Pyke en dalen

Aangezien ik nog een NS kaartje had en die na dit weekend niet meer geldig zou zijn, ging ik nadenken wat ik daarmee zou willen. En kunnen.

Met genoeg energie heel ver weg reizen, maar realistisch gezien is dichterbij ook goed, als je maar even erop uit gaat. En dan niet laf alleen in de trein zitten, want dat is maar wat iemand ooit zei "een kruimeltje" avontuur. Bij iemand langsgaan was geen optie (vond ik zelf) te kort dag en als ik nog eerlijker ben; een beetje bang voor een teleurstelling. Dus voortaan eerder een bestemming zoeken voor zo'n kaartje en ook ruim van te voren 'mensen' erbij betrekken.

Toevallig zag ik dat er in Utrecht een mooie, nou ja, interessante tentoonstelling was "De wereld van Pyke Koch". En hoe grappig dat ik nog nooit in dat museum was geweest, ook al heb ik toch enige jaren in die stad gewoond en is mijn dochter er geboren. Alsof ik die kant nooit opkwam. Wat ook niet klopt, maar goed...ik vond het wel apaaaaart (spreek op zijn Utrechts uit graag). En het Nijntje Museum zit er recht tegenover. Leuk om daar ooit eens met kleinkind heen te gaan.

Deze dus: Klik hierop voor de tekst van het museum zelf

Gaan?

Gegaan.

Wel wederom errug laat voor een dagje uit, maar alweer moest ik een beetje lachen om mijzelf. Hoezo laat, wie bepaalt dat? En komt iemand controleren hoe laat je van huis vertrekt? Of je binnen de normen blijft van 'normaal'...Joh...al kom je pas om 16.30 uur daar aan...het mag en het kan.
Ik had gisteren mijn rode linzensoep maar weer eens gemaakt. Heel makkelijk te maken en de ingredienten heb ik vrijwel altijd in huis. En dag twee en drie (en vier) is de soep nog lekkerder.

Dus daar hoef je ook niet je druk over te maken. Alles staat klaar.

Dus ik ging en deed ramen dicht en lamp aan. Dat schijnt te moeten tegenwoordig. Er zit een lamp op een schakelklok dus die gaat als de zon ondergaat automatisch aan. Net of er iemand zu hause ist.

Copyright Centraal Museum Utrecht.

Had uitgezocht hoe ik er moest komen, wat de meest logische looproute was en hield voor ogen dat de binnenstad van Utrecht overzichtelijk is. Altijd de Dom als baken. Al is de Dom nu helemaal ingebakerd, want hij wordt gerestaureerd.
En de juiste uitgang bij Hoog Catharijne nemen, dat is ook winst.

Het lag iets verder weg dan ik dacht, maar hehe....eindelijk zag ik de ingang en inderdaad een levensgrote Nijntje aan de overkant, want het Dick Bruna museum zit daar.

Alles in een kluisje gedaan, want wilde mijn handen vrij hebben om goed te kunnen kijken. Had ik eigenlijk mijn leesbril wel mee moeten nemen uit mijn handtas want de kleine lettertje die gingen niet zo goed, maar heel erg interessant die tentoonstelling. Zo blij dat ik in ieder geval nog sommige schilders herkende. Er hing een tamelijk droeve sfeer vond ik zelf. De schilder is niet omontstreden in verband met zijn politieke voorkeuren in de jaren dertig en WOII en hij heeft na WOII een jaar een verbod om te exposeren gehad.

Hij schildert technisch heel fraai, maar ik vind het er tamelijk bloedeloos uitzien. Emotie-loos, te gepolijst. En ik snap dat Magisch Realisme juist dat is, boven de werkelijkheid en toch pakt hij me niet.

Dat zelfportret van hem vind ik eigenlijk maar heel eng en afstandelijk. De ubermensch. Brrrr...

De stijl deed me ook denken aan dat portret van Trump wat van de week ophef maakte want er schijnt een Nederlander voor geposeerd te hebben en alleen zijn hoofd (van Trump) werd er later ingeschilderd.

Maar heerlijk om er (alweer!!) even uit te zijn, in mijn oude stadjsie te lopen en nog een beetje de weg te weten. Daarna wilde ik graag weer naar huis, geen behoefte om ergens te zitten of wat dan ook en dus weer naar het station teruggelopen.

De trein reed op tijd, de aansluitende trein ook en de bus kwam ook op tijd. Dat ik daarna nog een eindje moest lopen dat deerde niet. Had ik gelukkig nog energie genoeg voor, al verheugde ik me op schoenen uit en lekker niks.

En zo heb ik morgenochtend bij het koffiezetapparaat ook wat om te vertellen. Aan mijzelf.