Apart

Zo'n schattig filmpje ontvangen vanaf het vakantie-adres van mijn dochter en schoonzoon van kleinkind. Zon, zee en kleindochter.

Dan krijg ik zo'n heel apart gevoel van binnen, als ik haar aankijk die lieve schat  :). De zangeres van dit lied is binnenkort ook ergens op een zandstrand te zien las ik. Heel apart.

Kreeg ook een heel apart gevoel van binnen, maar gelukkig niet meer zo heel apart als maanden terug, toen ik een oproep kreeg voor een gesprek met een arts bij de fanclub.

Zouden  nog een bevestiging per brief sturen met alle details, maar die afdeling is denk ik nog met vakantie. Apart, want tegenwoordig kan alles digitaal en je kan ook aangeven dat je dat liever hebt en dan toch nog per brief. Die er wel een aantal dagen over doet om gemaakt te worden. En naar de postkamer gestuurd. En hier in de bus te worden gestopt. Waanzin, want zet die gewoon op mijn dashboard. Direct na het doorgeven van die afspraak.

Nu kan ik alleen maar denken dat als ik dan toch 'onderweg' ben, ik net zo goed er wat leuks aan vast kan knopen. Al is het alleen maar een kopje koffie ergens drinken. Maar niet meer zielig, bang en krachteloos in mijn doos terugkruipen.

Ik weet niet of ik er de kracht voor heb - iets leuks doen daarna -  want kan me nog zo goed voor de geest halen hoe ik me totaal niet serieus genomen voelde. Omdat de arts toen o.a.zei dat hij wel ergere gevallen had gezien. Het viel allemaal reuze mee. Duh...dat is een oppepper als je helemaal niks meer kan, weet en onthoudt en durft. Dat de sterke vrouw die ik was zich ergens verstopt heeft en voorlopig niet meer komt als er tot 10 wordt afgeteld. En bang was wat deze arts zou doorgeven over mijn status. Wat zou dat betekenen?

Datzelfde geldt nu nog steeds. Wat zou deze afspraak betekenen? Enfin...heb me voorgenomen om er niet te lang bij stil te staan. Een kwartiertje piekeren per dag mag en dan weer wat anders gaan doen.

Niet gezien voelen. Al heel lang niet meer. En er zijn dagen dat ik dat helemaal prima vind. Ongezien blijven en zijn. Gelukkig zijn er meer dagen dat ik besef dat ook ik gezien mag worden. En daar zelf wat aan moet doen. Nou ja, moet. Moeten is een werkwoord waar ik kriebels van krijg.

Dus waar ik zelf wat aan wil doen. Dat klinkt beter. Want hoe je dingen zegt, zo voel je ze ook.

Het werkt echt dit dieet!

Het kijk-naar-Dr Pimple Popper- als-je-trek-krijgt-dieet.

Op TLC is er een show van een arts die is gespecialiseerd in bulten aan de buitenkant van ons lijf, al dan niet gevuld met allerlei uhm..goedjes. Zij verlost haar patienten van die uhm...stoffen. Lekker van dichtbij gefilmd.

Ik garandeer je dat je voorlopig geen behoefte hebt aan eten. Driemaal daags even een filmpje van haar in actie bekijken.

Maffe directeuren/managers en andere psychopaten, deel 1

Ooit werkte ik voor een directeur die regelmatig met een witte neus uit zijn kantoortje kwam. Hij was dan zo hyper dan hij de snoeppot die er stond, binnen 10 minuten achter elkaar leegvrat. En ondertussen uitleg wilde hebben waarom er die ochtend maar 99 potentiele klanten waren gebeld in plaats van 100. Want dan kon die ene klant ondertussen door de concurrent gebeld zijn en waren wij hem natuurlijk kwijt en oh ja...dat is dan JOUW schuld. JOUW schuld. En het schuim stond op zijn mond en alle collega's hingen over hun bureau om goed te horen wat hij nu weer te zeggen had.

Een half uurtje na de uitbarsting was hij weer poeslief.
Ook deed hij regelmatig - als in vrijwel elke dag - een greep uit de kleine kas. "Boodschappen" moest ik noteren. Zonder bijbehorende bon. Tsja...de dealer geeft geen bonnetje natuurlijk.

Op een dag vertelde hij dat we de volgende dag allemaal lekker vrij kregen. En oh ja...als we dan de dag erna weer kwamen werken dan kon het zomaar zijn dat al ons meubilair weg was. En onze computers. En eigenlijk alles wat er in de bedrijfsruimten stond. Maar hij kende een mannetje en ging wel even langs de Ikea en die zou dat dan allemaal weer in elkaar zetten. Mannetje was een timmerman die ook in zijn nieuwe huis aan het timmeren was. Oh ja...hij woont in jouw stad en heeft geen auto, kan jij hem ophalen. Mannetje rook in de ochtend al naar drank.

Ik had de dag ervoor het biljet van de deur gehaald waarin de gerechtsdeurwaarder een openbare verkoop aankondigde. Personeel had het nog niet gezien, maar omdat ik altijd opende, ik wel. Hij had een aanzienlijke achterstand in het betalen van de belastingen. Ik was al aan het solliciteren, want met een zinkend schip ten onder gaan, dat leek me niets.

Datzelfde mannetje werd op een gegeven moment ook ingezet als commercieel medewerker. Om die ene klant te bellen die ik kennelijk altijd vergat. Dat hij er niks van bakte...ach...iedere aap kon dat werk toch doen?

Door zijn snif-en snuifje hobby was deze directeur de ene keer heel krenterig of juist mega royaal en kreeg het personeel voor de verjaardag grote kado's. Ga maar mee naar de Makro en zoek maar wat uit. Voor een paar honderd euro. De bon ging uiteraard in de boekhouding. Bedrijfsuitjes altijd rijkelijk voorzien van drank op kosten van de zaak. Kon niet op, dus bestelden sommigen de duurste flessen.

Het kon wel op, het was allang op, maar dan laat je je lekker failliet verklaren en begin je gewoon weer een ander bedrijf.

Yeah...ik heb alweer wat gedurfd.

Zo, voordat u nu een ontzettend ingewikkeld iets verwacht, dit is wat ik heb gedurfd:

Ik ben voor het eerst in meer dan 1,5 jaar (net nog even nagekeken in de administratie maar het is bijna 2 jaar, oktober 2016) naar de kapper geweest. Al die tijd 'durfde' ik niet meer. En kon het ook niet meer. Kon het wachten, gefrunnik, het gevraag, en ik maakte er zelf van dat ze kennelijk aan mijn kop konden zien hoe de vlag erbij hing, de blikken, niet meer verdragen. En ik vond mijzelf ook geen kappersbezoek meer waard. Maakte er kortom een enorm ding van.

Het gefrunnik was er nog steeds, maar ik koos ervoor om ervan te genieten, vragen deed deze kapster niet veel - hoera - en blikken die krijg je toch altijd. Ik doe dat zelf ook. Iedereen observeert. Alleen niet iedereen oordeelt direct.

Ik durfde zelfs (alsof ik een soort van muisje ben, maar dat ben ik helemaal niet/was ik niet/wil ik niet zijn/mega grote muis dan) te zeggen dat ik er nog een stukje af wilde, toen ze me het resultaat aan de achterkant liet zien, want net iets te lang voor wat ik in mijn hoofd had en wat ik op een plaatje online had laten zien. Durfde dus direct aan te geven dat ik niet tevreden was in plaats van dat alleen maar te denken en 'het er dan maar mee te doen'.

Er is een flink stuk af en dat voelt direct een stuk lichter. Maar wat vooral lichter voelt is het doen van iets waar je tegenop ziet (en hoe langer je het uitstelt, hoe 'groter' het wordt), reuze meevalt. En bijna leuk is.

Pam...je haar danst!

Deed ik ook nog wat inkopen voor zaken die ook al bijna net zolang op de lijst "Nog te fixen" stonden. En..ik dronk een kopje koffie bij La Place. En toen was de koek wel op - niet winkelen of shoppen (toch niks nodig!)  en dat merkte ik helemaal toen ik thuis kwam.  Dus even een dutje op de bank gedaan. Heerlijk!

Maar omdat ik mezelf dat toestond - me realiseren dat de koek op was - viel ook dat stukken lichter.

Zo, nu ga ik - net als Tante Til - een beetje schilderen.

Therapie afgerond - nog steeds gek

Nou ja, gek. Prettig gestoord.

Wat ik kennelijk heel goed verborgen kan houden of ik ben een ster in net doen alsof. Wat ik van huis heb meegekregen.

Heel apart vond ik dat ik toen ik al bijna met 1 voet buiten de praktijk stond tijdens de laatste afspraak, ik nog even het Plan van Aanpak moest ondertekenen. Want dat was ze vergeten.

Dat PvA moest ik nog ondertekenen en ik trek de conclusie ook om dat uberhaupt te maken. Want niets gezien bij het begin van de gesprekken. En dan nog trek ik het me aan...maar heb geleerd door bij Bloggers te lezen die ook bij therapeuten lopen (wel bij hele goede!) dat dit haar circus is en zeker niet mijn aapjes. Net zoals haar tijdsmanagement. Geen enkele keer kon ze zich aan de eindtijd houden. Die liep altijd uit. In het begin deed ik nog een horloge om, alsof IK verantwoordelijk daarvoor was, maar later zag ik in dat ik daar niets mee te maken had. Haar ding. Met nota bene een wekker voor haar neus.

Maar was te Flabbergasted en te blij dat ik klaar was daar, om er eens wat pittigs over te zeggen. Maar het geeft een beetje aan hoe rommelig mijn psycholoog administratief te werk ging. En therapeutisch.

Niet dat ze verkeerde conclusies trok, maar wel - vind ik - dat er weinig lijn zat in haar aanpak. En ik hou van lijn. Ik lijn al sinds ik 13 ben tenslotte.

Denk niet dat ik de huidige status - minder gek - alleen te danken heb aan haar ondersteuning of therapie. Meer aan toch wel grondige zelfkennis en veel lezen hierover. En het loslaten van bepaalde ideeeen over hoe en wat ik zou moeten zijn. En vooral ook door lieve en eerlijke ondersteuning van vriendinnen en van jullie hier. Lezen dat ik niet alleen ben, dat meer mensen door dalen gaan. De kunst is om niet in het dal te blijven hangen, maar toch weer door te wandelen door het leven.

Angst die ik heb/had om te fietsen. Of meer nog: om op en af te stappen. Die heb ik zelf gedeeltelijk overwonnen simpelweg door het toch te doen. Telkens weer. Vooral als ik naar de afspraak moest. En in mijn achterhoofd hield ik de optie van met de bus gaan. Maar dat was maar eenmaal nodig toen het enorm regende. Niet omdat ik bang was. En mijn bangheid was/is meer schaamte. Dat ik er als een mafkees uitzie als ik op/afstap. Wat grappig is, want als ik eenmaal fiets zie ik er ook als een mafkees uit. Dus niks om bang over te zijn.

Angst over geldzorgen; ook die heb ik zelf onder controle gekregen. Door mijn administratie op orde te houden en erbij te blijven. En meer in het nu te leven. Die geldzorgen blijven er voorlopig nog wel. Punt is om dat niet meer mijn dag te laten bepalen.

Ben wel blij dat ik heb durven praten over mijn angsten, mijn gevoel van niks waard te zijn, niets te hebben gepresteerd, het waarheen waarvoor, mijn opvoeding en de invloed hiervan op hoe ik in het leven sta. De familiegeheimen. De taboes. De schaamte die ik voel en daardoor het idee dat ik nergens gewenst ben, nergens bijhoor. Echt bij hoor. Want als mensen horen hoe of wat dan verlaten ze me. Niet goed genoeg.

Maar zou nog veel gerichter over zaken willen praten en leren. Maar ja...potje op. En klaar ben je. En goh...het is nou toch wel eens klaar. Waar hebben we het nou helemaal over. Niks ernstigs aan de hand toch? PTTS? Trauma? Beetje depressief? Hahahaha......Modieuze aanstelleritus.

En dan net als je denkt dat het wat rustiger is, komt het leven weer aankloppen. Met mensen die hun problemen graag op jouw bordje leggen. Omdat je dat toch altijd wel oppakte. Dus dat moet ik leren niet meer te doen.

Ik blijf maar leren. En wil ook leren.

Maar ook dus dat ik zelf kan kiezen of ik me belazerd, rot, depressief voel of dat ik uit dat moment stap - meestal letterlijk! - en iets geheel anders ga doen. Ik noem dat altijd maar mijn "snap out of it" moment.

Dr. Phil; eat your heart out.

Voor 1.000.000 mag je het doen - Hoera!!

De teller van mijn blog staat op Een miljoen views. Iets meer zelfs. Whoeps...wat veel!!

Foto van Pixabay

Kan natuurlijk betekenen dat iemand op mijn blog klikt, 2 seconden kijkt en denkt...Nah...weg ermee. Maar goed, er zullen vast wel mensen zijn die iets langer dan 2 seconden rondneuzen. En misschien wel lezers die 4 seconden blijven hangen.

Heb me trouwens afgemeld voor het verjaardagsfeestje (niet die van de vriendin dus!). Ik merk dat ik er lang over doe om oprechte woorden te geven aan wat ik echt voel. Dat ik in feite direct wel weet wat ik niet wil, maar hoe ik dat dan netjes aangeef en in mijn hoofd daarop niet wordt afgerekend, dat blijf ik ingewikkeld vinden. En erom liegen daar vind ik mezelf nu echt te oud voor. Alhoewel dat wel de makkelijkste manier zou zijn van afmelden. "Geen zin in". Keek gisterenavond naar het begin van een film waarin mensen niet kunnen liegen en waarin iedereen de waarheid zegt. Hilarisch. Maar ook onleefbaar.

Tot ik op mijn whatsapp conversaties keek en een belofte zag van wel een jaar terug van de uitnodiger - toen ik me vorig jaar afmeldde en na heel veel moed te hebben verzameld durfde te zeggen waarom ik thuis zat -  en wist dat ik er niet zo zwaar aan hoef te tillen. Zo belangrijk ben ik helemaal niet in hun leven. Praatjes vullen geen gaatjes. Al zou je als je het Facebook account bekeek denken dat het een diep gevoelig persoon is, de rechterhand van de Dalai Lama zowat.

Een vriendin vroeg me wat mijn plannen zijn voor vandaag. Nou...geen.
Geen als in geen uithuizige plannen. Terrasje, winkelen, museum, andere stad, etc etc. En toch heb ik een wasje gewassen, omdat ik anders geen schone shirts meer heb en omdat het lekker waait en het dus zo droog is. En er morgen de hele dag weer regen wordt voorspeld.

Heb in de zon de zaterdagkrant gelezen. Met een heerlijke kop Sojamelk-koffieverkeerd. Heel fijn.

Stond gisterenavond op straat te kijken naar vuurwerk van een festival. Ben ik de enige. De rest van de straat slaap al, of kijkt niet.

En straks de F1 bekijken uit Spa. Na de zomerstop. Ook altijd leuk. Ben ik waarschijnlijk ook nogal afwijkend in. En ondertussen een beetje verder breien aan een babytruitje. Vreemde combi.

Net de was van de droogmolen gehaald. Helemaal droog gewapperd. Heerlijk! Kan het direct schoon de kast weer in. En ook weer gedaan.

Weet niet of ik naar Zomergasten ga kijken vanavond want ik vind Wiebes een rare kwiebus. Maar misschien wordt mijn vooroordeel wel juist onderuit gehaald.

Op naar de 2.000.000 kijkers!

Voor al die 1.000.000 kijkers/lezers/medelevers; heel erg bedankt voor het lezen van mijn blog. Er zijn tijden geweest dat ik me veel minder alleen voelde juist door jullie commentaar. Invoelend, lief, kritisch, onderzoekend en soms precies de spijker op de kop slaand en heel confronterend daardoor.

Zoals Barry Stevens ooit al zei: vooral dooooooooorgaan daarmee.

Koffie- en regentijd

Werd midden in de nacht wakker van wat onweer, maar besloot dat ik gewoon nog verder mocht slapen. Luisterboek aan en 3 zinnen nu gehoord. Denk ik.

Mijn dochter kwam nog even langs gisteren en vroeg of ik mee wilde naar de winkels verderop samen met haar dochtertje. Die zat lekker in het autozitje.

Gezellig even wat laatste boodschapjes doen voordat ze met vakantie gaat. En wat fijn dat ik mijn lieve kleindochter nog even kon zien. Wat een sentimentele muts ben ik geworden. En ook; nou en!

Liever zo dan dat ze me koud laat. Ik voel weer iets en dat is prettig om te constateren. Heel lang voelde ik niks of te extreem. Er lijkt meer balans te zijn.

In de tuin gewerkt gisteren, nog net op tijd voordat de groenbak geleegd werd. Die zat tot de nok toe vol. Als de zon scheen, zat ik erin en las een stukje uit een boek en dronk mijn kopje koffie lekker buiten.

Vandaag gaat het her en der weer flink regenen. Dat is fijn voor de natuur, want nog steeds hard nodig. Ik zit aan mijn eerste kopje koffie, met zorg gezet.

Net ging de bel en er stonden twee jonge vrouwen op de stoep. Jehova-getuigen. Ik heb geen behoefte aan bekering, maar vertelde ze dat ik hun moed bewonder om langs de deuren te gaan en in God geloof ik ook al. Toen wilden ze toch nog een leuk bijbeltekstje delen - heel hip via een i-pad, maar ik gaf ze - beleefd maar kordaat - aan dat ik daar geen behoefte aan heb en wenste ze sterkte op deze regenachtige dag. Vind het belangrijk om geen afsnauwer-aan-de-deur te zijn. Wel duidelijk. Maar geen zeikwijf. Niet zo'n vrouw met een streep als een mond.

Een tijdje terug kreeg ik een broek van mijn dochter die haar te groot was geworden. Ik stelde het passen uit, want kon me niet voorstellen dat ik erin kon. Tot ze me nog een keer vroeg of de broek past, of ik 'm al had aangetrokken uberhaupt. Toch maar aangedaan en moeiteloos ging hij over de benen, billen en heupen. Geen slobberbroek, maar slimfit. Wat ik ingewikkeld vind, want zo slim ben ik niet. Maar kennelijk 'slimmer' dan ik denk want 2 maten kleiner dan de broek die ik draag. Dan ziet mijn silhouet er anders uit. Slanker, minder slobber.

Dit weekend even uitzoeken wat ik aantrek op een feest volgende week. Ik zou het liefst kekke hakken aandoen (die heb ik al lang in de kast staan, maar nooit aan dus ze slijten niet en van klassiek edoch hippe snit from London), maar aangezien ik met het OV moet reizen is dat geen optie. Misschien de hakken in een tas mee. Weer zeulen! Nou ja...maar even nadenken dus.
Van mijn dochter en schoonzoon kreeg ik een kappersbon, dus die zou ik eventueel, wellicht hahah als ik er de kracht voor heb,  kunnen inwisselen deze week.

Kijk; zoveel opties om blij van te worden. En helemaal gratis!

Tijd voor een tweede kop koffie vind ik. Het regent alweer hier. Jammer voor het festival in de buurt, al las ik dat ze maatregelen hebben getroffen zodat iedereen 'droog' kan staan.

Foto van Pixabay

Brand in Mokum

Sliep onrustig omdat de avond voor ik moest oppassen geen of heel weinig treinen reden richting mijn dochter. Mensen stonden vast en konden nergens heen. Zou ik wel op tijd er kunnen zijn. Moest ik een alternatieve route bedenken. Helemaal met de bus. Kan best, maar dan moest ik nog vroeger de deur uit. Alles is dan nog op de nachtdienstregeling.

Gelukkig stond er op de NS app die ochtend dat alles weer normaal reed. En was ik extra vroeg wakker, maar goed, ik merkte dat ik onrustig werd van al die onzekerheden. Buiten mijzelf om en waar iedereen mee te maken zou hebben, ook dochter en schoonzoon. Laat maar gaan, het is zoals het is. En bovendien ben ik nog elke dag op tijd geweest, dus maak je niet druk. Ook dit kan je. Je kan dit. Je kan, als het moet, vroeg (heul vroeg) opstaan, reizen en daarna ook nog de hele dag alert zijn. Je kan meer dan je denkt. Onthoud dat!

Omdat op het balkon van mijn dochter de wespen nog steeds heel nieuwsgierig waren naar alle mensen die erop wilden gaan spelen of zitten, besloot ik al vroeg even lekker een rondje te gaan verkennen door het park bij mijn dochter in de buurt.

Kleindochter was al weer vrolijk wakker geworden dus die had er ook wel zin an. Ik zag dat mijn schoonzoon een thermosbeker voor koffie had staan, dus die vulde ik met een lekkere kop koffie. Voor kleinkind haar beker met water mee. Geen zoete wespen-aantrekkelijke dingen.

We waren net op weg toen ik enorme rookwolken zag in de verte. Heel indrukwekkend. Waar zou dat zijn. Internet gaf nog niks aan. Kennelijk was de brand nog maar net aan de gang. Enfin, de brand de brand gelaten en lekker naar het speeltuintje gelopen waar mijn kleindochter op ontdekkingsreis ging.
Later op de dag zag ik dat de brand in de buurt was inderdaad. Gelukkig niemand gewond.

Vooral heen en weer rennen vond kleinkind heerlijk. En bij het hek kijken naar de vogels op het gras. En dan het woord voor vogels in de taal van haar andere Oma zeggen.  Schommelen dat was niet zo'n succes en de glijbaan die was leuk, maar wat moet je ermee? Een beetje praten met kinderen uit een kinderdagverblijf die ook lekker aan het spelen waren, alsof ze al jaren contact hadden. En ja...de grote speeltuin lonkte, maar dat deden we maar niet, want nog niet zo geschikt voor hummel. Uren spelen met een kennelijk oninteressant, maar voor haar zeer mooi, dingetje aan een speeltoestel. En dan weer rennen. Ze leert me dat je met weinig meer tevreden kan zijn dan met overvloed. Dan krijg je keuzestress :)

En opeens overviel me dat ik haar niet wil/kan missen. Dat ik zo geniet van haar blijdschap, van haar levenslust en nu gaat ze 3 weken met vakantie en wie weet wanneer ik haar weer zie. Zat ik gewoon zout water aan mijn koffie toe te voegen.

En toen, aan het einde van mijn shift,  weer richting huis gereisd, waar ik toch maar even onderweg een kleine stop maakte. Het zou voorlopig de laatste keer zijn dat ik hier kwam. Ik hoefde niks meer, dus wat later thuis komen was niet erg. Schepen kijken en omdat water me altijd zoveel plezier geeft zag ik heel toevallig het mega grote cruiseschip wat ik die ochtend aan het platform zag liggen, wegvaren. Wat een groot gevaarte. Alle bootjes erom heen leken kabouterbootjes. De gasten op het cruiseschip hadden kennelijk het vakje Holland van hun lijstje kunnen schrappen, nu door naar andere landen.

Foto van Pixabay

Vandaag voel ik me niks. En toch ben ik niemand anders dan gisteren. Dus hoef ik niet zoveel waarde te hechten aan dat eerste. Wel nog een wasje gedaan en maar binnen gehangen want voelde wat spetters.

Een beetje in de voortuin gerommeld en een beetje in de achtertuin en verder niets bijzonders uitgevoerd. Moet leren dat ik mezelf dat mag toestaan. Dat het geen slechte dag is omdat ik niet nuttig ben. Dat ik er ben is al genoeg.

Het leven, maar dan beter

Werd alweer op het 'vroege' uur wakker en besloot nog even naar mijn luisterboek te gaan luisteren, wie weet viel ik nog in slaap. Heb denk ik 4 zinnen gehoord.

Toen de wekker ging wist ik dat ik mijn bed wilde verschonen, gewoon omdat ik dat zo'n rijk gevoel vind, een heerlijk schoon bed. En dus ook de witte was doen en die lekker buiten hangen.

Wachtend op de te wapperen was, las ik een boek uit waar ik erg blij van werd. Van een Franse schrijfster, Anna Gavalda. Het leven, maar dan beter. Ik kende haar werk niet, maar op de cover staat dat ze wereldwijd 5 miljoen exemplaren heeft verkocht van haar werk. Zag haar verhalen als een mooie Franse film voor me. Met inderdaad van die fraaie frele maar pittige Franse actrices.

Nu zag ik in de administratie dat er op mijn blog al bijna een miljoen mensen hebben gelezen. Nou ja...gelezen. Op mijn blog hebben geklikt en wie weet na 2 zinnen weggeklikt. Hahah...

Ik word gelezen, dus ik besta?

Volgens de fanclub besta ik zelfs twee maal. In een parallel fanclub Universum. Hoe bestaat het. Het kan!

Vandaag even een dagje bijtrekken, maar dat gaat eigenlijk vrij redelijk. Het druk maken over, dat is waar ik vooral moe van word. Niet het druk zijn.

Kan ik mijn kleindochter wel als leermateriaal nemen. Altijd vrolijk, altijd interesse in dingen ook al zijn ze heel bekend. Las van mensen die een kind van amper een jaar meenamen naar de Efteling. Denk dat kind er niets van heeft meegekregen, als ik tenminste zie hoe blij mijn kleinkind is met 4 Duploblokjes. Of telkens weer Hoofd, schouders, knie en teen doen. Tot je er bijna een punthoofd van krijgt. Dat hele grote en dure dat is op deze leeftijd nog helemaal niet nodig (op welke leeftijd wel?). Wel echte aandacht.
Wat ieder mens nodig heeft. Iemand die jou ziet. Echt ziet.

Lees dat die Dave Roelvink een cursus over alcoholgebruik gaat volgen. Dat weet hij toch al uitstekend. Hoe hij alcohol moet gebruiken. Net als die oude mop: "Drinkt u veel? Nee, ik mors het meeste".

Waar zouden we zijn zonder de trein

Wat ik leuk vind, is patronen te ontdekken in mijn Openbaar Vervoer reizen. Omdat ik regelmatig dezelfde bus en trein neem, zie ik dus ook veel dezelfde mensen, vooral op de ochtendshifts.

Ik neem aan dat ze naar hun werk gaan, maar voor hetzelfde geld komen ze net terug daarvan. Of gaan ook op een kleinkind oppassen. Of gaan op Bejaarden Trein Tour. Soms herken je het type reiziger aan de rolkoffer met vliegmaatschappijlabel eraan. En hun boekje in de hand over de grote stad. En opspringen als ze ook maar een stationsnaam met de naam van de hoofdstad erin horen.

Leuk is het om hierover te fantaseren. Waar gaan we heen, waar komen we vandaan. En waarom zo vroeg?

Ook grappig is het te zien dat (alle) mensen die bij de NS werken, altijd in de eerste klas mogen zitten en dat ook doen. Daar is tenminste nog plek. Geef ze eens ongelijk.
Uitermate interessant vind ik de gezichtsuitdrukking van mensen die in een bomvolle trein naar de eerste klas lopen en daar plaatsnemen, terwijl er moeders met kleine kinderen in het halletje hangen tegen de andere passagiers geklemd.

Een soort van 'dat heb ik beter geregeld' uitdrukking op hun gezicht.

Ja, dat je plek hebt.

Maar niet eens een gratis kopje koffie erbij of een lekker knabbeltje met een warm servet!

Op de terugweg was ik onbedoeld relatief vroeg thuis omdat de trein voor mijn trein vertraging had en ik die dus nog kon nemen richting huis en daarom de bus er ook nog stond. Wel zat de trein tjokvol met Lowland-terugkomers. Bepakt en bezakt en allemaal met een polsbandje om. Er zat ook iemand in de trein verkleed als Indiaan. Wat ik apart vond, maar wie weet moest hij ergens auditie doen. Holland got Indians of zo. Geen plek om te zitten dus hangen aan een stang tussen de tentjes en matjes en mega rugzakken.

Foto van Pixabay

Je ziet nog eens wat en mensen kijken blijft altijd interessant.

Kleindochter was dezelfde tijd als haar vader wakker en dus direct aan de bak. Eerst maar eens rustig wakker worden en papa had een lekkere fles melk voor haar gemaakt. Even spelen met de 4 Duplo blokken, oh nee 3 want eentje ligt denk ik ergens onder de bank of zo, kijken naar de tenen van Oma en die van haarzelf en dito met de oren en ogen. En haar haar en dat van mij. Altijd leuk. Wassen, aankleden en verdorie die schattige schoentjes die gaan toch wel verdraaide moeilijk aan. Dat laatste stuk over haar hieltjes. Wat een operatie. Probeerde voor te doen dat ze even moest springen in de schoenen, maar daar moest ze alleen maar om lachen. Wel gelukt uiteindelijk haha. Met behulp van een theelepel. Dus even een rondje lopen en bij de Turkse bakker een lekker gezond vers broodje gehaald voor haar. Wat veel keus zeg.

Was weer een leuke dag samen met haar. Omdat ze zo vroeg al wakker was, was haar middagslaapje en haar in bed krijgen geen enkel probleem. Ze ging met haar knuffels lekker liggen en dommelde na het voorlezen al bijna weg. Oh wat heerlijk toch, als je zo kan slapen.

Ik laat me voorlezen door het luisterboek. Ook fijn. Als het boek goed is en de stem prettig tenminste.
Gisteren genoten van de breedsprakige Zomergasten hoofdpersoon. Had het opgenomen, want iets te laat naar bed anders voor de vroege shift. Dus net verder gekeken. Mooie tv.

Mijn gras is het allergroenst

Vanochtend bekeek ik mijn grasveldje en ik vond toch echt dat het weer geweldig mooi groen was.

Hoop dat mijn buren dat ook vinden :)

Maar ook mijn geestelijke grasveld is steeds groener geworden. Gelukkig.

Werd vandaag op de Vroege Dienst tijd wakker (nog een beetje vroeger), maar vond dat toch wel iets te overdreven voor een vrije zaterdag. Dus las nog een boek en viel vanzelf weer in slaap. Hoera!

De was in de wasmachine gedaan, wassen word ik altijd tevreden en rustig door. Boodschappen gehaald, nadat ik eerst de folders had doorgenomen wat er in de aanbieding was en ik nodig zou hebben. En dus heel veel niet van die folders. Dat is echt prettig. En of ik nog genoeg boodschappengeld op de rekening had.

Nu even energie bijtanken.

Het doet me goed het commentaar op mijn Groene Monster blog te lezen. Want ik vind het niet fraai, (wel menselijk) van me dat ik dit soort gedachten heb. Dat ik niet het soort mens ben waarvan iedereen zegt: wat een aaaaaardige vrouw.

Ondertussen zaait een ander familielid paniek met KOM NU DIRECT naar moeder-berichtjes en nog net niet met een schema wie wat moet doen - wel wanneer ik moest komen - , want ze is gevallen. Bel ik moeder, blijkt dat 6 maanden geleden gebeurd te zijn. En heeft mijn moeder diezelfde dag van het bericht nog lekker boodschappen gedaan. Niks aan de hand. Ja, ze wordt ouder, maar zonder al teveel gebreken nog.

En snap ik maar al te goed waar mijn moeder wel last van heeft. Daar heb ik het met haar lang, heel lang....heeee...klinkt net als mijn broer waar ik ook heel lang...etc etc...en die allebei in de rivier The Nile zwemmen - over gehad.
En nee, ik kom niet direct. Want ik moet energie genoeg hebben om op kleinkind te kunnen oppassen. En erheen te reizen. En daarna nog een beetje energie over te hebben om gewoon er te zijn.

Leuke dingen staan vooralsnog even in de ijskast.

Alhoewel; leuk elders. Want wel leuk in de tuin gerommeld. Kijken naar de tips van Gardener's World. Ben al een aantal zaken aan het stekken voor volgend jaar.

Ik merk dat ik goed mijn best doe en ook wil doen om van dit soort gedoe niet in de stress te geraken. Om te snappen dat het projectie van mijn zus is wat ook te maken heeft met de problemen in haar leven waar zij mee worstelt. En altijd bij de bron te informeren.

En als ik merk dat ik toch een bisschen doordraai dan klop ik op mijn dijen en zeg hardop tegen mijzelf: Snap out of it!!! 

Lekkere blauwe dijen nu dus.

Groene monster

Kreeg een mailtje van familie van me, dat ze de verjaardag van hun zoon vieren. Of ik wilde laten weten of ik kwam of niet in verband met de catering. Die is altijd zeer uitgebreid en wordt bij de plaatselijke cateraar besteld. In zulke grote hoeveelheden dat ik me er altijd schaam voor mijn schamele bestaan. Wat daar staat aan eten daar doe ik zeker 4 maanden boodschappen voor. Zonder op de prijzen te letten. En me afvraag wat ze voor het kind volgend jaar uit de kast moeten trekken.

Wel klaagt mijn familielid dat ze zuinig aan moeten doen. Ieder jaar. Nadat ze terug zijn van vakantie ergens in het buitenland. En ja, voordat uw commentaar is dat ik wel heel jaloers over kom. Dat klopt helemaal. Ja, ik zou willen dat ik dat allemaal ook kon. Grote feesten geven, ieder jaar reizen, de hele rattaplan. Ja, ik wil het allemaal. Zo. Nu goed?

Foto van Pixabay

De hele straat en haar hele Feestboek-community is altijd aanwezig (ik denk dan nogal groenig dat dit nogal logisch is met zoveel gratis eten en drinken. Als je wint heb je vrienden). Zoveel mensen dat ik me totaal onzichtbaar en ook onbelangrijk voel. Wie is dat? Oh...je zus. Voel me een soort van accessoire.

Ik koop niks meer want dat donderen haar kinderen altijd op een grote hoop. Rats, rits, papier eraf en oh...een boek. Volgende! Of er zit een buurvrouw naast en die kraakt mijn met zorg uitgezochte kinderboek af. Oh een boek...een boek??? Waardeloos. Ik lees nooit een boek!! Mijn zus zegt dan niks. De kinderen blieven trouwens geld. Och...kinderen toch. Zo goed hebben ze het en ze beseffen het geheel niet. Daar kunnen die kinderen niets aan doen natuurlijk. Maar wat ze aan outfitjes aan hebben daar kan ik qua budget alleen maar van dromen.

Dus ik vraag me af of ik er goed aan doe geld aan reizen uit te geven voor een feestje waar ik me totaal niet gezien voel. Ik denk het eigenlijk niet. Daar moet ik maar eens mee stoppen.

En toch voel me een dan - als ik eindelijk denk te weten wat ik wil - een slechte zus, tante en weet ik veel. Geen warm en aardig mens.

Blij dat ik vandaag weer een fijne oppasdag had. Had een broek met ritsen ipv zakken aan (die was nog van mijn dochter geweest maar te klein voor haar) en kleinkind vond het leuk om te laten zien dat ze echt wel snapt wat een rits is. Rits open, rits dicht. En oh ja...als ik jouw shirt optil dan zie ik iets heeeeeeeeeeeeeeeeeel wits. Ja kind, dat is mijn buik. Die ziet de zon nooit meer.

Het werd vandaag wat later dan de planning, want mijn dochter moest voor haar werk nog langs een andere vestiging. Wel al in haar stad, maar goed; ik heb toch geen plannen vanavond en ik had gisterenavond nog wel vlees gebakken met een Noord-Afrikaanse saus erbij, want altijd fijn als je iets uit de vriezer kan trekken en het vlees had ik al ontdooid, maar toen kreeg ik een bak eten van mijn dochter mee. Dus vries straks een portie in. Regeren is vooruitzien tenslotte.

Had besloten, nadat ik op de site van de fanclub zag dat mijn verzoek al was afgewezen, niet braaf te gaan bellen. Een verzoek wat ik nooit gedaan heb. Maar om daar nog netjes achteraan te bellen bedacht ik dat ik het wel prima vind zo. Deze 'informatie-stroom II' is kennelijk geopend, behandeld en afgewezen, waarbij de andere 'stroom' nog steeds doorloopt. Of stroomt. Het kanniewaarzijn, maar het is toch zo. Mocht volgende week blijken dat stroom I toch is gestopt, dan klim ik wel in de pen of telefoon. Iets met slapende Honden en wakker maken. Zou er een kwaliteitsbewakingsmanager zijn aldaar?

Downwards Dog

Was weer een grappige dag met kleindochter.

Moest vooral lachen dat ze al snapt hoe de sluiting van haar wandelwagen werkt. Oma frummelt nog, zij kijkt dan echt zo van...nee joh; dat moet hierin!!

Toen ze een middagslaapje moest doen lag ze al lekker ontspannen op de bank. Ik riep dat we naar bedje gingen, ze pakte haar dekentje, knuffels en haar speentje en ik de stoel en het voorleesboek.

Nadat het boek was voorgelezen ging ze liggen. Oh nee...nog even 20 x peuteryoga doen. Downwards Dog. Kijk Oma...en dan weer liggen en slapen gaan. Frummelen aan haar dekentje, nog een knuffel voor haar knuffel. Oh nee..nog een keer.

Foto van Pixabay

De kunst is om niet te reageren, maar alleen er te zijn. Dan snapt ze dat het nu geen speeltijd is maar slaaptijd, want moe was ze wel. En dan uiteindelijk valt ze heerlijk in slaap. Voor mij ook even een goede oefening in geduld.

Hahah..Ik viel zelf bijna in slaap!!

Nu nog even nadenken wat ik morgen tegen de fanclub ga zeggen.

Duifjes

Moest wel even wennen aan een wekker om 04.45uur,  maar goed; alles went tenslotte. Wat me veel helpt is vooral tegen mijzelf te zeggen dat ik het kan. Dat helpt echt. Positief zijn tegen mijzelf.

(En ja...in het verleden deed ik dat soort dingen zoveel makkelijker, maar dat was toen en nu is nu).

Het is nog niet licht, pas als ik op de trein stap dan komt de zon op. Dochter appte al dat iedereen slecht geslapen had en dat dochter ook al wakker is. Dus meteen aan de bak.

Het fijne is dat het kind nooit in een slechte bui is (zonder koffie!!!). Wakker worden, oogjes open en hahah....weer een nieuwe dag. Wat heerlijk lijkt me dat om zo te kunnen leven. Kan natuurlijk ook wel, maar wij volwassenen denken vaak als de wekker gaat aan alles op de agenda  en wat koud in de ochtend en wat moet ik voor boodschappen doen en wat zit mijn haar raar.

Had het verzoek een boodschapje te doen in de buurt en dat is prima, want dan heb ik een leuk excuus om erop uit te gaan. Met kleinkind uiteraard hahah!

Alleen had de Appie geen halal-kip meer, dus ben ik in de buurt maar eens op zoek gegaan naar een slagerij. Kon me nog vaag herinneren dat er ergens diversen zaten, maar ook dat schoonzoon had gezegd dat een slager met vakantie was. Nou ja...op onderzoek. En ik zag al diverse dames met een bekend tasje lopen, dus er moest er wel eentje ergens zitten.
Missie geslaagd. Wat een leuke buurt is dat.

En zo grappig dat ik iemand groette en die heer tegen mijn kleinkind zei dat het leuk was dat ze met haar moeder op stap was. Hahah....dan was ik er wel laat bij, bijna een echte Sarah, maar ik bedankte hem voor het compliment en zei dat ik haar Oma was.

Nog even wat Fuuten brood gegeven, maar ik geloof dat dit niet meer mag waar mijn dochter woont. Ach...leef eens gevaarlijk! Alleen stopte mijn kleindochter alle stukjes brood in haar eigen mondje. Tsja...Wel is ze dol op vooral duiven. Roep alleen het woord brood al en je hebt er zo 10 om je heen.
Roekoe!

Vanavond opletten dat ik op tijd afrem en naar bed ga, want morgen alweer vroege dienst.  Kreeg een aantal stukken zelfgemaakte quiche mee dus dat was heerlijk. En morgen kip Mam!

Hoger dan de blauwe luchten

Mooie luchten zag ik gisteren op weg naar mijn kleinkind. Rembrandt en consorten hadden ze zo kunnen schilderen. Van die Hollandse luchten.

Vond het grappig dat gisteren mijn dochter tegen kleinkind zei dat we in haar bedje gingen slapen (nou ...niet wij allemaal; alleen kleinkind. Beetje krap anders.) en dat Oma nog even een verhaaltje ging lezen en zij naar haar werk ging. Geen probleem, ze pakte haar knuffels, haar dekentje en haar speentje en liet zich naar haar bedje brengen. De eerste keer dat ik dat deed, was het neeeeeeeeeee...niet in bed. Dat is voor stomme kinderen! (Als ze kon praten dan he...haha!). Haal me eruit!

Er zat wel onweer in de lucht, dus dan merk ik in mijn eigen lijf al onrust en zij heeft dat ook merk ik. Iedere keer van houding veranderen, maar wel rustig en weer lekker veilig met de knuffels en het dekentje. Och hoe lief.  Ik blijf gewoon bij haar zitten tot ze slaapt. En ach..wat maakt het uit dat het de ene keer maar 10 minuutjes en is gisteren bijna een uur. Het maakt dat ik me beter realiseer dan ik daar maar een ding hoef te doen; genieten van kleinkind.

Ondertussen ruim ik wel de vaatwasser uit die klaar is en maak het aanrecht schoon en de kinderstoel nadat kleindochter weer lekker zelf de hapjes in haar mond stopt. En alle kruimels opvegen. Kunnen ze geen kind leveren met een ingebouwde kruimeldief??
Maar ik heb geen briefje liggen met taken te doen. Mijn dochter had heerlijk gekookt voor haar man, mij en kleinkind en haar eigen eten ging in een bakje mee naar haar werk.

Schoonzoon had minder mazzel want hij zat in een enorme bui toen hij thuiskwam eind van de dag dus was drijfnat.  De bui dreef de andere kant op, dus ik kwam heerlijk droog thuis. Nou ja..geheel klammig, dus eerst maar even onder de douche gedoken.

Vanochtend vroeg, omdat ik toch wel een beetje slecht sliep, de was vast aangezet, dus die was klaar toen ik vond dat ik maar uit bed moest. Kon ik dat al afstrepen; he...fijn de was is al gedaan! Lekker buiten gehangen, want het is droog. En was het niet droog, dan hang ik de was binnen. Ook goed.

De site van de fanclub is onbereikbaar. Zal je net zien. Maar ik moet wil vandaag contact opnemen, want de rest van de week ben ik bij kleindochter en daar wil ik helemaal niets te maken hebben met ingewikkelde dingen.

Nu kan ik weer bij de site. Meteen maar PrintScreen gemaakt. Waarin heel duidelijk is te zien wat een absurde situatie de fanclub heeft gecreerd. Alsof er 2 parallelle Citroenen bestaan. Maar wel met hetzelfde DigiD nummer. Dus dan lijkt me dat een beetje slimme medewerker wel zelf kan zien dat het niet klopt. Maar nog niet dus.

En ik vraag me heel hardop af of IK dan diegene moet zijn die dat gaat vertellen. Want die andere stroom die loopt (nog) gewoon. Waarom weer een braafkaas zijn? De vrouw die alles altijd zo keurig netjes binnen de lijntjes doet. Waar niets op aan te merken zou moeten zijn (maar het wel is natuurlijk). Wees eens ongehoorzaam!!! Nou ja...ongehoorzaam....niet zo braaf!! Wat kan er gebeuren? Je zit al op de bodem van de financiele put. Dieper kan niet.

Mooie oefening.

Maar net de administratie weer bijgewerkt en alles is betaald, geen schulden dus ik vind dat ik heel tevreden mag zijn.

Zo; lunchtijd!

Rode of blauwe pil

Gisterenavond genoten van Zomergasten. Zat er helemaal klaar voor. Wat een interessante vrouw en wat heeft ze een vooral kritische kijk op technologie en big data. Wel voelde het een beetje als een college aan. Waarin er weinig te zien was van de persoon Marleen Stikker.

Foto van VPRO

Jaren terug toen ik bij het hoofdkantoor van een grote landelijke bank werkte, hadden ze een systeem dat je zegeltjes kon kopen om in de kantine zaken aan te schaffen. Men dacht erover (dit is ruim 35 jaar terug he) om de pas waarmee je de gebouwen binnen kon komen - en niet elke deur ging daarmee open, alleen waar jij toegang toe had -  te koppelen aan het kantinesysteem.

Er waren een aantal mensen die zich daar druk over maakte. Want dan kon 'men' zien wat je daar at en daar wellicht conclusies uit trekken. Dat je ziek was geworden omdat je slecht at. Dat was ook nog in de tijd dat je medisch gekeurd moest worden bij indiensttreding en voor het pensioen. En toen al bij een ingevuld hokje met 'Ja', wist dat je extra ondervraagd zou worden. Men vond dat teveel kennis voor de Directie. Dat moest gewoon prive blijven.
Nu weet de supermarkt precies wat je koopt, hoe vaak, hoe veel en wanneer. Want anders krijg je geen korting. En cash betalen; liever ook niet meer dus anoniem ben je zelden nog. Ook jouw bank heeft inzicht in hoe je je geld besteedt.
Ook experimenteerde men met automatisch geld uit de muur pinnen. Alleen voor het personeel nog, maar binnenkort in heel Nederland uit te rollen. Men kon zich niet voorstellen dat klanten zelf geld konden opnemen. Zonder baliemedewerker.

In die tijd werkte ik bij de financiele administratie van een bedrijf waar de 'computer' werd ingevoerd. Van die kleine schermen met groene letters en waarin je in Dos moest programmeren. De output geprint op matrix printers op van die hele grote vellen computerpapier.
Trainingen bij IBM en andere grote spelers gevolgd. Allerlei HRM en CRM systemen kwamen op de markt. Waarbij je de klant of de medewerker kon volgen. Nu volg je niet, maar voorspel je zijn gedrag. En beinvloedt dit.

Gewerkt bij een onderneming die bepaalde processen automatiseerde. Grote stapels papier automatisch verwerkte en de data importeerde in de systemen. Of in archieven. Waar het de bedoeling was dat mensen die informatie na 100 jaar nog konden lezen. Of aan het bed. Of op de administratie van de grote thuiszorgorganisaties.
Een eigen onderneming gehad die samenwerkte met programmeurs in Verweghistan.

Kortom; ik keek gisteren naar een wereld waar ik lange tijd deel van uitmaakte. Waar ik met vooral mannen werkte die totaal in hun programmeerwerk opgingen. Die bijna in hun eigen virtual reality leefden. Die niet zagen hoe die andere Big Brother graag van hun technologie gebruik maakt. Om de gangen van de burger vast te leggen en na te gaan.

Mackie Messer is nog steeds aktueel.

Und der Haifisch, der hat Zähne
und die trägt er im Gesicht
und Macheath, der hat ein Messer
doch das Messer sieht man nicht.

Nu is mijn maandagochtend realiteit dat ik lekker vroeg mijn Bless the House rondje heb gedaan, zo direct in een mooi kopje een tweede kopje koffie neem en dan weer richting mijn dochter reis - hoop nog even zonder plensbuien, maar denk dat ik er net midden in zit - om op mijn superschattige en kittige kleinkind te passen.

Die je blij maakt als ze op het knopje van de lift mag drukken. En zwaait op het display van de deur naar haar moeder of vader als die naar hun werk gaan. En jouw OV-kaart aan een uittrekbaar ding aan je broek zo grappig vindt. Die OV-kaart die precies bijhoudt waar je instapt, waar je uitstapt, hoe lang je reist en waarmee je reist. Net als mijn telefoon die ook traceert waar ik me bevind.

Of de camera's in de bus, op het station, bij de bushalte. Alles en iedereen traceerbaar.

Door de knieen

Een triest verhaal van een kennis van me. De man waarmee zij, voor het eerst na het overlijden van haar man, heeeeel voorzichtig mee afsprak, die haar 'mijn vriendin' noemde, maar dat niet definieerde in de zin van een van de vele of diegene waarmee hij de rest van zijn leven wilde delen, die man dus werd volgens haar eigen woorden ingepikt door een andere vrouw. Toen zij in het ziekenhuis lag en dus niet samen met hem uitstapjes kon doen. Die andere vrouw kon dat wel en al snel ook. En ik schat in nog horizontale uitstapjes ook.

Mij lijkt dan dat hij zijn ware gezicht laat zien. Of; dat ze nooit verder heeft gevraagd hoe hij die relatie tussen hen zag. Want dat zij er veel meer van maakte dan hij deed en hem ook nog een keer heeft gezegd dat ze van hem houdt, dat was duidelijk. Voor haar niet. Maar ja; niets gewend op relatiegebied. Haar man was niet echt een ideale partner en aardig zijn voor haar dat deed hij al jaren niet meer. Meer ervaring dan haar man heeft ze niet.

Nu was ze op visite bij haar zwager die jarig was. En bij schoonzus, die gezamenlijke kennissen zijn van die man, want ze kennen elkaar al heel lang. Die nieuwe mevrouw niet. Die is geheel nieuw in het plaatje.
Vrouw roept dan ook verbaasd uit wat mijn vriendin daar doet als ze daar binnenkomt en zij daar op visite is, zoals ze al jarenlang doet.

En in plaats van die vrouw keihard in haar gezicht uit te lachen omdat een nogal brutale opmerking is, aangezien het haar familie is, zakt ze van ellende bijna in elkaar. Maakt ze zich zo klein mogelijk. In de gang, toen ze zo snel als ze kon zich uit de voeten maakte, zakte ze door haar knieen vertelde ze. Wat een schaamte voelde ze. En verdriet.

Foto van Pixabay

Heb haar nogmaals op het hart gedrukt dat het niet alleen die vrouw is die haar zo'n gevoel geeft, die man laat dat ook toe. En heeft zijn keus gemaakt. Wat ook iets over hem zegt.

Dus in plaats van verdrietig te zijn, kan ze beter flink boos worden. Want zo'n aardige vent is het niet, een beetje een lamlul meer. En toch blijft ze aan hem hangen en hopen dat hij tot inzicht komt. Hele dromen gaan over hem. In alles ziet ze sprankjes hoop. Dat hij toch voor haar kiest.

Blijft maar aangeven dat het zo'n troela is die vrouw, zo'n totaal andere vrouw dan zijn vorige vrouw (en dan zij natuurlijk), zo onbeschaafd, zo hard pratend en ook zo de ruimte innemend, zo egocentrisch, zulke opvallende 'luide' kleren.
Ja, een type die vrijwel iedereen ondersneeuwt. Die je onmiddellijk kort moet houden anders walst ze over je heen. En toch heeft hij voor haar gekozen. Voor mevrouw Haaibaai. Vind het heel sneu voor die kennis. Dat zij haar leven sinds hij met Mevrouw HaaiBaai is,  minder leuk vindt. Ik snap het wel en toch is het niet gezond. Ze ontloopt situaties waar ze hen aantreft, maar dat betekent dat ze niet meer naar een clubje kan waar hij en mevrouw Haaibaai ook komen. Of naar de verjaardag van haar zwager. Dat ze zichzelf zo klein maakt.
Wat vind ik dat rot voor haar. En wat zou ik willen dat ze inziet dat zij ook ruimte mag innemen.

Hoe heerlijk rustig dat ik geheel niets van dit soort relatie-ellende beleef. En ja...ook geen leuke relatie dingen. Nada de noppes. Alleen wakker worden, alleen naar bed, alleen boodschappen doen, alleen in de tuin, alleen de dag doornemen, alleen de kramp uit je been halen, alleen bang zijn, alleen sex. Geen feestjes omdat ik zoveel jaar getrouwd ben, of een relatie heb. Niks. En om nou een feest te organiseren omdat ik 25 jaar gescheiden ben is ook weer iets treurigs. Wel ludiek.

Maar echt never nooit meer een lamlul in mijn leven om maar 'gezelschap' of iemand te hebben. Man met Hond laat niets meer van zich horen. En ik ben blij dat ik standvastig ben en niet in de valkuil trap die eenzaamheid heet en toch weer water bij de rotwijn doe. Want ik ben kennelijk ook heel ontvankelijk voor lamlullen.

Vandaag een beetje in de tuin gerommeld, weer wat takken van een opgevroten grote buxusbol gesnoeid, een boek met de titel "De dag dat wij Andy zijn arm afzaagden" uitgelezen en verheug me op een wolkenloze nacht, zodat ik de vallende sterren kan zien. En misschien wel een wens kan doen.

Energie opladen dus. Net als een elektrische auto aan de laadpaal. Ben ik komende week weer energiek genoeg om te kunnen oppassen op Little Miss Sunshine.

Voor het eerst weer..

Natgeregend.

Zag de lucht op het station en in de trein al steeds donkerder worden en op een gegeven moment begon het te regenen. In de ochtend had ik thuis al een aantal buien gehad met onweer, maar toen hoefde ik er nog niet uit.

Gelukkig had ik een pluutje mee, kwam de bus redelijk snel en kon ik nog zitten ook, maar dat kleine laatste stukje door de stortregen maakte dat mijn jas, broek en schoenen zeiknat waren.

En toch dacht ik alleen maar: hindert niet. Schoenen en jas kunnen drogen en broek moest toch in de was. Die nu lekker draait. gedroogd opgeruimd is.
Ging wel vroeger dan normaal op een vrijdag naar bed, want was moe. Heerlijk geslapen. Kan niet anders zeggen. Nog wel vroeg wakker en zag dat het regende, maar besloot om nog even proberen te gaan slapen. Dat lukte.

Thuisgekomen gisteren zag ik ook een digitale nieuwe brief van de fanclub. Dat ze me diverse malen hadden geprobeerd te bellen op een nummer wat niet van mij is. Fout nummer zoveel. En of ik contact met de fanclub wil opnemen, want ik moet ondertussen wel thuisblijven.

Ach..ik bel volgende week wel; zoals ik al schreef wil ik mijn weekend er niet door laten verknallen. Zou ik voorheen slecht slapen en me rot piekeren en vooral veel doemdenken oh ja en ook nog alles heeeeel correct willen doen, nu kan ik alleen maar denken of ik Kanniewaarzijn moet benaderen. Omdat het zo komisch is. En wie mij dan moet spelen hahah!!

Voor de rest een rustige, misschien zelfs wel saaie zaterdag. Boodschappen gehaald, geen zin om verderop te reizen voor maar 1 boodschapje en besloot dat ik dan maar een alternatief alhier haalde. Wat zeg ik, 2 alternatieven. En net toch nog even een stuk gefietst want naar de bibliotheek geweest. Eind van de dag is het vrijwel altijd heel rustig. Wat heerlijk is. En daarna niet naar een winkelcentrum daarbij in de buurt gefietst, maar gewoon naar huis.

Naar het grote niks. Wat voor veel mensen die nu keihard werken heel aantrekkelijk lijkt. Heerlijk niks doen. Ook niks beleven, maar dat is een ander hoofdstuk.  Wel een stapel boeken om in weg te dromen en even gratis de laatste Zin gelezen. Wie niet veel budget heeft maar wel veel wil, moet slim zijn tenslotte.

Gisteren had mijn dochter ook voor mij gekookt en dus staat er nu nog een maaltijd in de koelkast die ik eigenlijk gisteren zou eten klaar. Easy piecy lemon squizy.

Leegloop en boeken

Nou ja, leegloop van mijn darmen dan vannacht.

Sliep onrustig, toch nog te warm en te klam voelde alles, verwisselde een kussen voor een droog kussen (wat heerlijk dat dat gewoon kan) en voelde het al rommelen. Werd een paar keer wakker en luisterde dan maar naar het luisterboek Stromboli van Saskia Noort. Waar ik nou ook niet echt vrolijk of rustig van word.

En ook nog even gemene kramp in mijn bovenbeen. Dan moet ik hardop tegen mijzelf zeggen dat ik nu een extra pilletje Magnesium ga nemen, een banaan ga eten (yeah...gelukkig had ik er nog 1) en daarna weer rustig, vooral rustig ga liggen. Dat rustig lukte niet helemaal door de leeglopende darmen. Maar toch wel weer in slaap gedommeld.

En niet in de aloude valkuil doemdenken duiken. Dat heeft geen zin. En maak je ook helemaal niet druk over de fanclub. Hun fout. Gisteren lag er bij thuiskomst ook nog een brief op de mat. Zelfde foute bericht. Ergens volgende week ga ik wel bellen of het al opgelost is. Uberhaupt of het is opgemerkt. Niet mijn hele week daardoor laten verpesten.

Was gisterenavond net op tijd thuis voor de grote buien en kennelijk harde wind. Alles staat hier gelukkig nog. Vanochtend alweer regen, maar dat zijn kleine, doch harde buien. Hoop dat ik net tussen 2 buien door richting mijn dochter kan reizen. Momenteel regent en onweert het hier.

En anders niet. Dan word ik maar nat. Ze heeft gelukkig een droger, dus alles is weer op te lossen.

Deze periode heb ik bewust geen goedkope treinkaartjes gekocht. Omdat ik al wist dat ik daar 'de kracht' niet voor had. Om naast structureel (wel tijdelijk gelukkig) op te passen ook nog de hort op te gaan. En ik vind het belangrijk dat wat ik heb beloofd, ik kan nakomen. Merk wel dat het me makkelijker af gaat dan in het begin. Vooral omdat ik nu veel meer het plezier zie in plaats van de plicht. En dat ik weer een beetje vertrouwen krijg in mijn eigen lichaam en geest.

Hoop dat ik in september weer ergens heen kan. Met vrienden probeerden we een afspraak te plannen in augustus, maar dat lukte niet makkelijk. Dus hoop dan wel. En meteen het eerste weekend heb ik een uitnodiging van een lieve vriendin die haar verjaardag viert.

Moest gisteren zo lachen om mijn kleindochter. We keken naar Teletubbies over dieren en we zagen een lammetje. Die riep: Beh. Waarop kleindochter dat ook zei. Zo schattig!

Als ik haar voorlees over een konijn en zijn auto, dan wijst ze naar haar eigen konijn. En pakt hem er gauw bij en knuffelt 'm nog even stevig. Heerlijk kind. Wat hou ik van haar. En ben ik dankbaar dat ik dat mag meemaken. Onbetaalbaar.

Patrick Melrose

Eindelijk tijd en aandacht om de laatste opgenomen aflevering van de tv-serie Patrick Melrose te bekijken.

Beklemmend, interessant en heel goed gespeeld. Ik vond het zo treurig te zien hoe die liefdeloze opvoeding werd doorgegeven aan de kleine Patrick zonder enig gevoel van spijt of schaamte. En hoe een generatie later hij zelf een zoon heeft van die leeftijd met dezelfde vroeg-wijsheid. Die ogen van dat kind.

Patrick is een telg van de Britse upperclass wiens leven verwoest is door misbruik en geweld van zijn vader en alcoholistische absentie (mooi woord!) van zijn moeder. Geld is geen probleem, de rest van het leven wel. Zijn drugsverslaving is een bruikbare korte termijn oplossing.

Sommige mensen zouden geen kinderen mogen krijgen, zoals de ouders van Patrick. Dat hij jaren later als volwassen man uitschreeuwt dat ouders hun kinderen horen te beschermen. Dat kwam even aan. Mooi dat hij een vrouw kreeg die wel wist wat oprecht houden van betekent. En dus bij hem wegging. Om hun kinderen een beter leven te geven.

En je weet het niet of je dat genoeg gedaan hebt. Je kind behoeden voor verschrikkelijke mensen. Dat hoor je alleen ooit later van je kind. Maar zodra er de schijn is dat iemand niet goed is voor je kind, laat hem of haar dan niet nog omgaan met die persoon. Of stel het aan de orde.

Bij ons thuis werd alles gewoon onder het kleed geveegd, incest, mishandeling de hele reutemeteut.

Enfin; kopje koffie gemaakt en daarvoor wat boodschapjes gehaald. Eigenlijk wat dingen voor mijn dochter. Als ze ze wil hebben. Het is nog benauwd buiten, wat betekent dat het later op de dag gaat regenen en onweren. Dan hoop ik al bij mijn dochter te zijn, want vandaag weer lekker oppassen. Heb zo'n zin om mijn lieve kleindochter te zien.

Mijn dochter heb ik enorme bewondering voor. Hoe lief ze is en zorgzaam. Ze had dit weekend haar halfbroertjes en zusje te logeren gevraagd en haar zusje was al ziek toen ze kwam. Dus mam, hele bed ondergekotst en een broertje plaste in zijn bed. Hoe ze over haar zusje vertelde, hoe ze rilde en zich rot voelde, maar dat het mijn dochter er alleen om ging dat ze zich veilig voelde en dat beddegoed...ach Mam..het zijn maar spullen.

Bij ons thuis werd er altijd geklaagd vroeger. Hoeveel werk het nu weer was, weer wassen, weer een bed opmaken, hoe je dat nu weer kon doen. Herinner me weinig troost. Maar vooral veel gezanik.
Ik denk dat mijn moeder al haar frustraties over haar slechte huwelijk op ons afreageerde en toch hoort dat niet. Wij hadden er niet om gevraagd toch?

Zo; ik ga nog even buiten zitten, want de zon schijnt! En mijn taak in de keuken heb ik ook al afgehandeld. Joehoe!

Feest

Wat later dan relatief vroeg wakker op Tropenrooster, maar nog steeds vroeger dan voorheen. Want ik was wakker geworden vannacht van licht onweer en het heerlijke geluid van regen op je dak en ramen. Na een lange tijd dan he....ik piep denk ik wel weer anders als het wekenlang alleen maar regent.

Vond het gisterenavond steeds warmer en benauwder worden dus het was aangenaam dat de regen dat wegspoelde.

En nu alle ramen lekker open, beddegoed snel in de was (vooral nadat ik gisteren in een boek las hoe iemand op een kussensloop sliep met bloemen van zweet. Iew!) dat wappert straks zo droog en tsja...er hoeft niks. En ik weet ook niet wat ik zou willen.

Koffie!

Routines oppakken. Even de koelkast uitsoppen. Oh ja...kijken hoeveel DE punten ik heb, want mijn koffiezetapparaat lekt en er zal wel een dag komen dat hij het helemaal niet meer doet. In 40 minuten € 40,-- verdiend, gewoon door mijn punten te tellen. En die van mijn Oma, zij spaarde ook al jaren punten. En D.E. punten behouden tenminste hun waarde na jaren en jaren, niet dat je na 5 jaar ze MOET opmaken zoals bij Airmiles. Of bij de Hema dat je punten maar een jaartje geldig zijn.

Gisteren keek ik online naar opruiming, zag een paar schattige enkellaarsjes, deed ze in mijn winkelmandje en bestelde ze toch maar niet.

Dat is nog eens goedkoop winkelen!

Krijg net post van de fanclub. Dat er een aanvraag voor een ziektewet-uitkering is gedaan. Heuh?..
Voorlopig maar even niks doen en kijken of dat invloed heeft op de huidige gang van zaken. Want alles is al aangevraagd, geregeld en loopt al. Iemand terug van vakantie en een beetje overijverig? Altijd weer feest met de fanclub!

Ben al blij dat ik niet direct in paniek sla, gewoon kan ademhalen en nogal laconiek kan reageren. Vind ik zelf, want er is niemand die dat beaamt of me geruststelt.

Moest me net nog even eraan herinneren iets te eten. En iets te gaan ondernemen. Niet inkakken nu!!
En vooral me niet bang laten maken door zo'n fanclubbrief.  Waar angst overheerst is er geen ruimte voor liefde. Kom op! Kop op!

Hete hot hot hot salade

Aangezien het vandaag de laatste tropische dag zou zijn voor een tijdje, maar direct mijn badpak aangetrokken na het douchen en gekeken wat er op het schema staat van Flylady. Deze week focus op de keuken. Een makkelijke; maak de deurtjes van de keukenkasten schoon. En altijd leuk. Uiteraard naast de andere reguliere routines, maar vaak denk ik daar niet meer aan als een 'taak' maar inderdaad een vast patroon. En heel fijn dat Flylady me heeft leren inzien dat schoonmaken geldt als 'Blessing your house' en uiteindelijk mijzelf.

Een heerlijk kopje koffie buiten drinken. Parasol stond om 09.00 uur al uitgeklapt. Alle ramen en deuren weer dicht doen en hopen dat de ergste plofhitte morgen voorbij is.

Schoffel wat onkruid tussen de tegels vandaan. Met de regen op komst kan ik beter nu het weghalen.

Maar in het kader van omdenken: ik doe alsof ik op een Grieks eiland zit en dit een heerlijke vakantiedag is. Alweer warm. Lekker! En een Grieks kopje koffie erbij. Hoppa!

Het doet me goed te lezen op de site van Annemiek (zie hier de link naar haar site: Annemieks Mijmeringen) dat ze alweer wat kinderen een leuke dag of week heeft kunnen bezorgen. Vooral als je jarenlang iedere euro moet omdraaien dan is een dagje naar een pretpark een hele hoge kostenpost. Alleen de reis er heen is al kostbaar.

Als ik de hitte ontvlucht door in de middag binnen te gaan zitten, doe ik de administratie. In excel. Ik hou altijd alle bonnetjes bij van mijn aankopen. En zie zo waar ik 'boven budget' kom en waar eronder. Al is dat laatste vrijwel nooit aan de orde hahah!

Werd vanochtend op tijd wakker met de gedachte dat ik direct naar de supermarkt kon gaan en dacht ook direct...Is dat echt wel nodig?? Nee dus. Wel lekker, maar niet doen.

Schenk nog maar een lekker koud glaasje water uit de koelkast in. En zo direct een Surinaamse pittige sardinessalade maken. Met bleekselderij want ik zie dat ik van die "Schenkels' dreig te krijgen door het warme weer. Dus vocht afvoerende groente eten. En genoeg bewegen. Straks nog maar weer wat schoffelen.

Alles gedaan: nu standje Tropenrooster

Had de wekker vroeg gezet zodat ik mijn huishouden - Rondje Bless the House - kon doen en ik zag dat de voortuin ook een snoeibeurt nodig had. Dat wilde ik allemaal doen voordat het echt heel erg heet zou worden.

En tadaaaaa....ik was voor 09.00 uur klaar met alles en 'mag' nu van mijzelf op standje Tropenrooster. Mag nu nog even onder de parasol buiten zitten en trek mijn badpak zo aan en maak een lekker kopje koffie. Maar rond 11.30 uur verdwijn ik naar binnen en blijf daar tot de zon wat minder hard schijnt. En drink mijn glazen water.
Luxaflex binnen dichthouden zodat de warmte niet via de ramen naar binnen komt. Maar goed het is binnen nu al 27 graden.

Hoef pas weer eind van de week op te passen dus dat is ook fijn. Even bijkomen.

Keek gisteren met plezier naar Zomergasten met Louis van Gaal. Vond dat Janine zich als een beginnend interviewster gedroeg en slecht aanvoelde wanneer ze kon ingrijpen of moest ingrijpen en in iedere vraag of opmerking moest laten zien hoe goed ze zich ingelezen had. Ook stoorde ik me aan haar constante "Ja, maar..". Louis die ging onverstoord door en zat geheel op zijn praatstoel. En na 3 uur vond hij nog dat hij te weinig tijd had want nog zoveel te vertellen.

Straks kijk ik nog even naar boven om naar mijn zoon te zwaaien die op een ander type vliegtuig is begonnen te vliegen en verleden week zijn examen daarvoor met glans heeft behaald.
Vond het ontroerend dat hij zich toch nog zorgen maakte, ondanks het feit dat hij al heel wat jaartjes werkt in zijn vak. Hij wil het goed doen en niet halfbakken en wilde hoger dan de standaard vlieger eindigen. Wat gelukt is.

Vind het grappig dat er helemaal niets aan mijn omstandigheden is gewijzigd en dat ik me dan toch een stuk minder somber gestemd voel over het nu. Omdat ik meer oog heb voor alle goede dingen en omdat ik me terdege realiseer dat in feite niemand weet wat er in het leven staat te gebeuren.

Denk vandaag gewoon dat ik aan de rand van een zwembad zit ergens in een mooi vakantieland. En kan zwemmen wanneer ik dat wil.

Foto van Pixabay

Zalig he.

Blast from the Past

Er is vrij weinig contact tussen ex-man en mij. Dat vind ik in het geheel niet erg, want dat was eigenlijk ook al zo toen we nog getrouwd waren (cynisch grapje lezer).

Maar goed: out of the blue belde hij me en begon direct aan zijn verhaal. Dat Shenuiquoa me wilde zien.
Heuh?
Wie?
Je weet wel...Shenuiquoa. Toen ik in Friesland zat, de vrouw van Piet. 35 jaar terug of zo.

Oooooh...aha. Er ging een belletje rinkelen. Toen wij in ondertrouw waren zat ex-man "ondergedoken" bij een vriendin en haar man die een zeilmakerij daar had. Want de kans was nogal groot dat als hij gewoon thuis zat we een bezoekje van de vreemdelingendienst kregen waarom wij wilden trouwen. Dat was in de tijd dat er nogal veel van zijn landgenoten schijnhuwelijken aangingen. Tegen betaling. Vooral geen slapende honden wakker maken had onze advocaat gezegd, dus duik maar even onder. Niet terug naar huis gaan samen als je in ondertrouw bent.

Daar - in Friesland - bezocht ik hem ieder weekend en Shenuiquoa was een vrouw uit een geheel andere wereld dan die van mij. Sowieso. Ze liet me haar foto-album zien, leuk joh...toen ik in Italie werkte als danseres en vanuit de plaatjes maakte ik op dat ze in ieder geval niet ballet bedoelde.

Heel exotisch allemaal. Maar voor haar de normaalste zaak in de wereld en ze sprak er vrij open over. Zoals alle dingen in haar leven. Ik voelde me nogal een boerenpummelina bij haar vergeleken. En ik herinner me haar ook omdat ze altijd zich baadde met een desinfecterende zeep. Alles rook ernaar. Zelfs met een liter parfum rook ik het nog.

En die Shenuiquoa die wilde mij graag nog een keer zien.

Voorheen zou ik niet snel hebben kunnen denken of IK dat ook wel wil en uit beleefdheid dan maar Ja hebben gezegd en een hele middag met iemand zitten waar ik niks mee heb, niks mee wil en niks mee kan.

En nu hoorde ik mijzelf tegen ex-man zeggen dat ik daar geen behoefte aan heb.

Het bleef even stil aan de andere kant.

Hoorde nog dat ze mij zo waardeerde omdat ik haar toen in het ziekenhuis had opgezocht. Die herinnering zat ergens ver weggestopt. En kwam toch weer bovendrijven. Oh ja...ook gewoon gedaan omdat het een vriendin van mijn toekomstige man was en ik in die tijd nog helemaal niet goed was in aangeven wat ik wel en niet prettig vond. Bang om een slecht mens te lijken. Of onaardig. Of nou ja....wat is nou een uurtje tijd op een mensenleven. En misschien dat ik dat nu nog steeds zou doen, want een mens in een ziekenhuis is kwetsbaar. En dat gaat voor mijn ego.

Maar goed; nu was gesprek dus klaar. Want wat hij verder ook zei, ik bleef erbij dat ik geen behoefte had om Shenuiquoa nu weer te zien. Als een kapotte grammofoonplaat, die je in die jaren nog kon kopen.

Bovenstaand gesprekje kan zo in een comedyshow.

Het is zo fijn dat er schoon drinkwater gewoon uit de kraan komt en ik dat met een schijfje citroen erbij de hele dag door dat zo kan drinken. En dat het vandaag iets minder heet is dan afgelopen tijd. Heerlijk! Voel me weer een klein beetje mezelf worden in plaats van een Grote Gesmolten Gutsende Zweetkop die er niet helemaal bij is.

Ben denk ik een van de weinigen die geen ventilator heeft. Gewoon luiheid hoor. Of lamlendigheid kan ook. Of zunigheid hahah...kost allemaal weer stroom. Nee...het gaat prima. Als ik maar genoeg en op tijd water drink.

Geen frisdranken, daar blijf ik dorstig van. Water, Aqua of Gemeentepils.

Onder de bomen in het park

Het was heel vroeg al heet in het appartement van mijn dochter en schoonzoon gisteren. De zon staat pal op hun gevel. En kleindochter was ook al - voor haar doen - vroeg uit de veren, want toen ik de deur open deed liep ze me al tegemoet. Dus moest de dag een beetje koel zien door te komen.

Had al bedacht dat ik misschien wel naar het park dichtbij kon lopen (kon ik dat?) en daar de schaduw opzoeken.

Dus na haar ontbijt haar in de wandelwagen vastgegespt (wat een gedoe joh...lijkt wel een Formule-1 veiligheidsriem) en lopen maar. Over het bruggetje, met een wel heel hoge hellingsgraad en hoppa....doorlopen op zoek naar schaduw.

Zodra ik op het pad onder de bomen liep overviel de koelere schaduwrijke lucht me. Heeeeeerlijk. Kleindochter bleef maar naar de boomtoppen kijken. Dat vond ze heel interessant. Wat het ook is natuurlijk.

Wat een leuk park en zo dichtbij eigenlijk. Heel veel bospaden, wat nu heel erg fijn is, want geen directe zon.

Had online al gezien dat er ook een speeltuintje is dus wie weet vindt ze dat wel machtig interessant. Liep nog een stuk verder en zag mensen en honden lekker zwemmen in wat ooit een oud openluchtbad was. Och hoe heerlijk!

Zoveel mogelijk in de schaduw gebleven en in het speeltuintje was dat ook het geval. Kleindochter zag de glijbaan en was onder de indruk. Maar hoppa...ze klom op de trap alsof ze niet in een gelijkvloerse woning woont en al jaren trappen loopt. Het glijden dat liet ze nog maar even zitten, maar ach...tijd genoeg om dat te leren. Ik vond het leuk te zien dat ze overal op af stapte. En dingen uitprobeerde.

En zo bleven we heerlijk koel tot het tijd werd om naar huis te gaan. Maar eigenlijk kon ik de hele dag daar wel blijven. Een beetje lopen, kijken naar het park, de vogels

Haar moeder belde me eind van haar werkdag dat ze boodschappen voor iemand had gedaan die bij de voedselbank zit met jonge kinderen, maar iets te veel had gekocht dus of ik haar tegemoet kon komen met de kinderwagen dan kon ze daar wat spullen in kwijt, want de bus kwam maar niet en de slager was ook nog dicht. Daar ging mijn 'koele' gevoel, maar nood breekt wetten. Nog slapend kind in de wandelwagen gegooid en snel snel, zweet zweet naar haar toe gelopen. Nee, niet de kortere route, want wie weet was ze inmiddels toch gaan lopen, dus van A naar B.

Het zweet gutste van haar hoofd en ze was blij dat ik haar even uit de brand kon helpen, want ze ging zowat van haar stokje. Hitte en hard gewerkt en dan ook nog boodschappen doen en zware tassen sjouwen. En in haar niet zo luchtige werkkleding. Het hengsel van een van de tassen brak ook nog, maar met mazzel pas toen we al bijna in de lift stapte.

Gelukkig was ze na een frisse douche en een koel drankje weer de lieve oude dochter  en net zo flauw als altijd. Haar man haalde nog een boodschap bij een slager elders, tankte de auto en toen konden we de boodschappen afgeven ergens op de route richting mijn woonplaats. Want ze bracht me ook nog thuis, alhoewel ik had gerekend op een trein en busreis.

En vandaag moet ze weer werken alweer vroege dienst, maar gelukkig is haar man dan vrij. En zorgt voor hun kind.

Zat nog in het vroege opstaan ritme, maar dat is wel fijn nu het nog steeds Tropenroosterroutine is. Dus direct bed afgehaald, was in de machine gedaan met de rest van de witte was, boodschappen gedaan (heerlijk rustig!!), was buiten opgehangen en nu mag ik in standje Tropenweer: dus doe het rustig aan.

De kraan blijft aan

Die uitdrukking hoorde ik op het journaal. Er is een tekort aan water, maar niet aan drinkwater. Wat een luxe he.

En toch blijf ik iedere dag bewust van waar ik kan besparen op het drinkwater. Wat ook gewoon uit de douchekraan komt. Dus vang ik het water op wat nog 'te koud' is (heb geen luxe mengkraan die je kan afstellen op temperatuur, maar gewoon koud en warm) in een emmer en die emmer gebruik ik in de avond om buiten de planten water te geven. Hetzelfde doe ik met het afwaswater. Alle beetjes helpen vind ik.

Foto van Pixabay

Vandaag vond ik het enorm warm op het balkon van mijn dochter en schoonzoon. De zon staat er pal op tot eind van de middag. Wel lekker met water gekliederd, maar dat kookte zowat. Dus ben ik binnen gaan spelen met kleindochter en ondertussen was het ook tijd voor haar slaapje. Dat gaat steeds makkelijker in haar eigen bedje.

Ik had eerder bij de Appie Halal kippenleverworst gekocht - dus mijn dochter begon al te zingen Liever Kips leverworst dan 'gewone' leverworst, maar dat merk was het niet. En lekker dat ze het vindt. Ze likt eerst van al het brood de worst en dan begint ze aan het brood. En af en toe een handje op haar gezicht of truitje, dus het is inderdaad smeerkees-kippenleverworst.
Ik gaf haar ook een hapje van mijn brood met tomaten-basilicumspread. Geheel vega. Vond ze ook wel lekker. Kunnen we morgen doen dus.

Ze heeft een bekertje daar begreep ik de ballen van. Ik zag niet hoe ze eruit kon drinken. Maar mijn schoonzoon zei me dat het een soort voorloper is van een tuitbekertje. Dan leert ze drinken en niet zuigen. Fijn dat het ding niet lekt.

Ik betrap me erop dat ik haar af en toe aanroep met de naam van mijn dochter. Ze lijkt ook zoveel op haar. (Of ik word toch gewoon vroeg dement). Vooral als ik in de ochtend haar haar doe. Gelukkig heb ik ervaring met krulhaar en daar ook nog een staartje in maken.

Fijn om deze week  elke ochtend met de auto zo vroeg te kunnen vertrekken. Kan echt ruim - heel ruim,  een uur later van huis weg. Maar dan vind ik nog dat ik me aanstel, want dochterlief moest vanochtend nog rennen vertelde ze, want de nachtbus (ze moest om 06.00 uur beginnen) was te vroeg en dreigde door te rijden. En dan na haar werk nog 'even' ergens langs en dan ook nog voor me gekookt. Net als gisteren. Petje af!