Nu is dat een iets ander traject dan dat er een werkgever met smart op mij zit te wachten, of collega's die heel blij zijn dat ik eindelijk weer terug kan komen na ziek te zijn geweest. Er is geen werkgever en al helemaal geen collega's. Niemand wacht er op mij.
Geen fruitmanden
Geen leuke kaarten
Geen belletjes van ex-collega's.
Dus ben wel heel benieuwd hoe de insteek is.
Alle papieren er maar weer bij gezocht en de benodigde ID zaken (want ik zou per ongeluk mijn buurvrouw sturen) en ik moet dan heel, heel erg hardop tegen mijzelf zeggen dat ik zeker niet zo'n braafkaas moet zijn.
En ik word alweer bijna pissig als ik zie dat ik dingen moet meenemen die mijn fanclub allang in hun bezit hebben, want een paar maanden geleden allemaal al opgestuurd.
Dus zeg ik dan, alweer hardop: Daar gaan wij dus niet aan meedoen en vandaag nog als een gek ergens een printer zoeken en oh ja....jouw laptop met gegevens is bij de reparateur, dus ik kan niet eens bij die gegevens. Probleem opgelost.
Opgelost!!!
Hang op
Klik weg
Bel...de bank?? De bank van de psycholoog eerder! Laat je nou niet weer gek maken. Je bent al gek genoeg momenteel.
Dus de rest van de dag proberen te ontspannen, te kijken naar de mooie en fijne dingen en me niet gek laten maken door mijn fanclubberichten. Als ik, de artiest, er niet was, hadden ze op dat sjieke hoofdkantoor allemaal geen baan tenslotte!
Dat is nog eens een hele krachtige manier van omdenken. Maar ik weet zeker dat de fanclubleden daar anders over denken.
2 opmerkingen:
O ja, dat mes van Damocles, ik herken het. Je begint al strijdbaar met die papieroorlog. Goed zo! Benadruk dat jouw integriteit, met voeten getreden door vorige werkgever, belangrijk voor je is en dat je nu in therapietraject zit. Dat uitstel welkom zou zijn. Jammer dat je niet even oog in oog met me durfde te praten ( o ja ik bijt hard met mijn brakkige gebit...). We hebben veel gemeenschappelijk. Hou je taai en de rug recht!
Kan me voorstellen dat je niet direct zit te wachten op dit bezoek, maar het is niet anders hè.. Maar weer geef ik Vlasje gelijk, laat je niet op je kop zitten hoor. Je hebt genoeg ellende gehad en bent niet voor niks zo'n tijd al thuis. Rustig an... Sterkte als je gaat!
Een reactie posten