Metamorfose

Van een dikke kleurloze rups naar een prachtige vlinder. Wanneer gebeurt dat nou eens? Of ben ik al lang die vlinder en denk ik nog steeds als een dikke rups? Rupsje-nooit-goed-genoeg.

Prachtige muziek vond ik.

Mooie wensen kreeg ik voor mijn verjaardag gisteren en nog vandaag van jullie. Mensen die ik niet ken, of juist ken door mijn blog, zeiden en deden de liefste dingen. Dat doet me zo enorm goed.

Vond het wel een beetje diva-gedrag om op mijn blog te melden dat ik jarig was, zo van...jaaaaaa, u kunt nu reageren!! Doe het dan!! Maar beter zo, dan dat ik de rest van de maand loop te mokken omdat boehoehoe niemand reageert of dit onthouden heeft. Duh...zo belangrijk ben ik niet en alsof ik zelf de datums van iedereen waar ik lees in mijn geheugen gegrift heb staan. Ook maar gewoon op de kalender genoteerd. Papier is geduldig immers.

In de ochtend stond er een aardige man voor de deur, dat was de bezorger van een enorme grote (echt: GROTE) bos gemengde rozen. Van een lieve vriendin en haar man. Wat is dat een heerlijk gevoel. Dat er een bos bloemen voor me wordt bezorgd maar bovendien dat er iemand aan me denkt.

Prachtige warme en zonnige dag gisteren, alsof het zomer was en ik vond dat ik niet zo aan huis gekluisterd moest blijven, maar de wijde wereld in. Hoppa....doe maar. Ga maar. Je hebt nog een kaartje waarmee je gratis kan bussen.

Dus koos ik ervoor om twee dingen te doen die ik heel lang niet deed, vermeed in feite, omdat me dat aan de ex-werkgever deed denken, ik bang was dat tsja...wat en waarvoor eigenlijk? Dat de aarde zou opensplitsen en mij verzwelgen? Ga die angst maar eens in de bek kijken. Vooral nu op de eerste dag van mijn nieuwe levensjaar. Je bent er oud genoeg voor tenslotte.

Dus had ik bedacht om met de bus langs het werkadres te rijden en dan ook te kijken naar het pand, waar meestal wel iemand voor de deur hangt. Dus niet onder de banken wegkruipen. Niemand nu; zal je net zien. Hahah...net comedy.

Daarna wilde ik heel graag voor het eerst dit jaar naar de zee. Het strand. Misschien wel een bakje kibbeling eten. Of in ieder geval naar de boulevard. Ingecheckt op station want dat is sneller en goedkoper dan met de bus en het gratis kaartje was niet voor lijnen die daar rijden. Trein vertraging. Trein nog meer vertraging. Uitgecheckt (later even kijken online of dit allemaal correct is gebeurd) en dus maar plan B. Maar ook die trein reed niet of met dikke vertraging. Plan C, de bus dus maar. Die reed 'normaal'. Dan kon ik vanaf die plek weer de trein pakken naar plan B.

Zie je het voor je. Hoe ik al op het station gestrand was. Wel strand inderdaad haha!. Gelukkig hadden we plan C nog. Na een pitstop op de wc bij dat Zweedse Warenhuis en een gratis kopje Groene Thee even rondgekeken bij vooral de peuter-dingen. Niet de hele winkel doorgesjokt. Dat trok ik niet.  Maar zo leuk voor kleindochter al die minispulletjes. Lekker van die grote rollen papier en tekenen maar. Ik keek meer naar wat ik al in huis had en hoe ik voor haar een plekje kan maken om te spelen. Met dat ene Duplo setje wat ik heb. :)

Enfin op station richting plan A. Trein ging niet. Trein was vertraagd, trein was nog meer vertraagd. Weer uitgecheckt. Dus toen maar weer een bus (met nog de meeste treinreizigers die ook naar A moesten)  richting plan A genomen, dan kon ik daar misschien nog wel iets van overstappen of ...

Toen was de energie wel bijna op roodstand en wist ik dat ik beter naar huis kon gaan, om weer aan de oplader te gaan liggen. Dat strand dat is er nog wel even. Inmiddels wel twee keer langs het pand gereden. En ik leef nog steeds. (Natuurlijk). Door dat maar vaak genoeg te voelen en te ervaren hoop ik dat dat gevoel en de paniek en de schaamte slijt.

De avond heel ontspannen doorgebracht.

Fladder lekker door zeg ik tegen mijzelf. En geloof ook erin dat ik mag fladderen.

Vanochtend kwam mijn zoon nog even langs. En regelde online het kado van hem en mijn broer voor mij. Ik mag een weekend naar mijn broer in het land van Sibelius en mijn zoon brengt of haalt me.

Met enige schroom vertelde ik hem kort het verhaal over de fanclub en het eerste wat hij zei is of ik dan wel rondkwam. Maar daar vertelde ik het niet voor. Meer dat ik 'open' wil zijn over wat er in mijn wereld speelt, wat invloed op me heeft. Maar niet als bedel-gesprek.

He...de was is klaar, ik kan op 12 oktober nog steeds een was lekker buiten hangen en zeker weten dat ik aan het eind van de middag een droge was heb. Heerlijk!

De reden dat ik dit alles ook beschrijf en opschrijf is dat ik er veel aan heb om terug te lezen als ik me niet zo prettig voel. Als ik denk dat er NOOIT, of die ander - ALTIJD...dan hoef ik maar te lezen om te beseffen dat er wel degelijk veel zaken zijn die anderen die niet hebben of maar in kleine mate van hebben.

En dan ben ik wat zorgvuldiger met mijzelf om die dag te laten verknallen door een gedachtenstroom.