Er was een programma op de radio over muziek uit de grote musicals uit de jaren 30, 40 en 50 en over crooners uit die tijd. Ik kon veel meezingen, want zat vaak op mijn kamertje (daar kon nog net een opklapbed in) naar zo'n ouderwetse radio te luisteren.
Wat ik toen ook al regelmatig had waren sentimentele of zwaarmoedige buien. Of ik ooit iemand zou vinden of eigenlijk of iemand mij leuk zou vinden. Ik kwam niet echt uit een opvoeding waar zelfwaarde er genoeg ingepompt werd. En gerustgesteld worden door mijn familie dat gebeurde niet. Wel nog meer de put ingepraat. Als ik nou eerst maar afviel. En in ieder geval mijn diploma's haalde.
Nee, ik moest me vooral niets voorstellen. Zo bijzonder was het allemaal niet. En wat ik dan wel kon; daar kon je je brood niet mee verdienen.
Dus toen ik gisteren, met mijn ziel onder mijn arm, toch maar aan het wandelen sloeg, dacht ik aan deze song: Me and my shadow.
Misschien vind ik het gewoon 'lekker' om me in zelfmedelijden te wentelen. Anyways; wel inspiratie voor een zwijmellog.
En om toch nog een positieve draai te geven aan al deze zwaarmoedigheid, gaf onderstaande song me als begin twintiger weer hoop:
17 opmerkingen:
Triest dat je zo weinig steun en stimulans kreeg.
De nummers worden wel steeds vrolijker. Dat is positief!
Bedankt voor deze heerlijke zwijmels.
Leuke muziek, heb met plezier geluisterd. En inderdaad, steeds vrolijker! Op de middelbare school hield ik ook niet van popmuziek. Daardoor viel een belangrijk gespreksonderwerp en aansluiting weg. Later heb ik pas gemerkt hoe goed het is voor je zelfvertrouwen om om te gaan met mensen die je belangstelling en passies delen. Had ik dat maar geweten als puber.
Wat akelig dat je dit van je jeugd herinnert. Logisch dat je eigenwaarde zo nu en dan ver weg is. De nummers zijn heerlijk en zeker die laatste!
Gr Trees
Herprogrammeren kost tijd, maar is mogelijk. Jouw ouders waren zo ontzettend fout. Daar moet een streep door. Omdenken helpt en ook mijn lijfspreuk: is dat zo ?
Probeer daar eens bewust mee aan de slag te gaan. Elke dag een half uurtje elke negatieve zelfgedachte uitspreken en omdraaien. Je bent gewoon een tofferik!
Fijn, dat je er door de muziek "uit getrokken" bent. Is te horen aan je keus van vandaag.
Crooners hebben volgens mij het zwijmelen uitgevonden, en beide hebben wel een sentimentele klank, vind ik... ;)
En als je de geschiedenissen van Syreeta en Billy Preston leest, zijn er dingen waar je vrolijker van kunt worden, maar de muziek is prima.
"Zwaar" wordt ook wel gebruikt in de betekenis van "erg"; als je dan een spatie (rust) toevoegt aan dat andere woord, kijk je er ineens anders tegenaan: "zwaar moedig". Dat heb je wel nodig om jezelf te vinden als je zó de wereld wordt ingestuurd als je beschrijft...
Waarom o waarom zijn er zoveel mensen van rond de 60, die de fouten die hun ouders maakten in de opvoeding als oorzaak zien van hun moeilijkheden ? Die ouders dat waren ook mensen van hun tijd. Mijn ouders gaven mij ook niet buitensporig veel aandacht en aanmoedigingen. Maar je bent toch niet alleen maar een product van die (al dan niet foute) opvoeding ? Mensen van onze leeftijd hebben toch ook al een flink stuk leven achter zich ? Hoelang gaat dit door, tot je op je sterfbed ligt ? Zullen onze kinderen ook vol verwijten terugkijken op hun jeugd?
Of maakt onze generatie geen fouten ?
Lekker invoelend zeg. Empathie is kennelijk te veel gevraagd.
Jeetje... nou had ik altijd al deze gedachten als ik aan jou dacht door wat ik zo her en der bij je las maar ook tussen de regels door, ongeschreven, eruit op pikte..
Het lijkt mijn verhaal wel!
Wat een strijd maar heej... wij zijn de sterksten want wij komen er toch uit en redden het, juist omdat anderen vonden dat wij niets voorstelden.
Ook in mijn omgeving hoor ik deze geluiden zooo vaak... met mijn empathisch vermogen is niks mis, ik vraag me dit af..is de houding van onze ouders zo veel jaren geleden de oorzaak van zoveel moeilijkheden en onzekerheden ? Is dit wel zo ?
Mijn moeder stond een keertje toen ze het over het gedrag van haar moeder vroeger had - ze was toen al 63 de tranen in de ogen. Het kan er best inhakken hoe je in je jeugd bent behandeld. Mijn moeder had het allemaal al lang verwerkt en hield ook veel van haar moeder, maar soms kan het nare gevoel en de kwetsbaarheid terugkomen.
Anoniem jij krijgt van mij helemaal gelijk.Van mijn dochter kreeg ik een verwijt dat ik haar in haar kinderjaren zo goed vertrouwde dat ik helemaal niet wist wat ze allemaal uitspookte.
Ik was totaal perplex en het deed enorm pijn. Ze is enigste meisje en inderdaad moest ik de jongens goed in de gaten houden en zij gaf nooit problemen.
Natuurlijk wist ik wel wat ze deed en met wie ze omging.
Ze had hier 40 jaar geleden mee aan moeten komen niet nu nog. Later maakte ze excuus maar ik zit er mee.
De muziek is leuk, maar dat is dan ook het enige leuke aan je verhaal van vandaag. Ieder kind verdient het gewaardeerd en gesteund te worden. Het is heel erg als je dat niet hebt gekregen in je jeugd. Dat is bijna mishandeling.
ach vrouwke toch,
wat zijn er toch veel mensen die dit soort verhalen heeft,
wat is het toch... was het leven toen zo bekrompen.... moest alles maar zo onopvallend mogelijk, wat mij betreft mag je nu overal kak aan hebben en lekker uit de band springen, kom maar naar hier doen we het samen :-)
dikke knuffel
xxx
Bedankt voor het delen van die heerlijke muziek, heerlijk om in te verzwelgen. Kop op! Groetjes El
Heerlijke zwijmels. Maar je verhaal is triest. Ik had vroeger een laag zelfbeeld. Maar dat kwam door het pesten. Inmiddels heb ik dat al lang achter mij gelaten. Jammer dat je niet gesteund werd in je jeugd. Knuffel van mij.
Liefs Joanne
Life sucks en dat wist ik al vrij jong...
Nadat mijn moeder mij wist te vertellen, dat ze mij niet vertrouwde, maar wel haar 3 andere kinderen, ben ik afgehaakt.
Ze heeft me daarna nog wel een paar keer gebeld over wat die andere kinderen haar aandeden, maar het was haar keuze en ik trapte er niet meer in.
Ook ik kamp met een laag zelfbeeld, wat bij tijd en wijle opspeelt, zeker als er van alles tegen zit, een "heb ik weer" gevoel...
Toch ben ik wel trots op wat ik nog bereikt heb in het leven en probeer te genieten van de goede dagen zoals gisteren een dagje strand met de vrije reisdag, waarop dan even alles wegvalt.
Wat betreft de wat minder prettige reacties, niet iedereen lijkt te begrijpen, dat een negatieve invloed in de jeugd verstrekkende invloed heeft op de rest van je leven.
Trek het je niet aan en blijf gewoon schrijven, hoe jij je voelt, het is jouw blog en je verplicht niemand om het te lezen!
Groetjes Lily
Een reactie posten