Toch werkt het zo. Had ik net gisteren mijn correspondentie naar de fanclub, naar mijn eigen klukkluk van mijn fanclubafdeling verzonden, bedacht ik dat het Herfstvakantie is. En dat dit lid van de fanclub misschien wel met vakantie is. De daagjes moeten toch op voor het einde van het jaar tenslotte.
Oh bummer de bummer....misschien moet ik dan nog wel een week of misschien wel twee weken op antwoord wachten en en en... STOP!!!
In ieder geval is de betaling wel weer hervat en met terugwerkende kracht. Maar nergens staat er in de correspondentie iets van "oeps...onze fout!" Jammer voor de slapeloze nachten.
Voel me soms zo'n bodemloze put. Wanneer vul ik mijzelf eens genoeg met fijne gevoelens, heelt dat gat in die bodem en is dat bang zijn voor wat misschien niet eens komen gaat of misschien wel en dan overleef ik dat ook wel weer nou eens afgelopen.
Wat fijn en goed dat ik dan net de laatste nieuwsbrief van So Chicken lees. Over hoe om te gaan met een onzekere toekomst. Kan geen toeval zijn he.. :)
En wat Het Universum me meldt:
One's ability to succeed, Cellie, is always proportional to one's willingness to fail.
Besides, all failures are temporary, all tigers are paper, and life is a many splendored thing.
Go for it, Cellie -
De koffie pruttelt, het kopje staat voor te verwarmen (oude truc ooit geleerd van Motormania Man).
En een heel leuk vooruitzicht voor eind van de week. Dat neemt mijn dochter en haar man me mee uit eten, nog voor mijn verjaardag.
Inderdaad, de zon is vandaag gewoon weer opgegaan (ook al zit er dikke bewolking voor), ik mocht gezond, verlaat weliswaar, mijn bed uit kunnen lopen, ik zie de laatste overgebleven roos uit mijn verjaardagsboeket voor me staan op tafel en mijn kopje koffie mag in ik rust opdrinken. In een veilig huis.
Ontspan! Ontspan! Oh ja, haal die schouders eens onder je oren vandaan. Helpt ook denk ik.
En lach vandaag vooral voluit om het leven.
4 opmerkingen:
Lastig zo'n etterige bromvlieg ( lees fanclub- perikelen/geld/ bestaansfundering) op de achtergrond. Je hebt nu gedaan wat je kon doen, maar het blijft zeuren in je achterhoofd. Jedoet het heel goed, vind ik!
Gelukkig zijn je centjes binnen.
Fijn van het geld.
In mijn tijd van uitkeringssituatie hielp het mij dat ik bij werk toch ook 8 uur per dag er mee bezig was. En buiten werk was ik ook met werk bezig. Dus zorgde voor schone kleding, op tijd naar bed ging enz.
Ik was niet 8 uur per dag geconcentreerd aan het werk voor mijn uitkering. Er voor zorgen dat ik beter ging worden was nodig om de uitkering te ontvangen. De weerloosheid tegen de onvoorspelbare interpretatie van regels en fouten is afschuwelijk. Maar ik mocht van mezelf er best een paar uur per dag geconcentreerd voor gaan zitten. Daarna probeerde ik het weer los te laten en de hartslag probeerde ik weer naar beneden te krijgen. Dat lukte niet altijd, maar doordat ik best 1 keer per dag er voor mocht gaan zitten was het bij mij een stuk beter te hebben.
Ook heb ik eens een week vakantie doorgegeven. Ik gaf als vakantieadres het adres van mijn ouders op (in overleg) en bleef thuis. 'Gewoon' een week niet gebeld gaan worden en niet per direct op een afspraak te hoeven verschijnen vond ik heerlijk. In jou geval zou ik het nu niet doen (teveel aan de hand nu). Maar de mogelijkheid hielp mij soms al.
Sterkte!
Uiteindelijk toch goed gekomen met je geld, en de rest loopt vast ook wel los. Leuk vooruitzicht hoor zo'n etentje! Ga maar lekker genieten en maak je niet druk!
Een reactie posten