeruimd in de kasten. Opvouwen (strijken doe ik zelden, hang het goed op/uit) en wegruimen.

Verder daarna in de badkamer swisch en swipen...Overal een doekje overheen en de wc even schoonmaken...Man; wat scheelt dat. Aangekoekt vuil....dat komt (bijna) niet meer voor, juist omdat ik nu een soort van regelmatig over alle oppervlakten kom. En niet pas als ik mijn naam erin kan schrijven.

En het bijhouden van de stapels oude kranten (huis-aan-huisbladen, reclame etc) door die standaard op te ruimen en dan direct in de oudpapier bak van de gemeente te kieperen. Heerlijk!

Iedere dag even checken of er geen stapel troep ontstaan. En alweer...binnen 5 minuten is het weer netjes.

Die simpele truc, focussen, helpt mij enorm. En zeg nou zelf..wat is nou een kwartiertje?

In plaats van de krant lezen...

Las deze tip via Pinterest en gisteren begonnen om dit toe toe passen. Het zevenblad groeit als kool en het is het proberen waard. Al was het maar voor een paar weken.



Verder is het fantastisch weer en dus al lekker vroeg de tuindeur open, kopje koffie in de tuin drinken, eraan herinnerd worden dat met het mooie weer ook weer buurtkinderen buiten spelen en sommigen de gewoonte hebben de hele dag te gillen (great!) en de buurman zijn postzegelgrasveldje 4 x 4 m met een electrische maaier doet. Vroeg.

Maar goed, dat mag de pret niet drukken. Als ik de weekendkrant uit heb, verdwijnt die niet in de papierbak, maar in de grond. Eens kijken hoe het gaat. En mezelf niet  gek laten maken door de hoeveelheid werk, maar ook daar de 15 minuten timer truc toepassen.

Wat een plaatselijke oen ik ben kwam ik achter toen wij gisteren de bus terug wilden pakken na de bioscoop, maar er geen bussen kwamen. Er stond een bord dat er Bloemencorso was. Oh shit...ja....ieder jaar kom ik altijd net een dag te laat achter :)

Zo...de quiche. voor mijn dochter staat in de oven; ze moet zo direct weer werken en was eerst nog even sporten. Heb ook maar even haar avondeten geroerbakt. Lekkere andijvie met runderreepjes. Zo klaar en gezond.

Heerlijk dit weer; geeft energie!

Ze houdt van me, ze houdt niet van me, ze houdt van me...

Heb van de week uren met Motormaniaman aan de telefoon gehangen. Hij zat er erg doorheen en was enorm verdrietig. Zijn vriendin had hem toch verlaten, na een proefscheiding. En hij vroeg zich af wat hij toch fout had gedaan. Een maand daarvoor gaf ze aan iedereen aan dat ze wilde trouwen en ze is zelfs al gaan kijken naar trouwjurken en had hun getuigen uitgezocht en gevraagd. In de zomer zou het moeten plaatsvinden.

Koudwatervrees? Opeens toch te veel te snel en in een andere fase van je leven zitten?

Waar hij enorm van baalde, buiten het lichamelijk gemis van een partner, was de financiele consequenties voor hem. Waar hij nu woont, in een andere stad in een ander deel van het land - voor haar verhuisd - dat kan hij alleen niet betalen. Hij geeft aan mij een ingewikkelde financiele constructie door waarmee ze nog wel fiscale partners blijven en hij dus geen huursubsidie kan aanvragen. Ook had hij de inrichting van hun huis heel erg door haar laten bepalen, waarbij hij alles betaalde, dus toch maar die duurdere vloer, die duurdere gordijnen en die duurdere verf.

En nu gooide ze opeens de handdoek in de ring en wilde toch liever op zichzelf wonen in haar studentenstad.  En tsja...natuurlijk heeft ze als student geen geld om eea eerlijk af te wikkelen. En daar uberhaupt nooit over nagedacht.

Ik denk dat hij het zichzelf maar al te vaak te financieel te ingewikkeld maakt. Hij hoopte natuurlijk op een lange relatie, waarbij zij, na haar studie kostwinner zou worden en ze rekenden zich al rijk want - nogal naief gedacht met de huidige crisis in mind en haar studierichting - na haar WO studie zouden de schepen met geld binnenstromen. Ze kan nu al geen baan houden of vinden.

Ik snapte niet de haast van hun tweeen en ook weer wel. Hij is zo lang erg ziek geweest dat er momenten waren dat hij geen toekomst zag. Toen het lichamelijk toch beter ging, wilde hij ook voor zijn ultieme droomvrouw gaan.

Dat dit een meisje van 22 was die nog studeerde en nogal wat rare trekjes had ...tsja...als hij er blij mee is, wie zijn zijn vrienden dan om hem dat te misgunnen. Hij heeft wel raardere partnerkeuzes gemaakt; ook impulsief en ook met dames waarvan niemand snapte waarom. Aan wie moet hij bewijzen dat hij relatiemateriaal is?

Ik denk dat zijn beeld van wat hij echt nodig heeft ook nog wel bijgeschaafd mag worden en nogal kinderlijk is. Dat denk je als je een jonge jongen bent, geen man van middelbare leeftijd. De playboy-versie van een vrouw.

Maar wat een misere zeg. En wat ben ik weer tevreden met mijn bestaan zonder dat soort commotie. Die vriendin van mij die aan het daten is zegt me iedere maandag, na het hele weekend bij hem te hebben doorgebracht, ook als zijn kind er is (gezellig na 2 weken al aan het kind voorgesteld worden en wakker worden naast papa)  - dat er iets met hem is wat ze niet vertrouwd en dat hij nog steeds in de relatievijver aan het kijken is. Waarom doe je jezelf dat in godsnaam aan. Dat 'goedgenoeg' idee.

Mijn telefoon-oor is roodgloeiend van het luisteren naar alle verhalen.

Laat me me maar lekker alleen in mijn tuintje zitten kijken naar alles wat weer gaat groeien. Naar mijn aanbieding van 5 geraniums voor 5 euro bij de Supermarkt om de hoek (mocht ik mezelf kado geven omdat ik gelukkig weer in een spijkerbroek pas die 4 weken terug niet meer dichtging...oh schande!).

Laat me op zaterdag maar lekker de krant lezen, mijn wasje doen, zonder te hoeven nadenken of ik die ander nog wel beval, of ik goed genoeg ben. Heb al moeite genoeg gehad om voor mezelf te geloven dat ik goed genoeg ben.

En vind dat ook ik genoeg op mijn bordje heb om ook eens uuuuuuuuuuuuuuuurenlang bij iemand te mogen uithuilen. Maar goed: die is er niet.

Vanavond ga ik gezellig met mijn dochter naar de bioscoop. Dat is ook alweer maanden terug dat we samen iets gezelligs deden. De kaarten kreeg ik gratis bij een abonnement een tijd terug, dus helemaal budget verantwoord.

Net mijn OV opgeladen zodat we vanavond met de bus probleemloos kunnen reizen. De kaarten zijn van zo'n haantjesbioscoop dus niet in mijn eigen woonplaats in te wisselen, anders kon ik wel met de fiets.

Leenfiets

Drukke weekje alweer. En het is pas woensdag.

Ik moest van de week in die grote stad aan het Spaarne zijn voor een zakelijke bespreking, maar op een locatie die met OV niet zo lekker bereikbaar is. Heb een tijdje terug een abonnement op OV fiets genomen, dus dat zou een optie zijn. Tot mijn dochter zei dat ik misschien de fiets van mijn zoon kon lenen, die woont daar namelijk. Dat is namelijk gratis en budgetvriendelijker.

En zo reed ik op zijn fiets door die stad alsof ik er al jaren woonde. Zo leuk. En daarna zijn fiets thuis teruggebracht (in één keer goed gereden) en een heerlijke lunch van hem gehad. Nou...wat een leuk moeder-zoon moment! Nog een paar weken dan vertrekt hij voor een half jaar naar D  enemarken.

En zonder er bij na te denken...ik kan gewoon heerlijk fietsen. Wat een vrijheid zeg!

Ook nog een goed overleg gehad met een volksvertegenwoordiger in de Tweede kamer ivm het sociaal akkoord en de arbeidsmarkt. Zijn assistent was zo aardig om een foto van ons te maken, voor het nageslacht.

Dat soort dingen krijg ik energie van. Zaken regelen, uitzoeken, uitwerken en de publiciteit zoeken. Allemaal voor de goede zaak; zorg ervoor dat ook mensen van 50+ weer aan het werk komen. En de mindset krijgen om weer mee te doen, na ontslagrondes of 100 afwijzingen. gro

En wat is het al groen aan het worden. Zo mooi dat jonge frisse blad aan bomen. Altijd weer hoopvol na een koude winter.

Mojo??

Nou...schreef ik dat ik mijn mojo onder mijn kussen aantrof. Daar bleef het toch mooi een paar dagen liggen en ik merkte aan hoe diep ik sliep dat de verkoudheidsbacil nog niet mijn lijf verlaten had. Had gewoon nergens zin an. En kwam tot niets. Ik leek wel het clichébeeld van Koos Werkeloos.

Van de week een bomvolle bijeenkomst gehad van mijn netwerk en we hadden hoog bezoek. Iemand die echt wat kan betekenen voor onze doelgroep en dat wil zij dan ook. We hebben al een vervolg-afspraak staan. En volgende week weer eens lobbyen in de Tweede Kamer...het lukt mij tamelijk snel om daar afspraken te regelen. Ach ja...mijn ouwe vak natuurlijk.

Die vriendin die aan het daten was geslagen, wat zou ik haar graag van het idee afhelpen dat ze perse een man nodig heeft. Want deze vent geeft na een paar weken al zoveel stress. Lijkt me dat als je elkaar leuk vindt, je alleen maar vlinders zou moeten voelen en geen stress. Maar hij zit nog steeds in die Planeetvijver te vissen terwijl hij haar de hele tijd bevraagd of ze wel 100% voor hem gaat. En tsja.bij het checken door een vriendin van haar ging hij op haar profiel in. Lijkt me toch echt een teken aan de wand. Hij is gewoon nog aan het shoppen, maar heeft mijn vriendin vast laten wegleggen onder de toonbank, zodat hij zeker weet dat hij nog een back-up heeft als hij klaar is met shoppen. Of misschien wel gewoon voor in-between.  Mijn vriendin in het weekend en een andere dame voor door de week?

En dat gesodemieter met wel sms-en, niet terug antwoorden, uren laten wachten, je telefoon uitzetten....echt zo puberaal allemaal. Toch zijn ze allebei ruim van middelbare leeftijd.

Ik zou er al helemaal klaar mee zijn. Er is echt een landvol mannen die wel normaal kunnen doen. Alleen weet ik ze ook niet te vinden, maar dat is een klein detail. En wat zeik ik, misschien als een man mij ook eens een keer aanraakt of naar me kijkt, dat ik dat zooooooooo gemist heb, dat ik direct meer wil en de zaken niet meer zie zoals een buitenstaander doet.

Van de week jurken gepast. En geconcludeerd dat er veel moois is, maar dat ik goed moet opletten dat ik een model uitkies wat mijn lichaam flateert en niet superstrak om mijn nog wel veel te ruime buik en maag zit. Dan kijk ik What not to wear en dat helpt. Model kokerrok is niet goed voor mij.(ik snap opeens mijn dochter...dat die buik weg moet en vooral die vellen van die buik. Terwijl ik; ach...er hebben 2 prachtige kinderen in gewoond en vanaf dat ik 10 ben heb ik al een buikje door een levensbedreigende buikoperatie).

Bij de V&D hadden ze 20% korting op alle jurken en ik moest mezelf dwingen om echt te gaan kijken en dan ook nog eens te gaan passen. Vooral dat passen vind ik nooit leuk. Sta ik met mijn broek op mijn knieeen een jurk aan te doen, terwijl het effect dan natuurlijk nogal sneu is.

Maar goed...wel gedaan en ook nog eens iets gekocht wat al was afgeprijsd en nu ook nog eens 20% eraf van de afprijsprijs. Kijk...dat is nog eens leuk winkelen. Maar wanneer moet ik 'm aan??
Vroeger had je tenminste nog je zondagse kleren....maar nu voelen alle dagen hetzelfde en kan je me ook uittekenen in spijkerbroek en trui/vestje. Alleen als ik representatief moet zijn, bijv. voor netwerkdingen of sollicitaties dan komt de  grote verkleedkist van pas. Jasje, jurkje, panties, hakje...

Ik heb een veel kleinere maat nu (44/46) dan aan het begin van mijn grote afvalrace (54)  en nog voel ik me te dik. Ik moet  gaan leren beseffen dat ik gewoon in een normale winkel kan shoppen en ook nog slaag. Nooit meer naar de Grote matenwinkel hoef waar je keus veel kleiner is, vind ik. Of waar je de keus hebt uit tent met buitentent of gekleurde tent met rare punten.  Maar het is nog niet doorgedrongen...ik voel me nog steeds die uitzondering. Kruip lekker weg in mijn warme winterjas...maar goed...het voorjaar morgen los te barsten en dan zijn er mindere lagen nodig om me in te verschuilen.

Dus eerst maar eens naar de kapper geweest en daarna dus onder dwang jurken passen. Klinkt gezellig toch?

Levenskracht

Een paar dagen niet helemaal op 100% gefunctioneerd. Heb er wel alles aan gedaan om mijn routines (dank u oh Flylady) door te laten gaan, maar de puf was er een beetje uit.

De verkoudheid had een beetje toegeslagen.

Wel gisteren nog heerlijk een tijdje in de tuin gewerkt. En hoe meer je doet, hoe meer je ziet om te doen. Kunst is dan om je niet helemaal gek te werken, zodat je nog 3 dagen moet bijkomen, maar genoeg is genoeg. En waardeer datgene wat er uit je handen is gekomen.

Daar schortte het de laatste dagen aan. Ik moet ook niet meer me gek laten maken door blogs van mensen die lekker aan het sparen zijn en die bedragen frank en vrij hier posten, die aflossen en plannen maken, huizen verbouwen en op verre reizen gaan. Mijn situatie is anders, mijn inkomen is fors lager doordat ik nu een uitkering heb, maar dat betekent niet dan mijn waarde gedaald is.

Ik was op zoek naar wat Austin Powers zijn Mojo noemt. Zijn levenskracht. En vond 'm gewoon onder mijn kussen.

In mijn ouderwetse de gleuvenspaarpotje zit genoeg geld om naar de kapper te gaan. Gewoon lekker doen deze week. 

Eerst maar eens een tweede kop koffie en dan die sollicitatiebrief weer de deur uit. En vandaag gewoon weer 15 minuten declutteren. Onrommelen. Opruimen. Ruimte scheppen. 

Zie je wel; je hebt genoeg; meer dan genoeg. Zoveel zelfs dat je het weg kan geven. 

Nog één boom over!

Was het hele weekend flink snotterig, groggy en voelde me niet echt lekker. Lang geslapen, was kennelijk nodig en gisterenmiddag met de heerlijke echte kashmir pashima die mijn dochter voor me had meegenomen uit P akistan in de tuin gezeten. Heerlijk in de zon.

Dat doet een snotterig mens goed. Het viel me op, toen ik vanuit de zolder eens naar de achtertuin keek, dat iedereen een tegeltuin heeft. Geen bomen of struiken te bekennen en nou heeft de gemeente bedacht om ook nog eens alle Kastanjebomen langs een sloot bij mij aan de overkant te verwijderen. Zo kaal. Je waait direct  van je fiets als je daar rijdt. Kan ik niet genieten van de kastanjebladeren die zich langzaam ontvouwen en echt het voorjaar aankondigen.

Ik zag een Merel die kennelijk heel blij was met de boom in mijn tuin. Hij zat er urenlang. Had een beetje medelijden met de vogels in de buurt. Waar moesten die nou in de avond lekker zitten. Op een tegel?
En al dat regenwater...dat kan niet meer lekker in de grond zakken, dat blijft op die tegels staan.

Hoe ver staan we af van de natuur met dit soort gestyleerde vinextuinen. En één pot met violen.

Mijn dochter voelt zich ook niet lekker. Ze moet straks werken en piekert er niet over om zich ziek te melden. Wat ik al schreef.; ze is best hard voor zichzelf. Ik snap haar uitbarsting ook wel; ze bezocht vrijdag het graf van een leeftijdsgenoot. Dat hakt er wel even in. En eerlijk is eerlijk....ik had misschien ook wel de teugels een beetje te ver laten vieren. Ik wil nog steeds minder wegen dan mijn huidige gewicht dus moet er ook actiever aan werken.

Maar elke dag is weer een nieuwe start en vandaag ben goed begonnen met mijn rondje Bless the House, een kom Havermout met Sojamelk, een lekkere kop zwarte koffie en zo direct ga ik een smakelijke kom salade maken. De eitjes staan al klaar. En een rondje fietsen. Het is te mooi weer om alleen maar thuis te zitten snotteren. Ga op zoek naar zaadjes om bloemen voor te zaaien. Mijn radijsjes, peterselie en Ruccola komt goed op..en ik las ergens over snijsla. Dat lijkt me heerlijk straks...vers van de pers...zonder conserveringsmiddelen die toch wel in zo'n zakje salade moeten zitten.

Kritiek van een keiharde

Mijn dochter ervaar ik de laatste tijd als ongeduldig en tsja...nogal chagerijnig naar mij toe. Ik schreef al eerder dat zij enorm is afgevallen en 180 graden verandering heeft doorgemaakt. In plaats van depressief op de bank te hangen, sport ze fanatiek en vindt dat iedereen kan wat zij heeft gedaan. Ook heeft ze een buikwandoperatie laten uitvoeren om haar overtollige vel kwijt te raken en een echt mooie buik te krijgen, zonder hangrimpels.

Zij heeft haar dieet met behulp van een dieetiste gevolgd, in het begin simpelweg de pakketten leegeten, nieuwe kopen en veel, heel veel groente erbij eten. Het eiwitrijke dieet/ Medislank of Prodimed.

Vond (en vind nog steeds) dat dit dieet duur is en wel resultaalt geeft. En besefte al snel dat ik ook aan de bak moest, al was het alleen maar omdat ik echt veel te dik was en alleen maar klaagde dat moehoehoe anderen het wel konden, maar ik niet.

Toen mijn dochter al bijna op haar streefgewicht zat, begon ik (eindelijk). Ik wilde perse niet gelijk met haar starten om geen moeder/dochter concurrentie aan te gaan. Kijk mij eens goed afvallen...dat kan ik beter...en dan net zo slank als mijn dochter zijn.

En het lukte...ik viel af en af en af en dat terwijl ik honderden euro;'s per maand bij de dieetiste neerlegde en leerde dat ik ...verdorie....ik leerde alleen (vond ik) dat ik wel degelijk nog flink kon afvallen, maar alleen met paketten die ik bij haar moest aanschaffen? Ik vond mezelf een sukkeltje, die alleen de dieetiste blij met maakte met haar omzet. Ik zag geen verdieping, geen verdieping bij haar in het WAAROM van het dikzijn.

In november zat ik op 10 kg van mijn streefgewicht en begon ik een beetje af te dwalen. Ik begon ook steeds meer te balen van die honderden euro's die ik bij haar kwijt was. Dat moest toch anders kunnen. Ik kaartte dit bij haar aan en zij kwam niet met een betere oplossing alleen iets vaags dat we er wel uit zouden komen.
Mijn dochter liep nog steeds bij haar en is ook gaan oppassen bij haar kinderen. Zo;n aardige vrouw.

Ik hou het liever zakelijk en zuiver. Ik wil niet dan mijn zaken worden besproken via mijn dochter en vice versa.. ie he

In december overleed mijn vader en zou ik weer een afspraak bij de dieetiste hebben, maar die heb ik uitgesteld. Anyways....Ik zag mijn spaarrekening wel steeds magerder worden, terwijl ik toch echt een ww-uitkering krijg en vond het voor mijzelf niet meer verstandig om nog een half jaar (dat was de inschatting van de dieetiste) bij haar door te gaan a minimaal 200 euro per maand aan produkten...ik vond dat ik het zelf moest kunnen. Met gezonde, verantwoorde maaltijden en tussendoortjes op zijn tijd.

Daar slipte ik uit de bocht, door geen maat te kunnen houden, niet genoeg te sporten en alweer....ik heb geen trek in samen met mijn ubergespierde dochter te gaan sporten want die sport lang en hard en lacht iedereen uit die maar een half uurtje in de sportschool zit. Heb geen zin in haar uitlachen.
Of eigenlijk...alweer niet goed genoeg zijn. Laat me me eigen gang maar gaan (a la Ramses Shaffy...)

Nu zit ik dus nog steeds niet op mijn streefgewicht....en tsja...mijn dochter kan dat natuurlijk wel zien aan mijn omvang. En ze baalt van mijn gedrag. En ontkenning.
Ik snap het allemaal, maar vind het moeilijk dat ze mij niet mijn eigen pad gunt. Zo rigide is in haar mening dat als het haar lukt, iedereen het kan.

Ik zie dat genuanceerder, omdat ik ouder ben, iets meer heb meegemaakt en mijzelf gewoon beter ken (hoop ik).
Mijn dochter woont nog thuis, hoeft zich geen zorgen te maken of ze een plek heeft om te slapen of de rekeningen betaalt zijn en of de was gedaan is en haar boodschappen worden ook gedaan als ze geen tijd heeft.

We maakten dus net een ritje in haar ontzettend mooie huurauto waarin ze supercool overkomt - maar ja..het is maar een ding en nog een huurding ook en we deden een boodschap. Nou....heaven. Ik liep achter haar aan, ik was te sloom, ik snapte niet waar het handschoenenvakje zat, ik at al haar tussendoortjes op...

Zei haar dat ze zo chagerijnig achter het stuur zat...een lachje mag er wel af hoor. Nou, dat kwam door MIJ!
Mensen vroegen aan haar of ik nou al klaar was en tsja...wat moest ze zeggen...dat ik binnenkort dood neerviel door suikerziekte....dat ik de boel bedot? Dat ik niet serieus ben? Dat ik zeg dat ik sport, maar niks doe? (Cher...zeg nou eens wat...ik step toch bijna elke dag samen met je!!)
Ik voelde me tamelijk in het nauw gedreven en alweer...niet goed genoeg.
En waarom ik nooit meer naar de dieetiste ging en waarom ...etc etc

En tsja...wie zijn die mensen dan, dochterlief? En waarom vragen ze dat niet aan mij. En eigenlijk gaat het jou geen bal aan hoe snel en hoe ver ik ben. Dat is mijn pakkie-an.

Nou fijn Mam....zie ik je wel als je dood bent!  (huh....emotionele chantage noemen ze dat toch???)

Pffffffffffffffffff....

Ik kan er niet tegen....zo KGB achtig ondervraagd te worden. Gewogen en niet te licht, maar wederom te zwaar te worden bevonden, door je eigen dochter.
En te horen dat ik voor iedereen precies wist hoe zij/hij ze dingen moesten doen (over geldzaken, overzicht houden etc), maar hahah mam....je hebt nog niets bereikt!

Ik begrijp dat ze dit alles uit liefde zegt. Dat het er nogal onhandig en koud uitkomt. Misschien denkt ze dat de shocktherapie ook bij mij werkt, zoals ik die ook wel eens bij haar - als puber - heb moeten gebruiken,  toen haar telefoonrekeningen de klauwen uitliepen en ik die iedere keer mocht betalen, honderden euro's en maar bellen met al haar vrienden die nu nergens meer te vinden zijn.

Gun ik mezelf dat streefgewicht dan niet. Ben ik de Erica Terpstra onder de afvallers...Een boek geschreven over hoe goed ze afgevallen is en prompt daarna hetzelfde gewicht er weer bij eten? Alle oude jurken en broche kan ze weer aan?

Is het smoesje om te zeggen dat ik het te duur vind?

Is het eng om zo slank te zijn.
Moet er dan weer veel meer...Mannen misschien? Leven of zo?

En wat helemaal grappig was....ik had een stukje taart gegeten op de verjaardag van mijn nichtje en WTF was I thinking...Taart eten terwijl je op dieet bent??

(Worden er opnames gemaakt...wordt ik 24/7 in de gaten gehouden....en met welk doel??)...

Het valt me zwaar, het applaus wat je krijgt als je afvalt is fijn, maar alle haviksogen die je in de gaten houden, vooral die van mijn kinderen (haar broer kan ook zo keihard reageren), daar word ik onrustig van en ik wil niet iedere keer verantwoording afleggen. En wie zijn die 'mensen' dan......

Solliciteer ik wel genoeg - omgeving en UWV
Eet je niet teveel - kinderen en omgeving
Sport je genoeg - kinderen

Zet mij maar op een onbewoond eiland (het kokosnotendieet - zou dat wat zijn??).

Heb er even helemaal genoeg van. Dat verantwoording moeten afleggen aan iedereen en het gevoel hebben dat ik - wat ik ook doe of zeg - het nooit het gewenste gedrag of antwoord is.

TopGear

Een van de zaken die de interesse hebben bij ons thuis zijn auto's. Ook al staat er geen voor de deur.

Ik mag met genoegen naar TopGear kijken en een mooie auto daar kan ik echt van genieten. Mijn dochter doet  daar nog een schepje bovenop. Zij kan, door haar connecties, goedkoper een mooie Mercedes of BMW uit een hoog segmentklasse huren en scheurt dan een lang weekend met deze wagen over de wegen.

Nou ja scheurt...ze heeft - even afkloppen - in al die jaren dat ze haar rijbewijs heeft, nog maar één keer een snelheidsboete gehad. Dat scheuren kan vooral in Duitsland. Waar de motor van dit luxe rijpaard echt tot zijn recht komt.

Ze is een bikkel. Rijdt naar Parijs, rijdt IN Parijs, tuft in Nederland overal naartoe. En kan zich opperbest orienteren. Beter dan haar broer. En ze rijdt ook beter dan hij. Ik voel me altijd veilig met haar achter het stuur, terwijl in zijn beginjaren als chauffeur hij echt als een Jonge vent reed. Op sommige punten te hard waar het niet kon. Dat heeft hij nu gelukkig afgeleerd en ook hij rijdt nu betrouwbaar en niet meer roekeloos.  Hij werktte nietvoor niets als privé chauffeur.

Zojuist kwam ze met haar hobby voorrijden. Wow....wat een mooi exemplaar. Wat ze heeft afgeleerd is om de privechauffeur van al haar vriendinnen te zijn. Omdat zij al snel haar rijbewijs had en ik een auto, vond haar vriendenclub het wel makkelijk dat zij hen overal naar toebracht. Met mijn auto. Haar broer had ook zo'n vriendenclub, maar die heeft na een paar keren gezegd dat ze maar brandstofkosten moesten lappen, want de auto reed niet op water tenslotte. De vriendinnen van mijn dochter vonden het allemaal wel prettig...en konden kennelijk niet zelf bedenken dat de auto niet gratis reed. Of dat mijn dochter elke keer de  BOB was. Pas na jaren aardig zijn is ook zij erachter dat aardig zijn de rekening niet betaald.
En dat die vrienden nu maar eens zelf hun rijbewijs moesten halen, of zelf een auto moesten regelen. Die ommekeer was heerlijk om mee te maken. Gelukkig alweer een aantal jaren geleden.

Nu vertelde ze me net dat een vriend die ze een lift had gegeven, de auto voor haar even ging aftanken. En ze genoot ervan dat hij dat deed op eigen initatief, gewoon omdat hij al blij was dat hij die lift van haar kreeg.

En ik geniet van haar genieten. Stom he....zo simpel dat je blij bent als je kind dat is. Alsof je alleen leeft door je kind.
En zo'n moeke bent. Die op elke feest niets anders te melden heeft dan de levens van haar kinderen, de foto's van haar kinderen aan iedereen voorschotelt en zich optrekt hoe goed het met hen gaat.

Hyacinth Bucket terwijl ze ratelt over haar zoon Sheridan...... terwijl iedereen ziet dat die Sheridan de boel belazert en alleen mama belt als hij geld nodig heeft.

Gisteren 3 verhuisdozen vol zooi van mijn zoon (alles mocht weg zei hij) leeggemaakt en dat binnen 15 minuten. Bleek inderdaad gewoon een soort van opslag te zijn van zijn lege dozen, zakken en rotzooi. Ha!
Vanmiddag nog maar weer een kwartiertje uitmesten.

Ben ook een soort van dagboekje aan het bijhouden wat ik allemaal eet en of het aantal calorieeen ok is. En qua voedingswaarde natuurlijk, want anders kan ik ook gewoon 5 marsen eten...ook genoeg calorieeen per dag! Want tsja...zoals ze in Belgie zeggen...ik was toch wel een beetje verdikt. Alles past nog wel hoor, maar er zit wat winterspek aan.

Zag van de week een vrouw op tv die ook veel was afgevallen, maar dat niet echt voelde. Wat was de plus nou van het afvallen. Ze vond dat ze weinig gewonnen had. Tot ze haar een vest omhingen met 25 kg eraan. Wat maakte dat bewegen zwaar! En zo snapte ze dat haar extra gewicht haar jarenlang belemmerd had.
Zo ook bij mij. Ik bewoog veel te weinig, was bang om te bewegen, zou die plastic tuinstoel me wel houden,  zouden mijn enkels niet zwikken, zou die fiets niet klappen....pas ik tussen het stuur en mijn zadel.

En ik schrok toen ik een foto zag van 15 jaar terug. Mooie kleding (Ulla Popken had een goede klant aan mij) maar......gewoon zoveeeeeeel buik. Alsof ik een drieling droeg. Vooral van opzij gezien. Natuurlijk zorgde ik ervoor dat ik op de weinige foto's altijd van voren werd gefotografeerd. Dan leek het nog wat. Dacht ik.

Ik wil niet meer terug naar dat hoge ongezonde gewicht. Lager is gewoon beter voor mijn gezondheid, voor mijn gewrichten en mijn conditie.

Ik constateerde al eerder dat mijn vetcellen heel erg slim zijn. Komt er teveel binnen wordt dat direct opgeslagen.

Dus blijven opletten. Levenslang.

Jammer dat je van typen niet afvalt!

Kringloop...here I come!

Gisterenmiddag bedacht ik me dat ik nogal veel NATO gedrag vertoon en het enige wat dat kan veranderen is Actie!

Dus de spullen die al een tijdje klaar stonden om naar de Kringloop te worden gebracht, maar er nog steeds stonden omdat:
a...te koud om te fietsen,
b. teveel om met de fiets te brengen,
c. geen energie om de deur uit te gaan,
d. geen reden...gewoon uitstelgedrag

- in mijn fietstassen gedaan en weggebracht. Het was lekker weer gisteren en goed voor de beenspieren en energieverhogend.

Zoveel was het niet hoor, maar gewoon een goed gevoel om die zaken weg te doen. Mijn huis uit en klaar voor hergebruik bij iemand anders.

Nu een kwestie van doorpakken en de Flylady methode van iedere dag 15 minuten. En de opbrengst direct wegbrengen.

Mijn zoon heeft hier nog heel veel spullen staan, maar claimt dat er niets van hem bijzit en ook nergens meer behoefte aan heeft. Dat ga ik ook uitzoeken en ook weggeven.

Helaas zag ik een  boek voor wel 50 cent bij de Kringloop van Benoite Groult, dus iets gekocht. Maar ik denk dat deze diepte-investering wel mag. :)

Het weekend had ik het met mijn zoon over ergens anders gaan wonen - ooit - en hij gaf aan dat hij me graag wil helpen verhuizen, maar dat ik dan wel minder spullen moet hebben om te verhuizen. Dat deed me weer eens kritisch om me heen kijken.

Ik weet dat ik huiver van de inhoud van de kasten, kastjes, kamers en zolderkamers en kasten van mijn moeder. Dat ik besef dat die ooit leeggehaald moeten worden en hoeveel werk dat wel niet is. En dat
mijn moeder nog steeds aan het hamsteren is. Vaasje hier, dingetje daar,  Yves Rocher kadootjes, aankoopjes bij Klingel, Mona en nog meer van dit soort online kledingwinkels voor dames op leeftijd, het hele huis is prop vol. Er is geen enkele kamer die leeg is. Terwijl we er ooit met 8  personen woonden. En mijn moeder er nu alleen woont.

Die erfenis wil ik mijn kinderen niet geven. Dus ga ik dit jaar zorgen dat mijn kamers leger worden en ik alleen spullen heb die ik regelmatig gebruik en niet meer meer je weet maar nooit wanneer je het nodig hebt.

Weer een project om te doen!

Genaaid

Gisterenavond was er op de BBC een programma, ik denk zelf hetzelfde format als hun programma rondom koken, Great British Sewing Bee.

Leuk programma. Gaat over het zelf maken van kleding, ontwerpen en uitvoeren en kunnen lezen van patronen en gewoon binnen een bepaalde tijd iets kunnen afmaken.

Leuk hoor...het ging wel even kriebelen. Jarenlang kleding voor mijzelf, zusjes en later mijn kinderen gemaakt. Nooit een opleiding gehad, maar gewoon maar begonnen en het lukte altijd wel. Natuurlijk niet altijd foutloos, maar aldoende leert men. Zelfs mijn Trouw-outfit zelf gemaakt :)

En de doopjurk voor mijn kinderen, lieve babypakjes, stoere broekjes, jassen van patworkstof (die ik dan zelf maakte, lapje voor lapje). Buurvrouwen vroegen of ik ook voor hun kinderen iets kon maken en voor henzelf ook.. En ook dat deed ik. Waarom ik er toen mee gestopt? De kinderen werden te oud voor zelfgemaakt, maar belangrijker (toen); mijn echtgenoot had geen enkele waardering voor mijn talent. Sterker nog; hij wist altijd wel iemand die zo goed kon naaien (ja....letterlijk!!) daar viel ik bij in het niet. Nooit een compliment, echt nooit. Dat is dodelijk voor iemand die daar behoefte aan heeft. Ik kan tot op heden nog steeds slecht omgaan met complimenten. Denk dat al mijn talent maar middelmatig is. Gewoontjes.. En dat die complimentgever me staat voor te liegen.

Heb ook gemerkt dat ik mensen goed kan inspireren om net even verder te graven en te focussen op hun taak. Bij mijn netwerkbijeenkomst heb ik een workshop netwerken gegeven en het was zo geweldig te zien dat iedereen actief meedeed.

Tijd voor Omdenken!!

Gisteren eindelijk zaden gezaaid in wc-rolletjes (met dank aan de inspiratie van Annemiek van Deursen haar nieuwsbrief) en die staan lekker in de zonnige vensterbank. Niemand die daarover zeurt (wat rommelig!). Mijn huis, mijn keuzes. Wil nu gaan kijken voor wat zomerbloeiers, eenjarigen. Vooral zeer kleurige.

Werd vanochtend wakker met maar één gedachte: ha....lekker de witte was doen! Simpel toch? Maar goed...waar wordt een mensch blij van. Ik van een schone was ophangen!

Paaskuiken

Vandaag zijn mijn zoon en zijn vriendin even langs geweest. Gezellig wat paasbroodjes, eitjes en Duivekater  gegeten met leuke verhalen over vroeger en zijn en haar opvoeding.
Mijn dochter moest vandaag al om 05.15 de deur uit om te werken.

Hij is weer even in Nederland en vertrek over een paar weken naar zijn nieuwe werkplek in D enemarken. Ook zijn vriendin gaat over een tijd naar een scandinavisch land om daar stage te lopen voor een half jaar. Zo'n beetje als  hij weer klaar is. Goede timing!

Leuk zo'n bezoek van je volwassen kind. Wat een andere gesprekken als je weet dat je niet meer hoeft op te voeden.

Nu dat laatste kind nog de deur uit werken en dan is het moederen wel gedaan! Ik denk dat ik het thuiswonen voor haar wat minder leuk moet maken, want ze vliegt maar niet uit! :) Moeder Uilskuiken moet stoppen met fourageren, zodat de vleugels van haar kuiken sterker worden.

We spraken over mijn gedachte om weer in een echte stad te willen wonen. Het is heerlijk wonen hier, maar voor mij voelt het tamelijk beperkt voor een vrouw alleen. Het is hier nogal gericht op (jonge) gezinnen. Wipkippen volop en overal scholen en fietspaden, maar leuke restaurantjes, kroegjes...gewoon wat een stad je kan bieden, dat is hier niet. Hoemeer ik weer in steden kom, hoe meer ik merk dat het sociale leven van Vinexsteden zich vooral binnen afspeelt. En in volledige gezinnen. Een vrije vrouw alleen is niet echt welkom. En in de zomer zit iedereen hier rondom de barbeque in de veilige betegelde a la Eigen Huis en Tuin achtertuin. 4 gehaktballen, 4 worstjes en 1 stokbrood.

Er zit verandering in de lucht. Al weet ik dat ik niet impulsief ben, zaken goed overweeg, het zit eraan te komen.

Een vriendin van me was aan het daten geslagen en vond het helemaal niet leuk. Het gaf heel veel stress. Toch bleef ze het maar doen en verbaasde zich over de opdringerigheid van de heren. Ze is overspannen en dan toch gaan internetdaten. Voor mij is dat bijna vragen om nog meer problemen. Omdat ze nog zo kwetsbaar is.
Enfin..na een meneer één keer een uurtje te hebben ontmoet mij vertelt dat het niks zou worden. De volgende dag dat ze hem nog wel wil zien, de dag erna dat ze zijn opdringerigheid zat is en de dag erna what apps ze me dat ze naar zijn huis onderweg is.

Ik app haar  dat - hadden we afgesproken - ze me dan wel zijn adres en naam doorgeeft dan weet tenminste iemand waar ze uithangt en pas 4 uur later krijg ik een appje door met de naam van de man en oh ja...ze blijft bij hem thuis slapen. Ik app haar voor zijn adres en ook dat duurt weer uren. Inmiddels had ik hem gegoogled want ik gun haar geen seriemoordenaar en wie zegt dat dit zijn echte naam is....
Dat vond ze allemaal een beetje overdreven van me want hij was echt wel normaal.

Ik vind het gevaarlijk wat ze doet; ze wist zijn adres niet, hij woonde in een andere stad dan zij had gezegd, maar in een Vinexstadje ernaast en het nummer van zijn huis wist ze ook niet. Geeeez....ben je simpel of zo?
Een volwassen vrouw hoor.

Zorg toch wat beter voor jezelf of koop een vibrator.

De zon schijnt, ik ga eens kijken wat er in de tuin gebeurt. Veilig achter mijn huis. Niemand hoef je te zien of spreken. Helemaal anoniem scharrel ik daar. Met honderduizend briljante ideen in mijn hoofd. Tijd om de wereld in te trekken!