In het kader van doe eens wat anders, vlocht ik mijn haar in een vlecht aan de zijkant. Nou ja...vlechtje. Geen rapunsel gooi je vlecht uit de torenkamer-vlecht. Want zo lang en vooral dik is het nou ook weer niet. Vroeger (ja errug toch) zei iedereen dat ik dik haar had, maar sinds ik ben overgegaan is mijn haar ook niks meer. Vind ik zelf. En zeker niet zo prachtig als onderstaande voorbeeld.
Maar goed vond het wel leuk om een keertje iets geheel anders te doen met het haar. In het kader van de burger moed inpompen. Op wat voor manier dan ook. Want dat akkefietje met de therapeut hakte er toch wel een beetje meer in dan ik dacht. Niet het gedoe eromheen, maar meer dat ik klaar voor de start stond om te gaan praten en leren en nu misschien nog wel weer 4 weken moet wachten.
Werd bezweet wakker toen het nog donker was, dacht aan vriendin, maakte me zorgen, piekerde, dacht aan van alles en nog wat en besloot toen maar om alles wat bezweet was in de was te doen en wat droger verder proberen te slapen. Wat niet echt lukte, maar gelukkig hoef ik nergens op tijd te zijn.
Verder werd ik heel blij om te horen dat een lieve vriendin ontslagen is uit het ziekenhuis en thuis mag opknappen.
Zag een foto van zoonlief in een verre stad waar hij zich zo te zien uitstekend vermaakte voor zijn werk. En er ook zo uitzag.
En maakte een klein rondreisje waar ik ook blij van werd. Want bedacht me dat ik een kleine sentimental journey wilde doen. Dat ik dat trok en dat ik op een station geen kroket kocht, die wel lonkte, maar een appeltje bij de Kiosk. Zag dat waar er ooit een weg was, nu weer een singel is en rook en proefde een heerlijk ongeevenaard heerlijk belegd Italiaans broodje op een nogal oude gracht. En op diezelfde gracht bij de Hema een aardige toiletjuffrouw gezien. Nog gewoon mensenwerk. En lekker schoon dus.
En het cafe/restaurant waar ik toendertijd vaak kwam is ook al veranderd. De Koning is weg aldaar. Nu zelfs op het kleine stoeprandje nog een terrasje. Daar keek ik op uit toen ik op een bankje zat en genoot van mijn heerlijke ouderwetse broodje.
En ik in de spits op een druk traject terug reisde, nog even een omweg nam en nog nieuwe grotere maat lakens kocht voor op mijn nieuwe bed, weer de omweg naar station X nam (want goedkoop treinen, dus niet met de bus, maar treinen) en merkte hoe druk het nog steeds is in de spits (als in staanplaatsen of liever gezegd hangplekken) en blij ben dat ik dat nu even niet hoef.
(Denk hier even de stem en blik van Brigitte Kaandorp bij....)
Mea Culpa. Had natuurlijk ook zelf eerder kunnen moeten kijken of alles wel klopte met mijn zorgverzekeraar. Maar kreeg een verwijsbrief voor deze praktijk (ging er met mijn duffe brein vanuit dat het dan wel goed zat en bij het eerste gesprek en het overhandigen van alle administratieve zaken werd er gezegd dat het in orde was. Dus zelf niet meer nagekeken of er een overeenkomst was. Nogmaals Mea Culpa.
Mijn vermogen om zaken eens even goed uit te spitten lijkt wel weggevaagd te zijn als een dam in Houston. Verwaterd brein!
Totdat ik - kennelijk sputterde op de achtergrond dat administratieve 'ik wil dit echt zeker zeker weten' gevoel - nog door en ja hoor, bij telefonische contact met de klantenservice van zorgverzekeraar bleek dat er geen contract met deze specifieke hulpverlener is. Wel met anderen in de praktijk.
Zou dus nu eigenlijk op de bank moeten liggen daar, maar afspraak afgebeld. Mijn hartslag en bloeddruk zaten aan het plafond voor mijn gevoel.
En ook voelde ik me - alweer - een sukkel. Hoe kan het nou dat ik niet goed opgelet heb? Gelukkig kon ik mijzelf toespreken dat ik goed gehandeld heb en laat het maar; het komt vast wel goed. Of niet. Voor nu is het klaar.
Foto van Pixabay
En heel fijn dat ik supersnel teruggebeld werd door therapeut en er een oplossing werd geboden. Betekent wel nog weer langer wachten totdat ander tijd heeft in de agenda, maar mijn financiele plaatje laat het zomaar eens een leuke hulpverlener uitzoeken beperkt zijn. Jammer, want er was een klik. Maar goed....net als daten, zullen er vast nog wel meer mensen/hulpverleners zijn waarmee ik een klik heb/krijg.
En zo hebben we een hele middag "vrij".
Eens kijken hoe ik zelf mijn dammen en dijken kan versterken.
1 voordeel: ik hoef niet door de regen te lopen. Kan wachten tot het droog is met naar buiten gaan.
En krijg net een foto van kleindochter met begin van eerste tandje, dus hoe fijn is dat! Volgens haar moeder veel poepluiers in heel korte tijd. Dus van de ene shit naar de andere.
Heb ik toch liever de laatste soort.
Kijk altijd met bijzondere interesse naar programma's over mensen die heel veel willen/moeten afvallen en hoe het ze vergaat. Dat zijn vaak wel mensen die boven de 200 kg wegen, dus echt heel zwaar. Maar goed: ik denk dat heel veel mensen mij ook als heel zwaar labelen. Wat zeg ik; dat doe ik zelf ook.
En dan heb ik ook nog de eigenaardige niet aardige gewoonte om te verzuchten dat ik niet de allerdikste in de zaal ben. Altijd even checken of er iemand is die nog dikker is.
Wat ik altijd mis bij dit soort programma's, hoe gaat het twee jaar daarna? Of vijf jaar erna.
Zijn nog nog op hun streefgewicht? Zit alles er weer bij? Hoe voelen ze zich in een ander lijf. Komt dat aan in dat hoofd.
Toen ik 40 kg minder woog, vond ik mijzelf niet een leukere vrouw. Of mooier. Soms zelf lelijker met mijn weinige dunner geworden haar en ingevallen smoelwerk. Ik vond mijzelf er ouder uitzien. Ja, echt!
Zo zag ik in die uitzendingen een vrouw die enorm veel was afgevallen al, maar nu veel last had van loshangend vel. En dat trekt niet meer vanzelf glad; de rek is eruit zeg maar. Verder had ze een nogal afgetrokken hoofd, de botten in haar gezicht waren te zien en ze was al een hele tijd op haar streefgewicht.
Ze had een maagband en die stond nogal strak afgesteld, dus de arts stelde die bij tijdens de eerste huidoperatie. Toen kon ze opeens veel meer eten. En deed dat ook. En kwam binnen 6 weken 21 kg aan. Eenentwintig kilo. Dat is eng, zoveel. Dat je vetcellen zo krachtig zijn, ook na al die jaren nog en zich dus kennelijk zo snel weer willen vullen. Dan kan je in je hoofd nog zo goed weten hoe het hoort, kennelijk is dat andere signaal krachtiger.
Door het extra gewicht was ze vooral op het geopereerde gebied weer veel aangekomen en leek die operatie om alles glad te trekken bijna mislukt.
Maar 'gelukkig' viel ze in recordtempo (heel gezond, maar niet heus) weer 15 kg af en mocht ze door voor de volgende operaties.
Nu ben ik aan het kijken naar niet alleen afvallen (alleen maar staren naar een normaal BMI is ook niet zaligmakend), maar ook naar tevredenheid. Of noem het acceptatie dat het lijf wat ik nu heb, kennelijk nog wel even mee gaat. Of moet.
Wat ontzettend sneu is, dat die mensen die eerst heel dik waren, nu dan wel slanker zijn, maar zichzelf nog steeds niet mooi vinden, want al die lellende vellen. Het is nog niet perfect. Dat kan je gedeeltelijk camoufleren met compressie-ondergoed, maar ja, gaat dat uit dan is het net als met de push-up wonderbra; wonder voorbij.
Denk dat heel veel mensen last hebben van een verstoorde blik op hun lijf. Lees over piepjonge musicalsterren die maatje 34/36 hebben zeggen echt niet in een bikini durven te poseren, want toch echt een rolletje vet. Jeeee...zo hoort een vrouwenlijf eruit te zien. Oh ja, en dan wel vakantiefoto's in een bijna bikini-achtig setje de wereld in fakebooken.
Bloedmooi en dan nog onzeker. Dus dat zelfvertrouwen zit 'm niet in het perfecte lijf hebben.
Een goed werkend lijf is al prettig. Een lijf wat niet teveel afwijkt van de standaard, naar beide kanten, niet te mager en niet te zwaar. En dan heb ik het nog niet eens over een gezond lijf. Hoe bijzonder is dat. Dat je elke ochtend je bed uit mag komen en alles werkt!
Is dat nou net niet heel bijzondere schoonheid. Zelf-acceptatie of eigenlijk liefde voor jezelf. Voor wie je bent, voor het lijf waarin je zit. In welke vorm dan ook.
Dat vergt nog wel wat werk in mijn geval. Als mevrouw De Mol en consorten vinden dat een vrouw met 82 kg al dik is (en dan niet een vrouw van 1.60m maar 1.75m) dan is er nog heel wat werk aan de winkel.
Lees regelmatig de site van Wondervol. Deze link verwijst naar haar site: Wondervol site
En verbaas me erover welke maat ze draagt. Dat scheelt niet zoveel met die van mij.
En als je poseert met altijd een gat tussen je bovenbenen, lijkt het ook al slanker dan de benen strak naast elkaar (mmmmm...beetje rare omschrijving, maar kijk maar naar de foto's) En ze kijkt heel vrolijk altijd. Dat scheelt ook een slok op een borrel.
En laatst had ze een hele zomerse reportage met een zonnig badpak en dito foto's. Ik werd zo blij van haar blijheid (en minder blij van mijn badpak met harde puntcups) dat ik mijzelf dat badpak cadeau heb gedaan. Zwart met margrietjes. Wel gewacht tot het in de opruiming was. Als echte knieperd.
In mijn geval lijken de margrietjes meer zonnebloemen, maar geen Madonnacups meer en vandaag misschien wel de laatste zomerdag waarop het badpak aankon.
Binnenkort word ik verwacht op kantoor van mijn fanclub, inderdaad die club die begint met een U. Om te praten over hoe ik weer terug in het arbeidstraject kan komen.
Nu is dat een iets ander traject dan dat er een werkgever met smart op mij zit te wachten, of collega's die heel blij zijn dat ik eindelijk weer terug kan komen na ziek te zijn geweest. Er is geen werkgever en al helemaal geen collega's. Niemand wacht er op mij.
Geen fruitmanden
Geen leuke kaarten
Geen belletjes van ex-collega's.
Dus ben wel heel benieuwd hoe de insteek is.
Alle papieren er maar weer bij gezocht en de benodigde ID zaken (want ik zou per ongeluk mijn buurvrouw sturen) en ik moet dan heel, heel erg hardop tegen mijzelf zeggen dat ik zeker niet zo'n braafkaas moet zijn.
En ik word alweer bijna pissig als ik zie dat ik dingen moet meenemen die mijn fanclub allang in hun bezit hebben, want een paar maanden geleden allemaal al opgestuurd.
Dus zeg ik dan, alweer hardop: Daar gaan wij dus niet aan meedoen en vandaag nog als een gek ergens een printer zoeken en oh ja....jouw laptop met gegevens is bij de reparateur, dus ik kan niet eens bij die gegevens. Probleem opgelost.
Opgelost!!!
Hang op
Klik weg
Bel...de bank?? De bank van de psycholoog eerder! Laat je nou niet weer gek maken. Je bent al gek genoeg momenteel.
Dus de rest van de dag proberen te ontspannen, te kijken naar de mooie en fijne dingen en me niet gek laten maken door mijn fanclubberichten. Als ik, de artiest, er niet was, hadden ze op dat sjieke hoofdkantoor allemaal geen baan tenslotte!
Dat is nog eens een hele krachtige manier van omdenken. Maar ik weet zeker dat de fanclubleden daar anders over denken.
Echt zo ongelofelijk oenig vind ik me dan; krijg een reminder van de NS dat mijn 'goedkope' kaartje nog maar een paar dagen geldig is. Waarom plan ik dat niet meteen; iets leuks. Mag echt. Ook voor mij.
Zo'n kaartje waarmee je heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel Nederland kan afreizen voor een relatief laag bedrag (lager dan de Kruidvatkaartjes). En dan laat ik dat alweer bijna verlopen. Omdat ik er, met Geer en Goor gesproken, de kracht niet meer voor heb.
Dus van de week mijzelf toch maar ernstig toegesproken; dat ik WEL op reis moest. Maakt niet uit waarheen, maar ga! Uit de veilige achtertuin - mijn comfortzone - en hop; doe iets, zie iets, maak iets mee.
In mijn thermosflesje had ik heel verantwoord verse hete koffie gedaan en al lopende naar de bushalte viel het me op dat het overal zo lekker naar koffie rook op de route. Ik stapte/zwaaide de bus in en het koffiemysterie werd ook opgelost. Ik had de opening om uit te drinken nog op de optie 'drinken' laten staan en het kostbare bruine goud vloeide zo de tas uit, de bus in, over mijn kleren en de spullen in mijn knapzak...Man; ik kon wel janken en wilde eigenlijk direct weer naar huis. Uitje nu al verpest.
Toch wist ik mezelf te kalmeren en er zelfs om te lachen. Die vlek, ach...het zij zo en dat droogt wel weer. Ja, outfit verpest, maar hopelijk niet je stemming. Die koffie is jammer, maar minder mee te zeulen op die manier en zo te zien was je gratis krant nog redelijk droog dus, om met Peggy Lee te spreken: If that's all there is..
Doorgaan!!
Nu weet ik dat ik heel erg blij wordt van water, open water, de wind in mijn haar en even iets heel anders dan mijn eigen omgeving aka achtertuintje.
Dus heb ik wel van tevoren bekeken How I can achieve that en zo reisde ik door een landschap wat ik nog wel kende toen we heel heel vroeger in de zomervakantie met mijn ouders van mensen hun huis huurde en zij zelf in het schuurtje verbleven. Als tiener vond ik het daar retesaai.
Niets dan lange rechte wegen, er lag niets leuks in de buurt (in mijn beleving als tiener dan he) en het enige waar ik blij van werd waren de in grote hoeveelheid aanwezige boekjes van Het Beste uit Readers Digest. Achteraf ook stomme verhaaltjes, maar het stilde even mijn leeshonger. En ik ontdekte masturberen. Ook leuk.
En mijn vader maar fietsen, nergens heen, maar hij wist altijd, zonder kaart de weg. Wat niet waar was, dus reden we via Den Helder en weer terug naar Schagen en dan draaide de wind altijd zodat we op de terugweg ook wind tegen hadden.
Wel altijd een ijsje eten onderweg, mijn vader was groot liefhebber van ijs. Schepijs, softijs, ijs uit een papiertje, als het maar in bevroren vorm kwam. Dat was voor kinderen fijn, want dan kregen wij ook iets. Mijn moeder hield er niet van, maar deed voor de vorm maar mee. Ze kan tot op heden nog steeds niet zonder knoeien aan een ijsje likken. Het ziet er, en ik voel de schaamte van een tiener als je ouders 'raar' deden nog moeiteloos, een beetje lomp uit. Overal zit ijs dan.
Het vervoer naar het letterlijke eindpunt ging prettig, geen omleidingen of bussen wat ik wel eens eerder meemaakte en ik kocht op het station een kaartje voor de tourbus op het eiland waar ik heen zou varen. En in de haven kocht ik ook al heel soepel, want slechts voetganger, een kaartje voor de veerboot.
En voelde direct al mijn gespannen 'senuwen' ontspannen. Lekker de boot op, een plekje uitzoeken met mooi (alle uitzichten zijn mooi) uitzicht en heerlijk genieten van de boot, voor slechts € 2,50 retour!
En op het eiland de bus in en maar zien waar de bus me heen brengt. Ik kende het eiland wel maar was al weer zeker 10 jaar geleden dat ik er was.
Superdruk, een kudde feuten in de bus met witte overhempjes, dasjes en jasjes en heel breeduit zittend - gelukkig ben ik dan niet te bescheten om gewoon naast zo'n kakkerd te gaan zitten, want ik heb ook gewoon betaald voor een zitplaats; weg met die voeten - , veel mensen met grote koffers en emmers en schepjes, waar die bus niet echt op berekend is (geen rekken om je koffers in te doen of bredere banken), oh ja natuurlijk; het was nog vakantietijd.
Ik moet helaas doorgeven dat ik de hele bus niet uit ben geweest; kreeg nog steeds Geer-neigingen, was moe (oh nu snap ik het; Geen koffie gehad!) en zo maakte ik een rondje en kwam weer in de haven en op de boot uit. Fijn dat daar gratis toiletten waren. En daarna weer snel naar buiten, genieten van de zee, de luchten, de meeuwen.
Kan er zo een Loes aflevering van maken: Kranige vrouw van onbestemde leeftijd maakt een rondreisje en komt nog steeds nergens. Alleen. Uiteraard. Maar dat snapt ze zelf nog steeds niet.
Heel even overwoog ik om ook nog even langs de Ikea ergens langs een spoorlijn te gaan - eenvoudiger kon toch bijna niet, maar een paar keer overstappen - maar ik wist direct al dat ik dan de dagen erna geheel afgeknoedeld zou zijn. Ja lach maar lieve lezertjes. Mijn energieputten zijn tamelijk leeg. Net als mijn moed en doorzettingsvermogen.
Dus niet gedaan, al was het voorheen appeltje eitje voor me.
En toch trots op mezelf. Want ik heb wel iets gedaan, ook al was het een tamelijk zielig uitje. En lees ik net dat de Geluksprofessor zegt dat reizen goed is voor je, ook als je het eigenlijk niet durft.
Bedoelde hij waarschijnlijk niet mijn kabouterreisje mee, maar toch leuk om te lezen. Voor een bange schijterd.
Een tijdje terug las ik wel over de serie Outlander, maar verder klikte er niets in mijn hoofd. Of hart. Tot ik een paar maanden terug toevallig de tweede serie zag op de Belg. En ''opeens" in de bibliotheek de metersdikke boeken zag liggen.
Mooi, fraaie Schotse landschappen, nog fraaiere kostuums (daar heb ik grote interesse in en haat het als er romantische hedendaagse niet correcte kleding in een kostuumfilm wordt gedragen) en aandacht voor details. En heerlijke zwijmelromantiek.
Tot ik via Netflix ook het eerste deel kon kijken. Verslaafd.
Heel goed om even het verstand op nul en blik op oneindig te brengen dus. Want in mijn kleine wereld heb ik toch weer grotere stappen gezet. Een eerste gesprek met een psycholoog. Niet alleen over mijn burn-out, want dat snap ik zelf ook wel, maar meer de triggers achter die burn-out.
En ook omdat ik gisteren op een (veer)boot genoot van de zee, van de wolkenluchten en van mijn durf om iets te doen, vond ik deze wel passen.
Later vandaag moet mag ik naar een therapeut. Ik weet waar het gebouw zich bevindt. Ongeveer. Dus zoek het helemaal uit met Google Maps. Kijk bij wijze van spreke wat voor kleur gordijnen er hangen en waar de bel bij de voordeur is.
En bereken hoe lang ik erover doe. Op de fiets (durf ik dat al, zijn er stoplichten onderweg, moet ik ergens afstappen, klapt mijn fiets niet in elkaar en waar zit er dan een fietsenmaker en en en...) of met OV (Heb ik genoeg saldo op mijn kaart, wat kost het me (kan beter denken: wat levert me dit op - rust in mijn hoofd!!!) Hoe laat moet ik van huis om op tijd (erg belangrijk; heb een hekel aan te laat komen. En te laat komers) er te zijn. En wat doe ik aan. Je kan namelijk maar 1 x een eerste indruk maken.
Ontspan....je doet dit voor je eigen welzijn. Het hoeft niet. Maar omdat je graag van de spinnenwebben in je hoofd af wil en eigenlijk gewoon meer ruimte wil durven innemen. Nu doe je dat alleen maar met je lijf. Je ziet er sterk en rustig uit, maar zo voelt het niet.
Het is heel veilig om ver weg in Vinexland, waar toch niks gebeurd, altijd in je achtertuin het leven voorbij te zien trekken, maar staat er ook niet ergens geschreven dat je je licht niet onder de Korenmaat moet zetten?
En tegelijkertijd schaam ik me ook. Voel ik me een enorme aansteller. Ik ben relatief gezond, geen relatieproblemen, mijn financiele toestand vormt momenteel geen probleem, krijg lieve appjes van dochter en schoonzoon uit hun vakantieland..heb een dak boven mijn hoofd, te eten.
Had nog een serie staan die ik had opgenomen van de BBC.
Een soort van afvalrace tussen mensen die graag Astronaut willen worden en aan allerlei testen worden onderworpen om te kijken of ze over die kwaliteiten beschikken. En dan uiteindelijk ook echt in dat programma worden opgenomen.
Vond het fascinerend om te zien hoe sommige kandidaten vol overtuiging waren dat ze dit varkentje wel eens even zouden wassen, want in hun dagelijkse leven hadden ze in hun beroep of opleiding ook met hoge druk te maken.
Wat ik vooral fijn vond om te zien dat een dame van mijn leeftijdscategorie uiteindelijk een van de beste condities bleek te hebben en mensen waarvan je dacht die kunnen nog uren doorgaan, vielen al snel af.
Denk niet dat ik in aanmerking kom, want behalve fysiek fit, moet je nog veel meer kwaliteiten hebben. Dingen onthouden en tegelijkertijd ook nog wat anders doen. Nou; schiet mij maar lek.
Maar leuk om te zien hoe mensen een droom hebben en proberen die uit te laten komen.
Wat voor droom heb ik eigenlijk? Ik moet wil daar over nadenken. Hoe ga ik de jaren nog vullen waarin ik nog moet werken.
Het verhaal dat als je wil werken er altijd werk is, dat boek heb ik nu wel uit. Want dan kan ik me net zo goed morgen weer aanmelden bij mijn vorige werkgever.
Ik kan dan wel geen astronaut meer worden, maar mag wel nadenken over wat dan wel. Waar komen mijn kwaliteiten tot zijn recht. Wat wil ik. Wat kan ik nog.
Een onbeschreven boek nog tot nu toe, want ik wil helemaal niks. En ik kan ook nog niks heb ik het gevoel. Ik ben gewoon nog te moe en onrustig om na te denken over wat ik zou willen. Of ik 'mag' willen.
Het helpt nu niet echt mee dat mijn buurvrouw op geluidsniveau "Noord-Korea kondigt de oorlog af"ruzie met haar man maakt. Of aan de telefoon met haar thuisland is. Weet ik veel.
Maar even een mok koffie voor mijzelf maken en wat te eten.
Oh ja; was ophangen. Dat geeft, hoe raar het ook klinkt, me altijd een voldaan gevoel. Ik word er rustig van.
Via de bibliotheek app kan je luisterboeken beluisteren en momenteel is dat een boek over de Industriele revolutie door Maarten van Rossum en ook door hem ingesproken. Een uurtje of 4 luisterplezier.
Dacht dat zijn sonore stem me wel snel weer in slaap zou helpen als ik midden in de nacht wakker werd.
Werd ik toch nog wakker met de ontwikkeling van de eerste auto door de heer Benz.
Bedacht, toen ik een bericht van mijn fanclub die met een U begint ontving, dat ik dan maar, voor het geval ik niet meer tijd krijg om te herstellen van mijn burn-out, de komende week als een soort vakantie moet indelen. Dus weinig moeten en heel veel mogen. Vooral proberen in de ontspanmodus te komen.
En kijken of er nog leuke dingen te doen zijn.
Een eerste gesprek met een therapeut. Joehoe!!
Het klinkt afgezaagd, maar gisterenavond vond ik echt een hoogtepunt qua tv-kijken van de week. Zomergasten nu met Frans de Waal. Ik kende zijn verhaal over de observaties bij de apen Jeroen en
Dat hij blij was dat dieren geen vragenlijsten over zichzelf kunnen invullen, want die kunnen daardoor hun ware aard niet verbergen. Wij mensen kennelijk wel en als mensen zijn we vergeten kennelijk dat het niet erom gaat wat iemand zegt (of schrijft), maar wat hij doet.
Het deed me ook denken aan problematiek bij schulden. Of bij dieeten. Dat mensen invullen wat ze besteden of wat ze eten op een dag, maar bij observatie blijkt dat er iets heel anders aan de hand is. Dat er zaken worden ingekocht, of uberhaupt gekocht die budgettair niet passen.
Mensen hebben (en ik ben ook nog steeds Homo Sapiens) toch vaak een blinde vlek voor hun eigen gedrag.
Voor mij weer een eye-opener om nog beter naar lichaamstaal te kijken van de mensen die ik ontmoet. En dat ik niet in mooie beloftes of woorden moet trappen.
Vond het ook mooi hoe hij uitlegde dat wij de term Alfaman verkeerd uitleggen. Dat het in de apenwereld erom gaat, als je die titel hebt, dat die het beste de groep tevreden houden. Dus geen grote gebaren, roffel op je borstkas en schudden met je oranje hoofdje, maar weten wat er speelt onder het hele volk.
Helaas heb ik in mijn werkomgeving veel zogenaamde Alfamannen gekend en dat ging altijd samen met een psychopathische voorliefde voor macht en het kleineren van iedereen die die macht dreigde af te pakken. Toen ben ik inderdaad ook maar me eens in Machiavelli gaan verdiepen en die oude kost is nog steeds aktueel.
Foto van Pixabay
Vanochtend mijn rondje Bless the House kunnen doen, genoten van een vers kopje koffie, een buitje voorbij zien trekken en nog eentje. Nu lijkt het een beetje droog te worden, dus misschien nog even wat snoeiwerk doen wat door de Spit is blijven groeien/liggen.
De vuilnisbak zat tot de nok toe vol, meestal lukt me dat niet, maar deze keer zat er een geheel ingepakt gesnoeid haagje van buxus in, wat ik niet in de groenbak mee wilde geven in verband met besmettingsgevaar. Schijnt dat in tuincentra in deze omgeving het ook al heerst (buxusrups).
En verder nogmaals die Engel met roze vleugels uit vliegen gestuurd. Voor een vriendin. En even langs het postkantoor voor een andere.
Met "niks" in het vooruitzicht, was dat wel ontspannen voor een zondag.
Geen verplichtingen, geen boodschappen (al had ik niks in huis gehaald, maar nog wel genoeg). Ik kan kiezen hoe ik de dag invul. En ik prijs me rijk want ik weet maar al te goed dat er genoeg mensen zijn die dat maar al te graag zouden willen.
Waar ik me beklaag over de lege agenda, moeten anderen een vakantie boeken om dat gevoel van leegheid te ervaren.
Voor de ene mens is het een 6 en voor de ander een 9. Van welke kant bekijk je het.
Had de zaterdagkrant apart gelegd om die eens heerlijk vandaag te lezen. De leesstukken dan. En daarna bedacht ik dat ik het volgende stuk buxushaag wel kon verwijderen. Iedere keer een beetje is op het laatst ook een buxusloze tuin tenslotte. De struikjes zijn letterlijk helemaal kaalgevroten.
En ik weet hoe goed het is om vooral lekker buiten te zijn. Met verstand op nul en blik op oneindig.
Gisteren had ik een klein opdrachtje en ook dat dreigde nog bijna in het water te vallen. Er was iets met mijn laptop en dat kon nog (net, echt net, ultra net net) in de garantie gemaakt worden. Dus mijzelf toch maar naar het centrum van ons durpje gedwongen. Met de bus, want ik vertrouw mijzelf nog niet op de fiets. Maar dat is een ander verhaal.
Het was net een scene uit een comedyshow. Ik loop in een rechte lijn van bushaltes naar computerwinkel en wil mijn hand naar de deur uitsteken en zie op het pand grote papieren hangen met "verhuurd". En nergens meer een bordje van de computerwinkel. Bugger!
Had wel het adres gecheckt, maar als je googled op naam & durp krijg je de oude gegevens. Ha!
Even uit het veld geslagen. Ik vond mezelf al zo'n dappere dodo dat ik, ondanks vermoeidheid door de reis van de dag ervoor, wederom iets 'moest' en ging doen. Voor een normaal mens een eitje, maar ik voel me verre van normaal.
Dus bellen, kennelijk was het plaatselijke telefoonnummer doorgeschakeld want de firma zat ergens anders. Niet in ons dorp.
Ik wilde eigenlijk weer naar huis, in bed gaan liggen. Maar bedacht me, nadat ik bij de Turk toch nog maar even goedkope amandelen had ingeslagen - ik was er nu toch. Ga nou maar. Je kan het. Echt.
Gewoon doorreizen, bus naar station, overstappen op andere regiobus of met de trein en kijk maar, als je daar bent aangekomen, waar de winkel is. Had een flauw idee, Google Maps hielp en in het grote winkelcentrum/hart aangekomen diverse plattegronden en nu wist ik dat ze vlakbij de bank en de C&A zaten.
Was een fijne jonge man die me hielp in de winkel, hij herkende me van mijn telefoongesprek en zei nog dat het gelukkig maar 20 minuten of zo rijden was. Zei hem dat ik met OV moest komen, dus ietsje langer onderweg, maar ik was er en nog net voor sluitingstijd ook. Dus zeur niet!
Terug dezelfde route, langs het altijd drukke nationale vliegveld en even een rilling door mijn lijf bij wat er de dag ervoor in Barcelona was gebeurd. Maar he....niet zo bang zijn.
Toen ik later thuis was, had ik al bedacht dat ik een lekker linzensoepje ging maken. Niet meer naar de winkel om nog iets te halen; had bij de Turk ook al eitjes gekocht, dus kon desnoods een ei bakken. Maar vond dat ik dat heerlijke soepje verdiende, nadat ik toch had doorgezet. En weer een klusje van mijn lijst kon schrappen.
Kon de laptop van mijn moeder tijdelijk lenen, maar die mist 'm niet echt, want stond al maanden stof te vangen.
Net als in de tijd van Van Kooten en De Bie zegt ze nog steeds dat ze wel achter de laptop (je gaat Achter de PC zitten en Voor de tv) wilde gaan zitten, maar geen puf. En als ze daar drukt, dan is ze bang dat ALLES weg is. Zowel haar kennis als haar gegevens.
Dit is niet zo, maar blijft wel tragi-komisch. Als ik er niet een paar uur voor onderweg was en nog meer tijd aan moet besteden.
Nu mijn soepje opwarmen, tweede dag altijd nog lekkerder. En straks hopelijk een mooie uitzending van Zomergasten met een voor mij interessante gast, primatoloog Frans de Waal. Al veel zaken over en van hem gelezen.
Telkens als ik probeerde om tot de kern te komen van mijn vragen, volgde er weer een omleiding, omlegging of een rotonde. Die altijd leek uit te komen op de weg die 'slachtoffer' heet.
Ik voel heel veel mededogen, vooral na alweer bijna een hele dag verhalen over hoe haar ouders waren, hoe haar opvoeding was, hoe ze de kilte ervaren heeft van haar schoonouders over wat voor soort man hun zoon was, hoe ze meerdere keren geprobeerd heeft bij hem weg te gaan.
Maar het gaat altijd over haar kant van het verhaal. Haar ellende. Wat haar is aangedaan door mijn vader. Door zijn familie. Nergens neemt ze verantwoording
Toch bleef ik doorvragen/rijden op mijn weg. Het verhaal van mijn moeder kende ik inmiddels wel. Ik wilde dat ze het eens door mijn ogen kon bekijken. Hoe het is voor een kind om op te groeien in een gezin waar het onveilig is, waar iedereen op eieren moet lopen want anders wordt mijn vader boos en als hij boos is, dan is het oorlog. En zoals in elke oorlog vallen er slachtoffers.
Ik vroeg om uitleg, om de achtergrond van haar keuzes en ook de reden om geen keuzes te maken. Wat ook een keus is uiteindelijk. En de voor mij onbegrijpelijk keuze om na mij nog meer kinderen te krijgen. Want het was nadat ik geboren was duidelijk hoe de vork in de steel zat. Zo hoorde ik meerdere malen.
Vond het bijzonder te horen dat ze nu snapt dat mijn vader veel dingen simpelweg niet anders kon, juist omdat hij een psychische stoornis had. Die heel lang verborgen is gebleven, maar kennelijk wel bij zijn ouders bekend was en, zo vertelde mij moeder, haar eigen moeder wist dit ook. Was ingelicht door de moeder van mijn vader. Maar koos er ook voor om dit niet te vertellen.
Bijzonder ook dat hele families bij kennelijk allemaal dezelfde fabriek zo'n kleed hadden aangeschaft. Het kleed waar je alles onder kan vegen. Als je het niet ziet, dan is het er niet. En dan spreek je er uiteraard al helemaal nooit meer over.
Voorzichtig legde ik nog een keer uit dat ik heel lang me heb afgevraagd hoe gewenst ik dan wel was. Dat ik dit niet voel. Was ik niet de oorzaak ervan dat mijn ouders moesten trouwen, grote schande in de families en dus trouwen zonder witte jurk en in een klein achteraf kerkje (alsof God het dan ook niet kan zien).
Nu is de edele kunst van met elkaar praten over moeilijke zaken ons niet echt met paplepel ingegoten, dus bleef mijn moeder maar telkens terugvallen op hoe moeilijk alles voor haar was in haar huwelijk. Over de onberekenbaarheid van mijn vader, maar ook zijn aparte kijk op zaken of eigen invulling van naar een training gaan voor je werk voor een diploma.
Het is bijna lachwekkend en zeker comedy-waardig , maar hij schijnt wekenlang trouw op een vaste dag naar een training te zijn geweest, maar haalde zijn diploma maar niet. Uiteindelijk gaf hij aan dat hij al die avonden maar naar de bioscoop was geweest en nooit naar de training. Dat trok hij niet. Geen studiebol. Wel een hele charmante en mooie man om te zien toen hij jong was. Elvis in Nederlandse versie.
Foto van Pixabay
Die nooit eens de kolenkit vulde.
Gelukkig kon ik door de moderne techniek die mobiele telefonie ons biedt toch van mijn moeder horen/lezen toen ik al in de trein terug naar huis zat, dat ik een gewenst kind door haar was.
Dit bericht moet ik maar inlijsten. Want zaken van het hart, zoals zeggen dat we van elkaar houden, of dat we spijt hebben van het verdriet wat we (onbedoeld) hebben veroorzaakt, of elkaar lang liefdevol vasthouden, dat is vrij onbekend bij ons.
Heb het mijzelf helemaal moeten leren en zal waarschijnlijk ook nog steeds bijlessen moeten krijgen. En ook ik weet nu al dat ik steken heb laten vallen.
Zo; eindelijk nog weer wat bezuinigingsacties van mijn Nog te Doen/regelen lijstje kunnen doorhalen. Dat ik uberhaupt iets opschrijf is al een kleine verbetering. Heel lang bleef mijn bloknote blanco. Geen puf, geen zin, helemaal niks.
Dat regelen scheelt de komende maanden toch weer een paar tientjes op mijn vaste lasten en die geven net weer wat lucht. Iedere euro telt nog steeds tenslotte.
Slaap nog steeds niet helemaal fijn; ik word wakker midden in de nacht en voorheen zou ik dan alleen maar liggen piekeren. Nu ga ik of naar een Luisterboek luisteren of pak er een gewoon boek bij.
Wat ik grappig vind is dat ik dan tegen mijzelf zeg dat ik niet in slaap mag vallen en na een paar bladzijden, of soms hoofdstukken voel ik mijn ogen zwaar worden.
Zei ik voorheen dat ik MOEST slapen, dan was het des te moeilijker om weer in slaap te vallen. Grappig hoe je jezelf kennelijk om de tuin kan leiden.
Ook weer een Flylady klus gedaan - naast de gewone dagelijkse routines - en hoe klein of 'raar' die opdracht ook is (vandaag was het kijk de badkamerkast na op oude make-up zooi...de make-upjes uit je tienertijd mogen echt wel weg nu, die roze oogschaduw of knalroze lippenstift is niet meer zo fris), het is fijn om ieder geval weer wat ruimte te maken en dingen in de kast te bekijken of ze nog een jaar bewaard moeten worden, voor het geval dat, of dat ze echt weg kunnen. Hetzij weggooien of weggeven.
Foto van Pixabay
Er stond ook al twee jaar een grote tas met rits met daarin truitjes/shirts van toen ik nog 30/40 kg lichter was. Voor het geval ik.....Ik had al die truitjes al uit mijn kast gehaald, want iedere keer dingen zien die ik niet (meer) pas daar werd ik ook niet blij van. En dan was er nog die tas dus.
Hoppa...in de Zak van Max (niemand weet nog wat dat is hahaha). Het neemt ruimte in, niet zozeer in mijn huis, maar in mijn hoofd.
Focus niet op minder minder, maar op gezonder. Waarbij minder vanzelf wel volgt. Of niet.
Stuur ik ondertussen nog een Engel met grote roze vleugels richting vriendin die dat nodig heeft.
Slecht geslapen, niet eens door mijn eigen zorgen, maar omdat ik me zorgen maakte om een dierbare vriendin.
Haar man belde me gisteren wat de stand van zaken is en dan moet je daarna eigenlijk niet op Google gaan zoeken. Dan vind je de naarste scenario's.
Kijk ik liever nog een keertje naar een aflevering van Grace and Frankie. Ook over zoiets; dat ouderdom soms met gebreken komt en we daar allemaal mee te maken krijgen.
Dat slechte slapen maakte dat ik nog onzekerder begon aan wat een hele fijne ontmoeting bleek. En we samen de helft van de tijd om iets te ontdekken over de laatste tijd van de Tsaar nu 100 jaar geleden, besteden we aan praten. Ik hoop ook dat ik voldoende geluisterd heb en niet alleen een soort van woordendiarree over haar heb uitgestort.
Als vrouw met hond gaf ze wijze raad over man met hond en dat was ook weer leerzaam. En eigenlijk bevestigde ze dat ik dus nooit te oud ben om te leren. Als ik daartoe open sta tenminste.
Was wel erg moe toen ik thuiskwam dus maar vroeg naar bed en dat was goed door mijn nieuwe matrassen en toppertje.
Vind het bijzonder dat ik zoveel lieve mensen ken en zij mij willen kennen. En dat gevoel - die verwondering over dat het leukste meisje van de klas iets met mij wil ondernemen - dat herken ik nog steeds in mij.
Alweer een onrustige nacht en dus vanochtend maar direct mijn bed afgehaald en alle bedampte beddegoed in de was. De zon schijnt, dus het kan buiten hangen. Ben blij dat mijn rug weer zodanig hersteld is dat dit nu zonder al te veel moeite gaat. Dat ik een wasmachine heb.
Oh ja; dat maatje 36 dat snap ik nu nog beter. Echt een Frans figuurtje.
Had me al helemaal verheugd op gisterenavond. Zomergasten en daarna zou ik mijzelf trakteren op een avond/nacht sterrenkijken.
Wat een magnifieke uitzending van Zomergasten was dat wederom. Ik kende de acteur - Wim Opbrouck niet, maar zou hem graag willen kennen. Een levensgenieter en een zachtaardig mens. Iemand bij wie je gerust even een paar dagen mag onderduiken.
Ook zijn fragmenten spraken me aan. En daar kwam zowaar ook nog die goede oude, helaas overleden, Keith Floyd voorbij. Met zijn recept voor Paella. Waardoor ik en aan Keith Flloyd dacht en aan diegene die laatst nog Paella had gemaakt.
Zijn keuzefilm heb ik opgenomen; toen die werd uitgezonden keek ik al hoopvol, ingewikkeld en daardoor lekker warm in een omslagdoek, naar de sterren. Of eigenlijk naar Vallende Sterren. Dan kon ik een wens doen.
En wensen deed ik; vooral voor anderen. Geen hoofdversiering voor iemand die me dierbaar is geworden wenste ik in ieder geval.
Het was in ieder geval een mooie afsluiting van de dag. En ik ben blij dat ik inzag hoe mooi dit is.
Ik versta het niet en weet dat het geen Noord-Koreaans is, wel een taal uit die regio, maar jemig de pemig, wat is dat volume hoog.
En op een rustige zondagochtend genieten in de tuin van 3 stralen zon met een amandelmeel-pannenkoekje en een kop heerlijke koffie-verkeerd met sojamelk valt toch anders als je de hele ochtend onderstaand geluid hoort:
Misschien zegt ze wel dat ze enorm lekker gekookt hebben gisteren en exotisch ook want Nederlands. En noemt ze nog even alles op wat ze gemaakt heeft; GEHAKTBALLEN, AARDAPPELEN MET EEN KUILTJE, JUS en SNOT-ANDIJVIE.
Als ik de buurvrouw buiten treft dan heeft ze haar Westerse stemvolume. Heel zacht en poezelig. Maar daar trappen wij niet in. Noord en Zuid als het ware.
En alweer kletterde de regen op mijn ramen toen ik wakker werd. En wist ik direct wat ik vandaag zou uitkiezen.
Vind het vooral sneu voor mensen die hier in eigen land vakantie houden en hoopten op een paar weken mooi weer. Of in een tentje op de camping. Ik overleef het wel; gewoon nog even langer koffie drinken in da house.
En ik moet lachen dat Will zijn haar verft. Ik vond een beetje grijs toch charmanter staan dan zo'n zwarte kap. Maar ja, wat zeg ik; Black Hood. Dat zijn zijn roots natuurlijk, al zijn die nu wat grijs aan het worden.
Maar goed: terug naar de Eerste Hulp:
Deze mevrouw maakt me ook altijd blijer of in ieder geval aan het glimlachen.
En deze dame is ook altijd goed voor grimlachen:
Soms/Vaak zit vooral ikzelf mijzelf dwars. Oh ja, even vergeten; dat is altijd zo als je alleen woont. Zonder een kat die je de schuld kan geven.
En even iets huishoudelijks doen helpt ook. Weer een klusje gedaan. Niemand ziet het, maar ik wel.
Zoals de Flylady zegt: Finally Loving Yourself.
Kreeg van mijn dochter mooie foto's vanuit het vakantieadres waar ze met het gezin zijn. Kleinkind heeft voor het eerst in de zee gedobberd. Fijn dat ze op vakantie kunnen gaan.
En toen las ik ook de actie van Annemiek
Om een vader met zijn zoons een vakantie te kunnen geven.
Zo simpel kunnen dingen zijn. Als iedereen een beetje geeft kan een gezin eindelijk ontspannen en mooie herinneringen opbouwen. En even weg van de waan van alledag.
Klik maar op onderstaande link, kan je het zelf lezen. Oh..had ik maar een beetje levenskracht van die vrouw!
Gisterenmiddag was het hier heerlijk zonnig weer en ik had al in de weersvoorspelling gezien dat er voor de rest van de week veel regen werd voorspeld.
Is het dan niet fijn om nu een stuk te gaan lopen en misschien ook nog wel ergens op een bankje van de zon te genieten. En ja...dat genieten kon ook in de achtertuin, maar buurvrouw achter had weer eens een uitgebreide en vooral langzame snoei-sessie in haar hoofd en ik keek de hele dag tegen haar ogen aan. Daar voelde ik me bekeken door en dat was geen prettig gevoel.
Foto van Pixabay
Dus schoenen aangedaan, sleutel in de broekzak, wat losse euro's in de andere en mobieltje erbij mocht er een Alien Invasie plaatsvinden en gaan maar.
Liep eerst nog een stuk door de wijk en zag op plekken waar ik eerder nog niet gelopen had, dat ook daar alle buxusstruiken waren aangetast.
Als ik manager van het tuincentrum was, dan zou ik de komende week leuke vervangende struikachtige planten in de aanbieding gooien! Heel 't dorp heeft interesse!
Toen ik op een kruising aankwam waar ik of weer huiswaarts kon gaan of richting dat restaurant waar ik een tijdje terug ook al heen wilde, maar toch maar niet heen ben gegaan, sloeg ik de kant van het restaurant op met prachtig uitzicht en zag dat er vrijwel niemand zat.
De losse euro's waren genoeg voor een heerlijk verkwikkend drankje - Tonic met Vlierbloesemextract - en een zalig zomergevoel. Daarna verkwikt huiswaarts gelopen en blij dat ik toch maar wel ben gegaan. Zowel naar dat restaurant als naar het bos. Omdat het kan, omdat het fijn weer was en omdat, terwijl ik dit typ, nu al een hele tijd regent.
Omdat Youp het al zong/zei in de jaren negentig: "Niemand weet hoe laat het is".
Een bloglezer gaf me deze inspiratie. Dat je soms schoon schip moet maken.
Schoon schip makenWAT IS DE DEFINITIE & BETEKENIS
Schoon schip maken is een spreekwoord en betekent het verleden achterlaten of vergeten. Dit spreekwoord houdt in dat alle rommel uit het verleden wordt opgeruimd, zodat er een nieuw begin kan worden gemaakt.
Het spreekwoord schoon schip maken is ontstaan in de scheepvaart. Als men een schip moet schoonmaken, boent men alle activiteiten uit het verleden weg: de sporen van het laden en lossen. Wanneer men het na een ruzie met elkaar uitpraat en het verleden laat rusten, poetst zij ook alle problemen weg. Het verleden vervaagt. Hierbij kan ook gedacht worden aan het afbetalen van schulden, waarna er weer een nieuwe start kan worden gemaakt. "Hij maakte schoon schip door zijn schulden af te betalen." Er zijn meer spreekwoorden die met het woord schip te maken hebben, zoals 'schepen achter zich verbranden' en 'het schip ingaan'.
En zo is het. Altijd hetzelfde doen en op een ander resultaat hopen is de Definitie van Waanzin volgens Einstein tenslotte.
Dus wil ik 'andere' resultaten, op welk vlak dan ook, dan zal ik iets anders moeten doen dan nu. Of in mijn geval, want ik heb een pesthekel aan het werkwoord 'moeten' - willen. Of gewoon het werkwoord moeten weglaten. Ik doe het.
Dus eerst maar eens wat huishoudelijks; uit mijn linnenkast wat dingen in de zak van Max doen/gedaan, die ik al jaren 'bewaar' in de kast, maar nooit meer gebruik of ga gebruiken. Geef weg aan iemand die er wel wat mee doet of kan.
Ga op die manier nog maar weer eens je hele huis door. Dat hoeft niet morgen af. Ook niet volgende week. Maar doe het wel. Babysteps, maar wel in beweging blijven. Verminderen van bezit om - mocht ik naar een andere woning willen - verhuizen en schoonhouden van alles makkelijker te maken. Ik merkte dat ik een tijd terug hiermee was gestopt en dit weekend een logeerbed en beddengoed aan mijn dochter gegeven en direct weer een legere plek. Dat voelt heerlijk luchtig.
Ook moet ik na de vakantie van mijn kinderen ze maar weer eens erop wijzen dat hier nog kamers vol staan met hun troep (verhuisdozen met inhoud die hier al jaren oningekeken staan - ik zou zeggen; naar de kringloop). Staat er ook nog een bankje wat ik samen met zoon heb gemaakt, maar ex van zoon wilde dat toch niet meer hebben, dus hoppa in de Moederopslag. Nee...niet meer doen dus. Ik ga er niet op zitten, zoonlief heeft een ander bankje. Laat hem dit maar oplossen. En opruimen.
Ook keek ik dit weekend naar een filmpje van een stevige vrouw (qua postuur, maar ik schat zo maar in ook qua karakter) die aan yoga doet. Ik kan op zijn minst gaan voelen of dit bij mij past. Want wat ik anders moet wil gaan doen is dat ik een soepeler bewegend lijf wil. Meer kunnen bukken en door de knieen gaan. Letterlijk alleen.
Dus oefenen. Bewust tijd nemen om oefeningen te doen. Ook in het kader van beter voor mijzelf zorgen.
Kijk ook beter naar het verbeteren/veranderen van mijn zelfbeeld. Om Vlasje te citeren, denk vaker in termen van: "is dat zo?". En wat een andere blogster me ooit zei: "Zeg elke dag tegen je spiegelbeeld: Ik hou van jou."
De boosheid die ik heb naar sommige aspecten van mijn opvoeding, daarmee wil ik uitkomen in het land dat vergiffenis heet. Om ook hier schoon schip te maken. Omdat boosheid me niet zoveel brengt, behalve negatieve energie.
Ik bewonder mijn zoon dat hij de moed heeft kunnen opbrengen met zijn vader te spreken over levenszaken. Ik bewonder mijn dochter dat ze dit een paar jaar terug al deed. Niet dat dit betekent dat hun vader nu zijn gedrag heeft veranderd, maar wel dat hij niet kan zeggen dat hij het niet wist. En vooral omdat hij nog een tweede leg heeft.
Ook beter kijken naar vriendschappen of familiebanden. Passen die nog wel in mijn leven. Voegen ze nog wat toe of word ik er alleen nog maar onrustiger door. En wat voeg ik toe. Doe ik wel genoeg mijn best.
Mind, Body & Soul als het ware in een schoon schip.
Het Oranje Vrouwen voetbal team is Europees Kampioen geworden, ik serveerde een Oranje Tompouce aan mijn dochter en schoonzoon en een heerlijke maaltijd. Kleindochter tijgert de kamer door. Nog even en ze ontdekt dat de kracht in haar benen ook betekent dat ze kan staan. Nu neemt ze nog de boezem als opstapje. Zeg maar opstap!
Dan merk ik dat ik stromen energie door haar krijg. Door te zien dat ze heerlijk onbevangen is. Maar ook dat ze geliefd is. Door Oma's, Opa's, tantes, omen, neven nichten.
Het glittervestje wat ik had gebreid vonden ze heel schattig, alleen kan ik nog steeds niet inschatten hoe groot/klein het moet zijn. Heb het zonder patroon gebreid, gewoon denkend aan hoe het zou moeten worden. Haar vader zei al dat ze dit in de winter misschien wel aankon. Wel blij dat het in de smaak viel. En oh wat ben ik op dat vlak nog veel te afhankelijk van goedkeuring. Uhm; ik denk niet alleen op dat vlak.
Is het vanavond ook nog Volle Maan en een maansverduistering. Joehoe; alles wijst erop dat het een goede tijd is om uit te varen. Op dat schone schip.
Toen ik een tiener was, luisterde ik al graag naar heel andere muziek dan soortgenoten.
Er was een programma op de radio over muziek uit de grote musicals uit de jaren 30, 40 en 50 en over crooners uit die tijd. Ik kon veel meezingen, want zat vaak op mijn kamertje (daar kon nog net een opklapbed in) naar zo'n ouderwetse radio te luisteren.
Wat ik toen ook al regelmatig had waren sentimentele of zwaarmoedige buien. Of ik ooit iemand zou vinden of eigenlijk of iemand mij leuk zou vinden. Ik kwam niet echt uit een opvoeding waar zelfwaarde er genoeg ingepompt werd. En gerustgesteld worden door mijn familie dat gebeurde niet. Wel nog meer de put ingepraat. Als ik nou eerst maar afviel. En in ieder geval mijn diploma's haalde.
Nee, ik moest me vooral niets voorstellen. Zo bijzonder was het allemaal niet. En wat ik dan wel kon; daar kon je je brood niet mee verdienen.
Dus toen ik gisteren, met mijn ziel onder mijn arm, toch maar aan het wandelen sloeg, dacht ik aan deze song: Me and my shadow.
Misschien vind ik het gewoon 'lekker' om me in zelfmedelijden te wentelen. Anyways; wel inspiratie voor een zwijmellog.
En om toch nog een positieve draai te geven aan al deze zwaarmoedigheid, gaf onderstaande song me als begin twintiger weer hoop:
Fijn geslapen, al moet ik wel wennen aan een andere gevoel in ondersteuning. Ander gevoel als ik het bed uitga; dat ik als het ware een kontje krijg van de veren van het bed. Wat prettig is want voor ik het weet sta ik naast mijn bed en hoppa....door naar de wc.
Foto van Pixabay
Wel rustig geslapen, maar nog steeds win ik elke ochtend de weddenschap met mezelf of de zon nu al wel of nog niet op is. Meestal nog niet; dus mag ik nog even slapen.
Vandaag was alles in de tuin weg- of omgewaaid. Raapte ik dat op, waaide het alweer om. De rupsen eten gestaag door. Kijk, het grappige is dat als je zegt dat je van beestjes en de natuur houdt, je deze plaag eigenlijk ook zou moeten accepteren. Dat je mooie groene haagjes na een paar dagen bruin zijn geworden en er niets aan te doen is. De haagjes die je zoveel plezier gaven want het was zo leuk om ze mooi strak te knippen. Straks is er niks te knippen meer. Alleen uit te graven ben ik bang.
Nou ja...ik zit in mijn hoofd al te bedenken wat ik daarvoor in de plaats kan zetten, wat ik nu kan stekken in mijn tuin, wat ook niet onplezierig is. Om te fantaseren. Hoe ik dat ga uitvoeren; dat komt dan wel weer. Komt tijd; komt raad.
Dacht even de witte was buiten te hangen, maar gezien de rug waren dat teveel lastige handelingen en de was maar binnen ophangen. Ramen tegen elkaar open en dan wappert het ook snel droog.
Heb vandaag alle 'geinige' koelkastmagneten weggehaald. Opeens vond ik het zo misplaatst; een halve koelkastdeur met souveniers uit alle steden van de wereld, gekregen van mijn kinderen - zij zijn de reizigers - , terwijl ik al jaren nergens heen ga. Bijkans niet eens het dorpje uit. En waarschijnlijk ook niet meer ga. Dus weg ermee. Alleen een dienstmededeling van de woningbouwvereniging en 24000 magneten hangen er nu. En een dingetje van een museum.
Vind het altijd nogal schurend als ik mensen hoor zeggen dat ze nog echt moeten reizen, die net terug zijn van een lange reis. En daarvoor nog een reis, en daarvoor nog eentje, en nog eentje. En dan denken dat hun leven niet ok is als ze al die plaatsen en plekken niet hebben gezien. Want daar kunnen ze waarschijnlijk zichzelf vinden. Joh...jezelf ligt gewoon in het laatje, rechtsonder!
En ach..misschien hang ik ze, die souveniers, wel boven - op mijn Whiteboard. Maar had behoefte aan verandering.
Misschien is dat wel de erwt die ik voelde. Dat er zaken veranderd kunnen worden. Gewoon doen.
Vanmiddag de schoenen aangewurmpt en maar een eind gaan lopen. Dacht nog aan ergens aan een terrasje zitten, maar ook dat vond ik bij nader inzien toch maar niks met alleen me & my shadow. Ik ken al mijn eigen verhalen al, dus om nou een uur weer tegen mezelf aan te zitten praten...La maar.
Maar wel gelopen en nu een kop thee. En oh ja; weekend.
Het positieve van een dag niet weten hoe je je stemming kan omkeren is dat de dag erna - meestal - de zaken toch er weer anders uitzien. Omdat ik dat wil.
Dat zijn ze niet natuurlijk, - er is niets veranderd - maar het ziet er wel anders uit. Of ik bekijk het anders. Dat besef maakt ook dat die donkere dag toch ergens een randje licht heeft. Niets is blijvend uiteindelijk.
Tenzij ik 3000 eieren achter elkaar eet.
Had verleden week samen met mijn zoon - voor het sjouwwerk en auto en ook de gezelligheid - bij dat grote gele warenhuis matrassen in de aanbieding gekocht. Een paar weken ervoor had ik al proefgelegen, nou vooruit, gezeten, want liggen durfde ik niet; had grote sleurhutbejaardenkar bij me en oh oh oh stel je toch eens voor dat iemand dacht dat ik daar al mijn miljoenen in had gestopt en 'm wegreed. Terwijl ik hulpeloos Prinses op de Erwt nadeed.
Maar ik weet heel goed hoe mijn huidige matrassen liggen en lagen, wat voor soort goed uit de testen komen (dank voor de tips!) en bij mijn budget passen. Vielen onder mijn budget Inventaris. En kwamen uit potje "Gemiddeld met advocaten van".
En met 25 jaar garantie...moet nog maar kijken of IK die 25 jaar ga halen. Bon goed bewaren dus. Van de matrassen.
Die matrassen komen opgerold uit het magazijn en moeten een aantal dagen uitgerold liggen, zodat de veren in het matras weer optimaal uitgeveerd zijn. Dus minstens 72 uur laten liggen. Geen probleem want door mijn rugpijn kon ik sowieso niks sjouwen of sjorren noch op bed leggen, dus lekker laten uitveren die matrassen. En er begerig naar kijken.
Een paar weken terug had ik bij de Lidl een onderlaken gekocht met een hogere matrasmaat, hoger in de zin van 25+ cm. En dat kwam goed uit, want ik zag net dat het onderlaken dat ik bij de I kea had gekocht een verkeerde maat is. Te laag voor de matrashoogte. Gelukkig is de molton wel goed. Nou ja....maar weer een keertje de truc met de bussen doen. Heb ik alweer een uitje!! De nieuwe matrassen heb ik op de oude gelegd; op die manier heb ik een hogere instap en een soort van Do-it-yourself Boxspring. Bevalt het niet kan ik altijd nog de oude matrassen wegdoen.
En even pauze tussendoor want alles achter elkaar afraffelen, dat bevalt mijn rug nog niet zo. En he....ik heb de hele dag de tijd.
Mijn dochter heeft als bijbaan ooit voor een hotelketen gewerkt als kamermeisje en daar had ze voor de hele hotelkamer 11 minuten. Dus bed verschonen, badkamer schoonmaken, schone handdoeken, prullenbakken legen en stoffen en stofzuigen. Zit er bij mij net 1 kussen in een hoes.
Net mijn hogere bed opgemaakt. Dat is wel makkelijker, om op dat hoge bed een dekbed in de dekbedhoes te krijgen. Minder bukken. En het ziet er zo uitnodigend uit dat het bijna zonde is om erin/erop te gaan liggen. Haha!!!
Zo nog even de slaapkamer stofzuigen, dan voelt het helemaal 'netjes' en af. En ben zo benieuwd of ik vannacht die erwt nog voel.
Grappig - tenminste herkenbaar grappig nu met rug - is dat Frankie en Grace het in hun rug kregen en de hele dag op de grond lagen, want konden telefoon niet vinden en op de plek van de vaste telefoon lag de afstandsbediening. Je moet die scene even voor je zien, maar de zoon van Frankie kocht toen maar van die alarmsystemen, waar je zo'n ding om je hals draagt met een alarmknop.
Waarop zij zegt dat hij - sinds ze dat ding heeft - stukken minder vaak belt. Dus is dat ding er eigenlijk voor zijn gemoedsrust.
Ik zorg er altijd voor mijn mobieltje opgeladen in mijn broekzak te hebben, want dat lijkt me wel heel erg rottig..dagen hulpeloos liggen zonder opgemerkt te worden.
Oh ja...herinner me iets grappigs. Een kindje uit de buurt loopt hier vaak met haar broertje over de stoep om te spelen en ik was gisteren 3 takjes aan het snoeien, waar ik bij kon in de voortuin. Vraagt ze aan me of ik pas ben verhuisd. Of ik al lang hier woon. Grappige vraag, want ik woon hier al 24 jaar en zij net een jaartje. Het sloot wel aan bij mijn onopgemerkte gevoel. Maar maakte me ook aan het lachen. Er praat in ieder geval iemand tegen me toch!
Ondertussen zijn de zonnebloemen (ja, ze komen uit!!) buiten alweer omgewaaid, net als de Vlinderstruik in grote pot. Lastig om die iedere keer op te rapen, maar wel goede oefening in bukken door de knieeen.
Volgens een Marokkaanse schrijver buk ik als zijn moeder; gewoon vanuit de heup buigen, zonder je knieeen te gebruiken en dan op die manier dweilen, je tenen lakken, het gras bijpunten...
Willen. Ik wil weer willen. Heel veel willen wil ik.
Meestal, vaak en dinsdag wil ik niets meer. Er kan er ook vrij weinig meer en heb ik het gevoel, - het gevoel he...ik zeg en snap en realiseer me dat dit MIJN gevoel is -, dat niemand ook meer iets met mij wil.
Want wie wil er nou met zo'n vrouw omgaan die niet eens snapt dat je gewoon minder moet eten en hoppa dan ben je van alle problemen af, die dat niet snapt en nog erger niet doet. Het is toch zo simpel. Als je je gezondheid belangrijk vindt.
Natuurlijk haakt iedereen haken sommige mensenaf. Wat een pessimist en wat een "zwaar" leven maar niet heus. Gewoon een zeurkont. Kom..pak die slingers maar weer, maak je eigen feestje. Laaaaa maar. Alleen een feestje vieren is niet altijd leuk. Dat wil ik niet meer.
Opladen,ik moet mezelf opladen, maar kan de oplader niet vinden momenteel. Misschien wachten tot straks de bliksem inslaat; ben ik ineens superopgeladen!
Toch maar weer uit bed gerold - het rolt steeds minder pijnlijk - en toch ook maar weer fris onder de douche gegaan en ja, ook maar weer mijn vertrouwde Havermout met sojamelk genomen met een lekker kopje koffie erbij.
Wil ik nu nog iets?
Ja, ik wil willen.
Moet ik dan nog iets?
Nee, er moet niets. De agenda is geheel leeg de komende weken.
Toch maar even naar het winkelcentrumpje gegaan. Oude kranten en papier weggegooid. Dat wil ik wel. Goed voor milieu. Er komen ook nog mensen na mij tenslotte. Even terug in een gelukkige herinnering aan een lieve vriendin, een Italiaanse bol (vers zeg!) gekocht en een komkommer en wat sojamelk; want geleerd dat soja goed is voor het verlagen van je cholesterolspiegel. En al lopende van het winkelcentrum zie ik overal buxushagen die aangetast zijn. Dus het is niet mijn schuld. (ja...errug he...dat denk ik dan, omdat ik een paar dagen niks gedaan heb in de tuin, of dat ik het niet goed genoeg doe).
Ga in de tuin zitten. Het is droog. Geen zon, maar wel lekker buiten en geniet van je Italiaanse bol en een boek uit de bieb. Denk in mijn hoofd dat ik op vakantie ben. Denk niet meer aan voor een appel en een geinfecteerd ei moeten werken bij een c allcenter.
Rustig...kalm...op het gemaal van de kaken van de rupsen dan.
Neem een Martini, zoek uit hoe je die maakt.....fuck them all...en vooral jezelf. Of lach wat meer om je zielige zelf.
He..ja....zo'n vibrator voor oude vrouwen die Grace & Frankie hadden ontwikkeld...dat wil ik wel! Gelukkig is het komkommertijd.
Vanochtend keek ik naar een buxushaagje terwijl ik wat zonnebloemen water gaf en zag dat hij ingesponnen leek. Dat lijkt verdacht veel op de buxusrups en dan kan ik die haag wel wegdoen, zo las ik online.
Van de week zag ik al op mijn grote buxusbol tientallen musjes en koolmezen zitten en dacht...wat gezellig! Maar die eten natuurlijk alle rupsen op.
Dooreten jongens!!!!
Zie dat de buxus in de voortuin ook zijn aangetast.
Iemand nog goede ideeen?
Er zitten tientallen groene rupsen in de haagjes. En in mijn hoofd heb ik het al geaccepteerd. Onverwachts moet ik daardoor mijn tuin anders indelen en de vaste groenblijvende punten in de winter zullen er niet meer zijn als deze plaag zich doorzet. En dat ziet er wel naar uit, want ze vreten als gekken! En omdat ik nu niet echt goed kan bukken, kan ik ze niet optimaal handmatig verwijderen.
