Poepschepje

Bij de Praktijkbegeleidster Diabetes geweest voor een controle van mijn glucosewaarden en een algehele controle van diverse gerelateerde zaken. Zo heeft ze ook mijn voeten nagekeken. En de bloeddruk.
Heel bewust wat meditatie oefeningen gedaan in de wachtkamer tot ik opgehaald werd om mijn bloeddruk onder controle te krijgen. Van stress stijgt de bloeddruk. Vandaar dat er altijd 3 x gemeten wordt.

Voeten goed en bloeddruk was ook goed. Daar ben ik heel blij mee want veel mensen om me heen roepen dat ik binnenkort wel - net als Andre van Duin in Het geheime dagboek van Hendrik Groen - mijn voeten moet laten amputeren, want zo gaat dat altijd met diabeten.

Wat was ik tevreden dat ik mijn voeten gisterenavond nog even goed verzorgd heb. Hoeven vijlen en dat soort werk. Even in een voetenbadje. Nagels knippen etc etc.
Maar hoe anders is het als een ander je voeten aanraakt. Of uberhaupt je aanraakt.

Wat niet goed was, was mijn HBa1c waarde. Die was te hoog.

En wat ben ik dankbaar dat ik nu iets beter in mijn vel zit zodat ik nu wel kan zeggen dat ik geen extra medicatie wil, maar eerst op eigen kracht wil kijken of ik lagere waardes kan halen. Want die had ik wel voorheen. Door middel van de juiste voeding en stressbeheersing. En een lager gewicht.

Natuurlijk kon ik dat hogere getal op de stress gooien die ik de afgelopen weken had (WAT dan??? Of meer door wie dan (oh ja...door mijzelf!) en jemig...alweer..) maar ben ik eerlijk, dan heb ik mezelf  oftewel mijn emoties en stressgevoel gedempt met voedsel en dan niet de groene soort.

Het was een lang en prettig gesprek en ik zie hoeveel ze begrijpt van een mens als ik. Ik kreeg ook de complimenten over hoe ik nu in het leven sta. Ze zag zo duidelijk het verschil met vorig jaar. En ze vond het ook prettig dat ik eerlijk durfde te zijn.
Hoe anders dan mijn huisarts, want die wil dat ik graag nog meer medicatie erbij ga slikken.
Medicatie waar ik vorig jaar me tamelijk beroerd van voelde. En dat was nog licht uitgedrukt.

Dus moet ik nu echt aan de bak. Niet om te bewijzen dat ik het echt 'zelluf' kan. Maar omdat ik wil leren en voelen om oprecht van mijzelf en dit lijf te houden. Niet omdat mensen zeggen dat dat hoort. Er goed mee om gaan. Mijn lijf als mijn tempel te zien waarin deze nogal rare geest huist.

En alle oude overtuigingen achter me te laten bij de mensen die ze hebben en hadden. Waarvan ik er een ben.
Jammer genoeg is mijn budget voor psychische ondersteuning al op. Of nee....dan moeten er 60 dagen tussen zitten om van 2017 weer in 2018 verder te mogen. Ik voel mij verre van 'normaal' namelijk.

Of mensen vaarwel te zeggen  die denken dat ze me mogen "straffen" door me niet te informeren als dingen niet doorgaan. Dat ik er zelf achter moet komen. Bijna Bijbels...de Haan kraaide ook drie keer. Nou...dit Haantje niet dus.

Als ik dan toch in 'tekenen' denk, dat is dit wel een duidelijk teken. Meneer de Haan heeft de Kraan open laten Staan...

Dus vanochtend dus ook maar als een van de eerste dingen van de dag een paar keer met een groen prikkertje in mijn ontlasting gepookt en dat prikkertje in een speciale enveloppe gedaan om op te sturen naar het bevolkingsonderzoek Darmkanker.
De enveloppe staat in de koelkast te wachten om in de brievenbus te worden gegooid.

Niet omdat ik het zo fijn vind om anaal gefixeerd bezig te zijn, maar juist omdat - wat een lieve vriendin me aangaf - we hier in Nederland de mogelijkheid bieden tot preventief onderzoek. En daar mag ik dan ook gebruik van maken.
Maar ook in het kader van dat mijzelf gunnen. Goed voor het lijf zorgen. Dat blijf ik nog steeds moeilijk vinden. Dat ben ik toch allemaal niet waard. Met zo'n log lijf.

Vanochtend kwetterden de vogels vrolijk in mijn tuintje. Hahahah....wij laten ons niet tellen hoor. Dus die vogeltelling klopt bij mij in ieder geval niet. Frits van Turenhout zou zeggen NUL - NUL.

Droomde ook weer levendig over dingen die waarschijnlijk nooit meer zullen gebeuren. En daardoor sliep ik slecht. Maar wel op tijd uit bed, want het is juist goed om niet al te lang in bed te blijven liggen en een vast slaapritme aan te houden. Ga ik vanavond maar weer lekker slapen.

En net nog even met de Gemeente gebeld over iets wat ik terug wil storten sinds vorig jaar juni, maar waar de gemeente kennelijk geen haast mee maakt. Nu zijn ze al 5 weken bezig om een betaalprocedure en herberekening op te starten. Over 2 weekjes bijstand die ik heb ontvangen en graag wil terugstorten. Hoe moeilijk kan dat zijn?

Morgen maar weer bellen, want mijn contactpersoon was al klaar met haar werk. Nee hoor....!!! Die case van die onzichtbare vrouw moet je nog afhandelen!!!