Dat ik zelfs in de badkamer, als ik ga douchen, mijn telefoon meeneem, want stel dat de fanclub belt en ik dat belletje mis. Dat ik dan dus niet weet wat er aan de hand is en moet wachten op een nieuw telefoontje. De controle kwijt ben. Dan voel ik letterlijk mijn hart in mijn keel kloppen.
Dus sprak hardop dat er daarom voicemail op mijn telefoon staat en de fanclub kan uiteraard altijd terugbellen. Ik hoef niet 24 uur per dag in de beschikbaarheidstand te staan. Dus nee....laat die telefoon maar lekker aan de lader liggen. NIET MEENEMEN.
Maar moeilijk om daarvan af te komen.
Las ergens dat een patroon van angsten en de daarbij behorende dwanghandelingen, sneller is opgebouwd, dan weer afgeleerd.
Iemand die me lief is, heeft inmiddels al jarenlang last van angsten en dwanghandelingen. Ze weet het, ze ziet het en toch lukt het niet om die gewoontes op te geven. Want ze geven haar rust en het gevoel dat ze daardoor controle heeft en houdt. Maar nu beheersen ze haar leven zodanig, dat ze er veel last van heeft.
Ze moet altijd controleren of het gas uit is. Of de gaskraan goed staat. Of de stekker uit de stopcontacten zijn. Of de kranen goed dicht zijn. Of er geen water bij de stekkers is gekomen. Is de deur op slot. Echt goed op slot. En dan niet even kijken, maar per keer vertelde ze me, nu al een rondje van zeker een uur. Nog een keer, en nog een keer en nog een keer.
Het doet me verdriet om dat te horen en te zien hoe het haar beinvloedt. Hoe ze niet meer in staat is om te genieten van de normale dingen in het leven, maar alleen maar met het controleren bezig te zijn. En de angsten die ze voelt. De paniek.
Ze heeft een plek gevonden waar ze intensieve therapie kan krijgen, na lang op een wachtlijst te hebben gestaan. Moet ze ver voor reizen. Dat alleen al geeft extra stress. En het is ook nog eens een aanslag op haar budget. Dat ze vertelt dat ze na zo'n ochtend of middag therapie helemaal kapot is, dat snap ik heel goed. Vooral met al dat reizen (en het geregel erom heen dus) erbij. En nadenken of je daar nog geld genoeg voor hebt.
En dan is haar lieve kat ook nog onlangs overleden. Die was zo'n maatje voor haar. Gaf haar warmte als ze zich eenzaam voelde. Was een reden om toch de dag te beginnen. Iets om voor te zorgen, dus ook voor jezelf te zorgen.
Haar situatie doet me verdriet voor haar, maar ook omdat ik zoveel van mijzelf terugzie. Hoe het zou kunnen gaan als ik, tsja....wat als ik....volgens sommigen ben ik ook al aardig doorgedraaid. Zie het voorbeeld in de eerste alinea.
Dat ik niet met de bus langs het pand van de oude werkgever 'durf'. Of in de stad te lopen waar ik werkte, want stel dat ik iemand tegenkom van dat oude werk. Wat moet ik zeggen. Dat ik al zolang nog thuis zit. Zij gewonnen hebben. Dat ik kapot ben. Dat ik me een verschrikkelijke verliezer voel soms (in die momenten dan he..). Dat ik me schaam voor mijn schamele bestaan.
Geen baan, geen auto, geen afbetaalde hypotheekvrije koopwoning, geen vakantieplannen, geen plannen uberhaupt, geen contacten, een onzichtbaar bestaan. Murw, klein, niemand.
Gelukkig, gelukkig kan ik mijzelf onderbreken als ik die gedachten op voel komen en tegen mijzelf zeggen dat dit sowieso maar 'gedachten' zijn. Van mij. Dan die gedachten, net als wolken, voorbij schuiven. Laat maar gaan Sjaan.
En niets zeggen over mij als mens. Dat mijn waardigheid niet afhangt van een baan, een positie in de maatschappij, een heilige koe voor de deur, een eigen huis, een verre of niet zo verre vakantie, of plannen.
Net als de Spice Girls moet ik dan even tegen mijzelf zingen: Stop right now!!! Of die andere klassieker: Paradise by the Dashboard light:
Maar allejezus moeilijk is dat. Om jezelf te kalmeren, uit die stemming te halen als je alleen woont en bent. Geen feedback krijgt of een arm om je heen als je het even niet trekt.
En zelfs dat - alleen - ben ik niet eens. Ik heb twee geweldige kinderen en notabene ook nog een kleinkind. (Toevallig wel het allerschattigste meisje van de wereld!!).
Dus!! (zoals Boer Rik van Boer Zoekt Vrouw altijd zei).
5 opmerkingen:
Ik heb autisme, als iemand zegt dat ik gebeld ga worden, ga ik in "de wachtstand". Vroeger was dat dus echt zitten en wachten. Je kent het vast ook wel, de dokter die je terugbelt en ondertussen niks anders meer kunnen doen.
Ondertussen heb ik truukjes voor de wachttijd doorkomen. Het blijft wachtttijd hoor, maar ik ga wel dingen doen, dingen die ik wél zo kan stoppen, dus geen heel heel belangrijke dingen.
Bij kinderen met autisme zie ik het nog vaak wel, niet om kunnen gaan met wachttijd, dan worden ze "vervelend" omdat ze nog niet geleerd hebben hoe ze de wachttijd door moeten komen. Dan gaan ze herhalende vragen stellen(zeuren noemt men dat) of klieren(totaal niet meer weten wat ze wél kunnen doen...)
Zomaar een persoonlijke ervaring met wachten.
Er komt nog iets bij, als het lang duurt voor ik gebeld wordt, stapelt de spanning op. Als ik dan gebeld wordt is het alsof er intern een alarm afgaat met de woorden "ik ben gebeld,ik ben gebeld"...dat interne gejubel(dat de wachttijd is afgelopen) is zo overheersend dat ik de boodschap van de beller niet registreer.
Dan heeft dat hele bellen weinig zin meer, dat snap je. In sommige gevallen laat ik dus naar een vriendin bellen zodat me de wachttijd bespaard wordt, en de boodschap van de beller wél overkomt. Instanties die me beter kennen mailen me. Een mailbericht kan je tenslotte nalezen als je hoofd weer rustig is.
Zou ik dan ook autistische trekken hebben. Ben blij dat ik weinig wordt gebeld en zeker niet met wachttijd. Kan er nog steeds slecht tegen, dat wachten op.
Minstens zo erg als wachten op een pakje. Dat tussen 8 en 17 wordt bezorgd... Dan draait mijn hele dag daarom. Ik kan dat dan niet loslaten. Dus ik snap je.
Ja zeker, dan durf ik amper nog naar de wc!
(terwijl de halve straat zijn pakjes bij mij laat bezorgen, omdat ik er toch "altijd" ben.
Het is vreselijk naar. Die angsten. Ik begrijp hoe zij zich voelt. Je wordt onrustig als je bepaalde handelingen niet hebt gedaan. En het is moeilijk af te leren. Je begrijpt jezelf niet eens.
Angst is moeilijk aan een ander uit te leggen. Probeer dingen te zoeken en te doen waar je bij kan ontspannen. En wat maakt het uit als je iemand tegen komt. Misschien zijn ze wel heel vriendelijk en vragen ze hoe het met je gaat. De angst voor de angst is het ergste. Als je dat overwint gaat het alleen maar beter.
Liefs Joanne
Een reactie posten