Afvallig

Kijk altijd met bijzondere interesse naar programma's over mensen die heel veel willen/moeten afvallen en hoe het ze vergaat. Dat zijn vaak wel mensen die boven de 200 kg wegen, dus echt heel zwaar. Maar goed: ik denk dat heel veel mensen mij ook als heel zwaar labelen. Wat zeg ik; dat doe ik zelf ook.
En dan heb ik ook nog de eigenaardige niet aardige gewoonte om te verzuchten dat ik niet de allerdikste in de zaal ben. Altijd even checken of er iemand is die nog dikker is.

Wat ik altijd mis bij dit soort programma's, hoe gaat het twee jaar daarna? Of vijf jaar erna.

Zijn nog nog op hun streefgewicht? Zit alles er weer bij? Hoe voelen ze zich in een ander lijf. Komt dat aan in dat hoofd.

Toen ik 40 kg minder woog, vond ik mijzelf niet een leukere vrouw. Of mooier. Soms zelf lelijker met mijn weinige dunner geworden haar en ingevallen smoelwerk. Ik vond mijzelf er ouder uitzien. Ja, echt!

Zo zag ik in die uitzendingen een vrouw die enorm veel was afgevallen al, maar nu veel last had van loshangend vel. En dat trekt niet meer vanzelf glad; de rek is eruit zeg maar. Verder had ze een nogal afgetrokken hoofd, de botten in haar gezicht waren te zien en ze was al een hele tijd op haar streefgewicht.

Ze had een maagband en die stond nogal strak afgesteld, dus de arts stelde die bij tijdens de eerste huidoperatie. Toen kon ze opeens veel meer eten. En deed dat ook. En kwam binnen 6 weken 21 kg aan. Eenentwintig kilo. Dat is eng, zoveel. Dat je vetcellen zo krachtig zijn, ook na al die jaren nog en zich dus kennelijk zo snel weer willen vullen. Dan kan je in je hoofd nog zo goed weten hoe het hoort, kennelijk is dat andere signaal krachtiger.

Door het extra gewicht was ze vooral op het geopereerde gebied weer veel aangekomen en leek die operatie om alles glad te trekken bijna mislukt.

Maar 'gelukkig' viel ze in recordtempo (heel gezond, maar niet heus) weer 15 kg af en mocht ze door voor de volgende operaties.

Nu ben ik aan het kijken naar niet alleen afvallen (alleen maar staren naar een normaal BMI is ook niet zaligmakend), maar ook naar tevredenheid. Of noem het acceptatie dat het lijf wat ik nu heb, kennelijk nog wel even mee gaat. Of moet.

Wat ontzettend sneu is, dat die mensen die eerst heel dik waren, nu dan wel slanker zijn, maar zichzelf nog steeds niet mooi vinden, want al die lellende vellen. Het is nog niet perfect.  Dat kan je gedeeltelijk camoufleren met compressie-ondergoed, maar ja, gaat dat uit dan is het net als met de push-up wonderbra; wonder voorbij.

Denk dat heel veel mensen last hebben van een verstoorde blik op hun lijf. Lees over piepjonge musicalsterren die maatje 34/36 hebben zeggen echt niet in een bikini durven te poseren, want toch echt een rolletje vet. Jeeee...zo hoort een vrouwenlijf eruit te zien. Oh ja, en dan wel vakantiefoto's in een bijna bikini-achtig setje de wereld in fakebooken.

Bloedmooi en dan nog onzeker. Dus dat zelfvertrouwen zit 'm niet in het perfecte lijf hebben.

Een goed werkend lijf is al prettig. Een lijf wat niet teveel afwijkt van de standaard, naar beide kanten, niet te mager en niet te zwaar. En dan heb ik het nog niet eens over een gezond lijf. Hoe bijzonder is dat. Dat je elke ochtend je bed uit mag komen en alles werkt!

Is dat nou net niet heel bijzondere schoonheid. Zelf-acceptatie of eigenlijk liefde voor jezelf. Voor wie je bent, voor het lijf waarin je zit. In welke vorm dan ook.

Dat vergt nog wel wat werk in mijn geval. Als mevrouw De Mol en consorten vinden dat een vrouw met 82 kg al dik is (en dan niet een vrouw van 1.60m maar 1.75m) dan is er nog heel wat werk aan de winkel.

Lees regelmatig de site van Wondervol. Deze link verwijst naar haar site: Wondervol site

En verbaas me erover welke maat ze draagt. Dat scheelt niet zoveel met die van mij.
En als je poseert met altijd een gat tussen je bovenbenen, lijkt het ook al slanker dan de benen strak naast elkaar (mmmmm...beetje rare omschrijving, maar kijk maar naar de foto's) En ze kijkt heel vrolijk altijd. Dat scheelt ook een slok op een borrel.

En laatst had ze een hele zomerse reportage met een zonnig badpak en dito foto's. Ik werd zo blij van haar blijheid (en minder blij van mijn badpak met harde puntcups) dat ik mijzelf dat badpak cadeau heb gedaan. Zwart met margrietjes. Wel gewacht tot het in de opruiming was. Als echte knieperd.

In mijn geval lijken de margrietjes meer zonnebloemen, maar geen Madonnacups meer en vandaag misschien wel de laatste zomerdag waarop het badpak aankon.